Γερμανός κυβερνητικός βουλευτής υπέρ της συζήτησης για πολεμικές επανορθώσεις στην Πολωνία. Στην Ελλάδα;

.

Φαίνεται πως ανοίγει δειλά δειλά η συζήτηση για να αποζημιωθεί η Πολωνία από τη Γερμανία για τις καταστροφές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Γερμανός Βουλευτής Dietmar Nietan του Σιοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD) και συντονιστής της Γερμανικής κυβέρνησης για το θέμα των αξιώσεων που προβάλλει η Πολωνία για αποζημιώσεις πολλών δισεκατομμυρίων για τις καταστροφές από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υποστηρίζει σε συνέντευξή του ότι το ζήτημα θα πρέπει να συζητηθεί.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Πολωνικό δίκτυο Interia, μίλησε και για τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Όπως είπε, το κόμμα «PiS θέλει πρωτίστως να διευθετήσει το θέμα των αποζημιώσεων. […] Η θέση της Γερμανίας, και όχι μόνο της κυβέρνησης, είναι αμετάβλητη εδώ και χρόνια. Και δεν υπάρχει περίπτωση να συζητηθεί το θέμα».

«Πιστεύω ότι οι συντάκτες της αίτησης του PiS, που προετοίμασαν την έκθεση για τις επανορθώσεις και συμμετείχαν στη συγγραφή της, γνώριζαν από την αρχή ότι ανεξάρτητα από το ποιος θα βρίσκεται στην εξουσία στη Γερμανία, δεν θα δίνονταν επίσημες αποζημιώσεις» τονίζει ο Dietmar Nietan, που θεωρεί ότι ο κύριος λόγος της σύνταξης της έκθεσης ήταν προεκλογικός.

Πως περιγράφει ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος τις πρώτες μέρες της κατοχής

.

(Απόσπασμα από το Ημερολόγιο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου Φιλιππίδη)

24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941: «Ερχονται εις έπίσκεψίν μου ό Νομάρχης Άττικοβοιωτίας κ. Πεζόπουλος καί ό Δήμαρχος κ. Πλυτάς κατ’ έντολήν τοϋ υφυπουργού Ασφαλείας κ. Μανιαδάκη διά νά μου ειπούν ότι

«… θά παραδώσωμεν τήν πόλιν εις τους Γερμανούς».

Απήντησα ότι

« …εις τό έργον τούτο ούδεμίαν θέσιν έχει ό Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Νομίζω μάλιστα ότι καί σεις οί άλλοι είσθε πολλοί. Θά έφθανε ένας κατώτερος αξιωματικός νά εϊπη εις τους Γερμανούς ότι ή πόλις δέν αμύνεται καί ότι είναι ελεύθεροι νά εισέλθουν».   

Έπέμειναν. Τότε έπανέλαβα ότι 

«Έργον τοΰ Επισκόπου είναι όχι νά ύποδουλώνη άλλα νά έλευθερώνη.   Πλην τούτου είναι ένδεχόμενον νά συμπεριφερθούν οι Γερμανοί περιφρονητικά καί νά στείλουν κανένα άνθυπολοχαγόν  νά συνεννοηθή μετά τοΰ Αρχιεπισκόπου, όπερ θά είναι έξευτελιστικόν διά τό αξίωμα τοΰ Αρχιεπισκόπου. Ενθυμούμαι ότι τό 1916, όταν ήμουν Μητροπολίτης Τραπεζοΰντος καί προσωρινώς Διοικητής τοΰ τόπου, όταν οι Ρώσοι ήρθαν  εις Τραπεζούντα ώς έλευθερωταί καί όχι ώς δουλωταί, πάλιν δέν μετέβην ό ϊδιος νά παραδώσω τήν πόλιν, αλλά έστειλα ένα άπλοΰν πολίτην μετά τοΰ Αμερικάνου Προξένου οι όποιοι εΐπον απλώς εις τους Ρώσους ότι δέν αμύνεται ή πόλις καί ότι εΐναι ελεύθεροι νά εισέλθουν. Δέν βλέπω λοιπόν τόν λόγον, διά τόν όποιον πρέπει ό Αρχιεπίσκοπος νά παραδώση τώρα τήν πόλιν εις τους Γερμανούς.  Ταύτα παρακαλώ νά διαβιβασθούν εις τόν κ. Μανιαδάκην»..

Η Εαρινή Επίθεση των Ιταλών και η Μάχη στο Ύψωμα 731(09-15 Μαρτίου 1941)

.

Εισαγωγή

Τον Ιούνιο του 1940 η Ιταλία εισήλθε επίσημα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δείχνοντας εξ αρχής τις απειλητικές της διαθέσεις, καθώς κατηγορούσε την Ελλάδα για δήθεν προσφορά βοήθειας στους αντιπάλους της, κλιμάκωσε τις ενέργειές της και μετέφερε ισχυρές δυνάμεις προς τα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η ελληνική στρατιωτική ηγεσία ενίσχυσε τους μεθοριακούς σχηματισμούς της εν αναμονή της επικείμενης ιταλικής εισβολής. Μετά από σωρεία σοβαρών πολιτικοστρατιωτικών προκλήσεων την 28η Οκτωβρίου 1940, μετά την άρνηση της Ελληνικής Κυβέρνησης να αποδεχθεί την είσοδο ιταλικών στρατευμάτων στην επικράτειά της, η φασιστική Ιταλία κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Ελλάδας.

Η ελληνοϊταλική σύρραξη που ακολούθησε, εξελίχθηκε σε τρείς περιόδους:

• Α΄ Περίοδος (28 Οκτωβρίου-13 Νοεμβρίου 1940), η οποία περιλαμβάνει την εκδήλωση της ιταλικής επίθεσης στην Ήπειρο, όπου ο ελληνικός στρατός βρέθηκε σε θέση άμυνας και δημιουργώντας κατάλληλες συνθήκες για την ανάληψη επιθετικής πρωτοβουλίας, απέκρουσε την ιταλική προέλαση.

• Β΄ Περίοδος (14 Νοεμβρίου 1940-6 Ιανουαρίου 1941), κατά την οποία διεξήχθη η αντεπίθεση και η προέλαση του ελληνικού στρατού μέσα στο έδαφος της Αλβανίας στις περιοχές της Βορείου Ηπείρου, τις οποίες και κατέλαβε.

• Γ΄ Περίοδος (7 Ιανουαρίου-26 Μαρτίου 1941), η οποία περιλαμβάνει τις επιθετικές επιχειρήσεις του Β΄ Σώματος Στρατού (Β΄ΣΣ) στην κατεύθυνση Κλεισούρα-Βεράτι με σκοπό την ανακατάληψη της Κλεισούρας, καθώς και της μεγάλης σε έκταση Εαρινής Επίθεσης των Ιταλών, η οποία τελικά δεν απέφερε ουσιαστικά αποτελέσματα για τις ιταλικές δυνάμεις.

Η μάχη Μόροβας – Ιβάν και η απελευθέρωση της Κορυτσάς (14 – 22 Νοεμβρίου 1940)

.

Υπλγός (ΠΖ) Ξιφαράς Δημήτριος, του Τμήματος Ιστορίας Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ
Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΥΤΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ Γ΄ ΣΣ.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΠΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΟΤΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΑΞΟΝΑ, 22 ΝΟΕ 1940

Εισαγωγή – Γενική κατάσταση

Μετά την αναχαίτιση της ιταλικής επίθεσης στα θέατρα επιχειρήσεων της Ηπείρου και της Πίνδου, το Γενικό Στρατηγείο αποφάσισε την προώθηση των ελληνικών δυνάμεων που βρίσκονταν στο μέτωπο της βορειοδυτικής Μακεδονίας, δυτικά του ορεινού όγκου της Πίνδου. Στόχος ήταν η εξασφάλιση του ανεφοδιασμού των μαχόμενων τμημάτων έναντι του επερχόμενου χειμώνα με τη χρησιμοποίηση της αμαξιτής οδού Κορυτσά – Ερσέκα – Μέρτζανη – Ιωάννινα.

Η στρατηγική συγκέντρωση των ελληνικών δυνάμεων ολοκληρώθηκε την 13η Νοεμβρίου και απέμενε η ευρείας κλίμακας επιθετική επιχείρηση προς τον ορεινό όγκο Μόροβας – Ιβάν και την πόλη της Κορυτσάς.

Περιγραφή του πεδίου της μάχης

Ο ορεινός όγκος Μόροβας, φύσει οχυρός, είχε οργανωθεί αμυντικά από τον εχθρό και κάλυπτε το υψίπεδο της Κορυτσάς. Περιβαλλόταν από το Δέβολη ποταμό που ήταν ισχυρό κώλυμα και σχημάτιζε προς βόρεια τη στενωπό Τσαγκόνι (ζωτικό έδαφος της αμυντικής τοποθεσίας), από την οποία διερχόταν η σκυρόστρωτη οδός Φλώρινας – Κορυτσάς.

Ο συνταγματάρχης Δαβάκης και μια-δυο αναμνήσεις

.

Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.

Εκείνο το άγαλμα το θυμάμαι από μικρό παιδί. Έστεκε σαν φύλακας στην κεντρική πλατεία της Καλλιθέας, ένα μέρος δηλαδή που στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 γέμιζε από ανθρώπους. Κάτω από αυτόν τον μαρμάρινο ανδριάντα έτυχε να αντικρίσω για πρώτη φορά την προσφυγιά, παίζοντας δίπλα σε ρακένδυτα θύματα των εθνικισμών από τη Γιουγκοσλαβία. Έπειτα, στο δημοτικό, οι Γιουγκοσλάβοι έφυγαν κι εγώ κατηφόριζα με τον πατέρα μου ως την οδό Ανδρομάχης, όπου έμενε ο παππούς μου. Όπως έπειτα κατάλαβα, ταύτιζα τον έφιππο συνταγματάρχη της πλατείας με την καδραρισμένη φωτογραφία του λοχία που διατηρούσε στο σπίτι του ο μπαρμπα-Μανώλης.

Κι αν ο τελευταίος δεν κατείχε τη δόξα μιας κάποιας λαμπρής σταδιοδρομίας (δεν μιλούσε ούτε ο ίδιος για τις τέσσερις επ’ ανδραγαθία προαγωγές του στον Γράμμο, πόσο μάλλον για τον αδελφό του στη Μακρόνησο), ήταν ο πρώτος μου παιδικός ήρωας. Με το μαύρο μουστάκι, τις λίγες κουβέντες, το γλυκύ χαμόγελο, το άρωμα από το τσιγάρο: εκείνα δηλαδή τα δώρα της Κρήτης, τα οποία περιμάζεψε ο όμορφος γέρος στις αθηναϊκές οικοδομές περνώντας τριάντα περίπου χρόνια της ζωής του. Ίσως για την ταύτιση αυτή σήμερα περνώ με κάποια νοσταλγία από την πλατεία Δαβάκη.

Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης γεννήθηκε στα Κεχριάνικα Λακωνίας το 1897. Οι σπουδές του υπήρξαν λαμπρές: αποφοιτώντας από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1916, μετεκπαιδεύτηκε στην ελληνική Ανωτάτη Σχολή Πολέμου και στη Σχολή Αρμάτων του Παρισιού. Παράλληλα, έλαβε σπουδαία πολεμική εμπειρία διακρινόμενος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδίως δε στις μάχες του Σκρα και της Δοϊράνης. Με τον βαθμό του λοχαγού, συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία, τιμόμενος για τη δράση του με ανώτατα στρατιωτικά παράσημα.

Οι Τέσσερεις Ήρωες Αεροπόροι του Αλμυρού στον Β’ΠΠ

.

άρθρο του Απτχου (Ι)ε.α. Παναγιώτη Δημητριάδη

Το 1940 στο Αλβανικό μέτωπο οι Έλληνες ξεδίπλωσαν χαρακτηριστικά ανδρείας , εκπλήσσοντας όλον τον κόσμο. Έδειξαν την υπεροχή της ελληνικής φυλής όταν τα κράτη της Ευρώπης έπεφταν το ένα πίσω από το άλλο χωρίς αντίσταση στην αγκαλιά της Ναζιστικής Γερμανίας

Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, Πολεμική Αεροπορία και Στρατός Ξηράς ,κατάφεραν μέσα σε 15 ημέρες να αδρανοποιήσουν την εισβολή των 140 χιλιάδων Ιταλών στρατιωτών στο Αλβανικό μέτωπο και να δημιουργήσουν την πρώτη αποτυχία του Άξονα .

To ΟΧΙ που βροντοφώναξε ο τότε πρωθυπουργός Ι. Μεταξάς ήταν το σύνθημα που ξεσήκωσε τον Ελληνικό λαό απέναντι στην Φασιστική Ιταλία , ήταν το σύνθημα που ένωσε όλους τους Έλληνες για την Ελευθερία. Ένας πόλεμος που ξεκίνησε στις 28 Οκτ 1940 και συνεχίστηκε και μετά την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς στις 31 Μάιου 1941 στην Αίγυπτο στην Λιβύη και όπου είχαν μεταφερθεί τα μαχητικά αεροσκάφη για να συνεχίζουν τις επιχειρήσεις.

Κατά την διάρκεια του πολέμου 125 αεροπόροι έχασαν την ζωή του εκ των οποίων 30 στο Αλβανικό μέτωπο, 21 σε αερομαχίες και άλλες αποστολές στην ενδοχώρα και 74 αεροπόροι σε επιχειρησιακές αποστολές που εκτελέστηκαν από την Αίγυπτο και την Λιβύη.

Κάποιοι “τρελοί” πάντα αντιστέκονταν

.

Νικόλαος Παναγιωτόπουλος Καρδιολόγος

Ντήντριχ Μπονχέφερ (Dietrich Bonhoeffer)-Ο θεολόγος που εναντιώθηκε στο Χίτλερ.

«Ο θάνατος είναι κόλαση και νύχτα και παγωνιά,
αν δεν μεταστοιχειώνεται από την πίστη.
Μα εδώ ακριβώς έγκειται το εκπληκτικό,
στο ότι είμαστε σε θέση
να μεταστοιχειώσουμε το θάνατο».

Ντήντριχ Μπονχέφερ Νοέμβριος 1933

(άρθρο Ντήντριχ Μπονχέφερ (Dietrich Bonhoeffer) Την περίοδο αυτή, ανάμεσα στα βιβλία που κατάφερα να μελετήσω ξεχώρισε ένα με τίτλο: «Μπονχέφερ:  Ο θεολόγος που εναντιώθηκε στο Χίτλερ» από τις εκδόσεις «Εν Πλω». Συγγραφέας ο Ελληνογερμανός της διασποράς Έρικ Μεταξάς. Θέμα του η κατάσταση της (Λουθηρανικής) Εκκλησίας της Γερμανίας κατά την περίοδο της ανόδου του Ναζισμού και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μέσα από τη ζωή του πάστορα και Θεολόγου Ντήντριχ Μπονχέφερ.

Το ιδιαίτερο και διαχρονικό ενδιαφέρον του βιβλίου αφορά τον τρόπο που ένα ολοκληρωτικό καθεστώς χρησιμοποιεί την Εκκλησία, τον τρόπο που αυτή συμβιβάζεται και –ευτυχώς- η ύπαρξη κάποιων που θυσιάζονται τελικά για την Αλήθεια. Θα σας παραθέσω κάποια αποσπάσματα του βιβλίου που θεωρώ ότι μας εισαγάγουν στο πρόβλημα και μπορούν να μας βοηθήσουν να σκεφτούμε κάποιες αλήθειες που ιδιαίτερα στην εποχή μας έχουν πολλά να πουν.

Το ναυτικό μας στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο

.

Όπου αγαπάς, μη πολυπάς. Και αν πολυπάς, μη πολυκάτσεις.. και άν πολυκάτσεις να μη πολυμιλείς.. Και ανε πολυμιλείς…να κατέχεις ήντα λές..(Κρητική μαντινάδα)

Αντί άλλων για εκείνους στους οποίους οφείλομε τιμή και όχι «σχολικά πανηγυράκια» με ηλεκτρικές κιθάρες, σας αντιγράφω την ομιλία  του Καθηγητή και Ιστορικού κ. Σαράντου Καργάκου, που εκφωνήθηκε στην εκδήλωση για τα 60 χρόνια από τη λήξη του Β’ Π.Π. και προς τιμήν των Βετεράνων του Π.Ν., στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, στις 7 Δεκ.2005.

«Επειδή ζούμε σε μια φάση έντονων διαστρεβλωτικών τάσεων, όπου την ιστορία υποκαθιστά η παραϊστορία, είμαστε υποχρεωμένοι δυστυχώς, ανά πάσα στιγμή, αν θέλουμε να είμαστε ευλαβείς έναντι αυτών που μας έφεραν στη ζωή και μας παρέδωσαν αλώβητο το χώρο, όπου κατοικούμε -προς το παρόν τουλάχιστον, να εξηγούμε τα αυτονόητα. Και τα αυτονόητα είναι πως κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου εμείς πολεμήσαμε απ’ αρχής μέχρι τέλους, ενώ άλλοι που σήμερα παριστάνουν συχνά τους κριτές μας, όχι μόνο δεν πολέμησαν ή ψευτοπολέμησαν, απεναντίας συνεργάστηκαν με τον Άξονα και στράφηκαν εναντίον μας.

Δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις. Αλλ’ όπως έχω τονίσει στο δίτομο έργο μου «Ιστορία του Ελληνικού Κόσμου» (τομ. Β΄, σ. 490) «το ηθικό μέγεθος ενός λαού μετριέται από τη διάθεσή του να αντισταθεί στον κατακτητή. Χωρίς πρόθεση να μειώσουμε την αξία ουδενός, παραθέτουμε απλώς τις ημέρες αντιστάσεως των ευρωπαϊκών κρατών έναντι των Γερμανών. Αυστρία 0 (απεναντίας θερμή υποδοχή), Τσεχοσλοβακία 0, Δανία 0, Λουξεμβούργο 0, Πολωνία 30, Νορβηγία 61 (πρόκειται κυρίως για αντίσταση Βρετανών στο Νάρβικ). Ολλανδία 4, Βέλγιο 18, Γιουγκοσλαβία 3, Ελλάς 55»!

Η επιχείρηση Καλάβρυτα (13 ∆εκεμβρίου 1943)

.

Συνταγµατάρχης (ΠΒ) Ιωάννης Γεµενετζής
Ιστορικός – Υποδιευθυντής ΓΕΣ/∆ΙΣ

Το Ολοκαύτωµα των Καλαβρύτων, το ∆εκέµβριο του 1943, αποτελεί, αναµφίβολα, ένα από τα σηµαντικότερα ιστορικά γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας και παράλληλα σηµατοδοτεί διαχρονικά ένα από τα πιο στυγνά εγκλήµατα των δυνάµεων κατοχής στην Ελλάδα, και γενικότερα στην Ευρώπη, κατά το Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο.1 Παρά την πάροδο σχεδόν εβδοµήντα ετών από το µοιραίο εκείνο ∆εκέµβριο του 1943, τα γεγονότα που εξελίχθηκαν και οδήγησαν τελικά στο Ολοκαύτωµα των Καλαβρύτων παραµένουν ανεξίτηλα χαραγµένα στην ιστορική µνήµη.

Οι γερµανικές δυνάµεις κατοχής στήριξαν την επιβολή της κυριαρχίας τους όχι µόνο στην υποταγή του λαού αλλά και στη συνεργασία των αρχών που εγκατέστησαν. Κάθε αντίσταση και κάθε αντίδραση τιµωρούνταν µε αντίποινα που έλαβαν τη µορφή αθρόων εκτελέσεων ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας και ολοσχερών καταστροφών περιουσιακών στοιχείων. Με βάση την αρχή αυτή, τα στρατεύµατα κατοχής (γερµανικά, ιταλικά και βουλγαρικά) προέβησαν σε εγκλήµατα και δηώσεις σε βάρος του ελληνικού πληθυσµού, µε δικαιολογία τη δράση των αντιστασιακών οργανώσεων.

Τα εγκλήµατα που διέπραξαν οι Γερµανοί αποτελούν ενιαίο και αναπόσπαστο µέρος της ναζιστικής αντίληψης περί ολοκληρωτικού πολέµου και διεξήχθησαν στο πλαίσιο της εκτέλεσης ενός προσυµφωνηµένου και προµελετηµένου σχεδίου τροµοκράτησης και εκµετάλλευσης των κατοίκων των κατεχόµενων περιοχών. Απώτερος σκοπός τους ήταν να εξαλείψουν κάθε µορφής αντίσταση που θα απειλούσε µε άµεσο ή έµµεσο τρόπο την επιβολή και διατήρηση της εξουσίας τους.2

Ένας Έλληνας αιχμάλωτος στον Πόλεμο της Κορέας

.

Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.

Ο πολύνεκρος Πόλεμος της Κορέας διήρκεσε τρία περίπου έτη (Ιούνιος 1950 – Ιούλιος 1953), επιφέροντας τον θάνατο πάνω από 500.000 ανθρώπων.

Εντασσόμενος οργανικά στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου, αποτέλεσε πεδίο μάχης για στρατιώτες διαφόρων εθνικοτήτων και σύγκρουσης συμφερόντων των υπερδυνάμεων της εποχής. Όσον αφορά την Ελλάδα, ο γηραιός πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας αποφάσισε τη δημιουργία του Εκστρατευτικού Σώματος Ελλάδας στην Κορέα (ΕΚΣΕ, αρχικής δύναμης ενός τάγματος), καθώς επεδίωκε την εισόδου της χώρας του στο ΝΑΤΟ.

Οι πρώτοι Έλληνες μαχητές αποβιβάστηκαν στην περιοχή τον Δεκέμβριο του 1950, λαμβάνοντας έπειτα μέρος σε αρκετές αναμετρήσεις. Συνολικά, το ΕΚΣΕ καταμέτρησε 186 νεκρούς και 566 τραυματίες, πέτυχε δε να αποσπάσει τον θαυμασμό των άλλων μονάδων.

Ποια όμως τύχη ανέμενε όσους Έλληνες αιχμαλωτίζονταν από τους αντιπάλους τους; Την απάντηση έδωσε ο Γεράσιμος Τσιγάντες, πολεμικός ανταποκριτής που υπέμεινε μια τέτοια εμπειρία. Συγκεκριμένα, ο εν λόγω βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ανέφερε:

28 Οκτωβρίου 1940 «Να γιατί νικήσαμε!»

(ένα κείμενο σε εφημερίδα της 28/10/1950 με υπογραφή Χρ. Δρακόπουλος)

Φεβρουάριος 1941.Ημέρες δόξης μα και υπεράνθρωπης προσπάθειας και αγωνίας.

Οι μεραρχίες του νέου Καίσαρα των 8 εκατομ. λογχών κυνηγημένες από τα Ιερά εδάφη μας προσπαθούσαν απεγνωσμένα ν’ αποφύγουν το κολύμπι στην Αδριατική.Γι’ αυτό έριχναν στο Μέτωπο ατέλειωτες εφεδρείες και ενισχύσεις τόσο σε άνδρες όσο και σε πολεμικό υλικό.

Όλη η Υφήλιος ξαφνιασμένη από το αναπάντεχο αποτέλεσμα που είχαν οι επιθέσεις των «αήττητων» στρατιών του Καίσαρος και μη ευρίσκουσα εξήγηση διερωτάτο: «Θα κατορθώσει άραγε στο τέλος η χούφτα αυτών των Ανδρείων ν’ αντισταθεί στον όγκο των Στρατιών και στην συντριπτική υπεροχή των πολεμικών μέσων του μεγάλου αντιπάλου της;»   Δεν είχαν νιώσει την Ελληνική ψυχή.

Πυρηνικός όλεθρος στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (6 Αυγούστου 1945)

.

Του Δακανάλη  Μανόλη πρώην Αγρονόμου

Στις  6 Αυγούστου 1945 η  Χισοσίμα ζούσε τον πυρηνικό όλεθρο, που έδωσε τη χαριστική βολή στην Ιαπωνία και τερμάτισε τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Με δώδεκα άτομα πλήρωμα το βομβαρδιστικό Β-29 « Ενόλα Γκέι» απογειώθηκε από το Τινιάν, στα νησιά Μαριάντες του Ειρηνικού, στις 2,45 στις 6 Αυγούστου 1945.΄Εφτασε στη Χιροσίμα στις 8,15 π. μ. ΄Ηταν μια ηλιόλουστη μέρα στη Χιροσίμα, όταν εμφανίστηκαν τα Αμερικάνικα αεροσκάφη. Οι Ιάπωνες υπέθεσαν, ότι ήταν μια ακόμη αναγνωριστική πτήση των Αμερικανών.

Στις 8,15 π. μ. άνοιξαν οι πόρτες για να φύγει η βόμβα ουρανίου μήκους 3 μέτρων και βάρος 4 τόνων από ύψος 9.400 μέτρων. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν, αντίθετα με τους ισχυρισμούς του, είχε δώσει τη διαταγή για τη ρίψη των βομβών μια μέρα προτού οι Ιάπωνες αρνηθούν να συνθηκολογήσουν, θέλοντας έτσι να εμποδίσει τον Κόκκινο Στρατό να εισβάλει στην Ιαπωνία. Η διαταγή στάλθηκε εγγράφως με τις υπογραφές των υπουργών Εσωτερικών και Στρατιωτικών Τζορτζ Μάρσαλ και Χένρυ Στίμνσον αντίστοιχα.

Αμέσως μετά τη ρίψη είδε την εκτυφλωτική λάμψη της έκρηξης ο πιλότος του βομβαρδιστικού συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς έστρεψε 180 μοίρες δυτικά το αεροσκάφος και απομακρύνθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Το πυκνό σύννεφο καπνού που δημιουργήθηκε μετά την έκρηξη υπολογίζουν ότι έφτασε τα 13 χιλιόμετρα.

1η Οκτωβρίου 1943 “ο ήρωας έπεσε”

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Υπολοχαγός Λεωνίδας Πετροπουλάκης.

Τέλη Σεπτεμβρίου του 1943, το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής διατάζει τον ΕΔΕΣ να πραγματοποιήσει σαμποτάζ ανατίναξης γεφυρών και καταστροφής τηλεγραφικών στύλων και γραμμών. Μετά τις επιθέσεις, καθόλη τη διάρκεια του καλοκαιριού του ίδιου έτους, που προκάλεσαν αρκετά προβλήματα στους Γερμανούς, οι επιθέσεις αυτές έπεισαν τους τελευταίους πως επίκειται απόβαση των Βρετανών στα μέσα Οκτωβρίου.

Στις 30 Σεπτεμβρίου, δυνάμεις του Συντάγματος Ξηροβουνίου έσπασαν μονωτικά και κατέστρεψαν τηλεγραφικούς στύλους στην περιοχή της Κλεισούρας. Παράλληλα, η ομάδα του οπλαρχηγού Κώτσου Τόλη σκότωσε σε ενέδρα στην εθνική οδό Ιωαννίνων-Πρεβέζης τον σφαγέα του Κομμένου, συνταγματάρχη Γιόζεφ Ζάλμινγκερ.

Η εκτέλεση αυτή θα προκαλέσει την οργή του διοικητή του 22ου Σώματος Στρατού των Γερμανών, στρατηγού Χούμπερτ Φον Λάντς, ο οποίος σαν εκδίκηση θα ζητήσει την καταστροφή εκ θεμελίων και εκτέλεση των αμάχων όλων των χωριών σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων από το σημείο που βρέθηκε νεκρός ο Ζάλμινγκερ.

Δεκαοχτώ χωριά καταστράφηκαν με αυτό των Λιγκιάδων να είναι το πιο γνωστό λόγω των ωμοτήτων που διέπραξαν οι ναζί.

Στα πλαίσια αυτά, την 1η Οκτωβρίου 1943 οι Γερμανοί επιτέθηκαν στο χωριό Πέτα του νομού Άρτας. Εκεί βρίσκονταν το τάγμα του Λεωνίδα Πετροπουλάκη, ο οποίος είχε διακριθεί σε αρκετές μάχες κατά των κατακτητών με σημαντικότερη τη συμμετοχή του στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.

Γιούρι Νικολάγιεβιτς «Η περιπέτεια ενός στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού…»

.

Τραγικά θύματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν οι εκατομμύρια Ρώσοι στρατιώτες πού πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τούς Γερμανούς.

Δεινοπάθησαν ως κρατούμενοι στά ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης καί όσοι εξ αυτών επέζησαν, μετά τήν συντριβή του Χίτλερ, θεωρήθηκαν προδότες από τόν Στάλιν καί γυρίζοντας στήν πατρίδα «φιλοξενήθηκαν» πλέον στά κομμουνιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας, όπου οι περισσότεροι πέθαναν εργαζόμενοι σαν σκλάβοι. Παρακάτω διαβάζουμε γιά τήν περιπέτεια ενός στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού του Γιούρι Νικολάγιεβιτς:

…. η πυροβολαρχία που διοικούσε, περικυκλώθηκε κοντά στη Λούγκα από τούς Γερμανούς. Αυτός και οι άντρες του σκορπίσανε, αλλά δεν κατάφεραν να αποφύγουν την αιχμαλωσία. Ο Γιούρι βρέθηκε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως για αξιωματικούς κοντά στη Βίλνα. Στη ζωή κάθε ανθρώπου υπάρχει κάποιο γεγονός που καθορίζει την ύπαρξή του – και τη μοίρα του, και τις πεποιθήσεις του, και τα πάθη του. Δυο χρόνια σ’ αυτό το στρατόπεδο, άλλαξαν ριζικά τον Γιούρι. Όσα έγιναν εκεί δεν περιγράφονται με λόγια, ούτε εξηγούνται με συλλογισμούς. Σ’ αυτό το στρατόπεδο οι κρατούμενοι έπρεπε να πεθάνουν, και όποιος δεν πέθαινε έπρεπε να βγάλει συμπεράσματα.

Να επιζήσουν μπορούσαν μόνο οι όρντνερ, δηλαδή τα μέλη της εσωτερικής αστυνομίας του στρατοπέδου, οι οποίοι διαλέγονταν μεταξύ των κρατουμένων. Ο Γιούρι δεν έγινε φυσικά όρντνερ. Επιζούσαν ακόμα και οι μάγειροι. Μπορούσαν ακόμα να επιζήσουν και οι διερμηνείς, γιατί οι Γερμανοί τους χρειάζονταν. Ο Γιούρι ήξερε περίφημα τα γερμανικά, αλλά το έκρυψε. Καταλάβαινε πολύ καλά πως σαν διερμηνέας θα αναγκαζόταν να καρφώνει τους δικούς του. Μπορούσε επίσης να απομακρύνει κανείς τον θάνατο σκάβοντας τάφους, αλλά γι’ αυτή τη δουλειά υπήρχαν άλλοι πιο γεροί και πιο γρήγοροι από αυτόν. Ο Γιούρι δήλωσε πως είναι ζωγράφος.