Η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων

Τοιχογραφία ἀπὸ τὸν μακεδονικὸ τάφο τοῦ Λύσωνος καὶ τοῦ Καλλικλέους, 250 π.Χ., Λευκάδια Νάουσσας

.

Ἰωάννη Παπαλαζάρου ἐκπαιδευτικοῦ

Οἱ Ἀρχαῖοι Μακεδόνες, ὅπως παραδέχονται σοβαροὶ καὶ ἀντικειμενικοὶ ἱστορικοὶ ἐρευνητές, ἦταν μία ἀπὸ τὶς ἀρχαιότερες ἑλληνικὲς φυλές, μὲ ἰδιαίτερη γλωσσική, διαλεκτολογικὴ συγγένεια πρὸς τοὺς Αἰολεῖς καὶ Δωριεῖς.

Ὁ μεγάλος ἐπικὸς ποιητὴς Ἡσίοδος, ἀναζητώντας τὶς ρίζες τῶν πρωτοελληνικῶν φύλων, θεωρεῖ τοὺς Μάγνητα καὶ Μακεδόνα ὡς ἀδελφούς, υἱοὺς τοῦ Δία καὶ τῆς Θυΐας (θυγατέρας τοῦ Ἕλληνα καὶ ἐγγονῆς τοῦ Δευκαλίωνα) καὶ τὰ ἀντίστοιχα φῦλα ποὺ προέκυψαν, τοὺς Μάγνητες καὶ τοὺς Μακεδόνες, ὡς στενὰ συγγενικά. Ἡ ὀνομασία τους ἔχει τὴν κοινὴ ρίζα μακποὺ ἔχει σχέση μὲ τὸ μῆκος ἢ τὸ ὕψος.

Ἑπομένως, Μάγνητες καὶ Μακεδόνες ἢ Μακεδνοὶ ἦσαν οἱ ὑψηλόσωμοι ἢ οἱ ὀρεσίβιοι. Ἀρχικὴ κοιτίδα τῶν Πρωτο-Ελλήνων ἦταν περιοχὲς τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας, ἀπ’ ὅπου μετακινήθηκαν σταδιακὰ πρὸς τὴ σημερινὴ Κεντρικὴ καὶ Βόρεια Μακεδονία, ἀλλοῦ ἀπωθώντας καὶ ἀλλοῦ ἀφομοιώνοντας τὶς ἐγκαταστημένες ἐκεῖ φυλὲς τῶν Θρακοϊλλυριῶν.

Ἡ γλῶσσα ποὺ μιλοῦσαν παρουσιάζει ὅλα τὰ βασικὰ γνωρίσματα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς καὶ δὲν ἔχει καμμία σημασιολογικὴ σχέση ἢ φθογγολογικὴ συγγένεια μὲ τὶς γλῶσσες τῶν Θρακῶν καὶ Ἰλλυριῶν τῆς περιοχῆς.

Η στρατιά του Μεγ. Αλεξάνδρου

αναδημοσίευση από τον Χείλωνα

.

Η δύναμη της στρατιάς του Αλεξάνδρου είναι ένα από τα πολλά σημεία, για τα οποία υπάρχουν ελλιπείς πληροφορίες. Ούτε καν για την αρχική δύναμη, που ξεκίνησε από την Μακεδονία, δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες και το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Αλέξανδρος διεξήγαγε την Ευρωπαϊκή εκστρατεία επικεφαλής των δυνάμεων του Κοινού Συνεδρίου των Ελλήνων. Αυτό είναι σαφές διότι:

-Ο Φίλιππος δολοφονήθηκε λίγους μήνες πριν επιτεθεί στην Περσία, άρα οι συμμαχικές δυνάμεις πρέπει να είχαν ήδη συγκεντρωθεί και να έκαναν τις τελευταίες προετοιμασίες.

-Η στρατιά του Αλεξάνδρου μπροστά στα τείχη της Θήβας αριθμούσε περισσότερους από 30.000 πεζούς και 3.000 ιππείς, δηλαδή το σύνολο σχεδόν της δύναμης, με την οποία επιτέθηκε στην Περσία.

-Η ολοσχερής καταστροφή της Θήβας αποφασίσθηκε από τους Έλληνες συμμάχους του Αλεξάνδρου. Στους λίγους μήνες, που μεσολάβησαν ανάμεσα στην καταστροφή της Θήβας και την εισβολή στην Ασία, δηλαδή το χειμώνα του 335 – 334 π.Χ. ούτε αναφέρεται ούτε ήταν εφικτό να συγκεντρωθούν όλες οι συμμαχικές δυνάμεις και τα αναγκαία για την εκστρατεία εφόδια

Είναι επίσης βέβαιο ότι οι Θρακικοί λαοί προσέφεραν στρατό στον Αλέξανδρο μετά την εναντίον τους εκστρατεία του και την πλήρη υποταγή τους.

Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, καὶ ὁ πολιτισμός

.
Εὐαγγέλου Στ. Πονηροῦ

δρος Θ., Μ.Φ. Σχολικοῦ συμβούλου θεολόγων Πειραιῶς, Δ΄ Ἀθηνῶν, Κυκλάδων

Μέσα στὸ κύλισμα τῶν αἰώνων ἐμφανίσθηκαν πολλοὶ κατακτητές, στρατηλάτες, πολέμαρχοι, ἐπαναστάτες, μεγάλες φυσιογνωμίες, ὅλοι μεγάλοι σὲ κάτι, ἀκόμη καὶ στὸ ἔγκλημα. Κανένας ὅμως, ἀπολύτως κανένας, δὲν ὑπῆρξε σὰν τὸν Ἀλέξανδρο Γ΄ τὸν Μακεδόνα, τὸν μέγιστο τῶν Ἑλλήνων. Ὅλοι αὐτοὶ συγκρινόμενοι μὲ τὸν γίγαντα αὐτὸν τῆς ἱστορίας ὑστεροῦν σὲ κάτι. Ἄλλος ὡς πρὸς τὴ στρατηγική, ἄλλος ὡς πρὸς τὴν ἀνδρεία, ἄλλος ὡς πρὸς τὴ διπλωματία, ἄλλος ὡς πρὸς τὴ δικαιοσύνη, ἄλλος ὡς πρὸς τὴν καλλιέργεια τοῦ πολιτισμοῦ, ἄλλος ὡς φορέας πολιτισμοῦ ὁ ἴδιος.

Ὁ Ἀλέξανδρος ὑπερέχει ὅλων. Κι ἂν κάποιος ἄμοιρος ἱστορικῆς γνώσεως ἐπιχειρεῖ νὰ κατηγορήσει τὸν Ἀλέξανδρο ὡς κατακτητὴ δῆθεν βάρβαρο στὴ συμπεριφορὰ καὶ νὰ τὸν ἐξισώσει μὲ κάποιον καταστροφέα καὶ γενοκτόνο πρόσφατης ἢ παλαιότερης ἐποχῆς, ἂς μᾶς δείξει ἄλλον κατακτητή, ὁ ὁποῖος ἔκτισε ἑβδομῆντα καὶ παραπάνω πόλεις ἔξω ἀπὸ τὴν πατρίδα του, ἂς μᾶς δείξει ἄλλον κατακτητή, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο δὲν κατέστρεψε τοὺς ἐχθρικοὺς λαούς, ἀλλὰ γνώριζε νὰ τοὺς παίρνει μὲ τὸ μέρος του, ὥστε νὰ μὴν αἰσθάνονται ὑπόδουλοι.

Ὁ Ἀλέξανδρος, αὐτός τὸν ὁποῖον οἱ Ρωμαῖοι ὀνόμασαν μέγα καὶ τὸ καθιέρωσαν στὴν παγκόσμια ἱστοριογραφία, ἀφοῦ ἡ ἑλληνικὴ ἱστοριογραφία δὲν χάριζε τέτοια προσωνύμια σὲ κανέναν, ἦταν λοιπὸν μοναδικὴ καὶ πολύπλευρη προσωπικότητα.

Πως προσπάθησε ο Νικίας να αποτρέψει τους Αθηναίους από την Εκστρατεία στη Σικελία

Ο Νικίας, ο οποίος είχε οριστή στρατηγός παρά τη θελησή του, θεωρούσε ότι η πολιτεία είχε πάρει σφαλερή απόφαση και ότι με ισχνή πρόφαση επιδιωκόταν η κατάκτηση ολόκληρης της Σικελίας, πράγμα που ήταν δύσκολο έργο. Ήθελε να ματαιώση την εκστρατεία. Ανέβηκε στο βήμα και είπε στους Αθηναίους, περίπου, τα εξής:

«Η Εκκλησία αυτή έγινε για ν’ αποφασίση πως πρέπει να γίνουν οι προετοιμασίες για την εκστρατεία της Σικελίας. Αλλά εγώ νομίζω ότι πρέπει να εξετάσωμε πάλι το ζήτημα κατ’ αρχήν, αν δηλαδή είναι ορθό να εκστρατεύση ο στόλος ώστε να μην πάρωμε, βιαστικά, μιάν απόφαση για τόσο σπουδαίο ζήτημα και να μην προκαλέσωμε, παρασυρόμενοι από ξένους, έναν πόλεμο που δεν μας αφορά.

«Η συμμετοχή μου στην εκστρατεία είναι τιμή για μένα και φοβάμαι για τη ζωή μου λιγότερο από κάθε άλλον, αλλά θεωρώ εξίσου καλόν πολίτη εκείνον που σκέπτεται και τον εαυτό του και την περιουσία του, γιατί είναι φυσικό να θέλη, για το δικό του συμφέρον, να ευδοκιμή η πολιτεία.

«Και στο παρελθόν ποτέ οι τιμές τις οποίες μου έκαναν δεν μ’ εμπόδισαν να μιλήσω κατά τις πεποιθήσεις μου, και ούτε τώρα θα πω τίποτε άλλο από εκείνο που πιστεύω ότι είναι καλίτερο.

«Ξέρω καλά ότι, με την ιδιοσυγκρασία σας, τα λόγια μου δεν θα είχαν κανένα αποτέλεσμα αν σας προέτρεπα να φροντίσετε να διατηρήσετε τα όσα έχετε και να μην ριψοκινδυνεύσετε τα έτοιμα για αβέβαια μελλοντικά πράγματα.

«Θα σας εξηγήσω όμως, ότι η βιασύνη σας είναι άκαιρη και ότι δεν είναι εύκολο να επιτύχετε τον σκοπό που επιδιώκετε.

«Ισχυρίζομαι, δηλαδή, ότι εκείνο που επιδιώκετε είναι ν’ αφήσετε πίσω σας πολλούς εχθρούς και να πάτε εκεί να δημιουργήσετε άλλους, οι οποίοι, μετά, θα έρθουν και αυτοί εδώ. Νομίζετε, ίσως, ότι οι συνθήκες ειρήνης που κάνατε, έχουν κάποιαν αξία. Βέβαια, όσο μένετε ήσυχοι, θα υπάρχη ειρήνη, ονομαστικά τουλάχιστον (γιατί σ’ αυτό το σημείο την κατάντησαν οι ενέργειες μερικών, και δικών μας και αντιπάλων), αλλά αν χάσωμε κάπου σημαντικές δυνάμεις, τότε γρήγορα οι εχθροί σας θα σας επιτεθούν και τούτο επειδή μόνο οι συμφορές που έπαθαν τους ανάγκασαν να κάνουν ειρήνη, περισσότερο ταπεινωτική για εκείνους, παρά για σας.

Για ένα κλαδί ελιάς

αναδημοσίευση από τον Εκήβολο
άρθρο του Γιώργου Χαραλαμπόπουλου

.

Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ των Ολυμπιακών Αγώνων ανάγεται στους μυθικούς χρόνους, στη διαμάχη μεταξύ του Δία και του Κρόνου. Σύμφωνα με τις αρχαιότερες καταγραφές, ο Δίας αντιμετώπισε τον Κρόνο για την κυριαρχία του κόσμου και κατάφερε να τον νικήσει πάνω στον λόφο της Ολυμπίας. Η μεγάλη νίκη του γιορτάστηκε από τους Ολύμπιους θεούς με αγώνες που έκαναν στην περιοχή. Εκεί ο Απόλλων αναδείχθηκε πρωταθλητής, νικώντας τον Ερμή στο τρέξιμο και τον Άρη στην πυγμαχία.

Σε άλλη παράδοση, που αναφέρεται στο ίδιο μυθολογικό υπόστρωμα, γίνεται λόγος και για τον Ηρακλή. Όταν η Ρέα έκρυψε τον νεογέννητο Δία σε μια σπηλιά του βουνού της Κρήτης της Ίδης για να μη τον καταπιεί ο Κρόνος, τον φύλαγαν οι Κουρήτες. Αυτοί ήταν πέντε αδέλφια, που πήραν το όνομα Ιδαίοι Δάκτυλοι, επειδή έμεναν στην Ίδη. Κάποτε τα πέντε αδέλφια ήρθαν στην Ολυμπία και ο μεγαλύτερος από αυτούς, που τον έλεγαν Ηρακλή, για να διασκεδάσει μια μέρα, έβαλε τους αδελφούς του να τρέξουν. Τον νικητή, τον αντάμειψε με ένα στεφάνι από κλαδί αγριελιάς. Παίρνοντας αφορμή από αυτό το παιχνίδι που του άρεσε, αποφάσισε να θεσπίσει τους αγώνες, να τους δώσει δηλαδή επίσημη μορφή και να μην τρέχουν μόνο τα αδέλφια του αλλά και άλλοι νέοι της περιοχής. Κι επειδή τα αδέλφια ήταν πέντε, αποφάσισε οι αγώνες να γίνονται κάθε πέμπτο έτος και τους νικητές να τους στεφανώνουν με ένα κλαδί αγριελιάς. Υπάρχει, όμως, και η άποψη πως ο Ηρακλής απλώς αναδιοργάνωσε τους αγώνες, πράγμα που σημαίνει ότι κάποια στιγμή είχαν σταματήσει.

Η μάχη της Σελλασίας 222 π.Χ

αναδημοσίευση από τον Χείλωνα
γράφει ο Χείλων

.

Ο Κλεομενικός πόλεμος (229 – 222 π.Χ.) διεξήχθη μεταξύ της Σπάρτης και της συμμάχου της Ηλείας, εναντίον της Αχαϊκής Συμπολιτείας και της Μακεδονίας και έληξε με νίκη των τελευταίων.

Το 235 π.Χ., ανήλθε στον θρόνο της Σπάρτης ο Κλεομένης III (235 – 222 π.Χ.) και ξεκίνησε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων με στόχο την αποκατάσταση της παραδοσιακής Σπαρτιατικής πειθαρχίας, ενώ αποδυνάμωσε την επιρροή των εφόρων, οι οποίοι είχαν αυτονομηθεί, παρόλο που είχαν ορκιστεί να διαφυλάττουν την ισχύ των βασιλέων της Σπάρτης. Όταν το 229 π.Χ. οι έφοροι έστειλαν τον Κλεομένη να καταλάβει μια πόλη στα σύνορα με τη Μεγαλόπολη, οι Αχαιοί κήρυξαν τον πόλεμο και ο Κλεομένης απήντησε επιτιθέμενος στην Αχαΐα. Στο όρος Λύκαιο νίκησε τον στρατό του Αράτου της Σικυώνας, στρατηγού της Αχαϊκής Συμπολιτείας, που είχε σταλεί για να επιτεθεί στην Ηλεία και στην συνέχεια ένα δεύτερο στρατό πλησίον της Μεγαλόπολης.

Τα Κοινά και οι Ηγεμονίες στην αρχαία Ελλάδα

Χάρτης Σπαρτιατικής Ηγεμονίας (404 – 378 π.Χ)_πηγή http://www.shorthistory.org

αναδημοσίευση από τον Χείλωνα

.

Τα αρχαία Ελληνικά κράτη και Έθνη ήταν ιεραρχημένα ανάλογα με τη γεωπολιτική βαρύτητα του καθενός, ενώ παράλληλα και ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους σχέσεις, διατηρούσαν υπό κανονικές συνθήκες κάποιες μορφές ελάχιστης πολιτιστικής, πολιτικής και αστυνομικής συνεργασίας. Την κυριότερη πολιτιστική συνεργασία αποτελούσαν οι ευρύτερου ή πανελλήνιου ενδιαφέροντος αγώνες, όπως τα Πύθια, τα Νέμεα, τα Ίσθμια και φυσικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ο δε σεβασμός της κατάπαυσης των εχθροπραξιών κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων και η τιμωρία των απείθαρχων προϋπέθεταν ένα συνδυασμό πολιτιστικής, πολιτικής και αστυνομικής συνεργασίας.

Πολιτική και αστυνομική συνεργασία μεταξύ των Ελληνικών κρατών προϋπέθετε και η απόφαση των συμμάχων του Αλεξάνδρου αφενός να καταδικάσουν «σε άμεση σύλληψη και δουλεία σε όλα τα μέρη της Ελλάδας» τους Θηβαίους φυγάδες και αφετέρου να απαγορεύσουν σε όλους τους Έλληνες να φιλοξενούν Θηβαίους μετά την καταστροφή της Θήβας. Την ίδια μορφή συνεργασίας προϋπέθεταν το αίτημα του Αλεξάνδρου προς τους Αθηναίους να του εκδώσουν τους κυριότερους αντιμακεδόνες πολιτικούς καθώς και η άρνηση των Αθηναίων να το πράξουν, χωρίς να υποστούν συνέπειες.

Πολίτες «ενεργοί» και πολίτες «παθητικοί» στην Αρχαία Ελλάδα

αναδημοσίευση από τον Εκήβολο
άρθρο της Claude Mossé

.

1. Η ΣΤΕΡΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων, δηλαδή του δικαιώματος συμμετοχής στην πολιτική ζωή και στη λήψη των αποφάσεων, μπορούσε να είναι αποτέλεσμα είτε δικαστικής απόφασης είτε μιας στάσης.

1.1 Η ατιμία

Ο όρος ατιμία φαίνεται ότι κάλυπτε δύο είδη αποκλεισμού από τη συμμετοχή στην πολιτική ζωή. Σύμφωνα με την παλαιότερη χρήση του. ο όρος υποδήλωνε ότι ο πολίτης που υποβλήθηκε στην ποινή αυτή αποτελούσε πλέον ένα είδος παρανόμου τον οποίο μπορούσαν και να θανατώσουν, χωρίς επακόλουθη τιμωρία, και να κατασχέσουν τη περιουσία του. Πολύ γρήγορα όμως, ήδη από το τέλος του 6ου αιώνα, και τουλάχιστον στην Αθήνα, η ατιμία απόκτησε λιγότερο ριζοσπαστική σημασία: η επιβολή της ατιμίας σε έναν πολίτη σήμαινε την αφαίρεση των πολιτικών του δικαιωμάτων και τον αποκλεισμό από τα ιερά της πόλης.

Ο άτιμος δεν είχε πλέον το δικαίωμα συμμετοχής στην εκκλησία του δήμου, στα δικαστήρια και δεν μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα για καμία αρχή. Δεν έπαυε όμως να ανήκει στο πολιτικό σώμα, συνεπώς η ένωσή του με μία Αθηναία ήταν νόμιμη, όπως και η Ιδιοκτησία των αγαθών που του ανήκαν. Τίθενται δύο προβλήματα αναφορικά με την ατιμία: πρώτον, ήταν κληρονομική, και δεύτερον, ποια ήταν τα σφάλματα που μπορούσαν να επισύρουν την επιβολή της;

Ο Πέμπτος αιώνας – Οι πολιτικές τής ισχύος (479-404 π.Χ.)

αναδημοσίευση από τον Εκήβολο
αντίστοιχο κεφάλαιο στο έργο του Charles Freeman
«ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ»

.

Η νίκη στους Περσικούς Πολέμους είχε καταστήσει την Αθήνα τη δύναμη με τη μεγαλύτερη επιρροή στον ελληνικό κόσμο. Για τα επόμενα εβδομήντα πέντε χρόνια, η πόλη επρόκειτο να κυριαρχήσει στο Αιγαίο, χρησιμοποιώντας επιτυχώς το κύρος, τον πλούτο, και τη ναυτική της δύναμη για να αποτρέψει μια αναβίωση της περσικής ισχύος και, κάνοντας το αυτό, να εδραιώσει ταυτόχρονα μια αυτοκρατορία, την οποία συγκροτούσαν μέχρι και 150 μικρότερες ελληνικές πόλεις. Στη γενέτειρα πόλη τους, οι Αθηναίοι επρόκειτο να δημιουργήσουν μια εξαιρετικά σύνθετη μορφή δημοκρατικής διακυβέρνησης, ένα πολίτευμα στο οποίο οι ικανοί πολίτες συμμετείχαν άμεσα τόσο ως «κοινοβουλευτικά» μέλη της λαϊκής συνέλευσης – της Εκκλησίας του Δήμου – όσο και ως ασκούντες διοίκηση και δικαστική εξουσία(σ.1). Η πόλη ήταν επίσης μείζον πολιτιστικό κέντρο, έδρα του μεγαλύτερου οικοδομικού προγράμματος επί ι της Ακρόπολης, λίκνο του δυτικού θεάτρου, και φυτώριο ανάπτυξης της δυτικής φιλοσοφικής παράδοσης.

Όπως σημειώσαμε στις πρώτες σελίδες του ανά χείρας βιβλίου, η Αθήνα είχε εξιδανικευθεί από μεταγενέστερες γενεές, και όχι άνευ λόγου. Τα επιτεύγματα της πόλης ήταν σημαντικά. Υπήρχαν, εντούτοις, πολλά παράδοξα στο «επίτευγμά» της. Το αθηναϊκό δημοκρατικό σύστημα βασιζόταν στη δουλεία και, σε ένα ορισμένο μέτρο, στις προσόδους του από μια αυτοκρατορία. Δημοκρατική διακυβέρνηση δεν σημαίνει απαραιτήτως ήπια ή ανεκτική εξουσία. Διατάγματα της λαϊκής «κοινοβουλευτικής» συνέλευσης περιλάμβαναν τα ψηφίσματα εκείνα τα οποία διέτασσαν τη σφαγή ολόκληρου του άρρενος πληθυσμού ενός άλλου ελληνικού νησιού και τη μαζική υποδούλωση των γυναικοπαίδων του. Ο Περικλής παροχέτευε άνευ ηθικών ενδοιασμών τους φόρους υποτέλειας που συνέλεγε η αυτοκρατορία (υποτίθεται για κοινή άμυνα) για την υλοποίηση του οικοδομικού του προγράμματος στην Ακρόπολη. «Η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να το θεωρήσει αυτό ως μια ανυπόφορη προσβολή», είπαν οι επικριτές του, ότι, δηλαδή, θησαυροί που παρέχονταν για υπεράσπιση της Ελλάδας ενάντια στους Πέρσες μπορούν να «διασπαθίζονται ανήθικα αναλωνόμενοι στη δική μας πόλη, για να την υπερεξωραΐσουμε παντού ως να ήταν μια ματαιόδοξη θηλύκια που τριγυρίζει στολισμένη με πολύτιμους λίθους»(σ.2). Η πόλη η οποία είχε προσδιορίσει και στηρίξει την έννοια της εξουσιαστικής κυριαρχίας της ελληνικής πόλης ενάντια στην επιδρομή των Περσών παραβίαζε η ίδια, ακόμη και κατέλυε, την ανεξαρτησία άλλων ελληνικών πόλεων. Έχοντας κατά νου αυτά τα παράδοξα, πρέπει να διερευνηθούν τα επιτεύγματα της κλασικής Αθήνας.

Ο του αρχαίου πλοίου οφθαλμός

Οφθαλμός τριήρους «ΟΛΥΜΠΙΑΣ». ΦΩΤΟ: Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου perialos.blogspot.gr

αναδημοσίευση από το Περί Αλός
άρθρο της Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου
Συγγραφέως – Ερευνήτριας Ναυτικής Ιστορίας
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ναυτική Ελλάς»,
τ.988 (ΦΕΒ), Αθήνα, Έκδοση της Ενώσεως
Αποστράτων Αξιωματικών Ναυτικού/ΓΕΝ,
2016, σσ. 42-44

.

Η συνήθεια να ζωγραφίζονται οφθαλμοί στις δύο πλευρές της πλώρης (παρειές, μάσκες) του πλοίου είναι αρχαιοτάτη και απαντάται σε αρκετούς λαούς. Οι οφθαλμοί συμβόλιζαν τον έλεγχο του πλοίου και λειτουργούσαν ως αποτρεπτικά στοιχεία από τις κακές δυνάμεις.

«και πρώρα πρόσθεν όμμασιν βλέπουσ’ οδόν» [1].
[και η πλώρη που μπρος το δρόμο με τη ματιά της βλέπει].

Στη σύγχρονη ναυτική ορολογία έχει επικρατήσει με τον ιταλικό όρο occio (όκιο) και ονομάζονται έτσι τα κυκλικά ή ελλειψοειδή ανοίγματα (τρύπες) στις μάσκες του σκάφους, διαμέσου των οποίων διέρχονται οι καδένες της άγκυρας [2].

Την αρχαιότερη απεικόνιση οφθαλμού σε πλοίο την συναντούμε κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού (3000-2000 π.Χ.) σε ανάγλυφο του ταφικού ναού του Φαραώ Sahure στο Abu Sir της Αιγύπτου. Συγκεκριμένα, απεικονίζονται χαμηλοκάρινα πλοία με καμπύλη γάστρα των οποίων η πλώρη και η πρύμνη δεν καταλήγει σε αιχμή, όπως στα μινωϊκά, αλλά κόβεται κάθετα. Το «μάτι του Ώρου» στολίζει την πλώρη, το οποίο συμβολίζει την ικανότητα του πλοίου να βρίσκει το δρόμο του με ασφάλεια [3].

Διδάγματα από τα βάθη των Αιώνων

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία
Θουκυδίδη: Ἱστοριῶν γʹ (9,1–13,1)

.

Έτσι, θα μιλήσουμε πρώτα για το δίκαιο και την τιμιότητα μας, αφού άλλωστε ζητάμε συμμαχία, γιατί ξέρουμε πως ούτε φιλία σταθερή ανάμεσα σε ιδιώτες μπορεί να υπάρξει ούτε συμμαχία ανάμεσα σε πόλεις, εάν δεν συμπεριφέρονται μεταξύ τους με τρόπο προφανώς έντιμο και δεν έχουν γενικότερα παρόμοιες αντιλήψεις. Διότι από τις διαφορετικές αντιλήψεις προκύπτουν και οι διαφορές στη δράση. Συμμαχήσαμε με τους Αθηναίους, όταν εσείς αποσυρθήκατε από τον Περσικό πόλεμο ενώ εκείνοι παρέμειναν για να φέρουν εις πέρας τον αγώνα. Σύμμαχοι τους όμως είχαμε γίνει όχι για να υποδουλωθούν οι Έλληνες στους Αθηναίους αλλά για την απελευθέρωση των Ελλήνων από τους Μήδους. Και όσο ασκούσαν την αρχηγία με όρους ισότητας, εμείς τους ακολουθούσαμε πρόθυμα’ όταν όμως είδαμε να μετριάζουν την εχθρότητα τους προς τους Μήδους και να επιδιώκουν ενεργητικά την υποδούλωση των συμμάχων τους, αρχίσαμε πια να φοβόμαστε. Κι επειδή οι σύμμαχοι, λόγω της πολυγνωμίας τους αδυνατούσαν να αντισταθούν ενωμένοι, υποδουλώθηκαν, εκτός από εμάς [τους Μυτιληναίους] και τους Χίους. Γιατί εμείς βέβαια συμμετείχαμε στις εκστρατείες τους ως αυτόνομοι και ελεύθεροι που υποτίθεται ότι ήμασταν’ δεν είχαμε πια όμως καμία εμπιστοσύνη στους Αθηναίους ως ηγέτες, διότι παραδειγματιζόμασταν από όσα είχαν προηγηθεί’ δεν ήταν πιθανό ότι αυτοί, που όσους έγιναν σύμμαχοί τους μαζί με εμάς τους καθυπόταξαν, δεν θα έκαναν το ίδιο και με τους υπολοίπους, εάν ποτέ τους δινόταν η δυνατότητα.

ΟΙ ΑΙΣΥΜΝΗΤΕΣ

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδέα
άρθρο του Τηλέμαχου Τσελεπίδη

.

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, σε δημοκρατικό καθεστώς, όταν η πόλη (κράτος) κινδύνευε από εξωτερικούς εχθρούς, από εσωτερικές ταραχές και είχε ανυπέρβλητα οικονομικά αδιέξοδα, όταν δοκιμάζονταν από πολιτική διχοστασία κι αστάθεια, όταν οι κοινωνικές συγκρούσεις, η αναρχία και οι αντιξοότητες δημιουργούσαν μείζον πρόβλημα στις αντοχές της κοινωνίας και της δημοκρατίας, τότε ο δήμος, η εθνική αντιπροσωπεία του τόπου, ενεργώντας ως συνείδηση του έθνους και θέλοντας να προστατεύσουν τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου, καλούσαν μέσα από το λαό τον ικανότερο, τον άριστο εκ των ηγετικών ανδρών της επικράτειας και του παραχωρούσε όλες τις θεσμικές πολιτικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες. Τον καθιστούσαν απόλυτο μονάρχη, κυρίαρχο άρχοντα, για να οδηγήσει την χώρα στην ομαλότητα, την πρόοδο, την ευημερία και στην πραγματική δημοκρατία.

Αυτό βέβαια υπήρξε για τον ελληνισμό, ένα διαχρονικά πρόβλημα από αρχαιοτάτων χρόνων κι άλλωστε είναι κι επίκαιρο στην εποχή μας, όπου υπάρχουν πλήθος κοινωνικά, οικονομικά κι εθνικά αδιέξοδα και με το ένα τέταρτο του ελληνικού λαού στα όρια της φτώχειας. Μια κατάντια όχι τυχαία, αλλά έχει αίτιό της την ανικανότητα των πολιτικών κομμάτων τα οποία δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα και προβλήματα εθνικής ασφαλείας. Η ανασφάλεια του πολίτη έφτασε στο απροχώρητο. Κινδυνεύει η ζωή του μέρα μεσημέρι και μέσα στο σπίτι του από ένοπλους παράνομους οι οποίοι κατέκλυσαν τη χώρα, ξένοι και ντόπιοι, και οι οποίοι απόχτησαν περισσότερα δικαιώματα κι από τα θύματά τους!…

Η αξιοπρέπεια και το φιλότιμο του έλληνα πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Όλος ο πολιτικός κόσμος, στα μάτια των πολιτών, φαίνεται αναξιόπιστος και η εξαχρείωση του δημόσιου τομέα πνίγει θανάσιμα την ανάπτυξη. Τα νοικοκυριά είναι βουτηγμένα στα χρέη. Εκατόν είκοσι χιλιάδες στεγαστικά δάνεια είναι ληξιπρόθεσμα κι απαιτητά και 400.000 νοικοκυριά, με χρέη στις τράπεζες, έφτασαν στο κόκκινο. Οι μισθοί πείνας και η χλιδή των προνομιούχων παραγόντων και πολιτικών προκαλούν τη νοημοσύνη κάθε λογικού πολίτη. Ποιος θα μας βγάλει από το αδιέξοδο;

Οι μεγαλοφυείς (όσο και απλές) προδιαγραφές της Τριήρους

Τριήρης διισθμιζόμενη δια της Διόλκου του Ισθμού της Κορίνθου σε τροχοφόρους οχούς (σχέδιο Ε. Δ. Νελλόπουλου.) Η τελειότητα των αναλογιών της προϋποθέτει υψηλές γνώσεις Μαθηματικών, Φυσικής, Ναυπηγικής κ.λπ.. Όλες οι προσπάθειες των νεωτέρων να την ανακατασκευάσουν απέτυχαν παταγωδώς. Η σχετικά πρόσφατη αναβίωση – ναυπήγηση της τριήρους «Ολυμπιάδος» ήταν απλά μιά φανφάρα, που συνόδευσε τον φάκελλο διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού.

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Στάθη Νελλόπουλου

.

1. Bασικό αίτιo της δηµιoυργίας της τριήρους ως συνέχειας της διήρους υπήρξε η καταπoλέµηση της πειρατείας, η οποία είχε καταστεί µάστιγα για τo θαλάσσιo εµπόριo της επoχής τoυ Περίανδρoυ (η΄ αι. π.Χ.). H τριήρης, ως πoλεµικό πλoίo, ταχύτερo των πειρατικών της εποχής, θα µπoρoύσε να τα φτανει, να τα συλλαμβάνει ή να τα βυθίζει με ευχέρεια, περιορίζοντας έτσι τo φαινόµενo της πειρατείας, όσo γινόταν.

2. H ναυπηγική στον ελληνικό χώρο αναπτύχθηκε κατά πρώτα στην Κόρινθο. Δείγμα της ανάπτυξης αυτής υπήρξε η τριήρης.

3. Η τριήρης εφευρέθηκε το 700 π.Χ. στην Κόρινθο από τον Κορίνθιο ευπατρίδη αρχιτέκτονα – ναυπηγό Βακχιάδη Αμεινοκλή (το σχέδιο κατασκευής της κρατήθηκε επί πολύ χρόνο αυστηρότατα μυστικό) επί τυράννου της Κορίνθου Περιάνδρου, Βακχιάδη επίσης, ενός εκ των επτά σοφών της Ελλάδας και δημιουργού πολλών και μεγάλων έργων, μεταξύ αυτών η τριήρης και η δίολκος (συνολικού μήκους 8.832 μέτρων με μέγιστο ύψος 80 μ.). Η δίολκος, ως μειώνουσα σημαντικά τις αποστάσεις αλλά και τους κινδύνους παράκαμψης του ακρωτηρίου Μαλέα (εξ ου και το ρητό: «παρακάμπτου τον Μαλέαν επιλάθου των οίκαδε»), ανάγκασε έμμεσα τις πλείστες πόλεις του ελληνικού κόσμου, να ναυπηγούν τα πλοία τους στα ναυπηγεία της Κορίνθου, για να μπορούν αυτά να υπερνεωλκούνται.

4. Ολόκληρος ο χώρος του «κύτους» της τριήρους, εκτός της πρώρας και της πρύμνης, καταλαμβανόνταν από 150 – 174 ερέτες και η ταχύτητα της οφειλόταν σ’ αυτούς, που ήταν χωρισμένοι, σε τρεις τάξεις: τους θρανίτες, τους ζυγίτες και τους θαλαμίτες.

Σόλων ο Αθηναίος – ο μετριοπαθής μεταρρυθμιστής

Ρωμαϊκή προτομή του Σόλωνα

αναδημοσίευση από το ΕΚΗΒΟΛΟΣ
άρθρο του Γιάννη Χρονόπουλου,
ιστορικού / κοινωνιολόγου

.

Ο νομοθέτης της κλασσικής αθηναϊκής δημοκρατίας

Ο Σόλων, εξέχον μέλος της αθηναϊκής κοινωνίας του 6ου αιώνα και ένας από τους «Επτά Σοφούς» της αρχαίας Ελλάδας, έμεινε γνωστός στην ιστορία για τις μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε στο αθηναϊκό πολίτευμα. Αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο ενός πολιτεύματος, της δημοκρατίας, που μόλις είχε κάνει την εμφάνιση του στην παγκόσμια σκηνή και επρόκειτο να κυριαρχήσει στη Δύση ως τις μέρες μας.

Τα στοιχεία που υπάρχουν για τον βίο και την προσωπικότητα του Σόλωνα είναι περιορισμένα, λόγω της έλλειψης γραπτών και αρχαιολογικών ενδείξεων για την Αθήνα του πρώιμου 6ου αιώνα. Οι κύριες αρχαίες πηγές για τον Σόλωνα είναι ο Ηρόδοτος και ο Πλούταρχος, οι οποίοι όμως έγραψαν γι’ αυτόν μερικούς αιώνες αργότερα. Επίσης, εκείνη την περίοδο η ιστορία δεν ήταν συγκροτημένη ως επιστήμη με αυστηρή ερευνητική μεθοδολογία όπως στις μέρες μας. Για παράδειγμα, ο ρήτορας Αισχίνης αποδίδει στον Σόλωνα όλη τη νομοθεσία που διαμορφώθηκε σε επόμενες ιστορικές περιόδους. Κάποιοι σύγχρονοι μελετητές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η γνώση μας για τον Σόλωνα είναι βασισμένη σε μεγάλο βαθμό σε φανταστικές κατασκευές. Η αρχαιολογική σκαπάνη έχει φέρει στο φως κάποια σχετικά ευρήματα από την περίοδο του Σόλωνα υπό την μορφή αποσπασματικών επιγραφών.