ΕΛΑΣ και Γερμανοί: ένα θέμα ταμπού της ελληνικής ιστοριογραφίας

Οι διοικητές της Γκεστάπο Τριπόλεως και Σπάρτης μαζί με τους Ελασίτες (από δεξιά) Μαρινάκη, Μπαρμαπλιά και Γιάτρα.

.

Η πλειοψηφία της ιστοριογραφίας της ιστορίας της δεκαετίας του 1940 μέχρι τώρα μας έχει συνηθίσει σε σημαντικό βαθμό σε μία μονόπλευρη ενημέρωση αγιοποίησης της εαμικής πλευράς και των πεπραγμένων της και σε δαιμονοποίηση των λοιπών αντιστασιακών δυνάμεων που δεν δέχθησαν την «συνεργασία» ή ορθότερα την υποδούλωση – αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς –  μέσα στις τάξεις του εαμικού κινήματος.

Από την πρώτη στιγμή, την εποχή εκείνη, όσοι διάλεξαν άλλη οργάνωση ώστε να πολεμήσουν τον κατακτητή, θεωρήθηκαν κατά δήλωση του Σιάντου, «γκεσταπίτες» ακριβώς επειδή δεν εισχώρησαν στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και δεν διευκόλυναν το ΚΚΕ στα σχέδιά του για κατάληψη της εξουσίας και επιβολή καθεστώτος «λαϊκής δημοκρατίας» αντίστοιχης ποιότητας και «δημοκρατικότητας» με αυτά της σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης και της γειτονικής Αλβανίας του Εμβέρ Χότζα.

Έτσι οι αντιστασιακοί έξω από το ΕΑΜ ονομάστηκαν «αντίδραση», που έπρεπε να εξοντωθεί με κάθε τρόπο. Όταν δεν ήταν δυνατή η εξόντωση με αιφνιδιαστική ένοπλη επίθεση αυτή γινόταν με μεθόδους κατασυκοφάντησης του αντιπάλου. Έτσι ήταν «συνεργάτης» των Ιταλών ο Σαράφης, άσχετα εάν λίγες μέρες μετά την φυλάκισή του και τον εξευτελισμό του δέχθηκε να αναλάβει στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ και οι κατηγορίες αποσύρθηκαν εν μια νυκτί. Το ίδιο θα συνέβαινε και με τον Ζέρβα, αν ο τελευταίος είχε αιχμαλωτισθεί από τον ΕΛΑΣ. Και αυτός για το ΕΑΜ, αφού προηγουμένως αρνήθηκε τρεις φορές με το καλό να πάρει το αξίωμα που δόθηκε μετά στον Σαράφη, έπρεπε με τη βία ή να εξοντωθεί ή να κατασυκοφαντηθεί. Αυτή ήταν η νοοτροπία των ηγετικών στελεχών του Κόμματος… «Πας μη εαμίτης γκεσταπίτης».

Advertisements

Θράκη: οι μουσουλμάνοι έχουν πιο πολλά δικαιώματα από τους χριστιανούς.

 Όταν οι Θρακιώτες υποστηρίζουν ότι στη Θράκη υπάρχει στην πραγματικότητα συνδιοίκηση με το τουρκικό Προξενείο είναι υπερβολικοί;

_______________

Το γεγονός ότι οι τουρκόφρονες μουσουλμάνοι της Θράκης, υπό την καθοδήγηση του Προξενείου Κομοτηνής, διαμαρτύρονται συνεχώς στο εσωτερικό, αλλά και στα διεθνή φόρα, μέσω των «τουρκικών», όπως αποκαλούνται, συλλόγων, είναι εντελώς παραπειστικό, επειδή η Πολιτεία τους έχει παραχωρήσει, παρανόμως, κάποια πλεονεκτήματα εις βάρος των χριστιανών.

Κατά το άρθρο 4 του ελληνικού Συντάγματος, η μεν παρ. 1 επιτάσσει «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου», η δε παρ. 2 «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Η συνταγματική αυτή επιταγή είναι συνέχεια της προ 2.600 περίπου ετών καθιερωμένης από τον Σόλωνα και μετέπειτα από τον Κλεισθένη, που πέτυχαν να εγκαθιδρύσουν ένα σύ­στημα πολιτικής ισότητας το οποίο εξασφάλιζε την κοινωνική γαλήνη και ισορροπία.

Το σύστημα στηριζόταν σε τρεις σημαντικές αρ­χές: την ισονομία, την ισοτιμία και την ισηγορία. Η βάση αυτής της πολιτικής ισότητας  και κατ’ επέ­κταση της ίδιας της αθηναϊκής δημοκρατίας, ήταν η κυριαρχία του δήμου, των πολιτών. Αυτά σήμερα υπάρχουν μόνο στα χαρτιά. Δεν θα αναφερθώ στις μύριες όσες περιπτώσεις, κατά τις οποίες καταπατείται το Σύνταγμα, αλλά μόνο σε μία, ειδική περίπτωση, για την οποία ουδείς λόγος γίνεται.

Επαληθεύτηκε η προφητεία του Δανιήλ για τον Μέγα Αλέξανδρο;

Απόσπασμα από την ομιλία του Αθανάσιου Ρακοβαλή στην εκδήλωση συλλόγου Φίλων Αγίου Όρους «Ο Άγιος Παίσιος» Φλώρινας 4/11/2017

Το είδα στο Καραβάκι της ιστορίας

Πῶς ὡς ἕνα βασιλικό συνοικέσιο μετ᾿ ἀλλοφύλλων καί ἀλλόγλωσσων τῆς μακεδονικῆς δυναστείας συνετέλεσε στόν ἐκχριστιανισμό τῶν Ρώσων

.

Χρήστου Νικολόπουλου θεολόγου

Διπλωματικὲς ἐπιγαμίες μεταξὺ μελῶν τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορικῆς οἰκογένειας μὲ ἄλλους βασιλικούς, αὐτοκρατορικούς, κομητικοὺς καὶ δουκικοὺς οἴκους εἴχαμε ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ἔνδοξης αὐτῆς ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας καὶ αὐτὸ γιατὶ τὰ γαμικὰ αὐτὰ συναλλάγια ἀποτελοῦσαν σημαντικὸ παράγοντα τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τοῦ βυζαντινοῦ κράτους.

Μελετώντας κανεὶς τὶς ἱστορικὲς πηγὲς γιὰ τὰ βασιλικὰ συνοικέσια καταλήγει ἐξ ἀρχῆς στὸ συμπέρασμα ὅτι οἱ μαρτυρίες εἶναι ἐλάχιστες, επιγραμματικὲς καὶ πάντα ἀναφέρονται μὲ τὴν εὐκαιρία ἐπισήμανσης ἄλλων πολιτικῶν γεγονότων, τῶν ὁποίων τὴν ἐξέλιξη διευκόλυναν οἱ διαπραγματεύσεις αὐτές. Οἱ πηγὲς ποτὲ δὲν ἀποκάλυπταν τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν δύο βασιλικῶν οἰκογεινειῶν προσπαθοῦσαν τὴν σύναψη ἑνὸς βασιλικοῦ συνοικεσίου, καθὼς καὶ τὶς αἰτίες ποὺ τελικὰ ὁδήγησαν κατὰ καιροὺς στὸ μὴ αἴσιο τέλος σχετικῶν διαπραγματεύσεων. Διαπιστώνει κανεὶς ὅτι, ἐφόσον οἱ δυναστικὲς αὐτὲς γαμικὲς συνδέσεις ἀνῆκαν στὸν χῶρο τῆς ὑψηλῆς διπλωματίας, ἦταν φυσικὸ ἀρκετὰ πράγματα νὰ ἀποκρύπτονται.

Ἄννα, ἀδερφὴ τοῦ Βασιλείου Β΄ Βουλγαροκτόνου

Τὸ τελευταῖο πρόσωπο τῆς Μακεδονικῆς δυναστείας, ποὺ ἐνεπλάκη σὲ διπλωματικὸ γαμικὸ συναλλάγιο καὶ ἀπασχόλησε τὰ ἱστορικὰ κείμενα, ἦταν ἡ θυγατέρα τοῦ Ρωμανοῦ Β΄, Ἄννα, καὶ ἀδερφὴ τοῦ αὐτοκράτορα Βασιλείου Β΄ Βουλγαροκτόνου (976-1025). Ἡ Ἄννα γεννήθηκε τὸ 963, δύο μέρες πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα της: τεχθείσης αὐτῷ καὶ θυγατρὸς πρὸ δύο ἡμερῶν τῆς αὐτοῦ τελευτῆς, ἣν Ἄνναν ὠνόμασαν.

Μνήμη της Ευφροσύνης Προεστού, της Κυράς της Λαπήθου – Κύπρος 1974.

.

Ένα θαύμα έσωσε το 1974 δώδεκα εγκλωβισθέντες στρατιώτες στην καταληφθείσα από τον Αττίλα Λάπηθο της επαρχίας Κερύνειας στην Κύπρο.

Το θαύμα ονομαζόταν Ευφροσύνη Προεστού, 71 χρονών τότε, πραγματική σωτήρας των αγνοουμένων επί ένα μήνα νεαρών πολεμιστών Πανίκου Παραλιμνίτη, Κώστα Καστελλανή, Γιώργου Χριστοφή, Στέλιου Θεοδούλου, Κούλλη Κυριάκου, Νίκου Παπαναστασίου, Παύλου Νικολάου, Ανδρέα Γρηγορίου και Νίκου Νικολάου τού 286 ΜΤΠ και των Πολύκαρπου Πέτρου  και Γιώργου Παπανικολάου του 256 ΤΠ.

Στη μάχη-μακελειό που εξαπέλυσε την Τρίτη 6 Αυγούστου, για την κατάληψη Καραβά και Λαπήθου, η 28η Μεραρχία τού Αττίλα, δυνάμεως 8.000 ανδρών, έναντι δύο ισχνών λόχων του 256ΤΠ κι ενός του 286 ΜΤΠ συνολικής δύναμης 165 ανδρών, που μαζί τους βρέθηκαν την τελευταία στιγμή και 31 ναρκοθέτες του 70ΤΜΧ, οι συνολικές απώλειες τής ΕΦ ήσαν 86 ηρωικοί νεκροί και αγνοούμενοι, που κυκλώθηκαν, εγκλωβίστηκαν κι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.

Θεόσταλτη η Ευφροσύνη, απέκρυψε και τροφοδοτούσε επί ένα μήνα τους δώδεκα. Ως τις 4 Σεπτεμβρίου, που τους εντόπισε ο Αττίλας. Δύο κατάφεραν να διαφύγουν. Οι υπόλοιποι υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, τούς έστησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, γλύτωσαν όμως την τελευταία στιγμή, όταν οι Τούρκοι βεβαιώθηκαν πως είχε ειδοποιηθεί ο Ερυθρός Σταυρός.

Φρικτά και ανήκουστα μαρτύρια υπέστη άκαμπτη μέχρι τέλους και η γριά Ευφροσύνη. Επάξια πήρε τον τίτλο ευγνωμοσύνης Κυρά τής Λαπήθου. Απεβίωσε στα 90 της το 1993. Η προτομή της στήθηκε κοντά στο κατοχικό οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας το 2002 και από εκεί ατενίζει τον σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο.

Παντελής Γκέλης, μια ηρωική μορφή προς παραδειγματισμό (14 Απριλίου 2006)

.

Χ.Ἱ. Ἀμαραντινός

Ο Παντελής Γκέλης, ιπτάμενος Σμηναγός της Ελληνικής Αεροπορίας, καταγόμενος από την Αετόπετρα Κονίτσης, έπεσε στις 14.4.2006 εν ώρα καθήκοντος στην περιοχή της Βοιωτίας.

Στις 16.11.2008 έγιναν τα αποκαλυπτήρια προτομής του στο χώρο έξω από το Γυμνάσιο της Κονίτσης.

Πριν σχεδόν ένα μήνα συμπληρώθηκαν 12 χρόνια από τη μέρα που πέταξε κυριολεκτικά στα ουράνια. Με αυτήν την ευκαιρία γράφτηκε το παρακάτω κείμενο, το οποίο μαζί με κάποιες εφημερίδες και περιοδικά μας εμπιστεύθηκε η Ι.Μ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης προς δημοσίευση. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο είναι από την ίδια πηγή.

ΠΕΤΑΞΕ  ΣΤΑ  ΟΥΡΑΝΙΑ

Δώδεκα χρόνια ἔκλεισαν ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ὁ Κονιτσιώτης ἱπτάμενος Σμηναγὸς (Ι) Παντελὴς Γκέλης πέταξε στὴν κυριολεξία στὰ οὐράνια. Ἄφησε τὰ ἐπίγεια στὶς 14.4.2006 ἐν ὥρα καθήκοντος, στὴν περιοχὴ τῆς Βοιωτίας. Ἡ καταγωγή του, ἀπὸ τὴν Ἀετόπετρα Κονίτσης. Ἀπὸ μικρὸς ἔδειξε ὅτι ποθοῦσε νὰ σμιλεύσει τὸν χαρακτήρα του καὶ νὰ μοιάσει στοῦ ἀετοῦ τὰ πετάγματα.

Ἐπιδίωκε «τὰ ἄνω, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς». Ἔτσι συνδέθηκε ἀπὸ νωρὶς στὰ Κατηχητικὰ Σχολεῖα στὴν πόλη τῆς Κονίτσης καὶ ἐλάμβανε μέρος σ’ ὅλες τὶς δραστηριότητες τῆς Μητροπόλεως. Πολλοὶ τὸν ἐνθυμοῦνται στὶς Ἑορτὲς ποὺ πραγματοποιοῦνταν, ἐπὶ ἀειμνήστου Μητροπολίτου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ, στὴν «Πνευματικὴ Στέγη» νὰ συνοδεύει μὲ τὴν κιθάρα του, τραγούδια ἐθνικοῦ καὶ χριστιανικοῦ περιεχομένου. Ὁ νῦν Μητροπολίτης Ἀνδρέας ὑπῆρξε καὶ Κατηχητής του καὶ Πνευματικός του πατέρας.

Ο ΚΟΤΖΙΑΣ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ – ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ.

σ.σ. Ενώ ο Ελληνικός λαός εξέφρασε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν αποδέχεται την παράδοση του ονόματος ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στα Σκόπια, οι μπαχαλάκηδες ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ετοιμάζονται να διαπράξουν την ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ. Απευθύνουμε επείγουσα έκκληση στην ΠΟΠΣΜ που πρωτοστάτησε στην συλλογή υπογραφών και συμμετείχε στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, να συντονίσει ΑΜΕΣΑ κοινό μέτωπο όλων των Πατριωτικών δυνάμεων για ενεργή διαμαρτυρία μέχρι τελικής υποχωρήσεως της δήθεν κυβέρνησης. Η ΠΑΤΡΙΔΑ αγαπητοί της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ. Να σημειώσω επίσης (διότι δεν συμφωνώ με τον τίτλο που ακολουθεί) ότι είτε με αλλαγή είτε χωρίς αλλαγή του Συντάγματος των Σκοπίων, ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ.

***

ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ Ο ΚΟΤΖΙΑΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ! ΦΕΡΝΕΙ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΕΙ ΣΤΗ ΨΗΦΟ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ!

Φιλοκαλικές Σελίδες – «Ὁ τῶν ληστῶν καθηγούμενος»

  Ὁ παπα-Νήφων καὶ ὁ αἱμοβόρος Τζάρας

Μετὰ τὴν πτώση τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (Βυζαντίου), κατά τὴν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας, παρατηρεῖται εὐρέως στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, τό σύνθετο κοινωνικὸ φαινόμενο-δομή τοῦ «κλεφταρματωλισμοῦ».

Οἱ «κλέφτες» ἦταν ἔνοπλες ὁμάδες ποὺ ἀποσύρονταν σὲ ὀρεινὲς καὶ δυσπρόσιτες περιοχὲς, συνήθως γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὴν βαριὰ φορολογία τῶν Τούρκων καὶ τῶν Κοτζαμπάσηδων. Ἡ ἐπίσημη κατακτητικὴ ἐξουσία προσπαθοῦσε νὰ ὑποτάξη τὸ κλέφτικο στοιχεῖο μὲ διαφόρους τρόπους. Ὁ πλέον ἀναίμακτος ἦταν τό νὰ προσφέρη στοὺς ἐνόπλους κάποια ἐδαφικὴ ἔκταση μὲ μιὰ σχετικὴ αὐτονομία, τὸ ὀνομαζόμενο «ἀρματωλίκι». Συχνά, λοιπόν, οἱ «κλέφτες» γίνονταν «ἀρματωλοὶ», ἀλλὰ καὶ οἱ «ἀρματωλοὶ» πολλὲς φορὲς ἐπέστρεφαν στὴν «κλέφτικη» παρανομία.

Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν δημοτικὴ ποίηση, οἱ «κλέφτες» εἶχαν σταδιακὰ γίνει ἕνας ἡρωϊκὸς θρύλος στὴν συνείδηση τῶν καταπιεσμένων λαῶν. Σημειωτέον ὅτι τὸ φαινόμενο δὲν ὑπῆρξε μόνον στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο. Παρόμοιες ὁμάδες συναντᾶμε σὲ ὁλόκληρη τὴν Βαλκανικὴ χερσόνησο, ὅπως γιὰ παράδειγμα στὴν τουρκοκρατούμενη Σερβία, τοὺς ὀνομαζόμενους Χαϊντούκους (Hajduk). Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι οἱ ὁμάδες αὐτὲς ἐνσάρκωναν τὸν θρύλο τοῦ Ρομπὲν τῶν Δάσων, ὁ ὁποῖος σύμφωνα μὲ τὸν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἕνας ὀρθόδοξος ἐπαναστάτης! (βλ. στὸ ἔργο τοῦ «The cure of the neurological sickness of religion»). Φυσικὰ ἡ πραγματικότητα δὲν ἦταν πάντα τόσο ἐπικὴ καὶ ρομαντική, ὅπως στὸν θρύλο τοῦ Ρομπέν.

Ἕνας τέτοιος περιβόητος «κλέφτης» καὶ «ἀρματωλὸς» ἦταν καὶ ὁ Νίκος Τσάρας, γνωστότερος ὡς Νικοτσάρας. Ὁ Κωνσταντῖνος Ζησίου, φιλόλογος καὶ συγγραφέας, ἀναφέρει περίφημους «κλέφτες» τῆς περιόδου τῆς τουρκοκρατίας• γράφει: «Οἱ ἐπισημότεροι ἐξ αὐτῶν ὑπῆρξαν ἀπὸ τὸ 1479 ἐπὶ εἴκοσι ἔτη ὁ Κορκόδειλος Κλαδᾶς, τὸ 1585 ὁ Θεόδωρος Μπούας Γρίβας, ὁ Πούλιος Δράκος καὶ ὁ Μαλάμος, τὸ 1686 ὁ Κούρμας, ὁ Λιβίνης, ὁ Μεϊτάνης, ὁ Σουμίλας, τὸ 1769 οἱ Γριβαῖοι καὶ ὁ Μητρομάρας, τὸ 1790 ὁ Ἀνδρίτσος καὶ τὸ 1808 ὁ Παπαθύμιος Βλαχάβας (…) Ἐπίσημοι ὡσαύτως ὑπῆρξαν ὁ Γιάννης Μπουκουβάλας καὶ ὁ Κατσαντώνης διὰ τοὺς ἐνδόξους ἀγῶνας των καὶ ὁ Νικοτσάρας διὰ τὰ ναυτικὰ τρόπαια καὶ τὴν πολυθρύλητον αὐτοῦ ἐκστρατείαν».

Σαν ανέκδοτο : Ένας Τούρκος, ένας Ρώσος και ένας Ιρανός…

.

O αναπληρωτής πρόεδρος του HDP Σεζάι Τεμμελί, σχετικά με την τριμερή σύνοδο της Άγκυρας στην οποία μετείχαν Ο Ερντογάν, ο Πούτιν και ο Ρουχανί, δήλωσε:

¨Βλέποντας αυτά που συζητούνται σχετικά με αυτά που συμβαίνουν στην Συρία, μοιάζει με ανέκδοτο. Τούρκος, ένας Ρώσος και ένας Ιρανός έκατσαν και συζητάνε για την Συρία.

Και όμως αυτοί που θα έπρεπε να μιλάνε είναι οι Σύριοι. 200.000 άτομα τα οποία στερήθηκαν τα σπίτια που είχαν στο Άφριν, βρίσκονται αντιμέτωποι με θέματα τροφής , νερού και καταλύματος. Αυτοί οι οποίοι μετέφεραν εκεί τα απόβλητα της ISIS τα μέλη του OSO, να τους πάρουν και να φύγουν μαζί.

Σήμερα στο Άφριν συμβαίνουν αρπαγές και λεηλασίες. Οι λεηλατούντες έφτασαν στο σημείο να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο ΠτΔ βγαίνει και δηλώνει πως ¨Εάν δεν υπάρχει γαλήνη στην Συρία δεν υπάρχει γαλήνη και στην Τουρκία¨.

 Μα εσείς είστε που διώξατε την γαλήνη από την μοναδική περιοχή της Συρίας που είχε γαλήνη στην διάρκεια του πολέμου.¨

Σαν να σας ακούγονται γνώριμα όλα αυτά που λέει ο Τεμμελί, έτσι δεν είναι ; Και η κατάσταση στην Κύπρο αν ανέκδοτο δεν είναι; Σε αυτούς λοιπόν που λένε πως ¨Αν δεν υπάρχει γαλήνη στην Τουρκία δεν υπάρχει γαλήνη και στην Κύπρο¨, το ερώτημα είναι το εξής: ¨Ποιος είναι αυτός λοιπόν που διώχνει την γαλήνη από την Β. Κύπρο;¨.

Ο νόμος των κλεφτών

Φώτης Κόντογλου: «Αρματολοί και Κλέφτες», 1948

.

Γράφει ο Δημήτρης Τζήκας

Ο βλάχικης καταγωγής κλέφτης Ραφτογιάννης (Βλάχος είμαι και ατζαμής και ελληνικά δεν ηξεύρω), ο οποίος μαζί με άλλους διώχθηκε από το νησί υπό την πίεση του «κυρ κουμαντάντε της Ρόσκας» από τους «επίλοιπους άρχοντες (δηλ. τους προύχοντες) της Αγίας Μαύρας», γράφει ξανά απειλητικά προς την πολιτική ηγεσία της Λευκάδας – στις «1799 Αυγούστου»:

«Όπως έχει και η εντιμότης τους νόμο, οπού ο κλέφτης να προσκηνάγη, ό,τι πάρει να το δόση, έτσι έχομε και εμείς (οι κλέφτες) νόμο, οπού όποιον πιάσομε τα ό,τι έκαμε να πλερώση….

Όμως σας μιλώ να μην ντέσω καέναν από αυτούθε μέσα, όχι φτωχός να ειπή, όχι φίλος να ειπή και τον πάρη ο θάρρος, διατί, μα του Θεού τα’ όνομα, είναι γελασμένος και πολύ βασανισμένος, γιατί αν ξαγοράζετε πέντε, δεν ξαγοράζετε δέκα, δεν ξαγοράζετε.

 Και είναι φτωχός, θε λα πάρητε την ευχαρίστηση τη μύτη και τ’ αφτιά και όποιος τα βαστάγει αυτά ας έβγη ούθε θέλει να περπατή, θέλεις εις το πέλαγο, θέλεις εις τη στεριά,…

Εγώ έλεγα να κάμω το(ν) παλιογαλαντόμο, μα σα με γνωρίσετε για ζαβό, εγώ είμαι, οπού σας άδειασα τον τόπο, με γειά σας με χαρά σας! μονάχα να διαβάσετε το χαρτί να τα’ αγκούση η φτωχολογιά να μη με λένε άπιστον.

Αν δεν φτειάσ’τι το τουφέκι ασημένιο δε(ν) τραυώ άπαρτο το κισμέτι. Και α δε(ν) το διαβάσετε πούπλικι (σ.σ. =δημόσια) ό,τι ζαράρι (σ.σ = ζημιά) έλθη είναι το κρίμα εις το λαιμό του εκείνου, οπού να κρύψει το χαρτί. Βλάχος είμαι και ατζαμής και ελληνικά δεν ηξεύρω και βλάχικα αποκρίθηκα, μα νά ‘χω το συ(μ)πάθιο».

Η επιστολή του Μάρκου στον Ζαχαριάδη, το 1948

.

Πολλά έχουν ειπωθεί για τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού, την περίοδο 1946-1949 και τη βοήθεια που πήρε από τη Μόσχα και τους δορυφόρους της στα Βαλκάνια (βλ. Αλβανία, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία). Ένα θέμα που μέχρι πρότινος, ήταν ταμπού τουλάχιστον για τους ιστορικούς που απέβλεπαν στην κομματική στράτευση μέσω της επιστήμης.

Απόρροια όλων αυτών, ήταν η υποβάθμιση της βοήθειας που δέχθηκε με ανακούφιση το ΚΚΕ από τα αδελφά Κομμουνιστικά κόμματα των γειτονικών χωρών αλλά και της Ανατολικής Ευρώπης. Πλέον, δεν υπάρχει σοβαρός ιστορικός που δεν αποδέχεται την απόλυτη εξάρτηση του ΔΣΕ από την βοήθεια αυτή.

Πέρα από τα έγγραφα των Κομμουνιστικών κομμάτων της Τσεχοσλοβακίας, της Ρουμανίας, της Ουγγαρίας που ανοίχτηκαν τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν ξεκάθαρες ενδείξεις και στα αρχεία του ΔΣΕ που αποκαλύπτουν τόσο την απόλυτη εξάρτηση του από τις ενισχύσεις όσο και τα σχέδιά του για το μέλλον της Ελλάδας, σε περίπτωση επικράτησης του.

Η επιστολή του Μάρκου Βαφειάδη στον Νίκο Ζαχαριάδη είναι αποκαλυπτική και ταυτόχρονα αποτελεί παραδοχή των σκοπών και των στόχων του ΚΚΕ.

«Σύντροφε,

Ως αρχηγός του Ελληνικού Δημοκρατικού Στρατού, είμαι υποχρεωμένος να σας επαναλάβω εγγράφως τα όσα σας εξέθεσα προφορικώς προ της αναχωρήσεώς σας διά Μόσχαν, λόγω της στρατιωτικής τακτικής, την οποίαν ακολουθούν το Στρατιωτικόν Αρχηγείον και η Κυβέρνησις της Μόσχας.

Γνωρίζετε καλώς το ιστορικόν μήνυμα του συντρόφου Στάλιν του Δεκεμβρίου 1944, το οποίον μας παρακίνησε να κηρύξωμεν την λαϊκήν εξέγερσιν με τα γνωστά και τραγικά αποτελέσματα, άτινα μας ωδήγησαν εις Βάρκιζαν και άτινα οφείλονται εις το γεγονός ότι, όταν απηυθύνθημεν διά βοήθειαν προς την Μόσχαν, ο σύντροφος Στάλιν, λησμονών τας υποσχέσεις του, ωμίλησε περί διπλωματικών υποχρεώσεων.

Ο Άγιος Ραφαήλ και το «ενωτικό» συλλείτουργο στην Αγία Σοφία

.

Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν.  Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (εἶχε τήν ἀπατηλή ἐντύπωση ὅτι ἔτσι ἐξυπηρετοῦσε τό ἔθνος, ξεχνώντας ὅτι ὁ μόνος φίλος καί ἀνίκητος σύμμαχος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας Χριστός) γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου (ἀπεσταλμένου τοῦ πάπα).

Ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ὀργάνωσε τό ἐπίσημο συλλείτουργο στήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας παρουσίᾳ τοῦ ἀντιπρόσωπου τοῦ πάπα καρδινάλιου Ἰσίδωρου, στά πλαίσια τῆς «ἑνωτικῆς πολιτικῆς» πού ἐφάρμοζε ἔχοντας τήν ψευδαίσθηση ὅτι θά σωθεῖ ἡ Βασιλεύουσα μέ τή βοήθεια τοῦ πάπα, ἀπό τόν ἐξαιρετικά ἀσφυκτικό τουρκικό κλοιό.

Ἐκείνη τήν ἐποχή ὁ πρωτοσύγκελος ἀρχιμανδρίτης Ραφαήλ, ἀλλά καί ὁ διάκονος Νικόλαος βρίσκονταν στήν Κωνσταντινούπολη. Στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ἔλαβε χώρα τό συλλείτουργο αὐτό. Ὅμως, ὁ πρωτοσύγκελος Ραφαήλ δέν θέλησε νά παραστεῖ καί οὔτε καί τόν διάκονό του ἄφησε νά πάει. Γνώριζε πολύ καλά ὅτι αὐτό θά ἦταν προδοσία τῆς Πίστεως, ἐπέλεξε νά πειθαρχήσει στόν Θεό καί ὄχι στόν αὐτοκράτορα.

Ὁ ἀσυγκράτητος θυμός τοῦ Παλαιολόγου

Ὁ αὐτοκράτορας θύμωσε πάρα πολύ καί τιμώρησε μέ ἐξορία τούς δύο ἱερεῖς προσωρινά στήν Αἶνο. Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ ὀνομάζεται καί ὁμολογητής, διότι παράτησε τίς τιμές καί δόξες τοῦ ἀξιώματός του καί δέν ὑπολόγισε τό κόστος τῆς ἐναντίωσής του στόν αὐτοκράτορα, προκειμένου νά ὑπερασπιστεῖ τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ.

Γρηγόριος ο Ε’: Προδότης του Έθνους ή εθνομάρτυρας; (1745 -Κυριακή του Πάσχα 10 Απριλίου 1821)

.

Η εθνική δράση του Πατριάρχη που απαγχονίστηκε από τους Οθωμανούς

του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, ομότιμου καθηγητή της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θράκης

Είναι γνωστή η ιστορία με τον Πατριάρχη της Εθνεγερσίας, Γρηγόριο τον Ε’. Αμέσως μόλις εξερράγη η Επανάσταση του Εικοσιένα, ο Γρηγόριος ο Ε’ την αφόρισε! Παίρνοντας αφορμή από το περιστατικό αυτό, ορισμένοι συγγραφείς τον χαρακτήρισαν ελεεινό προδότη της πατρίδας, σαν τον Εφιάλτη, και επέκριναν την επιλογή των αρμόδιων Αρχών να τον εντάξουν στο Πάνθεον των Ηρώων της Επανάστασης του Εικοσιένα, ενώ δεν παρέλειψαν να ειρωνευτούν την κατάταξή του από την Εκκλησία μεταξύ των ιερομαρτύρων. «Να ποιους ανακηρύσσει αγίους το παπαδαριό», είπαν.

Ας γυρίσουμε λοιπόν τη σκέψη μας σε εκείνη την εποχή και ας προσπαθήσουμε να πλησιάσουμε τα γεγονότα στηριζόμενοι σε χειροπιαστά ιστορικά στοιχεία και όχι σε εμπαθείς μυθοπλασίες, για να δούμε από κοντά πώς ακριβώς λειτούργησε ο Γρηγόριος ο Ε’ όταν άναψε η φωτιά του Αγώνα. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε σωστά τη συμπεριφορά του Πατριάρχη και να κρίνουμε αμερόληπτα τι ήταν αληθινά ο Γρηγόριος ο Ε’.

Ο σχεδιασμός του αφορισμού σε συνεργασία με τη Φιλική Εταιρεία

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Γρηγόριος ο Ε’ ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Επομένως, αγωνιζόταν και αυτός μυστικά μαζί με όλους τους Φιλικούς για την καλύτερη προετοιμασία της Εθνεγερσίας. Γνώριζαν όλοι πόσο σπουδαία, αλλά και πόσο ευάλωτη ήταν η θέση του Πατριάρχη, ο οποίος όλα τα προνόμια που είχε τα αντλούσε από τη θέληση του σουλτάνου. Ήταν λοιπόν φυσικό, εάν ξεσηκώνονταν κάποια στιγμή οι ραγιάδες κατά του σουλτάνου, να επιχειρήσει ο τελευταίος να στρέψει εναντίον τους τον πνευματικό τους ηγέτη, από τον οποίο θα αξίωνε ως δείγμα υποταγής στην Υψηλή Πύλη τον άμεσο αναθεματισμό των επαναστατών.

Η μαρτυρία του αμερικανού πρέσβη Ουίλιαμ Κρόφορντ για το τελευταίο Πάσχα στο Μπέλαπαϊς

.

Μακάριος Δρουσιώτης

Μετά τον τερματισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων, τον Αύγουστο του 1974, ένας σημαντικός αριθμός Ελληνοκυπρίων παρέμεινε στην κατεχόμενη περιοχή. Συνηθίσαμε να τους λέμε εγκλωβισμένους, όμως στην πραγματικότητα ήταν σκλαβωμένοι. Εγκλωβισμένος είναι αυτός που θέλει να φύγει και δεν μπορεί, ενώ σκλαβωμένος είναι αυτός που έχει την ευχέρεια να φύγει, αλλά προτιμά να ζήσει στη γη του, υπό συνθήκες σκλαβιάς.

Οι σκλαβωμένοι Ελληνοκύπριοι ήταν περίπου 20.000, οι πλείστοι στη χερσόνησο της Καρπασίας και οι υπόλοιποι διασκορπισμένοι σε όλο το εύρος της κατεχόμενης περιοχής. Στις ελεγχόμενες από την κυπριακή κυβέρνηση περιοχές ζούσαν γύρω στις 6.000 Τουρκοκύπριοι, οι περισσότεροι στην Πάφο, ενώ γύρω στις 9.000 βρήκαν καταφύγιο στις Βρετανικές Βάσεις, στην Επισκοπή.

Η Τουρκία είχε ένα έτοιμο σχέδιο εθνικού ξεκαθαρίσματος και τη δημιουργία στην Κύπρο δύο αμιγώς εθνικών περιοχών, μιας ελληνικής στο νότο και μια τουρκικής στο βορρά. Η προτεραιότητά της ήταν η μετακίνηση όλων των Τουρκοκυπρίων στον ελεγχόμενο από τον τουρκικό στρατό βορρά και η σταδιακή εκδίωξη όλου του ελληνικού πληθυσμού.

Ύστερα από πολλές πιέσεις η Τουρκία εξασφάλισε, τον Ιανουάριο του 1975, τη μετακίνηση των Τουρκοκυπρίων που διέφυγαν στις βάσεις στον κατεχόμενο βορρά, ενώ συνέχιζε να πιέζει για να τους ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι.