Η Κύπρος, που οι Σταυροφόροι την μισούνε

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Συμπληρώνονται πλέον 43 χρόνια από την ημέρα που με τον Αττίλα 2 ολοκληρώθηκε η προδοσία και η λεηλασία της Κύπρου το 1974. Σήμερα, που ο Καθολικός νέος Γ.Γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες πάλι βυσσοδομεί κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας για να εξυπηρετήσει τα σχέδια της τελειωτικής καταστροφής της, αξίζει να θυμηθούμε κάποια ιστορικά στοιχεία από ένα παλιότερο, αλλά επίκαιρο πάντα, κείμενο:

Μάϊος 2001: Ο τότε προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο Πάπας Βοϊτύλα, φθάνει στην Αθήνα και ζητάει “έμμεσα”, αλλά σαφώς, συγγνώμη για τα αίσχη των Σταυροφόρων μετά από 8 αιώνες. Αρνείται, όμως, να πει έστω και μια λέξη συμπαθείας για το δράμα της Κύπρου, προκαλώντας σειρά συζητήσεων, αντεγκλήσεων και αποριών.

Ερχόμαστε τώρα στο μυστήριο γιατί σύσσωμο το Βατικανό, ο Πάπας, οι αξιωματούχοι Καδινάλιοι – δηλαδή το Opus Dei -, η εδώ Νουντσιατούρα επέμεναν μέχρι τέλους στη ΜΗ αναφορά στο κυπριακό ζήτημα έστω ως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ΣΙΩΠΗ του Βατικανού, πάντως, σε μια πρώτη “ανάγνωση” μαρτυρά ότι πιθανώς η Αγία Έδρα, μέσω και των απόκρυφων ταγμάτων της, είχε κάποιο …ρόλο στην κυπριακή τραγωδία που δεν έχει φωτιστεί επαρκώς μέχρι σήμερα. Είναι γνωστός ο ρόλος που έπαιξε η ελληνική και η διεθνής μασονία στην επιβολή της Χούντας το 1967 και στην προδοσία της Κύπρου το 1974. Ο ρόλος των “αδελφών” Παττακού, Μακαρέζου κ.ά. στην Ελλάδα, των Σαμψών και Ιωαννίδη στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και προσώπων όπως ο Κίσσινγκερ στην τελική φάση της προδοσίας, την Τουρκική εισβολή, έχει επαρκώς αποκαλυφθεί και αναλυθεί σε πολλά δημοσιεύματα μετά την Μεταπολίτευση.

Ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ

αναδημοσίευση από τον Εκηβόλο

Αντίστοιχο κεφάλαιο στο έργο του Α. Κ. Καραδημητρίου – Με αφετηρία την «ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ» του ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ και τις βασικές της ιδέες

.

Οἱ σύγ­χρο­νοι ἱ­στο­ρι­κοί ὑ­πο­στη­ρί­ζουν κα­τά κα­νό­να ὅτι οἱ λα­οί καί οἱ κυ­βερ­νή­σεις τους δέ δι­δά­σκον­ται τί­πο­τε ἀ­πό τήν ­ἱ­στο­ρί­α – «ἡ ἱ­στο­ρί­α δι­δά­σκει ὅτι ἡ ἱ­στο­ρί­α δέ δι­δά­σκει» – καί ἑ­πο­μέ­νως εἶ­ναι ἄ­σκο­πο νά ἀ­να­ζη­τοῦ­με στό πα­ρελ­θόν πα­ρό­μοι­ες κα­τα­στά­σεις γιά νά ἀν­τλή­σου­με ἐμ­πει­ρί­α καί δι­δάγ­μα­τα, για­τί ἁ­πλού­στα­τα ἡ ἱ­στο­ρί­α δέν ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται. Βέ­βαι­α, ὅτι ἡ Ἱ­στο­ρί­α δέν μπο­ρεῖ νά ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται ὁ­μοι­ό­τρο­πα καί ἄ­σχε­τα ἀ­πό τό­πο, χρό­νο καί πρό­σω­πα εἶ­ναι λο­γι­κό καί προ­φα­νές. Ἀ­πό τήν ἄλ­λη με­ριά ὁμως, ἄν ἀ­φαι­ρέ­σου­με κά­θε ὠ­φε­λι­μι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα ἀ­πό τή με­λέ­τη τῆς ἱ­στο­ρί­ας, ὑ­πάρ­χει ὁ κίν­δυ­νος νά ξε­πέ­σουν τά ἱ­στο­ρι­κά γε­γο­νό­τα σέ ἕ­να ἀ­νού­σιο ἀ­νά­γνω­σμα γιά τούς πε­ρί­ερ­γους καί τούς ἀρ­γό­σχο­λους, σέ ἕ­να κου­τσομ­πο­λιό. Καί, φυ­σι­κά, ἄν ὁ Θου­κυ­δί­δης ἀ­σπα­ζό­ταν τίς ἀ­πό­ψεις τῶν νε­ό­τε­ρων ὁ­μο­τέ­χνων του, δέ θά ἐ­πι­χει­ροῦ­σε νά γρά­ψει πο­τέ τό πο­λυ­τι­μό­τε­ρο ἴσως ἱ­στο­ρι­κό ἔρ­γο ὅ­λων τῶν ἐ­πο­χῶν.

Κα­θώς ἡ­δη ἀ­να­φέ­ρα­με στήν εἰ­σα­γω­γή αὐτοῦ τοῦ βι­βλί­ου, ὁ Πε­λο­πον­νη­σια­κός πό­λε­μος, κα­τά τόν Θου­κυ­δί­δη, ὑ­πῆρ­ξε ὁ με­γα­λύ­τε­ρος καί ση­μαν­τι­κό­τε­ρος ἀ­πό τους προ­η­γού­με­νους, ἀφοῦ τά Τρω­ι­κά τά δι­έ­κρι­νε ἡ διά­ρκεια ἀλ­λά καί ἡ χα­λα­ρό­τη­τα, καί τά Περ­σι­κά οὐ­σι­α­στι­κά κρίθη­καν ἀ­πό δύ­ο πε­ζο­μα­χί­ες καί δύ­ο ναυ­μα­χί­ε­ς[1]. Ἀν­τί­θε­τα, στόν Πε­λο­πον­νη­σια­κό πό­λε­μο καί οἱ ἀν­τί­πα­λες δυ­νά­μεις δι­έ­θε­ταν τά τε­λει­ό­τε­ρα πο­λε­μι­κά μέ­σα πού εἶ­χαν ἕ­ως τό­τε χρη­σι­μο­ποι­η­θεῖ, ἀλ­λά καί πῆ­ραν μέ­ρος σ’ αὐ­τόν σχε­δόν ὅλοι οἱ Ἕλ­λη­νες ὡς πό­λεις-κρά­τη κα­θώς καί με­γά­λο μέ­ρος τῶν βαρ­βά­ρων. Μέ δύ­ο λό­για, γιά τό Θου­κυ­δί­δη καί τήν ἐ­πο­χή του ἦ­ταν ἕ­νας παγ­κό­σμιος πό­λε­μος, ἀ­φοῦ ἡ ἀρ­χαί­α Ἑλ­λά­δα πα­ρου­σί­α­ζε σέ μι­κρο­γρα­φί­α ἕ­να κό­σμο πο­λι­τι­κά ἀ­νά­λο­γο μέ τή νε­ό­τε­ρη Εὐ­ρώ­πη, ἕ­νας πό­λε­μος πού κρά­τη­σε 27 ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια καί πρό­σφε­ρε ἕ­να ἰ­δε­α­τό πρό­τυ­πο πο­λε­μι­κῆς δρά­σης κρα­τῶν πού τά συμ­φέ­ροντά τους ἀλ­λη­λο­συγ­κρού­ον­ταν καί δέ­χον­ταν μό­νο πρό­σκαι­ρους δι­πλω­μα­τι­κούς συν­δυα­σμούς.

Ψάλλοντας οδηγήθηκε στην αγχόνη, ο ήρωας της ΕΟΚΑ Ιάκωβος Πατάτσος (9 Αυγούστου 1956)

.

(«Ψάλλε, προσεύχου, δόξαζε τον Θεόν σ’ όλη σου τη ζωή», έγραφε στην τελευταία του επιστολή στη μητέρα του)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

«Ψάλλε, προσεύχου, δόξαζε τον Θεόν σ’ όλη σου τη ζωή» , έγραφε στην τελευταία επιστολή στη μητέρα του.  Αυτός ήταν ο Ιάκωβος Πατάτσος, ο Ιάκωβός μας.  Ο Ιάκωβος Πατάτσος, ήταν από τους πρώτους ήρωες που οδηγήθηκαν στην αγχόνη, μετά τους ήρωες Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου.

Ο Ιάκωβος Πατάτσος, πολεμώντας για τη Λευτεριά της Κύπρου και την Ένωση της με την Μητέρα Ελλάδα, συνελήφθηκε σε επίθεση που έγινε στον αστυνομικό σταθμό Σεραγίου στη Λευκωσία.   Μετά την αποτυχημένη εκείνη επίθεση, ο Ιάκωβος έπεσε από το ποδήλατό του, και ένας Τουρκοκύπριος αστυνομικός τον άρπαξε. Ο σύντροφος του Ιάκωβου πυροβόλησε θανάσιμα τον Τουρκοκύπριο αστυνομικό. Ο Ιάκωβος όμως για λίγο μόνο ελευθερώθηκε, γιατί κάποιοι Τουρκοκύπριοι τον συνέλαβαν.  Κατηγορήθηκε ακολούθως για την εκτέλεση του Τουρκοκυπρίου αστυνομικού, αποδεχόμενος να κατηγορηθεί εις θάνατο,  αντί άλλου.  Το άλλο μεγαλείο του Ιάκωβου Πατάτσου.

«Επήρα την αγαπητήν σου επιστολήν με επικεφαλίδα το χριστιανικό μας σύνθημα ‘’Χαίρε’’.  Ναι, αδελφέ μου, χαίρω.  Ο Θεός με κάνει και χαίρω.  Η συναίσθησις ότι σύντομα η ψυχή μου θα φτερουγίζει γύρω από τον ένδοξο θρόνο Του, με κάνει και χαίρω», έγραφε σε φίλο του πριν οδηγηθεί στην αγχόνη.

Για το Τουρκικό Υπουργείο Εθνικής Παιδείας η Θράκη δεν είναι Ελλάδα!

Θεοφάνης Μαλκίδης

Γνωρίζουμε εδώ και χρόνια την προπαγάνδα τύπου Κεμαλικών Γκέμπελς που εφαρμόζει η Τουρκία για τη Θράκη. Έτσι το παρακάτω περιστατικό δεν μας εκπλήσσει, απλώς μας προκαλεί, για άλλη μία φορά.

Το Tουρκικό Υπουργείο ΕΘΝΙΚΗΣ παιδείας οργανώνει σεμινάριο στο Ικόνιο εντός του Αυγούστου, για τους δασκάλους που έχουν τοποθετηθεί και θα υπηρετήσουν όπως αναφέρει ¨στις ευρωπαϊκές χώρες και στην Δυτική Θράκη¨!!!

Και μάλιστα η παραπάνω φράση επαναλαμβάνεται δύο φορές στην  επίσημη ιστοσελίδα του τουρκικού υπουργείου  Μια φορά στην επικεφαλίδα και μια φορά μέσα στο κείμενο.

31η Μοίρα Καταδρομών «η μάχη στο Ύψωμα 1023 (2 Αυγούστου 1974)

.

Το πρωί της 2ας Αυγούστου 1974 ο 12^ος Λόχος Κρούσεως βρέθηκε ταγμένος αμυντικώς στο Ύψωμα 1023, νοτιοδυτικώς της Λαπήθου. Χωρίς αντιαρματική υποστήριξη και χωρίς όλμους. Διοικητής του Λόχου ο έφεδρος Ανθυπολοχαγός Λουκάς Βαρναβίδης. Το μέτωπο του Λόχου ήταν απελπιστικά μεγάλο. Ήταν μέτωπο τουλάχιστον μονάδος επιπέδου τάγματος πεζικού. Επιπροσθέτως, δεν υπήρξε χρόνος για μελέτη του εδάφους και για κατασκευή κάποιων ορυγμάτων μάχης ή άλλων πρόχειρων αμυντηρίων. Από πλευράς πεζικού, δεν υπήρχε στρατός στο ύψωμα.

Από το πρώτο φως και επί δίωρο, η τοποθεσία του Λόχου δεχόταν συστηματικά πυρά όλμων, παρά τη συμφωνηθείσα εκεχειρία. Περί την 09:00 ώρα, πολυάριθμο πεζικό στράτευμα του εχθρού, ένας όχλος, μια ορδή χωρίς οποιαδήποτε τακτική και μέθοδο, χωρίς οποιαδήποτε συνεργασία μεταξύ Όπλων, άρχισε ν’ ανεβαίνει από τους πρόποδες της ανατολικής πλαγιάς του υψώματος. Ο 12^ος Λόχος βρήκε το απαράμιλλο θάρρος κι έμεινε ακλόνητος στη θέση του. Τα τούρκικα ασκέρια, κινούμενα αμέριμνα και σε πυκνούς σχηματισμούς, άγγιξαν στο δραστικό βεληνεκές των όπλων.

Έφτασαν εκεί που δεν υπήρχε γυρισμός. Με το σύνθημα, τα όπλα του 12^ου Λόχου Κρούσεως άρχισαν να βάλλουν. Τα νεοαποκτηθέντα πολυβόλα FN MAG δεν λειτουργούσαν ως πολυβόλα λόγω διαφοράς στις ταινίες τροφοδοσίας.

Τά ἀρχαῖα Ἑλληνικά στήν Εὐρώπη

Πρόσφατα, στήν Ἐφημερίδα «Ἑστία» (24-5-2017) δημοσιεύθηκε ἄρθρο μέ τίτλο «Στήν Γαλλία ἐπενδύουν στά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά». Στό ἄρθρο αὐτό ἐπισημαίνεται τό ἐνδιαφέρον τῶν Εὐρωπαίων γιά τά ‘Aρχαῖα Ἑλληνικά ὡς παράγοντα πολιτισμοῦ.

Ἀφορμή γιά νά γραφῆ τό ἄρθρο εἶναι ὅτι ὁ νέος Ὑπουργός Παιδείας στήν Γαλλία, ὕστερα ἀπό τίς πρόσφατες ἐκλογές, Ζάν-Μισέλ Μπλανκέ ἐξέφρασε τήν πρόθεσή του νά ἐπαναφέρη τίς «δίγλωσσες τάξεις» καί κυρίως «νά ἀξιοποιηθοῦν περισσότερο τά Λατινικά καί τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, ἀπό τά ὁποῖα κατάγεται ὁ πολιτισμός μας», ὅπως εἶπε χαρακτηριστικά. Καί συνέχισε: «Πρέπει νά σταματήσουμε νά πιστεύουμε ὅτι αὐτές οἱ σπουδές βαθαίνουν τίς κοινωνικές διαφορές. Εἶναι ἐργαλεῖα προωθήσεως γιά ὅλους». Εἶναι δέ χαρακτηριστικό ὅτι ὁ Ὑπουργός Παιδείας εἶναι πρώην Πρύτανις καί πρώην διευθυντής τῆς μεγαλύτερης Σχολῆς ἐμπορίου στόν κόσμο, τῆς ESSEC, ἔχει δέ ἀσχοληθῆ μέ ἐκπαιδευτικά ζητήματα.

Βέβαια, ὅπως γράφεται στό ἄρθρο αὐτό, τό γεγονός δέν εἶναι μεμονωμένο στήν Εὐρώπη, ἀφοῦ παρατηρεῖται μιά τάση γιά τήν προώθηση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ὡς παράγοντα παιδείας καί πολιτισμοῦ. Γιά παράδειγμα, τόν προηγούμενο Φεβρουάριο τρεῖς Γάλλοι διανοούμενοι (Ἐκδότης, Καθηγητής Κλασσικῆς Φιλολογίας καί Καθηγήτρια Ἀγγλικῆς) πρότειναν νά υἱοθετηθῆ ἡ Ἑλληνική γλώσσα ὡς ἐπίσημη γλώσσα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, «ὡς συμβολική ἀπάντηση στήν κρίση πού βιώνει τό εὐρωπαϊκό οἰκοδόμημα». Αὐτό τό αἴτημα αἰτιολογεῖται μέ τό σκεπτικό ὅτι ἡ Ἑλληνική γλώσσα «εἶναι μία γλώσσα, οἱ λέξεις τῆς ὁποίας ἀπηχοῦν σημασιολογικά, συναισθηματικά καί μοναδικά βαθειά νοήματα, τοὐτέστιν τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων, ἡ ὁποία ἐπιβίωσε καί δέν λησμονήθηκε στήν πορεία».

Ομιλία Στρατάρχη Μοντγκόμερυ με την ανάληψη της διοικήσεως της 8ης Στρατιάς στη Βόρεια Αφρική τον Αύγουστο του 1942

Ο Μοντγκόμερυ εστάλη στην Δυτική Έρημο τον Αύγουστο του 1942 προκειμένου να αναλάβει τη Διοίκηση της 8ης Στρατιάς, η οποία είχε υποχρεωθεί σε υποχώρηση μέχρι το Ελ Αλαμέιν από τον Στρατάρχη Ρόμμελ.

Με την άφιξη του ο Μοντγκόμερυ βρήκε μία κατάσταση αβεβαιότητας, με τη Στρατιά να φοβάται ότι θα υποχρεωθεί πάλι σε νέα υποχώρηση.

Ο Μοντγκόμερυ εξέδωσε άμεσα διαταγές με τις οποίες απαγόρευσε κάθε περεταίρω υποχωρήσεις ενώ συγχρόνως απευθύνθηκε στο Επιτελείο του με έναν λόγο ο οποίος θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους στρατιωτικούς Λόγους στην Βρετανική Ιστορία, ανοικοδομώντας έτσι το ηθικό ενός καταρρακωμένου Στρατού:

«1. Θα ήθελα καταρχήν να σας συστηθώ. Δεν με γνωρίζετε αλλά θα πρέπει να εργαστούμε μαζί και γι’αυτό θα πρέπει να έχουμε αμοιβαία εμπιστοσύνη και κατανόηση. Βρίσκομαι εδώ μόλις μερικές ώρες. Απ’ότι όμως είδα και άκουσα από την άφιξη μου και έως τώρα, είμαι πεπεισμένος, εδώ και τώρα, ότι σας εμπιστεύομαι. Θα εργαστούμε λοιπόν μαζί σαν ομάδα και μαζί θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη αυτής της σπουδαίας Στρατιάς και θα προχωρήσουμε εμπρός, για τη Νίκη στην Αφρική.

Φατρίες, ἡ μάστιγα τοῦ Ἔθνους

.

Γράφει ὁ Νίκος Καρζής
Ἠλεκτρολόγος-Μηχ/κός Ε.Μ.Π.

Ὅταν ὁ Καποδίστριας ἦρθε στήν Ἑλλάδα βρῆκε μιά χώρα κατεστραμμένη, χωριά ἐγκατελελειμμένα καί ἐρείπια ἀκόμα νά καπνίζουν ἀπό τίς φωτιές. Ὅμως ἕνα ἀπό τά μεγάλα προβλήματα πού ταλάνιζαν τήν ἐποχή καί προξένησαν μεγάλες συμφορές ἦταν τά ἄγρια πάθη καί οἱ διχόνοιες μεταξύ τῶν Ἑλλήνων. Πάθη καί διχόνοιες οἱ ὁποῖες εἶχαν τήν ρίζα τους στήν ἀπληστία τῶν φατριῶν κοτζαμπάσηδων νά ἐλέγξουν τόν τόπο. 

Μιά γλαφυρή ἀναφορά τῶν ὅσων συνέβαιναν ἔχουμε στόν ἐνθρονιστήριο λόγο τοῦ Καποδίστρια πού ἐκφώνησε ὁ Θ. Καΐρης στήν Αἴγινα, ὅπου μεταξύ τῶν ἄλλων ἀναφέρει:

«Ὅσοι εὑρέθητε εἰς τὴν Ἐθνικὴν ἐκείνην Συνέλευσιν, ἐνθυμεῖσθε ἀκόμη ποῖα ἄγρια πάθη ἠγέρθησαν διὰ νὰ καταστρέψωσιν ὅ,τι ἡ μανία τῶν τυράννων ἤ παρέβλεψεν, ἤ δὲν ἐδυνήθη νὰ ἀφανίσῃ. Ποία φλὸξ διχονοιῶν ἐξήφθη διὰ νὰ κατακαύσῃ, ὅσα τὸ ἐχθρικὸν πῦρ δὲν ἠμπόρεσε νὰ καταφλέξῃ πῶς ὁ Ἕλλην κατὰ τοῦ Ἕλληνος, ὁ συγγενὴς κατὰ τοῦ συγγενοῦς, ὁ ἀδελφὸς κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ καθωπλίζετο, καὶ ὁ ἄσπλαγχνος καὶ ἀδυσώπητος ἐμφύλιος πόλεμος ἑτοιμάζετο νὰ καταφέρῃ τὴν τελευταίαν εἰς τὴν πνέουσαν τὰ λοίσθια πατρίδα πληγήν. Τότε, μόλις τὸ ὄνομα προφέρεται τοῦ Καποδίστρια, καὶ ὅλα καταπραΰνονται ἡ ὁρμὴ τῶν ἀγρίων παθῶν κατέπαυσε, καὶ τὰ ὀλέθρια τῶν διχονοιῶν ἀποτελέσματα ἐμποδίσθησαν. Φέρετε ἀκόμη κατὰ νοῦν πόσην χαρὰν ἐπροξένησεν ἡ ἐκλογή του· μὲ ποίαν ἀγαλλίασαν τὴν ἐδέχθησαν οἱ ἐκεῖ εὐρεθέντες· μὲ πόσην ταχύτητα διεδόθη εἰς ὅλον τὸ ἔθνος καὶ ποίας ἐλπίδας τοῦ ἐνέπνευσεν.»

Τὸ Ξυπόλητο Τάγμα

.

«Θὰ σοῦ πῶ μιὰ μικρὴ ἱστορία, κι ὕστερα κρίνε κι ἀπὸ μοναχός σου. Πᾶνε χρόνια ἀπὸ τότε, μὰ τὸ θυμᾶμαι σὰν νὰ ‘ναι τώρα…»

Εἶναι κρίμα ποὺ ἡ ἐγχώρια κινηματογραφικὴ παραγωγὴ δὲν συνηθίζει νὰ προβάλλει ἀρχὲς καὶ ἀξίες, ἢ πρόσωπα ποὺ νὰ ἀποτελοῦν πρότυπο μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὴ δράση τους. Εἰδικά τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ ἑλληνικὲς ταινίες μᾶλλον συμπορεύονται μὲ τὸ γενικότερο κλίμα ἠθικῆς σήψης καὶ παρακμῆς, ἐνῷ θὰ μποροῦσαν εὔκολα νὰ ἀντλήσουν σπουδαία θέματα ἀπὸ τὴν πρόσφατη καὶ παλαιότερη ἱστορία μας ποὺ νὰ ἐμπνέουν καὶ νὰ διδάσκουν, ἀφοῦ, ὡς γνωστόν, “τὰ καλύτερα σενάρια τὰ γράφει ἡ ἴδια ἡ ζωή”.

Μία τέτοια ἀληθινὴ καὶ ὠφέλιμη ἱστορία ἀφηγεῖται ἡ ταινία τοῦ 1954 “Τὸ Ξυπόλητο Τάγμα” τοῦ ἑλληνοαμερικανοῦ σκηνοθέτη Γκρὲγκ Τάλλας (Γρηγόρη Θαλασσινοῦ), μὲ θέμα τὴ δράση τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὰ ὀρφανοτροφεῖα τῆς Θεσσαλονίκης κατὰ τὴ διάρκεια τῆς γερμανικῆς κατοχῆς.

Μὲ ἐλάχιστα τεχνικὰ μέσα, μὲ ἠθοποιοὺς ἐρασιτέχνες στὴν πλειοψηφία τους καὶ μὲ τὰ 63 ἀπὸ τὰ 66 παιδιὰ ποὺ συμμετεῖχαν νὰ προέρχονται ἀπὸ ἱδρύματα τῆς Ἀθήνας καὶ τῆς Θεσσαλονίκης, ὁ σκηνοθέτης στήνει ἕνα ἔργο γιὰ τὴν ἀντίσταση, τὸ θάρρος καὶ τὴν ἀγάπη στὸν Χριστὸ καὶ τὴν πατρίδα. Καμβὰς γιὰ τὸ ἔργο του εἶναι ἡ παλιὰ Θεσσαλονίκη μὲ εἰκόνες νοσταλγικές, σχεδὸν βγαλμένες ἀπὸ γκραβούρα ἐποχῆς. Ἥρωες εἶναι τὰ ὀρφανὰ ποὺ ἔμειναν στὸν δρόμο, ὅταν οἱ Γερμανοὶ ἔκλεισαν τὰ ἱδρύματα ὅπου διέμεναν.

Από την αγωνιζόμενη για Ελευθερία και Αλήθεια Χαρίτα Μάντολες, στην παράδοση στους κατακτητές;

.

του Θεοφάνη Μαλκίδη

Τη Χαρίτα Μάντολες, την Ελένη Φωκά, τις αγωνιζόμενες γυναίκες των οδοφραγμάτων και των πλατειών, τις μάνες και τις γυναίκες των αγνοουμένων, τις δασκάλες των παιδιών στα κατεχόμενα, τις γνώρισα πριν πολλά χρόνια και ευχαριστώ τον Θεό για αυτό.

Η παρουσία τους και κυρίως η μαρτυρία τους ήταν και παραμένει μία σημαντική στιγμή για τον  άνθρωπο που δεν παρέδωσε τη ψυχή και τη ζωή του, που αναζητά σε κάθε λεπτό ιδανικά και ζωή, φως και αλήθεια.

Την  Χαρίτα Μάντολες, την είδα ξανά στις φωτογραφίες από την εκδήλωση στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, εκεί όπου έχουμε βρεθεί πολλές φορές μαζί. Την είδα όπως τη βλέπω χρόνια τώρα  μαυροντυμένη να κρατά από το 1974 τις φωτογραφίες των αγαπημένων της 12 μελών της οικογένειάς της και να πρωτοστατεί, πάντα παρούσα στις αντικατοχικές εκδηλώσεις να δίνει θάρρος και στις άλλες γυναίκες.

Η Χαρίτα Μάντολες μέχρι τον Ιούλιο του 1974 ήταν μια ευτυχισμένη γυναίκα, πλάι στον αγαπημένο της σύζυγο Αντρίκο και τα δύο παιδιά τους, ζούσαν στο χωριό Ελιά, της επαρχίας Κερύνειας. Είδε μαζί με τις αδελφές της να εκτελούν εν ψυχρώ οι Τούρκοι στρατιώτες τον πατέρα της Νεόφυτο, τον σύζυγό της Ανδρέα και τους δύο γαμπρούς της, Θεόδωρο και Φοίβο, ενώ με τη γενναιότητά της κατάφερε να σώσει το μικρό της αγοράκι.

Μετά από 34 χρόνια της παραδόθηκαν  μια χούφτα οστά: δυο πόδια, ένα χέρι… χωρίς κορμί, χωρίς κρανίο. Ό,τι πήρε τα έθαψε:«Ευχαριστώ, Άγιε Θεέ, που με αξίωσες. Έτσι έθελα να θάψω ό,τι απόμεινε από σένα Αντρίκο μου»… είπε η Χαρίτα κρατώντας στο ένα χέρι την ελληνική και την κυπριακή σημαία και στο άλλο ένα δάφνινο στεφάνι.

Ἀχιλλέας Ἀ. Παπακώστας Ναύαρχος Π.Ν ἢ ἁπλὰ ὁ παππούς μου

.

Κοραλίας Τρικαλιώτη

Ὁ παπποὺς ὁ Ἀχιλλέας γεννήθηκε στὶς 4 Φεβρουαρίου τὸ 1927 καὶ ἦταν τὸ 2ο παιδὶ τοῦ Ἀνδρέα καὶ τῆς Μάρθας Παπακώστα. Μεγάλωσε ἀρκετὰ φτωχικὰ στὸ χωριὸ Δρυμαία τοῦ νομοῦ Φθιώτιδος, ὅπως κάθε ἄλλο χωριατόπαιδο ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ποὺ ἡ Ἑλλάδα προσπαθοῦσε νὰ σταθεῖ στὰ πόδια της μετὰ τὴ μικρασιατικὴ καταστροφή, νὰ διαχειριστεῖ τὸ μεγάλο ἀριθμὸ τῶν προσφύγων ποὺ κατέφθασαν στὴ χώρα μας καὶ νὰ χαιρετίσει γιὰ πάντα τὸ ὅραμα τῆς Μ. Ἰδέας.

Ὁ μικρὸς Ἀχιλλέας ξεχώριζε ἀνάμεσα στὰ ἄλλα παιδιὰ τῆς ἡλικίας του, κυρίως στὸ σχολεῖο, ποὺ, ὅπως ἔλεγε ἀργότερα, ἦταν ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ δασκάλου. Οἱ γονεῖς του ἦταν πολὺ εὐλαβεῖς ἄνθρωποι, ὅπως καὶ οἱ περισσότεροι τότε, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι ὁ πατέρας του δὲν ἒμοιαζε μὲ τοὺς ὑπόλοιπους ἄντρες τοῦ χωριοῦ.

Ὁ παπποὺς Ἀνδρέας ἦταν ἕνας μειλίχιος καὶ ἀπαράμιλλα καλοσυνάτος ἄνθρωπος, λάτρευε τὴ γιαγιὰ τὴ Μάρθα κι ὅταν ἔφταναν σπίτι ἀπὸ τὰ χωράφια, μαγείρευε, ντάντευε τὰ παιδιὰ, σκούπιζε, σφουγγάριζε κ.ο.κ., γιὰ νὰ ξεκουράσει καὶ νὰ βλέπει χαρούμενη τὴ γιαγιά. Μ’ αὐτὴ λοιπὸν τὴν καλὴ μαγιὰ μεγάλωσε ὁ παπποὺς ὁ Ἀχιλλέας, τελείωσε τὸ σχολεῖο καὶ πέτυχε στὴ στρατιωτικὴ σχολὴ Εὐελπίδων στὴν Ἀθήνα.

Δυστυχῶς, ὅμως, οἱ ἀντάρτες κομμουνιστὲς εἶχαν καταλάβει τὴ Δρυμαία καὶ ἀπείλησαν τὸν παππού ὅτι, ἂν πήγαινε στὴ στρατιωτικὴ σχολὴ, θὰ σκότωναν τοὺς ἄνδρες τῆς οἰκογένειας. Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ τοῦ ἔκλεισε ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἕνα παράθυρο καὶ τὴν ἑπόμενη χρονιὰ ποὺ ἔδωσε πάλι ἐξετάσεις τοῦ ἄνοιξε μιὰ μεγάλη πόρτα.

Και όμως ούτε πέτρα δεν πετάξαμε ακόμα!

Ανδρέας Τ. Λουκάς

Οι Τούρκοι με την έναρξη του Ενωτικού Αγώνα το 1955 και όταν τους εξεβίασαν οι Εγγλέζοι να ξυπνήσουν, πρόβαλαν το δικό τους αίτημα, για διχοτόμηση. Τι σήμαινε διχοτόμηση; Οι Εγγλέζοι που είχαν την πατρότητα της ιδέας, είχαν και πολλά σχέδια για την μορφή που ήθελαν να πάρει. Γενικά όμως, εκείνο που ήταν η κεντρική ιδέα ήταν ο διαμοιρασμός της Κύπρου μεταξύ Ελλήνων και τούρκων σε ποσοστό ετεροβαρές υπέρ των Τούρκων. Όχι με ποσοστό 82% με 18% που ήταν η αναλογία του εκατέρωθεν πληθυσμού! Σε δύο κομμάτια με σύνορα μεταξύ τους!

Και γιατί διχοτόμηση; Για διάφορους λόγους που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τους Έλληνες της Κύπρου αλλά με τα συμφέροντα της Αγγλίας, της Τουρκίας και των λινοπάμπακων κατά πλειοψηφία, μουσουλμάνων της Κύπρου τους οποίους η Αγγλία εκτούρκισε. Πρώτος λόγος ήταν η δημιουργία αντιπαράθεσης μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων για να μην συμφωνήσουν ΠΟΤΕ μεταξύ τους και να στραφούν ενωμένοι εναντίον της παρουσίας της Αγγλίας στην Κύπρο (βάσεις…). Δεύτερος ήταν η Τουρκική παράνοια της «ανωτερότητας» τους. Με κανένα απολύτως τρόπο δεν ήθελαν να κυβερνηθούν από τους πρώην ραγιάδες, τους για τριακόσια χρόνια δούλους τους. Τρίτος λόγος ήταν το ότι οι Εγγλέζοι ήθελαν πάση θυσία να επιστραφεί η Κύπρος πίσω στην Τουρκία από όπου την παρέλαβαν. Τέταρτος λόγος ήταν ο Ψυχρός Πόλεμος ο οποίος επέβαλλε στους Αγγλοαμερικάνους την εξυπηρέτηση των Τούρκικων συμφερόντων επειδή η Τουρκία ήταν το ανάχωμα του ΝΑΤΟ (έτσι νόμιζαν μέσα στην αφέλεια τους…) για να εμποδιστεί η κάθοδος της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ) στην Μεσόγειο.

Ντοκουμέντα για τις περιπολίες των ελληνικών υποβρυχίων στις 19-23 Ιουλίου 1974

Το καλοκαίρι του 1974, το ΠΝ διέθετε σαφέστατη ποιοτική υπεροχή με 4 υπερσύγχρονα υποβρύχια Τύπου 209/1100 και 4 πυραυλακάτους τύπου Combattante II, εξοπλισμένες με κατευθυνόμενα βλήματα ΜΜ38 Exocet.

αναδημοσίευση από το e-Amyna

.

Iστορικά ντοκουμένα που επιβεβαιώνουν την εκτίμηση ότι η τουρκική απόβαση στην Κύπρο θα μπορούσε να είχε αποτύχει, αν η Αθήνα είχε αποφασίσει να εμπλακεί διά των υποβρυχίων της, παρουσιάζει η κυπριακή εφημερίδα Πολίτης. Ειδικότερα, η υπηρεσιακή αναφορά με διαβάθμιση «Άκρως Απόρρητο-Ειδικού Χειρισμού» του Πλωτάρχη Βασίλειου Γαβριήλ, Κυβερνήτη του υποβρυχίου ΓΛΑΥΚΟΣ (S110), ρίχνει φως σε αθέατες πτυχές της δράσης των μέσων της Διοίκησης Υποβρυχίων και αποκαλύπτει την ανεπάρκεια της τότε χουντικής στρατιωτικής ηγεσίας.

Στις 19 Ιουλίου του 1974 και ώρα 15:07 απέπλευσαν από το Ναύσταθμο Σαλαμίνας τα υποβρύχια ΓΛΑΥΚΟΣ (S110), ΝΗΡΕΑΣ (S111) και ΤΡΙΤΩΝ (S112) κατόπιν διαταγής του Αρχηγείου Ναυτικού προς τον Διοικητή Στόλου Αντιναύαρχο Πολυζώη Καλογερόπουλο και τον Διοικητή Στολίσκου Υποβρυχίων (ΣΥΒ) Πλοίαρχο Ανδρέα Βαφειάδη. Τα εν λόγω υποβρύχια διατάχθηκαν να πλεύσουν στην περιοχή της Ρόδου, με το πρόσχημα εκτέλεσης εθνικής άσκησης και «… να αναφέρουν εντοπισμούς μονάδων Β΄ κράτους (Τουρκία) ως και παντός ετέρου πολεμικού πλοίου».

Πριν όμως από τον απόπλου, περί ώρα 13:00 κλήθηκαν οι Κυβερνήτες ΓΛΑΥΚΟΥ (Πλωτάρχης Β. Γαβριήλ) και ΝΗΡΕΑ (Πλωτάρχης Ι. Παναγιωτόπουλος) στο Αρχηγείο Στόλου για να ενημερωθούν για Σχέδιο που υπήρχε και αφορούσε στην αντιμετώπιση τουρκικής επιθέσεως στην Κύπρο. Σε αυτό περιλαμβάνονταν όλες οι κινήσεις και των τριών Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων και γενικά το σχέδιο ενέργειας για την αποτροπή των εκτιμώμενων τούρκικων επιδιώξεων.

Το πραξικόπημα στην Κύπρο συνεχίζεται!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι δύο βασικοί «μύθοι» που έντεχνα καλλιεργούνται για να επιτρέπουν στο εξελισσόμενο πραξικόπημα κατά του κυπριακού ελληνισμού (και, εμμέσως πλην σαφώς κατά της Ελλάδας) να συνεχίζεται με σχετικά λίγες αντιστάσεις είναι οι εξής:

• ότι η Γενεύη είναι μια στιγμιαία διαδικασία και όχι διαρκής, όπως πρότεινε και έγινε δεκτό ο κ. Κοτζιάς

• ότι θα δοθεί στο μέλλον η δυνατότητα στους Κύπριους να ανατρέψουν τα αποτελέσματά της με δημοψήφισμα.

Και τα δύο είναι έντεχνα καλλιεργημένες απάτες.

Η Γενεύη είναι έτσι φτιαγμένη για να κόβει κάθε φορά που συνέρχεται ένα τμήμα της κυπριακής κρατικής κυριαρχίας, όπως ήδη συνέβη, αλλά δεν έγινε ευρέως αντιληπτό, γιατί οι εντυπώσεις επικεντρώθηκαν στην αποτυχία οριστικής διευθέτησης.

‘Εως ότου οι συνθήκες επιτρέψουν να πάρει οριστικά το κράτος από τους πολίτες της Κύπρου.

Αυτή τη φορά δεν το πήρε οριστικά, διότι η Τουρκία, το μόνο από τα τρία κράτη της περιοχής που διατηρεί στοιχεία ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, σε αντίθεση με την Ελλάδα και την Κύπρο, δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση της συμφωνίας, δηλαδή τη μετατροπή της Κύπρου σε δυτικό και όχι τουρκικό προτεκτοράτο, όπως εσφαλμένα ή παραπλανητικά υποστηρίζεται, υπερασπιζόμενη τις δικές της βλέψεις στο νησί.