Ο Εθνάρχης και αισυμνήτης Ιωάννης Καποδίστριας [1776 – 27 Σεπτεμβρίου 1831]

(Ιωάννης Καποδίστριας, Κυβερνήτης της Ελλάδας, Δωρεά Οικ. Αλέξανδρου Κόσκορου, Συλλογή του Μουσείου Καποδίστρια – Πηγή: capodistriasmuseum.

.

Ευαγγελία Κ. Λάππα
26 Σεπτεμβρίου 2022

Ο Εθνάρχης, αισυμνήτης¹ και «άγιος» της πολιτικής Ιωάννης Καποδίστριας αποτελεί το πρότυπο του πολιτικού της μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, Ελλάδας.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε 31 Ιανουαρίου 1776 (π.ημ.)/10 Φεβρουαρίου 1777 στη Κέρκυρα και ήταν το έκτο από τα δέκα παιδιά του Αντωνίου – Μαρία Καποδίστρια και της Αδαμαντίας Γονέμη, από αριστοκρατική οικογένεια της Λεμεσού της Κύπρου. Στα 1795 – 1797 σπούδασε Ιατρική, Νομική και Φιλοσοφία στον Πανεπιστήμιο της Πάντοβας και το 1809, πήγε στην Ρωσία, όπου έγινε υπουργός Εξωτερικών.

Στις αρχές του 1821, στο Συνέδριο του Λάιμπαχ², έπεισε την Ιερή Συμμαχία να μην καταπνίξει την Ελληνική επανάσταση, η οποία μόλις άρχιζε, και πίεζε μυστικά το τσάρο της Ρωσίας να μεροληπτήσει υπέρ των Ελλήνων, με αποτέλεσμα να αρχίζει η σύγκρουση μεταξύ τους. Στο τέλος ο Καποδίστριας παραιτήθηκε από τη Ρωσική κυβέρνηση.

Το 1827 η Γ’ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας εξέλεξε τον Ιωάννη Καποδίστρια ως πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας. Ο Καποδίστριας, μόλις έφθασε στην Ελλάδα και ανέλαβε τα καθήκοντά του, ανέστειλε προσωρινά την ισχύ του συντάγματος της Τροιζήνας λόγω της χαοτικής εμπόλεμης κατάστασης.

Περί Σφαγής της Τριπολιτσάς (Ελλάδα και Τουρκία στη ζυγαριά της Ιστορίας του Ανθρωπισμού)

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Γιάννη Δασκαρόλη

.

Στην τελευταία βιογραφία που έγραψα για τον Γενναίο Κολοκοτρώνη αναφέρομαι στα δραματικά γεγονότα των σφαγών της Τριπολιτσάς, τα οποία είχαν ήδη περιγραφεί από πολλούς άλλους ιστορικούς, ως ακολούθως:

«Εν τω μεταξύ, η Τριπολιτσά είχε αλωθεί από τους Έλληνες στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 που εξόντωσαν πάνω από 8.000 Τούρκους[1] που βρήκαν εντός της πόλης, αδιακρίτως ηλικίας και φύλου,[2] εκδικούμενοι χωρίς έλεος τα εγκλήματα εις βάρους τους,[3] σύγχρονα[4] και παλαιότερα.[5] Οι στρατιώτες του Πάνου και του Γενναίου που βρέθηκαν στην πόλη εκ των υστέρων, επιτέθηκαν σε Τριπολιτσιώτες προσπαθώντας να τους αποσπάσουν λάφυρα και ακολούθησαν συμπλοκές ακόμη και μεταξύ Ελλήνων εντός της πόλης,[6] που είχαν 100 νεκρούς. Όλα τα λάφυρα και οι θησαυροί της πόλης λεηλατήθηκαν από τους Έλληνες ατάκτους οι οποίοι τα μετέφεραν στις επαρχίες τους, ενώ το δημόσιο ταμείο δεν έλαβε καμία ενίσχυση για τη δύσκολη συνέχεια.[7] Ένα ισχυρό τμήμα 2.000 ενόπλων Τουρκαλβανών αποχώρησε από την πόλη ανέπαφο και οδηγήθηκε από τον Πλαπούτα στον Ισθμό, λόγω της χωριστής συμφωνίας που είχαν κάνει οι ηγέτες του με τον Κολοκοτρώνη.«

Και δεν ήταν η μόνη σφαγή που έγινε κατά το 1821, αλλά έγιναν και μερικές άλλες πολύ μικρότερες σε κλίμακα, είτε ως αντίποινα είτε όχι, για τις οποίες μας έδωσε ένα λεπτομερές περίγραμμα ο ανθέλληνας Σκώτος ιστορικός Γεώργιος Φίνλεϋ Αλλά και στη σύγχρονη ιστορία μας έχουμε πολλές περιπτώσεις μεμονομένων ακροτήτων Ελλήνων στρατιωτών εις βάρος μουσουλμάνων αμάχων τόσο στους Βαλκανικούς πολέμους όσο και στη Μικρασιατική Εκστρατεία που έχουν αναδείξει με επιστημονική ακρίβεια οι παντώς είδους «ιοι», αλλά και το επισημονικό προσωπικό πολλών πανεπιστημίων μας που με κάτι τέτοια ασχολούνται κατά κόρον καθώς συμπτωματικά εμπίπτουν με τα επιστημονικά ενδιαφέροντά τους.

Μια πρώτη γρήγορη σκέψη θα ήταν να ζυγίζουμε τις εκατέρωθεν ακρότητες να ανακαλύψουμε σχετικά εύκολα ότι η αναλογία είναι υπέρ μας σε κλίμακα 1.000.000 προς 1 και να νιώσουμε καλά με τους εαυτούς μας. Αλλά και σε αυτό μας πρόλαβε η ντόπια πανεπιστημιακή κοινότητα που μας είπε γεμάτη ανθρωπισμό ότι οι νεκροί δεν ζυγίζονται. Εν τάξει, ίσως είναι και αυτό σωστό ειδικά στους καιρούς που ζούμε.

Το Τυμπάκι θυμάται: «Το σαμποτάζ του Αεροδρομίου Τυμπακίου»

.

Γράφει ο Μανώλης Χριστάκης*

Κατά την διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής το ισοπεδωμένο Τυμπάκι και η γύρω περιοχή έγιναν ένα απέραντο κολαστήριο καταναγκαστικής εργασίας για την κατασκευή πολεμικού Αεροδρομίου Τυμπακίου Και των μεγαλύτερων Αμυντικών έργων τής Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Όλοι οι κάτοικοι τής πόλης μας και από τις γύρω περιοχές κάτω από απάνθρωπες συνθήκες δούλεψαν για αυτό τον σκοπό. Όταν οργανώθηκε από τον Πετρακογιώργη η πρώτη Ομάδα Αντίστασης τής Ευρώπης “Ο Ψηλορείτης” άπλωσε το δίκτυο του φυσικά και στο Τυμπάκι.

Σε αυτό συμμετείχαν κρυφά κάποιοι Τυμπακιανοι. Ένας από αυτούς ήταν ο Ήρωας Θεόφιλος Χριστάκης τού Θεμιστοκλή. Έδιναν πληροφορίες στον Πετρακογιώργη για όλες τις κινήσεις των Γερμανών και συχνά προέβαιναν σε πράξεις δολιοφθορών στα οχήματα, καύσιμα αεροπλάνων κλπ.
Υπήρχαν όμως και οι συνεργάτες των Γερμανών.

Από περιγραφές των γερόντων οι οποίοι ακόμα θυμούνται καλά. Μία φορά πήγαν και στην περιοχή της Παναγίας της Συμπαλουσας όπου είχαν πάρκινγκ βαρέων οχημάτων μεταφοράς υλικών και καυσίμων και κατέστρεψαν τα λάστιχα των αυτοκινήτων.

Η αυτοκρατορία της Νίκαιας (1204-1261)

αναδημοσίευση από την Βυζαντινή Ιστορία

.

Ο ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΝΕΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

Η Δ’ σταυροφορία που τέλειωσε με την κατάληψη και τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης, οδήγησε στην αποσύνθεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και το σχηματισμό (στα εδάφη της) ενός μεγάλου αριθμού κρατών, φράγκικων και ελληνικών, από τα οποία τα πρώτα οργανώθηκαν με βάση τον φεουδαρχισμό της Δ. Ευρώπης.

Οι Φράγκοι δημιούργησαν τα εξής κράτη: τη Λατινική Αυτοκρατορία (ή Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης), το Βασίλειο της Θεσσαλονίκης, το πριγκιπάτο της Αχαΐας στον Μορέα και το Δουκάτο των Αθηνών και των Θηβών στη Κεντρική Ελλάδα. Η κυριαρχία της Βενετίας εκτεινόταν στα νησιά του Βυζαντίου, του Αιγαίου και του Ιονίου Πελάγους, στην Κρήτη και σε μερικά παραλιακά ή μεσόγεια μέρη. Παράλληλα με τις λατινικές φεουδαλικές κτήσεις που δημιουργήθηκαν στην περιοχή της ανατολικής αυτοκρατορίας, που είχε αποσυντεθεί, ιδρύθηκαν και τρία ανεξάρτητα ελληνικά κέντρα:

• η Αυτοκρατορία της Νίκαιας και
• η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, στη Μικρά Ασία και
• το Δεσποτάτο της Ηπείρου, στη βόρεια Ελλάδα.

Ο κόμης της Φλάνδρας Βαλδουίνος έγινε αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης και κύριος του μεγαλύτερου μέρους της Θράκης, ο Βονιφάτιος Μομφερατικός έγινε βασιλιάς της Θεσσαλονίκης, εξουσιάζοντας τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, ο Γουλιέλμος Σαμπλίτ (Champlitte) και μετά από αυτόν ο Γοδεφρείδος Βιλεαρδουίνος έγιναν πρίγκιπες του Μορέως [1] και ο Όθων de la Roche απέκτησε τον τίτλο του Δούκα ή (όπως τον ονόμαζαν οι Έλληνες) του «Μεγάλου Κυρίου» των Αθηνών και των Θηβών.

Γενεύη ΙΙ 1974- Ο «χάρτης 6 καντονιών Γκιουνές» – ήταν ιδέα του Κίσινγκερ όχι των Τούρκων (Χάρτες)

άρθρο της Φανούλας Αργυρού*
18/9/2022

.

Την μια μέρα τον έδωσε την άλλη τον ζήτησε και τον πήρε πίσω!!

Άκουσα ότι κάποιος ισχυρίστηκε ότι οι Τούρκοι παρακαλούσαν τον Κίσινγκερ να τους βοηθήσει να εξασφαλίσουν «καντόνια», πρέπει να εξηγήσουμε και αυτή τη πτυχή της ιστορίας της πατρίδας μας.

Η πρόταση για «καντόνια» δεν ήταν των Τούρκων αλλά ιδέα του Αμερικανού ΥΠΕΞ Δρ. Χένρι Κίσινγκερ ίσως και εμπόδιζε την δεύτερη εισβολή διατηρώντας τις διαπραγματεύσεις εν ζωή… αλλά, μήπως του ζητήθηκε από δικούς μας;

Η Γενεύη ΙΙ ξεκίνησε στις 8/8/74 με ξεχωριστές συναντήσεις των μερών για «λύση» γεωγραφικού διαχωρισμού. Αυτή τη φορά με την συμμετοχή των «δύο κοινοτήτων».

9 Αυγούστου. Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Τουράν Γκιουνές είπε « ήταν απαραίτητο (“indispensable”) για την Τουρκία να φθάσει σε συμφωνία γρήγορα. Η γενική τουρκική πρόταση ήταν γνωστή: Γεωγραφικός διαχωρισμός με δύο (και μόνο δύο) διοικήσεις αυτόνομων περιοχών. (“Two (and only two) administrative autonomousregions”). Ο τουρκικός στρατός κατείχε μια ζώνη που δεν ήταν αρκετή για τουρκο-κυπριακή διοίκηση…

Ο Γλ. Κληρίδης δεν μπορούσε να πωλήσει στο λαό 30% για τουρκική αυτόνομη περιοχή Η κυρίως διαφορά τώρα ήταν ότι εισηγούνταν δύο ξεχωριστές αυτόνομες περιοχές, ενώ ο ίδιος και ο Ντενκτάς προηγουμένως σκέπτονταν μια διοίκηση ομόσπονδου συστήματος λειτουργικής ομοσπονδίας , αρχικά πρόταση Ντενκτάς (an administrative federal system of functional federation). Συνεπαγόταν αυτονομία για ένα αριθμό τουρκο-κυπριακών ζωνών, ίσως πέραν των 10… Ο Α. Χάρμαν (Αμερικανός αξιωματούχος που παρευρέθηκε) είπε στον Κάλλαχαν ότι ο Κληρίδης του είχε πει ότι ήταν έτοιμος να συζητήσει σύστημα «καντονίων», δέχθηκε ότι η ιδέα «ενιαίου κράτους» ήταν πλέον εκτός.

Θλιβερή Μνήμη Μικρασίας

του αντιστρατήγου ε.α. Νίκου Ταμουρίδη

.

Στις 24 Σεπ 1998 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου ως «ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος».

Η Γενοκτονία αυτή αναφέρεται στην σκοπίμως σχεδιασθείσα εγκληματική εξόντωση των Ελληνικών χριστιανικών πληθυσμών της Μ. Ασίας, ήτοι της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου, της Βιθυνίας και της Ανατ. Θράκης. Οι εξόντωση αυτή που έλαβε χώρα κυρίως από το 1913 μέχρι το 1924, έγινε από τους μηχανισμούς των ακραίων εθνικιστών Νεότουρκων του Μουσταφά Κεμάλ.

Η όλη αυτή εγκληματική ενέργεια έγινε για εθνικούς, θρησκευτικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς λόγους, αφού οι Τούρκοι ήθελαν με κάθε τρόπο ένα ενοποιημένο συμπαγές κοινωνικά τουρκικό κράτος, ενώ δεν μπορούσαν να ανεχτούν ότι το μείζον των οικονομικών της τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας το ήλεγχαν κυρίως οι Έλληνες. Ήθελαν λοιπόν «να ξεριζώσουν τα άγρια χόρτα, τους Χριστιανούς» (σύνθημα που προέκυψε από συνέδριο των Νεότουρκων το 1911 στη Θεσσαλονίκη).

Η Γενοκτονία περιελάμβανε επιχειρήσεις μαζικών εκτοπισμών στα βάθη της Μ. Ασίας στα γνωστά «τάγματα εργασίας», καταστροφές, λεηλασίες, οικονομικούς αποκλεισμούς, ιδιότυπη ασφυκτική φορολόγηση, στρατολόγηση των νέων Ελλήνων και αποστολή σε καταναγκαστικά έργα, δολοφονίες και σφαγές.

Οι μέγιστες εκτιμήσεις για τις ανθρώπινες απώλειες την προαναφερθείσα περίοδο φτάνουν, κατά ορισμένους μελετητές τους 1.250.000 Έλληνες χριστιανούς.

Το γεγονός αυτό συμπίπτει με την συμπλήρωση φέτος 100 χρόνων από την θλιβερή εκείνη χρονιά του 1922, που ήταν η κορύφωση της Μικρασιατικής Καταστροφής!

Ἱστορική Ἀναδρομή τῆς Ἑλληνικῆς Μικρᾶς Ἀσίας

.

ὑπό Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου
Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton

Σεπτέμβριος 2022

«Ὅν γάρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει,
μαστιγοῖ δέ πάντα υἱόν ὅν παραδέχεται.
Εἰ παιδείαν ὑπομένετε, ὡς υἱοῖς ὑμῖν προσφέρεται ὁ Θεός˙
τίς γάρ ἐστιν υἱός ὅν οὐ παιδεύει πατήρ;
Εἰ δέ χωρίς ἐστε παιδείας ἧς μέτοχοι γεγόνασι πάντες,
ἄρα νόθοι ἐστέ καί οὐχ υἱοί.»

Ἑβρ. ιβ΄ 6-8

Α΄. Πρόλογος

Ἡ γνῶσις τῆς Ἱστορίας καί ἡ μνημόνευσις τῶν γεγονότων τοῦ παρελθόντος εἶναι ἄκρως ἀπαραίτητος διά τήν διαιώνισιν τοῦ παγκοσμίου Ἑλληνισμοῦ καί τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας. Τό τρέχον ἔτος, τό 2022 εἶναι ἡ ἑκατοστή ἡμῶν ἐπέτειος μνήμης καί θλιβερόν μνημόσυνον τῆς ἀποφράδος προσωρινῆς ὑποταγῆς τῆς Ἑλληνικῆς Μικρᾶς Ἀσίας εἰς τούς βαρβάρους Νεοτούρκους κατά τό 1922. Κατόπιν τριῶν χιλιάδων τετρακοσίων εἴκοσι δύο ἐτῶν (3.422) ἀκμῆς καί μοναδικοῦ πολιτισμοῦ καί παιδείας, ἀπό τόν 15ον αἰῶνα π.Χ., ὅπου οἱ Μυκηναῖοι ἐδημιούργησαν τάς πρώτας Ἑλληνικάς ἀποικίας εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν, Ἰονίαν, Πόντον καί δή τήν Μίλητον, ἕως τήν καταστροφήν τῶν Ἑλληνικῶν πόλεων καί τήν γενοκτονίαν τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τό 1922˙ ἦτο αὕτη ἡ «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή», ἡ ὁποία ἀπετέλει τά ἀποσπασθέντα δύο τρίτα (2/3) τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικρατείας, τά ὁποῖα ἀναμένουν τήν δικαίαν ἐπανένωσιν μέ τήν ὑπόλοιπον Ἑλλάδα. Ἡ ἐλπίς ἡμῶν εἶναι ὁ δικαιοκρίτης, μεγαλόθυμος καί ἐλεήμων Θεός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός καί οἱ χιλιάδες Ἅγιοι τῆς Ἁγιοτόκου Μικρᾶς Ἀσίας.

Ο Εθνομάρτυρας Νικόλαος Καπετανίδης [1889 – 21 Σεπτεμβρίου 1921]

.

Ευαγγελία Κ. Λάππα
17 ετών
15 Ιουλίου 2022

Ο Νίκος Καπετανίδης γεννήθηκε το 1889 στη Ριζούντα της Τραπεζούντας και σπούδασε στο περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας¹, από το οποίο αποφοίτησε το 1905. Εργάστηκε στην τράπεζα των αδελφών Φωστηρόπουλων ενώ ταυτόχρονα ασχολούταν και με τη δημοσιογραφία.

Την περίοδο 1910-1911 συνεργάστηκε με τον Φίλωνα Κτενίδη², μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ποντιακού ελληνισμού, ο οποίος εξέδιδε το δεκαπενθήμερο περιοδικό «Επιθεώρηση», που κυκλοφόρησε συνολικά σε 24 τεύχη, με τα 6 τελευταία υπό τη διεύθυνση του Νίκου Καπετανίδη, λόγω αποχώρησης του Κτενίδη για σπουδές. Στη συνέχεια δημοσίευσε κείμενά του και στην εφημερίδα «Ο Φάρος της Ανατολής» και στην «Ηχώ του Πόντου». Το 1917 έκδωσε την εφημερίδα «Σάλπιγξ», η οποία κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια της Ρωσικής κατοχής.

Μετά την ανακατάληψη της Τραπεζούντας από τους Νεότουρκους, τον Οκτώβριο του 1918, ο Νίκος Καπετανίδης εξέδωσε την εφημερίδα «Εποχή», στην οποία μέσω των άρθρων του, δεν φοβήθηκε να μιλήσει ανοιχτά για τις σφαγές των Ελλήνων και τις βιαιότητες εις βάρος τους, από τους Νεότουρκους, θέτοντας σε μεγάλο κίνδυνο τη ζωή του.

Στα γραφεία της εφημερίδας τον επισκέφτηκε η «ύαινα του Πόντου» ο Τοπάλ Οσμάν³, προκειμένου να του κάνει συστάσεις και να τον τρομοκρατήσει,κάτι όμως που δεν το πέτυχε, καθώς ο ατρόμητος δημοσιογράφος δεν πτοήθηκε από τις έμμεσες και άμεσες απειλές του. Εξακολουθούσε να γράφει με το ίδιο σθένος, με αποτέλεσμα να συλληφθεί τον Μάρτιο του 1921 και να φυλακιστεί πρώτα στη Τραπεζούντα και αμέσως μετά στην Αμάσεια του Πόντου.

Δεν ήταν συνωστισμός, ήταν προσχεδιασμένη γενοκτονία

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στις 28 Αυγούστου με το Παλαιό Ημερολόγιο, άρα στις 10 Σεπτεμβρίου με το Νέο, μαρτύρησε ο Άγιος Χρυσόστομος (Καλαφάτης), ο Μητροπολίτης Σμύρνης. Θανατώθηκε από τον μαινόμενο τουρκικό όχλο κατόπιν διαταγής του Τούρκου στρατηγού Νουρεντίν όταν μπήκαν στην Σμύρνη οι Τούρκοι, τακτικοί και άτακτοι.

Η μορφή του συμβολίζει το δράμα του Μικρασιατικού Ελληνισμού. 100 χρόνια μετά θυμόμαστε, διότι δεν θέλουμε να επαναληφθούν τα γεγονότα. Θυμόμαστε με περίσκεψη, συγκίνηση και ερευνητική διαθεση. Επιδιώκουμε να μην επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος.

Όχι, δεν ήταν «συνωστισμός» αυτό που έγινε το 1922. Ήταν το αποτέλεσμα  μιας προσχεδιασμένης Γενοκτονίας. Από το 1914, με το μαύρο Πάσχα των Θρακών και τη σφαγή στην παραλιακή Φώκαια, μέχρι τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1922 ο Ελληνισμός της Ανατολής, Μικρασιάτες, Πόντιοι, Ανατολικοθρακιώτες, υπέστη τις συνέπειες του σχεδίου των Νεοτούρκων αρχικά και των Κεμαλικών εθνικιστών στη συνέχεια. Το σχέδιο απαιτούσε να εξοντωθούν οι Χριστιανοί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Να μείνει το κράτος τουρκικό και ισλαμικό. Έλληνες, Αρμένιοι, Ασσύριοι ήσαν οι κυριώτεροι στόχοι.

Αμέτρητα τα θύματα. Οι Ισραηλινοί Ντρορ και Ζεεβί υπολογίζουν σε 2,5 εκατομμύρια τον συνολικό αριθμό των Χριστιανών που θανατώθηκαν με εκτελέσεις, βασανιστήρια, εκτοπίσεις, βιασμούς, τάγματα εργασίας και άλλες μεθόδους. Οι ίδιοι εκτιμούν ότι ενώ στα τέλη του 19^ου αιώνα οι Χριστιανοί στην Αυτοκρατορία αποτελούσαν το 20% του συνολικού πληθυσμού, το 1924 έφτασαν στο 2% μόνον. (Βλέπε στα ελληνικά το βιβλίο τους: Η Τριακονταετής Γενοκτονία, εκδόσεις Πατάκη).

Ὁ λόγος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μιὰ ʺΜακεδονικὴ Ἐκκλησίαʺ.

.

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου
Δρ. Φυσικοῦ, Θεολόγου

1. Ἀπὸ τὴν «ἐπαρχία τοῦ Βαρδάρη» στὴν «Βόρεια Μακεδονία».

Στὴν περιοχὴ τῆς γείτονος χώρας μὲ πρωτεύουσα τὰ Σκόπια ζοῦσαν στὴν ἀρχαιότητα διαδοχικὰ Ἕλληνες καὶ Ρωμαίοι, ἐνῶ ἐπὶ Ρωμανίας (Βυζαντίου) ἄρχισε ἀπὸ τὸν 6^ο αἰώνα νὰ ἐποικίζεται ἀπὸ Σλαβικὰ φύλα. Στὰ τέλη τοῦ 19^ου αἰῶνα μὲ ἀρχὲς τοῦ 20^ου ἀνάμεσα στοὺς Σλάβους τῆς εὐρύτερης περιοχῆς κάνει τὴν ἐμφάνισή του ὁ σλαβομακεδονικὸς ἐθνικισμὸς, ὁ ὁποῖος στὴν συνέχεια, μὲ τὴν γεωγραφικὴ διάσπαση τῆς περιοχῆς τῆς Μακεδονίας ἀνάμεσα σὲ Ἑλλάδα, Σερβία καὶ Βουλγαρία κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους, ὑποστηρίχθηκε ἀπὸ τὴν κομμουνιστικὴ κίνηση τῆς περιοχῆς. Ἀπὸ τὸ 1929 ἔως τὸ 1941 ἡ περιοχὴ ἀποτελοῦσε μιὰ ἀπὸ τὶς ἐπαρχίες τῆς Γιουγκοσλαβίας μὲ τὸ ὄνομα «ἐπαρχία τοῦ Βαρδάρη» (Μπανόβινα Βαρντάρσκα).

Μετὰ τὸν Β΄ΠΠ, ὡς καρπὸς τοῦ σλαβομακεδονικοῦ ἐθνικισμοῦ, ἡ ὁμόσπονδη δημοκρατία τῆς Γιουγκοσλαβίας ποὺ ἱδρύθηκε στὴν περιοχὴ ἔφερε τὸ ὄνομα «Σοσιαλιστικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας», ποὺ περιείχε γιὰ πρώτη φορὰ τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας.  Μὲ τὴν διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας τὸ 1991 ἡ δημοκρατία στὴν περιοχὴ αὐτὴ μετατράπηκε σὲ ἀνεξάρτητο κρατίδιο ποὺ διεκδικοῦσε πλέον στὸ σύνταγμά του τὸ ὄνομα Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας, ἄν καὶ στὸν ΟΗΕ ἔφερε τὸ ὄνομα Πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας.

Κώστας Χριστοφίδης: ο 19χρονος αξιωματικός της 33 ΜΚ που κάλυψε την απαγκίστρωση των ανδρών του

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Στις 3 Σεπτεμβρίου, πραγματοποιήθηκε η κηδεία των οστών του Δοκίμου Εφέδρου Αξιωματικού Κώστα Χριστοφίδη, ο οποίος έπεσε μαχόμενος κατά τις επιχειρήσεις της τουρκικής εισβολής του 1974 στην Κύπρο.

Ο Κώστας Χριστοφίδης είχε γεννηθεί στις 27 Ιουλίου 1955, στη Λεμεσό και μεγάλωσε στην Μόρφου. Ήταν το πρωτότοκο από τέσσερα τέκνα της οικογενείας του Χρίστου και της Αλίκης Χριστοφίδη. Μετά την ολοκλήρωση των μαθητικών του σπουδών, παρουσιάσθηκε στην Εθνική Φρουρά κατατασσόμενος στο ΚΕΝ Λεμεσού, στις 22 Ιανουαρίου 1973. Επελέγη ως ΔΕΑ και τοποθετήθηκε στην 33 Μοίρα Καταδρομών.

Αμέσως μετά την εκδήλωση της εισβολής, οι Μοίρες της Διοικήσεως Δυνάμεων Καταδρομών Κύπρου, διατάχθηκαν και κινήθηκαν στον Πενταδάκτυλο, με σκοπό την εκτέλεση νυκτερινής καταδρομικής επιχειρήσεως προς κατάληψη υψωμάτων ζωτικής σημασίας. Επιτυχής εκτέλεση, θα παρεμπόδιζε την συνένωση του προγεφυρώματος των αποβατικών δυνάμεων δυτικώς Κυρηνείας, με τον τουρκοκυπριακό θύλακα του Κιόνελι.

Η 33 Μοίρα Καταδρομών ενήργησε και κατέλαβε το ύψωμα Πετρομούθια αλλα το ξημέρωμα της 21ης Ιουλίου διατάχθηκε, όπως και οι άλλες Μοίρες, να αποσυρθούν επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα αντικαταστάσεως από μονάδες πεζικού, όπως προέβλεπε το σχέδιο.

Κατά την σύμπτυξη, ο ΔΕΑ Κώστας Χριστοφίδης αντιλήφθηκε άνδρες της διμοιρίας του που συνέχιζαν να αγωνίζονται σε προωθημένη θέση, όντας μη ενήμεροι για την σχετική διαταγή. Ο διμοιρίτης προσέγγισε στην θέση και τους διέταξε να συμπτυχθούν, παραμένοντας ο ίδιος επί τόπου για να καλύψει την κίνησή τους. Οι άνδρες του απαγκιστρώθηκαν επιτυχώς αλλά ο διμοιρίτης έπεσε μαχόμενος εκτοξεύοντας καλυπτικά πυρά.

Η σύλληψη του Κολοκοτρώνη «έξι με εφτά Σεπτέμβρη του 1833»

.

Από το βιβλίο: «Στα δοξασμένα χρόνια», των: Κώστα Δ. Παπαδημητρίου, Γιάννη Σμυρνιωτάκη. Αθήνα, Νοέμβριος 1985

«Όσο ημπόρεσα, γράφει στα απομνημονεύματα του ο Κολοκοτρώνης, έκαμα το χρέος μου εις την πατρίδα μου και εγώ και όλη η φαμελιά μου. Είδα την πατρίδα μου ελεύθερη, είδα εκείνο όπου ποθούσα και εγώ και ο πατέρας μου και ο πάππος μου και όλη η γενεά μου, καθώς και όλοι οι Έλληνες. Αποφάσισα να πάω εις ένα περιβόλι, οπού είχα έξω απ’ τ’ Ανάπλι. Επήγα, εκάθισα και απερνούσα τον καιρόν μου καλλιεργώντας, και ευχαριστούμην να βλέπω να προοδεύουν τα μικρά φυτά όπου εφύτευα».

Εκεί, σ’ ένα σπιτοκάλυβο, τα μεσάνυχτα, έξι με εφτά Σεπτέμβρη του 1833, του χτύπησαν δυνατά την πόρτα. Ο Γέρος ανασηκώθηκε στο στρώμα.

— Ποιος είναι; ρώτησε.

— Εγώ! Ο μοίραρχος Κλεώπας.

— Και τι ζητάς; ξαναρώτησε.

— Έχω διαταγή να κάνω έρευνα. Εδώ μέσα κρύβονται οπλοφόροι και βρίσκονται άρματα. Ο Γέρος πήγε ν’ ανοίξει την πόρτα, γελώντας φωναχτά.

— Κοπιάστε, είπε στο μοίραρχο και στους σαράντα χωροφύλακες που τον συνόδευαν. Και ξαναξάπλωσε στο στρωσίδι του. Όρμησε μέσα ο μοίραρχος κι ένα τσούρμο χωροφύλακες. Μα δε βρήκαν ούτε οπλοφόρους, ούτε άρματα, εξόν απ’ τ’ άρματα του Γέρου.

— Σήκω και ντύσου! προστάζει το Γέρο ο Κλεώπας.

— Γιατί; τον ρώτησε.

— Γιατί κατά διαταγή της Αντιβασιλείας είσαι υπό κράτηση.

6 Σεπτεμβρίου 1955 – 6 Σεπτεμβρίου 2022: 67 χρόνια από το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης

άρθρο Λεωνίδα Κουμάκη*

.

«Οι εκδηλώσεις αυτές ήταν πολύ καλά οργανωμένη ενέργεια και ωφέλιμη για να καθαρίσει η χώρα μας από το Ελληνικό στοιχείο που είναι ένας βραχνάς»
Ισμέτ Ινονού, Αρχηγός Τουρκικής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, 9 Σεπτεμβρίου 1955

«Τη νύχτα αυτή η Κωνσταντινούπολη μετατράπηκε σε τόπο της Αποκάλυψης. Δεν υπάρχουν λέξεις, ούτε συγκρίσεις που να μπορούν να δώσουν μια εικόνα της φρίκης»
Ελβετική Εφημερίδα Α-Ζ, 15 Σεπτεμβρίου 1955

.

Τον Απρίλιο του 1955 η Κύπρος ήταν αποικία της Βρετανίας – το 1878 την απέκτησε από την οθωμανική αυτοκρατορία η οποία την είχε υποδουλώσει το 1571.

Την εποχή εκείνη ο Κυπριακός λαός διεκδικούσε επίμονα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης που είχε παραχωρηθεί σε δεκάδες άλλους λαούς της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η βούληση του Κυπριακού λαού είχε ήδη εκφραστεί με το δημοψήφισμα του 1950, το οποίο οργάνωσε ο γηραιός Μητροπολίτης Κυρήνειας Μακάριος ο Β’ και το αποτέλεσμα του οποίου ζητούσε, σε ποσοστό 95,7%, την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Η αποικιοκρατική Βρετανία δεν είχε καμιά διάθεση να εγκαταλείψει τις ανεκτίμητης γεωστρατηγικής αξίας βάσεις της στο αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου. Από τον Ιούλιο μάλιστα του 1964, η κυνική, ύπουλη και πρόστυχη πολιτική της Βρετανίας στην Κύπρο διακηρύχτηκε πανηγυρικά όταν ο Υφυπουργός Αποικιών της Βρετανίας Χένρυ Χόπκινσον δήλωνε με τον πιο ωμό τρόπο στην Βρετανική Βουλή, πως η αρχή της αυτοδιάθεσης για την Κύπρο δεν θα εφαρμοστεί ποτέ.

Μπροστά την απόλυτη Βρετανική αδιαλλαξία, οι Κύπριοι αποφάσισαν να διεκδικήσουν δυναμικά το προφανέστατο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης τους, με τον ένοπλο επαναστατικό αγώνα που κήρυξε η ΕΟΚΑ την 1η Απριλίου 1955.

Ο αγώνας των Κυπρίων εξαπλώθηκε γρήγορα και όταν το αίτημα της αυτοδιάθεσης άρχισε να σαρώνει ολόκληρη την Κύπρο, η Βρετανία αφ΄ ενός μεν κατέφυγε σε κάθε σκληρό ή απάνθρωπο μέσο για να στραγγαλίσει την θέληση των Κυπρίων, αφ΄ ετέρου δε άρχισε να μηχανορραφεί σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά εδώ και ολόκληρους αιώνες: Διαίρει και Βασίλευε.

Έτσι, ενώ η Τουρκία είχε πανηγυρικά παραιτηθεί από οποιοδήποτε δικαίωμα στην Κύπρο με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λοζάνης του 1923 (σχετικό «Κυπριακό: Ο εξευτελισμός της «νομιμότητας»), η Βρετανία όχι μόνο φρόντισε να την επαναφέρει σαν ισότιμο συνομιλητή στο αίτημα αυτοδιάθεσης της μεγαλονήσου οργανώνοντας στο Λονδίνο την τριμερή διάσκεψη για το Κυπριακό (Αύγουστος 1955), αλλά έκανε και επίμονες συστάσεις στους Τούρκους να δείξουν «αποφασιστικότητα».

Έχει η Ευρώπη ανάγκη τη σημερινή πολεμοχαρή Τουρκία;

.

Έχει η Ευρώπη ανάγκη τη σημερινή πολεμοχαρή Τουρκία;
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ!

Tου Πέτρου Γρουμπού
Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών, μέλους του ΙΗΑ.

Ο κ. Τσαβούσογλου Υπουργός ΥΠΕΞ της Τουρκίας αναφέρθηκε πρόσφατα στις σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρώπη και είπε τα εξής : «Η Τουρκία για την Ευρωπαϊκή Ένωση και γενικά για την Ευρώπη, είναι ένας φυσικός και ισχυρός εταίρος για την προστασία και την ανάπτυξη της ειρήνης, της σταθερότητας και της ευημερίας». Για να καταλήξει «Η Τουρκία είναι Ευρώπη και η Ευρώπη έχει ανάγκη από την Τουρκία»!

Τίποτα πιο αναληθές από αυτά.

Κατ’ αρχάς η Τουρκία δεν ήταν και δεν είναι Ευρώπη. Πολύ δε λιγότερο η Ευρώπη δεν έχει καμμιά ανάγκη την Τουρκία. Να τονισθεί ότι οι Οθωμανοί-Τούρκοι ποτέ δεν σεβάστηκαν την Ευρώπη (το ίδιο κάνουν και σήμερα). Ήταν και παραμένουν πολεμοχαρείς. Το αποδεικνύει η Ιστορία.

Μετά την πτώση του Βυζαντίου το 1453 ο δρόμος προς την Ευρώπη έμεινε ανοιχτός για την εξάπλωση των Οθωμανών που προχώρησαν καταλαμβάνοντας σταδιακά την Πελοπόννησο, την Στερεά Ελλάδα, την Αλβανία, μέρος της Πολωνικής Ουκρανίας και την Ουγγαρία, προχωρώντας μέσα από τα Βαλκάνια, μέχρι που έφτασαν στην Βιέννη.