Εξωτερικές σχέσεις του Βυζαντίου (9ος αιώνας)

αναδημοσίευση από τη Βυζαντινή Ιστορία

.

Στη διάρκεια του 9ου αιώνα, οι εχθρικές σχέσεις των Αράβων και του Βυζαντίου δε διακόπηκαν καθόλου. Στα ανατολικά σύνορα οι σχέσεις αυτές έπαιρναν τη μορφή συνεχών συγκρούσεων που γίνονταν σχεδόν κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα τη συχνή ανταλλαγή αιχμαλώτων.

Στη μουσουλμανική πλευρά των συνόρων (από τη Συρία μέχρι την Αρμενία) είχε δημιουργηθεί μια γραμμή οχυρών για την προστασία της χώρας από τις επιδρομές του βυζαντινού στρατού. Παρόμοια οχυρά υπήρχαν στη βυζαντινή πλευρά. Κατά τον 9ο αιώνα, οι συνοριακές συγκρούσεις επεκτείνονταν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και έπαιρναν τη μορφή σοβαρών εκστρατειών.

Παράλληλα, με τη βαθμιαία πολιτική παρακμή του Χαλιφάτου, που ήταν καρπός σοβαρών εσωτερικών ταραχών, καθώς και της υπεροχής των Περσών και αργότερα των Τούρκων, οι συνεχείς επιθέσεις των Μουσουλμάνων εναντίον του Βυζαντίου έπαψαν να απειλούν, όπως τον 7ο και 8ο αιώνα, την ύπαρξη της αυτοκρατορίας.

Οι επιθέσεις αυτές όμως εξακολούθησαν να δημιουργούν σοβαρά ζητήματα στις συνοριακές επαρχίες, καταστρέφοντας τις περιουσίες του λαού κι ελαττώνοντας τις δυνατότητες πληρωμής του φόρου των κατοίκων. Τα πρώτα 39 χρόνια του 9ου αιώνα χαρακτηρίζονται από τη βασιλεία των περίφημων Χαλιφών Αρούν-Αλ-Ρασίντ (786-809) και Μαμούν (813-833), στις ημέρες των οποίων η περσική επιρροή απέκτησε αποκλειστική σχεδόν δύναμη παραμερίζοντας την ισχύ των Αράβων. Στις πολιτικές τους ιδέες οι Χαλίφες του 9ου αιώνα, κυρίως ο Μαμούν, έμοιαζαν με τους βυζαντινούς αυτοκράτορες στο ότι πίστευαν πως η δύναμή τους έπρεπε να είναι απεριόριστη και να απλώνεται σ’ όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του κράτους τους.

Αν και οι μεταξύ Αράβων και Βυζαντίου συγκρούσεις στην Ανατολή δεν είχαν σοβαρές συνέπειες για καμιά από τις δύο πλευρές, η δράση του μουσουλμανικού στόλου στη Μεσόγειο, που οδήγησε στην κατοχή της Κρήτης, του μεγαλύτερου μέρους της Σικελίας και μερικών σπουδαίων σημείων της νότιας Ιταλίας, υπήρξε πολύ σημαντική.

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Ένα από τα πιο σπουδαία γεγονότα, που αναφέρεται στις σχέσεις Βυζαντίου-Αράβων κατά τα 50 πρώτα χρόνια του 9ου αιώνα, ήταν η συμμετοχή των Αράβων στο κίνημα του Θωμά, στη διάρκεια της βασιλείας του Μιχαήλ Β’. Το κίνημα αυτό οργανώθηκε στη Μικρά Ασία από τον Θωμά, έναν εκ γενετής Σλάβο και έλαβε την έκταση μεγάλου εμφυλίου πολέμου που κράτησε πάνω από δυο χρόνια. Αποτελεί το κεντρικό γεγονός της εποχής του Μιχαήλ Β’ και έχει πολύ ενδιαφέρον από πολιτική, θρησκευτική και κοινωνική πλευρά.

Η Επανάσταση στη Μακεδονία και οι Άγιοι Νεομάρτυρες της Νάουσας

.

Κάθε χρόνο την Κυριακή του Θωμά το Έθνος κλίνει ευλαβώς το γόνυ μπροστά στο Κιόσκι (σήμερα πάρκο) της Νάουσας, τόπο θυσίας πολλών ανδρών και γυναικών που σφαγιάσθηκαν το 1822 κατά την Επανάσταση των Μακεδόνων. Η Ιερά Μητρόπολις Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας τιμά με τον προσήκοντα σεβασμό την ιερή μνήμη των Νεομαρτύρων του Απριλίου 1822, ανδρών και γυναικών, οι οποίοι κατετάγησαν στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο (το 2010).

Η Μεγάλη Επανάσταση του 1821 βρήκε ψυχικά και οργανωτικά έτοιμους τους Έλληνες της πανάρχαιας ελληνικής γης, της Μακεδονίας. Από τις 23 Μαρτίου 1821 μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους ο Σερραίος έμπορος Εμμανουήλ Παππάς ξεσήκωσε την Χαλκιδική και το Άγιον Όρος. Η προσπάθεια κατεπνίγη στο αίμα από τα πολυάριθμα στρατεύματα του Αμπού Λουμπούτ, ο οποίος είχε ως έδρα του τη Θεσσαλονίκη. Στη λαϊκή μνήμη η καταστροφή της Χαλκιδικής έμεινε ως «ο χαλασμός της Κασσάνδρας».

Ο Εμμανουήλ Παππάς απεβίωσε από τη θλίψη του στις 5 Δεκεμβρίου 1821 επάνω στο πλοίο του Θρακιώτη καπετάν – Αντώνη Βισβίζη. Το Άγιον Όρος κατελήφθη επί δέκα έτη από οθωμανικά στρατεύματα ως τιμωρία για τη συμμετοχή των μοναχών στον Αγώνα. Πολλοί μοναχοί κατέφυγαν στις Βόρειες Σποράδες και στα Επτάνησα (αγγλοκρατούμενα) για να διασώσουν τους θησαυρούς των μοναστηριών από τη λεηλασία.

Το επόμενο έτος ήταν η σειρά της Βέροιας, της Νάουσας, της Έδεσσας και του Ολύμπου να επαναστατήσουν. Ο Αγγελης Γάτσος, ο Αναστάσιος Καρατάσος, ο Ζαφειράκης (Θεοδοσίου) και άλλοι οπλαρχηγοί ξεσηκώθηκαν τον Φεβρουάριο του 1822 σε συνεννόηση με τον Δημήτριο Υψηλάντη, εκπρόσωπο της Φιλικής Εταιρείας στη Νότιο Ελλάδα. Η Επανάσταση κηρύχθηκε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, 19 Φεβρουαρίου. Οι επαναστάτες μετά από πανηγυρική Δοξολογία ορκίσθηκαν μέσα στο Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου της Νάουσας. Η σημαία τους έφερε από τη μία πλευρά τη φράση: ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ και από την άλλη πλευρά τον Σταυρό και τη φράση: ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.

30 Απριλίου 1975: Η πτώση της Σαϊγκόν και το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ

αναδημοσίευση από το DEFENCEREVIEW.GR

.

Ως συμβατική ημερομηνία έναρξης του πολέμου στο Βιετνάμ θεωρείται η 31η Ιανουαρίου του 1965, όταν η Αμερικανική Αεροπορία βομβάρδισε θέσεις των Βιετκόνγκ. Ο πόλεμος τελείωσε στις 30 Απριλίου του 1975, όταν η Σαϊγκόν κατελήφθη από τις δυνάμεις των Βιετμίνχ και των Βιετκόνγκ. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 23 Απριλίου, ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζέραλντ Φορντ είχε δηλώσει, σε τηλεοπτικό διάγγελμά του, ότι για τις ΗΠΑ ο πόλεμος και η εμπλοκή στο Βιετνάμ είχαν τελειώσει. Όπως αποδείχθηκε από τα γεγονότα η δήλωση του Αμερικανού Προέδρου, στις 23 Απριλίου, λειτούργησε καταλυτικά για τα γεγονότα που ακολούθησαν. Μολονότι οι Αμερικανοί γνώριζαν ότι μια γενική επίθεση των Βιετμίνχ εναντίον της πρωτεύουσας του Νοτίου Βιετνάμ Σαϊγκόν ήταν ζήτημα χρόνου, η δήλωση Φορντ επιτάχυνε τις εξελίξεις.

Στις 27 Απριλίου, οι δυνάμεις του Βόρειου Βιετνάμ, σε συνεργασία με τους Βιετκόνγκ (κομμουνιστές αντάρτες εντός του Νοτίου Βιετνάμ), υπό την ηγεσία του στρατηγού Βαν Τιεν Νταγκ, πραγματοποίησαν μεγάλη επίθεση με στόχο τη Σαϊγκόν. Μετά από καταιγιστικό βομβαρδισμό και σε λιγότερο από 48 ώρες, οι δυνάμεις των Βιετμίνχ και Βιετκόνγκ είχαν καταφέρει να καταλάβουν τα στρατηγικότερα σημεία της πόλης και να υψώσουν τη σημαία του Βορείου Βιετνάμ στο προεδρικό μέγαρο, που ήταν το τελευταίο σύμβολο της παραπαίουσας κυβέρνησης του Νοτίου Βιετνάμ. Στις 30 Απριλίου, η κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ παραδόθηκε και η χώρα ενώθηκε υπό κομμουνιστικό καθεστώς. Την 1η Μαΐου, η Σαϊγκόν μετονομάστηκε σε Χο Τσι Μινχ, εις μνήμην του ομώνυμου ηγέτη του Βορείου Βιετνάμ (1945-1969), ο οποίος είχε πεθάνει στις 2 Σεπτεμβρίου του 1969.

Η πτώση της Σαϊγκόν συνοδεύτηκε από τη μεγαλύτερη από αέρος εκκένωση πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού στην ιστορία (επιχείρηση «Συχνός Άνεμος»). Μαζί με τους Αμερικανούς εγκατέλειψαν τη χώρα και αρκετές χιλιάδες Βιετναμέζων, οι οποίοι φοβήθηκαν αντίποινα εις βάρος τους. Ο πόλεμος του Βιετνάμ διήρκεσε 16 ολόκληρα χρόνια, από το 1959 έως το 1975, με τους Αμερικανούς να εμπλέκονται δυναμικά στις επιχειρήσεις από το 1965 και μετά. Από τη μια πλευρά ήταν το Βόρειο Βιετνάμ, που υποστηρίζονταν από τη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, και από την άλλη πλευρά ήταν το Νότιο Βιετνάμ, το οποίο υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ. Εντός του Νοτίου Βιετνάμ, δρούσαν οι Βιετκόνγκ που ήταν σύμμαχοι του Βορείου Βιετνάμ. Στην κορύφωση του πολέμου οι ΗΠΑ είχαν στην περιοχή 650.000 ενόπλους, ενώ κατέγραψαν 59.000 νεκρούς, τραυματίες και αγνοουμένους.

Η καταστροφική μανία των γερμανικών στρατευμάτων λίγο πριν την αποχώρησή τους απ’ την Ελλάδα

.

του Παύλου Παπανότη, συνταξιούχου εκπαιδευτικού.

Αρχές Φθινοπώρου του 1944. Τα αισθήματα των υπόδουλων Ελλήνων ήταν ανάμικτα. Ένιωθαν χαρά, γιατί πλησίαζε το τέλος της Κατοχής, αλλά και φόβο για ενδεχόμενες καταστροφές των  υποδομών της χώρας (κυρίως της πρωτεύουσας) από τα γερμανικά στρατεύματα κατά την αποχώρησή τους. Τους φόβους τους αυτούς προσπάθησαν να διασκεδάσουν διάφοροι υψηλόβαθμοι Γερμανοί αξιωματούχοι με δημοσιεύματα στον ελεγχόμενο από τις κατοχικές δυνάμεις αθηναϊκό Τύπο. Στις 20 Σεπτεμβρίου ο Χέλμουτ Φέλμυ, στρατιωτικός διοικητής Αθηνών, δημοσίευσε στον «Ηνωμένον Τύπον» και στα «Βραδυνά Νέα» μια τέτοια ανακοίνωση.

Μεταξύ άλλων ανέφερε: «Εξ αφορμής διαδόσεων και ισχυρισμών διεσαφηνίσθη διά του Τύπου προ ολίγων ακόμη ημερών ότι ο Γερμανικός Στρατός ούτε σχεδιάζει ούτε προπαρασκευάζει ανατινάξεις ή καταστροφάς εις την περιοχήν της πρωτευούσης, διά των οποίων θα εξετίθετο εις κίνδυνον η ιδιοκτησία ή η ζωή των κατοίκων. Παρά ταύτα όμως εξακολουθούν να διαδίδωνται παρόμοιαι φήμαι και σκόπιμοι ψευδείς ειδήσεις με την πρόθεσιν να εξερεθίζεται ο πληθυσμός εναντίον της Δυνάμεως κατοχής και να παρασύρεται εις απερισκέπτους ενεργείας.

Ούτω διατυπούται ο ανόητος ισχυρισμός ότι η λίμνη του Μαραθώνος πρόκειται να ανατιναχθεί υπό των Γερμανών. Διαβεβαιώ ακόμη μίαν φοράν ότι άπασαι αι τοιαύτης φύσεως διαδόσεις είναι αναληθείς και ότι εμφορούνται υπό κακής πίστεως. Τα γερμανικά στρατεύματα δεν αποσκοπούν να εγκαταλείψουν ούτε και τώρα βεβαίως την σύμφωνον προς το Διεθνές Δίκαιον και φιλικήν έναντι του ελληνικού λαού ανέκαθεν επιδειχθείσαν στάσιν των και να ρίψουν την χώραν εις την φρίκην και τας καταστροφάς του πολέμου […]».

Οι ράγες της διαπραγμάτευσης ενός εκτροχιασθέντος τρένου…

αναδημοσίευση από το International Hellenic Association
άρθρο του Σάββα Ιακωβίδη

.

Ξαναζούμε σκηνές θεάτρου του παραλόγου, αυτήν τη φορά στην Γενεύη.

• >Πρώτον, είναι να απορεί κανείς: Μετά από 44 χρόνια αλλεπάλληλων γύρων συνομιλιών για το Κυπριακό, ο ΓΓ του ΟΗΕ μόλις τώρα αναμένει από τις δύο πλευρές να παρουσιάσουν το όραμά τους για λύση;
• >Δεύτερον, μετά από 47 χρόνια τουρκικής εισβολής και κατοχής, εποικισμού, εθνοκάθαρσης και κραυγαλέας παραβίασης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών των νόμιμων κατοίκων της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο ΟΗΕ ακόμα αναζητεί λύση στο πρόβλημα; Γιατί αποφεύγει να ανοίξει την Χάρτα του και να εφαρμόσει τις αρχές της οποίες πρεσβεύει; Το απαγορεύουν η Βρετανία και η Τουρκία!
• >Τρίτον, ο ΓΓ του ΟΗΕ είναι ή δεν είναι ο θεματοφύλακας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών και της αμάχητης και απρόσβλητης αρχής, «ένας άνθρωπος, μία ψήφος»; Γιατί παραβιάζει και προσβάλλει τις αρχές του, ανεχόμενος την διζωνική τερατουργία, δίκην νέου απαρχάιντ, η οποία ουδαμόθεν του πλανήτη απαντάται και σε κανένα συνταγματικό σύγγραμμα συναντάται;

Οι τράπουλες της Γενεύης

Ποιο όραμα, λοιπόν, να παρουσιάσουν οι δύο πλευρές όταν εκ προοιμίου ο ίδιος ο ΓΓ του ΟΗΕ, κατ’ απαίτηση της Βρετανίας και της Τουρκίας, με συνεπικουρία του κατοχικού ψευδοκράτους, αποδέχτηκε και επισημοποίησε την πενταμερή, υπό τα χειροκροτήματα του προέδρου Αναστασιάδη, ανατρέποντας την ουσία και το πραγματικό περιεχόμενο του Κυπριακού ως διεθνούς προβλήματος εισβολής, κατοχής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης; • Οι τράπουλες της Γενεύης εξ αρχής ήταν σημαδεμένες και τετελεσμένες μέχρι γελοιότητος. Όπως μεταδίδουν καλοί συνάδελφοι, που καλύπτουν δημοσιογραφικά την άτυπη πενταμερή, «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε την ευκαιρία να αναδείξει την ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού στο πλαίσιο των παραμέτρων που ο ίδιος ο ΓΓ του ΟΗΕ είχε θέσει». Δηλ. του γνωστού πλαισίου Γκουτέρες.

1821. Ιάκωβος Μάγερ: «Ο Ελβετός ήρωας του Μεσολογγίου»

.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Ιάκωβος Μάγερ (Ζυρίχη 1798 – Μεσολόγγι 11 Απριλίου 1836) είναι εκ των ηρώων της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου, μαζί με τους Ρωγών Ιωσήφ και Χρήστο Καψάλη, για τους οποίους είχαμε γράψει πέρυσι την ίδια ημέρα. Η προσφορά του κατά την πολιορκία ήταν ουσιαστική.

Εργάσθηκε με συνέπεια και επιτυχία ως ιατρός και φαρμακοποιός, αν και δεν είχε τα σχετικά διπλώματα. Επί πλέον ήταν στο Μεσολόγγι ο εκδότης της εφημερίδας «Ελληνικά Χρονικά», δια της οποίας το τραγικό χρονικό της πολιορκίας έμεινε στην Ιστορία. Η εφημερίδα κυκλοφορήθηκε από τον Ιανουάριο του 1824 έως τον Φεβρουάριο του 1826, όταν τα κανόνια των πολιορκητών Οθωμανών κατέστρεψαν τα τυπογραφικά μηχανήματα, λίγο καιρό πριν από την Έξοδο.

Η περίπτωση του Μάγερ ξεχωρίζει από όλες τις υπόλοιπες των άλλων φιλελλήνων, που με ποικίλους τρόπους βοήθησαν ή και θυσιάστηκαν ηρωικά μαχόμενοι κατά την Επανάσταση του 1821. Ο Μάγερ έφυγε από την πατρίδα του, την Ελβετία, ως ο άσωτος υιός. Ακόμη και σήμερα ο κατά τους Έλληνες ήρωας Μάγερ θεωρείται από τους Ελβετούς μια «ελαφρά περίπτωση ανθρώπου» και αναφέρεται ως «υψηλού επιπέδου απατεώνας».

Σε πρόσφατο άρθρο της η Ελβετή ιστορικός και δημοσιογράφος Κατρίν Μπρούνερ, με την καρτεσιανή λογική της, διερωτάται πώς είναι δυνατόν ένας «κίβδηλος δόκτωρ Μάγιερ, που στα νεανικά του χρόνια ήταν ανήθικος και χρεωμένος έως τα μπούνια να καταστεί Έλληνας ήρωας». (Βλ. σχ. εις διαδίκτυο άρθρο στα αγγλικά της Ελβετίδας Katrin Brunner “The bogus Doctor Meyer”). Κατά την άποψή της η Ελλάδα ήταν η διέξοδος του από την κοινωνική απαξίωση, που ένιωθε στην πατρίδα του…

Η σύνοδος του 754 και οι συνέπειές της

αναδημοσίευση από την Βυζαντινή Ιστορία

.

Όταν ανέβηκε στο θρόνο ο Κωνσταντίνος οι ευρωπαϊκές επαρχίες ήταν ακόμα αφιερωμένες στη λατρεία των εικόνων, ενώ οι επαρχίες της Μ. Ασίας είχαν ήδη ανάμεσα στον πληθυσμό τους αρκετούς εικονομάχους. Ο Κωνσταντίνος πέρασε τα δύο πρώτα χρόνια της βασιλείας του σ’ ένα διαρκή αγώνα με τον αδελφό της γυναίκας του Αρτάβασδο, ο οποίος ηγείτο μιας επανάστασης που απέβλεπε στην υπεράσπιση των εικόνων.

Ο Αρτάβασδος πέτυχε να αναγκάσει τον Κωνσταντίνο να εγκαταλείψει την πρωτεύουσα και να κηρυχθεί αυτοκράτορας. Στη διάρκεια του έτους της βασιλείας του αποκατέστησε τη λατρεία των εικόνων. Ο Κωνσταντίνος όμως κατόρθωσε να τον εκθρονίσει, να πάρει πίσω το θρόνο και να τιμωρήσει αυστηρά τους υποκινητές της επανάστασης.

Το εγχείρημα του Αρτάβασδου έδειξε στον Κωνσταντίνο ότι η λατρεία των εικόνων ήταν δυνατόν να αποκατασταθεί δίχως μεγάλες δυσκολίες, ενώ συγχρόνως τον ανάγκασε να προχωρήσει πιο αποφασιστικά στην ανάγκη μέτρων που θα δυνάμωναν στη συνείδηση του λαού το κύρος των απόψεων των Εικονομάχων.

Έχοντας αυτό το σκοπό ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να καλέσει μια Σύνοδο που θα έθετε τις βάσεις μιας εικονοκλαστικής πολιτικής, θα εξασφάλιζε το κύρος της και θα δημιουργούσε, με τον τρόπο αυτόν, ανάμεσα στο λαό την πεποίθηση ότι τα μέτρα του αυτοκράτορα ήταν δίκαια. Η Σύνοδος αυτή, στην οποία έλαβαν μέρος 300 επίσκοποι, έγινε το 754, στο παλάτι της Ιέρειας στη μικρασιατική ακτή του Βοσπόρου. Κατά τη διάρκεια της Συνόδου δεν παραβρέθηκε κανένας Πατριάρχης, επειδή την εποχή αυτή η έδρα της Κωνσταντινούπολης ήταν κενή, ενώ η Αντιόχεια, η Ιερουσαλήμ και η Αλεξάνδρεια δεν θέλησαν να συμμετάσχουν.

Οι αντιπρόσωποι του Πάπα δεν παρουσιάστηκαν στις συνεδριάσεις. Αργότερα, τα γεγονότα αυτά χρησιμοποιήθηκαν από όσους δεν δέχονταν τη Σύνοδο σαν μια επαρκή βάση για να ανακηρύξουν τις αποφάσεις της ως άκυρες. Αρκετούς μήνες μετά την έναρξη των συνεδριάσεων η Σύνοδος μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου στο μεταξύ είχε λάβει χώρα η εκλογή ενός νέου Πατριάρχη.

Το διάταγμα της Συνόδου του 754, που διασώθηκε στα πρακτικά της 7ης Οικουμενικής Συνόδου (ίσως αποσπασματικά και κάπως τροποποιημένο) καταδικάζει οριστικά τη λατρεία των εικόνων προκηρύσσοντας τα εξής: «Ο τολμών από του παρόντος κατασκευάσαι εικόνα ή προσκυνήσαι ή στήσαι εν εκκλησία ή εν ιδιωτικώ οίκω ή κρύψαι, ει μεν επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος είεν καθαιρείσθω, ει δε μονάζων ή λαϊκός αναθεματιζέσθω και τοις βασιλικοίς νόμοις υπεύθυνος έστω, ως εναντίος των του Θεού προσταγμάτων και εχθρός των πατρικών δογμάτων».

Κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο; κυπριακό κρατίδιο προδιαγραφών φρενοκομείου – Στρατηγική παγίδευση της Ελλάδας!

αναδημοσίευση από τις εκδόσεις Ποιότητα
άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες κινείται μέσα σε μια δίνη παρακρούσεων. Όχι πως πριν ήταν καλύτερη αλλά οι Κων. Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου τηρούσαν, τουλάχιστον, κάποια προσχήματα λογικών αποφάσεων στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Για να είμαστε σαφείς τονίζουμε την φράση “προσχήματα”. Γιατί μια αξιόπιστη εθνική στρατηγική προϋποθέτει συγκεκριμένες προδιαγραφές τις οποίες συχνά εξηγήσαμε. Για τις ανάγκες του παρόντος πάντως αναφέρεται ότι πρώτος ευθύνεται για το αυτοκτονικό “η Κύπρος κείται μακράν” το οποίο επειδή αφορά εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες αυτόματα καθιστά το Ελλαδικό κράτος αναξιόπιστο στα όμματα των Τούρκων και όλων των άλλων. Ο δεύτερος μετά από συγκεκριμένες στρατηγικά ορθολογιστικές αποφάσεις διολίσθησε και αυτός στον κατευνασμό του Νταβός. Όσον αφορά τους Έλληνες της Κύπρου αφού άντεξαν -κυριολεκτικά ηρωικά με αποκορύφωση του ΟΧΙ του 2004 εν μέσω απειλών και με την Αθήνα συνηγορούσα ή παραμιλούσα-, επί δεκαετίες να τους θεωρούνται “μακράν”, στη Μητρόπολη των Ελλήνων οι κράχτες της νεοελληνικής παράκρουσης για το κυπριακό αλλά και για τα υπόλοιπα ζητήματα της εθνικής στρατηγικής κυριαρχούν.

Ενώ πάντως προχωράμε εντός του 2021 οι εισροές αναξιοπιστίας πληθαίνουν εάν όχι γίνονται χείμαρρος και διατυπώνονται απερίφραστα και επακριβώς. Οποιουδήποτε είδους κατάργηση της ΚΔ και δημιουργίας συνομοσπονδίας -όπως και να την ονομάζουν κατά καιρούς οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος είναι ΔΔΟ με πολιτική ισότητα ή δύο κράτη συνομοσπονδιακά συνδεδεμένα – οδηγεί αναπόδραστα και με μαθηματική ακρίβεια:

Συμπεράσματα του διεπιστημονικού επετειακού συνεδρίου με θεματική «Ιωάννης Καποδίστριας και νεοελληνικό κράτος – Ελληνική και Ευρωπαϊκή διάσταση»

του Κυριάκου Κυριαζόπουλου
Επ. Καθηγητή του Εκκλησιαστικού Δικαίου
στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ.
Διευθυντή του Τομέα Ιστορίας,
Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας
του Δικαίου της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ.
Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω

.

Το Διεπιστημονικό Επετειακό Συνέδριο με θεματική «ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ» διεξήχθη στο επίκεντρο (δηλ. τις παραμονές) της Επετείου των 200 χρόνων από τον Αγώνα της Παλιγγενεσίας (1821-2021), ήτοι στις 22 και 23 Μαρτίου 2021.

Λόγω covid-19, αυτό το Συνέδριο έλαβε χώρα μέσω zoom webinar και live streaming.

Κατά γενική ομολογία, το ίδιο Συνέδριο σημείωσε πλήρη επιτυχία και σε τούτο συμμετείχε μεγάλος αριθμός συνέδρων.

Τα εξής τρία (3) συμπεράσματα θα μπορούσαν να εξαχθούν από τους χαιρετισμούς, τις εισηγήσεις και τις συζητήσεις στο πλαίσιο του εν λόγω Συνεδρίου.

Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας είναι ο θεμελιωτής της ανεξαρτησίας της Ελλάδος. Αλλά η εγχώρια ολιγαρχία (μεγαλοκτηματίες και εφοπλιστές) και οι δυτικές δυνάμεις (Βρετανία, Γαλλία) δεν επιδοκίμαζαν την εσωτερική και την εξωτερική του πολιτική, όπως αποδεικνύεται από την κορύφωση της αποδοκιμασίας που έφθασε στη φυσική του εξόντωση. Αλλά επιδοκίμαζε εκείνες του Κοραή, ο οποίος πρότεινε την εξάρτηση της Χώρας μας από τις Χώρες του δυτικο-ευρωπαϊκού πολιτιστικού χώρου. Από τη Βαυαροκρατία και έκτοτε το επίσημο Ελληνικό Κράτος ακολουθεί τις σχετικές αντιλήψεις του Κοραή. Ως προς την πολιτική του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια άλλοι μπορούν να συμφωνούν και άλλοι να διαφωνούν.

Ὁ καλογερικὸς πόλεμος (Μέγα Σπήλαιο, 24 Ἰουνίου 1827)

του Παναγιώτη Γ. Τσιρίκου

.

Ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια ἡ Παγκαλαβρυτινὴ Ἕνωσις τιμᾶ ἰδιαιτέρως ἕνα σπουδαῖο ἱστορικὸ γεγονός, τὴ μάχη τῶν μοναχῶν καὶ ὀλίγων ἄλλων πολεμιστῶν μὲ τὸν Ἰμπραήμ, τὸ 1827, στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου. Φέτος (2001), τὴν Κυριακὴ 24 Ἰουνίου, ἔγινε θεία λειτουργία χοροστατοῦντος τοῦ Μητροπολίτου μας κ. Ἀμβροσίου, δοξολογία καὶ ἐπιμνημόσυνος δέησις. Ὁμίλησε δὲ γιὰ τὴν ἱστορικὴ αὐτὴ μάχη ὁ κ. Παναγ. Γ. Τσιρίκος. Μεγάλο μέρος τῆς ὁμιλίας του παραθέτουμε γιὰ περισσότερη γνωστοποίηση τῆς προσφορᾶς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ μοναχισμοί), τὴν ὁποία πολλοὶ σύγχρονοι «κουλτουριάρηδες» προσπαθοῦν μάταια νὰ ἀμφισβητήσουν. Α.Γ.Μ.

Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ καταβάλλεται, εὐτυχῶς ἀπὸ λίγους, προσπάθεια ἀλλοιώσεως τῆς Ἱστορίας μας, ἄλλο: καὶ ὑποβάθμιση τῆς προσφορᾶς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἱερῶν Μονῶν της σὲ κάθε δύσκολη στιγμὴ γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, ἡ Πάγκαλαβρυτινὴ Ἕνωσις μὲ τὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Μέγ. Σπηλαίου, ὅπως κάθε χρόνο, ἔτσι καὶ σήμερα, τιμοῦν μὲ δέος καὶ σεβασμὸ τὸ μέγα ἐπίτευγμα τῆς νίκης τῶν Μοναχῶν καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων Ἀγωνιστῶν, ἐναντίον τοῦ Ἰμπραὴμ Πασᾶ, ποὺ ἔλαβε χώρα στὶς 24 Ἰουνίου 1827, ἐδῶ στὴ Μονὴ τοῦ Μ. Σπηλαίου, ὅπου θὰ ἀντιλαλοῦν στὸ διηνεκὲς τὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια σὲ ὅλο τὸν Καλαβρυτινὸ καὶ Ἑλλαδικὸ χῶρο.

Εὐτυχὴς ἀπὸ τὴν τιμὴ ποὺ μοῦ ἔγινε, μὲ τὴν ἀνάθεση τῆς ὁμιλίας γιὰ τὴν ἁγιασμένην αὐτὴν ἐπέτειο, ἀπὸ τὸν Πρόεδρο καὶ τὰ μέλη τοῦ Δ.Σ. τῆς Π.Ε., ἀλλὰ καὶ εὐγνώμων πρὸς τὸν Θεόν, γιὰ τὴν ἀμέτρητο ψυχικὴ ἀγαλλίαση ποὺ μὲ κατέχει, εὑρισκόμενος ἐνώπιον τῆς πανσέπτου καὶ θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Θεοτόκου τῆς Μεγαλοσπηλαιώτιδος, ἐπιτρέψτε μου νὰ ἀναφερθῶ στὸ μεγάλο αὐτό, κορυφαῖο ἱστορικὸ θαῦμα, τὸ θαῦμα ποὺ δοξάζει τὴν Μονὴν τοῦ Μ. Σπηλαίου καὶ ποὺ τὴν ἀνύψωσε σὲ ἐθνικὴ ἔπαλξη…

… Τὴν ἐποχὴ λοιπὸν ποὺ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Πελοποννήσου εἶχε ὑποταχθεῖ ἢ ὑποτασσόταν στὶς ἐπιταγὲς τοῦ Ἰμπραὴμ Πασᾶ, τὰ μόνα ἀπάτητα τμήματά της, ἦταν τὸ ἀπόρθητο Κάστρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὄρθοδοξιας, ἡ Μονὴ τοῦ Μ. Σπηλαίου, ἡ Μάνη καὶ τὸ Παλαμήδι.

Η γερμανική εισβολή στην ανοχύρωτη Αθήνα τον Απρίλιο του ’41

.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Ήταν ημέρα Κυριακή, η 27η Απριλίου 1941. Σε ένα καφενείο, όπως τους άξιζε, περίμεναν τους εισβολείς οι τέσσερις άνδρες που ανέλαβαν το θλιβερό καθήκον της παράδοσης της πόλεως των Αθηνών.

Ήταν ο φρούραρχος Αθηνών, υποστράτηγος Χρ. Καβράκος, ο Νομάρχης Αττικοβοιωτίας Κ. Πεζόπουλος και οι δήμαρχοι Αθηναίων και Πειραιώς Αμβρόσιος Πλυτάς και Μιχ. Μανούσκος. Στην Επιτροπή προβλεπόταν ως πρόεδρος ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, ο οποίος αρνήθηκε όμως να παραστεί μη αντέχοντας να συναντήσει τους εισβολείς. Το καφενείο ονομαζόταν «ΛΟΥΞ» -άλλοι έγραψαν «ΠΑΡΘΕΝΩΝ»-, ανήκε στον κτηματία Ανδρέα Γλεντζάκη και βρισκόταν στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας, απέναντι από την τότε έπαυλη Θων.

Οι Έλληνες αξιωματούχοι δήλωσαν πως η Αθήνα ήταν μια ανοχύρωτη πόλη που δεν είχε την πρόθεση να προβάλει αντίσταση. Ο Γερμανός αντισυνταγματάρχης Φον Σέιμπεν όρισε ουσιαστικά πολιτικούς διοικητές των Αθηνών και του Πειραιώς τους δύο δημάρχους, ενώ κατέστησε αιχμάλωτο πολέμου και υπεύθυνο για τυχόν εχθρικές πράξεις τον υποστράτηγο Καβράκο.

Αντίσταση και κλεφτοπόλεμος κατά του Ιμπραήμ από τον Γενναίο Κολοκοτρώνη και η οχύρωση του κάστρου της Καρύταινας (Αύγουστος 1825-Απρίλιος 1826)

.

Γράφει ο Γιάννης Δασκαρόλης
(δημοσίευση από το νέο βιβλίο του 
«Γενναίος Κολοκοτρώνης – ο έφηβος οπλαρχηγός του 1821
από τις εκδόσεις Παπαζήση) 

Μετά την πτώση του Μεσολογγίου, η επιστροφή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο μέσω Πατρών στις 30 Απριλίου με αισθητά μειωμένο στρατό[1] σήμανε την επαναδραστηριοποίηση του εχθρού, με την ελληνική παράταξη να έχει σαφώς λιγότερες δυνάμεις για να τον αντιμετωπίσει. Ο Ιμπραήμ αρχικά εκστράτευσε ξανά στην Ηλεία και στην ορεινή Αρκαδία, τις οποίες κατέκαψε, καταδιώκοντας για να σκλαβώσει τους αμάχους κατοίκους τους. Ο Θ. Κολοκοτρώνης εξαπέλυσε μια σειρά από τοπικές επιθέσεις[2] προς όλα τα τμήματα του Ιμπραήμ που διεξήγαγαν τις δηώσεις, ενώ ο Γενναίος με το τμήμα του είχε οχυρώσει το Δερβένι, όπου νίκησε τους επιτιθέμενους Αιγυπτίους. Σύντομα όμως η ελλιπής οργάνωση των Ελλήνων, αλλά κυρίως η έλλειψη ανεφοδιασμού που είχε καταστεί βασανιστική, διέσπασε τους σχηματισμούς τους, καθώς πολλοί στρατιώτες τούς εγκατέλειπαν.[3]

Ο Ιμπραήμ ύστερα από μεγάλες ετοιμασίες εισέβαλε στη Μάνη με 8.000 άνδρες, ελπίζοντας να καθυποτάξει τη λακωνική χερσόνησο στηριζόμενος στη διχόνοια και των ανταγωνισμό των τοπικών φατριών της περιοχής. Στην επιστολή του, που ζητούσε την υποταγή τους, οι Μανιάτες τού απάντησαν ότι τον περιμένουν με όσες δυνάμεις θα ήθελε και συγκεντρώθηκαν όλοι οι επικεφαλής των φατριών τους μονιασμένοι στα σύνορα Μεσσηνίας – Λακωνίας στη θέση Βέργα, την οποία και οχύρωσαν. Στην ολοήμερη επίθεση που δέχθηκαν στις 22 Ιουνίου, οι 5.000 Μανιάτες νίκησαν και επέφεραν στους Αιγυπτίους μεγάλες απώλειες. Επιπροσθέτως και κατεξοχήν, στην επίθεση της 24ης Ιουνίου, όταν ένα τμήμα των Αιγυπτίων που αποβιβάστηκε αιφνιδιαστικά στα νώτα των αμυνόμενων στο Δηρό, αντιμετώπισε τον όλεθρο ακόμα και από αμάχους, γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά, που τους επιτέθηκαν ένοπλοι.[4] Σε δεύτερη εκστρατεία του τον Ιούλιο στη Μάνη, ο Ιμπραήμ γνώρισε μια σειρά από ταπεινωτικές ήττες σε όλα τα σημεία της χερσονήσου από τους Μανιάτες, που τον έπεισαν να μην επαναλάβει το εγχείρημα.

Χιμάρα: Το διαχρονικό αδούλωτο φρόνημα των Ελλήνων

αναδημοσίευση από το Himara.gr

.

Η Χιμάρα κατά τις αναφορές του Θουκυδίδη, εμφανίζεται ως επαρχία της Χαονίας στην Ήπειρο, η οποία από τις αρχές της ιδρύσεώς της από τους Ηπειρώτες έχαιρε δικών της δημοκρατικών προνομίων μιας και αποτελούσε ρίζα γένους βασιλικού που με τον καιρό είχε θέσει την εξουσία του υπό την ηγεσία της φυλής.

Με τη συμμετοχή των Χαόνων στο Μεσσηνιακό Πόλεμο τον 7ο π. Χ. αιώνα, πληθυσμοί Σπαρτιατών μετοικούν στα Ακροκεραύνια Όρη της Χαονίας. Ηγέτες της εκστρατευτικής αποστολής των Χαόων της Χιμάρας ήταν οι Φώτιος και Νικάνορας και όπως συνεχίζει ο αρχαίος γεωγράφος Στράβων, η παρακμή της Χαονίας είχε την αφετηρία της στην αποτυχημένη έκβαση που είχε ο πόλεμος στο πλευρό των Λακεδαιμονίων.

Καθώς υποχωρεί σταδιακά η φυλή των Χαόνων στην Ήπειρο, οι Μολοσσοί εμφανίζονται στην ιστορία και επί των ημερών του βασιλιά Νεοπτόλεμου ιδρύεται ομοσπονδία με τη συμμετοχή όλων των ηπειρωτικών φύλων που σταδιακά ενσωματώνεται στο βασίλειο της Μακεδονίας του Φιλίππου Β’.

Το δυναμικό πνεύμα των ηπειρωτών δεν παύει να ξεχωρίζει παρά την ένωση με τους Μακεδόνες και έτσι στο προσκήνιο εμφανίζεται ο Πύρρος της Ηπείρου, όπου μετά τη λαμπρή του πορεία, αλλά και το μοιραίο τέλος του στο Άργος, η ηπειρωτική Ομοσπονδία ορίζει ώστε ένας από τους τρεις στρατηγούς της να είναι Χάονας. Ενώ μετά από μια πολιτιστική και πολιτική αναλαμπή, στην Ήπειρο επιτίθενται οι Ρωμαίοι. Με μανιώδη ζήλο και έχοντας ως κίνητρο τη νίκη του Πύρρου στη Ρώμη, εξανδραποδίζουν, ξεθεμελιώνουν, κλέβουν και σκλαβώνουν άνω από 150 χιλιάδες Ηπειρώτες. Μετά τα φοβερά δεινά που υπέστη ο τόπος από το Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο και το στράτευμά του, το ελληνικό πνεύμα αναγεννιέται, αλλά αυτή τη φορά μέσα από το ελληνορωμαϊκό ιδεώδες που συναντά την κορύφωσή του στο Βυζάντιο.

Δικτατορία, λίγο πριν- λίγο μετά το Πολυτεχνείο….

.

Αντώνης Κακαράς

Τρέχανε τα γεγονότα εκείνης της χρονιάς με τη Νομική,  το Κίνημα του Ναυτικού, την αμνηστία και το δημοψήφισμα για τη βασιλεία. Έτσι φτάσαμε στο γκρέμισμά της και το δικτάτορα να παίρνει έναν ακόμα τίτλο αυτόν του προέδρου της δημοκρατίας. Άρχισαν να πληθαίνουν οι πιέσεις στη χούντα από διάφορες μεριές.

Στην Πολυκλινική είδε το Μουστακλή με το οργισμένο βλέμμα να επαναλαμβάνει συνέχεια βρισιές, που ‘λεγε καθώς φαίνεται στους βασανιστές του σαν τον σακάτευαν. Αυτό ήταν και έμεινε μέχρι τέλους το λεξιλόγιό του. Για πολλά χρόνια μέχρι το θάνατό του θα ‘καναν συχνά παρέα και με τον αχώριστο φίλο του το Βαρδάνη.

Εν τω μεταξύ ο δικτάτορας υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε μέτρα φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος, όπως είπε.  Ο  Μαρκεζίνης και  το πείραμά του όμως δεν έδειχνε να πετυχαίνει, κάποιοι απ’ την αριστερά νόμισαν πως ήταν  ευκαιρία, στήριξαν την προοπτική δηλώνοντας  πρόθεση συμμετοχής σ’ εκλογές, βάθαινε το χάσμα στον κόσμο τους, οι συμβιβασμοί δε σκλήραιναν τη διάθεση για αντίσταση, αντίθετα χαλάρωναν οι προσπάθειες,  διαφωνούσαν συχνά με τους άλλους, έτσι έφτασαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Πήγε και τούτος εκεί την πρώτη μέρα, να δει τί γίνεται, δεν χόρταινε τα παιδιά, τα συνθήματα, το πανηγύρι, τις ατέλειωτες και παθιασμένες συζητήσεις, όλα όσα συνέβαιναν μέσα και απέξω.