Η ίδρυση της Κωνσταντινούπολης

αναδημοσίευση από τη Βυζαντινή Ιστορία

.

Το δεύτερο γεγονός της βασιλείας του Κωνσταντίνου που, ύστερα από την αναγνώριση του Χριστιανισμού, έχει πρωταρχική σημασία, είναι η ίδρυση μιας νέας πρωτεύουσας στις ευρωπαϊκές ακτές του Βοσπόρου και στη θέση του αρχαίου Βυζαντίου.

Πριν από τον Κωνσταντίνο οι αρχαίοι είχαν πολύ καλά εκτιμήσει τις στρατηγικές και εμπορικές δυνατότητες που είχε το Βυζάντιο, λόγω της θέσης του στα σύνορα Ασίας και Ευρώπης και λόγω του ελέγχου που ασκούσε στη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο. Επίσης ήταν πολύ κοντά στις κύριες εστίες των ένδοξων αρχαίων πολιτισμών.
Τα πρώτα 50 χρόνια του 7ου αιώνα π.Χ. οι Μεγαρείς είχαν ιδρύσει μια αποικία, τη Χαλκηδόνα, στις ασιατικές ακτές του Βοσπόρου, ακριβώς απέναντι από τη θέση όπου αργότερα έγινε η Κωνσταντινούπολη. Λίγα χρόνια μετά την ίδρυση της Χαλκηδόνας, μια άλλη ομάδα Μεγαρέων ίδρυσε μια αποικία στις ευρωπαϊκές ακτές του Βοσπόρου, το Βυζάντιο, που πήρε το όνομά αυτό από τον αρχηγό των αποίκων Βύζα. Τα ανώτερα, σε σχέση με τη Χαλκηδόνα, προσόντα του Βυζαντίου είχαν πολύ εκτιμηθεί από τους αρχαίους.

Ο Έλληνας ιστορικός του 5ου αιώνα π.Χ. Ηρόδοτος (IV, 44), γράφει ότι ο στρατηγός των Περσών Μεγάβαζος, όταν έφτασε στο Βυζάντιο ονόμασε τους κατοίκους της Χαλκηδόνας τυφλούς, γιατί, έχοντας τη δυνατότητα εκλογής, διάλεξαν τη χειρότερη από τις δύο πόλεις, παραβλέποντας την υπεροχή της θέσης όπου χτίστηκε αργότερα το Βυζάντιο. Αργότερα η φιλολογική παράδοση – συμπεριλαμβανομένου του Στράβωνα (VII, 6, c. 320) και του Ρωμαίου ιστορικού Τάκιτου (Ann. ΧΙΙ, 63), αποδίδει τα λόγια του Μεγάβαζου, λίγο τροποποιημένα, στον Πύθιο Απόλλωνα, που είπε στους Μεγαρείς, όταν τον ρώτησαν που θα έπρεπε να χτίσουν την πόλη τους, να εγκατασταθούν απέναντι στην πόλη των τυφλών.

Το Βυζάντιο έπαιξε σπουδαίο ρόλο κατά τη διάρκεια των Ελληνοπερσικών πολέμων και την εποχή του Φιλίππου του Μακεδόνα. Ο Έλληνας ιστορικός του δεύτερου π.Χ. αιώνα Πολύβιος, ανέλυσε προσεκτικά την πολιτική και οικονομική θέση του Βυζαντίου. Αναγνωρίζοντας τη σημασία των εμπορικών σχέσεων της Ελλάδας με τις πόλεις της Μαύρης Θάλασσας, έγραφε, ότι δίχως την έγκριση των κατοίκων του Βυζαντίου ούτε ένα απλό εμπορικό πλοίο δεν μπορούσε να μπει στη Μαύρη Θάλασσα ή να βγει από αυτήν κι ότι με τον τρόπο αυτόν οι κάτοικοι του Βυζαντίου είχαν κάτω από τον έλεγχό τους όλα τα προϊόντα του Πόντου (Polybius, Historia, IV, 38,44).

Όταν Η Ρώμη έπαψε να είναι δημοκρατία, οι αυτοκράτορες συχνά θέλησαν να μεταφέρουν την πρωτεύουσά τους από τη Δημοκρατική Ρώμη στην Ανατολή. Σύμφωνα με όσα γράφει ο Ρωμαίος ιστορικός Σουετώνιος (Ι, 79), ο Ιούλιος Καίσαρ ήθελε να μεταφέρει τη Ρώμη στην Αλεξάνδρεια ή το Ίλιον (αρχαία Τροία). Τους πρώτους αιώνες μ.Χ. οι αυτοκράτορες συχνά άφηναν τη Ρώμη για μεγάλα χρονικά διαστήματα, στη διάρκεια των στρατιωτικών τους επιχειρήσεων ή των περιοδειών τους στην αυτοκρατορία. Στα τέλη του 2ου αιώνα, το Βυζάντιο δέχτηκε ένα δυνατό χτύπημα. Ο Σεπτίμιος Σεβήρος, πολεμώντας τον εχθρό του Νίγηρα, που είχε οχυρωθεί στο Βυζάντιο, υπέβαλε την πόλη σε μια τρομερή λεηλασία και την κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά. Στο μεταξύ, η Ανατολή έλκυε συνεχώς τους αυτοκράτορες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Διοκλητιανός, που προτιμούσε να ζει στη Μ. Ασία, στη Νικομήδεια, την οποία στόλισε με πολλά νέα και ωραία κτίρια.

Ἡ πλαστογράφηση τῆς Ἱστορίας ἀπό τόν Καρλομάγνο

αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της
Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου
άρθρο τοῦ Γιάννη Σπυρόπουλου, φοιτητῆ Οἰκονομικοῦ

.

Τόν 8ο μέ 9ο αἰώνα ἡ Ἀνατολική Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία θά κλονιστῆ ἀπό μιά μεγάλη αἵρεση τήν ὀνομαζόμενη «Εἰκονομαχία». Τό τέλος τῆς Εἰκονομαχίας δόθηκε μέ τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Νίκαιας τῆς Βιθυνίας τό 787μ.Χ.. Αὐτή ἡ Σύνοδος θά σταθῆ ὡς πάτημα ἀπό τόν Κάρολο τό Μέγα ἤ Καρλομάγνο γιά νά διαφοροποιήση τήν Δυτική Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ἀπό τήν Ἀνατολική Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία καί νά ἐγκαθιδρύση τήν φράγκικη νοοτροπία στό Δυτικό τμῆμα. Αὐτό βέβαια θά ἐπιτευχθῆ μέ τήν Σύνοδο τῆς Φραγκφούρτης τό 794 μ.Χ., ὅταν γιά πρώτη φορά οἱ Φράγκοι θά καταδικάσουν ἕνα ἔθνος σέ Γραικούς καί αἱρετικούς .

Τό Ἱστορικό τῆς Εἰκονομαχίας καί τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Τόν 8ο αἰώνα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βίωσε μιά μεγάλη αἵρεση τήν Εἰκονομαχία, ἡ ὁποία ἦταν κατά τῆς ἁγιογράφησης, ἀλλά καί τῆς προσκυνήσεως τῶν Ἱερῶν εἰκόνων. Κατά τῆς ἁγιογραφήσεως τῶν εἰκόνων εἶχαν ταχθῆ οἱ πιό πολλοί αἱρετικοί, ὅπως οἱ Νεστοριανοί, Παυλικιανοί καί Μονοφυσίτες διότι αὐτοί εἶχαν πρόβλημα μέ τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀπόρριψη τῶν εἰκόνων. Ὁ Αὐτοκράτορας Λέων Γ’ ὁ Ἴσαυρος, καταγόμενος ἀπό περιοχές πού ἐπικρατοῦσαν εἰκονομαχικές ἀντιλήψεις, ἐξέδωσε τά ἔτη 726 καί 730 μ.Χ δύο διατάγματα κατά τῶν Ἱερῶν εἰκόνων καί ἀπαγορεύθηκε ἡ προσκύνησή τους. Τά ἴδια ἔπραξε καί ὁ διάδοχός του Κωνσταντῖνος ὁ Κοπρώνυμος, ὁ ὁποῖος συγκάλεσε εἰκονομαχική σύνοδο τό ἔτος 754 μ.Χ.

Τό ἔτος 787 μ.Χ. στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας συνῆλθε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἀπό τήν Αὐτοκράτειρα Εἰρήνη τήν Ἀθηναία καί τόν υἱό της Κωνσταντῖνο. Στήν Σύνοδο προήδρευσε ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιος καί συμμετεῖχαν οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρώμης, ἀλλά καί τῶν ὑπόλοιπων Πατριαρχείων. Ἡ σημαντική ἀπόφαση τῆς Συνόδου εἶναι ἡ τιμητική προσκύνηση τῶν Ἱερῶν εἰκόνων, δηλαδή ὅταν ἀσπαζόμαστε τίς Ἱερές εἰκόνες, δέν προσκυνοῦμε τήν ὕλη ἀπό τήν ὁποία εἶναι κατασκευασμένες, ἀλλά τήν ὑπόσταση τοῦ εἰκονιζομένου προσώπου.

Ὁ Καρλομάγνος καί οἱ Φράγκοι

Τήν ἐποχή ἐκείνη στό Δυτικό μέρος τῆς Αὐτοκρατορίας κυριαρχοῦσε ὁ Αυτοκράτωρ τῶν Φράγκων ὁ Κάρολος ὁ Μέγας ἤ Καρλομάγνος, ὅπως εἶναι γνωστός στήν Ἱστορία. Ὁ Καρλομάγνος λόγω τῆς ἐπιρροῆς πού ἀσκοῦσε στήν περιοχή ἤλεγχε τό Πατριαρχεῖο τῆς Ρώμης παρέχοντάς του προστασία ἀπό τούς Λομβαρδούς. Αὐτός ὅμως εἶχε ὡς στόχο τήν ἀποδέσμευση τῆς Δυτικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τήν Ἀνατολική, δηλαδή ὁ Καρλομάγνος ἤθελε ἡ Αὐτοκρατορία του νά εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπό τήν Ἀνατολική Αὐτοκρατορία. Μέ τήν σύγκληση τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁ Καρλομάγνος βρῆκε ἀφορμή νά διαφοροποιήση τήν Αὐτοκρατορία του ἀπό τήν πολιτική καί θεολογική παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς. Αὐτή ἡ ἀποδέσμευση θά ὁδηγοῦσε στήν δημιουργία καί τήν σύσταση τῆς Ἁγίας Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Γερμανικοῦ Ἔθνους. Ὡστόσο ἡ κατάληψη τῆς Παλαιᾶς Ρώμης ἔδωσε τήν δυνατότητα στούς Φράγκους νά προβάλλονται ὡς οἱ συνεχιστές τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ἐνῶ ἡ διαφοροποίηση τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ διάσπασή της τόν βοηθοῦσε στήν ἀποκοπή του ἀπό τήν Νέα Ρώμη.

“Όταν κάποιος στην Ελλάδα κυβερνούσε αγγελικώς….”

.

Θ. Μαλκίδης

“Όταν ο Καποδίστριας κυβερνούσε αγγελικώς….”

Το ενδοξότερο και πιο πολυσήμαντο γεγονός της ιστορίας του νέου Ελληνισμού είναι αναμφισβήητα η Επανάσταση του 1821.

Καρπός της ουσιαστικής οικονομικής και πνευματικής ανάπτυξης των Ελλήνων κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, μιας μακροχρόνιας διεργασίας, κατά την οποία διαμορφώθηκαν νέες κοινωνικές τάξεις και συνειδήσεις με δυναμισμό και με προσφορά στον υπόδουλο Ελληνισμό, η Επανάσταση οφείλει, κατά μεγάλο μέρος, την επιτυχία της στο ότι ήταν έργο όλων των Ελλήνων και Ελληνίδων.

Από το Μοριά και τη Ρούμελη, τα Νησιά, τη Μακεδονία, τη Θράκη, τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, μέχρι τις κοινότητες της Διασποράς στην Κεντρική Ευρώπη, τις παραδουνάβιες Ηγεμονίες και τη Ρωσία.

Σημαντικός σταθμός της μετεπαναστικής Ελλάδας είναι έλευση του Ιωάννη Καποδίστρια, του κυβερνήτη, του μοναδικού στην ελληνική ιστορία και πολιτική με αυτό το χαρακτηριστικό και ουσιαστικό τίτλο.

Θέλουν για αρχή την Κρήτη !

.

«Θέλουμε τις περιουσίες μας σε Κρήτη, Δωδεκάνησα & Δ.Θράκη»

Πάνω από 100 τουρκικές ΜΚΟ ξεκίνησαν δικαστική κινητοποίηση για την επιστροφή τουρκικών περιουσιών, που ανήκαν σε Τούρκους, οι οποίοι ζούσαν στα Δωδεκάνησα, ειδικά σε Κω, Ρόδο, την Δυτική Θράκη και στην Κρήτη.

Το θέμα θα μεταφερθεί μέσω των τουρκικών ενώσεων στα Ηνωμένα Έθνη, την ΕΕ, τον ΟΑΣΕ και το ΕΔΑΔ.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Sabah, ο πρόεδρος της Ένωσης Τούρκων Παγκόσμιας Αλληλεγγύης, Halid Kanak δήλωσε ως εξής:

«Όταν το ναυτικό μας θα μεταβεί στα νότια της Κρήτης μαζί με τα αεροσκάφη και τα UAV μας, θα ήταν δύσκολο σε εμάς να απαιτήσουμε την γη που κατασχέθηκε στο νησί αυτό.

Οι Τούρκοι πολίτες απομακρύνθηκαν όταν η Κρήτη ήταν τουρκική γη στο παρελθόν και οι περισσότεροι από αυτούς καταστράφηκαν οικονομικά. Εμείς κινούμαστε για να λάβουμε τα νόμιμα δικαιώματα μας.

Το θάρρος των Ελλήνων κόντρα στους Πέρσες στον Μαραθώνα – Τί γράφει ο Ηρόδοτος

 

του Βασίλη Σαϊσανά,

Στην μάχη του Μαραθώνα όταν ο ελληνικός στρατός έλαβε θέσεις μάχης και δόθηκε το σύνθημα της επίθεσης οι Αθηναίοι προσεγγίζοντας την αντίπαλη παράταξη ανέπτυξαν ταχύτητα και εφόρμησαν με πρωτοφανή σφοδρότητα εναντίον των Περσών επιτιθέμενοι τρέχοντας.

Οι Πέρσες όταν είδαν τους αριθμητικά λιγότερους Αθηναίους να επιτίθενται με ταχύτητα εναντίον τους χωρίς υποστήριξη από ιππικό και τοξότες σάστισαν και θεώρησαν ότι οι Έλληνες έχουν καταληφθεί από μανία που θα τους οδηγήσει στην καταστροφή. Οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς στην μάχη που θα ακολουθήσει πολεμώντας με ανδρεία και θάρρος θα νικήσουν κατά κράτος τους Πέρσες και θα τους εκδιώξουν από την Ελλάδα.

Οι Αθηναίοι όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ηρόδοτος ήταν οι πρώτοι από τους Έλληνες που επιτέθηκαν τρέχοντας εναντίον των Περσών και δεν δείλιασαν αντικρίζοντας την μηδική στολή όπως συνέβαινε μέχρι τότε. Παραθέτω την παράγραφο από το βιβλίο του Ηροδότου που αναφέρεται στην στιγμή της επίθεσης:

Γ. Βαρνακιώτης: Ο πορθητής του Αγρινίου (ήρωας ή προδότης;)

.

Ο Γεώργιος Βαρνακιώτης, οπλαρχηγός της Επανάστασης του 1821, κατάγονταν από παλιά οικογένεια αρματολών. Ήταν έγγονος του αρματολού Γιάννου Βαρνακιώτη, που μετά την αποτυχία της επανάστασης του Ορλώφ (1770 – 74) είχε καταφύγει στη Ρωσία, και γιος του Νικολού Βαρνακιώτη. Το επώνυμό του ήταν αρχικά Γεωργάκης Νικολού (από το όνομα του πατέρα του). Γεννήθηκε στο Βάρνακα Ξηρομέρου (εξ ού και το Βαρνακιώτης) το 1780 και πέθανε στο Μεσολόγγι το 1842. Το 1800 ο Γεώργιος Βαρνακιώτης διαδέχτηκε τον πατέρα του στο αρματολίκι του Ξηρομέρου σε ηλικία 20 χρονών.    

Από το αρματολίκι του Ξηρομέρου, που ανήκε στην περιοχή της δικαιοδοσίας του Αλή πασά των Ιωαννίνων, ο Γεώργιος Βαρνακιώτης βρισκόταν σε επικοινωνία με άλλους οπλαρχηγούς καθώς και με τους Σουλιώτες. Το 1807 πήρε μέρος μαζί με άλλους οπλαρχηγούς της Ρούμελης και με εκπροσώπους των Σουλιωτών στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στη Λευκάδα με πρωτοβουλία του Ιωάννη Καποδίστρια με σκοπό την αντιμετώπιση των επιδιώξεων του Αλή πασά στην περιοχή. Στη συνάντηση αυτή πρέπει ίσως να αποδοθεί η εκτίμηση που εκδήλωσε αργότερα ο Καποδίστριας, ως κυβερνήτης της Ελλάδας, προς το Βαρνακιώτη, που παρά την ηρωική δράση του κατά τον Αγώνα είχε συκοφαντηθεί για συνεργασία με τους Τούρκους.

Στο τέλος Ιανουαρίου του 1821, ο Βαρνακιώτης πήρε και πάλι μέρος σε σύσκεψη στη Λευκάδα, που έγινε με υπόδειξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη και στην οποία συμμετείχαν και άλλοι φιλικοί οπλαρχηγοί της Στερεάς ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Δημ. Μακρής, ο Γεώργιος Τσόγκας, καθώς και οι απεσταλμένοι των Πελοποννησίων Ηλίας Μαυρομιχάλης και των Υδραίων Γιακουμάκης Τομπάζης. Στη σύσκεψη αυτή αποφασίστηκε να ανατεθεί η εξέγερση της ανατολικής Ρούμελης στον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Πανουργιά και της δυτικής Ρούμελης στο Βαρνακιώτη και στον Τσόγκα.

Ἡ δήλωση τοῦ Σεφέρη στο BBC κατὰ τῆς δικτατορίας

.

Ὁ Γιῶργος Σεφέρης στὰ πρῶτα χρόνια τῆς δικτατορίας εἶχε ἐπιλέξει τὴ σιωπὴ καὶ τὴν ἄρνηση νὰ δημοσιεύσει δουλειά του στὴν Ἑλλάδα. Στὶς 28 Μαρτίου τοῦ 1969, δυὸ χρόνια πρὶν τὸ θάνατό του, ἀποφασίζει νὰ μιλήσει γιὰ πρώτη φορὰ δημόσια καὶ νὰ καταγγείλει τὴ Δικτατορία. Ἡ δήλωσή του στὸ BBC ἔκανε τεράστια αἴσθηση στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικὸ καὶ ἔδωσε δύναμη καὶ ἐλπίδα στὸ ἀντιδικτατορικὸ κίνημα.

---

«Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας.

Ἔτσι, ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὡς τώρα τελευταῖα, ἔπαψα κατὰ κανόνα νὰ ἀγγίζω τέτοια θέματα· ἐξάλλου τὰ ὅσα δημοσίεψα ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου – δὲν ἔχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ἐλευθερία – ἔδειχναν, μοῦ φαίνεται, ἀρκετὰ καθαρὰ τὴ σκέψη μου.

Μολαταῦτα, μῆνες τώρα, αἰσθάνομαι μέσα μου καὶ γύρω μου, ὁλοένα πιὸ ἐπιτακτικά, τὸ χρέος νὰ πῶ ἕνα λόγο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάστασή μας. Μὲ ὅλη τὴ δυνατὴ συντομία, νὰ τί θὰ ἔλεγα:

Το Έδικτο των Μεδιολάνων

αναδημοσίευση από τη Βυζαντινή Ιστορία

.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Χριστιανισμός απέκτησε το επίσημο δικαίωμα να υπάρχει και να αναπτύσσεται. Το πρώτο διάταγμα που ευνοούσε τον Χριστιανισμό, εκδόθηκε το 311 από τον Γαλέριο, που υπήρξε ένας από τους πιο άγριους διώκτες του. Το διάταγμα αυτό συγχωρούσε τους Χριστιανούς για την αντίστασή τους στις διαταγές της κυβέρνησης να επιστρέψουν στην ειδωλολατρία και αναγνώριζε το νόμιμο δικαίωμά τους να υπάρχουν. «Οι Χριστιανοί», έγραφε το διάταγμα, «μπορούν και πάλι να έχουν τις συναντήσεις τους, εφόσον δεν κάνουν τίποτε το αντίθετο προς το κοινό καλό και υποχρεώνονται να προσεύχονται στον Θεό τους για το καλό μας και το καλό της πολιτείας».[σημ. 1]

Δύο χρόνια αργότερα, μετά τη νίκη του εναντίον του Μαξεντίου και τη συμφωνία του με τον Λικίνιο στο Μιλάνο, εξέδωσαν το εξαιρετικά ενδιαφέρον έγγραφο, που, λανθασμένα, ονομάζεται Έδικτο του Μιλάνου. Το πρωτότυπο του εγγράφου δεν έχει διασωθεί, αλλά ένα λατινικό διάταγμα, που έστειλε ο Λικίνιος στο νομάρχη της Νικομήδειας, έχει διασωθεί από τον Λακτάντιο. Μια ελληνική μετάφραση του λατινικού πρωτοτύπου υπάρχει στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσέβιου.

Σύμφωνα με αυτό το διάταγμα οι Χριστιανοί και όσοι πίστευαν σε άλλες θρησκείες, είχαν πλήρη ελευθερία να ακολουθούν οποιαδήποτε θρησκεία ήθελαν. Όλα τα εναντίον των Χριστιανών μέτρα θεωρούνταν άκυρα.[σημ. 2]

Το 1891 ο Γερμανός λόγιος O. Seeck διατύπωσε τη θεωρία ότι ποτέ δεν εκδόθηκε το Έδικτο του Μιλάνου. Το μόνο Έδικτο που εκδόθηκε, γράφει, είναι το Έδικτο της ανεκτικότητας του Γαλέριου, που κυκλοφόρησε το 311.[σημ. 3] Η σύγχρονη όμως ιστορική επιστήμη, δεν δέχεται καθόλου την άποψη αυτή.

Το μνημείο που στήθηκε στο Πισοδέρι, η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ και των φιλοσκοπιανών της Φλώρινας

.

Γράφει ο Ιωάννης Αμπατζόγλου*

Στις 17 Ιουνίου 2020, την Ημέρα Αντίστασης και Αγώνα κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, η ομάδα μας Μακεδόνες Δραμινοί έστησε ένα μνημείο στο Πισοδέρι της Φλώρινας. Η σύλληψη της ιδέας για τη δημιουργία αυτού του μνημείου γεννήθηκε μέσα μου την ημέρα της υπογραφής της επαίσχυντης Συμφωνίας των Πρεσπών, λόγω του αγώνα των Ελλήνων πατριωτών που έλαβε χώρα στο Πισοδέρι κατά αυτής της συμφωνίας.

Αυτή η αντίσταση των Ελλήνων πατριωτών έπρεπε να αποτυπωθεί σε ένα μνημείο, λόγω της δυναμικής της αλλά και επειδή η συγκεκριμένη συμφωνία ουσιαστικά ξεπουλούσε τη Μακεδονία μας. Στα μέσα Ιουνίου του 2019, δηλαδή ένα χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών –ενόψει της εκδήλωσης με την οποία θα τιμούσαμε στο Πισοδέρι για πρώτη φορά την Ημέρα Αντίστασης και Αγώνα κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών– είχα διατυπώσει σε άρθρο μου την πρόταση να καταγραφεί σε επιγραφή στο Πισοδέρι, το γεγονός της αντίστασης των Ελλήνων πολιτών κατά την ημέρα της υπογραφής της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Οι μήνες περνούσαν, προφανώς κανείς δεν έδωσε σημασία σε εκείνη μου την πρόταση, όμως το συγκεκριμένο σχέδιο το δούλευα, ακατάπαυστα μεν, χωρίς να το ανακοινώνω δε. Κάποια στιγμή απέστειλα –εκ μέρους της ομάδας «Μακεδόνες Δραμινοί» στην οποία είμαι επικεφαλής– το αίτημα τοποθέτησης αυτού του μνημείου στον πρόεδρο της Κοινότητας Πισοδερίου, ο οποίος το αποδέχθηκε εκφράζοντας τη γνώμη των κατοίκων του χωριού και το διαβίβασε προς το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Πρεσπών.

Μάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ)

αναδημοσίευση από τα Θέματα Στρατιωτικής Ιστορίας

.

Η Σπάρτη, αφού εξασφάλισε την υποστήριξη των Περσών με την επαίσχυντη «Ανταλκίδειο Ειρήνη» (386 π.Χ.), άρχισε να εξουδετερώνει κάθε πιθανό και επικίνδυνο αντίπαλο. Μια από τις ενέργειες αυτές της Σπάρτης ήταν η κατάληψη της ακρόπολης της Θήβας Καδμείας (382 π.Χ.) και η εγκαθίδρυση στη Θήβα φιλικού ολιγαρχικού καθεστώτος. Το 379 π.Χ. μια μικρή ομάδα επιφανών εξόριστων Θηβαίων με αρχηγούς τους Πελοπίδα και Μέλωνα, μπήκε κρυφά στη Θήβα, ανέτρεψε το ολιγαρχικό καθεστώς και έδιωξε τη Σπαρτιατική Φρουρά από την Καδμεία. Από τότε άρχισε η ραγδαία άνοδος της Θήβας χάρη στους δύο επιφανείς ηγέτες, Επαμεινώνδα και Πελοπίδα. Αλλά η λάμψη του άστρου της Θηβαϊκής Πολιτείας θα κρατήσει όσο και η ζωή των δύο αυτών ανδρών.

Το 378 π.Χ. έγινε η δεύτερη Αθηναϊκή συμμαχία, η οποία δεν ήταν ηγεμονία. Η συμμαχία αυτή πολέμησε με την ηγεμονία της Σπάρτης από το 377 μέχρι το 371 π.Χ. Οι Θηβαίοι, αν και σύμμαχοι των Αθηναίων, δεν ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς τη συμμαχία. Παράλληλα, ενεργούσαν δραστήρια για την ανασύσταση της ηγεμονίας των Βοιωτών, του λεγόμενου «Κοινού των Βοιωτών». Σ’ αυτό την ηγεσία θα είχε η Θήβα. Οι ενέργειες αυτές των Θηβαίων προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια των Αθηναίων, οι οποίοι έβλεπαν με καχυποψία την άνοδο της δυνάμεως της Θήβας.

Οι Αθηναίοι κατάλαβαν ότι δεν τους συνέφερε η παράταση των εχθροπραξιών, παρά τις επιτυχίες του ναυτικού τους στο Ιόνιο. Παράλληλα, αντιμετώπιζαν και οικονομικές δυσχέρειες. Αλλά και οι Σπαρτιάτες είχαν εξαντληθεί. Βολιδοσκοπήσεις των δύο αντιπάλων κατέληξαν στη συμφωνία συγκλήσεως συνεδρίου ειρήνης, το οποίο συνήλθε στη Σπάρτη το 371 π.Χ. Στο συνέδριο αυτό έστειλαν αντιπροσώπους όλες οι ελληνικές πόλεις. Δυστυχώς, το συνέδριο απέτυχε εξαιτίας των Θηβαίων. Ειδικότερα, όταν κλήθηκε ο αντιπρόσωπος των Θηβαίων να υπογράψει τη συνθήκη ειρήνης, επέμεινε να υπογράψει όχι μόνο για τη Θήβα αλλά και «εξ ονόματος του Κοινού των Βοιωτών».

Ο Ηλίας Μηνιάτης και οι Έλληνες

.

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Κεφαλλήν Επίσκοπος Κερνίκης και Καλαβρύτων Ηλίας Μηνιάτης (1669-1714) είναι ζωντανή απόδειξη της θελήσεως των Ελλήνων του 17^ου και των αρχών του 18^ου αιώνα να απελευθερωθούν από τον τουρκικό βάρβαρο ζυγό και τα βάσανα που υπέστησαν για να διατηρήσουν την ταυτότητά τους.

Το ευχάριστο για την Ιστορία είναι πως διασώθηκαν ομιλίες του, τις περισσότερες από τις οποίες εκφώνησε ως Αρχιμανδρίτης στο Ναό του Αγίου Γεωργίου Βενετίας, στον οποία υπηρέτησε, πιθανόν το 1698. Σε λόγο του πανηγυρικό εις τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου είπε, μεταξύ άλλων:

«Έως πότε, πανακήρατε Κόρη, το τρισάθλιον γένος των Ελλήνων έχει να ευρίσκεται εις τα δεσμά μιας ανυποφέρτου δουλείας; Έως πότε να του πατή τον ευγενικόν λαιμόν ο Βάρβαρος Θραξ; (Σημ. Έτσι αλληγορικά ονομάζει τον Τούρκο)… Αχ! Παρθένε! Ενθυμήσου πως εις την Ελλάδα πρότερον, παρά εις άλλον τόπον, έλαμψε το ζωηφόρον φως της αληθινής πίστεως. Το ελληνικόν γένος εστάθη το πρώτον οπού άνοιξε τας αγκάλας και εδέχθη το θείον Ευαγγέλιον,… το πρώτον οπού αντεστάθη των τυράννων, οπού με μύρια βάσανα εγύρευαν να εξερριζώσωσιν από τας καρδίας των πιστών το σεβάσμιόν σου όνομα.

Τούτο έδωσε εις τον κόσμον Διδασκάλους, οι οποίοι, με το φως της διδασκαλίας των εφώτισαν τας ημαυρωμένας διανοίας των ανθρώπων… Και αν ετούται μας αι φωναί δεν σε παρακινούσι εις σπλάγχνος, ας σε παρακινήσωσι τα πικρά δακρυα, οπού μας πέφτουσιν από τα ομμάτια. Αλλά ανίσως και ετούτα δεν φθάνουσιν, ας σε παρακινήσωσιν αι φωναί και αι παρακλήσεις των αγίων σου… από όλα τα μέρη της τρισαθλίου Ελλάδος. Φωνάζουν ο Ανδρέας από την Κρήτη, ο Σπυρίδων από την Κύπρον, ο Ιγνάτιος από την Αντιόχειαν, ο Διονύσιος από τας Αθήνας, ο Πολύκαρπος από την Σμύρνην, η Αικατερίνα από την Αλεξάνδρειαν, ο Ι. Χρυσόστομος από την βασιλεύουσαν πόλιν…» (Ηλία Μηνιάτη «Διδαχαί και λόγοι», Εκδ. «Φως», 17^η Εκδοση, Αθήναι 1960).

Όταν τα Σπαρτιατόγγονα και οι Μανιάτισσες έδιωξαν τον Ιμπραήμ

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη δαβάζοντας τα Μυστικά του Βάλτου και άλλα βιβλία για την Ιστορία της Μακεδονίας και τον Μακεδονικό Αγώνα. Μου έκανε εντύπωση ο αριθμός και η μαχητικότητα των Μανιατών που είχαν έλθει ως εθελοντές να βοηθήσουν τους προγόνους μου να απελευθερώσουν τη Μακεδονία από Τούρκους και Βουλγάρους. Ο Τσοτάκος, ο Αναγνωστάκος, ο Παπατζανετέας, ο Μαντούβαλος (Καπετάν Ταΰγετος), ο Δεμέστιχας (Καπετάν Νικηφόρος) και πολλοί άλλοι συνεργάσθηκαν άριστα με τους εντοπίους και υλοποίησαν το έξυπνο σχέδιο του Ίωνος Δραγούμη και του Λάμπρου Κορομηλά (1903- 1908).

Αισθάνομαι, λοιπόν, ως Μακεδών ιδιαίτερη υποχρωση να μελετώ και να προβάλλω τους αγώνες των Μανιατών υπέρ της των Ελλήνων Ελευθερίας. Και όταν πλησιάζει το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουνίου κλίνω ευλαβικώς το γόνυ στην ηρωική μνήμη των ανδρών και των γυναικών που αντιμετώπισαν με σθένος και με ευφυΐα τον Ιμπραήμ και τους Αιγυπτίους το 1826. Ο Αιγύπτιος πρίγκηπας είχε έλθει να βοηθήσει τα στρατεύματα του Σουλτάνου να καταπνίξουν την Ελληνική Επανάσταση. Κατέλαβε σχεδόν όλη την Πελοπόννησο, αλλά τη χερσόνησο της Μάνης δεν την υπέταξε. Προσπάθησε δύο φορές. Τον Ιούνιο και τον Αύγουστο του 1826. Ήξερε ότι η Μάνη τροφοδοτεί με πολεμιστές την υπόλοιπη Ελλάδα.

«Η φάμπρικα δεν σταματά, δουλεύει νύχτα μέρα…»* Οι Κύπριοι μετανάστες των πέτρινων χρόνων και οι νεοκύπριοι απέναντι στους μετανάστες

.

Του Κώστα Βενιζέλου

Η ιστορία των Κυπρίων ταυτίζεται διαχρονικά με τη μετανάστευση. Στα πέτρινα χρόνια πριν την ανεξαρτησία, τα χρόνια μετά, όπως και με την εισβολή της Τουρκίας το 1974, τα κύματα μεταναστών ήταν μαζικά. Άνθρωποι μέσα στα κοινωνικά τους αδιέξοδα, στα χρόνια της φτώχειας, αναζητούσαν ένα καλύτερο μέλλον. Μια αόριστη αναζήτηση, μια ελπίδα που μάλλον ήταν εκ των προτέρων δύσκολη μέχρι και ακατόρθωτη η υλοποίησή της.

Μετά το 1974, όταν «χάθηκαν όλα», σπίτια, περιουσίες, δουλειές, ο δρόμος για τη ξενιτιά έμοιαζε για πολλούς μονόδρομος. Εκεί γνώρισαν και την απαξίωση και την καταπίεση, την εκμετάλλευση. Ήταν σε κάποιες περιπτώσεις δακτυλοδεικτούμενοι από τον ντόπιο πληθυσμό. Ήταν οι εργάτες δεύτερης κατηγορίας, που έκαναν τις δουλειές που δεν «άγγιζαν» οι υπήκοοι της χώρας. Κάποιοι έμεναν σε δωμάτια με πολλούς άλλους συμπατριώτες μας. Η αρχή ήταν δύσκολη, σε κάποιες περιπτώσεις η συνέχεια δυσκολότερη.

• Οι περιγραφές από τους πατεράδες, τους παππούδες, τους θείους που αναγκάζονταν να δουλέψουν στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Βρετανία, στις… Αραπιές, όπως χαρακτηριστικάν έλεγαν, ήταν από έναν άλλον κόσμο. Μακρινό, αλλά πραγματικό.

23 Ιουνίου 1920 – Το ολοκαύτωμα του Φούλατζικ της Βιθυνίας

Η Χορόζ Βασιλική με την κόρη της πάνω στο πλοίο της προσφυγιάς

.

Γιώργος Κ. Ευστρατιάδης – Ερκέκογλου
Εφέτης Θράκης

Το χωριό Φούλατζικ («Φωλίτσα») της Βιθυνίας ήταν μια ακμάζουσα Ελληνορθόδοξη, πλην τουρκόφωνη, κοινότητα στο μέσο της αποστάσεως μεταξύ της παραθαλάσσιας πολίχνης Καραμουσάλ (που είναι κτισμένη στη νότια ακτή του Αστακηνού Κόλπου, στη θέση της αρχαίας Ελληνικής πόλεως Πραίνετον) και της Νίκαιας.

Διοικητικώς υπαγόταν στην υποδιοίκηση του Καραμουσάλ του Νομού Νικομηδείας, που τη διοικούσε Καϊμακάμης (Έπαρχος). Ο οικισμός, αποτελούμενος από 400 λιθόκτιστα σπίτια, τα πιο πολλά διώροφα, ήταν κτισμένος σε υψόμετρο 350 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας σε ένα κατάφυτο και με πολλές πηγές οροπέδιο και η κύρια ασχολία των 1.800 κατοίκων του ήταν η γεωργία και σηροτροφία.

Απείχε περί τα 12 χλμ. από τη νότια ακτή του Αστακινού Κόλπου, 10 χλμ. βόρεια από τη λίμνη της Νίκαιας, 20 χλμ. Β.Δ. της Νίκαιας και τέλος 70 χλμ. Ν.Α. της Κωνσταντινουπόλεως. Το χωριό απαρτιζόταν από τρεις μαχαλάδες: Χαμηλά ήταν ο Ασαγη Μαχαλέ (Asagi = κάτω), ψηλά ήταν ο Γιοκαρέ Μαχαλέ (Yukari = απάνω), και στο μέσο απέναντι των δύο ήταν ο τρίτος μαχαλάς, ο Καρσί Μαχαλέ (Karsi = απέναντι). Περιβαλλόταν δε από τουρκοχώρια, με απολύτως εχθρικό πληθυσμό.

Τα πλησιέστερα προς το Φούλατζικ τουρκοχώρια, αλλά και το ίδιο το Καραμουσάλ είχαν πληθυσμό προερχόμενο κυρίως από τη Βοσνία, που είχε αποκατασταθεί εκεί ως προσφυγικός με τη μέριμνα της Σουλτανικής Κυβερνήσεως, μετά την κατάληψη της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης από την Αυστρο – Ουγγαρία το 1878 και μετά την οριστική της προσάρτηση το 1908. Γι’ αυτό οι Φουλατζικλήδες τους αποκαλούσαν «Μποσνάκηδες». Οι κάτοικοι του Φούλατζικ, σύμφωνα με την παράδοση, κατ’ αρχήν ελληνόφωνες, στα σκληρά χρόνια της Σουλτανικής καταπιέσεως και περιβαλλόμενοι από συμπαγή τουρκικό πληθυσμό, παρά τις προσπάθειες των Τούρκων, όχι μόνο δεν εξισλαμίσθηκαν, αλλά αντίθετα αντιστάθηκαν και υπέστησαν παντός είδους διώξεις. Ως πρώτο βήμα του εξισλαμισμού τους ήταν η απαγόρευση της ελληνικής γλώσσας με βάρβαρες τιμωρίες (κοπή γλώσσας κ.λ.π.) για την περίπτωση που δεν συμμορφωνόταν.