Ο όλεθρος της Σφακτηρίας και η εκδίκηση του ελληνικού στόλου στη Μεθώνη (26-30 Απριλίου 1825)

Η επίθεση των Αιγυπτίων στη Σφακτηρία

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Γιάννη Β. Δασκαρόλη
(όλες οι ημερομηνίες είναι στο παλαιό ημερολόγιο)

.

Πρόλογος – Ο Ιμπραήμ αποβιβάζεται στην Μεθώνη και νικάει τους Έλληνες στο Κρεμμύδι (11 Φεβρουαρίου-7 Απριλίου 1825)

Καθώς η ελληνική κυβέρνηση είχε αποσπαστεί από τον εμφύλιο και την πρόθεσή της για εκστρατεία στην Πάτρα, είχε υποτιμήσει τον κίνδυνο από την εκστρατεία του Ιμπραήμ. Αυτός, αφού κατέστειλε κάθε επαναστατική εστία στην Κρήτη, την Κάσο και τα Ψαρά, συγκέντρωσε δυνάμεις στη Σούδα. Στις 11 Φεβρουαρίου 1825 οι Αιγύπτιοι αποβίβασαν αιφνιδιαστικά στην Μεθώνη ένα μικρό εκστρατευτικό σώμα 4.000 στρατιωτών, συνεπικουρούμενο από ελαφρύ ιππικό και ισχυρό πυροβολικό. Η κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε καθώς δεν περίμενε την απόβαση πριν την Άνοιξη και αντέδρασε σπασμωδικά, καθώς δεν είχε σαφή εικόνα των καταιγιστικών εξελίξεων στη Μεσσηνία. Προσπάθησε σε πρώτο χρόνο να κινητοποιήσει τον στόλο για να αποκλείσει τον Ιμπραήμ και τελικά κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις που είχαν νικήσει στον εμφύλιο (κυρίως Στερεοελλαδίτες και Νησιώτες).

O Γ. Κουντουριώτης αποφάσισε να εκστρατεύσει ο ίδιος από το Ναύπλιο, φέροντας μαζί του τα κρατικά ταμεία και έχοντας εξασφαλίσει από το βουλευτικό απόλυτη πληρεξουσιότητα για οποιαδήποτε απόφαση. Ταυτόχρονα συντελέστηκε και μια σοβαρή εσωτερική κυβερνητική μεταβολή, καθώς ο Κωλέττης παραμερίστηκε λόγω της εμπάθειας που επέδειξε εναντίον των Πελοποννήσιων και ως βασικό πρόσωπο επιρροής στην κυβέρνηση αναδείχθηκε ο Μαυροκορδάτος, μεταβολή όμως που έθιξε τους οπλαρχηγούς της Στερεάς. Ο Γ. Κουντουριώτης ήταν εμφανώς ακατάλληλος για τον πολεμικό ρόλο που ανέλαβε καθώς δεν ήταν σε θέση ούτε να ιππεύσει, ήταν εντελώς ανίκανος να συντονίσει τις ελληνικές δυνάμεις, ενώ διέπραξε ολέθριο σφάλμα διορίζοντας τον γενναίο αλλά άπειρο Υδραίο πλοίαρχο Σκούρτη ως αρχιστράτηγο του εκστρατευτικού σώματος, καθώς έτσι πρόσβαλλε την φιλοτιμία όλων των υπολοίπων οπλαρχηγών.

Εθνομάρτυρες

Ευαγγελία Κ. Λάππα
17 ετών
16 Ιουνίου 2022

Υπήρξαν στιγμές, που η Ελλάδα μας, βρέθηκε σε κίνδυνο και όλα φάνταζαν δυσοίωνα. Σε αυτές τις στιγμές, πάντα εμφανίζονταν γενναίοι και αγνοί Έλληνες, που φλογιζόταν η ψυχή τους από τις αιώνιες αξίες του Ελληνισμού: το Χριστό1 και την Ελλάδα. Υπερασπίστηκαν ανιδιοτελώς την Πατρίδα2 και αντιστάθηκαν δίχως φόβο στους εχθρούς της. Δεν υπολόγισαν τίποτε. Ούτε τα εγκόσμια, ούτε καν τον εαυτό τους.

Εσωτερικές υποθέσεις των Κομνηνών και των Αγγέλων

αναδημοσίευση από την Βυζαντινή Ιστορία

.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Η εκκλησιαστική ζωή του Βυζαντίου την εποχή των Κομνηνών και των Αγγέλων είναι σημαντική για δύο κυρίως λόγους: α) για τις εσωτερικές εκκλησιαστικές σχέσεις, με επίκεντρο τις προσπάθειες επίλυσης ορισμένων θρησκευτικών προβλημάτων και αμφιβολιών που τάραζαν την κοινωνία του Βυζαντίου, ενώ ήταν και πολύ ενδιαφέροντα την εποχή αυτή και β) για τις σχέσεις της Ανατολικής προς τη Δυτική εκκλησία, δηλαδή του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης προς τον Πάπα.

Στις σχέσεις τους με την εκκλησία οι αυτοκράτορες της δυναστείας των Κομνηνών και των Αγγέλων υιοθέτησαν σταθερά τον καισαροπαπισμό, που ήταν ένα πολύ χαρακτηριστικό γνώρισμα του Βυζαντίου. Σε μια μετάφραση της «Ιστορίας» του Νικήτα Χωνιάτη, ο Ισαάκιος Άγγελος φαίνεται να λέει τα εξής: «Στη γη δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της εξουσίας του Θεού και του αυτοκράτορα. Οι βασιλείς έχουν το δικαίωμα να κάνουν τα πάντα και μπορούν να χρησιμοποιούν μαζί με αυτό που τους ανήκει, χωρίς διάκριση, κι εκείνο που ανήκει στον Θεό, γιατί έχουν λάβει την αυτοκρατορική εξουσία από τον Θεό. Μεταξύ Θεού και αυτοκράτορα δεν υπάρχει διαφορά».

Ο ίδιος συγγραφέας μιλώντας για την εκκλησιαστική πολιτική του Μανουήλ Κομνηνού παρουσιάζει ως γενική πεποίθηση των αυτοκρατόρων το ότι ήταν «αλάνθαστοι κριτές των θείων και ανθρώπινων πραγμάτων». Η γνώμη αυτή υποστηρίχθηκε το δεύτερο ήμισυ του 12ου αιώνα, απ’ τον κλήρο. Ο Έλληνας κοινωνιολόγος και σχολιαστής του Νομοκανόνα (που κακώς αποδίδεται στον Φώτιο), Πατριάρχης Αντιόχειας Θεόδωρος Βαλσαμώνας, που έζησε την εποχή του τελευταίου Κομνηνού και του πρώτου Αγγέλου, γράφει τα εξής:

«Ως οι βασιλείς κι οι Πατριάρχες μεγαλύνονται μεν και με διδασκαλικά αξιώματα δια την του αγίου χρίσματος δύναμιν. Εντεύθεν γαρ οι πιστοί δεσπότες και αυτοκράτορες κατηχητικά μιλούν στον χριστεπώνυμο λαό και θυμιάζουν ως ιερείς». Η δόξα τους είναι όμοια με αυτήν του ηλίου, επειδή με τη λαμπρότητα της ορθοδοξίας τους φωτίζουν τον κόσμο από τη μια άκρη ως την άλλη. Η δύναμη και η δράση των αυτοκρατόρων επεκτείνεται στο σώμα και στη ψυχή (των ανθρώπων), ενώ η δύναμη και η δράση του Πατριάρχη περιορίζεται μόνο στην ψυχή. Ο ίδιος συγγραφέας αναφέρει ότι: «ο αυτοκράτορας δεν υπόκειται ούτε στους Νόμους ούτε στους Κανόνες».

Το σπίτι του Καπετάν Κώττα καταστρέφεται και το κράτος αγρόν αγοράζει

.

Γράφει ο Ιωάννης Αμπατζόγλου*

Στις 18 Ιουνίου επισκεφθήκαμε το χωριό Κώτας (πρώην Ρούλια). Από αυτό το χωριό καταγόταν ο ήρωας μακεδονομάχος Καπετάν Κώττας και προς τιμήν του το χωριό μετονομάστηκε σε Κώτας.

Εκεί συναντήσαμε την κ. Αλίκη Ράμμου, εγγονή του Βασίλειου Ράμμου συναγωνιστή του Κώττα. Η κ. Αλίκη είναι η υπεύθυνη για το σπίτι του Καπετάν Κώττα, το οποίο λειτουργεί ως μουσείο και μας ενημέρωσε ότι το κτίριο δεν είναι πλέον επισκέψιμο λόγω ζημιών που έχει υποστεί από τον σεισμό του Ιανουαρίου.

Μας είπε συγκεκριμένα τα εξής: «Ήρθε μία επιτροπή, το κρίνανε ακατάλληλο προσωρινά και είπανε ότι θα ξανάρθουν αλλά δεν έχει έρθει κανένας. Μία κυρία από την επιτροπή, η οποία ενδιαφέρεται για το μουσείο μου είπε να μην δέχομαι κόσμο, να μη γίνει τίποτα γιατί έχουν πέσει σοβάδες. Είναι χαρακτηρισμένο κίτρινο και δεν μπορώ να σας ανοίξω για να μπείτε. Ο κόσμος έρχεται να δει το σπίτι του Κώττα και δεν μπορώ να τους ανοίξω για να μπούνε μέσα. Έρχονται και φεύγουν.

Μέχρι την αυλή μπορώ να δεχθώ τον κόσμο να τους εξηγήσω δύο-τρία πράγματα αλλά δεν μπορώ να ανοίξω να μπούνε μέσα. Δεν μου επιτρέπεται. Αν μπορεί κάτι να γίνει, να διορθωθεί, να μπορούμε να δεχόμαστε κόσμο ώστε να μην χαθεί η ιστορία του Μακεδονικού Αγώνα και του Καπετάν Κώττα γιατί εμείς είμαστε από αυτό το χωριό, εμείς το αγαπάμε το χωριό, άλλοι ίσως δεν το αγαπάνε. Σε αυτό το μουσείο έχουν έρθει τρεις πρόεδροι της Δημοκρατίας. Τα εγκαίνια τα έκανε το 1995 ως μουσείο ο Κωστής Στεφανόπουλος στις 11-11-1995, το 2005 ήρθε ο Παπούλιας για τα εκατό χρόνια από τον θάνατο του Κώττα και στο ενδιάμεσο είχε έρθει ο Σαρτζετάκης ανεπίσημα με 5-6 αυτοκίνητα απλά για να τιμήσουν τον Καπετάν. Αν θέλει να μας τιμήσει να έρθει και η κ. Σακελλαροπούλου αλλά να επιδιορθωθεί πρώτα το κτίριο και μετά».

Η ναυμαχία του Αργολικού κόλπου κατά την Ελληνική επανάσταση (8-15 Σεπτεμβρίου 1821)

Ανδρέας Μιαούλης

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ – Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΝΑΥΜΑΧΙΑ

 

Η ελληνική επανάσταση μετά τις πρώτες σημαντικές επιτυχίες, (άλωση της Τριπολιτσάς, καταστροφή του Δράμαλη), δείχνει να επικρατεί στην Πελοπόννησο. Οι Έλληνες, τον Αύγουστο του 1822 δημιουργούν ένα στρατόπεδο στους Μύλους 3.000 ενόπλων και με ενέδρες, καθιστούν στενότερη την πολιορκία του Ναυπλίου. Ο Σουλτάνος προσπαθώντας να σώσει το πολύ σημαντικό αυτό αστικό κέντρο, κινητοποιεί τον Τουρκικό στόλο, που έδρευε στην Πάτρα και είχε παραμείνει αργός. Διατάσσει τον Καρά Αλή (Καπουδάν Πασα), να ανεφοδιάσει αμέσως το Ναύπλιο. Ο Τουρκικός στόλος αποπλέει από την Πάτρα στις 27 Αυγούστου 1822, βάζοντας πλώρη για τον Αργολικό κόλπο.

Οι Έλληνες πίστεψαν πως πρόθεση του Τουρκικού στόλου, εκτός του ανεφοδιασμού του Ναυπλίου, ήταν και η κατάληψη των Σπετσών που προσφερόταν για απόβαση (σ.1). Αμέσως οι Σπετσιώτες, μέσα σε μια ατμόσφαιρα πανικού και απόγνωσης, μετέφεραν τις οικογένειες και τα παιδιά τους στην Ύδρα, όπου εγκατέστησαν μια μικρή φρουρά 30 ανδρών υπό τον Ιωάννη Μέξη. Το νησί της Ύδρας εκείνες τις μέρες, έχοντας και του πρόσφυγες από τα Μικρασιατικά παράλια, είχε 40.000 ψυχές. Ο ενωμένος ελληνικός στόλος, αποτελούμενος από 60 μικρά πλοία και 10 πυρπολικά, υπό τον Ανδρέα Μιαούλη έπλευσε να αντιμετωπίσει τον επερχόμενο κίνδυνο.

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ

Η αναλογία των πλοίων των 2 αντιπάλων ήταν καταφανώς εις βάρος των Ελλήνων, με τους Τούρκους να έχουν 100 πλοία και ανάμεσα τους 7 φρεγάτες και 6 κορβέτες με συντριπτική δύναμη πυρός. Φάνταζε αδύνατη κάθε αντίσταση. Ο Μιαούλης αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο, διέταξε όλο τον Ελληνικό στόλο που είχε παραταχθεί στο Χέλι της Πελοποννησιακής παραλίας, να πλέει πολύ κοντά στην στεριά που τα νερά ήταν αβαθή και δεν μπορούσαν τα μεγάλα Τουρκικά καράβια να πλεύσουν. Αν μικρά Τουρκικά μπρίκια πλησίαζαν προς το Ναύπλιο, τότε θα έκαναν επέμβαση τα ελληνικά πλοία, εμποδίζοντας τον ανεφοδιασμό. Ως συνήθως με τα ελληνικά πολεμικά σχέδια, κανείς Έλληνας δεν πειθάρχησε σε αυτά.

«Γενοκτονία των Ποντίων» και »«Σφαγή της Τριπολιτσάς: Αλήθειες και ψέματα

“Η Σφαγή της Χίου: πίνακας ζωγραφικής του Γάλλου ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά”

.

Πέτρος Γρουμπός, Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών

Μόλις πριν λίγες μέρες, και αφού η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας με μηνύματα και με ειδική συνεδρίαση της Εθνικής Αντιπροσωπείας τίμησε την Ημέρα Μνήμης (19 Μάιου)  της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου ακούσαμε  ένα Τουρκικό παραλήρημα: “Μιλάει για τους Πόντιους η Ελλάδα που έσφαξε Τούρκους στην Τριπολιτσά το 1821”.

Είχε το θράσος το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών να κάνει αυτήν την  ανιστόρητη και παραληρηματική ανακοίνωση. Επιμένει να μην αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Ποντίων (και όχι Μόνο) και υποστηρίζει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να μιλά γιατί διέπραξε “φρικαλεότητες” κατά των Τούρκων στην “σφαγή της Τρίπολης το 1821”. Το Τουρκικό ΥΠΕΞ μιλά για «σφαγές δεκάδων χιλιάδων Τούρκων στην Τριπολιτσά στις 23 Σεπτεμβρίου 1821», με σκοπό να μην επιζήσει ούτε ένας Τούρκος στην Πελοπόννησο και το ρεπορτάζ του κρατικού τηλεοπτικού δικτύου TRT  χαρακτήρισε «γενοκτονία» τα γεγονότα της Τριπολιτσάς.

Να δούμε όμως τι ακριβώς έγινε στη Τριπολιτσά το 1821;  Τι γράφουν Έλληνες αγωνιστές στα απομνημονεύματά τους, τι γράφουν οι ιστορικοί, οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες, καθώς και για πρώτη φορά γνώμες Τούρκων ιστορικών που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας.

Έτσι για τις σφαγές της Τριπολιτσάς έχουμε:

Σπυρίδων Τρικούπης(1788-1873), «Ένας λαός που αποτινάζει πολύχρονο και βαρύ ζυγό ενεργεί με μεγάλη σκληρότητα κατά των πρώην δυναστών του. Οι οπλοφόροι Έλληνες υπήρξαν ασυγκράτητοι εκείνες τις μέρες και έδειχναν σαν να ήθελαν να εκδικηθούν σε μια μέρα για τα βάσανα τεσσάρων αιώνων.  Οι κάθε ηλικίας Οθωμανοί, Οθωμανίδες και Εβραίοι ξεπερνούσαν μόλις τις 10.000».

«ΠΤΗΣΗ CY 284 BEALINE CHARLIE OSCAR – η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΘΗΡΙΩΔΙΑ»

άρθρο της ερευνήτριας – δημοσιογράφου
Φανούλας Αργυρού

.

Κυκλοφόρησε και η 3 έκδοση του βιβλίου του βρετανού ερευνητή Simon Hepworth με τις έρευνές του για την ανατίναξη του αεροπλάνου των Βρετανικών Ευρωπαϊκών Αερογραμμών στις 12 Οκτωβρίου 1967 ως πτήση των Κυπριακών Αερογραμμών CY 284, από Αθήνα προς Λευκωσία κοντά στο Καστελλόριζο. Λόγω της πανδημίας καθυστερήσαμε να προβάλουμε την 3η έκδοση, (2021) παρόλο που αυτή διαφημιζόταν από την http://www.amazon.co.uk και άλλες ιστοσελίδες, από τις οποίες είναι διαθέσιμα τα βιβλία του συγγραφέα.

Εμπλουτισμένη με νεότερες πληροφορίες και στοιχεία, αναλύσεις βρετανικών εκθέσεων και ρίχνοντας περισσότερο φώς για το ποίοι ευθύνονται για τον άδικο εκείνο χαμό 66 ανθρώπων, το τρίτο βιβλίο φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Πτήση CY 284 –Bealine Charlie Oscar – Η πραγματική ιστορία πίσω από μια ξεχασμένη θηριωδία», σε αντίθεση με τις δύο πρώτες εκδόσεις που φέρουν τον τίτλο «Bealine Charile Oscar – Το μυστήριο της πτήσης 284».

Αναμνηστική Πλάκα στο αεροδρόμιο Heathrow

Xάρη στην αξιέπαινη πρωτοβουλία της Christine Marlborough που ζει στην Αυστραλία, θυγατέρα της Lily Marlborough, μίας εκ των 66 δολοφονηθέντων θυμάτων της πτήσης CY 284, οι Βρετανικές Αερογραμμές συμφώνησαν με την εισήγησή της για κάποιο τρόπο διατήρησης της μνήμης όλων των θυμάτων, και έχουν ήδη το 2021 διευθετήσει και τοποθετήσει Αναμνηστική Πλάκα με όλα τα ονόματα των θυμάτων, στο Garden of Remembrance at St George’s Chapel στο αεροδρόμιο Heathrow.

Τα εγκαίνια της Αναμνηστικής Πλάκας, θα γίνουν εν τη παρουσία συγγενών των θυμάτων, του συγγραφέα και άλλων άμεσα ενδιαφερόμενων στις 12 Οκτωβρίου 2022 , στις 12.00 μεσημέρι για έναρξη 12.30μ.μ. (θα παραστεί και η γράφουσα).

Πίσω από την πλάτη μας «κτίζεται» τουρκικό κράτος στα κατεχόμενα.

ανακοίνωση του προσφυγικού σωματείου Αδούλωτη Κερύνεια

.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ ΚΑΙ ΖΗΤΟΥΜΕ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ…

Κυπριακέ Λαέ, πίσω από την πλάτη μας και αντίθετα με τη βούληση σου την οποία ξεκάθαρα διατύπωσες το 2004, στήνεται Τουρκικό Κράτος πάνω στην κατεχόμενη γη μας με την ενεργό συμμετοχή Κυβέρνησης και Ηγεσιών των Κομμάτων τα οποία δεν ακούγονται να καταγγέλλουν και να διαμαρτύρονται.

Πληροφορούμαστε από τα ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ότι, η Ευρωπαϊκή Ένωση, και άρα τολμούμε να προσθέσουμε και η Κυπριακή Κυβέρνηση, η οποία υποτίθεται ότι αγωνίζεται για απελευθέρωση του τόπου και ενώ ακόμη ο τόπος μας δεν έχει ελευθερωθεί, προχωρούν σε παράνομες χρηματοδοτήσεις έργων υποδομής στα κατεχόμενα, τα οποία εκτελούνται πάνω στην κατεχόμενη γη μας και τα οποία αποτελούν τη ραχοκοκαλιά Τουρκικού Κράτους στα κατεχόμενα εδάφη μας. ΑΠΟ ΠΟΥ ΩΣ ΠΟΥ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΣΤΑ ΚΡΥΦΑ;

Αυτή τη φορά αναφερόμαστε στη χρηματοδότηση εκατομμυρίων για επέκταση εργοστασίου λυμάτων στη Μόρφου το οποίο μάλιστα λειτουργεί από το 2020. Οι Κυβερνώντες την Κυπριακή Δημοκρατία ενεργούν παράνομα και πισώπλατα του Λαού και δημιουργούν τετελεσμένα τεραστίων διαστάσεων, για να έλθουν μετά , εκ των υστέρων, να μας ζητήσουν να τα νομιμοποιήσουμε με την περίφημη πλέον περίλυπη επίκλησή τους, να δούμε τάχα τις πραγματικότητες και «δαμέ που φτάσαμε τί μπορεί να γίνει….».

Η Δ’ Σταυροφορία και το Βυζάντιο

αναδημοσίευση από τη Βυζαντινή Ιστορία

.

Η Δ’ Σταυροφορία είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ιστορικό φαινόμενο, στο οποίο αντανακλώνται τα πιο ετερόκλητα συμφέροντα και συναισθήματα. Θρησκευτικά ελατήρια, ελπίδες για μια αμοιβή στην άλλη ζωή, δίψα για πνευματική δράση και αφοσίωση στις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει η Σταυροφορία αναμιγνύονταν με την επιθυμία των περιπετειών και του κέρδους, την τάση για ταξίδια και τη φεουδαρχική συνήθεια της απασχόλησης με τον πόλεμο. Η επικράτηση των «κοσμικών» και υλιστικών αισθημάτων επί των πνευματικών, που είχε ήδη εκδηλωθεί στις άλλες Σταυροφορίες, ήταν ιδιαίτερα αισθητή στην Δ’ Σταυροφορία και αποδείχθηκε το 1204, με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους και τη δημιουργία της Λατινικής αυτοκρατορίας.

Στα τέλη του 12ου αιώνα και κυρίως την εποχή του Ερρίκου ΣΤ’, η επιρροή των Γερμανών ήταν αισθητή στην Ιταλία, ενώ τα σχέδια του αυτοκράτορα της Γερμανίας απειλούσαν διαρκώς την Ανατολική αυτοκρατορία. Ο νέος Πάπας (που εκλέχθηκε το 1198) Ιννοκέντιος Γ’, έστρεψε την προσοχή του στην πλήρη αποκατάσταση της παπικής εξουσίας, που είχαν υποσκάψει οι Γερμανοί βασιλείς και στην τοποθέτησή του ως αρχηγού της χριστιανικής κίνησης κατά του Ισλάμ.

Η Ιταλία, αντιδρώντας στην επιρροή των Γερμανών, βρισκόταν στο πλευρό του Πάπα, ο οποίος, θεωρώντας ως κύριο εχθρό του παπισμού και της Ιταλίας τους Hohenstaufen, άρχισε να υποστηρίζει στη Γερμανία τον Όθωνα Brunswick που είχε εκλεγεί βασιλιάς από ένα τμήμα της Γερμανίας, που στράφηκε κατά του αδελφού του Ερρίκου ΣΤ’ Φίλιππου Σουηβού. Μια καλή ευκαιρία φάνηκε να παρουσιάζεται στη Βυζαντινή αυτοκρατορία για την εκπλήρωση των σχεδίων των Κομνηνών για την αντικατάσταση του διεθνούς Γερμανικού κράτους με ένα παρόμοιο Βυζαντινό παγκόσμιο κράτος.

Έχοντας πιθανόν αυτό υπόψη, ο Αλέξιος Γ’ έγραφε στον Ιννοκέντιο Γ’, τη χρονιά της εκλογής του τελευταίου, τα εξής: «Είμαστε οι μόνες δύο παγκόσμιες δυνάμεις: η μόνη ρωμαϊκή εκκλησία και η μόνη αυτοκρατορία των διαδόχων του Ιουστινιανού και γι’ αυτό πρέπει να ενωθούμε και να προσπαθήσουμε να εμποδίσουμε μια νέα αύξηση της δύναμης του αντίπαλου μας αυτοκράτορα της Δύσης». Στην πραγματικότητα, η πολύπλοκη εσωτερική και εξωτερική κατάσταση του Βυζαντίου δεν άφηνε καμιά ελπίδα για την επιτυχία τόσων φιλόδοξων σχεδίων.

Αλλά ο Ιννοκέντιος Γ’ δεν ήθελε να βλέπει τον αυτοκράτορα της Ανατολής ως σχισματικό και γι’ αυτό άρχισε συνεννοήσεις για την ένωση των εκκλησιών, οι οποίες όμως προόδευαν πολύ αργά, επειδή σ’ ένα γράμμα του προς τον Αλέξιο ο Πάπας απειλούσε ότι, σε περίπτωση αντίστασης, θα υποστήριζε τα δικαιώματα της οικογένειας του έκπτωτου Ισαάκιου επί του θρόνου του Βυζαντίου, που η κόρη του παντρεύτηκε τον Γερμανό βασιλιά Φίλιππο Σουηβό. Είναι πιθανόν όμως ο Πάπας να μη σκόπευε να πραγματοποιήσει την απειλή του. Ο Αλέξιος Γ’ όμως δεν ανταποκρίθηκε στις σχετικές με την ένωση προτάσεις του Πάπα και σ’ ένα γράμμα του μάλιστα πρόβαλε την αρχή ότι η αυτοκρατορική δύναμη ήταν ανώτερη από την πνευματική, με αποτέλεσμα να ενταθούν οι σχέσεις μεταξύ Βυζαντίου και Ρώμης.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ της Πολύτεκνης Οικογένειας στον ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ – Βιογραφίες Πολυτέκνων Μακεδονομάχων (Βιβλιοπαρουσίαση)

Ευαγγελία Κ. Λάππα
12 Ιουνίου 2022

Η Μακεδονία μας, από τα αρχαιότατα χρόνια έως και σήμερα είναι Ελλάδα. Αυτό πρέπει να διαφυλαχθεί με κάθε τρόπο, με κάθε τίμημα. Είναι κομμάτι της Πατρίδας μας, κόμματι του Ελληνικού Έθνους που είναι ευλογημένο από τον Θεό και το σκεπάζει η Υπέρμαχος Στρατηγός, η Γλυκύτατη Παναγία μας.

Στις ημέρες μας, ένας θεσμός που πολεμείται με κάθε τρόπο, έμμεσα ή άμεσα είναι ο θεσμός της Πολύτεκνης Οικογένειας. Είναι άλλο ένα μέτωπο που είναι απόλυτος ανάγκη να διαφυλαχθεί. Μη ξεχνάμε πως όπως σε κάθε αγώνα του Έθνους, έτσι και στον Μακεδονικό, η Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη οικογένεια έπαιξε έναν από τους σημαντικότερους ρόλους. Αυτή ήταν που «ανάστησε» ανδρείους αγωνιστές.

Όταν οι σκέψεις πολεμούν τις λέξεις τους και αντιστρόφως: «Εργαλειοποίηση» και «αναθεωρητισμός»

αναδημοσίευση από το Αντίφωνο
άρθρο του Αντώνη Σμυρναίου

.

«Πόλεμος πάντων μεν πατήρ έστι, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους» (Ηράκλειτος, απ. 53).

Αν και ο Χάϊντεγκερ θα μας θυμίσει ότι «αυτό που εδώ ονομάζεται πόλεμος είναι μια κυριαρχούσα μάχη πριν από κάθε τι το θείο και το ανθρώπινο, δεν είναι πόλεμος κατά τον ανθρώπινο τρόπο», στη βαθιά αυτή ηρακλείτεια επίγνωση μπορούμε να δούμε τη διαχρονικά δεινή, δηλαδή διαρκώς ανοίκεια, κατάσταση των ανθρώπινων πραγμάτων (εφόσον ακριβώς συναρτάται με «το δεινότατον» των όντων, κατά τον Σοφοκλή, που είναι ο άνθρωπος). Αυτή η εκκρεμής κατάσταση άλλοτε εμφανίζεται ως αδυσώπητη και αμετάβλητη, συνεπώς εκλαμβάνεται ως «αναγκαίο κακό», και άλλοτε ως δυνητικά επιρρεπής σε οπτιμιστικές, πνευματικές ή υλικές, θεραπείες. Οι τελευταίες ειδικά πρεσβεύουν ότι αυτή η πανανθρώπινη δεινότητα είναι ικανή να ξεπεραστεί είτε στο πεδίο της μικρο-ιστορίας, με την απάλυνση των πολεμικών εντάσεων στην οικογένεια, τη γειτονιά, τους εργασιακούς χώρους ή εν γένει σε κάθε συλλογικό μόρφωμα, είτε σε εκείνο της Μεγα-ιστορίας, ως προσδοκία μιας οικουμενικής ειρήνης. Πέρα όμως από τα ειρηνοφόρα διαλλείματα, τα οποία, στο επίπεδο κυρίως της μικρο-ιστορίας, κάποιες ιδιάζουσες προσωπικότητες αποδεικνύονται ικανές να τα θέσουν σε εφαρμογή, ίσως μόνο δυο περιπτώσεις υπάρχουν, στις οποίες αυτός ο «πόλεμος» ενδέχεται να ανασταλεί ή και να παύσει. Η πρώτη είναι πέρα για πέρα τελεσίδικη, είναι με τον θάνατο, εφόσον για κάθε άνθρωπο «εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού», διαλογισμοί πολεμικοί, ειρηνικοί ή αδιάφοροι. Η δεύτερη είναι η κατάσταση της ακηδίας, όταν εξωτερικά αλλά κυρίως εσωτερικά κατασιγάζεται λίγο ή πολύ, πρόσκαιρα βεβαίως, η πολεμική διάθεση και πρόθεση του ανθρώπου.

Ο πολεμικός αυτός χαρακτήρας της ίδιας της ζωής αντανακλάται όμως ευθέως στον πολεμικό χαρακτήρα της σκέψης και κατ’ ακολουθία στον πολεμικό χαρακτήρα των λέξεων που η σκέψη χρησιμοποιεί και διασπείρει. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτής της γραμμικής διαδικασίας από τη ζωή στη σκέψη και μετά στις λέξεις ή/και αντίστροφα, από τη σκέψη στις λέξεις και κατόπιν στη ζωή, είναι οι σύγχρονες, πολυχρησιμοποιημένες λέξεις «εργαλειοποίηση», «λαϊκισμός», «ριζοσπαστισμός» και «αναθεωρητισμός». Είναι λέξεις, χρωματισμένες ανάλαφρα και παραπλανητικά από μια πολεμική πάντοτε ιδεολογία, που κατ’ εξοχήν εκτοξεύονται εκατέρωθεν εν είδει ρουκετών από πολιτικούς, ιδεολογικούς και λοιπούς αντιπάλους με την ίδια κάθε φορά ένταση και με τον ίδιο πάντα σκοπό: να εξουδετερώσουν την άμυνα των αντιπάλων ή να αχρηστεύουν τα παρόμοια πολεμικά τους όπλα. Ο «λαϊκισμός» της Δεξιάς ή της Αριστεράς (γιατί όχι και του Κέντρου;), η «ριζοσπαστικοποίηση», λ.χ. με τον τζιχαντισμό, η «εργαλειοποίηση» εννοιών και λέξεων που μετακινούνται ελεύθερα σε ολόκληρο το πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα και ο «αναθεωρητισμός» συγκεκριμένων ιστορικών γεγονότων ή καταστάσεων, αποτελούν γλωσσικές σημαίες που ξεδιπλώνονται προς κάθε κατεύθυνση, υπερβαίνουν τα όρια κάθε ιδιοποίησης και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο θα έπρεπε (θεωρητικά…) να είναι αχρηστευμένες.

Δίστομο, 10 Ιουνίου 1944: Η ατιμώρητη βαρβαρότητα και η συνεχιζόμενη Ύβρις

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

«Αντίκρισα στη μέση του σπιτιού την αδελφή μου ανάσκελα, γυμνή από τη μέση και κάτω. Το φουστάνι της ήταν γυρισμένο προς τα πάνω και σκέπαζε το σχισμένο και κομματιασμένο στήθος της, το πρόσωπό της ήταν παραμορφωμένο, όλο το σώμα της κατακομματιασμένο.

Μα το χειρότερο και φρικαλεότερο θέαμα ήταν, όταν από τη στάση του σώματός της κατάλαβα ότι οι Γερμανοί είχαν βιάσει το άψυχο κορμί της.Δίπλα της βρισκόταν το τεσσάρων μηνών κοριτσάκι της λογχισμένο, με σπασμένο το κεφαλάκι του, και στο στόμα του είχε τη ρώγα του στήθους της μάνας του που είχαν κόψει εκείνοι οι κανίβαλοι.Το άλλο κοριτσάκι της, η 6χρονη Ελένη, βρισκόταν στο κατώφλι του σπιτιού μέσα σε μια λίμνη αίματος με βγαλμένα τα σπλάχνα του.

Το είχαν ξεκοιλιάσει με μαχαίρι.Το αγόρι της, ο 3χρονος Γιάννης, το βρήκα νεκρό στην αυλή με λιωμένο κεφάλι». (αφήγηση διασωθέντα από το ολοκαύτωμα του Διστόμου)

Με αφορμή την ημέρα μνήμης του Ναζιστικού ολοκαυτώματος στο Δίστομο την 10η Ιουνίου 1944 , είναι πλέον ξεκάθαρο πως όταν οι θύτες δεν τιμωρούνται τα εγκλήματα επαναλαμβάνονται και μάλιστα πολύ πιο σκληρά.

Η έρευνα στο δυτικό κόσμο, στην Ελλάδα απουσιάζει η σχετική ανάλυση λόγω του «εξαγνισμού» του Μουσταφά Κεμάλ, δείχνει ότι υπήρξε εξάρτηση του Χίτλερ από τον Κεμάλ, έχει αποδειχθεί ότι σημειώθηκε αντιγραφή του Ναζισμού από τον Κεμαλισμό ως προτύπου κατάκτησης της εξουσίας με μέσο τα διαστροφικά εγκλήματα, βαρβαρότητες, βία που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους. Είναι πλέον σαφές ότι ο Ναζισμός άντλησε τις οργανωμένους μεθόδους εξαφάνισης των λαών από καθεστώτα και πρόσωπα όπως ο Κεμαλισμός και ο Κεμάλ, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Στέφαν Ίχριγκ στο έργο του <<Ο Ατατούρκ στον κόσμο των Ναζί>> από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.

Ε/Γ ΚΑΜΕΛΙΑ – Το πρώτο χαλύβδινο επιβατηγό πλοίο ελληνικής κατασκευής (1962)

Το υπό κατασκευή ακτοπλοϊκό σκάφος ΚΑΜΕΛΙΑ στα ναυπηγεία Αναστασιάδη και Τσορτανίδη στο Πέραμα.

.

του Στέφανου Μίλεση

Ήδη από τα τέλη του 1959 είχε γίνει γνωστό ότι στα ναυπηγεία του Περάματος είχε ξεκινήσει η κατασκευή του πρώτου στην Ελλάδα χαλύβδινου σκάφους, για την εξυπηρέτηση ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών. Στην ουσία επρόκειτο για το πρώτο επιβατηγό μεγάλων διαστάσεων που κατασκευάσθηκε εξ ολοκλήρου από ελληνικά χέρια. Και αυτή την πρωτιά την απέσπασε το Πέραμα όπου διέθετε μέσα και εγκαταστάσεις περιορισμένης εμβέλειας.

Ο Γ. Βατικιώτης για λογαριασμό του οποίου ναυπηγήθηκε το πλοίο, έλαβε την πρωτοβουλία αυτή, πραγματικό ρίσκο στην εποχή του, επιδεικνύοντας πλήρη εμπιστοσύνη στα ναυπηγεία του Περάματος, παραμερίζοντας τις επιφυλάξεις όσων των προσέγγιζαν για να του εκφράσουν τους φόβους τους. Το έργο ανατέθηκε στο ναυπηγείο Δ. Κ. Αναστασιάδη – Α. Χ. Τζορτανίδη και η χρονική καθυστέρηση στην ολοκλήρωσή του, οφειλόταν κύρια σε οικονομικούς λόγους, παρά τα σημαντικά τεχνικά προβλήματα που είχαν υπάρξει.

Το ΚΑΜΕΛΙΑ είχε μήκος 54,5 μέτρων, πλάτος 8.50 μ. και ύψος 6.10 μ. Κατά το στάδιο κατασκευής του, επισκέφθηκαν τις εγκαταστάσεις του Περάματος εκπρόσωποι Ιαπωνικών ναυπηγείων που μόλις είδαν από κοντά τα τεχνικά μέσα που διατίθονταν εκδήλωσαν την έκπληξή τους. Χαρακτηριστικά αναφέρεται πως υπήρχε μόνο ένας γερανός ανυψωτικής δύναμης 2 τόνων, ο οποίος καλείτο να διεκπεραιώσει τη μεταφορά προς συναρμολόγηση 300 τόνων ελασμάτων!

Μηχανουργείο Τζων Μακ Δούαλ (John Mac Dowall) – Η Βιομηχανική Επανάσταση στην Ελλάδα

.

Ο Τζών Μακ Δούαλ με την πραγματικά τυχαία αλλά εκρηκτική παρουσία του στον Ελλαδικό χώρο σηματοδότησε την  ανάπτυξη της χώρας στην βιομηχανική εποχή αλλά και στην νέα εποχή που ανοιγόταν στην ναυτική της παρουσία.

Η ιστορία του Μακ Δούαλ στην Ελλάδα ξεκινά το έτος 1855, όταν σε ηλικία 25 ετών, μηχανικός του Βρετανικού Εμπορικού Ναυτικού, καταφθάνει με εμπορικό πλοίο στο λιμάνι της Πάτρας, όπου στο ναυλωτικό γραφείο του Κου Βαλέριου γνώρισε κατά τύχη τον απαρχαιωμένο και προβληματικό τρόπο άλεσης των σιτηρών που ως αποτέλεσμα είχε την  παραγωγή κακής ποιότητας αλεύρου για την παραγωγή ψωμιού, λόγω της έλλειψης μηχανημάτων καθώς την εποχή εκείνη στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ατμοστρόβιλοι και η παραγωγή γινόταν με την χρήση ανεμόμυλων. Αμέσως κατενόησε ότι η Ελλάδα ήταν χώρα βιομηχανικά ανεκμετάλλευτη και πρόσφορη για τέτοια δραστηριότητα.

Αμέσως κατέστρωσε σχέδιο για την μόνιμη εγκατάστασή του στην χώρα, για την δημιουργία μονάδας βιομηχανικής παραγωγής. Μετά την πάροδο 3 ή 4 ετών εγκαταλείπει την Αγγλία και καταφθάνει στην Σύρο όπου καταφέρνει να προσληφθεί αρχικά, ως μηχανικός στην ΑΤΜΟΠΛΟΪΑ ΣΥΡΟΥ. Με την δραστηριότητά του αυτή καταφέρνει να μαζέψει τα πρώτα κεφάλαια με τα οποία μετέβει μετέπειτα στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της χώρας, τον Πειραιά, όπου και ιδρύει μαζί με τον επιχειρηματία Σεφερλή, ατμόμυλο για την βιομηχανική παραγωγή αλεύρου.

Η επιχειρηματική επιτυχία ήταν, όπως αναμενόταν, μεγάλη. Η οικονομικότερη, ποιοτικότερη και γρηγορότερη εκμετάλλευση των σιτηρών άλλαξε τον τρόπο παραγωγής και εκμετάλλευσης του βασικότερου είδους διατροφής σε ολόκληρη την χώρα. Στο σημείο αυτό ο Μακ Δούαλ αποκτά και την Ελληνική υπηκοότητα.

Το έτος 1868 ήταν καθοριστικό για την μετέπειτα πορεία του. Αυτό το έτος οδηγείται σε οικονομική καταστροφή και κλίνει το πανίσχυρο μηχανουργείο Βασιλειάδη. Ο Μακ Δούαλ αρπάζει την ευκαιρία και ιδρύει το δικό του μηχανουργείο – εργοστάσιο στον Πειραιά, κάνοντας το όνειρό του πραγματικότητα. με την ευφυΐα, την φιλοπονία και την πρακτικότητα που τον διέκρινε κατέστησε το εργοστάσιό του το σημαντικότερο όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο.