Συνταγματική Αναθεώρηση, ή «συνταγματικό ξέπλυμα»; (Στον «αέρα» η «Συμφωνία τών Πρεσπών»)

.

Γράφει ο Ιωάννης Δ. Παπακωνσταντίνου (download (pdf) εδώ)

1.ΠΡΟΟΙΜΙΟ

(Η προειδοποίηση τού Λόρδου Βύρωνος)

Από ιστορική άποψη, η κατάσταση κοινοβουλευτικής εκτροπής (έξωθεν επιβληθέντος εκφυλισμού κοινοβουλευτικών διαδικασιών και περιορισμού τής εθνικής κυριαρχίας), τήν οποία αναγκαστικά βίωσε (και βιώνει) τό πολιτικό προσωπικό και ο λαός τής Ελλάδος από τό 2010 μέχρι σήμερα, δεν αποτελεί έκπληξη για όσους φιλίστωρες μελετούν τήν Νεωτέρα Ελληνική Ιστορία: Άν μη τι άλλο, ο Λόρδος Βύρων—ως Αρχιεπίτροπος¹ τού (ιδιωτικού) Α΄ Δανείου τής Ανεξαρτησίας τό 1824, προεδρεύων τής επί τούτω Αγγλο-Ελληνικής 5μελούς Επιτροπής—είχε προειδοποιήσει εγκαίρως, από τό 1824, τό Ελληνικό έθνος για τά μεγάλα δεινά που θα υφίστατο η Ελλάδα, εάν διέπραττε κάποτε στο μέλλον τό μέγα λάθος να προσφύγει σε μείζονα δανεισμό όχι από  ιδιώτες με τήν έκδοση ομολόγων σε διεθνείς χρηματαγορές, αλλά απ’ ευθείας από ξένες Κυβερνήσεις (με ξένες κρατικές εγγυήσεις),² όπως δυστυχώς επισυμβαίνει στην «Μεταπολιτευτική» Ελλάδα από τό 2010 μέχρι σήμερα.

1. ΤΟ ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ

Από τό 2010, η Ελληνική Πολιτεία απεδέχθη  (αφρόνως σύμφωνα με τόν Λόρδο Βύρωνα) τήν «μετατροπή» τού δημοσίου εξωτερικού χρέους τής χώρας από «τραπεζικό» σεδιακρατικό, δηλαδή από χρέος έναντι ξένων ιδιωτών-ομολογιούχων (τράπεζες, pensionfunds κ.τ.λ.) σε χρέος έναντι Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Τίτο: «Να ελευθερωθούν οι Σλάβοι του Αιγαίου»

Πυρομαχικά πολυβόλου Βουλγαρικής κατασκευής, χρησιμοποιούμενα ύπό των κομμουνιστοσυμμοριτών, φέροντα επί του κιβωτίου των την ένδειξιν παραγωγής των (Καζανλίκ Βουλγαρίας), περιελθόντα εις χείρας του Ελληνικού στρατού την 10ην Δεκεμβρίου 1947, πλησίον του Διπλοχωρίου Δράμας.

.

Εκτός, όμως, των διαδοχικών αποφάσεων του Ο.Η.Ε., δια των όποιων προσδιορίζετο ο χαρακτήρ του διεξαγόμενου πολέμου εις την Ελλάδα ως συμμοριακός πόλεμος (BANDITS WARFARE), έχομεν την σειράν των πραγματικών και ιστορικώς βεβαιωθέντων γεγονότων, τα όποια αποδεικνύουν, πέραν πάσης δυνατής αμφισβητήσεως, ότι ο πόλεμος εκείνος ήτο ξενοκίνητος εισβολή ενεργούμενων του Σλαβισμού.

Επίσης, έχομεν σήμερον και τας έγγραφους ομολογίας των κομμουνιστών πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης, δια των όποιων τεκμηριούται πλήρως η θέσις, καθ’ ην ό Στάλιν χρησιμοποίησε τους κομμουνιστοσυμμορίτας ως άθυρμα, προς τον σκοπόν της, κατά τον Μάρκον Βαφειάδην, «εις βάρος μας και υπέρ των Βορείων γειτόνων μας νέας διευθετήσεως των συνόρων».

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, κατά την διάρκειαν των εργασιών της 12ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., της συνελθούσης υπό την προεδρίαν του, εις τας Αθήνας, την 25-27 Ιουνίου 1945, παρουσιάσθη επιφυλακτικός ως προς την άμεσον επανάληψιν του ένοπλου αγώνος.

Βιαστικός, όμως, ήτο ο Τίτο – «για τους δικούς του λόγους», όπως γράφει ο Αλέξης ‘Ελικιώτης, εις την σελίδα 1193 τού βιβλίου του «Ιστορική αναμέτρηση». Διατί, όμως, ο Τίτο ήτο βιαστικός; Μας το λέγει ο ίδιος, ό Τίτο, την 11ην Οκτωβρίου 1945, εις την ομιλία του, την οποίαν εξεφώνησεν εις τα Σκόπια, ειπών μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Υπάρχουν, όμως, ακόμη σήμερον Μακεδόνες έξω της Νοτιοσλαβικής Μακεδονίας. Είναι οι αδελφοί μας της Μακεδονίας του Αιγαίου, δια τας τύχας των όποιων δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσωμεν. Πιστεύομεν, όμως, ότι μίαν ημέραν θα συνενωθούν και αυτοί μαζί μας».

Εξ άλλου, δύο εβδομάδας βραδύτερον, ήτοι την 25ην Οκτωβρίου 1945, συνήλθεν εις την Πράγαν το Πανσλαυϊκόν Συνέδριον και ενέκρινε μεταξύ άλλων και το έξης ψήφισμα:

Πώς αντιμετωπίζουμε τις αναφορές σε «Βόρεια Μακεδονία» και «βόρεια Ελλάδα» – οδηγίες προς ναυτιλομένους.

.

Ανδρέας Σταλίδης

Οδηγίες προς ναυτιλομένους. Τα κάνω λιανά.

[Το κείμενο αυτό αναρτήθηκε στο facebook, όμως λόγω της μεγάλης του αποδοχής μεταφέρεται και στον ιστοχώρο. Είχε σε 9 ώρες 350 likes και πάνω από 100 κοινοποιήσεις]

Δεν χρησιμοποιούμε πότε τον όρο Βόρεια Μακεδονία, ούτε όταν μιλάμε με ξένους. Το πολύ να το πάμε σε χαλαρό ύφος “Βορείως της Μακεδονίας” (North of Macedonia). Με το χιούμορ περνάει η θέση πολύ ωραία. Ακόμη και γραπτώς. Πώς θα καταλάβει ο άλλος τη θέση μας αλλιώς; Εναλλακτικά: το κράτος των Σκοπίων. (Στη διπλωματική γλώσσα είθισται να αναφέρεται η πρωτεύουσα ως το κέντρο μιας χώρας).

Προσθέτουμε πάντα ότι για μας τους Έλληνες η Μακεδονία ήταν, είναι και θα είναι πάντα μέρος της ταυτότητας και της Ιστορίας μας και πότε δεν πρόκειται να αποδεχθούμε να τους ονομάσουμε “Μακεδόνες”, ακριβώς επειδή Μακεδόνες είμαστε εμείς. Όχι στην εθνικότητα (ethnicity), αλλά ως τμήμα της ελληνικής εθνικότητας. Τμήμα διαχρονικά. Ποτέ δεν έπαψε να είναι. Αν είναι αυτοί Μακεδόνες, εμείς τι είμαστε;

«Το σαμποτάζ στο αεροδρόμιο Ηρακλείου (13-14 Ιουνίου 1942) – Σκέψεις και προεκτάσεις

.

του Ανδρέα Λενακάκη, φιλολόγου*

Σε ιστορικές επετείους όπως η σημερινή συνηθίζεται να εκφωνούνται πανηγυρικοί οι οποίοι υμνούν και δοξάζουν τους προγόνους για τα ηρωικά τους κατορθώματα. Τέτοιοι πανηγυρικοί είναι απαραίτητοι, γιατί και φόρο τιμής αποτίνουν σε όλους εκείνους που μας εξασφάλισαν μια ελεύθερη πατρίδα και σε μας τους μεταγενέστερους τονώνουν το φρόνημα, καλλιεργούν την αυτοσυνειδησία και ανανεώνουν τα πρότυπα προς τα οποία σωστό είναι να τείνουν οι νεώτερες γενιές.

Επειδή όμως η διαχείριση της ιστορίας είναι σοβαρή υπόθεση, επιβάλλεται, όπως εξάλλου σε όλες τις θεωρητικές επιστήμες, να προσδιοριστούν με σαφήνεια οι έννοιες, για την αποφυγή παρερμηνειών και για να αποκτήσει ο λόγος περιεχόμενο.

Θα ξεκινήσω, λοιπόν, αναφερόμενος σε μια ιστορική ρήση του Περικλή προς τους ελεύθερους αθηναίους πολίτες κατά τη διάρκεια απόδοσης τιμών στους νεκρούς του πρώτου έτους του Πελοποννησιακού πολέμου. Τους προτρέπει να μιμηθούν, να «ζηλώσουν», εκείνους που έπεσαν στο πεδίο της μάχης, με την πεποίθηση ότι η ευτυχία του ανθρώπου στηρίζεται στην ελευθερία και ότι η ελευθερία, με τη σειρά της, στηρίζεται στη γενναιότητα, που – εννοείται – πρέπει να επιδεικνύουν οι άνθρωποι και οι λαοί κάθε φορά που η ελευθερία τους απειλείται: «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχον».

H ελληνική χωροφυλακή στη Μικρασιατική εκστρατεία

αναδημοσίευση από τα Χανιώτικα Νέα
άρθρο του Κωνσταντίνου Χουρδάκη
αστυνομικού – φοιτητής Πολυτεχνείου Κρήτης
Τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων

.

Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι η ελληνική χωροφυλακή έλαβε μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία γράφοντας χρυσές σελίδες δόξας στην ιστορία του χιλιόχρονου σώματος μαζί με τον ένδοξο Ελληνικό Στρατό. Αυτός είναι και ο λόγος που με παρακίνησε να ψάξω το ιστορικό αρχείο της Αστυνομίας και να βρω άγνωστα επεισόδια όπου έλαβαν χώρα στη Μικρά Ασία, στα οποία οι ήρωες συνάδελφοί μας θυσίασαν τη ζωή τους εκτελώντας το χρέος και το καθήκον τους στο ακέραιο. Γι? αυτό και αφιερώνω το παρόν άρθρο ως ελάχιστο φόρο τιμής και εκδήλωσης του οφειλόμενου σε αυτούς σεβασμό με την προτροπή εμείς οι νεώτεροι να βαδίσουμε στην ίδια οδό του καθήκοντος και να συνεχίσουμε τη λαμπρά ιστορία του Σώματος.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο έτος 1919 και ο Ελληνικός Στρατός βρίσκεται στη Μ. Ασία. Τούρκοι λησταντάρτες άρχισαν να παρεμβάλλουν προσκόμματα στο έργο της Ελληνικής Διοίκησης. Συγκροτούνται μεταβατικά αποσπάσματα από άνδρες της χωροφυλακής και του πεζικού στα οποία ανατεθεί το δύσκολο και επικίνδυνο έργο της εξοντώσεως των ληστανταρτών αυτών.

Στα μεταβατικά αυτά αποσπάσματα της περιφέρειας Οδεμησίου έτυχε ο κλήρος να υπηρετήσει και ο χωροφύλακας Iγγλεζάκης Βασίλειος από τα Χανιά Κρήτης, ο οποίος με τον ηρωισμό του, την αυτοθυσίας του και το αίμα του, δόξασε το όνομα και την πατρίδα του. Έλαβε μέρος σε πολλές συμπλοκές το απόσπασμα του και πάντοτε απέβαινε εκ των σπουδαιότερων συντελεστών της εξοντώσεως των ληστανταρτικών συμμοριών. Αλλά η ειμαρμένη επεφύλασσε σε αυτόν κατά την τελευταία συμπλοκή της 14 Αυγούστου του 1919 στο χωριό Μεντρεξέ Οδεμησίου να πέσει ηρωικός μαχόμενος υπό τις εξής περιστάσεις.

Προκαλεί το Τουρκικό ΥΠΕΞ: Αρχίζουμε γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ για λογαριασμό των Τουρκοκυπρίων

.

O εκπρόσωπος Τύπου του τουρκικού υπουργείου εξωτερικών, Χαμί Ακσοϊ, δήλωσε πως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η συμφωνία που έχει προβεί η «ελληνοκυπριακή διοίκηση της νότιας Κύπρου», αναφερόμενος στη Κυπριακή Δημοκρατία, με κάποιες ιδιωτικές εταιρείες στην ανατολική Μεσόγειο για τα έσοδα από το φυσικό αέριο. Υποστήριξε ότι αυτή η συμφωνία είναι ένα «απτό παράδειγμα της συνέχισης σφετερισμού των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων, που έχουν ίσα δικαιώματα στους φυσικούς πόρους του νησιού».

Ο κ. Άκσοϊ στην γραπτή του απάντηση σε ερώτημα που του τέθηκε για την εν λόγω συμφωνία, ανέφερε ότι στηρίζουν και συμφωνούν με την ανακοίνωση του «υπουργείου εξωτερικών» του ψευδοκράτους για το θέμα, προσθέτοντας ότι στη συμφωνία αυτή δεν γίνεται καμία αναφορά στους Τουρκοκύπριους και «γίνεται κατανοητό ότι δεν δίδεται μερίδιο από τα έσοδα στους Τουρκοκύπριους».

Αυτό, συνέχισε, και για την Τουρκία αλλά και για το ψευδοκράτος, δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει αποδεκτό. Ο κ. Ακσόι αναφερόταν στην πρόσφατη συμφωνία της Λευκωσίας με τις εταιρείες Noble-Shell-Delek για πώληση φυσικού αερίου από το κοίτασμα «Αφροδίτη» στη τεμάχιο 12 της κυπριακής ΑΟΖ. Τα έσοδα από αυτή την εμπορική συμφωνία για τη Κυπριακή Δημοκρατία υπολογίστηκαν σε 9,4 δις δολάρια σε βάθος 18ετίας.

Süddeutsche Zeitung: Οι λόγοι που ο Ερντογάν «ανοίγει» ξανά ζήτημα για την ονομασία της Πόλης

.

Ενόψει των επικείμενων επαναληπτικών δημοτικών εκλογών στην Κωνσταντινούπολη, η Süddeutsche Zeitung επιχειρεί να εξηγήσει για ποιο λόγο ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προκαλεί ξανά διαμάχη για το όνομα της Πόλης.

«Εδώ είναι η Ισταμπούλ και όχι Κωνσταντινούπολη, άλλοι το βλέπουν διαφορετικά και θα πρέπει κάποιος να τους σταματήσει, χρόνος πολύ δεν απομένει μέχρι τις 23 Ιουνίου», θυμίζει η γερμανική εφημερίδα τις προειδοποιήσεις του Ερντογάν,  κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.

Η διεθνής ονομασία της πόλης σήμερα είναι Ιστάνμπουλ, όπως μετονομάστηκε επίσημα από την Τουρκική Δημοκρατία στις 28 Μαρτίου του 1930. Η ετυμολογία του όρου δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα. Περισσότερο αποδεκτή είναι η άποψη πως προέρχεται από την Ελληνική φράση «εις την πόλη». Ο Τούρκος πρόεδρος είχε αναφερθεί πολλές φορές στο όνομα της ονομασίας της Κωνσταντινούπολης και πριν από τις πρώτες δημοτικές εκλογές.

«Ο πρόεδρος δεν αναφέρει πού κρύβεται ο εχθρός, ούτε αναφέρει όνομα, ακόμη κι όταν τον καλεί η αντιπολίτευση να το κάνει. Όμως ο στόχος των επιθέσεων είναι σαφής. Ονομάζεται Εκρέμ Ιμάμογλου και έχει ήδη κερδίσει τις δημοτικές εκλογές στην Κωνσταντινούπολη στις 31 Μαρτίου, αλλά υπό την πίεση του Ερντογάν και του κόμματός του έπρεπε να παραδώσει το αξίωμά του δημάρχου λόγω “ανωμαλιών”.

Η Δολοφονία του Οδυσσέα «Σήμερον ετελείωσε τον δρόμον της ζωής του ο Οδυσσεύς Ανδρίτσου»*

.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα της 4ης προς την 5η Ιουνίου του 1825,551 όταν ο Κώστας Καλατζής από τη Λιβαδειά, που είχε βάρδια στον Γουλά, είδε να πλησιάζουν τέσσερις αρματωμένοι άντρες, ένας που κρατούσε λαδοφάναρο και ένας άλλος στάθηκε πιο μακριά. Ήταν οι Τριανταφυλλίνας, Παπακώστας Τζαμάλας, Μαμούρης και Μπαλαούλιας από τα Σάλωνα. Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, αυτός που καθόταν παραπέρα ήταν ο Θεοχάρης από το Λιδωρίκι. Σαν πήγαν κοντά του, ο Μαμούρης του είπε να πάει να κοιμηθεί. Επειδή υποψιάστηκε ότι κάτι κακό θα συνέβαινε από τη βραδινή τους επίσκεψη, έκανε πως απομακρύνθηκε, αλλά σε λίγο γύρισε και μέσα στο σκοτάδι κρύφτηκε πίσω από μια κολώνα και αφουγκράστηκε.

Η πόρτα της φυλακής έτριξε κι ο Μπαλαούλιας έμεινε σκοπός. Αφού μπήκαν μέσα, σύρθηκαν οι αλυσίδες με τις οποίες ήταν δεμένος ο Οδυσσέας, καθώς προσπάθησε να σηκωθεί και ακούστηκε η φωνή του να τους λέει: «Ορέ, ξέρω καλά ποιος σας έστειλε εσάς εδώ και γιατί ήρθατε τέτοια ώρα εδώ μέσα. Δε με λύνετε τ’ όνα μ’ χέρι να σας δείξω ποιος είμαι και πως με λένε. Αυτές εδώ τις σαπιοκοιλιές δε τις συνερίζομαι, μα συ ρε Γιάννη γιατί;»

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Ανδρούτσου. Ακολούθησαν βογκητά και μουγκρίσματα, καθώς πάλευε. Κάποια στιγμή ο Τριανταφυλλίνας τον έπιασε από το λαιμό να τον πνίξει. Ο Ανδρούτσος του έπιασε τα δύο δάχτυλα με τα δόντια και του τα έκοψε και εκείνος του έκοψε τα χείλη σαν δαχτυλίδι. Με την κραυγή του Τριανταφυλλίνα έτρεξε ο Μπαλαούλιας και τον χτύπησε με το τσεκούρι στο σβέρκο. Τον πλημμύρισαν αίματα. Τότε χίμηξαν πάνω του και οι πέντε να τον πνίξουν, αλλά εκείνος, συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις του, κατάφερε να τους απωθήσει. Ο Τζαμάλας βρήκε ευκαιρία και τον κλώτσησε στα αχαμνά, ενώ ο Μπαλαούλιας με τον Μαμούρη του έπιασαν τα χέρια και του τα γύρισαν και ο Θεοχάρης του έσφιξε τα πόδια.

Οι πρώτες αιματηρές διακοινοτικές ταραχές το 1912

.

Στις 11 Μαΐου 1912, μία μαθητική εκδρομή στον Άγιο Ιλαρίωνα της Κερύνειας, ήταν η αρχή του κακού για τις πρώτες σοβαρές διακοινοτικές ταραχές στο νησί. Οι μαθητές του Παγκυπρίου Γυμνασίου επισκέφθηκαν το Κάστρο του Πενταδακτύλου. Εκεί τους επιτέθηκαν Τούρκοι μετατρέποντας την εκδρομή σε σύγκρουση η οποία απλώθηκε σε ολόκληρη την Κύπρο.

Η ένταση μεταδόθηκε σε Αγία Άννα, Καλαβασό, Τόχνη, Λεύκα, Άγιο Θεόδωρο Λάρνακας και αλλού. Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 24 Μαΐου, μία ομάδα σαράντα-εννέα μαθητών του Γυμνασίου Λευκωσίας συνοδευόμενη από δυο καθηγητές επέστρεφε πεζή από εκδρομή στην Ιερά Μονή Χρυσοστόμου δέχθηκε επίθεση από Τουρκοκύπριους βοσκούς, στον τουρκοκυπριακό οικισμό Μάνδρες Χαμίτιε.

Αποτέλεσμα της επίθεσης ήταν ο σοβαρός τραυματισμός δύο καθηγητών και τριών μαθητών, ενώ οι υπόλοιποι μαθητές «καταδιωκόμενοι με μαχαίρια και πέτρες από τους Τουρκοκύπριους χωρικούς διασπάρθηκαν στα γύρω χωράφια» και το επόμενο πρωί κατόρθωσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Η είδηση δεν άργησε να κυκλοφορήσει αναταραχή επικράτησε σε ολόκληρη την πρωτεύουσα. Το πρωτοφανές είναι, σύμφωνα με την έρευνα της Δρας Μαγδαληνή Αντρέου, πως η αστυνομία απέτρεψε τους άοπλους γονείς και συγγενείς των μαθητών από το να μεταβούν στο χωριό ώστε να μάθουν νέα των δικών τους. Την ίδια στιγμή όμως, όπως αναφέρει η εφημερίδα Ελευθερία, η αστυνομία επέτρεψε τη συγκέντρωση ένοπλων ομάδων εντός και εκτός της πόλης.

4 Ιουνίου 1942, πραγματοποιούνται οι πρώτες εκτελέσεις στην Καισαριανή, από τους Γερμανούς. «Εκτελέστηκαν οι πλωτάρχες του Λ.Σ. Η. Καζάκος και Γ. Κωτούλας»

.

Ο Γεώργιος Κωτούλας

Ο Γεώργιος Κωτούλας (1906-1942) ήταν αξιωματικός του Λιμενικού Σώματος.
Γεννήθηκε στην Καρδίτσα και κατατάχθηκε στο Λιμενικό Σώμα το 1927. Το 1935 προάχθηκε σε υποπλοίαρχο ενώ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ο σύνδεσμος μεταξύ ΓΕΝ και Λ.Σ. Κατα τη διάρκεια της κατοχής ο Κωτούλας μαζί με τον Ηλία Καζάκο οργάνωναν φυγαδεύσεις προς την Μέση Ανατολή.

Η Γκεστάπο πληροφορούμενη σχετικά με την δράση τους άρχισε να τους παρακολουθεί. Φοβούμενοι για την ζωή τους αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Την 1η Απριλίου του 1942 προσπάθησαν να διαφύγουν από τον Πειραιά κρυφά για το εξωτερικό. Συνελλήφθησαν όμως και φυλακίστηκαν στις φυλακές Αβέρωφ. Ο Κωτούλας παρά τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε, προκειμένου να αποκαλύψει συνεργούς του, δεν υπέκυψε. Τον Μάϊο μεταφέρθηκε στις φυλακές Βουλιαγμένης ενώ λίγες μέρες αργότερα του ανακοινώθηκε οτι εθεωρείτο όμηρος, γεγονός που σήμαινε οτι σε περίπτωση δολιοφθοράς θα εκτελείτο.

Την 4η Ιουνίου σημειώθηκε σαμποτάζ στα Λιόσια.
Η τελευταία νύχτα της ζωής είναι φριχτά ατέλειωτη, αξημέρωτη! Η αγωνία του θανάτου σπάζει κόκαλα, παραλύει τα νεύρα, θολώνει τη σκέψη. Μα η αγωνία του ήρωα Κωτούλα είναι άλλη, σκέπτεται τη λύπη που θα φέρει στους δικούς του και θέλει να τους παρηγορήσει: ο αθάνατος πεθαμένος θέλει να δώσει κουράγιο στους ζωντανούς πεθαμένους. Ξεδιπλώνει λοιπόν ένα χαρτί που είχε στην τσέπη του και γράφει προς το μεγαλύτερο αδερφό του Κώστα:

Το έγκλημα που δεν τιμωρήθηκε επαναλήφθηκε: Από τη Σμύρνη, την Τραπεζούντα και την Αδριανούπολη, στο Κοντομαρί και την Κάνδανο

.

Θ. Μαλκίδης

Το έγκλημα από τους Ναζί του Χίτλερ στο Κοντομαρί στις 2 Ιουνίου 1941 και στην Κάνδανο την επόμενη ημέρα, ήταν η επανάληψη της σφαγής από τους Τσέτες του Κεμάλ τις ίδιες ημέρες στη Σμύρνη, στην Τραπεζούντα, στην Αδριανούπολη.

Στις 2 Ιουνίου 1941, Γερμανοί αλεξιπτωτιστές εκτελούν τους άρρενες κατοίκους του χωριού Κοντομαρί των Χανίων, ως αντίποινα για τη συμμετοχή τού ντόπιου πληθυσμού στη Μάχη της Κρήτης (20 Μαΐου – 31 Μαΐου 1941).

Η εκτέλεση των Ελλήνων στο Κοντομαρί έγινε μετά από διαταγή του Τοπάλ Οσμάν του Χίτλερ, του αντικαγκελάριου Χέρμαν Γκέριγκ. Ο Στούντεντ, επικεφαλής των Αλεξιπτωτιστών  εξέδωσε διαταγή με την οποία οι στρατιωτικές μονάδες που ενεπλάκησαν σε μάχες με πολίτες όφειλαν να ενεργήσουν τα αντίποινα. Οι Γερμανοί με επικεφαλής τον υπολοχαγό Χορστ Τρέμπες αφού συγκέντρωσαν τους κατοίκους στο Κοντομαρί τους οδήγησαν σε ένα ελαιώνα έξω από το χωριό και τους εκτέλεσαν με τον αριθμό των εκτελεσθέντων να κυμαίνεται από  23 έως 60.

Η αβασίλευτη Δημοκρατία και “Ο Φίλος του Λαού” στην χριστιανική (;) Γαλλική Επανάσταση

Η θηλυκής αναπαράστασης θεότητα του Ορθού Λόγου ποδοπατεί τον Εσταυρωμένο (Notre Dame, 10/11/1793)

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα

.

Τι είδους “λαϊκή Επανάσταση” έγινε στο Παρίσι το 1789; Ο χαρακτήρας του 1789 εμφανίζεται καθαρά από το 1792, αφού όμως οι ριζοσπάστες έχουν πάρει τον έλεγχο από τους μετριοπαθείς. Τα κεφάλια του βασιλιά και της βασίλισσας κόβονται. Στην τελετή της 10/11/1793 που λαμβάνει χώρα στην Notre Dame de Paris η θηλυκής αναπαράστασης θεότητα του Ορθού Λόγου (la déesse de la Raison) ποδοπατεί τον Εσταυρωμένο. Διακρίνεται και το νέο ιερό μέσω του οποίου πορεύεται ο άνθρωπος της “λογικής”: “Προς την φιλοσοφία” γράφει στην περίμετρο του περιστυλίου. Όχι του Πλάτωνα, προφανώς. Τι σχέση είχαν όλα αυτά με την έλλειψη ψωμιού;

Στην Γαλλική Επανάσταση, η καταδίωξη της χριστιανικής πίστης φαίνεται ότι προέκυψε στην πορεία. “Απλώς” υποχρεώθηκαν οι ιερείς να ορκίζονται πίστη στο Σύνταγμα, αντί στο Θεό. Όμως, η εφημερίδα “Ο Φίλος του Λαού” υπήρχε από το 1789. “Φιλία” είναι η “Αδελφότητα”. Ο όρος “αδελφότητα” παραπέμπει και υπονοεί τους χριστιανούς. Όλα δείχνουν ότι η Γαλλική Επανάσταση δεν προήλθε και δεν καθορίστηκε από την κοινωνία (προϋπάρχουσα συλλογικότητα), αλλά από μικρούς πυρήνες με καραδοκούσα την ομάδα των Ιακωβίνων. Αυτή την απέδωσε σε μια νέα συλλογικότητα: τον ΛΑΟ, που ανέχθηκε τον ιακωβινισμό όσο το ψωμί έλειπε και υποστήριξε “τα δικαιώματα του ανθρώπου” με την πεποίθηση ότι αυτά θα φέρουν ψωμί και ισονομία. H République θα προκύψει το 1792, όμως η Επαναστατική Κομμούνα (Κοινωνία) του 1789 είναι ένα ακόμα στοιχείο που βεβαιώνει ότι η Γαλλική Επανάσταση εξ αρχής και από πρόθεση οικειοποιείται και μεταποιεί τους χριστιανικούς όρους “ελευθερία, αδελφότητα, κοινοκτημοσύνη”.

Η αλλόχρωμη Θράκη των ευρωεκλογών

.

Κώστας Καραΐσκος
29 Μάϊου 20193070

Λίγα ήταν τα σχόλια που επιχειρήθηκαν στον ελληνικό Τύπο για το «περίεργο» γκρι στον εκλογικό χάρτη της Ροδόπης και της Ξάνθης, αυτό που υποδήλωνε την πρωτιά του Κόμματος Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας (DEB) στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου 2019. Ενδεχομένως μπροστά στην επερχόμενη κυβερνητική αλλαγή αυτό φαντάζει ως λεπτομέρεια για τις αδιάφορες ελίτ των Αθηνών.

Αυτό που έδειξε η ευρωκάλπη λοιπόν στην ελληνική Θράκη είναι πως τόσο στη Ροδόπη, όσο και στην Ξάνθη –σε κάποιον μικρό πλην υπαρκτό βαθμό και στον ευαίσθητο Έβρο– είναι η δυνατότητα της Τουρκίας να χειραγωγήσει εκλογικά τον μουσουλμανικό πληθυσμό, σε ένα σημαντικό ποσοστό. Στην Ξάνθη με το 25% επί του συνόλου να δείχνει πάνω από τη μισή μειονοτική κοινωνία, ενώ στη Ροδόπη με το 38% μιλάμε για τα 2/3 του μωαμεθανικού στοιχείου.

Βλέπουμε και πάλι, όπως και το 2014, τα ποσοστά του τουρκικού κόμματος σχετικά χαμηλά στις πόλεις και πολύ υψηλά στα πιο απομακρυσμένα αμιγώς μειονοτικά χωριά. Αξιοσημείωτη ήταν προχθές η ανυπαρξία του μειονοτικού Κόμματος Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας μεταξύ κάποιων μη τουρκογενών μουσουλμάνων, όπως δείχνουν χαρακτηριστικά οι 16 μόλις ψήφοι που πήρε στους 303 εκλογείς του Ηφαίστου, έξω από την Κομοτηνή.

Το μήνυμα του Ερντογάν για την επέτειο άλωσης της Κωνσταντινούπολης

.

Συγχαίρω για την 566η επέτειο της κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης που υπήρξε μία από τις πιο υπέροχες νίκες της ιστορίας, η οποία έκλεισε μία εποχή και άνοιξε μία άλλη, ενώ με τα πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά της αποτελέσματα άλλαξε την ροή της παγκόσμιας ιστορίας.

Μετά από την άλωση που οφείλεται στην στρατιωτική ιδιοφυΐα του Σουλτάνου Μωάμεθ του Πορθητή και την επιμονή και αποφασιστικότητα του ηρωικού στρατού μας, το άγιο έθνος μας ρίζωσε σε μια ήπειρο, ενώ ο μεγάλος κρατικός ηγέτης Σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής με την δίκαιη κι ανεκτική του διακυβέρνηση, κατέστησε την Κωνσταντινούπολη ένα κέντρο όπου ζούσαν μαζί διαφορετικοί πολιτισμοί και διαφορετικά πιστεύω.

Η μοναδική μας πόλη η οποία περιέχει τα ίχνη της ιστορίας σε κάθε γωνιά, συγκεντρώνει το παρελθόν και το παρόν με τα μοναδικά της έργα, ενώ αποτελεί επιτομή των μεγάλων αρετών-κληρονομιά των ηρωικών προγόνων μας, της ανεκτικότητας, της αδερφοσύνης και της δικαιοσύνης.

Η Κωνσταντινούπολη στις μέρες μας φέρει τα ίχνη των πολιτισμών που φιλοξένησε, με την φύση και τα ιστορικά και πολιτιστικά της μνημεία, αποτελεί πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες, συγγραφείς και ποιητές, ενώ στις μέρες μας συνεχίζει την ανάπτυξη της ως κέντρο επιχειρήσεων, οικονομικών, εμπορίου, τέχνης, πολιτισμού και πίστης της χώρας μας,  συγκαταλεγόμενη πια στις πιο λαμπρές πόλεις του κόσμου.