Οι πρώτες μέρες της Επανάστασης στην Πελοπόννησο

.

H κήρυξη της Επανάστασης στην Πελοπόννησο εκδηλώθηκε σε μια εποχή όπου ο κύριος όγκος των οθωμανικών δυνάμεων είχε εκστρατεύσει στην Ήπειρο ενάντια στον Aλή-πασά. Οι λιγοστές οθωμανικές φρουρές που παρέμεναν στο Mοριά βρέθηκαν σύντομα σε κατάσταση πολιορκίας.

Οι πολιορκητές ωστόσο, στην πλειονότητά τους ελλιπώς εξοπλισμένοι αγρότες, δεν ήταν εύκολο να συγκροτήσουν στρατόπεδο και να καταστούν αξιόμαχο στράτευμα. Tις δυσκολίες των πρώτων εβδομάδων περιγράφει με παραστατικό τρόπο στα απομνημονεύματά του ο υπασπιστής του Kολοκοτρώνη Φώτης Xρυσανθακόπουλος ή Φωτάκος:

[…]»Oι περισσότεροι από αυτούς ήσαν χωρίς άρματα και άλλοι είχαν μαχαίρας, άλλοι σουγλιά, και αι σημαίαι των περισσοτέρων ήσαν τσεμπέρες των γυναικών των· ερωτούσαν οι απλοί Έλληνες τότε ο ένας τον άλλον δια τι εμαζώχθησαν εδώ και τι θα κάμωμεν; Οι δε καπεταναίοι τους έλεγαν, ότι εμαζώχθημεν να σκοτώσωμεν τους Tούρκους δια να ελευθερωθώμεν.

Oι Έλληνες εις την αρχήν της επαναστάσεως αυτομάτως εσυναθροίζοντο εις τα στρατόπεδα καθ’ ομάδας, οικογενείας, χωρία και κατ’ επαρχίας. Έπειτα όμως ο Κολοκοτρώνης επρολάμβανε και τους εσυνάθροιζε διά διαταγής αυτού, ή της κυβερνήσεως, και δεν τους άφηνε να συνέρχωνται αυτομάτως, διότι εφοβείτο, την ραδιουργίαν, και την λιποταξίαν και ήθελε να τους έχη όλους υπό επιτήρησιν. […]

’Αρχισε λοιπόν και έκαμε τους καπεταναίους των σωματοφυλάκων […] και εις τους άλλους αξιωματικούς, τους οποίους έκαμε δια τον λόχον των σωματοφυλάκων εμοίρασε διπλώματα.

Σπυρίδων Τρικούπης «Η πολυσχιδής φυσιογνωμία της Επανάστασης»

.

του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Σπυρίδων Τρικούπης (1788-1873), πατέρας του επτά φορές πρωθυπουργού και αναμορφωτού της Ελλάδας Χαρίλαου Τρικούπη (1832-1896) ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα της Επανάστασης του 1821 και των πρώτων δεκαετιών του Ελληνικού Κράτους. Υπήρξε πολιτικός,  λογοτέχνης, ρήτορας, ιστοριογράφος και διπλωμάτης.

Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας προεστών. Μετά την Ελλάδα συνέχισε τις σπουδές του πρώτα στη Ρώμη και μετά στο Παρίσι, τις οποίες διέκοψε όταν εξερράγη η Επανάσταση. Με το θάνατο του πατέρα του, το 1824, ανέλαβε πληρεξούσιος του Μεσολογγίου. Συνεργάστηκε με τον Μαυροκορδάτο και παντρεύτηκε την αδελφή του Αικατερίνη. Ως εκ του δεσμού του με τον Φαναριώτη πολιτικό ο Σπ. Τρικούπης προσκολλήθηκε στο Αγγλικό Κόμμα.

Ως ρήτορας ανέλαβε να εκφωνήσει τον επικήδειο λόγο στον Λόρδο Βύρωνα, ο οποίος έκαμε μεγάλη εντύπωση και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Οι πρώτοι «Λόγοι» του εκδόθηκαν το 1829. Η κύρια βεβαίως ενασχόλησή του ήταν η πολιτική και στη συνέχεια η διπλωματία. Όμως στους Έλληνες έμεινε κυρίως η «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», που έγραψε στο Λονδίνο μεταξύ των ετών 1853 και 1857, όταν ήταν εκεί πρέσβης της Ελλάδος. Σημειώνεται ότι ο Σπ. Τρικούπης διετέλεσε  πρέσβης της Ελλάδος στο Λονδίνο δεκαοκτώ συνολικά χρόνια: Από το 1834 έως το 1837, από το 1841 έως το 1843 και από το 1849 έως το 1862.

Ο Σπ. Τρικούπης στην αρχή συνεργάστηκε με τον Καποδίστρια. Όταν αυτός ανέλαβε Κυβερνήτης της Ελλάδος τον διόρισε πρωθυπουργό του και υπουργό των Εξωτερικών, όπως επίσης τον διόρισε προεδρεύοντα στην Επιτροπή για την επίλυση του εκκλησιαστικού θέματος.

Η Ελληνική Επανάσταση και η Ευρωπαϊκή Διπλωματία (1821-1830)

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του αντιστρατήγου ε.α. Ιωάννη Κρασσά

.

         «Μία ανεπηρέαστος Ελλάς είναι πράγμα αδιανόητο. Η Ελλάς είτε θα είναι ρωσική, είτε θα είναι αγγλική. Και επειδή δεν πρέπει να είναι ρωσική, πρέπει να είναι αγγλική». Έντμουντ Λάιονς(1780-1858), ο πρώτος Βρετανός πρέσβης στην Ελλάδα.

Η Επανάσταση

Η επανάσταση των Ελλήνων, για την απελευθέρωσή τους από τα δεσμά του Οθωμανικού ζυγού, ξεκίνησε την 22α Φεβρουαρίου του 1821, από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στο Ιάσιο της Ρουμανίας και τερματίσθηκε την 3η Φεβρουαρίου του 1830, με την υπογραφή του Πρωτόκολλου του Λονδίνου, με το οποίο αναγνωρίσθηκε η ανεξαρτησία της Ελλάδος[1].

Η επανάσταση του 1821, διαδραματίσθηκε σε δύο πεδία. Το ένα αφορούσε το καθαυτό «πεδίο της μάχης» και περιλάμβανε τα στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στις εξεγερθείσες περιοχές. Το άλλο αφορούσε το διπλωματικό πεδίο, όπου πρωταγωνίστησαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Αυστρία, η Ρωσία και η Πρωσία. Οι Έλληνες πίστευαν ότι μόνο με ένοπλο αγώνα θα αποκτούσαν την ελευθερία τους. Ο ξεσηκωμός του γένους υπήρξε καρπός του πατριωτισμού, της χριστιανικής πίστεως, της έμφυτης αγάπης προς την ελευθερία, και της πολεμικής αρετής της φυλής μας. Οι ξένοι ηγέτες ήθελαν να εκμεταλλευθούν προς όφελός τους την αποδυνάμωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και την εμφάνιση ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους στην βαλκανική. Το ηθικό και το δίκαιο του αγώνος συγκινούσε μόνο τους Φιλέλληνες, η συμβολή των οποίων υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη του αγώνος.

Η Διπλωματία

Το συνέδριο στο Λάϋμπαχ της Αυστρίας[2](26 Ιανουαρίου έως 12 Μάϊου 1821) και αυτό στη Βερόνα[3] της Ιταλίας τον Δεκέμβριο του 1822, συνέπεσαν με την έναρξη της επαναστάσεως. Ο αγώνας των Ελλήνων δεν συζητήθηκε σ’ αυτά τα συνέδρια, θεωρούμενος ως εσωτερικό θέμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι στρατιωτικές επιτυχίες των επαναστατών(Άλωση της Τριπόλεως, νίκη του Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια, πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδος από τον Κανάρη στην Χίο κ.α.) δημιούργησαν τετελεσμένα που δεν μπορούσαν να αγνοηθούν και έδωσαν μια διαφορετική δυναμική στο όλο εγχείρημα. Η ευόδωση των προσπάθειών και των θυσιών εξαρτώντο πλέον, από τα ανακτοβούλια[4] των ευρωπαίων ηγεμόνων, στα οποία πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτιζαν κυρίως οι υπουργοί των εξωτερικών. Οι ενέργειες όλων αυτών των σημαντικών προσωπικοτήτων, ανεξαρτήτως των πιστεύω και των προτιμήσεων τους, στόχευαν στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των χωρών τους και μόνο. Η διπλωματία την εποχή εκείνη διακρινόταν για ένα εκλεπτυσμένο κώδικα συμπεριφοράς και μια δεοντολογία, που δεν εμπόδιζε τους διπλωμάτες να λαμβάνουν τις σκληρότερες των αποφάσεων, «σφάζοντας στην κυριολεξία με το βαμβάκι». Η αντιμετώπιση της Ελληνική Επαναστάσεως αποτέλεσε μέρος του ονομαζόμενου «Ανατολικού Ζητήματος[5]», που αφορούσε στο ενδεχόμενο διαλύσεώς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Οι θέσεις των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης προς την ελληνική επανάσταση ήσαν:

Η Ρωσία

Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο και οι θετικές για την ελληνική πλευρά επιπτώσεις του ρωσο -οθωμανικού πολέμου

.

Με τη Συνθήκη του Λονδίνου (Iούλιος 1827) η Αγγλία, η Ρωσία και η Γαλλία καλούσαν τους δύο εμπολέμους να σταματήσουν τις εχθροπραξίες και να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις.

Στην πραγματικότητα οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις είχαν συμφωνήσει, καθεμιά για τους δικούς της λόγους, να κάνουν οτιδήποτε κρινόταν αναγκαίο, ακόμη και πολεμική επιχείρηση, ώστε να υποχρεωθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία να αποδεχτεί τη δημιουργία ενός αυτόνομου ελληνικού κράτους.

Για την Αγγλία, ένα φιλικά προσκείμενο και οικονομικά εξαρτημένο από αυτήν ελληνικό κράτος ήταν η απάντηση στις ρωσικές βλέψεις στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Όσο για τη Γαλλία, ακολουθούσε το θετικό για την ελληνική πλευρά ανταγωνισμό των δύο άλλων χωρών, μάλλον για να μην απομονωθεί από τις εξελίξεις σε αυτήν την τόσο σημαντική από οικονομικής και γεωπολιτικής πλευράς περιοχή.

Έτσι, οι στόλοι της Αγγλίας και της Γαλλίας που ήδη είχαν καταφτάσει στο Ιόνιο Πέλαγος ήταν επιφορτισμένοι να αποτρέψουν κάθε θαλάσσια πολεμική ενέργεια, ακόμη και τη μεταφορά ενόπλων, πυρομαχικών και εφοδίων. Οι όροι της Συνθήκης του Λονδίνου, χωρίς το μυστικό άρθρο, επιδώθηκαν στην ελληνική πλευρά στα μέσα Αυγούστου 1827 και κατά τα τέλη του ίδιου μήνα έγιναν αποδεκτοί. Παρόλα αυτά ένα τμήμα του ελληνικού στόλου συνέχιζε να πραγματοποιεί επιχειρήσεις στον Κορινθιακό.

1944: Απελευθέρωση Θεσσαλονίκης και ιστορική αλήθεια

αναδημοσίευση από το International Hellenic Association

.

Με αφορμή την επέτειο των 77 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής στις 30 Οκτωβρίου 1944, ο Σύνδεσμος Προάσπισης Μακεδονίας-Θράκης απέστειλε στον αναπληρωτή υπουργό για θέματα αυτοδιοίκησης κ. Στ. Πέτσα, με κοινοποίηση στον Υπουργό Εσωτερικών Μάκη Βορίδη, στον υφυπουργό Εσωτερικών Στ. Καλαφάτη και στον περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας ΑπόστολοΤζιτζικώστα, επιστολή με θέμα την τοποθέτηση, από το 2016,αναθηματικής πλάκας από τον Δήμο Θεσσαλονίκης που αφορά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1944.

Την επιστολή, με ημερομηνία 16 Οκτωβρίου 2021, υπογράφουν οι καθηγητές του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Δημ. Θ. Καραμήτσος και Ν. Καρατζάς με τις ιδιότητες του Προέδρου ΣΠΜΘ και Γ. Γραμματέα ΣΠΜΘ αντίστοιχα.

Το πλήρες κείμενο της επιστολής το οποίο συνοδεύεται από δώδεκα διαφορετικά έγγραφα ως συνημμένα, έχει ως εξής:

«Στις 9/5/2016 δημοσιεύθηκε το ΠΔ 50/2016-ΦΕΚ 81 το οποίο ορίζει την 30η Οκτωβρίου εκάστου έτους ως ημέρα εορτασμού της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής (Συνημ 1).

Τον Οκτώβριο του 2017 είδαμε μια αναθηματική πλάκα μεταξύ του Βασιλικού θεάτρου και του Λευκού Πύργου που έγραφε.

«ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΠΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΑ ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΤΙΣ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944»

Αμέσως μια «Ομάδα προβληματισμού για θέματα που αφορούν την ιστορία της πόλης μας» ενεργοποιηθήκαμε και στείλαμε επιστολή προς τον Δήμαρχο κ. Ι. Μπουτάρη και το Δημ. Συμβούλιο του Δήμου στις 22 Οκτωβρίου 2017 (Συνημ 2). Ο κ. Μπουτάρης δεν απάντησε.

Γιατί η Ελλάδα χάνει τον πόλεμο για τους ιμάμηδες στη Θράκη

.

Ο «νόμος των 240 ιμάμηδων» υπήρξε από το 2013 ένα νομοθέτημα πολλά υποσχόμενο για την αποκατάσταση της νομιμότητας και την εξασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων στη Θράκη.

Γράφτηκαν πολλά, έγιναν περισσότερα (στο παρασκήνιο κυρίως), μέχρι και σε συνάντηση κορυφής Σαμαρά – Ερντογάν είχε συζητηθεί, αφού θεωρήθηκε κομβικό σημείο. Και πράγματι, ως ιδέα ήταν πολύ καλή, εφόσον προέβλεπε την πρόσληψη ιεροδιδασκάλων και ιμάμηδων για τα τεμένη των μουσουλμάνων στην ελληνική Θράκη, κάτι που θα άφηνε έκθετους τους ανθρώπους της Άγκυρας που αμοίβονται με τα μαύρα χρήματα του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής για να ελέγχουν την μειονοτική κοινωνία.

Έκτοτε κοντεύει δεκαετία και η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί κάθε άλλο παρά θυμίζει τον αρχικό σχεδιασμό της Αθήνας. Επενδύθηκαν ελπίδες σε λάθος ανθρώπους, έγιναν χειρισμοί προσβλητικοί για άλλους, πέρασαν από την περιοχή «αρμόδιοι» γιά κλάμματα και νάμαστε σήμερα περίπου στο μηδέν. Είναι αυτή η γνωστή ικανότητα του ελληνικού κράτους να ξεφτιλίζει στην πράξη κάθε καλή πρόθεση, είναι η διαφθορά που έχει ροκανίσει κάθε υγιή βάση στην κοινωνία; Δεν είναι ξεκάθαρο. Να όμως πώς έχει η σημερινή κατάσταση.

Πώς η Κυπριακή Δημοκρατία ΔΕΝ θα μετατραπεί σε τουρκικό προτεκτοράτο

άρθρο του Σάββη Ιακωβίδη*

.

Τις τελευταίες εβδομάδες, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ν. Αναστασιάδης, διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει ή και να συναινέσει ώστε η Κύπρος να μετατραπεί σε τουρκικό προτεκτοράτο. Στην ομιλία του ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (24/9/21), επισήμανε ότι «η τελική επιδίωξη της Τουρκίας είναι να μετατρέψει την Κύπρο σε προτεκτοράτο της».

Σε δηλώσεις του μετά τη στρατιωτική παρέλαση για την 61η επέτειο της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας (1/10/21), ο Ν. Αναστασιάδης αναφέρθηκε στη «βούληση όσων θέλουν να μετατρέψουν την Κυπριακή Δημοκρατία σε τουρκικό προτεκτοράτο». Εξάλλου, σε ομιλία του κατά τη διάρκεια εκδήλωσης των εκτοπισμένων κατοίκων της περιοχής Μόρφου (10/10/21), διαβεβαίωσε σε έντονο ύφος:

· «Πρέπει να γίνει συνείδηση στον κάθε πατριώτη πως, εάν δεχθούμε τις αξιώσεις που προβάλλουν, η Κύπρος, όπως τα κατεχόμενα, θα μετατραπούμε σε προτεκτοράτο της Τουρκίας και εγώ δεν είμαι αποφασισμένος να παραδώσω προτεκτοράτο με τη λήξη της θητείας μου».

Ο ΥπΕξ της Κύπρου, Ν. Χριστοδουλίδης, μιλώντας ενώπιον της Κοιν. Επιτροπής Οικονομικών (16/11/2020), εξέφρασε την «προσωπική του ανησυχία για τον κίνδυνο προσάρτησης των κατεχομένων στην Τουρκία, αν δεν υπάρξει λύση του Κυπριακού μέχρι το 2023».

Τις ίδιες ακριβώς εκτιμήσεις εξέφρασε και ο πρώην κατοχικός ηγέτης, Ακιντζί, σε συνέντευξή του (18/8/2021) στην τ/κ εφημερίδα «Γενί Ντουζέν». Σε συνέντευξή του στην Edith L. Lederer [The Associated Press (29/9/2021)], ο Κύπριος ΥπΕξ επισήμανε πως «αυτό που βλέπουμε από την Τουρκία είναι η προώθηση μιας νεο-Οθωμανικής πολιτικής στην περιοχή», επειδή «επιδιώκει να καταστεί περιφερειακός ηγεμόνας».

· Η κυπριακή πολιτική ηγεσία, όπως συχνά και η ελλαδική, άλλωστε, αριστεύει σε ανέξοδες διαπιστώσεις, σε βροντώδεις διακηρύξεις και σε νευρώδεις διαβεβαιώσεις. Όταν, όμως, έρχονται στο διά ταύτα, «βουν επί της γλώττης έχουν»!

Πριν από λίγες ημέρες, το τουρκικό πολεμικό ναυτικό παραβίασε την ελληνική και την κυπριακή ΑΟΖ και εμπόδισε εργασίες του ερευνητικού σκάφους «Nautical Geo». Και τώρα οι μπουλντόζες ανέλαβαν ξανά δράση στην κατεχόμενη Αμμόχωστο.

Ο Παλαμάς και ο Κομμουνισμός

.

Γράφει ο Γεώργιος Διον. Κουρκούτας. Φιλόλογος-Συγγραφέας

Μία απάντηση του Εθνικού Ποιητή στον Γιάννη Κορδάτο

Ο Κωστής Παλαμάς υπήρξε για άνω του ημίσεος αιώνος μια εμβληματική μορφή των Ελληνικών Γραμμάτων. Η πρόσφατη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Τόκυο της Ιαπωνίας. Θύμισε σε όλους ότι υπήρξε και ο στιχουργός του «Ολυμπιακού Ύμνου», ενός ύμνου στο Αρχαίο Αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα.

Με πλήθος έργων από την δεκαετία του 1880 έως τον θάνατό του (επί Κατοχής, το 1943) ο Παλαμάς έδωσε το «παρών» στις μεγάλες στιγμές του Ελληνισμού. Δεν φοβήθηκε να υπερασπιστεί με τόλμη την Μεγάλη Ιδέα, η οποία (ως το μοιραίο 1922) συγκινούσε την ελληνική διανόηση και απετέλεσε την αφορμή δημιουργίας μεγάλων έργων.

Ο Παλαμάς, παρά την ήττα του 1922 στην Μικρά Ασία, προειδοποιεί ότι την Ελλάδα απειλούν πολλοί κίνδυνοι. Ανάμεσά τους οι (ήδη επικρατήσαντες από το 1917 στην μεγάλη Ρωσία) Μπολσεβίκοι του Λένιν. Η προειδοποίησή του εντοπίζεται στους στίχους:

«Βοσκοί, στην μάντρα της πολιτείας οι λύκοι, οι λύκοι! Στα όπλα, Ακρίτες! Μπροστά οι φαύλοι κι οι περιττοί, καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι, για λόγους άδειους ή για του ολέθρου τα έργα βαλτοί».

«Κακοποιοί ο Λένιν και ο Τρότσκι»

Κωνσταντίνος Κατσίφας. Ο Σταυραετός της Βορείου Ηπείρου.

.

Γράφει η Άννα Νότη.

Γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1983 στο Βουλιαράτι ή Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου.
Στα επτά του χρόνια, και μετά την πτώση του καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα στην Αλβανία το 1990, εγκαταστάθηκε με τους γονείς του Ιωάννη και Βασιλική Κατσίφα και τις τρεις αδελφές του στην Αθήνα.

Όσον αφορά την προσωπική του ζωή, ο Κωνσταντίνος παντρεύτηκε σε σχετικά μικρή ηλικία και ήταν πατέρας ενός κοριτσιού.

Άτομο με ιδιαίτερη πίστη και σεβασμό στα Θεία, προγραμμάτιζε να ταξιδέψει το επόμενο διάστημα στο Άγιον Όρος. Τελευταίο του όνειρο και μεγάλη επιθυμία του ήταν να χτιστεί στο χωριό του μια μεγάλη εκκλησία.

Στο εργαστήριό του στους Βουλιαράτες, στο «στρατηγείο» του όπως το αποκαλούσε, κατασκεύαζε τις βάσεις και τα κοντάρια των σημαιών, και εκεί έγραψε στην τεράστια σημαία του, με την οποία πρωτοστάτησε με άλλους συμπατριώτες του κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών στα τελευταία μεγάλα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, «ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ – Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ».

Ο Κωνσταντίνος μεγάλωσε ως περήφανος Βορειοηπειρώτης. Η αγάπη του για την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη σκλαβωμένη Βόρειο Ήπειρο, την μάνα Ελλάδα, τη σημαία της πατρίδας του και την πίστη του ήταν τεράστια. «Με το αίμα μου να γράψετε Ελλάδα σε αγαπώ», «ΕΛΛΑΣ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ» έγραφε με πάθος.

Μεγάλη εμπειρία, φτωχές γνώσεις ( Η επιτελική ένδεια της Στρατιάς Μικράς Ασίας και οι αρνητικές της επιπτώσεις στην ελληνική επίθεση του Μαρτίου του 1921)

Ο αρχιστράτηγος Αναστάσιος Παπούλας δεν είχε υποστεί εκπαίδευση επιτελούς, ούτε καν είχε φοιτήσει σε παραγωγική σχολή

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Κωνσταντίνου Βλάσση

.

To ελληνικό κράτος ουδέποτε ασχολήθηκε σοβαρά με την εκπόνηση συνεπούς αμυντικής πολιτικής. Ο στρατός του 19ου αιώνα ήταν ένας καχεκτικός και με πτωχή εκπαίδευση οργανισμός. Καθώς η πολεμική τέχνη με τη βοήθεια της τεχνολογίας εξελισσόταν σε περισσότερο επιστημονική βάση, η διοίκηση ενός στρατεύματος κατέστη πολύπλοκη, απαιτώντας τη μελέτη πλήθους παραμέτρων και τεχνικών ζητημάτων που έπρεπε να λυθούν. Προέκυψε συνεπώς για τις ανώτερες διοικήσεις η ανάγκη ειδικά καταρτισμένων στελεχών με ανώτερη εκπαίδευση σε θέματα τακτικής, οργάνωσης και διοίκησης. Ο Ελληνικός Στρατός επέδειξε και σε αυτόν τον τομέα μεγάλη καθυστέρηση.

Στη Γερμανία, από το 1801, ήδη, είχε ιδρυθεί στο Βερολίνο Ακαδημία Πολέμου (Kriegsakademie), όπου οι μελλοντικοί επιτελείς φοιτούσαν επί 3 έτη, ενώ μόλις το 1876 συνεστήθη στο Παρίσι Ανωτέρα Σχολή Πολέμου (Εcole Superieure de Guerre) 2ετούς κύκλου σπουδών. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία έσπευσε από το 1845 να ιδρύσει Πολεμική Σχολή Γενικού Επιτελείου (Erkαn-ι Harbiye Mektebi) με 3ετές πρόγραμμα σπουδών, ενώ εξακολούθησε την εκπαίδευση επιτελών σε Γαλλία, Γερμανία.

Χαρακτηριστικά, το 1902 ο οθωμανικός στρατός διέθετε περίπου 550 αξιωματικούς αποφοίτους επιτελικών σχολών, σε σύγκριση με τους τέσσερις της Ελλάδας!

Ο πρώτος Ελληνας που είχε την ευκαιρία πλήρους επιτελικής μόρφωσης, ήταν ο ανθυπολοχαγός Πυροβολικού Νικόλαος Τρικούπης το 1893, όταν εισήχθη στην Εcole Supérieure de Guerre, αφού προηγουμένως επί 4ετία είχε εκπαιδευθεί σε γαλλικές μονάδες και σχολές. Η περίπτωση του συγκεκριμένου ήταν μοναδική, καθώς μόλις είχε αποφοιτήσει από το Στρατιωτικό Σχολείο Ευελπίδων και η ιδιαίτερη εύνοια της υπηρεσίας οφειλόταν στο γεγονός ότι ήταν ανιψιός του πρωθυπουργού Χαριλάου Τρικούπη.

Στη Γαλλία φυλάκισαν Πρόεδρο. Στην Κύπρο επανεκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικάντηδες.

άρθρο του Σάββα Ιακωβίδη*

.

Να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: «Οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς, κλέφτες, απατεώνες και προδότες δεν είναι θύματα αλλά συνένοχοι» (Τζωρτζ Όργουελ, 1903-1950, Βρετανός συγγραφέας). Στην Κύπρο εδώ και χρόνια οι πολίτες εκλέγουν πολιτικούς, κάποιοι από τους οποίους έχουν επανειλημμένα κατηγορηθεί για σκάνδαλα, χρηματισμό, διαπλοκή, συναγελασμό με ύποπτες ή παράνομες καταστάσεις, εταιρείες, κ.λπ.

Κάθε φορά που ένας πολιτικός κατηγορείται για διαφθορά, παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο: Επικρίσεις, καταγγελίες, φτηνές δικαιολογίες, αναξιόπιστες εξηγήσεις και, προπάντων: Η ίδια υποκριτική εξανάσταση της κοινής γνώμης ότι οι ένοχοι πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

• Στη Γαλλία, πριν από λίγες ημέρες, ο πρώην Πρόεδρος της χώρας, Νικολά Σαρκοζί, καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση για παράνομη χρηματοδότηση της προεκλογικής του εκστρατείας, το 2012. Στην Κύπρο, ποιος Πρόεδρος τιμωρήθηκε, έστω;

Προ καιρού είχαμε τα Panama Papers. Σε αυτά ενεπλάκη το πρώην δικηγορικό γραφείο του Προέδρου Αναστασιάδη. Προκλήθηκε σάλος, κόμματα και πολίτες οργίστηκαν για τον διασυρμό της Κύπρου, αλλά…

Αργότερα ήταν οι αποκαλύψεις του τηλεοπτικού δικτύου του Κατάρ, Al Jazeera, για τα «χρυσά διαβατήρια», στις οποίες ενεπλάκησαν βουλευτής του ΑΚΕΛ, ο τέως Πρόεδρος της Βουλής και ξανά το πρώην δικηγορικό γραφείο του Προέδρου.

• Παραιτήθηκε ο βουλευτής, αποχώρησε ο Πρόεδρος της Βουλής, έδωσε εκτενείς εξηγήσεις ο Ν. Αναστασιάδης, αλλά… Τώρα έχουμε τα Pandora Papers.

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη δημοσιογραφική έρευνα όλων των εποχών. Πάλι εμπλέκεται το πρώην δικηγορικό γραφείο του Ν. Αναστασιάδη. Και πάλι ο Πρόεδρος επιδίδεται σε εξηγήσεις αναφερόμενος σε «σκοπιμότητες»:

Σωτηρία Αλιμπέρτη «Η πρώτη γυναίκα ιστορικός της Επανάστασης»

.

του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Μεταξύ των πολλών ανδρών που έζησαν κατά και κοντά στην Επανάσταση του 1821 και έγραψαν ιστορικά μελετήματα και απομνημονεύματα υπήρξε και μία γυναίκα, η Σωτηρία Αλιμπέρτη (1847 – 1929), η οποία έγραψε ένα εξαιρετικό ιστορικό πόνημα για τις ηρωίδες του Ξεσηκωμού υπέρ της ελευθερίας του Έθνους. Το 484 σελίδων βιβλίο της, με τίτλο «Αι ηρωίδες της Ελληνικής Επαναστάσεως» (Τύποις Στεφ. Ν. Ταρουσόπουλου) κυκλοφορήθηκε το 1933, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό της.

Στην εισαγωγή του βιβλίου γράφεται ότι το έργο της Σωτηρίας Ι. Αλιμπέρτη περί των Ηρωίδων της Ελληνικής Επαναστάσεως «αποτελεί το λαμπρότερον Μνημείον των Γυναικών, αι οποίαι μετά των Ανδρών εθεμελίωσαν ελληνικήν πατρίδα, οικογένειαν, κοινωνίαν». Στη συνέχεια τονίζεται: «Πρώτη η ενθουσιώδης συγγραφεύς ορμωμένη όχι μόνον εξ απλού ιστορικού ενδιαφέροντος, αλλ΄ εξ υψηλού αισθήματος εθνικού απεφάσισε να ασχοληθή ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΩΣ με τας ηρωίδας, να ερευνήση μετ΄ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ τα περί αυτών και να τας αναστήση, με την πνοήν και την φλόγα του ενθουσιασμού της…».

Το πόσο επιμελημένη είναι η ερευνητική εργασία της Αλιμπέρτη για τις Ηρωίδες της Επαναστάσεως εξάγεται από το ότι ανέτρεξε στις ιστορικές πηγές προς εξακρίβωση των γεγονότων και από την πλούσια βιβλιογραφία της, ελληνική και ξένη. Το έργο της αποτελεί αληθή ιστορία του υπέρ ελευθερίας εθνικού αγώνος, με κέντρο τις ηρωίδες και τη δράση τους.

Το όνομα Ρούπελ σύμβολο αντίστασης Ελλήνων και Δανών

Μνημείο Ελληνικού Οχυρού Ρούπελ

.

Γράφει ο Νίκος Σκαρλάτος

Η κάτω κοιλάδα του ποτ. Στρυμόνα ή Ρουπελίου, από τον 6ο μ.Χ αιώνα αποτελούσε τη σπουδαιότερη πύλη εισόδου του Βυζαντίου από βορρά προς νότο. Από τον Βυζαντινό χρονογράφο Κεδρηνό Γεώργιο, ο οποίος έγραψε περί τα τέλη του 11ου αι. ή αρχές του 12ουαι. μ.Χ τη «Σύνοψη Ιστοριών», την ιστορία του τότε γνωστού κόσμου από κτίσεως μέχρι την άνοδο στο θρόνο του Ισαακίου Κομνηνού (1057 μ.Χ), αλλά και από τον Γάλλο ιστορικό και αρχαιολόγο (1844-1929) Γουσταύο Σλουμπερζέ, αναφέρεται ως Κίμπαλουγκ, (Κίμπα Λόγγος).

Ο Βυζαντινός ιστορικός, Γεώργιος Ακροπολίτης, στην ιστορική συγγραφή των γεγονότων της περιόδου του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου (11ος μ.Χ αιώνας), περιγράφοντας την κάτω κοιλάδα του Στρυμόνα, την αναφέρει ως κοιλάδα του Ρουπελίου «… επείπερ επέπτυστο εις την του Ρουπελίου δυσχωρίαν , καθ’ ην ο ποταμός Στρυμών ρεί δυσί συγκλειόμενος όρεσιν, ως μόλις άμαξαν δια ταύτης έρχεσθαι….». Το όνομα επίσης Ρούπελης, συναντάται και σε Μεσαιωνικό κάστρο της Αρκαδίας.

Τη σημερινή οροθετική γραμμή μεταξύ της Ελλάδος και της Βουλγαρίας, χαραγμένη πάνω σε χάρτη κλίμακας 1:200.000 του Αυστριακού Επιτελείου, την ορίζουν το άρθρο 5 και το προσαρτημένο στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου πρωτόκολλο της 17ης Αυγούστου 1913. Οι χάρτες βέβαια, που χρησιμοποιούσε την περίοδο αυτή το Στρατηγείο των δύο Βαλκανικών πολέμων, ήταν κυρίως ανατυπώσεις αντίστοιχων ξένων, γι’ αυτό και πολλά τοπωνύμια, μέχρι να ολοκληρωθούν οι τοπογραφικές εργασίες από τη Γεωγραφική Υπηρεσία του Στρατού και να εκδοθούν οι αντίστοιχοι Ελληνικοί, διατηρήθηκαν ως τα τέλη της δεκαετίας του 1960, με τις Τουρκικές ή Φράγκικες ονομασίες τους.

Το όνομα π.χ του υψώματος Ουσσίτα μπροστά από το Ρούπελ, έχει Ουγγρική ρίζα, ενώ το Μπέλλες είναι πρώτο συνθετικό του Μπέλλα Ζίτσα ή Μπελαβίστα (όμορφο βουνό), όπως αναφέρουν το βουνό ο Κεδρηνός και ο Σλουμπερζέ. Ο Ακροπολίτης, το αποκαλεί Βαλαθίστα και οι Τούρκοι το έλεγαν Σουλτανίτσα.

Βενιαμίν ο Λέσβιος

.

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο ιερομόναχος Βενιαμίν ο Λέσβιος (1759-1824) προσέφερε τα τάλαντά του, τις πολλές γνώσεις του και τελικά την ίδια του τη ζωή στην Πατρίδα, κατά την Επανάσταση του 1821. Δικαίως ονομάστηκε «πολύτιμος και εθνωφελής» από τον Μ. Χουρμούζη και «είς των μεγάλων ευεργετών της Πατρίδος» από τον Νικ. Σπηλιάδη. («Απομνημονεύματα», τ. Β΄, σελ. 141). Αν και γνωστός σε χώρες της Ευρώπης για τις διδακτικές του ικανότητες ήρθε στην επαναστατημένη και υπό δεινή δοκιμασία Ελλάδα για να προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Σε αυτήν τον Σεπτέμβριο του 1824 απεβίωσε, κατά τη διάρκεια επιδημίας τύφου, σε ηλικία 65 ετών. Ο μαθητής του στις Κυδωνίες και ως ιατρός υπηρετήσας τον Αγώνα Διονύσιος Πύρρος ο Θετταλός χαρακτήρισε τον Βενιαμίν «ταπεινό, ακτήμονα, φιλόκαλο, με φυσική αγαθότητα και με ζήλο περί του φωτισμού του έθνους» (Ρωξάνης Δ. Αργυροπούλου «Ο Βενιαμίν ο Λέσβιος και η Ευρωπαϊκή Σκέψη του 18^ου Αιώνα», Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών ΕΙΕ, Αθήνα, 2003, σελ. 67).

Ο Βενιαμίν γεννήθηκε στην περιοχή Πλωμαρίου Λέσβου και το κοσμικό του όνομα ήταν Βασίλειος. Στα 17 του χρόνια πήγε στο Άγιον Όρος και στη Μονή Παντοκράτορος, όπου μόναζε ο αδελφός της μητέρας του Βενιαμίν, που είχε διατελέσει ηγούμενος του Μετοχίου της Μονής στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας. Στο Άγιον Όρος εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα του θείου του. Αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και μετά ιερομόναχος.

Συνόδευσε τον θείο του όταν επέστρεψε στις Κυδωνίες, όπου πλούτισε τις γνώσεις του παρακολουθώντας τα μαθήματα του ιερέα και δασκάλου με πολλές γνωριμίες Ιωάννη Οικονόμου. Αυτός βλέποντας τις δυνατότητες του Βενιαμίν τον έστειλε για περισσότερη μάθηση στις σχολές της Πάτμου και της Χίου. Με υποτροφία Κυδωνιατών συνέχισε τις σπουδές του στη Δυτική Ευρώπη, πρώτα στην Πίζα και μετά στο Παρίσι. Ο Βενιαμίν δέχθηκε επηρεασμό από την κουλτούρα των Γάλλων επαναστατών, όμως ουδέποτε αρνήθηκε την Ορθοδοξία και την Ελληνική του ταυτότητα.