Η τραγωδία του εμφυλίου πολέμου (ανά τους αιώνες, όπως την ανατέμνει ο Θουκυδίδης)

αναδημοσίευση από τον ΕΚΗΒΟΛΟ
απόσπασμα άρθρου της  Fernanda Decleva Caizzi

.

 

 

 Η ιστορία του Θουκυδίδη είναι η καλύτερη μαρτυρία για αυτήν την πορεία εκφυλισμού. Η αισιόδοξη προπαγάνδα του Περικλή στον επιτάφιο λόγο πλαισιώνεται από μια ψύχραιμη και απομυθοποιητική ανάλυση της ανθρώπινης φύσης και των κινήτρων της.^[1] Παραθέτουμε εδώ επιλεκτικά ορισμένα από τα πλέον περίφημα χωρία.

Στην περιγραφή της εξάπλωσης του λοιμού στην Αθήνα, ο Θουκυδίδης σχολιάζει τον τρόπο με τον οποίο η ἀνομία προέκυψε από την αποδιοργάνωση της καθημερινής ζωής (2.53):

θεῶν δέ φόβος ἤ ἀνθρώπων νόμος οὐδείς ἀπεῖργε, τό μέν κρίναντες ἐν ὁμοιῳ καί σέβειν καί μή ἐκ τοῦ πάντας ὁρᾶν ἐν ἴσῳ ἀπολλυμένους, τῶν δέ ἁμαρτημάτων οὐδείς ἐλπίζων μέχρι τοῦ δίκην γενέσθαι βιούς ἄν τήν τιμωρίαν ἀντιδοῦναι…

[«Φόβος των θεών ή νόμος των ανθρώπων κανένας δεν τους συγκροτούσε, απ’ τη μια γιατί έκριναν, με το να βλέπουν πως όλοι χάνονταν όμοια, ότι ήταν το ίδιο να δείχνουν σεβασμό ή όχι, απ’ την άλλη, γιατί κανένας δεν περίμενε ότι θα ζούσε ώσπου να γίνει δίκη και να τιμωρηθεί για τα ανομήματά του…» (Μετάφραση Α. Γεωργοπαπαδάκου, Θουκυδίδη Ιστορία, Θεσσαλονίκη 1985)].

Στη χαώδη κατάσταση που προκάλεσε ο λοιμός, ήρθαν στην επιφάνεια οι απαιτήσεις και οι παρορμήσεις της ατομικής φύσης που αποκάλυψαν, έτσι, τον καθαρά συμβατικό χαρακτήρα των κοινωνικών κανόνων για τους οποίους καμάρωναν οι Αθηναίοι, σύμφωνα με τα λεγάμενα ίου Περικλή.

Η πολιτική του κατευνασμού απέτυχε. Κατεπειγόντως νέα στρατηγική

αναδημοσίευση από τις Απόψεις
άρθρο του Σάββα Ιακωβίδη

.

Τα σχέδια των Τούρκων για την Αμμόχωστο ήταν γνωστά εδώ και χρόνια. Γιατί, συνεπώς, ο πρόεδρος Αναστασιάδης και η πολιτική ηγεσία ολοφύρονται ως μωρές Ιερεμιάδες; Ο Τούρκος Πρόεδρος ήταν ξεκάθαρος από πέρσι τον Οκτώβρη-Νιόβρη. Οι προθέσεις της Άγκυρας ήταν εξίσου ξεκάθαρες και τις διαμήνυσαν κατ’ επανάληψη.

Οι Τούρκοι έχουν ένα… «καλό» για τους τρεμαλέους ηγέτες του Ελληνισμού: Βροντοφωνάζουν δημόσια τις απαιτήσεις και διεκδικήσεις τους.

Και επειδή γνωρίζουν σαν τον παρά τον κάλπικο τις τουρκοφοβικές ηγεσίες του ελληνισμού, οι οποίες ασκούνται μόνο σε φλυαρίες και λήρους, προχωρούν ανεμπόδιστα την υλοποίηση των σχεδίων τους.

Όπως τώρα με την Αμμόχωστο. Το Εθνικό Συμβούλιο συνήλθε την Τετάρτη (21.7.2021) για να ενημερωθεί από τον Πρόεδρο για τα διαβήματα και την τηλεφωνική-επιστολική διπλωματία του προς ξένους αποδέκτες και τις γονυπετείς εκκλήσεις του να αποτρέψουν την νέα τουρκική εκνομία.

Ο Ν. Αναστασιάδης και οι Εθνοσύμβουλοι επικαλέστηκαν τα ψηφίσματα 550 (1984) και 789 (1992), που αφορούν την Αμμόχωστο, για να απαιτήσουν από την κατοχική Τουρκία να τα σεβαστεί. Αλλά, τι; Ξεχνούν όλοι ότι ο Αναστασιάδης μετέτρεψε την όποια ισχύ αυτών των ψηφισμάτων σε ΜΟΕ, για να καλοπιάσει και να κατευνάσει το τουρκικό θηρίο.

Για ακόμα μια φορά, ο πρόεδρος Αναστασιάδης και η πολιτική ηγεσία επιβεβαιώνουν ότι δεν έχουν στρατηγική μακράς πνοής για απελευθέρωση και σωτηρία της Κύπρου. Δεν έχουν σχέδιο Β’. Δεν ξέρουν τι να κάνουν.

Νομοθετικές και διοικητικές ρυθμίσεις (10ος αιώνας)

αναδημοσίευση από την Βυζαντινή Ιστορία

.

Η περίοδος της Μακεδονικής δυναστείας υπήρξε μια εποχή έντονης νομοθετικής δράσης. Ο Βασίλειος Α’ ήθελε να δημιουργήσει ένα γενικό κώδικα ελληνορωμαϊκού ή βυζαντινού νόμου, που θα παρείχε μια χρονολογική ταξινόμηση κάθε πράξης νομοθετικής, παλιάς ή νέας. Σχεδίαζε δηλαδή την αναζωογόνηση και προσαρμογή στις νέες συνθήκες του νομοθετικού έργου του Ιουστινιανού, και την προσθήκη, σ’ αυτόν, των νόμων που παρουσιάστηκαν αργότερα. Τα 4 μέρη του κώδικα του Ιουστινιανού, γραμμένα τα περισσότερα στα λατινικά και ογκώδη όπως ήταν, τα μελετούσαν συνήθως στη συντομευμένη ελληνική τους έκδοση ή σε ερμηνείες και αποσπάσματα με βάση το λατινικό πρωτότυπο. Πολλά από αυτά όμως, αν και τα χρησιμοποιούσαν αρκετά, ήταν πολύ ανακριβή και συχνά ακρωτηρίαζαν τα πρωτότυπα κείμενα.

Ο Βασίλειος Α’ σκόπευε να αχρηστεύσει τους παλιούς νόμους, ακυρώνοντάς τους και εισάγοντας νέους. Οι λατινικοί όροι και οι εκφράσεις που διατηρήθηκαν στο νέο κώδικα έπρεπε να εξηγηθούν στα ελληνικά, επειδή η ελληνική θα ήταν η γλώσσα του νομοθετικού έργου του Βασιλείου. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας χαρακτήριζε τη μεταρρυθμιστική του προσπάθεια στον τομέα του Δικαίου «ανακάθαρση των παλαιών νόμων».

Γνωρίζοντας ότι η επεξεργασία του νέου κώδικα θα κρατούσε πολύ, ο Βασίλειος εξέδωσε ένα μικρότερο έργο, τον «Πρόχειρο Νόμο», για να βοηθήσει όσους ενδιαφέρονταν να γνωρίσουν σε συντομία του νόμους, με βάση τους οποίους διοικείτο η αυτοκρατορία. Ο πρόλογος του «Πρόχειρου Νόμου» αναφέρεται στους νόμους του κράτους ως νόμους που καθιερώνουν στην αυτοκρατορία τη δικαιοσύνη και με βάση τους οποίους «υψώνεται ένα έθνος» (Παροιμίες 14:34).

Ο «Πρόχειρος Νόμος» διαιρέθηκε σε 40 «τίτλους» και περιείχε τα κυριότερα νομοθετικά ζητήματα, και κυρίως εκείνα που σχετίζονται με το οικογενειακό και το ποινικό δίκαιο. Κύρια πηγή του ήταν κυρίως για τα πρώτα 21 μέρη, οι εισηγήσεις του Ιουστινιανού, ενώ τα υπόλοιπα μέρη του κώδικα του Ιουστινιανού χρησιμοποιήθηκαν πολύ λιγότερο. Τόσο συνηθισμένη ήταν η προσφυγή στις αναθεωρημένες και συντομευμένες ελληνικές εκδόσεις του παλιού αυτού Κώδικα ώστε και αυτοί που επεξεργάστηκαν τον «Πρόχειρο Νόμο» χρησιμοποίησαν αυτές τις εκδόσεις περισσότερο από το λατινικό πρωτότυπο.

Από το σχέδιο των «τριών τμημάτων» στην Ιουλιανή Συνθήκη (1827)

.

Tον Iανουάριο του 1824 η Pωσία υπέβαλε προς τις Mεγάλες Δυνάμεις και την Oθωμανική Aυτοκρατορία ένα υπόμνημα για την επίλυση του ελληνικού ζητήματος. Σύμφωνα με το υπόμνημα αυτό, που έμεινε γνωστό ως σχέδιο των τριών τμημάτων, θα δημιουργούνταν τρία αυτόνομα ελληνικά κρατικά μορφώματα με καθεστώς ηγεμονιών ή πριγκηπάτων. Tα κρατίδια αυτά θα ήταν φόρου υποτελή στην Oθωμανική Aυτοκρατορία, η οποία θα διατηρούσε ορισμένες φρουρές με περιορισμένες ωστόσο αρμοδιότητες.

Eδαφικά η μια ηγεμονία θα περιλάμβανε τη Θεσσαλία και την A. Στερεά, η δεύτερη την Ήπειρο και τη Δ. Στερεά, ενώ η τρίτη την Πελοπόννησο και την Kρήτη. Tέλος, στο ρωσικό υπόμνημα γινόταν μνεία για τη διεύρυνση της κοινοτικής αυτοδιοίκησης στα νησιά του Αιγαίου. Η προτεινόμενη ρύθμιση παρέπεμπε στο νομικό καθεστώς των παραδουνάβιων ηγεμονιών (Mολδαβία και Bλαχία), το οποίο επέτρεπε στη Ρωσία να επεμβαίνει στο εσωτερικό τους προκαλώντας ένταση στις σχέσεις της με την Oθωμανική Aυτοκρατορία.

Έτσι, παρότι οι άλλες Δυνάμεις δεν απέρριψαν το σχέδιο, δε συνέβαλαν για την προώθησή του. Παρόλα αυτά στο ρωσικό υπόμνημα αναφερόταν για πρώτη φορά η προοπτική δημιουργίας αυτόνομων ελληνικών κρατιδίων, ενώ για πρώτη φορά γινόταν λόγος για στρατιωτική επέμβαση των Mεγάλων Δυνάμεων με σκοπό την επίλυση του ελληνικού ζητήματος, κάτι που τελικά συνέβη τρισήμισυ χρόνια αργότερα στο Ναβαρίνο.

Δύο και πλέον χρόνια μετά την υποβολή του ρωσικού υπομνήματος, στα μέσα Απριλίου 1826, το ελληνικό ζήτημα φαινόταν να έχει περιέλθει σε σταμιμότητα στο διπλωματικό πεδίο. Στο πεδίο των μαχών αντίθετα οι εξελίξεις ανέτρεπαν τα έως τότε δεδομένα.

Πώς θα εμφανιστούν τα Σκόπια στους Ολυμπιακούς;

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 21 Ιουλίου 2021.

Στις 23 Ιουλίου ξεκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ιαπωνία. Δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση δεν φαίνεται να πήρε το μάθημά της από το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου τον περασμένο μήνα.

Τα τελευταία 2.5 χρόνια, αν έμαθαν κάτι καινούργιο όσοι υποστήριξαν τη Συμφωνία των Πρεσπών ήταν ότι οι Σκοπιανοί δεν έχουν καμία διάθεση να εναρμονιστούν με τη Συμφωνία.

Για μας βέβαια, που η Συμφωνία αυτή ακρωτηριάζει την εθνική μας ταυτότητα παραδίδοντας το όνομα Μακεδονία και προσδίδοντας στον όρο Μακεδόνα εθνικά χαρακτηριστικά, για πρώτη φορά από την εποχή του Ηροδότου μέχρι σήμερα, αυτό ούτε αναπάντεχο είναι, αλλά και ότι ιδιαίτερα χρήσιμο.

Δεν είναι χρήσιμο, διότι δεν έχουμε καμία διάθεση να την υπερασπιστούμε προσπαθώντας να πείσουμε τον κόσμο ότι «δεν είναι βορειομακεδόνες, είναι Μακεδόνες – Πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας», ούτε ότι «δεν είναι Μακεδονία, είναι Βόρεια Μακεδονία». Εμείς απλούστατα γνωρίζουμε ότι ούτε Μακεδόνες είναι, ούτε στη Μακεδονία ζουν. Η πρωτεύσουσά τους, τα Σκόπια, ήταν πρωτεύουσα του Βιλαετίου του Κοσσυφοπεδίου την περίοδο 1888-1913. Ναι, μέχρι τη Συνθήκη Βουκουρεστίου.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ. – ΣΑΚ ΓΙΑ ΤΑ 47 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ

Η Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ.  (Συντονιστική Επιτροπή Υπεράσπισης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο ) και το Σωματείο ΣΑΚ εξέδωσαν στις 19-7-2021 την παρακάτω Ανακοίνωση, σχετικά με τις πρόσφατες τουρκικές προκλήσεις στην Κύπρο και την συμπλήρωση 47 χρόνων από την τουρκική εισβολή.

Καταγγέλουμε την επίσκεψη Ερντογάν στις 20 Ιουλίου στην Αμμόχωστο ως παράνομη, προκλητική και προσβλητική στη μνήμη των Ηρώων μας και των αθώων θυμάτων της ειδεχθούς τουρκικής εισβολής. Μόνος άθλιος στόχος της η νομιμοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου και η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας που ήταν και ο μόνιμος στόχος των Τούρκων και των Βρετανών από το 1950.

Καταγγέλουμε τις πολιτικές ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου που όλα αυτά τα χρόνια δεν αγωνίστηκαν ποτέ έμπρακτα για να αποτρέψουν τις τουρκικές προκλήσεις και παρανομίες, αλλά αντίθετα με την αποτυχημένη πολιτική του κατευνασμού που εφάρμοζαν συνειδητά τις ενθάρρυναν, με αποτέλεσμα την κορύφωσή τους.

Ο αγώνας της Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ. 1) για την αντιμετώπιση κρίσεων όπως στην περίπτωση του εκτρωματικού σχεδίου Ανάν που εν τέλει καταποντίστηκε με την καταψήφιση του 76% των Ελλήνων της Κύπρου, 2) για την ανάδειξη της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, βάσει των Γενικών Αρχών Δικαίου του Καταστατικού Χάρτη του Ο.Η.Ε., ως τερατογενή εκτροπή από τους αναγκαστικούς κανόνες του Γενικού Διεθνούς Δικαίου, 3) για την αποδόμηση των συνομιλιών προς επίλυση του Κυπριακού που επιχειρήθηκαν από τα Ηνωμένα Έθνη σε κάθε διάσκεψη της Γενεύης με σκοπό την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας , της επιβάλλει να κινηθεί σε ένα θεμελιώδη άξονα:

Μηδενική ανοχή επιστροφής σε νέα Πενταμερή Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Κυπριακό που νομιμοποιεί τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε η Τουρκία και συνεχίζει να διαπράττει, εξισώνοντας με την επίσημη σφραγίδα του, το κατεχόμενο έδαφος με το ελεύθερο, δημιουργώντας 2 κράτη ισότιμα και κυρίαρχα στην Κύπρο είτε με την μορφή Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας είτε με οποιαδήποτε άλλη μορφή που νομιμοποιεί το κατεχόμενο βόρειο τμήμα της μαρτυρικής Μεγαλονήσου.

Προμετωπίδα του αγώνα μας τίθενται τα εξής δεδομένα:

Μακάριος – τουρκική εισβολή – ευθύνες

Τετάρτη 17 Ιουλίου 1974. Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Χάρολντ Ουίλσον συναντάται με τον Μακάριο στο Λονδίνο.

.

Πώς μια δήλωσή του στις 17.7.74 και η ομιλία του στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, στις 19 του μηνός, άλλαξαν το σκηνικό σε βάρος της Κύπρου.

Γράφει ο Νίκος Παπαναστασίου

ΠΟΛΛΑ είναι τα ερωτηματικά για την προθυμία των Άγγλων να μεταφέρουν τον ανατραπέντα με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 τότε Πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο. 

Και σωστά διερωτώνται πολλοί, πώς οι Άγγλοι που κατηγορούνται από «δημοκράτες» ιστορικούς ερευνητές, αρθρογράφους και συγγραφείς σαν σύμμαχοι των Αμερικανών και της στρατιωτικής διακυβέρνησης στην Ελλάδα. Ακόμα και ότι συνέδραμαν τους Τούρκους στην εισβολή τους στην Κύπρο, μέχρι που ακόμα και τουρκικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα που μετείχαν στην εισβολή του Αττίλα είχαν πιλότους Άγγλους.

ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, οι Άγγλοι θα φρόντιζαν να σώσουν τον Μακάριο ή, με βάση αυτά που τους κατηγορούν, θα τον άφηναν στο έλεος των πραξικοπηματιών, οι οποίοι είχαν προωθήσει δυνάμεις στην Πάφο, απ’ όπου και έφυγε για το Λονδίνο μέσω Μάλτας; Αλλά και γιατί ο Μακάριος ζήτησε να τον πάρουν στο Λονδίνο και οι Άγγλοι πρόθυμα ικανοποίησαν την επιθυμία του;

ΕΞΗΓΗΣΗ για όλα αυτά υπάρχει, με οδοδείκτη τα όσα ακολούθησαν την άφιξη του Μακαρίου στο Λονδίνο: Τις επαφές που είχε με τον τότε Βρετανό Πρωθυπουργό Χάρολντ Ουίλσον και άλλους Βρετανούς επισήμους και προπαντός τις δηλώσεις που έκαμε, με αποκορύφωμα την ομιλία του στην ειδική συνεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, στις 19 Ιουλίου, παραμονή της τουρκικής εισβολής.

Η προδοτική φράση του Καραμανλή «η Κύπρος είναι μακράν»

.

Οι αστείες δικαιολογίες του καταγέλαστου Ευάγγελου Αβέρωφ

Γράφει ο Νίκος Παπαναστασίου

Την άνοιξη του 1988, κι ενώ στην Ελλάδα η Επιτροπή για τον «Φάκελο Κυπρου» είχε ολοκληρώσει τη λήξη των καταθέσεων, έγινε στη Βουλή των Ελλήνων συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών για την τραγωδία της Κύπρου. Σ’ αυτήν, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, υπουργός Αμύνης της πρώτης μετά τη στρατιωτική δικτατορία κυβέρνησης υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ανέλαβε να δικαιολογήσει την προδοτική φράση Καραμανλή «η Κύπρος κείται μακράν» και ότι αυτός ήταν ο λόγος που δεν βοηθήθηκε η Κύπρος κατά τη δεύτερη φάση της εισβολής. Ο Αβέρωφ, εκτός από υπουργός Άμυνας, ήταν τότε και επίτιμος πρόεδρος της «Νέας Δημοκρατίας», η δε ομιλία του δεν δημοσιεύτηκε ποτέ στην τύπο.

Την παρουσιάζουμε σήμερα επί λέξει και τα σχόλια δικά σας:

ΑΒΕΡΩΦ: «Μας κατηγόρησαν τότε, γιατί δεν στείλαμε στην Κύπρο το «Φάντομς». «Φάντομς» είχαμε παραλάβει 18 σύνολο και με διαταγή του Καραμανλή στάθμευαν στην Κρήτη, δια να είναι έτοιμα να πάνε στην Κύπρο. Το ένα χάλασε κατά την προσγείωση, διότι δεν είχαν εκπαιδευτεί ακόμη οι αεροπόροι τους στο νέο αυτό όπλο. Αλλά, και πέραν αυτού, εάν πήγαιναν, διά να έχουν καύσιμα και να μπορούν να γυρίσουν, θα έπρεπε να μείνουν υπεράνω της Κύπρου μόνο 5 έως 8 λεπτά.

Ποιος τρελός θα έστελνε αυτά τα αεροπλάνα, τα τόσο χρήσιμα για το μέλλον, να κινδυνεύσουν να ριχθούν από τους Τούρκους; Διότι οι Τούρκοι, στα νότια παράλια, είχαν τρία ραντάρ και διάφορα αεροδρόμια, από τα οποία μπορούσαν να σηκώσουν 50 δικά τους αεροπλάνα και να τα ρίξουν. Η Χούντα έστειλε αεροπλάνα και, από κακή συνεννόηση, το ένα κατερρίφθη από την Εθνοφρουρά και σκοτώθηκαν τόσα παιδιά. »

Ο Οργανισμός του Στρατού το 1904

Επιστολικό δελτάριο: Τάγμα Ευζώνων. Προπορεύεται η Σημαία. Διαστ. 138Χ89 χιλ.

Σύμφωνα με αυτόν η Ελλάδα χωρίστηκε σε τρεις στρατιωτικές περιφέρειες. Υπήρχε σε κάθε διαμέρισμα ένα στρατολογικό γραφείο και σε κάθε Περιφέρεια μια Μεραρχία. Η συγκρότηση των Μεραρχιών καθορίστηκε με βασιλικό Διάταγμα τον Σεπτεμβρίου του 1904. Συστάθηκε ιδιαίτερο σώμα Γενικών Επιτελών (το προσωπικό αυτού θα ήταν Επιτελείς σε ειρηνικές όσο και σε πολεμικές περιόδους).

Ο Ενεργός Στρατός αποτελείτο από:

Γενική Διοίκηση,
Όπλα (Πεζικό, Πυροβολικό, Ιππικό, Μηχανικό, Μεταγωγικό)
Υπηρεσίες (Οικονομική, Υγιειονομική, Κτηνιατρική, Μουσική και Θρησκευτική)
Στρατιωτικά Σχολεία και το
Μόνιμο Φρουραρχείο Αθηνών.

Η στάση της Ρωσίας και η μεταστροφή της αγγλικής πολιτικής: 1822 -1825

.

Η αποδοκιμασία της Ελληνικής Επανάστασης από τη Ρωσία στο συνέδριο του Λάιμπαχ εγγράφεται στην εναρμόνιση της ρωσικής πολιτικής με την Aρχή της Nομιμότητας που αποτελούσε από το 1815 το βασικό άξονα της διπλωματίας των Μεγάλων Δυνάμεων. Σύμφωνα με αυτή την αρχή, καταδικαζόταν κάθε ενέργεια που αμφισβητούσε τη νομιμότητα των καθεστώτων ή/και την εδαφική ακεραιότητα των υφιστάμενων κρατών.

Ωστόσο, τα ιδιαίτερα συμφέροντα της Ρωσίας στη νοτιοανατολική Ευρώπη και οι βλέψεις επί των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ευνοούνταν από την ελληνική επανάσταση. Άλλωστε, η επέμβαση της Ρωσίας στα εσωτερικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε κατοχυρωθεί μετά τη συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή (1774), οπότε η Ρωσία αναγνωρίστηκε ως προστάτιδα των ορθόδοξων χριστιανών που διαβιούσαν στα οθωμανικά εδάφη.

Αφορμή για μια νέα επέμβαση της Ρωσίας στάθηκαν η διαπόμπευση και ο απαγχονισμός του πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ και οι διώξεις κατά των χριστιανών, ιδίως στην Κωνσταντινούπολη και σε πόλεις της Μικράς Ασίας μετά την άνοιξη του 1821. Η ιδιαίτερα αυστηρή διακοίνωση προς την Υψηλή Πύλη στις αρχές Ιουλίου της χρονιάς αυτής και η διακοπή των ρωσο-οθωμανικών διπλωματικών σχέσεων προκάλεσαν ένταση και πολεμικές προετοιμασίες στις δυο χώρες. Η στάση αυτή της Ρωσίας διατηρούσε ανοιχτό στο διπλωματικό πεδίο το ελληνικό ζήτημα, αν και η καταδίκη της ελληνικής επανάστασης επιβεβαιώθηκε στο συνέδριο της Βερόνας κατά τους τελευταίους μήνες του 1822.

Παρά την αποχώρηση του Καποδίστρια τον Αύγουστο του 1822 από το ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών φαίνεται ότι στους κόλπους της ρωσικής διπλωματίας άρχισε να κερδίζει έδαφος η προοπτική μιας ρύθμισης για την ελληνική υπόθεση παρόμοιας με εκείνη που είχε επιτευχθεί στις παραδουνάβιες ηγεμονίες.

Ιωάννης Ζαμπέλιος Ο πρώτος δραματουργός της Επανάστασης (1787-1856)

.

γράφει ο Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

Ο Ιωάννης Ζαμπέλιος ήταν χρονικά ο πρώτος δραματουργός του νέου εθνικού μας βίου και μεγάλος πατριώτης. Γεννήθηκε στη Λευκάδα, το νησί που από τα Ιόνια είναι εγγύτερα στην Ηπειρωτική Ελλάδα. Όπως γράφει ο Τάκης Μπαρλάς, ο Ιωάννης Ζαμπέλιος από τα νεανικά του χρόνια έως τον θάνατό του έζησε με τη λαχτάρα της ελευθερίας της Ελλάδος. Την έκαμε πράξη σε όλη του τη ζωή και εμπνευσμένο τραγούδι στις τραγωδίες του. Προσθέτει επίσης ότι για τον Ζαμπέλιο μπορεί να επαναληφθεί αυτό που γράφτηκε για τον συμπατριώτη του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη: «Ήταν ο τραγουδιστής που πάντα πολεμά και ο πολέμαρχος που πάντα τραγουδά» ( Άρθρο Τ. Μπαρλά εις αφιέρωμα του περιοδικού «Νέα Εστία» για τα εκατό χρόνια από τον θάνατο του Ιωαν. Ζαμπέλιου, Τόμος 60ός, τεύχος 701, 15 Σεπτεμβρίου 1956, σελ. 1272).

Γόνος αρχοντικής οικογένειας ο Ζαμπέλιος έμαθε γράμματα στο νησί του, μεταξύ των οποίων και τα αρχαία ελληνικά. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο τις Πίζα. Δεν σταμάτησε εκεί τις σπουδές του. Συνέχισε στην Παβία και στο Μιλάνο, όπου επιδόθηκε στη γνωριμία και στην καλλιέργεια της λογοτεχνίας. Στο Μιλάνο γνώρισε τον ποιητή Μόντι και τον θεατρικό συγγραφέα Αλφιέρι. Ένα χρόνο έμεινε στο Παρίσι, όπου γνώρισε τον Κοραή και εκείνος τον προέτρεψε να ασχοληθεί με το γράψιμο θεατρικών έργων.

Όταν πληροφορήθηκε για την επανάσταση του παπά Βλαχάβα κίνησε για την Ελλάδα προκειμένου να ενωθεί με τους επαναστάτες, αλλά στην Ανκόνα πληροφορήθηκε το τραγικό του τέλος και γύρισε στην Μπολόνια. Το 1810 πεθαίνει ο πατέρας του και επιστρέφει στη Λευκάδα, που ήταν πλέον υπό Αγγλική κυριαρχία. . Λόγω των προσόντων του και του κύρους που διέθετε μεταξύ των συμπατριωτών του ανέλαβε τη θέση του εισαγγελέα, από την οποία και παρά την παρακολούθηση των Άγγλων εξουσιαστών προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στο Έθνος.

«Το θωρηκτόν – κουλούρα», Άρθρο του 1940

Εφημερίδα ΒΡΑΔΥΝΗ 2 Ιουλίου 1940: σσ. 1 & 3. Αρχείο: Περί Αλός.

αναδημοσίευση από το Περί Αλός
Από τα «κειμήλια» του Περί Αλός
Απόσπασμα από την εφημερίδα ΒΡΑΔΥΝΗ
2 Ιουλίου 1940: σσ. 1 & 3. Αρχείο: Περί Αλός

.

«Το τμήμα απονομής διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής ήτο πάντοτε πλούσιον εις εφευρέσεις, αι περισσότεραι των οποίων, περιττόν ίσως να λεχθή, είνε πρακτικώς ανεφάρμοστοι, αλλά τώρα με τον πόλεμον το ανωτέρω τμήμα δεν προφθάνει να εξετάζη σχετικάς αιτήσεις και χορηγή διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Εφευρέσεις εναντίον των μαγνητικών ναρκών, εφευρέσεις δια των οποίων ένα αεροπλάνον προσγειούται καθέτως, εφευρέσεις κατά των υποβρυχίων, θωρηκτά, αεροπλάνα, τορπίλλαι, τηλεβόλα παντός σχήματος. Αι περισσότεραι θεωρητικώς φαίνονται εν τάξει αλλά μόλις αποφασίση κανείς να τας εφαρμόσει αποδεικνύεται ότι δεν έχουν καμμίαν πρακτικήν αξίαν. Έτσι οι εφευρέται αυξάνονται και πληθαίνονται.

Η εφημερίς «Αμερικανός της Νέας Υόρκης» γράφουσα επί του προκειμένου αναφέρει μερικάς παλαιάς εφευρέσεις δια το περίεργον του πράγματος. Αι περιεργότεραι και συγχρόνως κινήσασαι περισσότερον την προσοχήν του κοινού είνε δύο: το σχήματος κουλούρας θωρηκτόν και το μονότροχον ποδήλατον. Το θωρηκτόν-κουλούρα, του οποίου το σχήμα βλέπετε εις την παρατιθεμένην εικόνα, εσχεδιάσθη το 1867 υπό του Αυστραλού μηχανικού Ράττερ από το Σύδνεϋ. Το θωρηκτόν είχε 20 τηλεβόλα εις τα άκρα της κουλούρας, και πέντε κατάρτια, τα δε διαμερίσματα του πληρώματος ήσαν εις το μέσον. Το θωρηκτόν τούτο, κατά τας βεβαιώσεις του εφευρέτου, ημπορούσε να κανονιοβολή το εχθρικόν πλοίον αδιάφορον από ποίαν πλευρά τούτο του επιτίθετο. Οιουσδήποτε ελιγμούς κι αν έκανε το εχθρικόν πλοίον, έλεγεν ο εφευρέτης, θα είχε πάντοτε απέναντί του το στόμιο των τηλεβόλων του θωρηκτού κουλούρας. Ο εφευρέτης εταξίδευσεν εις τας Ηνωμένας Πολιτείας, έλαβε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, ο δε αμερικανικός τύπος έκαμε τόσον θόρυβον γύρω από την εφεύρεσιν και πολλοί ειδικοί την εξεθείασαν τόσον, ώστε η πατρίς του Αυστραλία επείσθη και παρήγγειλε ένα τέτοιο θωρηκτό. Η Αμερική επερίμενε να δοκιμασθή το θωρηκτόν τούτο δια να παραγγείλει έπειτα και αυτή. Αλλά το θωρηκτόν κουλούρα δεν μπορούσε να κινηθεί εύκολα.

Η εγκατάσταση του «Σταμάτη» και του «Γρηγόρη» στην Αθήνα

.

του Παύλου Παπανότη, συνταξιούχου εκπαιδευτικού.

Στα μέσα του 20^ο αιώνα η αδιαφορία των κυβερνήσεων για την ανάπτυξη της υπαίθρου είχε ως επακόλουθο τη μαζική μετανάστευση αγροτικών πληθυσμών προς τα αστικά κέντρα, κυρίως στην Αθήνα. Έτσι επιδεινώθηκαν προϋπάρχοντα προβλήματα της πρωτεύουσας, ένα από τα οποία ήταν το κυκλοφοριακό. Η μεγάλη αύξηση τόσο των τροχοφόρων όσο και των πεζών καθιστούσε επιτακτική τη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της κυκλοφοριακής συμφόρησης, η οποία ήταν πλέον μόνιμη κατάσταση στις λεωφόρους του κέντρου των Αθηνών.

Η πρώτη σκέψη για την εγκατάσταση αυτόματων φωτεινών σηματοδοτών στις διασταυρώσεις των κεντρικών δρόμων έγινε το 1950 και μάλιστα είχαν παραγγελθεί τότε ειδικά φανάρια. Όμως οι συγκοινωνιολόγοι και οι πολεοδόμοι έκριναν ότι θα έπρεπε να γίνουν σχετικές μελέτες, προτού τοποθετηθεί το σύστημα. Έτσι, τοποθετήθηκαν το 1954 ορισμένοι φωτεινοί σηματοδότες σε κεντρικά σημεία της πόλης, για να μελετηθεί η αποτελεσματικότητα του μέτρου. 

Το σύστημα όμως ήταν ατελές, όπως φαίνεται από δημοσίευμα αθηναϊκής εφημερίδας: «Φαίνεται ότι οι αυτόματοι φωτεινοί σηματοδόται, που ρυθμίζουν την κίνησιν των τροχοφόρων, είναι αυτόματοι μόνον κατ’ όνομα. Διότι εις μερικάς διασταυρώσεις, όπου έχουν τοποθετηθεί τέτοιοι σηματοδόται, υπάρχει και ένας αστυφύλαξ που ρυθμίζει τα φώτα των με ένα διακόπτην! Βέβαια και το σύστημα αυτό είναι πρακτικώτερον από τον αστυφύλακα της Τροχαίας που στέκει εις το μέσον του δρόμου και κατευθύνει την κίνησιν με τα σήματα των χεριών του» (εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, φύλλο της 24^ης Απριλίου 1954).  

Εκκλησιαστικά ζητήματα του 10ου αιώνα

Xάρτης που αποτυπώνει εδαφικά το Μεγάλο Σχίσμα του 1054. Με Γαλάζιο ο Ορθόδοξοι, με πορτοκαλί οι παπικοί και με πράσινο άλλα θρησκεύματα

αναδημοσίευση από τη Βυζαντινή Ιστορία

.

Το μεγαλύτερο γεγονός στην εκκλησιαστική ζωή του Βυζαντίου, την εποχή της δυναστείας των Μακεδόνων, υπήρξε ο οριστικός χωρισμός της χριστιανικής εκκλησίας σε Ανατολική Ορθόδοξη και Δυτική Καθολική, που έλαβε χώρα στα μέσα του 11ου αιώνα, ύστερα από πολλές διαμάχες που κράτησαν σχεδόν δύο αιώνες.

Η πρώτη ενέργεια του Βασιλείου Α’ (σχετικά με τα εκκλησιαστικά ζητήματα) ήταν η εκθρόνιση του Πατριάρχη Φωτίου και η επαναφορά του Ιγνατίου, που είχε εκθρονιστεί (την εποχή του Μιχαήλ Γ’). Με το μέτρο αυτό ο Βασίλειος ήλπιζε να ενισχύσει τη θέση του στο θρόνο, ο οποίος ουσιαστικά δεν του ανήκε. Πίστευε ότι με το να επαναφέρει τον Ιγνάτιο εκπλήρωνε διπλό σκοπό:

• αποκαθιστούσε δηλαδή ειρηνικές σχέσεις με τον Πάπα, ενώ συγχρόνως
• κέρδιζε την υποστήριξη του λαού του Βυζαντίου, ο οποίος στην πλειοψηφία του ήταν με το μέρος του Ιγνατίου.

Γράφοντας στον Πάπα, τόσο ο Βασίλειος όσο και ο Ιγνάτιος, αναγνώριζαν την εξουσία κι αυθεντία του για τις υποθέσεις της Ανατολικής Εκκλησίας. Τα γράμματα αυτά δείχνουν ότι τη στιγμή αυτή ο Πάπας θριάμβευε φαινομενικά στην Ανατολή. Ο Πάπας Νικόλαος Α’ όμως δεν έζησε να δει τη νίκη αυτή, γιατί τα γράμματα που του έστειλαν από το Βυζάντιο έφτασαν μετά το θάνατό του και τα έλαβε ο διάδοχός του Αδριανός Β’.

Στις Συνόδους της Ρώμης και αργότερα στη Κωνσταντινούπολη, το 869, παρουσία των αντιπροσώπων του Πάπα, εκθρονίστηκε κι αναθεματίστηκε τόσο ο Φώτιος όσο και οι οπαδοί του. Η Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης του 869 αναγνωρίστηκε ως Οικουμενική από τη Δυτική Εκκλησία, και τέτοια θεωρείται ακόμη και σήμερα.

Στην εκκλησιαστική ζωή της, λοιπόν, η αυτοκρατορία υποχώρησε στον Πάπα σε όλα τα σημεία. Τελείως διαφορετική υπήρξε όμως η στάση του αυτοκράτορα έναντι των θρησκευτικών θεμάτων της Βουλγαρίας, όπου ο λατινικός κλήρος θριάμβευε στα τέλη της βασιλείας του Μιχαήλ Γ’. Παρά τη δυσαρέσκεια του Πάπα και την αντίθεση των αντιπροσώπων του, ο Βασίλειος Α’ πέτυχε την απομάκρυνση από τη Βουλγαρία των Λατίνων ιερέων, ενώ ο βασιλιάς της Βουλγαρίας Βόρις ενώθηκε και πάλι με την Ανατολική Εκκλησία. Το γεγονός αυτό επηρέασε πολύ τη μετέπειτα ιστορία του βουλγαρικού λαού.

Κατά την περίοδο της καθαίρεσής του, ο εκθρονισμένος και αφορισμένος Φώτιος συνέχισε να ελκύει το θαυμασμό των οπαδών του, που του έμειναν πιστοί σε όλη τη διάρκεια της πατριαρχίας του Ιγνατίου. Ο ίδιος ο Βασίλειος αναγνώρισε την κακή συμπεριφορά του προς τον Φώτιο και προσπάθησε να τη διορθώσει, με το να αρχίζει να τον καλεί στην αυλή του, όπου του εμπιστεύθηκε την αγωγή των παιδιών του. Αργότερα, μετά το θάνατο του Ιγνατίου, ο Βασίλειος προσέφερε στον Φώτιο τον πατριαρχικό θρόνο, πράγμα που αποτέλεσε την αρχή μιας νέας τακτικής, έναντι του Πάπα.