Από τον Κατσάνη στον Κατσίφα: «Ο Ελληνισμός που αντιστέκεται»

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

«Κύριε Κατσάνη, εμείς είμαστε, δικοί σας». Ο αγέρωχος ταγματάρχης των Καταδρομών είχε κυριεύσει με σκληρή μάχη μία σημαντική κορυφή του Πενταδακτύλου κατά την τουρκική ειθσβολή του 1974. Η φωνή που τον κάλεσε να σηκωθεί δυστυχώς δεν ήταν φιλική. Κάποιος Τούρκος ή Τουρκοκύπριος, που μιλούσε ελληνικά, τον παρέσυρε να φανερωθεί. Μόλις σηκώθηκε το παλληκάρι από το Σιδηρόκαστρο η φονική ριπή τού στέρησε τη ζωή. Τον έστειλε στην Αθανασία.

Για την Πατρίδα και την Ελευθερία έπεσε ο ήρωας καταδρομέας. Μετά από 46 ολόκληρα χρόνια τα οστά του βρέθηκαν, ταυτοποιήθηκαν και επέστρεψαν για να ταφούν στη μακεδονική γη. Για μία ακόμη φορά οι κοινοί αγώνες έφεραν κοντά την Κύπρο και τη Μακεδονία. Ο Γεώργιος Κατσάνης, προαχθείς μετά θάνατον σε Αντιστράτηγο, συνέχισε την παράδοση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος ελευθέρωσε την Κύπρο από τους Πέρσες. Και ανταπέδωσε την προσφορά του Κυπρίου Γρηγόρη Αυξεντίου προς τη Μακεδονία. Ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ του 1955-59 είχε υπηρετήσει ως Έφεδρος Αξιωματικός στον Ελληνικό Στρατό και τοποθετήθηκε σε φυλάκιο των Ελληνοβουλγαρικών συνόρων.

Ήταν 1η Φεβρουαρίου του 1944…

Ο Κίτσος Μακρυγιάννης Μαλτέζος.

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

άρθρο  του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Το πρωινό της Τρίτης 1ης Φεβρουαρίου του 1944 ο Κίτσος Μακρυγιάννης Μαλτέζος πέφτει νεκρός από χέρι ελληνικό μπροστά στο άγαλμα του Βύρωνα. Οι εκτελεστές της ΌΠΛΑ έβγαλαν από την μέση τον «προδότη». Ήταν η εποχή που ο κατοχικός εμφύλιος είχε ήδη φουντώσει.

Η ΟΠΛΑ υπαγόταν -όπως και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ- στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Εν μέσω κατοχής του Άξονα, είχε παρθεί η απόφαση στο Κόμμα όχι απλώς να μονοπωλήσει την αντίσταση ο ΕΛΑΣ αλλά να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με την «αντίδραση» και όχι με τους Γερμανούς. Όπου «αντίδραση» βεβαίως όσοι πατριώτες αρνούνταν να εισχωρήσουν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σαν πρόσωπα ή σαν αντιστασιακές οργανώσεις.

Η πολιτική αυτή της εξόντωσης αγωνιστών άλλων οργανώσεων μόνο και μόνο γιατι δεν δέχονταν να υποταχθούν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ανάγκασε τον Κίτσο Μαλτέζο να εγκαταλείψει ήδη από τον Ιανουάριο του 1943 την ΟΚΝΕ. Σημειωτέον δεν είχε αρχίσει ακόμη έντονα ο κατοχικός εμφύλιος στα βουνά. Οι εξελίξεις θα δικαιώσουν σε απόλυτο βαθμό τον εικοσιδιάχρονο τότε Κίτσο.

Ο ίδιος δεν ήταν ένα απλό στέλεχος της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Ήταν ηγετικό στέλεχος τόσο σημαντικό ώστε στους κόλπους της ΟΚΝΕ να τον ονομάσουν «Κόκκινο Τσάρο». Η φυγή του θα αποτελούσε σκάνδαλο καθώς γνώριζε πρόσωπα και πράγματα. Παρά τις προσπάθειες στελεχών του Κόμματος να τον μεταπείσουν, ο ίδιος είχε λάβει την οριστική του απόφαση. Έπρεπε όμως να δικαιολογηθεί στη βάση της νεολαίας και του φοιτητικού κόσμου η φυγή του Μαλτέζου. Διαδόθηκε μια φήμη πως οι Ιταλοί είχαν στα χέρια τους μια λίστα με ονόματα 25 στελεχών της Νεολαίας.

“O πρώτος Πατροκοσμάς”, κήρυκας κατά Τούρκων, Ισλάμ, υποταγμένων

.

Ο ιερομόναχος π. Νεκτάριος Τέρπος υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα των προεπαναστατικών χρόνων και δίκαια χαρακτηρίζεται ως ο πρόδρομος του Πατροκοσμά του Αιτωλού. Γεννήθηκε στη Μοσχόπολη της Βορείας Ηπείρου πιθανώς το 1675.

Δεν υπάρχουν επαρκείς πληροφορίες για τη ζωή του. Γνωρίζουμε ότι εκάρη μοναχός και μόνασε στο Άγιο Όρος. Αργότερα έγινε ηγούμενος στην Ιερά Μονή Παναγίας Αρδενίτσας στην σημερινή Αλβανία. Από εκεί ξεκίνησε το ιεραποστολικό του έργο θέλοντας να σταματήσει τους εξισλαμισμούς που κατέστρεφαν τον ελληνισμό.

Αντίθετα με τον Αγ. Κοσμά τον Αιτωλό ο πατήρ Νεκτάριος κήρυττε σε ιδιαίτερα σκληρή γλώσσα κατά των Τούρκων και του Ισλάμ για αυτό όχι άδικα η δράση του θεωρείται και εθνική και όχι μόνο θρησκευτική. Κάποια στιγμή, το 1724, στο χωριό Τραγότι επιτέθηκε τόσο άγρια στον «ψευτοπροφήτη και μαθητή του αντιχρίστου Μωάμεθ», ώστε δέχτηκε επίθεση από δύο Τούρκους που τον άφησαν ημιθανή. Επέζησε αλλά με μόνιμη βλάβη στο αριστερό χέρι.

Να πως περιγράφει ο ίδιος την περιπέτειά του: «Ύστερον δε το έμαθαν δύο αδέλφια Αγαρηνοί, οι οποίοι ήσαν σουμπασάδες, το πως εκήρυξα ομολογώντας τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, και την Θεοτόκον Μητέρα και Παρθένον, τον δε Μωάμεθ ψεύστην και πλάνον, και έναν πρώτον μαθητήν του αντιχρίστου. Ήλθαν και με ηύραν εις το σπήτι του παπά, και είχεν ο καθ’ ένας από ένα κοντόξυλον… και κτυπώντες επάνω μου ανελεήμονα… με έδερναν όπου έφθανε ο καθ’ ένας… τόσον συχνά με έκρουξαν…

Εκλεκτικές συγγένειες της ΝΔ με τον Οντέρ Μουμίν

.

Η παρουσία και κυρίως η ομιλία του δημάρχου Ιάσμου Ροδόπης, Οντέρ Μουμίν, στην Προύσσα αναδείχθηκε ως μέγα θέμα πανελληνίως και όχι αδίκως. Οι φράσεις του Οντέρ για το ανοιχτό όραμά του που «θα αγκαλιάζει τη μητέρα πατρίδα», οι διαβεβαιώσεις του πως παρότι τελείωσε ελληνικό Λύκειο και Πανεπιστήμιο δεν έχει χάσει τίποτε από «τον μουσουλμανισμό και τον τουρκισμό» του, η απαγγελία μιλιταριστικού ποιήματος, η μομφή του προς τον μειονοτικό ανθυποψήφιό του πως τον αντιπολιτεύεται «σε ενότητα μαζί με τον Έλληνα» και –το κυριότερο– η αναφορά του στον «γνωστό εχθρό απέναντι» (!) εξόργισαν όσους Έλληνες διαθέτουν ακόμη μιαν εθνική αξιοπρέπεια.

Ωστόσο θα ήταν καλό να βλέπαμε συνολικά το θέμα και να πηγαίναμε και πέρα από τα αρχικά αισθήματα. Πρώτα πρώτα ποιος είναι ο Οντέρ Μουμίν; Ποιος τον ανέδειξε αρχικά (2014) ως πολιτικό παράγοντα κατεβάζοντάς τον ως περιφερειακό σύμβουλο και χρίζοντάς τον μετά αντιπεριφερειάρχη μέχρι την ανεξαρτητοποίησή του;

Διότι όλοι θυμούνται ότι προεκλογικά καλούσε τη μειονοτική κοινωνία να ψηφίσει την παράταξή του, ώστε «να εκλεγούν περισσότεροι τουρκομουσουλμάνοι σύμβουλοι» και ότι μετεκλογικά απουσίασε επιδεικτικά μαζί με όλους τους άλλους μειονοτικούς συμβούλους όταν θα ψηφιζόταν κείμενο συμπαράστασης για τους δύο στρατιωτικούς μας που κρατούνταν στην Αδριανούπολη.

Όταν κάποτε είχαμε διπλωματία

.

Ιστόρημα του Ευάγ. Αθανασιάδη

Βρισκόμαστε στα 1912. Ημέρα 27η Οκτωβρίου. Ο Ελληνικός Στρατός μπήκε στην Θεσσαλονίκη. Στην «Νύφη του Θερμαϊκού», στην χθεσινή Συμβασιλεύουσα της Κωνσταντινουπόλεως, στην αυριανή Συμπρωτεύουσα των Αθηνών.

Από βραδύς, τρεις Έλληνες καβαλαραίοι φτάνουν στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης και συμφωνούν με τον Τούρκο Πασά την παράδοση της Πόλης. Αρχίζουν και συντάσσουν το πρωτόκολλο παράδοσης. Αρχίζει να χαράζει όταν υπογράφουν. Ημερομηνία υπογραφής με προτροπή του αξιωματικού του επιτελείου, η 26η Οκτωβρίου 1912, ημέρα του Άη Δημήτρη, αποτυπώνοντας την στιγμή, όταν χθες βράδυ συμφώνησαν την παράδοση.

Τα στρατιωτικά τμήματα μπήκαν την 27η Οκτωβρίου, από την προέκταση της παραλιακής οδού, που από τότε μέχρι και σήμερα ονομάζεται Λεωφόρος Νίκης.

Δύο άλλοι, καβαλαραίοι, ένας ταγματάρχης και ένας υπολοχαγός, του επιτελείου της 7ης Ελληνικής Μεραρχίας, κινούνται νύκτα, βιαστικά, περιμετρικά στα δυτικά της Θεσσαλονίκης. Πίσω τους κανείς. Μαζί τους κανείς.

Δύο μόνοι καβαλαραίοι, μέσα στην νύχτα. Πού πάνε; Μα εκεί μόνο πάνω σε τούρκους ή Βούλγαρους θα πέσουν!! Μα αυτό θέλουν τους Βούλγαρους.  Δεν φοβούνται; Όχι ΔΕΝ φοβούνται…, βιάζονται… Πρέπει να βρουν τον δρόμο των Σερρών, από όπου έρχονταν οι Βούλγαροι, βιαστικοί να μπουν πρώτοι στην Πόλη.

Μικρά Ασία 1046: «Ο στρατηγός Κεκαυμένος αποκρούει την Τουρκική εισβολή»

.

Γράφει ο Μανώλης Χατζημανώλης

Το 1045/46 ο πατρίκιος και στρατηγός Στέφανος Λειχούδης, που είχε διοριστεί από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Θ’ Μονομάχο διοικητής της επαρχίας Βασπουρακάν στην Αρμενία, αιφνιδιάστηκε και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τουρκομάνους του σελτζούκου φύλαρχου Κουτουλμούς, χάνοντας όλες του τις δυνάμεις και καταλήγοντας στην σελτζουκική πόλη Ταμπρίζ όπου γδάρθηκε ζωντανός.

Ενθαρρυμένος από το αποτέλεσμα αυτής της πρώτης ελληνο-τουρκικής σύγκρουσης, ο Σελτζούκος σουλτάνος Τογρούλ μπέης έστειλε το 1048 τον ανιψιό του εμίρη Ασάν επικεφαλής 20.000 ανδρών να καταλάβει την πλούσια και ευάλωτη, όπως φαινόταν, βυζαντινή επαρχία.

Από την άλλη πλευρά, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Θ’, συνειδητοποιώντας το μέγεθος της απειλής, έδωσε εντολές για πολεμική ετοιμότητα στις διοικήσεις της Ανατολής. Στο “ορφανό” πλέον κατεπανάτο (διοίκηση) του Βασπουρακάν στάλθηκε ο στρατηγός Ααρών Ραντομίρ, γιος του τελευταίου Βούλγαρου τσάρου που είχε υποταχτεί στον Βασίλειο Β’ Βουλγαροκτόνο το 1018. Καθώς ο Ραντομίρ δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει με τις δυνάμεις του μόνο την μεγάλη σελτζουκική στρατιά, έσπευσε σε βοήθειά του ο δουξ Ιβηρίας και Ανίου, Κατακαλών Κεκαυμένος.

Η Ελλάδα στο μεταίχμιο

.

Γράφει ο Ιωάννης Αμπατζόγλου*

Μνημόνιο, φυγή των Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό, Συμφωνία των Πρεσπών, παράνομη μετανάστευση, αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας από την Τουρκία και φυσικά η υπογεννητικότητα των Ελλήνων και το δημογραφικό πρόβλημα συνθέτουν μία κατάσταση η οποία είναι ικανή να μας διαλύσει ως ελληνική κοινωνία αλλά και ως έθνος εάν δεν λάβουμε άμεσα δραστικά μέτρα.

Μέσα σε μία γενιά η ελληνική κοινωνία αλλοιώθηκε τόσο πολύ, ώστε να συζητούμε πλέον για τον κίνδυνο συνολικής κατάρρευσής της. Έχουν προκύψει αδιέξοδα οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτιστικά, σε έναν λαό με βάθος, σε έναν λαό ο οποίος άντεξε πολλά δεινά και κατάφερε να επιβιώσει. Ο λαός αυτός βέβαια πάντα είχε από κάπου να πιαστεί. Είχε να πιαστεί από την παράδοσή του, από την συνείδηση της συνέχειάς του, από την πίστη ότι δεν θα χαθεί, γιατί δεν είναι δυνατόν να χαθεί ο κύριος φορέας του ελληνικού πολιτισμού ο ελληνικός λαός ή αν προτιμάτε γιατί δεν θέλει ο Θεός να χαθεί.

Σε κάθε περίπτωση όμως με όλα αυτά που μας συμβαίνουν φαίνεται ότι έχουμε χάσει τον βηματισμό μας. Βαθύτερο αίτιο της κατάστασης που βιώνουμε σήμερα αποτελεί η έλλειψη παιδείας. Πάνω στην ελληνική παιδεία έχτιζαν όσοι προσπαθούσαν κατά καιρούς να ξυπνήσουν τους Έλληνες από το λήθαργο και να τους βοηθήσουν να σταθούν όρθιοι. Με τον όρο παιδεία φυσικά δεν εννοώ τα διάφορα πτυχία ή τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που μπορεί να έχει κάποιος, αλλά την ελληνική παιδεία η οποία πηγάζει μέσα από την ελληνική γραμματεία και παράδοση και η οποία δίνει το στίγμα της ύπαρξής μας αλλά και τον σκοπό αυτής της ύπαρξης. Ποιοι είμαστε και που πηγαίνουμε.

Η Συμφωνία των Πρεσπών ακυρώνεται;

.

Γράφει ο Ιωάννης Αμπατζόγλου*

Πολύς λόγος γίνεται για το αν ακυρώνεται η Συμφωνία των Πρεσπών. Φυσικά όλοι εμείς που την θεωρούμε όχι μόνο επαίσχυντη και προδοτική αλλά και τελείως ανιστόρητη και αντιεπιστημονική ισχυριζόμαστε ότι ακυρώνεται.

Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι από τη στιγμή που αυτή η συμφωνία υπογράφηκε δεν είναι δυνατόν να ακυρωθεί. Το επιχείρημα αυτής της πλευράς είναι ότι οι συμφωνίες δεν ακυρώνονται.

Ας δούμε δύο περιπτώσεις πρόσφατων συμφωνιών (συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης και Συμφωνία των Πρεσπών) και τις απόψεις, του πρωθυπουργού και του υπουργού εξωτερικών της Ελλάδας για την πρώτη (συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης) και του πρώην πρωθυπουργού (λόγω υπηρεσιακής κυβέρνησης ενόψει των εκλογών), του υπουργού εξωτερικών αλλά και του υπηρεσιακού πρωθυπουργού των Σκοπίων για τη δεύτερη (Συμφωνία των Πρεσπών).

α) Συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης

Διαβάζουμε στον ιστότοπο iefimerida.gr¹: «Όπως αναφέρουν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, πανηγυρίζοντας, η συμφωνία που υπεγράφη μεταξύ της Λιβύης και της Τουρκίας, για δημιουργία Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ των δύο χωρών, εγκρίθηκε από τη λιβυκή κυβέρνηση Εθνικής Συνεννόησης».

Ποντοκερασία 1946: Η επαίσχυντη ενέδρα και η καταστροφή ενός λόχου

.

Η Ποντοκερασιά είναι ένα μικρό ορεινό χωριό του νομού Κιλκίς στα όρια με τον νομό Σερρών.

Το 1946 στάθμευσε εκεί ο 4ος Λόχος του 567 Τάγματος Πεζικού της 37ης Ταξιαρχίας της Χ Μεραρχίας Πεζικού. Ο λόχος, υπό τον λοχαγό Μιχαήλ Στεφάνου, διέθετε 120 άνδρες και είχε στρατοπεδεύσει σε ύψωμα παρά το χωριό.

Ο λοχαγός εγκαταστάθηκε σε οίκημα στις παρυφές του χωριού. Αν και είχαν τοποθετηθεί τέσσερις διπλοσκοπιές δεν είχαν ληφθεί μέτρα κάλυψης των οδεύσεων προς τον καταυλισμό. Περιέργως, επίσης τα οπλοπολυβόλα του λόχου είχαν αποθηκευτεί σε οίκημα του χωριού.

Περί τις 03.15 τα ξημερώματα της 5ης Ιουλίου 1946 ομάδες γυναικόπαιδων από την Ποντοκερασιά και άλλα χωρία εμφανίστηκαν ξαφνικά ενώπιον του καταυλισμού του λόχου φωνάζοντας συνθήματα υπέρ του “λαού” και καλώντας τους στρατιώτες «να ενωθούν με τον λαό».

Τα λεωφορεία από την περιοχή του Ιάσμου προς Τουρκία συνεχίζονται….

Κείμενο του ιστολόγιου   14/2/2020

Γράψαμε ξανά και ξανά για τις εκδρομές που πληρώθηκαν από αντιδημάρχους ή από  κάποιες εταιρίες που έκαναν δώρο (κατά δήλωση του δημάρχου) στον δήμο Ιάσμου το λεωφορείο, για να πάνε γυναίκες της περιοχής στην Κεσσάνη ή στο Τεκίρνταγ να ψωνίσουν. Τονίσαμε το πόσο κακό είναι αυτό για τους επαγγελματίες της περιοχής. Κι όμως, αυτό η ιστορία συνεχίζεται.

Τα οστά ακόμη 20 πεσόντων στο Στρατιωτικό Νεκροταφείο της Κλεισούρας

Στο Στρατιωτικό Νεκροταφείο των Ελλήνων Πεσόντων του Έπους του ’40 στην Κλεισούρα της Πρεμετής βρίσκονται πλέον τα οστά άλλων 20 πεσόντων.

Η επίσημη ταφή τους, μετά από 79 χρόνια, έγινε σε μια απλή τελετή, με έντονη συγκινησιακή φόρτιση.

Της θρησκευτικής ακολουθίας χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Αργυροκάστρου Δημήτριος, ενώ παραβρέθηκαν η πρέσβης της Ελλάδας στα Τίρανα Σοφία Φιλιππίδου, ο συμπρόεδρος της μικτής ελληνοαλβανικής επιτροπής εμπειρογνωμόνων για τον εντοπισμό εκταφή, ταυτοποίηση και ενταφιασμό των Ελλήνων πεσόντων του έπους του 40, πτέραρχος Κωνσταντίνος Άγγος, ο αρχιπλοίαρχος Μήλος Δημήτριος και ο πλωτάρχης Σκουρεσίδης Δημήτριος, μέλη, Έλληνες και Αλβανοί, της μικτής επιτροπής επί εδάφους, τοπικοί παράγοντες και απλοί Έλληνες.

Αυτοί είναι οι «πράκτορες» του Ερντογάν στην Ελλάδα: Μειονοτικοί δήμαρχοι της Ροδόπης, με σημαίες της Ανεξάρτητης Δυτικής Θράκης

.

Τουρκόφρονες μειονοτικοί δήμαρχοι της Ροδόπης, παραβρέθηκαν σ’ εκδήλωση αλυτρωτικού συλλόγου στην Τουρκία, που αγωνίζεται για Ανεξάρτητη Θράκη.

Ο λόγος για τους δημάρχους Αρριανών Ριντβάν Αχμέτ και Ιάσμου Οντέρ Μουμίν, που έδωσαν «παρών» στην ετήσια γενική συνέλευση του παραρτήματος Προύσας του αλυτρωτικού Συλλόγου Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης (ΒΤΤDD), που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στην Προύσα της Τουρκίας.

Οι “Έλληνες” αιρετοί, που διατηρούν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με το τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής και με ακραίες εθνικιστικές οργανώσεις της Τουρκίας, παραβρέθηκαν στην προκλητική εκδήλωση και μάλιστα ο δήμαρχος Αρριανών απευθύνθηκε από το βήμα στους παρευρισκόμενους, μιλώντας έχοντας δίπλα του τη σημαία της Ανεξάρτητης Δυτικής Θράκης

Το εθνικιστικό ντεκόρ, στην αίθουσα που πραγματοποιήθηκε η γενική συνέλευση του παραρτήματος Προύσας του αλυτρωτικού ΒΤΤDD), ήταν στολισμένη επίσης με τουρκικές σημαίες και πορτραίτα στολισμένη με σημαίες της Τουρκίας , με αφίσες του Κεμάλ και του Αχμέτ Σαδίκ.

Σωρηδόν τα σκαμπίλια από τα Σκόπια

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 11 Φεβρουαρίου 2020.

Στα μέσα Νοεμβρίου 2019 οργανώθηκε ένα συνέδριο στα Σκόπια με τίτλο Μακεδονία 2025. Συμβάλλοντας στην οικοδόμηση ενός ισχυρότερου έθνους». Ασφαλώς υπό την αιγίδα της κυβέρνησης. Μίλησε ο τότε πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ, όπως και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Χρίστιαν Μιτσκόσκι, αρχηγός του VMRO, ο οποίος μάλιστα σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις σε δύο μήνες από σήμερα θα γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός του κράτους των Σκοπίων. Οι φωτογραφίες των διαφόρων ομιλητών με φόντο το (σκέτο) «Μακεδονία 2025» επιβλητικές.

[Ομοίως και με τη χρήση του όρου «Κρασιά της Μακεδονίας» με τον οποίο συμμετέχουν σε διεθνείς εκθέσεις οίνου].

Την περασμένη εβδομάδα, η υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Πολιτικής Ρασέλα Μιζράχι επανέφερε στο υπουργείο την πινακίδα όπου αναγράφεται το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας και φωτογραφήθηκε υπερήφανα μπροστά της. Το γεγονός προκάλεσε και την αντίδραση του πρώην υπουργού εξωτερικών, Νίκολα Δημητρώφ, ο οποίος σχολιάζοντας την πράξη είπε  ότι «συνιστά κατάφωρη παραβίαση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Είδατε; Μόνοι τους τα λένε!

Πρίγκιπας Νικόλαος: «Αχ! Πως καταντήσαμε!»

.

Ο Απρίλιος του 1897, θα έβρισκε τον ελληνικό στρατό να υποχωρεί από την Θεσσαλία προς τη Στερεά Ελλάδα, κάτω από τη συνεχή προέλαση των τουρκικών δυνάμεων.

Η νύχτα της 11ης Απριλίου του ιδίου έτους, ανήμερα της Μεγάλης Παρασκευής, θα έβρισκε τον Πρίγκιπα Νικόλαο της Ελλάδος στην ερειπωμένη πόλη της Λάρισας πλαισιωμένο από ελάχιστες δυνάμεις, απομεινάρια ενός στρατού, του οποίου το μεγαλύτερο τμήμα είχε, νωρίτερα, οπισθοχωρήσει ατάκτως.

Εκείνο το ξημέρωμα, ο δυστυχής πρίγκιπας θα ξεσπούσε σε λυγμούς, αναφωνώντας: «Αχ! πώς καταντήσαμε!»

Το απόσπασμα της εφημερίδας «Σκριπ» δημοσιεύθηκε ένα χρόνο μετά τον πόλεμο και αφηγείται αυτή τη μικρή ιστορική λεπτομέρεια:

Τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής όταν η Λάρισα ήταν πλέον έρημη και λείψανα του υποχωρούντος στρατού διέρχονταν από αυτή μέσα στο σκοτάδι, ο πρίγκιπας Νικόλαος που υποχωρούσε με την πυροβολαρχία του, σταμάτησε εκεί. Η ώρα ήταν τρεις μετά τα μεσάνυχτα.

Ο πρίγκιπας επήγε μέσα στο στρατώνα της Λάρισας, ακούμπησε πάνω σε ένα τραπέζι, σκέπασε το πρόσωπό του με τα δυό του χέρια και έκλαιγε απαρηγόρητος. Όταν δε τον προσέγγισαν αξιωματικοί για να τον παρηγορήσουν ο πρίγκιπας ακούστηκε να λέει διακοπτώμενος από λυγμούς: