Αναχαίτιση της καταπτώσεως του ηθικού.

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 11 Δεκεμβρίου 2019.

Αν ο «πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», όπως θεωρεί η σχολή των ρεαλιστών στον χώρο των διεθνών σχέσεων (Σουν Τζου, Θουκυδίδης, Κλαούζεβιτς), ο υβριδικός πόλεμος μπαίνει σαν σφήνα μεταξύ των δύο. Δεν υπάρχει λόγος να πολεμήσεις, αν κερδίζεις όσα στοχεύεις, μόνο με την απειλή του πολέμου.

Ο Ρώσος πράκτορας Γιούρι Μπεζμένωφ αποστάτησε στη Δύση. Το 1970 μεταμφιέστηκε σε χίππυ και πήγε από την Ινδία όπου υπηρετούσε, στην Αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα. Μετά από ενδελεχή εξέταση του δόθηκε πολιτικό άσυλο αρχικά στον Καναδά και από το 1983 στις ΗΠΑ.

Έγραφε με το ψευδώνυμο Τόμας Σούμαν εξήγησε τον τρόπο με τον οποίον δρούσαν οι Σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες. Μόνο κατά ένα ποσοστό 15% ασχολούνταν με κατασκοπεία του τύπου των ταινιών του James Bond. Κατά το 85%, η εργασία στην KGB εστιαζόταν στην υπονόμευση κρατών (subversion). Το σχέδιο έχει πέντε φάσεις: 1. αποδυνάμωση του ηθικού / εξαχρείωση, 2. αποσταθεροποίηση, 3. κρίση, 4. εμφύλιος πόλεμος ή εξωτερική επέμβαση, και 5. ομαλοποίηση.

Η θεατρική φάρσα Δημοκρατίας στην Δύση

.

και ο Κυρίαρχος  στο Παρασκήνιο Ολοκληρωτισμός

Του Rainer Mausfeld, Ζero Hedge

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

[Γραμμένο με το νυστέρι πεπειραμένου οξυδερκούς χειρούργου, αν και από καθηγητή άλλης ειδικότητας, το σπάνιας κοινωνικής σημασίας κατωτέρω άρθρο, η μυστική διεθνής σπείρα με το ψευδώνυμο «Ακεραιότητα» και άλλες ανάλογες μυστικές υπηρεσίες, δεν θα μπορέσουν -όσο και αν λαχταρούν- να το στιγματίσουν ως FakeStory, ψευδή είδηση, φτιαχτή από τους καταχθόνιους εχθρούς στον Βορρά.

Ο συντάκτης του είναι καθηγητής Emeritus της Ψυχολογίας στο γερμανικό πανεπιστήμιο του Κιέλου και προβαίνει με αυτό σε μιαν εξονυχιστική ανατομική ανάλυση των πολιτικών μηχανισμών και των ψυχοτεχνικών μεθόδων παραγωγής του νεωτερικού ανθρωπίνου τύπου, τελείως στερημένου δυνατότητας επιλογής αλλά και προσωπικής κρίσης και βούλησης για  δημοκρατία και ελευθερία, του οποίου ο κοινωνικός βίος  απορροφάται πλήρως από τον ρόλο του πολιτικά αδιάφορου καταναλωτή.

Τα αποτελέσματα, αυτής της μακράς και πεισματικής αναμορφωτικής διαδικασίας,  τα υφιστάμεθα και τα βλέπουμε καθημερινά, οι ευτυχείς πολίτες της Δυτικής «δημοκρατίας», αλλά μόνον ως υποκείμενα, θεατές ή ανύποπτοι κομπάρσοι, αυτού του μακάβριου θεάτρου.

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος: Εξομολόγηση και Ψυχοθεραπεία.

Πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου

Όταν ο λαός λέει ψέματα στον εαυτό του

.

Όποιος θέλει να καταλάβει γιατί η χώρα έφθασε στο σημερινό της χάλι, ας διαβάσει το βιβλίο του Ρ. Τράϊβερς περί της μωρίας των ανοήτων και την λογική της εξαπάτησης και αυτοεξαπάτησης.

Πριν δύο χρόνια ακριβώς τον ανακάλυψα διαβάζοντας ένα σχόλιο του Γιάννη Πρετεντέρη στα Νέα. Και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το μετάνιωσα καθόλου.

Tου Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Διότι πρόκειται για έναν στοχαστή που ξέρει να ανοίγει πόρτες και να προσφέρει κλειδιά κατανόησης.

Ο Ρόμπερτ Τράϊβερς (Robert Trivers) θεωρείται κορυφαίος στον κλάδο της εξελικτικής βιολογίας και για το έργο του τιμήθηκε το 2007 από την Βασιλική Ακαδημία Επιστημών της Σουηδίας με το Βραβείο Crafoord, το οποίο απονέμεται σε επιστημονικά πεδία που δεν καλύπτονται από τα γνωστά Βραβεία Νομπέλ.

Ειδικός στην ανάλυση της κοινωνικής εξέλιξης της σύγκρουσης και της συνεργασίας, ο Αμερικανός καθηγητής έγραψε το 2011 ένα εντυπωσιακό βιβλίο με τίτλο Η Μωρία των Ανοήτων –Η λογική της εξαπάτησης και της αυτοεξαπάτησης στην ανθρώπινη ζωή (εκδόσεις Κάτοπτρον).

Να Έχεις ή Να Είσαι;

.
..Φωτεινή Μαστρογιάννη

Ένα γνώρισμα των ανθρώπων της εποχής μας είναι η απάθεια, η πλήρης αδιαφορία. Η αδιαφορία αυτή δεν αφορά μόνο την προσωπική ζωή αλλά εκτείνεται στους πάντες και στα πάντα ακόμα και σε ό,τι αφορά τα παιδιά και τα εγγόνια. Δεν είναι όμως, δυστυχώς, ένα τωρινό φαινόμενο.

Ο Εριχ Φρομ έδωσε τη δική του ερμηνεία γι’αυτό το φαινόμενο ήδη από το μακρινό 1976 στο βιβλίο του «Να έχεις ή να είσαι;».

Θεωρεί ότι αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος ακόμα και για τα μέλη της ίδιας της οικογένειας είναι αποτέλεσμα του ανθρώπου της «αγοράς», ενός ανθρώπου που δεν έχει εγγύτητα με τον εαυτό του, ενός ανθρώπου που αλλάζει σύμφωνα με όσα του επιτάσσουν, δεν ενδιαφέρεται για τη φιλοσοφία ούτε για θρησκευτικά θέματα, αποφεύγει τα αισθήματα είτε αυτά είναι κακά είτε καλά, ενός ανθρώπου που ενδιαφέρεται μόνο για την εκτέλεση των καθηκόντων του με τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα, ένας άνθρωπος μηχανή. Ακόμα και ο καταναλωτισμός του γίνεται με αδιαφορία, καταναλώνει τα αντικείμενα όπως καταναλώνει φίλους, εραστές κτλ.

Αναφέρεται δε στην έρευνα του Μισέλ Μακόμπι «Gamesman – The New Corporate Leader». Ο Μακόμπι ανέλυσε τον χαρακτήρα 250 διοικητικών υπαλλήλων και μηχανικών μία από τις μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρείες. Τα συμπεράσματα ήταν εντυπωσιακά.

Το ψυχολογικό περιβάλλον των νέων

.

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ο νεωτερικός πολιτισμός άρχισε να αγγίζει τα όριά του. Νέα οξύτατα προβλήματα αναφάνηκαν, όπως το οικολογικό, η εξάντληση των φυσικών πόρων, οι εθνικιστικές συγκρούσεις, η απειλή πυρηνικού ολέθρου, η μετανάστευση από τον Νότο προς τον Βορρά, ο πολλαπλασιασμός συγκεκριμένων ψυχικών ασθενειών λόγω της μοναξιάς, της απουσίας νοήματος της ανθρώπινης ζωής κ.λπ. Νέα ιδεολογικά και φιλοσοφικά ρεύματα άρχισαν να αναδύονται, τα οποία σταδιακά σχημάτισαν τον μετανεωτερικό (postmodern) τρόπο σκέψης, που επιχειρεί να ξεπεράσει τα ποικίλα αδιέξοδα της νεωτερικής εποχής…

Σύμφωνα με τον μετανεωτερικό τρόπο σκέψης, δεν υπάρχει μία και μοναδική πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αποτελεί ένα ανθρώπινο ψυχοκοινωνικό κατασκεύασμα (constructionism), το οποίο μεταβάλλεται διαρκώς με το πέρασμα του χρόνου. Το νόημα της ζωής δεν σχετίζεται με ανώτερες αξίες και ιδανικά (αφού και αυτά αποτελούν ανθρώπινο κατασκεύασμα), αλλά με τις ατομικές αναζητήσεις του καθενός. Η μετανεωτερική σκέψη παραμερίζει την πειθαρχία και την τάξη και αναζητά την πολυφωνία, τη δημιουργικότητα, τον αυθορμητισμό, το παράδοξο, την αναζήτηση της απόλαυσης, την ανοχή.

Από την άποψη του χρόνου εκείνο που μετρά είναι η απόλαυση του παρόντος και όχι το παρελθόν ως νοήμων ιστορία και το μέλλον ως υπεύθυνη προετοιμασία. Γι’ αυτό και η σημασία του ιστορικού παρελθόντος έχει μειωθεί κατά πολύ στις σύγχρονες μαζικές δημοκρατίες της μαζικής κατανάλωσης. Ο ρόλος της φαντασίας έχει γίνει πανίσχυρος λόγω του πολιτισμού της εικόνας, αλλά και για τον πρόσθετο λόγο ότι στην μετανεωτερική εποχή μας δεν αναγνωρίζεται κανένα γενικό ιστορικό και φιλοσοφικό πλαίσιο που ερμηνεύει τη ζωή, τη φύση ή το κοινωνικό γίγνεσθαι. Με άλλα λόγια, έχουμε την αποθέωση της σχετικοποίησης των πάντων, η οποία προστιθέμενη στον γενικευμένο ηδονισμό και την ανοχή προς κάθε είδους πειραματισμού, καταλήγει στο να δικαιώνει όλες τις τάσεις και ορέξεις και να προάγει στο έπακρο τις φαντασιώσεις.

Η αθέατη όψη της μετανάστευσης Ελλήνων επιστημόνων *

.

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Το φαινόμενο της μετανάστευσης των Ελλήνων στο εξωτερικό στα χρόνια της κρίσης έχει λάβει σημαντικές διαστάσεις, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού της χώρας και των νέων ατόμων που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία (κατά κανόνα με ανώτατες και μεταπτυχιακές σπουδές) να εγκαταλείπει την Ελλάδα με την προοπτική εύρεσης εργασίας και βελτίωσης των συνθηκών ζωής σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Οι ψυχολογικές συνέπειες της μετανάστευσης, τόσο οι άμεσες, όσο και οι μακροπρόθεσμες (ακόμα και οι διαγενεακές), έχουν αποτελέσει συστηματικό αντικείμενο της κοινωνιοψυχολογικής έρευνας τα τελευταία 50 χρόνια.

Οι συνθήκες της μετανάστευσης και οι νοοτροπίες των Ελλήνων μεταναστών έχουν βέβαια διαφοροποιηθεί ριζικά σε σχέση με τα προηγούμενα μεταναστευτικά ρεύματα. Καταρχάς, έχει παρέλθει η εποχή που τα εμβάσματα των Ελλήνων μεταναστών και των ναυτικών στις οικογένειες τους επέτρεπαν τη βελτίωση της ζωής των αγροτικών και λαϊκών πληθυσμών της χώρας. Επίσης, πρέπει να θυμηθούμε ότι η αναχώρηση των μεταναστών με τα τραίνα και τα υπερωκεάνια για τις μεγάλες χώρες του δυτικού κόσμου ήταν για τους οικείους τους, συνώνυμη ενός «μικρού θανάτου» των ξενιτεμένων.

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΨΥΧΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ Ή ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑΣ;

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 2α Ιουλίου 2018

Η σχέση του ανθρώπου με το Θεό είναι ένα από τα μεγάλα ζητούμενα της ιστορίας. Προφανώς δεν υπάρχει άλλος τομέας της ανθρώπινης ζωής που να απασχόλησε περισσότερο τον άνθρωπο, από τη θρησκεία. Μελετώντας την ιστορία, από το απώτερο παρελθόν ως τα σήμερα, συμπεραίνουμε αβίαστα πως το μείζον πρόβλημα ήταν και παραμένει, η σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Η πάλη του ανθρώπου να επιζητεί ή να απορρίπτει το Θεό.

Όλες οι επιστήμες μας βεβαιώνουν πως δεν υπήρξε ποτέ εποχή που να μην απασχολούσε τον άνθρωπο η σχέση του με το θείον, δηλαδή να υπήρξε εποχή άθρησκος. Άλλωστε η α-θρησκεία είναι φαινόμενο των νεωτέρων χρόνων, γέννημα το άθεου ευρωπαϊκού πνεύματος, το οποίο όμως δεν μπόρεσε να τελεσφορήσει και παραμένει, εδώ και τρεις αιώνες, στο περιθώριο. Άθρησκος εποχή και αθεΐα, με τα σύγχρονα κριτήρια, δεν θα συναντήσουμε σε προηγούμενες εποχές. Η αθεΐα λ. χ. στην αρχαία Ελλάδα δεν έχει καμιά σχέση με την σημερινή αθεΐα. Οι «άθεοι» της αρχαίας εποχής δεν ήταν δογματικοί αρνητές του θείου, αλλά αγνωστικιστές. Μπόρεσαν και αποκολλήθηκαν από το παχυλό ειδωλολατρικό θρησκευτικό περιβάλλον της εποχής τους και άσκησαν κριτική στις απαράδεκτες περί των «θεών» αντιλήψεις του. Ας θυμηθούμε τις μεγάλες διώξεις και δίκες στην αρχαία Αθήνα, κατά τις οποίες καταδικάστηκαν πάμπολλοι σοφοί και επιστήμονες, όχι γιατί αρνούνταν την ύπαρξη θεού ή θεών, αλλά την άρνησή τους προς τους συγκεκριμένους «θεούς» της πόλεως και την υποχρεωτική συμμετοχή τους στη δημόσια λατρεία. Αντίθετα, στον ευρωπαϊκό «διαφωτισμό» τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι άθεοι δεν είναι απλά αμφισβητίες της υπάρχουσας θρησκευτικής κατάστασης, αλλά είναι δογματικοί και ιδεολογικοί αρνητές αυτού του ιδίου του Θεού. Είναι άθεοι με την πραγματική έννοα του όρου.

Φροϋδική ψυχολογία και οριοθέτηση της πίστεως.

 Χαράλαμπος Άνδραλης

«Αν θέλεις να μάθεις την ανθρώπινη ψυχή, διάβασε τα κείμενα των Μεγάλων Πνευματικών Πατέρων και τότε θα δεις πόσο φτωχή σε σύγκριση με αυτούς είναι η μοντέρνα ψυχολογία»  [Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς]

Πολύς θόρυβος προκλήθηκε το προηγούμενο διάστημα από κείμενο γνωστού ψυχιάτρου-ιερέα, που συνέδεε την ενασχόληση με την οριοθέτηση της πίστης με κάποια μορφή ψυχολογικού προβλήματος. Πέρα από το περιεχόμενο αυτής της άποψης η οποία δέχθηκε αξιόλογη κριτική, με την ανωτέρω τοποθέτηση εμφανίζεται πάλι ένα σοβαρό πρόβλημα που τείνει να λάβει μορφή μάστιγας με απρόβλεπτες πνευματικές συνέπειες για τον πιστό λαό: Η ανταλλαγή του θησαυρού της πίστης των όντως ψυχολόγων Αγίων Πατέρων, με τα χαρούπια της σύγχρονης ψυχολογίας του άθεου Σ. Φρόυντ και των μαθητών του, στην ποιμαντική και εξομολογητική.

Η υιοθέτηση της φροϋδικής ψυχολογίας στη θεραπευτική της Εκκλησίας φανερώνει ένα κόμπλεξ κατωτερότητας, μία επιφύλαξη για την παράδοση των νηπτικών ψυχιάτρων της Εκκλησίας και τη «μωρία του κηρύγματος του Σταυρού». Όσο και αν είναι καλές οι προθέσεις εκείνων που θέλουν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, η πραγματικότητα δείχνει ότι δεν υπάρχει σημείο επαφής, διότι οι δύο ψυχολογίες έχουν εντελώς διαφορετικές αφετηρίες και μεθόδους θεραπείας. Είναι δε τόσο παρακινδυνευμένη η απόπειρα συγκερασμού της χριστιανικής πίστης με τα αξιώματα της μοντέρνας ψυχολογίας, που οδηγεί σε συμπεράσματα παράτολμα, όπως η «αντιαιρετική ψυχασθένεια».

Τα αξιώματα της μοντέρνας ψυχολογίας έχουν επικρατήσει από καιρό στις χριστιανικές αιρέσεις, στις οποίες, ούτως ή άλλως, οι δογματικές και ηθικές αντιστάσεις έχουν χαλαρώσει σε ισοπεδωτικό βαθμό. Στην Ορθοδοξία έχουν επικρατήσει προς το παρόν, μόνο σε μία ολιγάριθμη σύναξη διανοουμένων νεορθοδόξων, βαθιά επηρεασμένων από τη δυτική θεολογία, που συνεργάζονται άψογα με τους άθεους κυβερνώντες, γι’ αυτό και έχουν μεγάλη δύναμη και προβολή, παρότι η διδασκαλία τους δεν αγγίζει μεγάλο μέρος του πιστού λαού, λόγω των ισχυρών «αντισωμάτων» που δημιούργησαν οι ασκητικοί σύγχρονοι Άγιοι.

Ἅγιος Παΐσιος ό Ἁγιορείτης: Αὐτοί πού δέν εἶναι καλά πνευματικά, εἶναι μερικοί ἱερωμένοι πού σπουδάζουν ψυχολογία, γιά νά βοηθήσουν τίς ψυχές (μέ ἀνθρώπινες τέχνες)

Αὐτοί πού δέν εἶναι καλά πνευματικά, εἶναι μερικοί ἱερωμένοι πού σπουδάζουν ψυχολογία, γιά νά βοηθήσουν τίς ψυχές (μέ ἀνθρώπινες τέχνες). Καί τό παράξενο εἶναι πού οἱ δάσκαλοί τους, οἱ ψυχολόγοι, δέν πιστεύουν στόν Θεό καί δέν παραδέχονται οὔτε ψυχή, ἤ τήν παραδέχονται μέ ἕνα δικό τους τρόπο (σχεδόν ὅλοι). Ἀπό αὐτήν τήν πράξη τούς οἱ κληρικοί αὐτοί φανερώνουν ὅτι πνευματικά εἶναι ἄρρωστοι καί ἔχουν ἀνάγκη ἀπό Ἁγιοπατερικές ἐξετάσεις, καί, ἀφοῦ θεραπευθοῦν, τότε θά διακρίνουν καί μόνοι τους τό ἄρρωστο αὐτό πνεῦμα καί θά γνωρίσουν παράλληλα καί τή θεία Χάρη, γιά νά χρησιμοποιοῦν στό ἑξῆς τίς ψυχές πού πάσχουν τήν θεία ἐνέργεια καί ὄχι τίς ἀνθρώπινες τέχνες.

Πλειοψηφία vs Αλήθεια: Πόσο ανεπηρέαστη είναι η «ελεύθερη» κρίση μας όταν βρεθεί σε «κατάλληλο» περιβάλλον;

Το στημένο πείραμα «οπτικής απάτης» του Solomon Asch δείχνει ότι η πλειοψηφία μπορεί να έρθει σε σύγκρουση με την αλήθεια και να κερδίσει, αν και καταφανώς υστερεί. Έτσι η ανθρώπινη κρίση μετατρέπεται σε ανθρώπινη συμμόρφωση.

Έχει εφαρμογή αυτός ο κανόνας της ανθρώπινης ψυχολογίας στο περιβάλλον της δημοκρατικής κοινωνίας που ζούμε; Ωθείται ο καθένας -μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ- να αναθεωρεί το τι θεωρεί «δίκαιο» και τι «άδικο, τι θεωρεί «καλό» και τι «κακό»; Κι αν ναι, τότε γιατί διαφημίζεται τόσο πολύ η «ελεύθερη βούληση» του πολίτη;

«Ὅλοι οἱ ψυχικὰ ἀσθενεῖς ἔχουν ὡς κέντρο τὸν ἑαυτό τους».

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἕνας ἀκόμη σύγχρονος Στάρετς, ὁ Στάρετς Σέργιος, συμφωνεῖ μέ τά λεγόμενα τοῦ Γέροντος Πορφυρίου καί τοῦ Γέροντος Παϊσίου, πού μόλις παρουσιάσαμε:
«Στὴ βάση τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν», παρατηρεῖ ὁ Στάρετς Σέργιος, «βρίσκεται ἡ ὑπερηφάνεια. Θεμέλιο τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν εἶναι ἡ θεώρηση τοῦ ἑαυτοῦ μας ὡς κέντρου τῶν πραγμάτων. Ὅλοι οἱ ψυχικὰ ἀσθενεῖς ἔχουν ὡς κέντρο τὸν ἑαυτό τους»[38]. Ἐδῶ ὁ Γέροντας ταυτίζεται πλήρως μέ τόν Γέροντα Πορφύριο, πού ὁμιλεῖ γιά τόν ἐγωισμό ὡς αἰτία τῆς κατάθλιψης.

Καί συνεχίζει: «Αὐτό, βεβαίως, δέν σημαίνει ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι ὑπεύθυνοι για τὴν ἀσθένειά τους. Ἡ ὑπερηφάνεια, ὅπως καὶ τὰ ἄλλα πάθη, ἔχουν στο ἄτομο ποικίλες προελεύσεις: τὴν προσωπικὴ βούληση, ἀλλὰ καὶ τὴν κληρονομικότητα, τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, τὴν κοινωνία, τὶς προσωπικὲς σχέσεις καὶ τὴν ἱστορία τοῦ καθενός. Κάθε πνευματικὸς Πατέρας πρέπει να εἶναι ταυτόχρονα καὶ ψυχίατρος. Κάθε ψυχικὴ ἀσθένεια ἔχει στήν βάση της πνευματικὰ προβλήματα»[39]. Καί ἐδῶ ὁ Γέροντας Σέργιος ταυτίζεται μέ τόν Γέροντα Πορφύριο πού διδάσκει ὅτι πίσω ἀπό τά λεγόμενα «ψυχολογικά» κρύβονται πνευματικά προβλήματα καί δαιμόνια.«Ἡ πνευματικότητα», παρατηρεῖ ἐπίσης ὁ Στάρετς Σέργιος, «καλύπτει καὶ περιλαμβάνει τὰ πάντα. Ἑπομένως, μία πνευματικὴ πράξη μπορεῖ να θεραπεύσει»[40]. Ἐδῶ ὁ Γέροντας ἀπαντᾶ σ’ αὐτούς πού λένε ὅτι (τάχα) χρειάζεται Πνευματικός γιά τά πνευματικά καί ψυχολόγος-ψυχίατρος γιά τά ψυχολογικά προβλήματα. Ὅλα εἶναι πνευματικά προβλήματα καί χρήζουν τήν Θεία Χάρη γιά νά θεραπευθοῦν.

Κίνα και Νέα Τάξη – εφαρμογή συστήματος κοινωνικής μηχανικής Οργουελικού εφιάλτη.

Κίνα – Το κράτος θα ορίζει την κοινωνική θέση των πολιτών ανάλογα με τις αγορές που κάνουν.

σ.σ. Όσο περισσότερο αποσυνδεόμαστε από τα παραδοσιακά ‘περιβάλλοντα’ (π.χ. ανεξάρτητο εθνικό κράτος, κοινότητα, παραδοσιακές αξίες, κουλτούρα αυτάρκειας, παραδοσιακοί τρόποι οικονομικής συναλλαγής με το κράτος) τα οποία σμίλευαν και περιφρουρούσαν την οικονομική μας δραστηριότητα δίνοντάς μας μια κάποια ανεξαρτησία και δυνατότητα προσωπικής επιλογής και έκφρασης, άλλο τόσο συνδεόμαστε σε ένα απρόσωπο τεχνολογικο-οικονομικό σύστημα ως απλά εξαρτήματα.
Στην Κίνα αυτή τη στιγμή ίσως να συντελείται το μεγαλύτερο πείραμα της νέας τάξης, ένα εφιαλτικό πείραμα κοινωνικής μηχανικής … σύντομα και στη γειτονιά μας. Εταιρείες κολοσσοί συνεργαζόμενες με την ίδια την κυβέρνηση εφαρμόζουν απίστευτα προγράμματα, αδιανόητα για τα δικά μας δεδομένα πίσω από τον μανδύα αξιών και μιας ιδεολογίας. Η ιδέα βασίζεται σε ένα από τα βασικά ρεύματα της Ψυχολογίας τον Συμπεριφορισμό και ειδικότερα στα πειράματα του Μπάροουζ Φρέντερικ Σκίνερ ο οποίος παρατήρησε ότι μπορεί να προγραμματίσει μία συγκεκριμένη συμπεριφορά μέσω της επιβράβευσης. Ο Σκίνερ τότε έδινε τροφή στο περιστέρι, τούτοι εδώ χρησιμοποιούν ως ‘τυράκι’ για να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη διάφορες ‘αξίες’ κάτι που θυμίζει λίγο την ‘δημοκρατία’ και τον ‘αντιρατσισμό’ του Σόρος. Το σημείο κλειδί εδώ είναι ότι οι αξίες παύουν να είναι κτήμα του ίδιου του ανθρώπου αλλά γίνονται κτήμα (πνευματική ιδιοκτησία) και εργαλείο χειραγώγησης ολιγαρχικών οικονομικών συμφερόντων. Αυτό είναι κάτι που δυστυχώς πολλοί καλοπροαίρετοι αδυνατούν να δουν.
Το θέμα είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ και δουλεύει σε ΠΟΛΛΑ ΕΠΙΠΕΔΑ αρκεί να δούμε ότι αυτή η νοοτροπία της επιβράβευσης έχει ήδη εγκατασταθεί ‘αθώα’ και στην Ελλάδα κυρίως στην οικονομία της αγοράς (αγόρασε αυτό για να πάρεις δώρο άλλο ένα), στα τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά παιχνίδια (με αποκορύφωμα ίσως την υστερία του Pokemon Go), στις τηλεφωνικές εταιρείες και αλλού με τα γνωστά ‘bonus points’. Σε άλλο επίπεδο ‘τρέχει’ και το πρόγραμμα αποκτήνωσης του ανθρώπου και αποδιοργάνωσής του μέσω της ομοφυλοφιλικής ατζέντας έτσι ώστε να εμπεδώσει καλύτερα τον ρόλο του ως ‘εξάρτημα’ του αναδυόμενου διαβολικού Οργουελικού συστήματος.

***

Κίνα: Χρήση μαζικών δεδομένων για την δημιουργία Συστήματος Κοινωνικής Πίστωσης.

Ανατριχιαστικό: Επιστημονικό πείραμα επέβαλλε φιλική συμπεριφορά προς τους μετανάστες χορηγώντας φάρμακα

.

Δεν είναι φαντασίωση. Δεν είναι επιστημονική φαντασία. Δεν είναι σάτιρα.

Μια νέα ψυχολογική έρευνα που δημοσιεύθηκε στην τελευταία έκδοση του περιοδικού της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αναγκαστική χορήγηση οξυτοκίνης στους ξενοφοβικούς μπορεί να τους κάνει πιο φιλικούς στους πρόσφυγες.

Η δημοσιευμένη έρευνα (εδώ σε pdf), που έχει τίτλο “Η συμμόρφωση με υποχρεωτική οξυτοκίνη μειώνει την ξενοφοβική απόρριψη εξωτερικής ομάδας”, περιγράφει μια επιτυχή απόπειρα χειραγώγησης του ανθρώπινου μυαλού μέσω χημικής παρέμβασης. Ο στόχος ήταν να κάνει τους ανθρώπους πιο ανεκτικούς στη μαζική μετανάστευση αλλάζοντας την ορμονική ανταπόκρισή τους προς τους μετανάστες.

Οι επιστήμονες εξέτασαν 183 λευκούς Καυκάσιους που χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να κάνουν δωρεές σε άτομα που έχουν ανάγκη, τα μισά από τα οποία ήταν πρόσφυγες (εξωτερική ομάδα) και τα μισά από τα οποία ήταν ντόπιοι (εσωτερική ​​ομάδα).

Οι συμμετέχοντες που σημείωσαν χαμηλά επίπεδα ξενοφοβίας ήταν ευνοϊκοί στην εξωτερική ομάδα. Αυτή η προτίμηση αυξήθηκε περαιτέρω μετά από ενδορινική χορήγηση οξυτοκίνης, μιας ορμόνης που παίζει σημαντικό ρόλο στην κοινωνική σύνδεση και στη σεξουαλική αναπαραγωγή. Από την άλλη πλευρά, οι συμμετέχοντες που σημείωσαν υψηλά ποσοστά ξενοφοβίας έδειξαν προτίμηση για την εσωτερική ομάδα.