Ο όσ. Φιλόθεος Ζερβάκος για τον τέκτονα Πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη και την παράνομη εισαγωγή του νέου ημερολογίου.

† ᾿Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβᾶκος

Εν Πάρῳ τῇ 16-5-1973

Τῷ ἐν Κυρίῳ αἰδεσιμωτάτῳ ἀγαπητῷ ἀδελφῷ καὶ συλλειτουργῷ π. Δημητρίῳ χαίρειν.

῾Ο Χριστὸς ἀληθῶς ἀνέστη, ζωὴν αἰώνιον χαρισάμενος καὶ Βασιλείαν Οὐράνιον δωρησάμενος πᾶσι τοῖς πιστοῖς, τοῖς ὀρθῶς πιστεύσασι καὶ ἐπεγνωκόσι τὴν ἀλήθειαν.
῎Ελαβον τὴν ἐπιστολήν σας καὶ σᾶς ἀπαντῶ εἰς τὰ ἐρωτήματά Σας.

* * *

Τὸ Νέον ῾Ημερολόγιον εἰς τὴν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν καμμία, οὔτε Οἰκουμενικὴ οὔτε Τοπική, Σύνοδος τὸ εἰσήγαγε.
Τὸ εἰσήγαγεν ἀντικανονικῶς καὶ παρανόμως ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Μελέτιος [Μεταξάκης, 1871-1935], ἔχων τὸν 33ον ὕπατον βαθμὸν τῆς Μασσωνίας, μὲ ἕξ ᾿Αρχιερεῖς ἀντορθοδόξως φρονοῦντας, διὰ νὰ δείξῃ καταφρόνησιν εἰς τὴν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν καὶ εἰς τὰς Παραδόσεις τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων καὶ ῾Αγίων Πατέρων καὶ συμφωνίαν μὲ τοὺς καινοτόμους νεωτεριστὰς σχισματο-αιρετικοὺς Παπιστάς, καὶ Διαμαρτυρομένους Λουθηροκαλβινιστάς.

Τὸ Νέον Γρηγοριανὸν Παπικὸν ῾Ημερολόγιον, τὸ ὁποῖον εἰσήγαγεν ὁ Πάπας Γρηγόριος [ΙΓ, 1572-1585] πρῶτον εἰς τὴν Δυτικὴν ᾿Εκκλησίαν, ἐπεχείρησε δὲ νὰ τὸ εἰσαγάγῃ καὶ εἰς τὴν ᾿Ορθόδοξον ᾿Ανατολικὴν ᾿Εκκλησίαν, ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ὄχι μόνον δὲν τὸ ἐδέχθη, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀνεθεμάτισεν εἰς δύο Τοπικὰς Συνόδους, συνελθούσας ἐν Κωνσταντινουπόλει.

* * *

῾Η ἐπίσημος ᾿Εκκλησία ὤφειλε νὰ ἀπαλλάξῃ τὸν ἑαυτόν Της ἀπὸ δύο ἀναθέματα, εἰς τὰ ὁποῖα ὑπόκειται.

Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως – η παιδική χαρά της Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής.

Ο Μιχαήλ Καρλούτσος με τον πάπα και τον οικουμενικό πατριάρχη Βαρθολομαίο στο Όρος των Ελαιών, Ιερουσαλήμ.

Μάθαμε πριν λίγες εβδομάδες από την αγγλική έκδοση του Εθνικού Κήρυκα The National Herald ότι ο Μιχαήλ Καρλούτσος (της γνωστής οικογενείας) διορίστηκε Αναπληρωτής Διευθυντής Πρωτοκόλλου στο Υπ. Εξ. της Αμερικής.

Σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα δήλωσε ότι η θέση «είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Όλη μου τη ζωή ήθελα να υπηρετήσω την χώρα μας, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και το ότι μπορώ να το κάνω τώρα με αυτήν την Διοίκηση και κάτω από τις παρούσες συνθήκες στις οποίες βρίσκεται ο κόσμος είναι μία απίστευτη τιμή και συνάμα μία μεγάλη πρόκληση.»

Αντικανονική και άδικη η δίωξη των δυο Μοναστηριών της μητροπόλεως Φλωρίνης

ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ. Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΕ ΚΑΙΡΟ ΑΙΡΕΣΕΩΣ

Του Βασίλη Κερμενιώτη

Αυτές τις ημέρες βιώνουμε το θέατρο του παραλόγου: Οι πατέρες των Μονών της Αγίας Παρασκευής Εορδαίας και Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Φιλώτα διώκονται γιατί έπραξαν κάτι που είναι… απολύτως προβλεπόμενο από την αγιοπατερική Παράδοση της Εκκλησίας μας και τους Ιερούς Κανόνες!

Ένας ακόμη (υπερπολύτεκνος) ιερέας του Πατριαρχίου της Μόσχας ανακοίνωσε την ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗΣ του ψευδο-πατριάρχη Κυρίλου και όλων των ιεραρχών που βρίσκονται σε κοινωνία μαζί του.

Διαβάζουμε εδώ:

Τη Κυριακή, 23/10 Ιουλίου 2017, ακόμα ένας ιερέας του Πατριαρχίου Μόσχας ανακοίνωσε την διακοπή μνημονεύσεως του ψευδο-πατριάρχη Κυρίλου και όλων των ιεραρχών που βρίσκονται σε κοινωνία μαζί του.

Παρόλο που θα είναι «απόβλητος» μαζί με την πολυάριθμη οικογένεια του, ο πατέρας Αρτέμιε Σκρίπκιν αποφάσισε ότι είναι καλύτερα να χάσει τις πενιχρές ενοριακές απολαβές του παρά να χάσει την Πίστη του στον Χριστό και την Αγία Εκκλησία Του.

Παρακάτω δημοσιεύουμε αυτούσιο το κείμενο της ανοικτής επιστολής του πρωτοπρεσβυτέρου Αρτέμιε Σκρίπκιν:

Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, είναι Αποκάλυψις.

σ.σ. Επιτρέψτε μου να απομονώσω την παρακάτω παράγραφο από την εισήγηση του Μητροπολίτου Ύδρας Εφραίμ ενώπιον της εκτάκτου Συνόδου της Ιεραρχίας για το μάθημα των Θρησκευτικών. Άλλη μία ‘προγραμματισμένη’ εισήγηση η οποία έγινε βεβαίως και αυτή δεκτή! Έχοντας υπόψιν αυτήν την χαρακτηριστική παράγραφο καθώς διαβάζουμε την απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π. Αθανασίου Μυτιληναίου που ακολουθεί, μένουμε όντως άφωνοι μπροστά στην πνευματική αλλοτρίωση που δείχνει να επικρατεί στην ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τούτο όμως το εθνικό έγκλημα που διαπράχθηκε εις βάρος της Παιδείας ήταν ένα φυσικό επακόλουθο -και αναμφισβήτως θα ακολουθήσουν περισσότερα- του μεγαλύτερου εγκλήματος που διαπράχθηκε εις βάρος της Πίστεως στην ψευδοΣύνοδο του Κολυμπαρίου, εκεί, όπου κυριάρχησε το ίδιο συγκρητιστικό και ακάθαρτο πνεύμα.

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου του 2017. Ένα ήδη οδυνηρό πνευματικά καλοκαίρι βαίνει αργά προς το τέλος του, προοιωνίζοντας δυστυχώς ακόμη πιο επώδυνες μέρες. Μέρες θλίψης, μέρες σύγχυσης, μέρες διωγμού. Και γενικά μέρες αγωνίας για όλους όσους βλέπουν εδώ και καιρό τα μαύρα σύννεφα να συγκεντρώνονται πάνω από την καθημαγμένη χώρα και – βλέποντάς τα – συνειδητοποιούν τα πασίδηλα πλέον σημεία των καιρών…

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου. Λίγες μόλις ώρες αφότου, θεαρχίω νεύματι οι θεοφόροι απόστολοι, υπό νεφών μεταρσίως αιρόμενοι, εκ περάτων συνέδραμον του κηδεύσαι την της ζωής Μητέρα. Αι δε υπέρταται των ουρανών δυνάμεις, συν τω οικείω Δεσπότη παραγενόμεναι, το θεοδόχον σώμα προέπεμψαν, τω δέει κρατούμεναι. Και σπεύσαμε βέβαια μαζικά κι εμείς να πλημμυρίσουμε τις εκκλησιές. Μα ειλικρινά δεν ξέρω τι κατορθώσαμε να αισθανθούμε και πάλι από το μεγάλο μας Πάσχα του καλοκαιριού. Τι κατορθώσαμε να της πούμε και τι να της ζητήσουμε. Ποιο δώρημα δηλαδή που να ταιριάζει πραγματικά προς το συμφέρον της αιτήσεως…

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου. Ενός Δεκαπενταύγουστου σε καιρούς κλιμακούμενης απόγνωσης. Η άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση συνεχίζει να βαθαίνει – και όσο περνάει ο καιρός, αυτό που επέρχεται, είναι φανερό πως κυοφορεί καταστάσεις τραγικές. Φέρνει πιο κοντά την εκποίηση της πατρίδας, τη νέκρωση της αγοράς, τον δημογραφικό και εθνικό όλεθρο εξαιτίας της υπογεννητικότητας και της θανάσιμης λαθροεισβολής, την πλήρη υποταγή και εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένα αφεντικά. Και μάλιστα όλα αυτά με σφραγίδα…αριστεροφανούς «προοδευτικότητας», εξ ου και η πλήρης απογοήτευση για ένα μεγάλο κομμάτι του λαού, το οποίο στήριξε τις έσχατες ελπίδες του για πολιτική ανατροπή σε ένα μόρφωμα που συσπείρωσε κάποια στιγμή τις περισσότερες δυνάμεις του φερόμενου ως αντιμνημονιακού χώρου. Ενός λαού όμως που και πάλι προδόθηκε, γιατί βέβαια διέπραξε για μια ακόμη φορά το ίδιο τραγικό λάθος, πεποιθώς επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία. Και τώρα που προδόθηκε, έχει απομείνει εδώ και καιρό μουδιασμένος να παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις. Πιο παθητικά και υποτονικά από κάθε άλλη φορά. Ίσως γιατί νιώθει ότι δεν έχει πού να ελπίσει πλέον.

Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου – Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Ἀπό τό βιβλίο:
Ὁ Βίος τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας,
Ἱερόν Κελλίον Ἁγίου Νικολάου “Μπουραζέρη”, Ἅγιον Ὄρος, 2010.

Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Tώρα μὲ τὴν Χάριν της θὰ ὁμιλήσωμε περὶ τῆς ἐξόδου καὶ τῆς Μεταστάσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ της. Εἶναι ὄντως φαιδρὰ καὶ χαρμόσυνος γιὰ τὴν ἀκοὴν τῶν φιλοθέων ἡ τοιαύτη διήγησις.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ

Εἶναι ἄξιον προσοχῆς καί πρέπει νά ἀναφερθῆ, ὅτι ὅλη σχεδόν ἡ ζωή τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ ἦτο ἕνας συνεχής ἀγῶνας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ καί μία διαρκής ἀποτείχισις ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του. Ἀπέθανε δέ στήν ἐξορία ἀπό τίς κακουχίες καί τά μαρτύρια, ἐνῶ τοῦ εἶχαν κόψει τό δεξί χέρι καί τήν θεολόγον γλῶσσαν καί ἐνῶ τόν εἶχαν καθαιρέσει καί ἀναθεματίσει λόγῳ τῆς ἄρνησής του νά ὑπογράψη τόν λεγόμενον «Τύπον», ὁ ὁποῖος ἦτο μία ἔκθεσις πίστεως, πού εὐνοοῦσε καί ὑπέθαλπε τήν αἵρεσι τοῦ Μονοθελητισμοῦ.

Μιά διήγηση ἀπό τά ὅρια ζωῆς καί θανάτου (Γ’)

Το πρώτο μέρος ΕΔΩ, το δεύτερο μέρος ΕΔΩ.

Συνέντευξη-μαρτυρία ἐπιθανάτιας εμπειρίας

Τό τελευταῖο μέρος μιᾶς σύγχρονης ἐπώνυμης μαρτυρίας γιά ἐπιθανάτια ἐμπειρία καί μιᾶς ἔκφρασης τῆς πίστης ἑνός ἀσθενοῦς πού δέχθηκε τίς ὑπηρεσίες τῆς ἰατρικῆς τέχνης.

…
Ἐρώτηση: Ὁ γιατρός σας πίστευε;
Π.Κ.: Ναί, ναί.

Ἐρώτηση: Πῶς λεγόταν;
Π.Κ.: Δέν ξέρω τά ὀνόματα. Πέρασαν ἀπό μένα ὀγδόντα ἕξι γιατροί. Τώρα νά θυμᾶσαι ὅλα τά ὀνόματα; Ἤξερα τούς πρώτους

Ἐρώτηση: Αὐτό τό περιστατικό πότε ἔγινε;
Π.Κ.:. Τό 2012 στίς 6 Φεβρουαρίου. Σχεδόν μετά ἀπό ἕνα χρόνο πού ἔπεσα. 28 Ὀκτωβρίου ἔκανα τήν μεταμόσχευση. Κάθησα μέσα…
Ἐρώτηση: Ἤσασταν κατάκοιτος τότε;
Π.Κ.: Ὤ, ναί. Γιατί ἔχασα τά πνευμόνια μου μετά ἀπό τήν ἐγχείρηση.
Ἐρώτηση: Τώρα τί γίνεται μέ τά πνευμόνια σας;
Π.Κ.: Ἔχω 70% ἀπό τό ἕνα καί 100% ἀπό τό ἄλλο. Ἀνοίξανε μετά ἀπό εἴκοσι δύο ἐπεμβάσεις τά πνευμόνια. Δέν μέ βάλανε σέ ὕπνο. Τό κάνανε ἀπό τό στόμα μέ βελόνες καί ἀπό τήν πλάτη πίσω καί πηγαίνανε μέσα καί βγάζανε τά ὑγρά. Καί νά μήν τά λέμε, γιατί εἶναι πολύ σιχαμερά αὐτά τά πράγματα. Δέν θέλουμε νά τά ποῦμε κατά γράμμα, φαντάζεστε.

«Εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε» (15 Αυγούστου)

Επιτάφιος Θεοτόκου (Μονή Μάτζαρη Ευβαίας)

παπα Γιώργης Δορμπαράκης

Η Κοίμησις της Υπεραγίας Θεοτόκου συνιστά τη μεγαλύτερη από όλες τις Θεομητορικές εορτές της Εκκλησίας μας. Καί τούτο γιατί επιστεγάζει την όλη αγιασμένη επί γης πορεία της. Όπως συμβαίνει με τον Ιησού Χριστό που η εκ νεκρών Ανάστασή Του νοηματοδοτεί τη Γέννησή Του και τα άλλα γεγονότα της ζωής Του, οπότε καταλαβαίνουμε και το γιατί η Ανάσταση θεωρείται και η μεγαλύτερη εορτή της χριστιανοσύνης, όπως συμβαίνει και γενικά με το τέλος της ζωής ενός ανθρώπου που ρίχνει φως σε ό,τι προηγήθηκε από τη ζωή του, κατά τον ίδιο τρόπο και εδώ, με την Κοίμηση της Παναγίας: το τέλος της φανέρωσε ότι επρόκειτο πράγματι περί της ῾Κεχαριτωμένης᾽ και της ῾ευλογημένης εν πάσαις ταις γυναιξί᾽.

Διότι το τέλος της δεν απετέλεσε το  τέλος ενός κοινού ανθρώπου. Ναι μεν φεύγει από τη ζωή αυτή, αλλά με θαυμαστό τρόπο παρευρίσκονται όλοι οι Απόστολοι, ῾μετάρσιοι γενόμενοι᾽, ῾συναθροισθέντες εν Γεθσημανή τω χωρίω᾽, αλλά πολύ περισσότερο: παρευρίσκονται όλοι οι άγιοι άγγελοι, και πάνω από όλα: ο ίδιος ο Υιός και Θεός της, ο Οποίος και παραλαμβάνει τη με μορφή παιδούλας παναγία ψυχή της.

Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος – Το λεῖμμα

Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)

Αποσπάσματα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 22/03 του 1981.

ὑμῖν δὲ λέγω τοῖς λοιποῖς τοῖς ἐν Θυατείροις, ὅσοι οὐκ ἔχουσι τὴν διδαχὴν ταύτην, οἵτινες οὐκ ἔγνωσαν τὰ βαθέα τοῦ σατανᾶ, ὡς λέγουσιν· οὐ βάλλω ἐφ᾿ ὑμᾶς ἄλλο βάρος· πλὴν ὃ ἔχετε κρατήσατε ἄχρις οὗ ἂν ἥξω.

Ήδη ανελύσαμε αγαπητοί μου την παρελθούσα Κυριακή ποια είναι αυτά τα ‘βαθέα του Σατανά’ και ποιοι είναι οι παρασυρόμενοι στα ‘βαθέα του Σατανά’. Είναι πάσα γνωστικής χροιάς αίρεσις, ή σωματείον, ή σύλλογος, ό,τι θέλετε πείτε, ένα εκ των οποίων είναι και ο μασονισμός που είχαμε δια πολλών αποδείξει δια των ιδίων των ντοκουμέντων ότι είναι γνωστικής διαστάσεως, τον οποίον γνωστικισμόν ο Κύριος καταδικάζει. Όπως ομοίως και η θεοσοφία. Εξάλλου η θεοσοφία υπάρχει μέσα εις τον μασονισμόν. Όλα αυτά είδαμε ο Κύριος τα χαρακτηρίζει ως ‘βαθέα του Σατανά’.

Ο ΠΙΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

του π. Δημητρίου Μπόκου

Η Παναγία είναι ο πιο θαυμαστός άνθρωπος. Μάλλον το πιο θαυμαστό δημιούργημα του Θεού. Είναι η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου (π. Μωυσής Αγιορείτης). Πόσο μεγάλο είναι το πνευματικό της ανάστημα;

Ἀντέξαμε!

Γράφει ὁ π. Λάμπρος Χριπάτσιος

Ἀντέξαμε. Ὄχι 400 ἀλλὰ 500 καὶ πλέον χρόνια.
Χωρὶς βασιλιὰ
Χωρὶς ἄρχοντα
Χωρὶς βουλὴ
Χωρὶς ἐφορίες
Χωρὶς δημοτολόγια
Χωρὶς τράπεζες
Χωρὶς δάνεια
Μὲ ἕναν παπὰ
Μὲ ἕναν δεσπότη
Μὲ ἕναν πατριάρχη
Μὲ μιὰ καμπάνα

Στήν Θεομάνα μας νά στραφούν καί πάλι οἱ ελπίδες μας. Ἡ Θεοτόκος εἶναι Ἑλληνοσώτειρα

«Ἡμεῖς νικῶμεν, νικώντων τῶν ἄλλων»
ἅγιος Νκόλαος Καβάσιλας

Παραπέμπω, ἐν πρώτοις, σ’ ἕνα ἔξοχο κείμενο τοῦ τροπαιούχου νομπελίστα μας ποιητῆ Γιώργου Σεφερη. Ἔλεγε τὸ 1936:

«Ὅσο προχωρεῖ ὁ καιρὸς καὶ τὰ γεγονότα, ζῶ ὁλοένα μὲ τὸ ἐντονότερο συναίσθημα, πὼς δὲν εἴμαστε στὴν Ἑλλάδα, πὼς αὐτὸ τὸ κατασκεύασμα, ποὺ τόσο σπουδαῖοι καὶ ποικίλοι ἀπεικονίζουν καθημερινά, δὲν εἶναι ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἕνας ἐφιάλτης μὲ ἐλάχιστα φωτεινὰ διαλείμματα, γεμάτα μὲ μία πολὺ βαρειὰ νοσταλγία. Νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου, ζώντας στὸν τόπο σου, τίποτε δὲν εἶναι πιὸ πικρό». Κι ἂν αὐτὰ λέγονται λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ ἔνδοξο ’40, ὅπου οἱ Ἕλληνες μποροῦσαν ἀκόμη νὰ «μεθύσουν» ἀπὸ «τὸ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα», τί νὰ ποῦμε γιὰ τὸ σήμερα;

Σήμερα ἡ νοσταλγία ἔγινε θλίψη ἀνείπωτη, θρηνωδία ἀσίγαστη γιὰ τὸν ξεσπεσμὸ τῆς Πατρίδας μας.

Ὅμως «τὸ πιὸ πυκνὸ σκοτάδι, εἶναι λίγο πρὶν ξημερώσει ὁ Θεός», ἔλεγε ὁ Κολοκοτρωνης. «Τὸ Γένος μας καὶ ἄλλες φορὲς σταυρώθηκε, ἀλλὰ ἰδοὺ ζῶμεν». Ὅταν ἔπεσε ἡ βασιλεύουσα Πόλη, «ἡ χαρὰ καὶ ἐλπίδα τῶν Ἑλλήνων», ὁ λαός μας δὲν ζητεῖ παρηγοριὰ ἀπὸ τὴ Θεομάνα μας, τὴν Παναγία, ἀλλὰ σπεύδει καὶ τὴν παρηγορεῖ, ρίχνοντας συγχρόνως καὶ τὸν σπόρον τῆς ἀνάστασης τοῦ Γένους.

«Σώπασε κυρα-Δέσποινα καὶ μὴν πολυδακρύζεις, πάλι μὲ χρόνους μὲ καιροὺς πάλι δικά σου θἆναι».