Το φρόνημα των Οικουμενικών Συνόδων σε αντιδιαστολή προς το φρόνημα της «Συνόδου της Κρήτης».

 π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος

Ἐπὶ τῇ συμπληρώσει διετίας…

Τὸ φρόνημα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων σὲ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τὸ φρόνημα τῆς «Συνόδου τῆς Κρήτης»

Πάτρα 15.6.2018

Ὁ Συνοδικὸς θεσμὸς ἀποτελεῖ τὸν θεοπαράδοτο καὶ ἁγιοπνευματικὸ τρόπο διοικήσεως ὅλων τῶν ὑποθέσεων τῆς Ἐκκλησίας μας. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἀκόμα καὶ στὴν ἀποστολικὴ περίοδο, κατὰ τὴν ὁποία ὑπῆρχε ἡ ὕψιστη αὐθεντία μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἡ Ἀποστολικὴ αὐθεντία, ὁ συνοδικὸς θεσμὸς λειτουργοῦσε παράλληλα μὲ αὐτή.

Κορύφωση τῆς συνοδικῆς λειτουργίας τῆς πρώτης Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος (Πράξ. 15, 2-29). Ὅμως ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος δὲν εἶναι ἡ μοναδικὴ συνοδικὴ λειτουργία στὴν πρώτη Ἐκκλησία: Ἡ ἴδια ἡ Πεντηκοστὴ ἐξεικονίζεται ὡς Σύνοδος, ἐνῶ ἡ ἐκλογὴ τοῦ Ματθία καί λίγο ἀργότερα τῶν ἑπτὰ Διακόνων καὶ ὅλες οἱ ἱεραποστολικὲς ἐξορμήσεις γίνονταν πάντοτε μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση τῆς πρώτης Ἐκκλησίας καὶ ὄχι μὲ ἀπόφαση ἑνὸς Ἀποστόλου ἢ μόνο τῶν Ἀποστόλων.

Μελετώντας τὸν θεοπαράδοτο καὶ ἁγιοπνευματικὸ συνοδικὸ θεσμὸ στὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καθίσταται σαφὲς ὅτι αὐτὸς δὲν ἀφορᾶ ἁπλῶς στὴ διοίκηση – μὲ τὴ στενὴ ἔννοια τοῦ ὃρου – τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ ἀγγίζει τὸν πυρήνα τῆς ἴδιας της τῆς ὑπάρξεως. Καὶ αὐτὸ ἐπειδὴ πρώτιστο ἔργο καὶ ἀποστολὴ του εἶναι ἡ ἐν Ἀληθείᾳ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ καὶ ἡ τυχὸν περιφρόνηση ἢ κακοποίηση τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ σὲ μία τοπικὴ Ἐκκλησία, πολὺ σύντομα ὁδηγεῖ καὶ σὲ ἀλλοίωση τῆς πίστεως καὶ ὁριστικὴ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ περίπτωση τοῦ Πατριαρχείου τῆς περιωνύμου παλαιᾶς Ρώμης ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀλήθεια τοῦ ἰσχυρισμοῦ μας. Αὐτὴ ἡ τραγικὴ ἱστορικὴ πραγματικότητα μᾶς ἀναγκάζει νὰ ἀσχολούμαστε σοβαρὰ στὸ μέτρο τῶν μικρῶν δυνατοτήτων μας μὲ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, δύο χρόνια τώρα μετὰ τὴ σύγκλισή της.

Advertisements

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ. Περί του νέου βιβλίου: «Ἡ Γερόντισσα τῆς χαρᾶς – Μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη»

 Προσοχή στήν ἀνάγνωση θρησκευτικῶν βιβλίων

Τοῦ πρωτ. Βασιλείου Κοκολάκη

. Καί πάλι στό προσκήνιο ἡ μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη, ὡς μία ἐξαίρετη ἁγία μορφή. Στό προηγούμενο σχετικό βιβλίο περί τῆς ἴδιας μοναχῆς,¨Ἀσκητικὴ τῆς Ἀγάπης¨, πολύ συνοπτικά, μέσα ἀπό τό συναίσθημα περνοῦν ἁπαλά ἀλλότριες διδασκαλίες: συγκρητιστικά στοιχεῖα, λίγο Ἰνδουϊσμό-Γκουρουϊσμό, προτεστάντικου τύπου γλωσσολαλιά, χορτοφαγία κουλτούρας, ἀποκρυφιστική ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου, Υama (ἡ πεποίθηση τῆς γερόντισσας πώς τό σέξ, ἀκόμα καί μέσα στό γάμο, εἶναι ἀντιθεϊκό), ἀνυπαρξία – νέκρωση πρίν καί μετά τό θάνατο, διαλογισμό ἀντί προσευχῆς, θετική σκέψη, μακριά οἱ ἐνοχές, διαφήμιση ἰνδουϊστῶν διδασκάλων, δεισιδαιμονίες, μηνύματα ὁράσεις πλάνες, ἰαματικό χάρισμα, ἐπικίνδυνη ἀγάπη, περίεργη φυσιοθεραπεία.

. Στό νέο βιβλίο «Ἡ Γερόντισσα τῆς χαρᾶς – Μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη», τῆς συγγραφέως μοναχῆς Φιλοθέης, ἡγουμένης τοῦ ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου “Παναγία τῶν Βρυούλων”, ἀπό τίς ἐκδόσεις “Ἐπιστροφή” συναντοῦμε ἄλλες ἀλλότριες διδασκαλίες, ὅπως:

. Ἐπικίνδυνη ἐπικοινωνία μέ ἀγγέλους, θέα ἀγγέλων…

. Ἐκμετάλλευση ἀγαθῶν λόγων· τά καλά περιστασιακά λόγια κάποιων γερόντων γιά τήν γερόντισσα Γαβριηλία ἤ ἡ ἁπλή ἐπικοινωνία μαζί της δέν σημαίνει καί ἀναγνώριση μίας ἁγιότητας σ’αὐτήν.

. Ἰνδουϊστική στάση ζωῆς. «…ὅταν σέ ἀκούω, ἐγώ δέν ὑπάρχω, προσπαθῶ νά γίνω ἐσύ, ὥστε νά μπορέσω νά σέ καταλάβω καί νά σέ βοηθήσω, ὁπότε ποιός νά κουραστεῖ, ἀφοῦ ἐγώ δέν ὑπάρχω;» (σελ. 51)

Ὁ ἅγιος κατά τούς διαπροσωπικούς διαλόγους δέν χάνει τήν αὐτοσυνειδησία του, δέν ἐξαφανίζεται μέσα στόν ἄλλο, δέν ταυτίζεται μέ τόν ἄλλο, δέν διακατέχεται ἀπό ἐνσυναίσθηση (νέος ἀποκρυφιστικός ὅρος τῆς Νέας Ἐποχῆς). Ἀλλά διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατανοεῖ τή θέση τοῦ ἄλλου. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ ἀποκαλύπτει τό βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ ἄλλου, ὥστε νά μπορεῖ ἀποτελεσματικά νά τόν μεταμορφώσει.

Διαδήλωσε για τη Μακεδονία με τον σταυρό στο χέρι ανάμεσα στα χημικά.

Ὁ παπα-Γιώργης ἀπό τό Νικομηδινό τῆς ἐπαρχίας Λαγκαδᾶ.
Γιά ὅσους τόν γνωρίζουν καλά: Ἕνας ἀφανής Λευίτης, ὑπόδειγμα ἁπλότητος, γενναιότητος, μακροθυμίας καί φιλανθρωπίας.
Νά ἔχουμε τήν εὐχή του. [Φ.Μ.]

 

***

Ντόνια Κανιτσάκη

Αιώνιος αγώνας για την Ελλάδα και για την Ορθοδοξία. «Δύο άστρα δεν θα σβήσουν ποτέ: Της Βηθλεέμ και της Ελλάδας».

Αυτό λέει στη «δημοκρατία» ο 69χρονος πολύτεκνος ιερέας Γιώργος Λαγουδάκης, ο οποίος -γονατισμένος, αλλά έχοντας ψηλά το χέρι με τον σταυρό- ήταν στο Πισοδέρι ανάμεσα σε καλόγριες και κόσμο που «έτρωγε» χημικά την περασμένη Κυριακή.

Απίστευτη καταγγελία του δημοσιογράφου κ. Γιώργου Οικονομίδη για το συλλαλητήριο στις Πρέσπες: Διοργανωτές, Ιερατείο και Αστυνομία έπαιξαν το παιχνίδι της κυβέρνησης.

σ.σ. Ο κ. Γεώργιος Οικονομίδης του PIERIA.TV βρέθηκε με την κάμερα εκεί που δεν τόλμησαν να πάνε τα Μέσα Μαζικής Αλλοτρίωσης. Στο 40άλεπτο βίντεο που ακολουθεί o κ. Οικονομίδης καταγράφει όλα όσα συνάντησε στην προσπάθειά του να φτάσει στο Πισοδέρι.

Προσθήκη συντάκτριας 16:58 [23/6/2018]: Κατόπιν ενημερώσεως φιλικού ιστολογίου οφείλω να ενημερώσω και τους αναγνώστες ότι ο κ. Γιώργος Οικονομίδης είναι ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗΣ και ως εκ τούτου, οι όποιες αιχμές κατά του Ορθόδοξου Ιερατείου ΔΕΝ μπορούν να ληφθούν σοβαρά υπόψιν.

Οργανωμένο σχέδιο παραπλάνησης του κόσμου από την κυβέρνηση με βασικούς εκτελεστές την αστυνομία, το Ιερατείο και τους διοργανωτές. Σκοπός; «Να εμποδίσουν πάση θυσία τους διαδηλωτές να φτάσουν στην ώρα τους στο καθορισμένο σημείο» για να τραβηχτούν τα ‘ειδυλλιακά’ πλάνα την ώρα της προδοσίας. Η αστυνομία είχε κλείσει τους κεντρικούς δρόμους και έστειλε χιλιάδες ανθρώπους στα βουνά να χαθούν. Όσοι τελικά έφτασαν σε ένα σημείο, το Ιερατείο τους «κρατούσε εκεί ως ομήρους» με ομιλίες «για να μην πάνε στο Πισοδέρι» που ήταν αρκετά χιλιόμετρα παρακάτω [χαρακτηριστική εδώ είναι η αναφορά ενός εκ των ομιλητών που λέει στους διαδηλωτές «καλώς ορίσατε στο Πισοδέρι», ενώ το Πισοδέρι, όπως θα δείξει η κάμερα αργότερα, βρίσκεται χιλιόμετρα παρακάτω]. Επιπλέον, «από την Παμμακεδονική Ένωση καμμιά βοήθεια η πληροφορία δεν υπήρξε, τέτοια ερασιτεχνική διοργάνωση δεν ξαναείδαμε. Πολλοί παραπονούνταν λέγοντας ότι όλα έγιναν επί τούτου και εις βάρος των διαδηλωτών, ενώ Παμμακεδονική και Ιερατείο ξεπουλήθηκαν στην κυβέρνηση». ΔΕΙΤΕ ΤΟ.

Η οικουμενική Ορθοδοξία, το εθνικό και το αληθές

.

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου
Δρ. Θεολογίας, Διευθυντής του περιοδικού «Σύναξη»
Διδάσκων (ΕΔΙΠ) στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας

Ποια μπορεί να είναι η στάση της Εκκλησίας απέναντι στο ερώτημα της «εθνικής συνεννόησης»;

Πιθανολογώ ότι η απάντηση εκ μέρους εκκλησιαστικών ανθρώπων αναμένεται πανεύκολη και στερεότυπη: «Η Εκκλησία πάντα πρωτοστάτησε στους εθνικούς αγώνες», «Η Εκκλησία είναι εθναρχούσα», ή ακόμα «Ορθοδοξία και ελληνικό έθνος ταυτίζονται». Κατά την ταπεινή μου άποψη, ωστόσο, ακριβώς το γεγονός ότι αυτές οι απαντήσεις αναμένονται ως αυτονόητες, μάλλον αποτελεί πρόβλημα για μια στιβαρή προσέγγιση.

Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αρθρωθεί αλλιώς. Η Εκκλησία θα συμβάλει τα μάλα στο ερώτημα της «εθνικής συνεννόησης», αν καλλιεργήσει διαύγεια στα κριτήρια. Διαύγεια και σχετικά με το εθνικό, διαύγεια και σχετικά με το εκκλησιαστικό. Το μείζον πρόβλημα σήμερα είναι η ικανή σύγχυση όσον αφορά τα κριτήρια. Και η σύγχυση αυτή αφορά όλες τις πλευρές. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σκιαγραφήσω την αναμέτρηση με τα κριτήρια:
Τι αποτελεί εθνικό; Ξέρουμε ότι το επίθετο χρησιμοποιείται κατά βούληση, άλλοτε για να προσδιορίσει κάτι πολύτιμο, κι άλλοτε για να μεταμφιέσει ό,τι βρωμερότερο. Παράδειγμα απλό: Η δικτατορία του 1967 προσδιόριζε εκκωφαντικά τον εαυτό της ως εθνικό. Το 1969 όμως ο Γιώργος Σεφέρης χαρακτήρισε ως εθνική επιταγή την ανάγκη τερματισμού της δικτατορίας. Και άλλα πολλά, ων ουκ έστιν αριθμός, τα οποία πλημμυρίζουν και τις μέρες μας. Πράγμα που σημαίνει: Τι νόημα μπορεί να έχει μια επίκληση του «εθνικού», η οποία είναι διαζευγμένη από πανανθρώπινες αλήθειες, όπως η ελευθερία;

Η αγιασμένη επανάσταση, Φώτη Κόντογλου.

Η ελληνική Επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στον κόσμο. Είναι αγιασμένη.

Η επανάσταση γίνεται τις περισσότερες φορές από κάποιες υλικές αιτίες, που είναι η σκλαβιά, η στέρηση, η κακοπέραση, τα βασανιστήρια, η περιφρόνηση. Η λευτεριά είναι η θεότητα που λατρεύει ο επαναστάτης, και για αυτή χύνει το αίμα του. Μα τη λευτεριά, πολλές φορές, σαν την αποχτήσει ο επαναστάτης, δεν την μεταχειρίζεται για πνευματικούς σκοπούς, αλλά για να χαρεί την υλική ζωή μονάχα. Κοντά στην υλική ζωή έρχεται και η πνευματική, μα τις περισσότερες φορές ως πνευματική ζωή θεωρούν οι άνθρωποι κάποιες απολαύσεις που είναι και αυτές υλικές, και ας φαίνονται σαν πνευματικές. Ένας επαναστάτης της Γαλλικής Επανάστασης, για παράδειγμα, θεωρούσε ως πνευματικά, πράγματα που, στην πραγματικότητα δεν ήταν πνευματικά. Αυτός ήθελε να αποχτήσει τη λευτεριά, για να κάνει αυτά που νόμιζε πως είναι σωστά και δίκαια για τη ζωή των ανθρώπων σε τούτον τον κόσμο μονάχα, δηλαδή για την υλική ζωή τους, μην πιστεύοντας πως υπάρχει τίποτα άλλο για να επιδιώξει ο άνθρωπος. Για αυτό λέγω πως, για τις περισσότερες επαναστάσεις, οι αιτίες που τις κάνανε να ξεσπάσουν σταθήκανε υλικές, και η ελευθερία που επιδιώξαμε ήτανε προορισμένη να ικανοποιήσει μονάχα υλικές ανάγκες.

Σπάνια φωτογραφία μέ τόν Ἅγιο Παϊσιο μέ παιδιά. Μέ τίς καραμέλες στό χέρι.

σ.σ. Ο γλυκός μας Άγιος Παΐσιος κρατάει καραμελίτσες για τα παιδιά. Κοιτώ την φωτογραφία και αναρωτιέμαι, τι να σκεφτόταν εκείνη την στιγμή που τα παρατηρούσε; Ο Θεός έστειλε τον Άγιο Παΐσιο να στερεώσει όλους εμάς τους αδύναμους τούτην την δύσκολη εποχή, και να είναι η καραμέλα της δικής μας της ψυχής.

ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Κύριος Ιησούς Χριστός

ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΝΑ ΛΑΒΗ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑΝ; Διατί «Αρχιεπισκοπή Αχρίδος»;

 Του κ. Γεωργίου Β. Τσούπρα, Δρ Θεολογίας-Σλαβολόγου

Με επίσημη ανακοίνωση από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως έγινε γνωστό πως η Εκκλησία των Σκοπίων απευθύνθηκε στην Πόλη, για να λάβει την πολυπόθητη αναγνώριση της αυτοκεφαλίας της, με τη χρήση της ονομασίας «Αρχιεπισκοπή Αχρίδας». Τονίζεται, μάλιστα, στην ανακοίνωση πως το Πατριαρχείο «απεφάσισε να επιληφθή αυτού και διενεργήση τα δέοντα υπό τους απαραβάτους όρους των ιστορικοκανονικών αρμοδιοτήτων και προνομίων του πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου».

Όπως, όμως, ο γράφων έχει τονίσει σε αρθρογραφία κατ’ επανάληψη, η Εκκλησία των Σκοπίων δεν έχει κανένα λόγο να σφετερίζεται το όνομα της ιστορικής Αρχιεπισκοπής Αχριδών. Η προσ­πάθειά της στοχεύει, από ο,τι φαίνεται, στη διατήρηση των αλυτρωτικών (δηλαδή επεκτατικών) βλέψεων των λεγόμενων «Μακεδόνων» επί των γειτονικών λαών. Ταυτόχρονα, η επίσημη αναγνώριση μιας τέτοιας ονομασίας θα ήταν ευθεία βολή εναντίον του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, αφού αυτό θα αποδεχόταν το επιχείρημα της αντικανονικής κατάργησης της Αρχιεπισκοπής Αχριδών το 1767, με τους όρους που το εννοούν τα Σκόπια. Όπως, επίσης, μία επέμβαση στο θέμα από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως θα προκαλούσε το αίσθημα του Πατριαρχείου της Σερβίας, το οποίο έχει καταδικάσει τα Σκόπια και τα έχει ανακηρύξει «σχισματική θρησκευτική οργάνωση».

Η εξήγηση είναι απλή. Εδώ και είκοσι έξι έτη ο ελληνικός κόσμος έχει έλθει αντιμέτωπος με ένα σοβαρότατο πρόβλημα που αφο­ρά τη βόρεια γειτονική μας χώρα, η οποία επιδιώκει να ονομαστεί με το όνομα «Μακεδονία», παρόλο που είναι τοις πάσι γνωστό πως δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Πριν, όμως, από την ανακίνηση αυτής της επιδίωξης από τη μεριά των Σκοπίων, που κινείται εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων και της ιστορικής αλήθειας, είχε προηγηθεί μία άλλη απαίτηση από την ίδια πλευρά, που αφορούσε αυτή τη φορά το εκκλησιαστικό θέμα της περιοχής. Κατά παρόμοιο τρόπο με αυτόν που είχαν κινηθεί οι Βούλγαροι τον 19ο αιώνα, απαιτώντας τη συγκρότηση ξεχωριστής Εκκλησίας, της Εξαρχίας, με την προοπτική να γίνει αυτή το προοίμιο της πολιτικής ανεξαρτησίας, η τοπική Εκκλησία της τότε ομόσπονδης στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας «Σοσιαλιστική Δημοκρατίας της Μακεδονίας» αποκόπηκε το 1967 από το Πατριαρχείο της Σερβίας εξαιτίας της επιμονής της να αναγνωριστεί αυτοκέφαλη, χωρίς να διαθέτει τις κανονικές προϋποθέσεις.

Άγιος Παΐσιος: Αν ή Εκκλησία δεν μιλάει, για να μην έρθει σε ρήξη με το κράτος, αν οι μητροπολίτες δεν μιλούν, για να τά έχουν καλά με όλους… τότε ποιος θα μιλήσει;

Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα

Είχε έρθει στο Καλύβι ένας άθεος μέχρι το κόκκαλο. Αφού είπε διάφορα, μετά μού λέει: «Εγώ είμαι εικονομάχος». Από εκεί πού δεν πίστευε τίποτε, ύστερα έλεγε ότι είναι εικονομάχος. «Βρε αθεόφοβε, τού λέω, εσύ αφού δεν πιστεύεις σε τίποτε, τι μού λες ότι είσαι εικονομάχος;»

Τότε, τον καιρό τής Εικονομαχίας [2], μερικοί Χριστιανοί από υπερβολικό ζήλο έπεσαν σε πλάνη, έφθασαν στην άλλη άκρη, και μετά ή Εκκλησία τοποθέτησε το θέμα· δεν είναι ότι δεν πίστευαν». Υποστήριζε εν τω μεταξύ όλη την σημερινή κατάσταση. Μαλώσαμε εκεί πέρα.

«Καλά, του λέω, κατάσταση είναι αυτή; Δικαστικοί να φοβούνται να δικάσουν, να κάνουν μηνύσεις για εγκληματίες και να τους απειλούν ό ένας και ό άλλος και να αναγκάζονται να τις αποσύρουν; Και τελικά ποιοί κυβερνούν; Σε αναπαύει αυτή ή κατάσταση; Υποστηρίζεις αυτούς; Εσύ είσαι εγκληματίας. Γι’ αυτό ήρθες; Άντε, φύγε Από εδώ!». Τον έδιωξα.

Στους Καιρούς της Θύελλας…

 του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

Ήδη από την αποφράδα ημέρα της προδοτικής υπογραφής για το ξεπούλημα της εθνικής μας κυριαρχίας στη Μακεδονία είναι προφανές πως έχουμε εισέλθει πια σε φάση καταφανούς πολιτικής κρίσης – που δεν αποκλείεται να οδηγήσει και σε πολιτειακή ανωμαλία.

Το πλέον ανελέητο και σκοτεινό φασιστικό καθεστώς που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο (και που ταυτόχρονα με την υπογραφή του ουσιαστικού ακρωτηριασμού της χώρας, αμόλησε ξανά τα σιδερόφρακτα κατοχικά λυκόσκυλά του πάνω σε γυναικόπαιδα και λοιπούς αμάχους που είχαν το απύθμενο θράσος να κρατούν ελληνικές σημαίες διαμαρτυρόμενοι για τα αυτονόητα, ενώ και εφεξής συνεχίζει να καθυβρίζει ως φασίστες και τραμπούκους όσους αντιδρούν στο όνειδος των Πρεσπών) αρχίζει να κλυδωνίζεται συθέμελα. Οι 153 που υπέγραψαν το μαύρο βράδυ του Σαββάτου 16 Ιουνίου την ατιμωτική εξουσιοδότηση της εσχάτης προδοσίας, θα πάνε κάποια στιγμή στις εκλογικές τους περιφέρειες (στις οποίες τους διαμηνύεται μαζικά πως είναι ανεπιθύμητοι – και ήδη έχουμε δει και τις πρώτες αντιδράσεις σε όσους αποτολμούν γενικότερα δημόσιες εμφανίσεις), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να κρύβεται επ’ άπειρον στο υπόγειο του Μεγάρου του (και της μακαριότητάς του), παραβλέποντας συστηματικά το προφανές του καθήκον έναντι του Συντάγματος και του Λαού (όσα…παράσιτα κι αν του παρεμβάλλουν πάτρωνες, στοές και λοιπά… ιδρύματα), τα λαομίσητα πλέον φασιστοειδή που υποδύονται πρωθυπουργούς, ΥΠΕΞ, ΥΕΘΑ και λοιπούς αμερικανογερμανοτσολιάδες της χώρας, δεν μπορούν επ’ άπειρον να κυκλοφορούν δορυφορούμενοι έκαστος από 15 διμοιρίες πραιτωριανών.

«Colour Day Festival», (Φεστιβὰλ τῶν Χρωμάτων).

Πληροφορούμαστε ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. ὅτι στὶς 30 Ἰουνίου καί 1^η Ἰουλίου θὰ πραγματοποιηθεῖ ἐκδήλωση στὸ ΟΑΚΑ μὲ ὄνομα «Colour Day Festival», (Φεστιβὰλ τῶν Χρωμάτων). Παρουσιάζεται ὡς ἕνα νεανικὸ event ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ ζωντανὴ μουσικὴ καὶ χορὸ, περιλαμβάνει τὴ μαζικὴ ρίψη ἀπὸ τοὺς συμμετέχοντες χιλιάδων συσκευασιῶν (σακουλάκια) ἔγχρωμης σκόνης ποὺ θὰ σκεπάσει τοὺς παρευρισκόμενους.

Ἡ καθησυχαστικὴ διαβεβαίωση ὅτι ἡ ἐν λόγῳ σκόνη εἶναι ἐλεγμένη καὶ ἀκίνδυνη δὲν αἴρει τὸν βαθὺ προβληματισμὸ καὶ ἀπορία ποὺ προκαλεῖ ἡ παρουσίαση τῆς προέλευσης τοῦ φεστιβὰλ ἀπὸ τοὺς διοργανωτές: «Ἡ ἰδέα ἔρχεται ἀπὸ … ἀντίστοιχα φεστιβὰλ σέ ΗΠΑ, Πορτογαλία, Ἀγγλία & Ἰσπανία, ἡ καταγωγή της   ὅμως προέρχεται  ἀπὸ  τὴ  διάσημη  θρησκευτικὴ  γιορτὴ  τῶν  χρωμάτων  στὴν Ἰνδία, ὅπου κάθε  ἄνοιξη γιορτάζεται  μὲ εὐλάβεια  ἐδῶ  καὶ χιλιάδες χρόνια!». 

Ὁ θρησκευτικὸς χαρακτήρας τῆς ρίψης ἢ ἐπάλειψης μὲ χρώματα στὴ γιορτὴ αὐτή ἔχει ποικίλες ἀναφορὲς στὴν ἰνδουϊστικὴ μυθολογία οἱ δὲ λοιπὲς  ἑόρτιες ἐκδηλώσεις  συνοδεύονται στὶς Ἰνδίες ἀπὸ μία μᾶλλον   γνώριμη  καρναβαλικὴ  συμπεριφορά  (οἰνοποσία, μουσικὲς, χορό, ἀπρεπεῖς χειρονομίες) καθὼς ὅλα ἐπιτρέπονται ἐκείνη τὴν ἡμέρα!

Ο «Πάπας να Καταράσθε» στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Αιρεσιών.

Απευθείας μετάδοση. Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών Ecumenical Pilgrimage of Pope Francis and the World Council of Churches

Για να μη λέμε …. δεν ξέραμε !! δεν γνωρίζαμε ! ! Αυτό που βλέπουμε θεσμοθέτησε η σύνοδος της Κρήτης.
π. Φώτιος Βεζύνιας

Οικουμενικό προσκύνημα του Πάπα Φραγκίσκου και του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.
Η επίσκεψη ορόσημο του Πάπα Φραγκίσκου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών στις 21 Ιουνίου θα αποτελέσει κεντρικό στοιχείο της οικουμενικής μνήμης για την 70η επέτειο του WCC.
Σύμφωνα με το θέμα της επίσκεψης (Οικουμενικό Προσκύνημα – Περπάτημα, Προσευχή και Εργασία μαζί), η συνάντηση θα ξεκινήσει με υπηρεσία προσευχής στο παρεκκλήσι του Οικουμενικού Κέντρου στη Γενεύη, όπου το ΠΣΕ έχει τα γραφεία του.

Το είδα στο Σάλπισμα Ζωής

ΝΕΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ: Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 21η Ιουνίου 2018

Η νέα «οργουελική εποχή» αποτελεί πλέον μια χειροπιαστή πραγματικότητα. Είναι γνωστό το κλασσικό «προφητικό» βιβλίο του μεγάλου βρετανού συγγραφέα, λογοτέχνη και δημοσιογράφου Τζωρτζ Όργουελ, με τίτλο «1984 – Ο μεγάλος αδελφός» το οποίο συνέγραψε το 1949, περιγράφοντας πριν από 69 χρόνια με καταπληκτικές λεπτομέρειες, γεγονότα τα οποία ζούμε σήμερα. Στο μυθιστόρημα του Όργουελ: τηλεοθόνες ελέγχουν την κάθε κίνηση των πολιτών και ιδιαίτερα των μελών του «Κόμματος». Ασκείται ιδεολογική χειραγώγηση, προπαγάνδα, ενώ τιμωρούνται με φυλάκιση όποιοι υποπέσουν σε εγκλήματα σκέψης. Επικρατεί κρατική τρομοκρατία και συνεχόμενοι πόλεμοι, με πρόσχημα την ασφάλεια των πολιτών. Κάποιοι θεώρησαν το βιβλίο αυτό ως νοσηρή σύλληψη, ενός ευφάνταστου συγγραφέα. Όμως τα σύγχρονα γεγονότα δικαίωσαν απόλυτα τον Όργουελ και πολλοί χαρακτηρίζουν την εποχή μας ως «οργουελική», δηλαδή συνώνυμη με την ανελευθερία και την ηλεκτρονική σκλαβιά. Με το δέσιμο του συγχρόνου ανθρώπου με τα αόρατα δεσμά της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης για την εύκολη ποδηγέτησή του από τα αόρατα και ορατά παγκόσμια κέντρα εξουσίας, τα οποία εργάζονται πυρετωδώς για την παγκόσμια ενοποίηση της ανθρωπότητος.

Εισήγηση Νεκτ. Δαπέργολα, Το Κολυμπάρι ως βασικό βήμα στους σχεδιασμούς της Νεας Τάξεως.

 Ημερίδα 16ης Ιουνίου 2018
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ & Κολυμπάρι, 2 χρόνια μετά
Αίρεση – Καθαίρεση, Ορθόδοξη Αντίσταση

Εισήγηση
Νεκτάριος Δαπέργολας
Διδάκτωρ Βυζαντινής Ιστορίας

Σεβαστοί Πατέρες. Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.

Όταν πριν από 2 μήνες μου τηλεφώνησε ο πατήρ Θεόδωρος και με κάλεσε στη σημερινή ημερίδα, βρήκα φυσικά πολύ τιμητικό και μαζί συγκινητικό το να συναριθμηθώ με τόσους εκλεκτούς εισηγητές επί ενός μάλιστα τόσο σημαντικού θέματος. Του είπα όμως πως μια που εγώ δεν είμαι θεολόγος και επειδή το θέμα από θεολογικής κι εκκλησιολογικής πλευράς θα καλυφθεί πλήρως από πολύ ειδικοτέρους εμού, εγώ θα επιχειρήσω να το προσεγγίσω από μία ευρύτερη οπτική γωνία. Γιατί βέβαια ούτως ή άλλως το Κολυμπάρι ως γεγονός είναι εντεταγμένο μέσα σ’ ένα ευρύτερο, παγκόσμιο σχεδιασμό που επιχειρούν εδώ και δεκαετίες οι ινστρούχτορες της Νέας Τάξης, με στόχο τον έλεγχο του πλανήτη. Και κατά τραγική ειρωνεία, η εθνική τραγωδία εσχάτης προδοσίας που δείχνει να κορυφώνεται σήμερα με το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας είναι επίσης μέρος του ίδιου ευρύτερου σχεδιασμού.

Φυσικά δεν θεωρώ ότι χρειάζεται να διευκρινίσω ειδικά εδώ μέσα τον όρο Νέα Τάξη. Θυμίζω ότι ο όρος εμφανίστηκε τη δεκαετία του ’90 και τυπικά σήμαινε το μονοπολικό σύστημα παγκόσμιας κυριαρχίας, που εμπεδώθηκε όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και απέμεινε τότε μόνο μία παγκόσμια υπερδύναμη. Εμείς όμως βέβαια χρησιμοποιούμε τον όρο με ευρύτερη σημασία, που ειδικά εδώ είμαι σίγουρος πως όλοι γνωρίζετε καλά, ως δηλαδή ένα πολυμέτωπο κοσμοκρατορικό σχέδιο που προϋπήρχε και είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή, αλλά απλώς η κατάρρευση του διπολικού μοντέλου το διευκόλυνε και επιτάχυνε την παγκόσμια πλέον προώθησή του. Γι’ αυτό και βλέπουμε τα πράγματα ειδικά τις τελευταίες δύο δεκαετίες να τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα πια.