Οι δυσκολίες της ζωής πρέπει να μας οδηγούν στη μετάνοια και στον δρόμο του Θεού.

άρθρο του Παναγιώτη Μυργιώτη

.

Τα τελευταία χρόνια, διαβάζουμε, ότι αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες, η ενδοοικογενειακή βία, τα διαζύγια, το άγχος και όλα τα συναφή. Έτσι λένε οι στατιστικές και οι αριθμοί, συνήθως, λένε την αλήθεια. Για τους λόγους που οδήγησαν στην αύξηση διαβάζουμε: τα οικονομικά προβλήματα, οι περιορισμοί της κυκλοφορίας εξ αιτίας του ιού, ο περιορισμός της μεταμεσονύκτιας διασκέδασης και άλλα παρεμφερή.

Οι περιορισμοί αυτοί ήταν αντίθετοι προς αυτό που ονομάστηκε κανονικότητα. Να βρισκόμαστε μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή, μακριά από τα παιδιά μας και την σωστή επίβλεψη και διαπαιδαγώγηση. Απορροφημένοι από την δουλειά και μετά για να ξεκουραστούμε πηγαίναμε για να ξεσκάσουμε. Χωριστά και μακριά ο σύζυγος από τη σύζυγο και από τα παιδιά. Είμαστε χειραφετημένοι, βλέπετε. Δεν μπορούν να συνυπάρξουν τα ανδρόγυνα. Ο καθένας με τους φίλους του και τα παιδιά, αν υπάρχουν, με τους δικούς των. Να είναι καλά, οι μηχανές των εικόνων. Της εικονικής πραγματικότητας και της πραγματικής εξαχρείωσης. Το παιδί έρμαιο της κάθε μηχανής να αναζητά ιδανικά και οράματα από τους αιμοβόρους και σατανοκινούμενους ήρωες που σκοτώνουν, εικονικά, και λαμβάνουν βραβεία. Τα παιδιά μας σπουδάζουν και μετεκπαιδεύονται στη βία και στην απάνθρωπη σκληρότητα. Μας δίνεται η ευκαιρία να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για την παιδική βία.

Θα περίμενε κανείς ο περιορισμός των μετακινήσεων να είχε ως αποτέλεσμα την σύσφιξη των δεσμών, των σχέσεων των μελών της οικογένειας. Να ομογενοποιούνταν η οικογένεια. Παρατηρείται, δυστυχώς, το εντελώς αντίθετο φαινόμενο. Η διάλυση ή η δυσλειτουργία. Να ξεσπά η βία, εντός της οικογένειας, η οποία προήλθε από την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων και επιστεγάστηκε με την έλευση των παιδιών. Την άνεση του οικογενειακού διαλόγου και της διαπαιδαγώγησης των παιδιών αντικατέστησε η βία. Το άγχος και όλα τα ψυχολογικά προβλήματα. Αντί του διαλόγου μεταξύ των συζύγων εντός του σπιτιού καταλήγουμε σε αντιδικία ενώπιον των δικαστηρίων για την έκδοση διαζυγίου. Πολλοί οδηγήθηκαν σε απεγνωσμένα διαβήματα. Χάσανε την εμπιστοσύνη στον Δημιουργό του παντός βάζοντας μόνοι τους τέλος στην επίγεια ζωή τους. Αμάρτημα θανάσιμο, πάρα πολύ μεγάλο. Γίναμε Θεοί στη θέση του αληθινού Θεού.

Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, την 29η Απριλίου 1941

.

Χρ. Χρηστίδη, Χρόνια Κατοχής 1941-1944,
στο Μαρτυρίες 40-44, Πόλεμος-Κατοχή,
εκδ . Κέδρος. Αθήνα 1988, σελ. 280-281

Πηγαίνω στην Αρχιεπισκοπή νωρίς, στις 7.45΄. Είναι πολύ νωρίς και δεν υπάρχει κανένας. Περιμένοντας στο Συνοδικό να έλθει ο Μακαριότατος, κουβεντιάζω λίγο με έναν κληρικό γραμματέα. Τον ρωτώ πώς τα πάνε. Μοιάζει ανήσυχος· μου απαντά πως μπορεί να συμβούν «ραγδαία γεγονότα».

Ύστερα ξανοίγεται και με πληροφορεί: είχε προβληθεί η αξίωση να πάει ο Μακαριότατος να υποδεχτεί τους Γερμανούς στην πύλη της πόλης. Η αξίωση απορρίφθηκε. Κατόπι, μετά την είσοδό τους, ζήτησαν να γίνει δοξολογία, για να «αρθεί η παρεξήγηση».

Φυσικά, δοξολογία δεν έγινε. Τώρα ζητούν να ορκίσει ο Αρχιεπίσκοπος τη νέα κυβέρνηση. Ο γραμματέας πιστεύει πως ούτε αυτό θα γίνει, αλλά μοιάζει ν’ ανησυχεί για τις συνέπειες.

…Κατόπι με δέχεται ο Μακαριότατος, που έφτασε στο αναμεταξύ. Είναι, όπως πάντα, γαλήνιος και συγκρατημένος.

Τον βρήκα εντελώς αποφασισμένο να μην κάνει αυτό που καθώς μου είπε ο ίδιος, ο Πλάτων ο Χατζημιχάλης προσπάθησε επί μια ώρα την παραμονή να τον πείσει να κάνει, βεβαιώνοντάς τον πως οι νέοι «υπουργοί» πρόκειται να εργαστούν σαν καλοί Έλληνες για να «περισώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί».

Χριστὸς Ἀνέστη

Παύλος Νιρβάνας, Χριστός Ανέστη, Νέα Εστία, τεύχος 104, 15 Απριλίου 1931, σελ. 397-398.

Κάποτε -ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια- ποὺ μοὔτυχε νὰ κάνω Ἀνάσταση σὲ κάποιο ὀρεινὸ χωριὸ τῆς Ρούμελης, ἕνας γέρος χωριάτης, ὑψώνοντας τὴ λαμπριάτικη λαμπάδα του, σὰ χαιρετισμό, πρὸς τ᾿ ἀναστάσιμα ἄστρα, μοῦ εἶπε σὰ νὰ μιλοῦσε μὲ τὸν ἑαυτό του:

-Ἡμέρεψαν ἀπόψε, παιδί μου, τὰ Οὐράνια.

Στὰ δυὸ αὐτὰ λόγια ὁ ἀθῶος χωριάτης εἶχε κλείσει, ἐπιγραμματικά, τὸ βαθύτερο νόημα τοῦ χριστιανικοῦ θαύματος. «Ἡμέρεψαν τὰ Οὐράνια». Ὁ οὐρανός, χωρὶς τὸ μεγάλο χριστιανικὸ θαῦμα, θὰ ἐξακολουθοῦσε νὰ εἶναι γιὰ τὴν περίφοβη ψυχὴ τοῦ ἁπλοϊκοῦ ἀνθρώπου -γιὰ κάθε ἀνθρώπινη ψυχὴ- τὸ κατοικητήριο ἑνὸς Θεοῦ τρομεροῦ, δικαιοκρίτη χωρὶς ἐπιείκεια καὶ τιμωροῦ χωρὶς ἔλεος.

Μέγα Σάββατο «Ο ύπνος του θανάτου»

Μπλάθρας Κωνσταντίνος, Δέκα σκαλιά για την Ανάσταση, 1η έκδ., Αθήνα, Μαΐστρος, 2008.

Ο θάνατος είναι το αξεπέραστο όριο. Είναι η διάψευση όλων των ανθρώπινων πραγμάτων. Στην εκρηκτικής ωραιότητας ακολουθία της κηδείας, που είναι αριστουργηματική όταν ψέλνεται βυζαντινά, θρηνωδείται η καταστροφή όλων των ανθρωπίνων. Η ομορφιά σβήνει, η νεότητα παρέρχεται, τα πλούτη διασκορπίζονται, η εξουσία συντρίβεται, η δόξα μαραίνεται. Ακόμα και η δικαιοσύνη χάνει το πρόσωπό της: «ἆρα τίς ἐστιν, βασιλεὺς ἢ στρατιώτης, ἢ πλούσιος ἢ πένης, ἢ δίκαιος ἢ ἁμαρτωλός;» θρηνωδεί ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.[1] Σαν όνειρο χάνονται, σαν τη σκιά εξαφανίζονται όλα!

Ας ζήσουμε σήμερα τη συντριβή των μαθητών. Πριν από λίγο είχαμε μαζί μας τον Δάσκαλο, τον ακούγαμε, τον αγαπούσαμε και τον πιστεύαμε κατά το ανθρωπίνως δυνατόν. Τώρα κείτεται νεκρός, άπνους, το σώμα του σφραγίζεται στον τάφο και φυλάσσεται από τους στρατιώτες. «Πῶς, πῶς σιγᾷς νῦν, ούδʾ ὑπανοίγεις στόμα;». Μ’ αυτά τα λόγια βλέπει την Παναγία να θρηνεί σήμερα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.[2]

Μεγάλη Παρασκευή: «λύπη χαρᾷ σύμμικτος»

Μήνυμα Μεγάλης Παρασκευῆς

Καθώς ἡ σκυθρωπότητα τοῦ χειμῶνος ὑποχωρεῖ καί ἀρχίζουν νά διαφαίνονται τά σημεῖα τοῦ ἔαρος, ἐκδιπλώνονται μέ περισσότερη ἐνάργεια ἔμπροσθεν τῶν ὀφθαλμῶν μας τά θαυμάσια τῆς παντοδυναμίας, τῆς πανσοφίας καί ἀγαθότητος τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ὅμως, περισσότερο θαυμαστό ἀπό τήν ἄπειρη σοφία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τεχνούργησε τό παναρμόνιον σύμπαν καί τήν φιλόξενη σφαῖρα τῆς ὑφηλίου, τήν ὁποίαν κατοικοῦμε, εἶναι τό γλυκύ ἔαρ τῆς Θυσίας τοῦ Θεανθρώπου, ἡ χάρις στήν ἄπειρη θεϊκή ἀγάπη Σταύρωση τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ ἱστορίᾳ, γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου: «Τίς λόγος ἀξίως ἐφικέσθαι τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ δύναται; Τάς μέν οὖν ἄλλας παρήσω, εἰ καί καθ΄ ἑαυτάς ὑπερβάλλουσι μεγέθει καί χάριτι. Οὐ γάρ ἀφείθημεν ὑπό τῆς ἀγαθότητος τοῦ Δεσπότου, οὐδέ ἐνεκόψαμεν αὐτοῦ τήν εἰς ἡμᾶς ἀγάπην, ἀλλά ἀνεκλήθημεν ἐκ τοῦ θανάτου καί ἐζωοποιήθημεν πάλιν ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», ὁ Ὁποῖος «τῆς κατάρας ἡμᾶς ἐξηγόρασε, γενόμενος ὑπέρ ἡμῶν κατάρα» (Γαλ. 3, 13).

Όρθρος Μεγάλης Πέμπτης

παπα Γιώργης Δορμπαράκης

«Ει ουν υμείς φίλοι μού εστε, εμέ μιμείσθε…» (Απόστιχα αίνων)

Μεγάλη Πέμπτη: η παράδοση των μυστηρίων της Εκκλησίας, της Θείας Ευχαριστίας. Και μαζί μ’ αυτήν: το νίψιμο των ποδιών των μαθητών, η υπερφυής προσευχή μετά τον Μυστικό Δείπνο, η προδοσία του Ιούδα. Συγκλονιστικά γεγονότα που τα παρακολουθεί κανείς σιωπηλός, με μαζεμένο τον νου, με φρίκη μπροστά στην άπειρη αγάπη του Κυρίου, με δάκρυα στα μάτια και την καρδιά. Κι εκείνος ο λόγος του Κυρίου, που τον απηύθυνε πρώτα στους δώδεκα μαθητές Του, όταν τους έπλυνε τα πόδια, κι έκτοτε ισχύει ως προτροπή για κάθε πιστό κάθε εποχής: «Αν είστε φίλοι μου, να μιμείσθε εμένα», ακούγεται αξιωματικά.

Μεγάλη Τετάρτη (Μ. Τρίτη βράδυ): «Το πιο αγνό άγγιγμα».

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Η άβυσσος της αμαρτίας της δεν την εμπόδισε να βγει από το εγώ της.

Αμαρτωλή μα μετανοημένη. Δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στον πόθο της να δοθεί πλέον στον Χριστό. Δεν κοντοστέκεται, δεν δειλιάζει μπροστά στην ντροπή, δεν μετρά το κόστος της υπόληψής της στα μάτια των άλλων. Δεν έχει υπόληψη, δεν έχει κύρος. Δεν θέλει να έχει κύρος. Ξέρει το χάλι της. Αναγνωρίζει το χώμα της. Πάσχει και θέλει λύτρωση.

Μεγάλη Τρίτη «Γρηγορεῖτε…»

Η Μεγάλη Τρίτη συνεχίζει να αναπτύσσει το θέμα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και της Τελικής Κρίσεως των ανθρώπων. Σήμερα όμως του δίνει μια άλλη απόχρωση. Χθες, υπογράμμιζε με έμφαση τις αντικειμενικές συνθήκες της Δευτέρας Παρουσίας: τρόμος και αιφνιδιασμός. Σήμερα, η θεία αποκάλυψη επιμένει κυρίως στην επαγρύπνηση και στην ετοιμότητα, που η προοπτική της Κρίσεως επιβάλλουν, και στην αναγκαία εσωτερική προετοιμασία.

Στην Ακολουθία του Νυμφίου απόψε ψάλλουμε: «Τὸν Νυμφίον, ἀδελφοί, ἀγαπήσωμεν, τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν, ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καὶ πίστει ὀρθῇ…».

Μεγάλη Δευτέρα «Ὥσπερ γὰρ ἡ ἀστραπὴ ἐξέρχεται ἀπὸ ἀνατολῶν…»

Υπάρχει μια εντυπωσιακή αντίθεση ανάμεσα στο «πνεύμα» της Κυριακής των Βαΐων και στο «πνεύμα» της Μεγάλης Δευτέρας. Η πρώτη μάς μιλούσε για την έλευση του Βασιλέως. Η δεύτερη αναφέρεται στην επάνοδο του Υιού του Ανθρώπου, στο τέλος των καιρών. Ενώ όμως η έλευση του Βασιλέως μας στην Ιερουσαλήμ -και στην καρδιά μας, αν το θελήσουμε- είναι εκδήλωση ταπεινοφροσύνης και φιλοστοργίας, η Δευτέρα Παρουσία Του θα έχει τον χαρακτήρα μιας ξαφνικής και βίαιης καταστροφής. Ο Ιησούς, πριν πεθάνει, μας προειδοποιεί πολύ σοβαρά.

Κατά την ακολουθία του «Νυμφίου», μια ειδική πρωινή ακολουθία που τελείται μετά τον Εσπερινό, τα Καθίσματα αναγγέλλουν το Πάθος: «Τὰ Πάθη τὰ σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ».

Οι θρήσκοι άνθρωποι είναι το πιο επικίνδυνο είδος μέσα στην εκκλησία.

αναδημοσίευση από το «Άμπελος Αληθινή»
απόσπασμα από ομιλία του Σ. Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου

.

Αυτοί οι άνθρωποι να ξέρετε, αυτοί οι άνθρωποι, οι θρήσκοι άνθρωποι είναι το πιο επικίνδυνο είδος μέσα στην εκκλησία.

Αυτοί οι θρήσκοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Ο Θεός να μας φυλάει απ’αυτούς. Έλεγε ένας αγιορείτης όταν έκαμνα μία φορά λειτουργία και λέγαμε «Κύριε σώσον τους ευσεβείς» λέει αστειευόμενος «Κύριε σωσον ημάς από τους ευσεβείς», δηλαδή ο Θεός να σε φυλάει από τους θρήσκους ανθρώπους, διότι θρήσκος άνθρωπος σημαίνει μία προσωπικότης διεστραμμένη η οποία ουδέποτε είχε προσωπική σχέση με τον Θεό.

Απλώς μόνον κάμνει τα καθήκοντα της απέναντί Του, αλλά καμιά σοβαρή σχέση δεν είχε για αυτό και ο Θεός δεν λέει αυτόν τον άνθρωπο τίποτε. Και σας ομολογώ και εγώ από την πείρα μου ότι δεν είδα χειρότερους εχθρούς της εκκλησίας από τους θρήσκους ανθρώπους.

Όταν παιδιά θρήσκων ανθρώπων που μεσ’ την εκκλησία ή και παπάδων ακόμα και θεολόγων και ανθρώπων που κάνουν τους θρήσκους και τους πολλούς εδοκίμασαν τα παιδιά τους να γίνουν μοναχοί, η ιερείς αυτοί οι άνθρωποι έγιναν χειρότεροι και από δαίμονες. Εξανέστησαν εναντίον των πάντων. Έγιναν οι χειρότεροι εχθροί των ανθρώπων. Θυμάμαι γονείς που έφερναν τα παιδιά τους εις τις ομιλίες και όταν το παιδί τους κάποια στιγμή έκαμε ένα βήμα παραπάνω έγιναν οι χειρότεροι άνθρωποι που έλεγαν τα χειρότερα λόγια. Και εγώ τους λέω: Mά εσύ έφερες το παιδί σου στην ομιλία, δεν το έφερα εγώ. Και μία φορά είπα σε έναν πατέρα όταν έβλεπα ότι η κόρη του, τέλος πάντων, είχε ζήλο στην εκκλησία του λέω: Κοίταξε μην την ξαναφέρεις στην ομιλία. Μην την ξαναφέρεις να της μιλήσω διότι η κόρη σου θα γίνει μοναχή και αύριο θα σου φταίω εγώ. Όχι πάτερ μου, αλλοίμονο, εμείς σε λατρεύουμε. Και έγινε η κόρη του μοναχή εφτά χρόνια και δεν μου μιλά ακόμα.

Ο Βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλου όνου

«Εὑρὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ᾿ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· «Μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου» (Ιωάν. 12, 14-15)

«Ο ᾿Ιησοῦς εἶχε βρεῖ ἕνα γαϊδουράκι καὶ κάθισε πάνω του, ὅπως λέει ἡ Γραφή· Μὴ φοβᾶσαι θυγατέρα μου, πόλη τῆς Σιών· νά ποὺ ἔρχεται σ’ ἐσένα ὁ βασιλιάς σου, σὲ γαϊδουράκι πάνω καθισμένος»

Την Μεγάλη Εβδομάδα δεσπόζει στην πνευματική παράδοσης της πίστης μας το όνομα «βασιλιάς», το οποίο αποδίδεται συνεχώς στον Χριστό. Εισέρχεται στην αγία πόλη Ιερουσαλήμ ως ο βασιλιάς της. Βγάζει από τον ναό τους εμπόρους που τον έχουν μετατρέψει σε σπήλαιο ληστών με τον τρόπο ενός βασιλιά:  μια εξουσία στην οποία ουδείς μπορεί να αντισταθεί, καθώς παίρνει στα χέρια του μαστίγιο και αναποδογυρίζει όλα τα τραπέζια των συναλλασσομένων. Με έναν λόγο Του κάνει την όμορφη εξωτερικά, αλλά άκαρπη συκή, να μην βγάλει καρπούς εις τον αιώνα.

Ἡ Πλάνη τῆς Πεπλανημένης Δύσεως Ἐπιβάλλει τήν Ἕνωσιν τῶν Ὀρθοδόξων Κρατῶν

Δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχει ἀκόμη εἷς Ὀρθόδοξος ἡγέτης, ὁ Vladimir Putin (Владимир Путин) ἀπό τό προσκύνημά του εἰς τό Ἅγιον Ὄρος

ὑπό Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου
Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton

«Ἡ ἐποχή, ἡ ὁποία σχετίζεται μέ τήν
οἰκοδόμησιν μιᾶς Κεντρικῆς Παγκοσμίας
Τάξεως ἔχει τελειώσει.»
Βλαδίμηρος Πούτιν (Vladimir Putin,
Владимир Путин)

Ἡ αἰωνία Ἑλλάς διά τῶν ἠθικῶν καί σοφῶν φιλοσόφων της ἀνέπτυξε τόν μέγιστον πολιτισμόν εἰς τόν πλανήτην, καί ἐδημιούργησεν ἁπάσας τάς ἐπιστήμας καί τέχνας, ἐκτός δύο ἐξ αὐτῶν, τήν Θεωρίαν τῶν Πιθανοτήτων καί τήν ἀθεώρητον Ψυχολογίαν. Διατί δέν ἠσχολήθησαν οὗτοι μέ τάς δύο αὐτάς «ἐπιστήμας»; Διότι ἐπίστευον εἰς τήν θείαν πρόνοιαν (τόν «ἀπό μηχανῆς θεόν») καί οὐχί εἰς τάς νεωστί ταύτας ψευδο-ἐπιστήμας τῆς πεπλανημένης,1 αἱρετικῆς καί ἀθέου Δύσεως. Οἱ ἠθικοί οὗτοι φιλόσοφοι ἀνέμενον τόν «ἄγνωστον Θεόν» καί διά τοῦτο, ὁ Ἑλληνικός λαός ἦτο ὁ πρῶτος, ὁ ὁποῖος ἐπίστευσε καί ἠκολούθησε τόν ἀποκαλυφθέντα, γνωστόν πλέον, Υἱόν καί Λόγον τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί κατέστησαν Χριστιανοί καί ἀπό ἁπλῶς Ἕλληνες, ἔγιναν πλέον Ἑλληνορθόδοξοι, Ἀπόστολοι, Ἅγιοι, Μάρτυρες, Φωτισταί, Ἱεραπόστολοι καί ἐκπολιτισταί Ἀνατολῆς καί Δύσεως.

Ὁ μέγας οὗτος ἀρχαῖος Ἑλληνικός πολιτισμός ἐμπλουτισθείς καί ἐξαγιασθείς ἀπό τήν Ἀλήθειαν καί τό Φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας ἐδημιούργησε τόν μείζονα πνευματικόν Ἑλληνορθόδοξον πολιτισμόν, τόν Βυζαντινόν, τήν Ὀρθόδοξον Ρωμανίαν, καί τόν ἐξήγαγε, τόν μετεφύτευσε, τόν μεταλαμπάδευσε καί ἐφώτισε καί ἐκχριστιάνισε τούς λαούς τῶν Βαλκανίων, τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καί τήν πολυαγαπημένην καί πιστίν κόρην τῆς Ἑλλάδος, τήν θεοσεβῆ Ρωσίαν, μέ τόν σημερινόν Ὀρθόδοξον Χριστιανόν Πρόεδρόν της, τόν προστάτην τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν Βλαδίμηρον Πούτιν.2

Το μυστήριο του Σταυρού

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

.

Την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως οράται και προσκυνείται ο Σταυρός. Η Σταύρωση του Χριστού είναι μυστήριο που δεν θα κατανοηθεί ποτέ σε όλο το βάθος του. Το μυ-στήριο του Σταυρού διενεργείται από καταβολής κόσμου. Το σταυρικό πάθος του Χριστού και η Ανάσταση είναι η σωτηρία που εργάζεται απ’ αρχής και διά μέσου των αιώνων για χάρη μας ο Θεός «εν μέσω της γης». Τα συγκλονιστικά γεγονότα της σωτηρίας μας, αχώρητα στην πεπερασμένη λογική μας, προλέγονται, προτυπώνονται, προεικονίζονται ποικιλοτρόπως, αλλά και λαμβάνουν χώρα με εξ ίσου ακατανόητο και μυστηριώδη τρόπο για μας.

Μια πολύ πρώιμη προτύπωση του Σταυρού έχουμε απ’ την αρχαία εποχή, όταν ο άνθρωπος ήταν ακόμα κάτοικος της Εδέμ. Ο Θεός έχει φτιάξει τον κόσμο του, τον ουρανό και τη γη με όλο τον διάκοσμό τους. Έφτιαξε τον άνθρωπο και τον εγκατέστησε στον Παράδεισο. Όλα ήταν τέλεια, μα ο Αδάμ ήταν μόνος του. «Ουχ ευρέθη βοηθός όμοιος αυτώ». Τότε ο Θεός «επέβαλεν έκστασιν επί τον Αδάμ, και ύπνωσε». Τον υπέβαλε, θα λέγαμε, σε νάρκωση. Και έγινε η πρώτη εγχείρηση. Ο Θεός αφαίρεσε μία από τις πλευρές του Αδάμ και από την πλευρά αυτή έπλασε την πρώτη γυναίκα, την Εύα. Και την έδωσε στον Αδάμ για σύντροφό του.

Ερχόμαστε τώρα στα γεγονότα του Σταυρού. Ο Χριστός έχει ήδη παραδώσει το πνεύμα του, υπνώττει πάνω στον Σταυρό τον ύπνο του ζωοποιού θανάτου, «σαρκί υπνώσας ως θνητός». Εβραίοι και Ρωμαίοι επείγονται να τελειώνουν με την υπόθεσή του. Μια λόγχη αναλαμβάνει να πιστοποιήσει το γεγονός του θανάτου του. Ένας στρατιώτης «λόγχη την πλευράν αυτού ένυξε. Και ευθέως εξήλθεν αίμα και ύδωρ». Το παράδοξο, όσο και αφύσικο αυτό γεγονός είναι εξόχως πολυσήμαντο. Το αίμα και το ύδωρ παραπέμπουν ευθέως στα δύο βασικά μυστήρια: Στη Θεία Ευχαριστία και το Βάπτισμα. Στην ίδια δηλαδή την Εκκλησία.

Η Παρθένος δέχεται την χαράν, τα επίγεια γέγονεν ουρανός

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Ἰδού ἡ ἀνάκλησις νῦν ἐπέφανεν ἡμῖν. Ὑπέρ λόγον ὁ Θεός τοῖς ἀνθρώποις ἑνοῦται, Ἀρχαγγγέλου τῇ φωνῇ, ἡ πλάνη ἐκμειοῦται. Ἡ Παρθένος γάρ δέχεται τήν χαράν, τά ἐπίγεια γέγονεν οὐρανός, ὁ κόσμος λέλυται τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς. Ἀγαλλιάσθω ἡ κτίσις καί φωναῖς ἀνυμνείτω. Ὁ Ποιητής καί Λυτρωτής ἡμῶν, Κύριε δόξα σοι» (Στιχηρό τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ σέ ἦχο δ’)
«Να που φανερώθηκε τώρα για χάρη μας η πρόσκληση για επιστροφή. Ξεπερνώντας την δύναμη της λογικής ο Θεός ενώνεται με τους ανθρώπους. Με την φωνή του Αρχαγγέλου η περιπλάνησή μας μακριά από τον Θεό μειώνεται και εκμηδενίζεται. Διότι η Παρθένος δέχτηκε το χαρμόσυνο άγγελμα, τα επίγεια έγιναν ουρανός και ο κόσμος λυτρώθηκε από την παλαιά κατάρα. Ας είναι γεμάτη χαρά και αγαλλίαση η δημιουργία και ας ανυμνήσει με την φωνή: Ο Ποιητής μας και ο Λυτρωτής μας συ, Κύριε, είσαι, δόξα Σοι»