Ἡ ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

.

Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

Σήμερα γιορτάζουμε τὴν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τί γνωρίζουμε γι’ αὐτό; Ἀκούσαμε ὑπέροχες προσευχές χθὲς τήν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς, ἀλλὰ ἄς σκεφτοῦμε τὸ ὄνομα ποὺ τοῦ ἔχει δοθεῖ στὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ὁποῖο στὰ Ἀγγλικὰ μεταφράζεται ὡς «ὁ Παράκλητος», ἐνῶ σὲ ἄλλες γλῶσσες ὡς «ὁ Μεσολαβητής».

Πράγματι Αὐτὸ εἶναι ὁ μόνος Παρηγορητής ποὺ μᾶς παρηγορεῖ γιὰ τὸν χωρισμό μας ἀπὸ τὸν Χριστό, Αὐτὸ παρηγορεῖ ἐμᾶς ποὺ εἴμαστε σὰν ὀρφανά, ποὺ ἀνυπομονοῦμε νὰ βρεθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ μας, τὸν Σωτήρα μας καὶ ποὺ γνωρίζουμε ὅτι ὅσο εἴμαστε δέσμιοι τῆς σάρκας – καὶ αὐτὰ εἶναι λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου – εἴμαστε χωρισμένοι ἀπὸ Ἐκεῖνον.

Ἀλλὰ γιὰ νὰ νοιώσουμε τὶ εἶναι γιά μᾶς ἡ παρηγοριά καί ὁ Παράκλητος, πρέπει πρῶτα νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ζοῦμε χώρια του καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο ἐρώτημα ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε στὸν ἑαυτό μας: τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει, ἤ ζοῦμε τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ζοῦμε κατὰ Θεὸ καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ζεῖ μέσα ἀπὸ ἐμᾶς,καὶ ὅτι τίποτα περισσότερο δὲν χρειαζόμαστε; Τὶ περισσότερο χρειαζόμαστε!

Ἐπειδὴ εἶναι ὁ Παράκλητος, μᾶς δίνει δύναμη, δύναμη νὰ ζοῦμε, παρὰ τὸν χωρισμό μας, τὴν δύναμη νὰ ὑπομένομε καὶ νὰ γινόμαστε οἱ λειτουργοί τοῦ Καλοῦ, ποὺ μέσα ἀπὸ ἐμᾶς ἐκπληρώνονται οἱ Ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τοῦ Μόνου ποὺ μπορεῖ νὰ δώσει στὴν ψυχή μας ρώμη και σθένος, θέληση, δύναμη γιὰ νὰ ἐνεργοῦμε. Αὐτό ὅμως, ἐάν στραφοῦμε καὶ τοῦ ποῦμε : Ἔλα! ἔλα καὶ κατοίκησε μέσα μας! Ἔλα καὶ λεύκανε τὴν ψυχή μας! Γίνε ὄχι μόνο ὁ Παρηγορητής μας ἀλλὰ καὶ ἡ δύναμη μας.

«ΕΚΧΕΩ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΜΟΥ ΕΠΙ ΠΑΣΑΝ ΣΑΡΚΑ» – (Θεολογικό σχόλιο στην εορτή της Πεντηκοστής)

άρθρο του Λάμπρου Σκόντζου
θεολόγου – καθηγητού

.

Η αγία εορτή της Πεντηκοστής είναι ένας ξεχωριστός σταθμός στον εορτολογικό κύκλο του ενιαυτού για την Εκκλησία μας. Αυτή μαζί με το Πάσχα αποτελούν τις αρχαιότερες εορτές, οι οποίες ανάγονται ως τους αποστολικούς χρόνους. Η μεγάλη αυτή εορτή προβάλλει ως ανακεφαλαίωση του λυτρωτικού επί γης έργου του Σωτήρος μας Χριστού και ως νέα δυναμική αφετηρία της υλοποιήσεως και ολοκληρώσεως του θείου σχεδίου για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους και ολοκλήρου της δημιουργίας.

Η εορτή της Πεντηκοστής συστήθηκε από την Εκκλησία μας, μαζί με πολλές άλλες εορτές, υπό την επίδραση αντίστοιχης εορτής του Ιουδαϊσμού, φυσικά με εντελώς άλλο νόημα και περιεχόμενο, όπως τονίζει ο άγιος Αυγουστίνος (Epist.55). Οι Εβραίοι πράγματι εόρταζαν τη δική τους Πεντηκοστή, η οποία απείχε πενήντα ημέρες από την εορτή του νομικού Πάσχα. Ονομάζονταν «Εορτή των Εβδομάδων» (Εξ.34,22 και Δευτ.16,10) και ποιούνταν κατ’ αυτήν η μνεία της χορηγήσεως του Νόμου στον Μωυσή, πενήντα ημέρες από τον εορτασμό του πρώτου Πάσχα στην έρημο του Σινά (Εξ.19,1). Διαρκούσε μία ημέρα και προσφέρονταν οι απαρχές της νέας συγκομιδής των καρπών της γης, τα «πρωτογεννήματα» στο ναό της Ιερουσαλήμ, ως ευχαριστία στο χορηγό των αγαθών Θεό.

Με την εορτή της νομικής αυτής εορτής συνέπεσε το μεγάλο γεγονός της καθόδου του Παναγίου Πνεύματος στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, πενήντα ημέρες μετά την λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Όπως μας εξιστορεί με ακρίβεια ο θεόπνευστος συγγραφέας των «Πράξεων των Αποστόλων», ευαγγελιστής Λουκάς, «εν τω συμπληρούσθαι την ημέραν της πεντηκοστής ήσαν άπαντες (οι απόστολοι) ομοθυμαδόν επί τω αυτό. Και άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας, και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, εκάθισέ τε εφ’ ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πεύματος Αγίου, και ήρξατο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι» (Πράξ.2,1-4).

Το μέγα και θαυμαστό γεγονός της καθόδου του Παναγίου Πνεύματος είναι μια από τις σπάνιες θεοφάνιες της ιστορίας. Ο Θεός Παράκλητος, υπό ορατή μορφή «γλωσσών ωσεί πυρός», κατήλθε στη γη, για να αποτελειώσει το έργο της σωτηρίας μας, ως συνεχιστής του απολυτρωτικού έργου του Χριστού. Δε θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι θαυμαστή η χαρμόσυνη κάθοδός Του. Έπρεπε οι άγιοι απόστολοι να νοιώσουν αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία, προκειμένου ολόκληρη η ψυχοσωματική τους υπόσταση να πλημμυρίσει από την θεία ενέργεια, ώστε να μην μείνει σ΄ αυτούς η παραμικρή αμφιβολία ότι η αποστολή τους ήταν θεόσταλτη. Να αποβάλλουν από μέσα τους όλους εκείνους τους ενδοιασμούς που είχαν ως τότε, σχετικά με το θείο πρόσωπο και το έργο του Σωτήρα Χριστού και να απαγκιστρωθούν πλήρως από τις κοντόφθαλμες μικροεθνικιστικές ιουδαϊκές αντιλήψεις περί του Μεσσία. Μόνο με αυτή την οντολογική τους βάπτιση με την ενέργεια και τα χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος θα μπορούσαν να αναλάβουν τον ευαγγελισμό της ανθρωπότητας.

Η «απεργία των γεννήσεων» και το έγκλημα των εκτρώσεων

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αποδείξεις για να καταλάβουμε ότι ζούμε σε καιρούς αποκαλυπτικούς και εσχατολογικούς, σε χρόνους πρωτοφανούς αποστασίας και ηθικού εκτροχιασμού, όπου κυριαρχεί η ιδεολογία της «Νέας Εποχής του Υδροχόου». Τα ολέθρια διδάγματά της έγιναν το «Ευαγγέλιο» του συγχρόνου ανθρώπου. Το «Ευαγγέλιο» αυτό δεν είναι άλλο από το «Ευαγγέλιο του όφεως», που βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα του Ευαγγελίου του Χριστού, διότι τοποθετεί τον άνθρωπο υπεράνω του αγίου Τριαδικού Θεού. Βασικό και θεμελιώδες δόγμα του είναι: «Ζήσε όπως θέλεις, κάνε ό, τι θέλεις, νόμος είναι η θέλησή σου». Αυτό το δόγμα έρχεται σαν φυσική συνέπεια ενός άλλου βασικού δόγματος της Νέας Εποχής, αυτό της αυτοθεώσεως, της «θεώσεως» δηλαδή χωρίς τον αληθινό Θεό, το οποίο εδίδαξε για πρώτη φορά ο «ανθρωποκτόνος απ’ αρχής» (Ιωάν.8,9), ο διάβολος, στους πρωτοπλάστους, όταν τους είπε μέσα στον παράδεισο, ότι «έσεσθε ως θεοί» (Γεν.2,5). Ο διάβολος έπεισε και τον σύγχρονο άνθρωπο ότι ως «θεός» μπορεί να κάμει ό,τι επιθυμεί, ό,τι ικανοποιεί τα πάθη και τις σαρκικές επιθυμίες του. Το αποτέλεσμα είναι ότι η σύγχρονη κοινωνία μας έχει μεταβληθεί σε ζούγκλα, όπου το κυνήγι της ηδονής, του πλουτισμού και της εξουσίας αποτελεί το ύψιστο ιδανικό.

Εκείνο που ενοχλεί σοβαρά τον σύγχρονο άνθρωπο είναι η γέννηση παιδιών. Και τούτο, διότι η δημιουργία οικογενείας συνεπάγεται σοβαρούς περιορισμούς στην άνευ ορίων απόλαυση των ηδονών, ευθύνες και οικογενειακές υποχρεώσεις, κόπους και φροντίδες και έξοδα για την ανατροφή και τη μόρφωση των παιδιών και την επαγγελματική και κοινωνική αποκατάστασή τους. Γι’ αυτό παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες μια πρωτοφανής απέχθεια προς τη γέννηση παιδιών και την οικογένεια, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο αλλά και στην πατρίδα μας, η οποία ακολουθεί δουλικά τα δυτικά πρότυπα. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια ιλιγγιώδης «καμπάνια» κατά των γεννήσεων και υπέρ των εκτρώσεων, με το πρόσχημα της δήθεν υπεράσπισης των «δικαιωμάτων των γυναικών»!

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα, του δημοσιογραφικού ιστολογίου «Ξυπνήστε ρε», με θέμα: «Παγκοσμιοποίηση: «Κίνημα γυναικών στη Βρετανία κατά των γεννήσεων για να σωθεί το… κλίμα!». Παραθέτουμε το δημοσίευμα: «Η Birth Strike είναι μια ομάδα ‘ακτιβιστριών’, θέλουν να αποκαλούνται της Βρετανίας, που δεν κάνουν παιδιά για να καταπολεμήσουν, όπως λένε την κλιματική αλλαγή! Ιδρύτρια του κινήματος είναι η Blythe Pepino, μια τραγουδίστρια, η οποία αποφάσισε να μην κάνει παιδιά με τον σύντροφό της Joshua, για να μην καταρρεύσει το κλίμα! Σε ηλικία 33 ετών διαπίστωσε, όπως λέει, ότι πολλές γυναίκες θέτουν τα ίδια ερωτήματα, αλλά φοβούνται να μιλήσουν. H Blythe Pepino ίδρυσε το Birth Strike (‘Απεργία γεννήσεων’), μια οργάνωση που δέχεται γυναίκες και άνδρες οι οποίοι έχουν αποφασίσει να μην κάνουν παιδιά αντιδρώντας ‘στην κατάρρευση του κλίματος και του πολιτισμού’.

Το Βυζάντιο και εμείς

αναδημοσίευση από το «Άμπελος Αληθινή«

Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: «Χρειαζόμαστε την πνευματική μετριοφροσύνη«,
6/11/2000,

Επιμέλεια-Επιλογή αποσπασμάτων: Λαμπρινή Χ. Θωμά

.

Η συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από το σερ Στήβεν Ράνσιμαν, στο Ελσισιλντς της Σκωτίας, στον πατρογονικό πύργο του, τον Οκτώβρη του 1994, για λογαριασμό της ΕΤ3, στις δημοσιογράφους Χρύσα Αράπογλου και Λαμπρινή Χ. Θωμά.

Για τεχνικούς λόγους, δεν «βγήκε» ποτέ στον αέρα.

Και οι δύο δημοσιογράφοι θεωρούν την συνέντευξη αυτή από τις πιο σημαντικές της καριέρας τους, μια και ανήκει στο είδος των «συζητήσεων» που σε διαμορφώνουν και δεν ξεχνάς ποτέ. Θεωρούν ότι πρέπει να δει το φως της δημοσιότητας, έστω και με μια τόσο θλιβερή αφορμή, όπως ο θάνατος του μεγάλου φιλέλληνα. Ο Flash.gr δημοσιεύει, για πρώτη φορά, αδημοσίευτα αποσπάσματα από την συνέντευξη αυτή.

Δημοσιογράφος: Πώς νοιώθει ένας άνθρωπος που ασχολείται τόσα χρόνια με το Βυζάντιο; Κουραστήκατε;

Δύσκολο να απαντήσω. Το ενδιαφέρον μου ποτέ δεν εξανεμίστηκε. Οταν άρχισα να μελετώ το Βυζάντιο, υπήρχαν πολλοί λίγοι άνθρωποι σ’ αυτήν τη χώρα (σ.σ. τη Μεγάλη Βρετανία) που ενδιαφέρονταν, έστω και ελάχιστα για το Βυζάντιο. Μ’ αρέσει να πιστεύω πως «δημιούργησα» ενδιαφέρον για το Βυζάντιο. Αυτό που με ικανοποιεί, ιδιαίτερα σήμερα, είναι ότι πλέον υπάρχουν αρκετοί, πολλοί καλοί εκπρόσωποι (σ.σ. της σπουδής του Βυζαντίου) στη Βρετανία. Μπορώ να πω ότι αισθάνομαι πατρικά απέναντί τους. Είμαι ευτυχής, λοιπόν, που επέλεξα το Βυζάντιο ως το κύριο ιστορικό μου ενδιαφέρον.

Κι ήταν ελκυστικό για σας όλα αυτά τα χρόνια;

Πιστεύω πως κάθε γεγονός της ιστορίας, αν αρχίσεις να το μελετάς σε βάθος, μπορεί να γίνει συναρπαστικό. Το δε Βυζάντιο το βρίσκω εξαιρετικά συναρπαστικό, γιατί ήταν ένας αυθύπαρκτος πολιτισμός. Για να μελετήσεις το Βυζάντιο, πρέπει να μελετήσεις την τέχνη, να μελετήσεις τη θρησκεία, να μελετήσεις έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, που είναι πολύ διαφορετικός από το σημερινό.

Καλύτερος ή χειρότερος;

«Ἀνελήφθης ἐν δόξη ὁ τά σύμπαντα πληρῶν…»

Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Πρ. Ιεροῦ Ναοῦ Τιμίου Σταυροῦ Πειραιῶς.

.

Ἡ ἐν δόξη ἀνάληψις τοῦ Κυρίου καὶ ἡ ἐν δεξιά τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα εἶναι τὸ τελευταῖο γεγονὸς στὴν ἐπὶ γῆς ζωὴ καὶ δράση του, εἶναι τὸ τέρμα τῆς συγκαταβάσεώς Του καὶ τῆς ἐνσάρκου Του θείας οἰκονομίας. Ἀποτελεῖ ὅμως ταυτόχρονα καὶ τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἀνυψώσεώς Του, τῆς ἀνυψώσεως τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς Του σὲ θεία ἐξουσία καὶ δόξα καὶ βασιλεία. Ἐὰν ἡ ἐξ’ οὐρανοῦ κατάβασίς Του ἦταν κένωσις καὶ πτώχευσις καὶ ἄκρα ταπείνωσις, ἡ ἀνάληψίς Του στοὺς οὐρανοὺς ἐσήμανε τὴν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα καὶ σ’ αὐτὴν βρίσκουν τὴν πλήρη πραγματοποίησή τους οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, τοὺς ὁποίους εἶπε κατὰ τὴν ἀρχιερατική Του προσευχὴ ὀλίγον πρὸ τοῦ πάθους: «Καὶ νῦν δόξασόν με Σὺ Πάτερ παρὰ σεαυτῶ τὴ δόξη ἢ εἶχον προτοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοῖ» (Ἰω. 17,5).

Τὴν ἔνδοξη αὐτὴ ἄνοδο τοῦ Κυρίου προφητικῶς προανήγγειλε ὁ προφήτης Δαυὶδ στοὺς ψαλμούς του: «Ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῶ, Κύριος ἐν φωνὴ σάλπιγγος» (46,6). Ὁ Κύριος, μετὰ τὴν ἔνδοξη νίκη του κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς ἐν μέσω ἀλαλαγμῶν χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ἐκ μέρους τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων, ὑμνούμενος καὶ δοξαζόμενος ὑπ’ αὐτῶν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σχολιάζοντας τὸν παρὰ πάνω στίχο, παρατηρεῖ, ὅτι «οὐκ εἶπεν ἀνεβιβάσθη, ἀλλ’ ἀνέβη, δεικνύς, ὅτι οὒχ ἑτέρου τινὸς χειραγωγοῦντος ἀνέβη, ἀλλ’ αὐτὸς ταύτην ὁδεύων τὴν ὁδόν».

Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς χειραγωγούμενος ἀπὸ κάποιον ἄλλον, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδικὴ τοῦ θεϊκὴ δύναμη καὶ ἐξουσία, ἀποδεικνύοντας ἔτσι, ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὑπῆρξε ὁ αὐτουργὸς τῆς ἀναβάσεως. Τὴν χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων ἐπὶ τῇ ἐνδόξω ἀναλήψει τοῦ Κυρίου ἐκφράζει ὁ Δαυΐδ σὲ ἄλλο ψαλμὸ σαφέστερα: «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης.

Τὶς ἐστὶν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δοξης; Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατὸς Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμω» (26,7,8). Ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, οἱ ἐπὶ γῆς ἄγγελοι, διακονοῦντες τὸν Κύριον, προτρέπουν τὶς ἀνώτερες ἀγγελικὲς δυνάμεις, ποὺ βρίσκονται στοὺς οὐρανούς, καθὼς Αὐτὸς ἀναλαμβάνεται, νὰ ἀνοίξουν τὶς ἐπουράνιες πύλες γιὰ νὰ εἰσέλθη ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. Στὴ συνέχεια ἐρωτοῦν αἱ ἄνω δυνάμεις, «τὸ παράδοξόν της οἰκονομίας ἐκπληττόμεναι», ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης; Καὶ ἀπαντοῦν οἱ ἐπὶ γῆς ἄγγελοι: Δὲν εἶναι κάποιος συνηθισμένος ἄρχων, ἀλλὰ ὁ παντοδύναμος καὶ πανίσχυρος Θεός, ὁποῖος ἐπέτυχε ἔνδοξη νίκη στὸν πόλεμόν του πρὸς τοὺς ἐχθρούς του, δηλαδὴ πρὸς τὸν διάβολο καὶ τὸν θάνατο. Περὶ αὐτῆς τῆς ἀνόδου ὁμιλῶν καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καθὼς ἑρμηνεύει τὸν ψαλμικὸ στίχο «ἀνέβης εἰς ὕψος ἠχμαλώτευσας αἰχμαλωσίαν» (67,19), στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολήν του, λέγει: «ἀναβὰς εἰς ὕψος ἠχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις» (4,8).

Σχόλιο για τους βανδαλισμούς ναών στην Ευρώπη και στη χώρα μας

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς
Εν Πειραιεί τη 31η Μαΐου 2021

.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός πολιτικός αναλυτής, ή εξειδικευμένος θρησκειολόγος, ή ειδήμων κοινωνιολόγος, για να καταλάβει την ραγδαία κατάρρευση του Χριστιανισμού στο δυτικό κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη. Οι ειδήσεις από τη γηραιά ήπειρο είναι καταιγιστικές και προμηνύουν τον ταχέως επερχόμενο και αναπόφευκτο εφιάλτη, τον οποίο πρόκειται να βιώσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί.

Ο αποχριστιανισμός έχει αρχίσει εδώ και δυόμισι αιώνες από τον λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό» με τα άθεα και μηδενιστικά του διδάγματα. Τώρα επιταχύνεται με γρήγορους ρυθμούς, ώστε είναι θέμα χρόνου να σβήσει η χριστιανική μνήμη στο δυτικό κόσμο, παίρνοντας τη θέση της ο άκρατος υλισμός, ο αχαλίνωτος ηδονισμός και ο φανατικός Ισλαμισμός, που θα ρυθμίζουν όλες τις λεπτομέρειες της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής του δυτικού ανθρώπου.

Υπάρχουν εξηγήσεις γι’ αυτή τη ζοφερή και μη αναστρέψιμη κατάσταση. Ο Χριστός είναι ανεπιθύμητος, επειδή τα σωτήρια διδάγματα του Ευαγγελίου Του αποτελούν εμπόδια στην υλιστική και ηδονιστική ζωή του σύγχρονου ευρωπαίου ανθρώπου, γι’ αυτό πασχίζει να τον «ξεφορτωθεί» μια ώρα αρχύτερα. Άλλωστε αυτός ο «Χριστός» και η «Εκκλησία» του, δεν είναι ο αληθινός Χριστός και η γνήσια Εκκλησία Του, αλλά αιρετικά κακέκτυπα και αιρετικές επινοήσεις του Παπισμού και του γνησίου τέκνου του, του Προτεσταντισμού.

Ένας «Χριστός» ο οποίος «εγκατέλειψε» τον κόσμο και την «Εκκλησία» του και την άφησε έρμαιο στην τυραννική εξουσία του «αντιπροσώπου του», του «Πάπα», είναι περιττός, καλύτερα να λείπει, δεν τον έχει ανάγκη ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος. Μια «Εκκλησία», η οποία κυβερνάται από ένα εξουσιομανή τύραννο δικτάτορα, δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Μια «Εκκλησία», η οποία το μόνο που έχει να παρουσιάσει στην χιλιόχρονη ιστορική της πορεία είναι το ψεύδος, οι δεκάδες κακοδοξίες, η τυραννία, η φρίκη των σταυροφοριών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι, οι «ιερές εξετάσεις», οι γενοκτονίες, η αποικιοκρατία, τα ανείπωτα εγκλήματα κατά των Ορθοδόξων, τα φρικιαστικά και πέρα από κάθε λογική και νομιμότητα, ηθικά σκάνδαλα του παπικού «κλήρου», δεν μπορεί να έχει καμία θέση στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.

Την αποχριστιανοποίηση της Ευρώπης έρχεται τα τελευταία χρόνια να ολοκληρώσει η κατευθυνόμενη πλημμυρίδα των εκατομμυρίων μουσουλμάνων παράνομων, (και ελάχιστων νόμιμων), μεταναστών. Ό, τι δεν κατάφεραν οι άθεοι και χριστιανομάχοι «διαφωτιστές» τους δύο τελευταίους αιώνες, το κατάφεραν οι νέοι έποικοι της Ευρώπης. Φυσικά όχι δια της πειθούς, διά του λόγου, αλλά δια της βίας! Δια των ολεθρίων και δαιμονικών διδαγμάτων του Κορανίου και της Σαρίας, (ισλαμικού νόμου), εισβάλλουν στην Ευρώπη, όχι ως φιλοξενούμενοι, αλλά ως κατακτητές!

Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος στο επίκεντρο της διεθνούς διπλωματίας

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Η συνάντηση του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια με τον Ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόφ σε ρωσικό έδαφος έγινε στις 24 Μαΐου, δηλαδή στις 11 Μαΐου κατά το Παλαιό Ημερολόγιο, το οποίο ακολουθεί η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, Την ημέρα εκείνη η Ρωσία τιμούσε τη μνήμη των Ελλήνων  Φωτιστών των Σλάβων Κυρίλλου και Μεθοδίου.

Οι δύο Άγιοι αδελφοί που γεννήθηκαν στη  Θεσσαλονίκη τιμώνται στην Ελλάδα στις 11 Μαΐου. Έζησαν τον 9^ο αιώνα και εστάλησαν από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (Μέγα) Φώτιο και τον Αυτοκράτορα  σε διάφορες περιοχές για ιεραποστολή. Κορυφαίο έργο τους υπήρξε  η δημιουργία αλφαβήτου για τους σλαβικούς λαούς, το οποίο χρησιμοποιείται και σήμερα. Το αλφάβητο βασίζεται στην ελληνική γραφή των Βυζαντινών και ονομάσθηκε Κυριλλικό προς τιμήν του Κυρίλλου.

Δυστυχώς η προβληματική Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ θεωρητικά προστατεύει την αρχαία ελληνική περίοδο της Μακεδονίας, αφήνει ακάλυπτη τη Χριστιανική, Βυζαντινή και Νεώτερη Ιστορία. Αυτό το κενό εκμεταλλεύονται οι Σκοπιανοί και οι Βούλγαροι και διαπραγματεύονται – χωρίς να συμφωνούν- την καταγωγή των δύο Αγίων. Στα Σκόπια τους θεωρούν «Μακεδόνες» ενώ στη Βουλγαρία πιστεύουν ότι ήσαν απόγονοι Βουλγάρων  που γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη.

Τι σηματοδοτεί η αποχώρηση της Τουρκίας από την «Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης»;

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς
εν Πειραιεί τη 24 Μαΐου 2021

.

Ισχυρή αίσθηση προκάλεσε η πρόσφατη αποχώρηση της Τουρκίας από την «Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης», μια διεθνής «Συνθήκη», η οποία αφορούσε την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των γυναικών και την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας. Στις 20 Μαρτίου 2021 ο Τούρκος Πρόεδρος κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εξέδωσε διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο αποσύρεται η Τουρκία από τη «Συνθήκη», προκαλώντας, όπως ήταν αναμενόμενο, την διεθνή κατακραυγή, σφοδρές διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια από ομάδες υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών και σάλο στα ΜΜΕ, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό. Η διεθνής αυτή «Συνθήκη» είναι ένα πολύ σημαντικό κείμενο, το οποίο ψηφίστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 2011, για να αντιμετωπίσει το οξύτατο αυτό πρόβλημα το οποίο μαστίζει πολλές χώρες του κόσμου και ιδιαίτερα την Τουρκία.

Σύμφωνα με δημοσιογραφική πηγή: «Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης το 2011, τέθηκε σε ισχύ το 2014 και υπογράφηκε από την Ε.Ε. το 2017….Σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. για το 2014, μία στις τρεις γυναίκες έχει υποστεί σωματική βία, σεξουαλική βία, ή και τις δύο μορφές βίας από την ηλικία των 15 ετών και έπειτα. Το 55% των γυναικών έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με μία ή περισσότερες μορφές σεξουαλικής παρενόχλησης, ενώ το 11% έχει υποστεί ψηφιακή παρενόχληση. Μία στις είκοσι έχει βιαστεί». (https://www.europarl.europa.eu/news/el/press-room/20191121IPR67113 /sumvasi -konstantinoupolis-ola-ta-krati-meli-na-tin-epikurosoun-amesa).

Αποκαλυπτικό είναι το δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας «Capitol»: «Η συνθήκη θέτει ολοκληρωμένα πρότυπα για την προστασία των γυναικών από κάθε μορφή βίας. Η απόσυρση προκάλεσε εκτεταμένες διαμαρτυρίες από ομάδες υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών και μια αναταραχή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που επικρίνουν την απόφαση και φοβούνται ότι αυτή η κίνηση είναι προάγγελος δεινών για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, μια χώρα με υψηλά ποσοστά βίας προς γυναίκες:

Σχόλιο σε ένα ακόμη φρικώδες σκάνδαλο παιδοφθορίας και σεξουαλικής εκμετάλευσης του παπισμού

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Τα φρικώδη σκάνδαλα σεξουαλικής, (και όχι μόνο), φύσεως του Παπισμού δεν έχουν τελειωμό. Και δεν έχουν τελειωμό, ούτε θα εκλείψουν ποτέ, διότι ο Παπισμός όχι μόνον δεν είναι Εκκλησία, αλλά έχει εκφυλιστεί σε μιά εγκόσμια κρατική οργάνωση, το λεγόμενο κράτος του Βατικανού. Ο φραγκικού τύπου ηγεμόνας του, ο εκάστοτε «Πάπας», είναι πρωτίστως πολιτικός ηγέτης, ισόβιος και απόλυτος μονάρχης, ο οποίος σφετερίζεται και την επισκοπική ιδιότητα, για να εμφανίζεται ως ο δήθεν αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη, (vicarius Christi) και ως εκ τούτου φορέας όλων των εξουσιών του κόσμου.

Σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία προσπαθεί να προσλάβει και να θεώσει τον πεπτωκότα άνθρωπο, ο Παπισμός ακολουθεί εδώ και δέκα αιώνες μια διαμετρικά αντίθετη πορεία, μεταβάλλοντας την Εκκλησία από «Σώμα Χριστού» (Κολ.1,24), και «καινή κτίση» (Β΄Κορ.5,17), σε εγκόσμιο οργανισμό, έχοντα όλα τα χαρακτηριστικά του πτωτικού κόσμου. Γι’ αυτό και η εκκοσμίκευση και η υιοθέτηση κοσμικής νοοτροπίας, είναι το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα στον Παπισμό.

Μια προσεκτική μελέτη της ιστορίας του κατά την χιλιόχρονη πορεία του, αποδεικνύει ξεκάθαρα, ότι μαστίζεται ανελέητα από φρικτά σκάνδαλα, «πρωταγωνιστές», των οποίων είναι συχνά άνθρωποι της «εκκλησίας», δηλαδή «Πάπες», καρδινάλιοι και ο υπόλοιπος παπικός «κλήρος». Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν σκάνδαλα ανείπωτης ανηθικότητας «Παπών», (πορνείες, ακολασίες, αρσενοκοιτίες, αιμομιξίες, μοιχείες, βρεφοκτονίες, βιασμοί, παιδοφιλίες, κλπ), παρά το γεγονός ότι αυτοί θεωρήθηκαν «αλάθητοι», σύμφωνα με την «δογματική» διδασκαλία του Παπισμού.

Ο τουρισμός και η οικονομία ΔΕΝ μπορούν να περιμένουν… Η ανάσταση όμως έπρεπε να επιταχυνθεί κατά 3-4 ώρες…!!!

Για να δούμε κάτι ωραία διαγράμματα από την επίσημη ιστοσελίδα του κράτους που κάνει επισκόπηση της κατάστασης στην Ελλάδα πάντα σε σχέση με το φλέγον ζήτημα της εποχής…

Καταρχάς στα διαγράμματα βλέπουμε παραπάνω τα κρούσματα (περιστατικά) και παρακάτω τις απώλειες και τους διασωληνωμένους ανά ημέρα. Για να είναι πιο ομαλές οι καμπύλες επέλεξα το Μ.Ο. 7 ημερών, αλλά η γενική εικόνα δεν αλλάζει σημαντικά ακόμα και αν το βάλετε ημερησίως… Αυτή η ρύθμιση μπορεί να γίνει μόνο στα διαγράμματα της επίσημης ιστοσελίδας: https://covid19.gov.gr/covid19-live-analytics/ και όχι στις εικόνες της παρούσας ανάρτησης.

Τι σηματοδοτεί η «Μυστηριακή Διακοινωνία» μεταξύ παπισμού και προτεσταντισμού;

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων
και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Παιραιώς
Εν Πειραιεί τη 10η Μαΐου 2021

 

.

Είναι γνωστό ότι ο Προτεσταντισμός σε όλες τις ομολογιακές διαφοροποιήσεις του δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εκφυλισμένη μορφή του Παπισμού. Μετά την απόσχισή του από τον παπικό κορμό τον 16ο αιώνα, που εκδηλώθηκε ως αντίδραση και ως επανάσταση απέναντι στις παπικές αυθαιρεσίες της εποχής εκείνης, δεν μπόρεσε τελικά να προσεγγίσει την Ορθόδοξη Ανατολή παρά την ριζοσπαστική διαφοροποίησή του από τον Παπισμό. Αντίθετα μάλιστα παραμένει μέχρι σήμερα σημαντικά εξαρτημένος από τη σχολαστική θεολογική σκέψη.

Η θεολογική του ταυτότητα διαφέρει ριζικά τόσο με αυτήν της Ορθόδοξίας, όσο και εν πολλοίς με αυτήν του Παπισμού. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές ουσιώδεις δογματικές διαφορές που χωρίζουν τον Προτεσταντισμό από τον Παπισμό: Αρνείται το δόγμα του παπικού πρωτείου, όπως και αυτό του παπικού αλαθήτου. Απορρίπτει κατηγορηματικά την Παράδοση της Εκκλησίας ως φορέα της Αποκαλύψεως στην ιστορία και θεωρεί την Αγία Γραφή ως την μοναδική πηγή της Αποκαλύψεως. Αρνείται την ορατή Εκκλησία και θεωρεί την Αγία Γραφή ως σαφή και καταληπτή από τον κάθε Χριστιανό, ο οποίος μπορεί να την ερμηνεύει, φωτιζόμενος από το Άγιο Πνεύμα.

Διδάσκει ότι η Εκκλησία είναι αόρατη κοινωνία αγίων και απαρτίζεται από τα εκλεκτά μέλη όλων των ορατών Εκκλησιών όλων των εποχών. Η Εκκλησία αυτή δεν είναι διαρθρωμένη ιεραρχικά ως καθίδρυμα, αλλά είναι διασκορπισμένη σ’ όλη την Οικουμένη. Διδάσκει την πανταχού παρουσία του Χριστού σωματικώς, την γνωστή ubiquitas. Απορρίπτει την Ιερωσύνη ως μυστήριο. Περιορίζει τον αριθμό των μυστηρίων σε δύο, το βάπτισμα και τη θεία Ευχαριστία. Ο άνθρωπος κατά τον Προτεσταντισμό μετά την προπατορική πτώση στην αμαρτία είναι πλήρως και βαθιά διεφθαρμένος. Το «κατ’ εικόνα» του ανθρώπου έχει καταστραφεί τελείως.

Η Επανάσταση στη Μακεδονία και οι Άγιοι Νεομάρτυρες της Νάουσας

.

Κάθε χρόνο την Κυριακή του Θωμά το Έθνος κλίνει ευλαβώς το γόνυ μπροστά στο Κιόσκι (σήμερα πάρκο) της Νάουσας, τόπο θυσίας πολλών ανδρών και γυναικών που σφαγιάσθηκαν το 1822 κατά την Επανάσταση των Μακεδόνων. Η Ιερά Μητρόπολις Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας τιμά με τον προσήκοντα σεβασμό την ιερή μνήμη των Νεομαρτύρων του Απριλίου 1822, ανδρών και γυναικών, οι οποίοι κατετάγησαν στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο (το 2010).

Η Μεγάλη Επανάσταση του 1821 βρήκε ψυχικά και οργανωτικά έτοιμους τους Έλληνες της πανάρχαιας ελληνικής γης, της Μακεδονίας. Από τις 23 Μαρτίου 1821 μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους ο Σερραίος έμπορος Εμμανουήλ Παππάς ξεσήκωσε την Χαλκιδική και το Άγιον Όρος. Η προσπάθεια κατεπνίγη στο αίμα από τα πολυάριθμα στρατεύματα του Αμπού Λουμπούτ, ο οποίος είχε ως έδρα του τη Θεσσαλονίκη. Στη λαϊκή μνήμη η καταστροφή της Χαλκιδικής έμεινε ως «ο χαλασμός της Κασσάνδρας».

Ο Εμμανουήλ Παππάς απεβίωσε από τη θλίψη του στις 5 Δεκεμβρίου 1821 επάνω στο πλοίο του Θρακιώτη καπετάν – Αντώνη Βισβίζη. Το Άγιον Όρος κατελήφθη επί δέκα έτη από οθωμανικά στρατεύματα ως τιμωρία για τη συμμετοχή των μοναχών στον Αγώνα. Πολλοί μοναχοί κατέφυγαν στις Βόρειες Σποράδες και στα Επτάνησα (αγγλοκρατούμενα) για να διασώσουν τους θησαυρούς των μοναστηριών από τη λεηλασία.

Το επόμενο έτος ήταν η σειρά της Βέροιας, της Νάουσας, της Έδεσσας και του Ολύμπου να επαναστατήσουν. Ο Αγγελης Γάτσος, ο Αναστάσιος Καρατάσος, ο Ζαφειράκης (Θεοδοσίου) και άλλοι οπλαρχηγοί ξεσηκώθηκαν τον Φεβρουάριο του 1822 σε συνεννόηση με τον Δημήτριο Υψηλάντη, εκπρόσωπο της Φιλικής Εταιρείας στη Νότιο Ελλάδα. Η Επανάσταση κηρύχθηκε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, 19 Φεβρουαρίου. Οι επαναστάτες μετά από πανηγυρική Δοξολογία ορκίσθηκαν μέσα στο Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου της Νάουσας. Η σημαία τους έφερε από τη μία πλευρά τη φράση: ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ και από την άλλη πλευρά τον Σταυρό και τη φράση: ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.

Οἱ ἐχθροί εὐεργέτες

αναδημοσίευση από την Απολύτρωση

.

Ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς ἔλεγε: Ὅταν κάποιος σκεφτεῖ τόν ἄνθρωπο πού τόν λύπησε ἤ τόν ζημίωσε ἤ τόν κορόιδεψε ἤ τόν ἐξευτέλισε ἤ τόν διέσυρε ἄδικα ἤ τοῦ ἔκανε ἕνα ὁποιοδήποτε κακό καί πλέκει λογισμούς ἐναντίον του, τότε ἐπιβουλεύεται τήν ἴδια τήν ψυχή του, ὅπως οἱ δαίμονες, διότι ἀρκεῖ αὐτός ὁ ἴδιος γιά τήν καταστροφή του. Καί τί λέω ἄν πλέκει λογισμούς; Ἄν δέν τόν θυμᾶται σἀν εὐεργέτη καί γιατρό, ἀδικεῖ τόν ἑαυτό του πάρα πολύ. Τί λές ὅτι πάσχεις; Αὐτός σέ καθαρίζει καί ὀφείλεις νά τόν θυμᾶσαι σάν γιατρό τόν ὁποῖο σοῦ ἔστειλε ὁ Χριστός. Χρωστᾶς νά πάθεις γιά τό ὄνομά του καί ὀφείλεις νά τόν θεωρεῖς σάν εὐεργέτη.

Ἀλλά, ἄν ἐσύ δέν ἀπαλλάσσεσαι ἀπό τήν κακία οὔτε θέλεις νά ἀπαλλαγεῖς, δέν φταίει ὁ Κύριος ὁ Θεός. Ἐξάλλου, αὐτό καθ’ αὐτό τό ὅτι πάσχεις εἶναι δεῖγμα ἀρρωστημένης ψυχῆς. Ἄν δέν ἤσουν ἄρρωστος, δέν θά ἔπασχες καί ὀφείλεις εὐγνωμοσύνη στόν ἀδελφό, διότι μέ τή βοήθειά του γνώρισες τήν πορεία τῆς ἀρρώστιας σου. Ἐπίσης, ὀφείλεις νά δέχεσαι ὅσα σοῦ κάνει σάν φάρμακα θεραπευτικά, πού σοῦ τά ‘στειλε ὁ Ἰησοῦς. Ἄν ὅμως ὄχι μόνο δέν εὐχαριστεῖς, ἀλλά καί λυπᾶσαι καί τόν διασύρεις καί τόν κατηγορεῖς καί πλέκεις λογισμούς ἐναντίον του, κατά βάθος, ἤ μᾶλλον ξεδιάντροπα, λές στόν Ἰησοῦ: Δέν θέλω νά θεραπευθῶ ἀπό σένα· δέν θέλω νά δεχθῶ τά φάρμακά σου. Θέλω νά σαπίσω μέσα στά τραύματά μου. Θέλω νά γίνω ὑπήκοος τῶν δαιμόνων. Δέν γνωρίζω τόν Κύριο. Καί ποιός εἶναι πού θά ἀκούσω τή φωνή του; Καί τί θά κάνει, λοιπόν, ὁ Κύριος;

Ὁ Κύριός μας, ἐπειδή εἶναι ἀγαθός, ἔδωσε γιά τίς κακίες μας ἐντολές, πού τίς καθαρίζουν σάν καυτηριασμοί καί καθάρσια. Ὅποιος, λοιπόν, θέλει καί ποθεῖ νά θεραπευθεῖ, εἶναι ἀνάγκη νά ὑπομείνει πονώντας σιωπηλά αὐτά πού τοῦ ἐπιβάλλει ὁ γιατρός. Οὔτε κι ὁ ἄρρωστος εὐχαριστιέται νά τόν κόβουν καί νά τόν καυτηριάζουν ἤ νά παίρνει καθάρσιο. Πείθεται ὅμως ὅτι χωρίς αὐτά εἶναι ἀδύνατο νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν ἀρρώστια κι ἔτσι παραδίδει τόν ἑαυτό του στόν γιατρό, γνωρίζοντας ὅτι μέ λίγη ἀηδία ἀπαλλάσσεται ἀπό τήν πολλή ἀδιαθεσία καί τήν πολυχρόνια ἀρρώστια. Καυτηριασμένο ἐργαλεῖο τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἐκεῖνος πού μᾶς προκαλεῖ ζημία.

Οδοιπορικό στην Μεγάλη Εβδομάδα με την ποίηση του Γιώργου Σαραντάρη «Κυριακή του Πάσχα»

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Μια πνοή μια διάθεση να σε χορτάσω
Έχω ουρανέ μου
Μια πνοή μια διάθεση να σ’ αγκαλιάσω
Να σηκωθώ απ’ τη γη με τους ανθρώπους
Τα ζώα και τα φυτά στον ύπνο μου να τα φυλάω
Που θα τα θρέφει και θα ‘ναι ζεστός
Ο πόθος μου να φτάσω εσένα
Και να ξαποστάσω