ΤΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝ ΟΙ «ΛΙΤΑΝΕΙΕΣ» ΤΗΣ «ΑΜΑΛ» ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ;

εκ του Γραφείου επί των αιρέσεων και
των παραθρησκειών της
Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς
εν Πειραιεί τη 15η Σεπτεμβρίου 2021

.

Ανήμερα της μεγάλης εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου διάλεξαν οι υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικότητας και πολυθρησκευτικότητας και θιασώτες της Νέας Τάξεως Πραγμάτων της κυβέρνησης, για να προκαλέσουν για πολλοστή φορά τον ευσεβή Ορθόδοξο λαό μας. Ενώ απαγόρευαν καθολικά τις ανοιχτές θρησκευτικές εκδηλώσεις, τις λιτανείες και τα πανηγύρια, λόγω της επιδημίας του κορωνοϊού, την ίδια στιγμή επέτρεπαν την αγία αυτή ημέρα μια άλλου είδους «λιτανεία», την «λιτανεία» της «Αμάλ»! Πρόκειται για μια κακότεχνη μαριονέτα, ένα ξόανο ύψους 3,5 μέτρων, που αναπαριστά μουσουλμάνα προσφυγοπούλα από τη Συρία, η οποία «αναζητά» τη «χαμένη» οικογένειά της στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Η «πορεία» της ξεκίνησε από την ακριτική Χίο και συνεχίστηκε με περιοδείες σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, προκαλώντας προφανώς συνωστισμό, αλλά και αντιδράσεις από Δήμους, Σωματεία και απλούς πολίτες, όπως θα δούμε παρά κάτω.

Ο στόχος του όλου εγχειρήματος, ή καλύτερα του προπαγανδιστικού αυτού σόου, διότι περί αυτού πρόκειται, (το οποίο σημειωτέον ετέθη υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού), ήταν προφανώς να ευαισθητοποιήσει τους Έλληνες γύρω από το προσφυγικό ζήτημα και ειδικότερα να τους προδιαθέσει θετικά απέναντι στα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Να προκαλέσει αισθήματα λύπης, αγάπης, ευσπλαχνίας, απέναντι στις μανάδες και τα παιδιά, που έρχονται πρόσφυγες στην πατρίδα μας και ζητούν τη συμπαράστασή μας. Να προβληθεί η ιδεολογία, ότι κάθε εναντίωση στη σταδιακή αλλοτρίωση της χώρας προς κάθε τι, που θυμίζει Χριστό και Ελλάδα, δεν είναι μόνο ρατσισμός και ξενοφοβία, αλλά και έλλειψη χριστιανικής αγάπης.

Όμως πίσω από τη βιτρίνα της χριστιανικής αγάπης και αλληλεγγύης κρύβεται μια άλλη πραγματικότητα, ένας άλλος απώτερος στόχος, υπόγειος και σκοτεινός. Να προετοιμαστεί κατάλληλα ο Ελληνικός Λαός, (εν όψει μάλιστα του νέου μεγάλου προσφυγικού κύματος που έρχεται από το Αφγανιστάν), για να υποδεχθεί χωρίς αντιδράσεις το νέο αυτό προσφυγικό κύμα, έτσι ώστε να προχωρήσει σταδιακά και απρόσκοπτα η ισλαμοποίηση της χώρας, μέχρις ότου πλέον η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη. Φυσικά το μήνυμα που θέλησαν να «περάσουν» οι διοργανωτές του σόου «Αμάλ» δεν έχει καμία σχέση με την τραγική πραγματικότητα, που βιώνει ο Ελληνικός Λαός με τα μέχρι σήμερα προσφυγικά κύματα, που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα.

Ανάμνηση του Χριστού ο Σταυρός

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

.

Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού ανήκει στις Δεσποτικές εορτές. Αναφέρεται στο πρόσωπο του Χριστού, γιατί ο Σταυρός έγινε «το σημείον του Υιού του Ανθρώπου».

Αφότου ο Χριστός επέλεξε ο τρόπος του εκουσίου Πάθους του να είναι ο διά σταυρού θάνατος, το μέχρι τότε επαίσχυντο ξύλο της ατίμωσης μεταβλήθηκε σε πανένδοξο τρόπαιο και τιμημένο του σύμβολο.

Όταν κατά τη Δευτέρα Παρουσία του ο Χριστός θα έλθει πάλι, «επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής», θα φανερωθεί πρώτα στον ουρανό το σημείο του, ο Σταυρός (Ματθ. 24, 30).Αλλά και μετά θα τον συνοδεύει αχώριστα στην ατελεύτητη αιωνιότητα. Από τη στιγμή της Σταύρωσης και εξής ο Σταυρός αποτελεί στοιχείο άμεσα δηλωτικό της ταυτότητας του Χριστού. Μας θυμίζει πάντα«τον δι’ ημάς σταυρωθέντα». Παραπέμπει αναπόφευκτα σε Εκείνον.

Έτσι λοιπόν, αρχίζοντας την ακολουθία της Προθέσεως ή Προσκομιδής ο λειτουργός του Θεού, υψώνει το πρόσφορο και χαράζει στον αέρα το σύμβολο του Σταυρού (βλ. ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 398, Σεπτ. 2016). Εν συνεχεία σφραγίζει εκ νέου το πρόσφορο με το σημείο του Σταυρού, περνώντας την αγία λόγχη τρεις φορές πάνω από τη σφραγίδα του αμνούκαι λέγοντας κάθε φορά: «Εις ανάμνησιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού».Ο Σταυρός είναι πάντα ανάμνηση του Χριστού. Η προσφορά της αναίμακτης ιερουργίας γίνεται πάντα για να θυμηθούμε τον Χριστό.

Είναι τα λόγια που ο ίδιος ο Κύριός μας είπε κατά την πρώτη ευχαριστιακή σύναξη στο υπερώο της Ιερουσαλήμ και την επιτέλεση από τον ίδιο της πρώτης Θείας Ευχαριστίας, του Μυστικού Δείπνου.Είναι η τελευταία παρακαταθήκη που άφησε στους μαθητές του λίγο πριν από τη φρικτή προδοσία και σύλληψή του.

Τις στιγμές εκείνες ο Κύριος δεν μίλησε για τα άλλα σπουδαία έργα του που προηγήθηκαν ή που θα ακολουθούσαν, αλλά μόνο για τα επικείμενα ζωοποιά και φρικτά Πάθη του. Ευλόγησε τον άρτο και τον οίνο και κάλεσε τους μαθητές του να τα γευθούν. «Λάβετε, φάγετε», αυτό είναι το Σώμα μου που για χάρη σας, για να γίνει δική σας αληθινή τροφή, σφαγιάζεται και διαμελίζεται. «Πίετε εξ αυτού πάντες», αυτό είναι το Αίμα μου που χύνεται για τη σωτηρία όλων σας. Και πρόσθεσε: «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκ. 22, 19· Α΄ Κορ, 11, 23-26).

Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού «Ένα φίδι σώζει»

 

π.  Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Καί καθώς ὁ Μωυσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ιωάν. 3, 14-15)

«Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν να μη χαθεί, αλλά να ζήσει αιώνια»

Η προετοιμασία μας για την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού ξεκινά με την αναφορά της Εκκλησίας σε ένα περιστατικό της Παλαιάς Διαθήκης. Οι Ισραηλίτες έχουν κατασκηνώσει στην έρημο, μετά το πέρασμα της Ερυθράς θαλάσσης. Λαός σκληροτράχηλος, αλλά και σκληρόκαρδος, εύκολα χάνει την υπομονή του. Έτσι τα βάζουν και με τον Θεό και με τον Μωυσής, διότι ενώ βγήκαν από την Αίγυπτο, η ζωή στην έρημο είναι δύσκολη.

Τότε ο Θεός έστειλε στον λαό φίδια φαρμακερά που τους δάγκωναν και πολλοί απ’ αυτούς πέθαιναν.  Πήγαν λοιπόν στο Μωυσή και του έλεγαν: «Αμαρτήσαμε που μιλήσαμε εναντίον του Κυρίου και εναντίον σου. Παρακάλεσε τον Κύριο να διώξει τα φίδια». Ο Μωυσής προσευχήθηκε στον Κύριο για τον λαό, κι ο Κύριος του είπε: «Φτιάξε ένα χάλκινο φίδι και βάλε το πάνω σ’ ένα κοντάρι. Όποιος δαγκώνεται από κάποιο φίδι, θα το κοιτάζει και δεν θα πεθαίνει». Έτσι ο Μωυσής κατασκεύασε ένα χάλκινο φίδι και το έβαλε πάνω σ’ ένα κοντάρι. Κι όταν ένα φίδι δάγκωνε κάποιον, αυτός κοιτούσε το χάλκινο φίδι και δεν πέθαινε (Αριθμοί 21,4-9).

ΤΑΛΙΜΠΑΝ: ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΣ ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥ ΙΣΛΑΜ!

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Εν Πειραιεί τη 6η Σεπτεμβρίου 2021

Άλλη μια εστία φόβου, φρίκης και αίματος έκαμε πρόσφατα την εμφάνισή της στην Ασία, σκορπώντας ανησυχία και τρόμο σ’ όλο τον κόσμο. Ο λόγος για το Αφγανιστάν, του οποίου η εξουσία, μετά την αποχώρηση των Αμερικανών, περιήλθε στους Αφγανούς αντάρτες, στους φανατικούς μουσουλμάνους Ταλιμπάν, για τους οποίους πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες στα ΜΜΕ. Προς ενημέρωση των αναγνωστών μας αναφέρουμε, ότι με τον όρο «Ταλιμπάν» εννοούμε, (σύμφωνα με τον εγκυκλοπαιδικό ορισμό της λέξεως), τους σπουδαστές του κινήματος της ισλαμικής γνώσης.

Πρόκειται δηλαδή για ένα πολιτικο-θρησκευτικό κίνημα, τα μέλη του οποίου φιλοδοξούν να εφαρμόσουν στα έθνη και στους λαούς τις αρχές και τη διδασκαλία του Κορανίου και της Σαρία, (ισλαμικού νόμου) σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής, θρησκευτικής και κοινωνικής ζωής των πολιτών και μάλιστα με συνέπεια και ακρίβεια. Επομένως οι Ταλιμπάν δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι συνεπείς εκφραστές του αυθεντικού Ισλάμ.

Ανήλθαν στην εξουσία και «κυβέρνησαν το Αφγανιστάν από το 1996 έως το 2001 και από την 15η Αυγούστου του 2021 μέχρι σήμερα μετά από έναν μακρύ εμφύλιο πόλεμο και κατείχαν το 90% του συνόλου των εδαφών» . Επίσης είναι ιστορικά γνωστό, ότι διώχτηκαν από την εξουσία κατ’ αρχήν από τους Σοβιετικούς το 1979, αλλά μετά την ήττα τους επανήλθαν στην εξουσία το 1989. Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, οι ΗΠΑ, η Βρετανία και συμμαχικές δυνάμεις ανέλαβαν στρατιωτική δράση και ανέτρεψαν το καθεστώς των. Με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στη χώρα εγκαταστάθηκε διεθνής στρατιωτική δύναμη, τη διοίκηση της οποίας ανέλαβε το 2003 το NATO. Το καθεστώς αυτό παρέμεινε στη χώρα μέχρι τις 15 Αυγούστου του 2021, οπότε ήρθαν πάλι στην εξουσία οι Ταλιμπάν. Είναι επίσης γνωστό ότι τόσον οι Σοβιετικοί όσο και οι Αμερικανοί πλήρωσαν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια και βαρύ φόρο αίματος στις στρατιωτικές των επιχειρήσεις. Και οι δύο εισβολές των μεγάλων δυνάμεων κατέληξαν σε αποτυχία, σύμφωνα με χαρακτηρισμό επιφανούς στρατιωτικού αναλυτή: «ήταν το πρώτο Βιετνάμ για τους Σοβιετικούς και είναι το δεύτερο Βιετνάμ για τους Αμερικανούς».

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΠΑΤΟΡΕΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

του πατρός Δημητρίου Μπόκου
(Σχέδιο ομιλίας που εκφωνήθηκε
στις 4-9-2006 στο συνεδριακό
κέντρο της Ι. Μονής Προφήτου
Ηλιού Πρεβέζης, στο πλαίσιο
εκπαιδευτικών-μορφωτικών Συνάξεων
Ιεροκηρύκων, υπό την φροντίδα του
Σεβασμ. Μητροπολίτου κ. Μελετίου).

.

(Το θέμα της είναι παρμένο από την εορτή του Γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου (8 Σεπ.) και προϋποθέτει ως ακροατήριο το εκκλησίασμα της σύγχρονης αστικής ενορίας).

Αγαπητοί αδελφοί,

(Πρόλογος)

Οι άγιοι Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα έλαβαν από τον Θεό το μεγάλο δώρο να γεννήσουν την Θεοτόκο, γεγονός το οποίο εορτάζουμε σήμερα (8 Σεπ.). Ο Ιωακείμ και η Άννα ήσαν άτεκνοι. Ολόκληρη η ζωή τους πέρασε με προσευχή και άσκηση. Ζητούσαν από τον Θεό ένα παιδί για να το αφιερώσουν και πάλι σ’ Αυτόν. Και όταν έφθασαν σε ηλικία, που ανθρωπίνως πλέον ήταν αδύνατο να τεκνοποιήσουν, ο Θεός εκπλήρωσε τον πόθο της καρδιάς τους και τους χάρισε την θυγατέρα, η οποία έμελλε να γίνει η Υπεραγία Θεοτόκος.

Το γεγονός αυτό είναι τόσο συγκλονιστικό, ώστε ψάλλουμε σήμερα, ότι η γέννηση της Θεοτόκου «χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη». Γεννήθηκε η «από πασών των γενεών προεκλελεγμένη» θυγατέρα του μεγάλου Βασιλέως Θεού, που θα ανέτρεπε την πρώην κατάρα της Εύας και θα έφερνε την ευλογία·που θα καταργούσε τον θάνατο γεννώντας τη ζωή. Γιατί θα κυοφορούσε τον ίδιο τον Υιό του Θεού, τον ήλιο της δικαιοσύνης, τον Σωτήρα του κόσμου, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Το διάβημα της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας και του πνευματικού κόσμου της εποχής για την διάσωση των Εβραίων

.

Μνήμες και Μαρτυρίες από το ’40 και την Κατοχή ,
Αθήνα 2001, εκδ . Κλάδος Εκδόσεων Επικοινωνίας &
Μορφωτικής Υπηρεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, σελ. 395-397

Το διάβημα της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας και του πνευματικού κόσμου της εποχής, για την διάσωση των Εβραίων, είναι ιστορικό και αποτελεί μοναδικό μνημείο πολιτισμού και ανθρωπιάς:

Εν Αθήναις τη 23η Μαρτίου 1943

Προς
τον κύριον Κωνσταντίνον Λογοθετόπουλον
Πρόεδρον Κυβερνήσεως

Ενταύθα.

κατά τοσούτον βαθύτερα καθ’ όσον:

1) Κατά το πνεύμα των όρων της ανακωχής, πάντες οι Έλληνες πολίται έμελλον να τύχουν της αυτής μεταχειρίσεως υπό των αρχών Κατοχής, αδιακρίτως φυλής και θρησκεύματος.

Ο χαρακτήρας της εθνικής δράσεως του Χρυσοστόμου Σμύρνης

.

Εθνομάρτυρας Σμύρνης Χρυσόστομος (1867- 9 Σεπτεμβρίου 1922 με το νέο ημερ. -27 Αυγούστου 1922 με το παλιό ημερ.)

Γιώργος Αθ. Τσούτσος

Η δράση του Χρυσοστόμου σε Μακεδονία-Θράκη

Αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τον Μακεδονικό Αγώνα, ο Χρυσόστομος ως Μητροπολίτης Δράμας ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα στη Μακεδονία όπου συγκρούστηκε με τον βουλγαρικό εθνικισμό ο οποίος, ως προϊόν του Πανσλαβισμού, έπληξε την Ορθοδοξία και την ελληνική ταυτότητα των κατοίκων της Μακεδονίας που ήθελαν να παραμείνουν πιστοί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ως επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Βουλγαρία δεν ήταν δυνατόν να αποκτήσει δική της αυτοκέφαλη εκκλησία, της οποίας η δικαιοδοσία θα ταυτιζόταν με τα όρια του βουλγαρικού κράτους. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεχόταν ότι οι δικαιοδοσίες των Εκκλησιών υπάγονταν σε τοπικά-κρατικά κριτήρια, καταβαλλόταν δηλαδή προσπάθεια τα όρια της εκκλησιαστικής διοικήσεως να ακολουθούν τα όρια της υφιστάμενης κρατικής οντότητας.

Η πολιτική των Βουλγάρων συνοδεύτηκε από μια βίαιη προσπάθεια εκβουλγαρισμού των χριστιανών της Μακεδονίας. Ο Χρυσόστομος κατέβαλε προσπάθεια να προστατεύσει τους ορθοδόξους πληθυσμούς της Μακεδονίας ενώ ανέπτυξε πλούσιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο. Για να κατανοηθεί καλύτερα η εθνική δράση του Χρυσοστόμου στη Μακεδονία, θεωρούμε απαραίτητο να αναφερθούμε δι’ ολίγων στις πολιτικές και εκκλησιαστικές διεργασίες που συντελούντο στην εν λόγω επαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ μιλάει για την συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση

.

Συνέντευξη στην Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, 30 Σεπτεμβρίου 1991
Μνήμες και Μαρτυρίες από το ’40
και την Κατοχή, σελ. 100-102

– Πως βγήκατε στο βουνό Μακαριώτατε ;

– Το 1942, με χειροτόνησε ο Δαμασκηνός…, μου έδωσε το οφίκκιο του Αρχιμανδρίτου και με τοποθέτησε και πάλι ως Εφημέριο, ως Εφημερεύο- ντα Ιεροκήρυκα ακριβέστερα, στον ’γιο Λουκά Πατησίων. Εκεί, κατά το διάστημα που ήμουν διάκονος ακόμη, είχα αναπτύξει μια δράση, ας την πω εθνική.

Αναλογιζόμενος την πείνα και τη δυστυχία που είχε τότε η πατρίδα μας, ίδρυσα εκεί κάτι συσσίτια, στο προαύλιο του Ναού, σ’ έναν κήπο. Όταν εμείς δεν είχαμε να φάμε, εγώ τάιζα 600 παιδιά.

Στα κηρύγματά μου (…) ήμουν λιγάκι λαύρος κατά των κατακτητών και πολλές φορές κατά των εκτρεπομένων Ελλήνων ή Ελληνίδων, συμπραττόντων με τους κατακτητάς . Κινδύνευσε τότε και η ζωή μου ακόμη. Είχε έλθει στα αυτιά μου ότι « αυτός θα το φάει το κεφάλι του!»

Όπως φαίνεται με παρακολουθούσε κι η οργάνωση του Ε.Δ.Ε.Σ. και μια μέρα με πλησίασαν και με βολιδοσκόπησαν, αν θέλω να βγω στο βουνό, στις αντάρτικες ομάδες του Ε.Δ.Ε.Σ. του Ζέρβα. Με προθυμία δέχθηκα και μυήθηκα μάλιστα από τον βιομήχανο που είχε εργοστάσια, Ευθύμιο Μπάρδη και τον δικηγόρο Ματσούκα στο κατάστημα του Μπάρδη .

– Θυμάστε την αναχώρησή σας;

– Πήγα στο βουνό, σαράντα τρία η υπόθεση αυτή (…), δια μέσου Πατρών πέρασα στο Κρυονέρι με μια πνίχτρα , δεν θυμούμαι και τα’ όνομά της, ένα καραβάκι τέλος πάντων, του οποίου η ασφάλεια δεν ήταν και τόσο μεγάλη.

Αὐγή ἡμέρας μυστικῆς

Schmemann Alexander

Τόν Αὔγουστο ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς Παναγίας, τό θάνατό της, γνωστό ὡς Κοίμηση, μιά λέξη ὅπου τό ὄνειρο, ἡ μακαριότητα, ἡ εἰρήνη,ἡ ἠρεμία καί ἡ χαρά ἑνώνονται.

Τίποτε δέν γνωρίζουμε γιά τίς συνθῆκες ποὺ περιβάλλουν τό θάνατο τῆς Παναγίας, τῆς μητέρας τοῦ Χριστοῦ. Διάφορες ἱστορίες, διανθισμένες μέ παιδική τρυφεράδα, ἔχουν φθάσει ὥς ἐμᾶς ἀπό τόν πρώιμο Χριστιανισμό, ἀλλά, ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ποικιλίας τους, δέν νιώθουμε ὑποχρέωση νά ὑπερασπιστοῦμε τήν «ἱστορικότητα» καμιᾶς ἀπ’ αὐτές.

Τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἡ Παναγία

.

Μοναχὸς Θεολόγος Ἰβηρίτης

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι τὸ παρθενικὸ καὶ “ἀλατόμητον ὄρος”, ἀπὸ τὸ ὁποῖο “ἀρρήτως ἐτμήθη λίθος”, ὁ Χριστός. Καὶ ὁ Ἄθως, ὅρος ἀλατόμητο ἀπὸ ἀνθρώπους, ἀποτελεῖ τὸ προσφιλέστερο ἐνδιαίτημα τῆς Παναγίας καὶ μετέχει στὴ χάρη τῆς γόνιμης παρθενίας της.

Ἡ Παναγία ἐκδηλώνει ἐναργέστερα τὴ μέριμνα καὶ τὴν ἀγάπη της γιὰ τὸν Ἄθωνα τὸν 9ο αἰώνα. Ἔχει ἐμφανιστεῖ καὶ προηγουμένως σὲ ἀσκητὲς καὶ μονύδρια ποὺ ὑπῆρξαν σ’ αὐτὸν τὸν τόπο. Ἔχουν διαλάμψει κι ἄλλα μοναστικὰ κέντρα στὸ παρελθόν. Ὅταν ὅμως καὶ τὸ τελευταῖο πάει νὰ σβήσει, ἡ Παναγία παρουσιάζεται στὸν ἅγιο Πέτρο τὸν Ἀθωνίτη καὶ τοῦ ὑπόσχεται: “Τοῦτο [τὸ ὅρος] τῆς γῆς ἁπάσης ἀπολεξαμένη, τῷ μοναχικῷ πρέπον καταγώγιον προσκληρῶσαι διέγνων ἔγωγε· ταύτ’ ἄρα, καὶ ἰδιαίτατον ἐνδιαίτημα τοῦτ’ ἀφιέρωσα ἐμαυτή· καὶ ἅγιον τουντεῦθεν κεκλήσεται· καὶ τῶν ἐπ’ αὐτοῦ δὲ πρὸς τὸν κοινὸν ἀνθρώποις πολέμιον ἐπαναιρομένων ἀγώνα, προπολεμήσω διὰ βίου παντός· καὶ πάντως ἔσομαι τούτοις ἄμαχος σύμμαχος, τῶν πρακτέων ὑφηγητής, τῶν μὴ πρακτέων ἑρμηνευτής, κηδεμών, ἰατρός, τροφεύς…” (1). Ἔτσι, ὁ χῶρος ἀφιερώνεται ἀποκλειστικὰ στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν τιμή της. Εἶναι τὸ “Περιβόλι τῆς Παναγίας”.

Στοὺς αἰῶνες ποὺ περνοῦν, ἡ Παναγία τὸ φυλάγει ἀπὸ κάθε λογῆς καταιγίδες ποὺ χειμάζουν τὴ γύρω περιοχή. Ἡ σκέπη της περιβάλλει τὸν χῶρο, ὅπου καλλιεργεῖται ὁ ἁγιασμὸς καὶ διατηρεῖ πάντα τὶς συνθῆκες κατάλληλες γιὰ νὰ εὐωδιάσουν τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου καὶ νὰ ὡριμάσουν οἱ καρποὶ τῶν ἀρετῶν.

Ἡ Παναγία ἐμφανίζεται σὲ πολλοὺς καὶ ἁγιάζει τὸν τόπο μὲ τὴν παρουσία της. Φανερώνει ἄριστους ποιμένες καὶ φωτισμένους θεολόγους (ἅγιοι Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς…). Γεμίζει τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων, καὶ ξεπηδοῦν ἀπὸ μέσα τους ὕμνοι δοξολογίας, ὕδωρ κατανύξεως, φῶς ἱλαρὸν (ἅγιοι Ἰωάννης Κουκουζέλης, Μάξιμος Καυσοκαλύβης, Σάββας Βατοπεδινός…). Ἀρχάγγελος διδάσκει σὲ ἀνώνυμο ὑποτακτικὸ τὸ “Ἄξιον ἐστιν” καὶ τὸ Ὄρος γεμίζει ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ θεομητορικοῦ ὕμνου. Ὁ Χριστός, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος παίρνοντας σάρκα ἀπὸ αὐτήν, καθιστά τοὺς ἀφανεῖς μοναχοὺς θεοὺς κατὰ χάριν καὶ ἀνεξάντλητες πηγὲς ἁγιασμοῦ γιὰ τὴν κτίση, τὸν συνάνθρωπο καὶ τὰ ἔργα του. Ἔτσι, ὅποιος μπαίνει στὸ Ὅρος, νιώθει ὅτι περιβάλλεται ἀπὸ ἀτμόσφαιρα ἁγιασμένη.

Ἡ Παναγία Μητέρα μας

.

Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

[Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ᾿Ιωσὴφ τοῦ ῾Ησυχαστοῦ, γραμμένης ἀπὸ τὰ σπήλαια τῆς Μικρᾶς ῾Αγίας ῎Αννης τοῦ Ἁγίου Ὄρους τὸ ἔτος 1947 πρὸς Μοναχική Αδελφότητα στὸ ὁποῖο μὲ εκπληκτική χάρη καὶ τόλμη εἰσδύει στὰ βάθη καὶ πετᾶ στὰ ὕψη τῆς γνωστῆς εἰς αὐτὸν πνευματικῆς πραγματικότητος, γιὰ νὰ μᾶς μυήση στὰ «μυστήρια τοῦ Θεοῦ» καὶ μάλιστα στὸν τρόπο «συγγενείας» μας μὲ τὴν Παναγία Μητέρα μας.]

«… Ἀκούσατέ μου, λοιπόν, ἐνωτίσασθέ μου τούς λόγους, ὅτι μέλλω εἰπεῖν εἰς ὑμᾶς ὄντως φοβερόν καὶ ἀπόκρυφον καί τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ τό μέγα Μυστήριον. Οὐ φθονῶ τήν ὠφέλειαν, οὐ κρύπτω ὅ οἶδα ὡς ὁ κρύψας τό τάλαντον, οὐ δειλιῶ τάς ἀπειλὰς τῶν δαιμόνων ὅπου ὠρύονται κατ\’ ἐμοῦ ἐμφανίζοντος τοιαῦτα μυστήρια, ἀλλ\’ ἐλπίζω εἰς τάς εὐχάς σας.

Ἐλᾶτε λοιπόν πᾶσαι ὅμου κατά τάξιν καθάρατε στόματα δι’ ἀληθείας, ἁγνίσατε σώματα διά νηστείας καί ἁγιάσατε πνεύματα διά προσευχῆς- γίνετε νήπια σώματα καὶ ἡγεμονικά πνεύματα- πτεροφυήσατε καὶ ἀπό σκώληκες γίνετε πεταλοῦδες- μηδέν γήινον ἀφήσετε εἰς τόν νοῦν σας- πετάσθητε πλησίον μου, κἀγὼ ὑμῶν προπορεύομαι- μέλλει γάρ νά διέλθωμεν τόν αἰθέρα!

Μή φοβῆσθε ποσῶς, κἀγὼ πολλάκις ἀνῆλθον καὶ γινώσκω τόν δρόμον. Ἀκολουθῆτε λοιπόν δορκάδες τοῦ Ἰησοῦ μοῦ κατόπιν ἡ μία τήν ἄλλην- ἀφήσατε τόν νοῦν σας ἐλεύθερον νά φαντασθῆ τά οὐράνια καί ἰδού μᾶς ἀνοίγεται ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου!…

Ἔνθεν κἀκεῖθεν οἱ Ἄγγελοι παραστέκονται, Χερουβὶμ καὶ Σεραφίμ- Ἑξαπτέρυγα περιΐπτανται δεξιά καὶ ἀριστερά- ἀδαμάντινα τείχη- μυρίπνοα ἄνθη χρυσοφαῆ εὐωδιάζουν τά πέριξ, ἔνθα στρουθία διάφορα μυριόχρωμα μελιρίζουν διάφορα τερερίσματα καί τόν νοῦν μας ἀπό θεωρίας εἰς θεωρίαν ἀνάγουν-τό ἔδαφος ὡσεὶ χιὼν λευκόν καί μέσον αὐτοῦ τῆς Ἀνάσσης ἡμῶν καί Πανάχραντου Μητρός τό μέγα Παλάτιον….

Τρεχάτε, λοιπόν, διότι ἐμᾶς περιμένει ἡ γλυκειά μας Μανούλα! Μή προσέχετε εἰς τούς Ἀγγέλους, διότι γέγραπται μήτε οἱ Ἄγγελοι νά μᾶς χωρίσουν ἐκ τῆς ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ…

Η Παναγία διαχρονικά στον Ελληνισμό

.

του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Δεκαπενταύγουστος και οι Έλληνες τιμάνε, με την καρδιά τους, την Παναγία.

Συνεχίζουν έτσι μια παράδοση είκοσι αιώνων. Η εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου εορτάσθηκε για πρώτη φορά στα Ιεροσόλυμα στις 15 Αυγούστου του 350. Θεοτόκος η Παναγία αναγνωρίστηκε από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσου, το 431. Οι πιστοί αισθάνονται οικεία την Θεοτόκο και εκφράζουν την αγάπη τους προς Αυτήν με κάθε τρόπο: Κτίζοντας ναούς περικαλλείς, φιλοτεχνώντας περίπυστες εικόνες, εμπνεόμενοι αριστουργηματικούς ύμνους.

Από τους ύμνους προς την Παναγία ο δημοφιλέστερος και πιο γνωστός, είναι ο Ακάθιστος Ύμνος, που γράφτηκε επί αυτοκράτορα Ηρακλείου, τον 7ο αιώνα. Πολύ δημοφιλής, που ψάλλεται συχνά, είναι ο Μικρός Παρακλητικός Κανόνας. Γράφτηκε τον 9ο αιώνα από τον μοναχό Θεοστήρικτο, ή τον Θεοφάνη τον Ομολογητή, τον Γραπτό.

Πολλοί λένε ότι οι δύο είναι ένα και το ίδιο πρόσωπο. Βαθυστόχαστα και πολύ πνευματικά νοήματα έχει ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας, που ψάλλεται την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου γραμμένος από τον Αυτοκράτορα Θεόδωρο Β΄ Δούκα Λάσκαρη, μεταξύ του 1254 και του 1258. Η εξύμνησή Της συνεχίστηκε σε όλους τους επόμενους αιώνες, έως τις ημέρες μας.

Ναοί προς τιμήν της Παναγίας άρχισαν να ανεγείρονται από τον 4ο αιώνα. Επίσης αρχαίοι ναοί μετετράπησαν σε χριστιανικούς. Μεταξύ αυτών ήταν ο Ναός της Αθηνάς στην Ακρόπολη των Αθηνών, που μετονομάσθηκε σε Παναγία η Αθηνιώτισσα.  Οι Έλληνες προχριστιανικά λάμπρυναν τον  Παρθενώνα και την Αθηνά, και οι απόγονοί τους αγλάισαν και ύμνησαν την Παναγία.

Οι μεταβολές που έκαμαν οι χριστιανοί στον Παρθενώνα,  όπως ψηφιδωτές εικόνες, τοιχογραφίες και μαρμαρογραφίες, ήσαν εσωτερικές και με σεβασμό στο αρχαίο ελληνικό μνημείο. Ο Παρθενώνας παρέμεινε επί 1687 χρόνια άθικτος και στην πρώτη του αρχιτεκτονική κατάσταση. Όσα άλλα προπαγανδίζονται, ακόμη και στο Μουσείο της Ακρόπολης,  είναι απλώς συκοφαντίες.

Το άγνωστο ταξίδι ενός αντιμήνσιου τον 18ο αιώνα «Από το Κίεβο στη μικροσκοπική και δυσπρόσιτη Κουνουπιά»

.

του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Μια παράξενη, αλλά γοητευτική ιστορία κρύβεται πίσω από το ταξίδι τον 18^ο αιώνα ενός ρωσικού αντιμήνσιου από την ονομαστή Μητρόπολη του Κιέβου, κοιτίδας των Ρως, σε ένα εκκλησάκι -πιθανόν μοναστήρι- της Κουνουπιάς, ενός ορεινού (800 μέτρα) οικισμού του όρους Πάρνωνα, ακόμη και σήμερα σχεδόν απομονωμένου, στα σύνορα μεταξύ Αρκαδίας και Λακωνίας.

Το αντιμήνσιο είναι ιερό λειτουργικό άμφιο, το οποίο αντικαθιστά την Αγία Τράπεζα όταν δεν υπάρχει, ή όταν υπάρχει, αλλά δεν είναι καθιερωμένη. Γράφει διάταξη του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νείλου του Κεραμέως (1380-1388): «Στρατηγοί ή βασιλείς πολλάκις απέρχονται εις ταξίδια και εις τόπους αλλοφύλων, ένθα ουκ έστι θείος ναός, αλλά και ευλαβείς τινές ιερωμένοι εξέρχονται των ιδίων πόλεων ή του μοναστηρίου και απέρχονται δι’ έρωτα ησυχίας τε και αναχωρήσεως εις έρημον τόπον…

Δια ταύτας τας αιτίας, επειδή έχουσιν ανάγκην ούτοι αγιάζεσθαι, εύρομεν εκδεδομένον παρά των αγ. πατέρων των θείων και ιερών Συνόδων, ότι δέδοται αυτοίς ή δια σανίδος, ή δια πανίου ιερά Τράπεζα καθιερωμένη και τιθέασιν αυτήν οι λαβόντες εν ιδίω τόπω… και ιερουργούσιν…» (Πρωτ. Κωνσταντίνου Καλλινίκου «Ο Χριστιανικός Ναός και τα τελούμενα εν Αυτώ», Εκδ. Γρηγόρη, Εκδ. 5^η, Αθήνα, 1969, σελ. 173).

Ο Άγιος Συμεών, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (; – 1429) γράφει για τα ιερά αντιμίνσια (Σημ. γρ. γράφεται και ιώτα, ο Κων. Καλλίνικος θεωρεί ορθότερη τη γραφή με ήτα): «Αυτά είναι εξ υφάσματος λιναρίου και αντί τραπέζης ιεράς γίνονται, τα οποία δε ραπτόμενα ετοιμάζονται κατά τον τρόπον, κατά τον οποίον η διάταξις γράφει… Όταν δε το καλέση ο καιρός, ως αγιασθέντα ήδη τελείως, εξαποστέλλονται  αυτά με την γνώμην και την άδειαν του αρχιερέως εις τόπους, όπου δεν είναι θυσιαστήρια και τελείται επάνω εις αυτά η θεία των μυστηρίων ιερουργία» (Συμεών Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης «Τα Άπαντα», Εκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη, ακριβής ανατύπωσις εκδ. εν έτει 1882,  σελ. 134).

Οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό

.

Aleksandr Solzhenitsyn

Πριν από μισό αιώνα και πλέον, όταν ήμουν ακόμη παιδί, θυμάμαι ότι άκουγα πολλούς ηλικιωμένους να δίνουν την ακόλουθη εξήγηση για τι μεγάλες συμφορές που είχαν βρει τη Ρωσία: οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό, γι’ αυτό έγιναν όλα αυτά.

Από τότε έχω περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια δουλεύοντας πάνω στην ιστορία της Επανάστασής μας. Στο διάστημα αυτό έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, έχω μαζέψει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες, κι έχω ήδη συνεισφέρει οκτώ δικούς μου τόμους στην προσπάθεια να καθαρίσουν τα συντρίμμια που απόμειναν από την αναστάτωση αυτή.

Ωστόσο, αν με ρωτούσαν σήμερα να διατυπώσω όσο το δυνατόν πιο συνοπτικά την κύρια αιτία της καταστροφικής Επανάστασης που κατάπιε κάπου εξήντα εκατομμύρια δικούς μας ανθρώπους, δεν θα μπορούσα να το κάνω με μεγαλύτερη ακρίβεια από το να επαναλάβω:  οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό, γι΄ αυτό έγιναν όλα αυτά.

Ακόμη περισσότερο, τα γεγονότα της Ρωσικής Επανάστασης μπορούν μόνο να κατανοηθούν τώρα, στο τέλος του αιώνα, πάνω στο φόντο του τι έχει γίνει από τότε στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό που εμφανίζεται εδώ είναι μια διαδικασία με παγκόσμια σημασία. Κι αν μου ζητούσαν να επισημάνω με συντομία το κύριο χαρακτηριστικό ολόκληρου του εικοστού αιώνα, κι εδώ δεν θα μπορούσα να βρω κάτι πιο ακριβές και κοφτό από το να επαναλάβω: οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό.