«Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων»

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιό του

.

Μέρος Πρώτο: Η ερμηνεία των περιφερειακών διενέξεων μέσα από αναλύσεις των πιο υψηλών προδιαγραφών

Μέρος Δεύτερο: Ο ηγεμονικός ανταγωνισμός και ο εγγενής χαρακτήρας των αιτιών πολέμου

Μέρος Τρίτο: Η τυπολογία των ανελέητων στρατηγικών προσεγγίσεων και μεθοδεύσεων των ηγεμονικών δυνάμεων

Μέρος Τέταρτο και τελευταίο:  Η διαλεκτική σχέση βραχυχρόνιων, μεσοπρόθεσμων και μακροχρόνιων σκοπών και στρατηγικών του ηγεμονικού ανταγωνισμού και η κρίση της Συρίας

 

Ο Mearsheimer όπως γίνεται αντιληπτό ανήκει στους ελάχιστους πολιτικούς επιστήμονες του διεθνούς συστήματος που αξίζει να προσεχθούν, επειδή με αξιολογικά ελεύθερο τρόπο και εδρασμένος πάνω στην αλάνθαστη Υποδειγματική Θουκυδίδεια παράδοση αναλύει την πραγματικότητα και την αλήθεια. Τέτοια έργα αξίζουν να τιμούνται παραφράζοντας τη γνωστή ρήση: «Ευχαριστούμε που μας λες όχι αυτό που μας ευχαριστεί αλλά την αλήθεια, την οποία μόνο εάν εκτιμήσουμε σωστά μπορούμε να επιτύχουμε ευημερία, να επιβιώσουμε και να είμαστε ασφαλείς».

            Σε αδύναμα, ασθενή και λικνιζόμενα κράτη, ατυχώς γι’ αυτά, η αλήθεια είτε αποκρύβεται είτε επισκιάζεται από τσαρλατάνους και νομικιστές που αγνοούν τις πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος, είτε κατακλύζεται από παραπλανητικές θεωρήσεις εγχώριας ή εισαγόμενης προπαγάνδας. Συναφώς, η στρατηγική «μαλακή ισχύος» είναι από καιρό ένα από τα σημαντικότερα μέσα στη φαρέτρα των ηγεμονικών στρατηγικών. 

            Ο ορθολογισμός της εθνικής στρατηγικής ενός λιγότερο ισχυρού κράτους είναι ευθέως συναρτημένος με σωστές εκτιμήσεις των πολιτικών όψεων του διεθνούς συστήματος, των διεθνών θεσμών και του διεθνούς δικαίου. Έτσι, δεν μπορεί να παραγνωριστεί ότι η ελευθερία-ανεξαρτησία μιας κοινωνίας είναι ευθέως συναρτημένη με την κρατική ισχύ μιας Πολιτείας.

«Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων»

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιό του

.

Μέρος Πρώτο: Η ερμηνεία των περιφερειακών διενέξεων μέσα από αναλύσεις των πιο υψηλών προδιαγραφών

Μέρος Δεύτερο: Ο ηγεμονικός ανταγωνισμός και ο εγγενής χαρακτήρας των αιτιών πολέμου

Μέρος Τρίτο: Η τυπολογία των ανελέητων στρατηγικών προσεγγίσεων και μεθοδεύσεων των ηγεμονικών δυνάμεων

 

Εάν σταθούμε στις μεγάλες δυνάμεις, ο Mearsheimer τεκμηριώνει ότι η τυπολογία των στρατηγικών προσεγγίσεων και μεθοδεύσεων όλων των ηγεμονικών δυνάμεων είναι μορφικά πανομοιότυπη. Διαφέρει μόνο κατά περίπτωση και συγκυρία ως προς την ένταση, έκταση και το περιεχόμενο των επί μέρους αξιώσεων. Το κύριο κριτήριο είναι εκτιμήσεις για την κατανομή ισχύος και των συμφερόντων, δικών τους και των άλλων.

            Κύρια διαρκής εισροή στον στρατηγικό σχεδιασμό είναι υπολογισμοί κόστους/οφέλους εναλλακτικών ενεργειών, οι κίνδυνοι για την επιβίωση –οι οποίοι όπως είπαμε για τις μεγάλες δυνάμεις προέρχονται από άλλες μεγάλες δυνάμεις εάν καταστούν περιφερειακές ηγεμονίες– και οι διαρκείς επιδιώξεις μεγιστοποίησης του παγκόσμιου πλούτου που βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους.

Οι μεγάλες δυνάμεις διατηρούν και διαρκώς αναπτύσσουν επιθετικές δυνάμεις (ισχύ δηλαδή όχι μόνο για την άμυνά τους αλλά και για υπερπόντιες επεμβάσεις).

            Για να εκπληρώσουν τους σκοπούς τέτοιων ψυχρά και υπολογιστικά συγκροτημένων στρατηγικών σχεδίων, οι στρατηγικές τους είναι σχεδόν μαθηματικά προκαθορισμένες. «Διαλέξτε και πάρτε» ή εάν είστε το θύμα προστατευθείτε. Συνοψίζω μερικές πτυχές όπως τις καταγράφει στη βάση της διεθνούς εμπειρίας το άψογα τεκμηριωμένο και πλήρες πληροφοριών κείμενο του John Mearsheimer:

Μεταφορά βαρών: Προσπάθεια ανάληψης αναχαίτισης από τρίτο όχι κατ’ ανάγκη «σύμμαχο», ενώ το ίδιο φαινομενικά παραμένει θεατής.

«Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων»

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιό του

.

Μέρος Πρώτο: Η ερμηνεία των περιφερειακών διενέξεων μέσα από αναλύσεις των πιο υψηλών προδιαγραφών

Μέρος Δεύτερο: Ο ηγεμονικός ανταγωνισμός και ο εγγενής χαρακτήρας των αιτιών πολέμου

 

Πρωταρχικό κριτήριο σωστής εκτίμησης της διεθνούς πολιτικής είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε και ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει παγκόσμιος ηγεμόνας. Οι μεγάλες δυνάμεις το γνωρίζουν και τα στρατηγικά τους σχέδια αποβλέπουν λιγότερο σε μια στρατιωτική συντριβή άλλων μεγάλων δυνάμεων και περισσότερο στην εξισορρόπησή τους. Το σύνηθες πεδίο του ανταγωνισμού τους είναι οι λιγότερο ισχυροί, και όποτε δοκίμασαν το αντίθετο το μετάνιωσαν. Σημειώνω εδώ το εξής καίριο και σημαντικό που ο λιγότερο ισχυρός θα πρέπει να γνωρίζει για να μην είναι ευκολόπιστος ή απρόσεκτος: «Τόσο όταν οι ηγεμονικοί ελέφαντες συγκρούονται όσο και όταν “ερωτεύονται” το γρασίδι υποφέρει».

Ο Mearsheimer τεκμηριώνει μια αλληλουχία μορφικά πανομοιότυπων στρατηγικών επιλογών από τους Ναπολεόντιους πολέμους μέχρι σήμερα. Ο κεντρικός στρατηγικός σκοπός κάθε ηγεμονικής δύναμης ανά πάσα στιγμή είναι να παρεμποδιστούν άλλες μεγάλες δυνάμεις να κατακτήσουν θέση ηγεμονίας στην περιφέρεια  όπου ανήκουν. Ακριβώς, η «Τραγωδία των Μεγάλων Δυνάμεων» έγκειται στο γεγονός ότι φοβούνται για την δική τους επιβίωση εάν κάτι τέτοιο συμβεί. Αυτό είναι κύριο αίτιο των εκατέρωθεν ασταμάτητων εξισορροπήσεων. Εάν μια μεγάλη δύναμη καταστεί περιφερειακή ηγεμονία, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη δική της παγκόσμια ηγεμονία. Έτσι, οι εκάστοτε ηγεμονικές δυνάμεις αδιάκοπα μεριμνούν, ούτως ώστε άλλες μεγάλες δυνάμεις να παρεμποδίζονται από το να καταστούν περιφερειακοί ηγεμόνες.

            Με πιο πρακτικούς όρους αυτό σημαίνει μια διαρκή εκτίμηση της κατανομής ισχύος παγκόσμια, περιφερειακά και τοπικά και ύπαρξη εναλλακτικών επιλογών στο πλαίσιο ενός στρατηγικού σχεδιασμού ελέγχου της κατανομής ισχύος στις περιφέρειες. Επίσης, ενός στρατηγικού σχεδιασμού που εμπεριέχει αναρίθμητες εναλλακτικές τακτικές ενέργειες που αποσκοπούν στην αποδυνάμωση της επιρροής που ασκούν άλλες δυνάμεις. Αυτό συνεπάγεται μεταξύ άλλων και ενέργειες που αυξομειώνουν τη θέση, τον ρόλο και την ισχύ των περιφερειακών κρατών. Κριτήριο δεν είναι ο «φίλος» ή ο «εχθρός» αλλά η «ρύθμιση» της κατανομής ισχύος με τρόπο που συμφέρει τον (εξισορροπητή) ηγεμόνα.

Για να παρεμβάλω έναν ακόμη κορυφαίο στοχαστή, τον Παναγιώτη Κονδύλη, σε μια εύστοχη θεώρηση που επιβεβαιώνεται καθημερινά στη διεθνή πολιτική, «η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από

«Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων»

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιό του

.

.

Μέρος Πρώτο: Η ερμηνεία των περιφερειακών διενέξεων μέσα από αναλύσεις των πιο υψηλών προδιαγραφών

Οι συντρέχουσες κρίσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και ευρύτερα Ανατολικά του Αιγαίου οδηγούν πολλούς στο να διερωτηθούν κατά πόσο υπάρχει κίνδυνος μεγάλης περιφερειακής σύρραξης με βαθύτατες συνέπειες για την Ελλάδα αλλά και όλο τον πλανήτη. Εύλογα κάποιοι διερωτήθηκαν κατά πόσο υπάρχει κίνδυνος επέκτασης της συριακής κρίσης σε παγκόσμιο πόλεμο. Οι καταιγιστικές εξελίξεις στην Αίγυπτο, η κρίση της Λιβύης που προηγήθηκε, οι αναταραχές στην Τουρκία, το κοχλάζον Κουρδικό ζήτημα, οι απειλές επίθεσης κατά του Ιράν και η επαπειλούμενη επίθεση κατά της Συρίας είναι όλα γεγονότα που αναμενόμενα προκαλούν ανασφάλεια και ανησυχία. Πολύ περισσότερο εάν λάβουμε υπόψη ότι η Ελλάδα και η Κύπρος «βρέθηκαν» σε μια αξιοθρήνητη θέση απόλυτης αδυναμίας.

            Η απάντηση για τις προεκτάσεις μιας επίθεσης κατά της Συρίας είναι ότι τα νήματα που ενώνονται είναι πολλά και η κατάσταση που δημιουργείται από κάθε άποψη εκρηκτική. Όμως, εκπλήττει μόνο όσους έχουν στο μυαλό τους κατασκευασμένη μια εξωπραγματική και αναληθής εικόνα για τη διεθνή πολιτική. Κάποιος λοιπόν θα πρέπει να κρίνει την κρίση της Συρίας, ή αύριο κάποια άλλη, σύμφωνα τόσο με τις επιμέρους προϋποθέσεις όσο και με μονιμότερα χαρακτηριστικά της διεθνούς πολιτικής. Το τελευταίο δεν είναι σύνηθες στην Ελλάδα και αυτό το γεγονός ερμηνεύει, εν πολλοίς, τον καταστροφικό κατήφορό μας.

Οι σαπουνόφουσκες περί ανθόσπαρτου γραμμικά κινούμενου μετά-ψυχροπολεμικού κόσμου σκάνε και εξατμίζονται. Έξω και εδώ στη χώρα μας, εν τούτοις, συνεχίζουν να επηρεάζονται από τα βουνά των πνευματικών σκουπιδιών που στοιβάχτηκαν. Στην Ελλάδα τις δύο τελευταίες δεκαετίες πολλές φρικτά λανθασμένες «αναλύσεις» που ανακούφιζαν πνευματικά ή χάιδευαν αφτιά αφελών, ευθύνονται για την πολιτικοπνευματική, επιστημονική, οικονομική και διπλωματική αποχαύνωση που προκάλεσε τον εκτροχιασμό της χώρας.

 

Για να κατανοηθούν οι πιθανές προεκτάσεις κρίσεων, όπως αυτή της Συρίας, απαιτείται να μνημονευτούν μονιμότερα χαρακτηριστικά των ηγεμονικών ανταγωνισμών πλανητικά και στις περιφέρειες. Η ανάλυση των υψηλότερων δυνατών βαθμίδων που προσφέρει μια αποκρυσταλλωμένη, θεμελιωμένη και τεκμηριωμένη περιγραφή και ερμηνεία είναι το κορυφαίο βιβλίο-σταθμός του John Mearsheimer, Η Τραγωδία της Πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων (Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα, μετάφραση Κ. Κολιόπουλος, επιστημονική επιμέλεια Π. Ήφαιστος, Ηλίας Κουσκουβέλης, εισαγωγικό σημείωμα Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος).   

Το κείμενο του John Mearsheimer Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων είναι αναμφίβολα

Οδικός Χάρτης Ανανέωσης της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας

Αυτό που δεν κατάφεραν να ρευστοποιήσουν έως σήμερα οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας, φαίνεται να ωθείται με μια διαδικασία εξπρές από την οικονομική κρίση στην Ευρώπη. Η Ύπατος Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής έστειλε αυτό το Σαββατοκύριακο στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Χέρμαν βαν Ρομπέι την τελική έκθεση σχετικά με την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας (ΚΠΑΑ) ─ dr.

Αυτή η έκθεση θα συμπεριληφθεί στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ το Δεκέμβριο. Σύμφωνα με την τελική έκθεση, «η ευρωπαϊκή αλληλεξάρτηση είναι ένα γεγονός, σε ένα μεταβαλλόμενο γεωστρατηγικό περιβάλλον». Η ασφάλεια αμφισβητείται όπως συνεχίζονται οι περιορισμοί στους εθνικούς αμυντικούς προϋπολογισμούς – ενώ σε άλλα τμήματα της υδρογείου σημειώνται αύξηση των δαπανών – αναδύεται η επιτακτική ανάγκη για μια στρατηγική συζήτηση στο υψηλότερο πολιτικό επίπεδο.

Η ευρωπαϊκή αλληλεξάρτηση γίνεται πραγματικότητα και οι πολιτικές της Ένωσης πρέπει τώρα να εξετάσουν αυτό το γεγονός. Στο πλαίσιο της συνέχειας της διαδικασίας, τα μέλη της Ένωσης το επιθυμούν προτρέπονται να οριοθετήσουν σαφέστερα τον ορισμό του στρατηγικού ρόλου της ΕΕ ενόψει του εξελισσόμενου πλαισίου της Συνθήκης της Λισαβόνας.

Ευρωπαϊκή ένωση: Εθνοκρατοκεντρική δημοκρατία ή υπερκρατική δεσποτεία;

αναδημοσίευση από το Αντίβαρο στην ιδιωτεία

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

το δεύτερο μέρος εδώ

.

Ως εγγενώς υλιστικές αυτές οι παραδοχές, εξάλλου, ουδόλως ενασχολούνται με το κυριότερο ζήτημα κάθε δημοκρατικής πολιτικής οργάνωσης, δηλαδή τον ρόλο των πνευματικών κριτηρίων και παραγόντων στη δημόσια σφαίρα. Αν κάτι λένε γι’ αυτό, είναι είτε περιπλανήσεις μέσα στα θολά βασίλεια των ιδεολογημάτων του μεταμοντερνισμού που θέλουν μία εκμηδενισμένη ανθρωπολογία είτε συνηγορία υπέρ θεσμικών διαταγμάτων που θα διαμορφώσουν και συμμορφώσουν τους πολίτες σε νέα υλιστικά ανθρωπολογικά πρότυπα. Μιας και εξ αντικειμένου δεν διαθέτουν κάποιο μαγικό ραβδί να μετατρέψουν τις φαντασίες τους σε πραγματικότητα, ζουν παρασιτικά μέσα σε ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια βασανίζοντας φοιτητές και ταλαιπωρώντας όσους αναγνώστες εντυπωσιάζονται, ακόμη, από ακαδημαϊκούς τίτλους.

Τώρα, η πιο πάνω συζήτηση είναι περιττή, αν κανείς απαντήσει ευθέως ένα απλό ερώτημα: Προέκυψε μία εθνοκρατοκεντρική διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ή μία διεθνιστικοϋλιστική δομή; Αυτό το ερώτημα πρέπει να είναι ο πυρήνας κάθε ανάλυσης για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ιδεολογικές αμφιταλαντεύσεις δεν επιτρέπονται, γιατί όσο και να θέλει κανείς να σχοινοβατήσει πάνω σε ενδιάμεσες μορφές ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, άλματα δεν χωρούν, γιατί μπορεί να ρίξουν τις ευρωπαϊκές εθνοκρατικές ενότητες στο κενό. Δύο είναι οι νοητές μορφές διεθνούς πολιτικής οργάνωσης στην Ευρώπη και μεταξύ τους είναι θανάσιμα εχθρικές:

Από τη μία πλευρά είναι η διεθνιστική-υλιστική ολοκλήρωση που κατατείνει στην ισοπέδωση ή και στην εκμηδένιση της ανθρωπολογικής ετερότητας. Με ηχηρά απλουστευτικό τρόπο –εκκλήσεις για περισσότερη, πιο ταχύρρυθμη και υπερεθνική ολοκλήρωση ως και αν αυτό να είναι ένα τεχνικό ή απλά τεχνικό ζήτημα– καλεί για ανεξάρτητους υλιστικούς υπερεθνικούς θεσμούς, οι οποίοι θα διαμορφώνουν δήθεν την ποθούμενη υλιστική ανθρωπολογία. Το τι σημαίνει αυτό, βέβαια, καταμαρτυρήθηκε όταν συνάφθηκαν μνημόνια μεταξύ των τεχνοκρατών και των κρατών της Νότιας Ευρώπης που υπέστησαν πλήγματα λόγω άνισου ανταγωνισμού.

Από την άλλη πλευρά κείται η εθνική κοσμοθεωρία και η εθνοκρατοκεντρική νοηματοδότηση της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που αποτυπώνεται επακριβώς στη μεγαλειώδη κοσμοθεωρητική πρόσληψη του

Ευρωπαϊκή ένωση: Εθνοκρατοκεντρική δημοκρατία ή υπερκρατική δεσποτεία;

αναδημοσίευση από το Αντίβαρο στην ιδιωτεία

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

το πρώτο μέρος εδώ

.

Μία δεύτερη και συναφής ειδοποιός διαφορά είναι η έκταση και το βάθος των διακρατικών κοινών νομικοπολιτικών ρυθμίσεων. Η εμπέδωση του προαναφερθέντος διακρατικού συστήματος διαβουλεύσεων, συμβάσεων και συμφωνιών οδηγεί σε μία «υπερεθνική» δομή θεμελιωδώς διακυβερνητικού χαρακτήρα, αλλά συνάμα νομικών συμφωνιών, που αφενός δεν θίγουν την κυριαρχία, αφετέρου ενέχουν βαθύτατες ενδοκρατικές και ενδοσυστημικές προεκτάσεις. Πιο συγκεκριμένα: α) Οι νομικές ρυθμίσεις συγκρινόμενες με άλλες νομικές δεσμεύσεις είναι πολύ περισσότερες και καλύπτουν ένα πολύ μεγαλύτερο φάσμα της εθνικής καθημερινότητας. β) Ενσωματώνονται στην ενδοκρατική δικαιοταξία των κρατών μελών και εποπτεύονται από συμπεφωνημένους θεσμούς και κυρίως από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.

Αυτά τα δύο φυσιογνωμικά, δομικά και λειτουργικά χαρακτηριστικά αν και στερούνται διεθνιστικών ιδιοτήτων δημιουργούν, εντούτοις, παραστάσεις μιας εμπεδωμένης ευρωσυστημικής συνέχειας και σταθερότητας υπό συνθήκες σεβασμού της κυριαρχίας των μελών. Πολλές νομικές μελέτες, για παράδειγμα, δείχνουν ότι στις καλύτερες στιγμές του το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αποφαίνεται οριοθετημένα στο πλαίσιο των αποφάσεων των μελών, που συγκροτούν τη νομικοπολιτική δομή αποφεύγοντας κοσμοπλαστικές αποφάνσεις. Η παράσταση ευρωσυστημικής σταθερότητας και συνέχειας ενισχύεται, επιπλέον, από το γεγονός ότι τα κράτη της ΕΕ συμμετέχουν σε πλήθος διεθνών θεσμών, συμβάσεων και συμφωνιών, όπως μεταξύ άλλων η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ο ΟΗΕ και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Συμπληρώνεται ότι στους τομείς αυτούς τα μέλη κατά κανόνα συνεννοούνται και δει δυνατόν συμφωνούν για κοινές διαπραγματευτικές στάσεις και θέσεις.

Μία τρίτη ειδοποιός διαφορά, που θρέφει τάσεις προς μία μετανεοτερική δομή, είναι

Ευρωπαϊκή ένωση: Εθνοκρατοκεντρική δημοκρατία ή υπερκρατική δεσποτεία;

αναδημοσίευση από το Αντίβαρο στην ιδιωτεία

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

Μέρος Πρώτο

.

 

Η ανάλυση που ακολουθεί είναι προσαρμοσμένο απόσπασμα από το βιβλίο Π. Ήφαιστος, Εθνική Κοσμοθεωρία, συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου (Εκδόσεις Ποιότητα), κεφ. 6. Δεν συμπεριλαμβάνονται οι υποσημειώσεις.

Περιεχόμενα. 1. Τα κύρια αίτια της συμφοράς της Ελλάδας και της Κύπρου: Διεθνιστικά σύνδρομα 2. Φυσιογνωμικά και οντολογικά χαρακτηριστικά της ΕΕ. 3. Εθνοκρατοκεντρική δομή versus υλισμός. 4. Η ΕΕ σε τροχιά θανάτου.

1. Τα κύρια αίτια της συμφοράς της Ελλάδας και της Κύπρου: Διεθνιστικά σύνδρομα

Η χρηματοοικονομική κρίση των τελευταίων ετών και τα πλήγματα κατά της Ελλάδας και της Κύπρου λόγω μνημονίων θέτουν επί τάπητος το ζήτημα μιας πιο ορθολογιστικής αντίληψης των διπλωματικών υποθέσεων και της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τουλάχιστον όσο αυτή θα επιβιώνει στην παρούσα ή κάποια άλλη μορφή. Δική μας εκτίμηση είναι ότι η ΟΝΕ και η ΕΕ είναι αλλόκοτο ακόμη και να σκεφτεί κανείς πως μπορούν να επιβιώσουν στην παρούσα μορφή. Εξελίχθηκαν σε μια υπερκρατική τεχνόσφαιρα που εν πολλοίς αναιρεί τις αφετηριακές αντί-ηγεμονικές λογικές ισοτιμίας και το μεταγενέστερο συνεργασιακό κεκτημένο.

Οι εξελίξεις στο πεδίο της Ευρώπης είναι καταιγιστικές. Αφενός, όσο ποτέ άλλοτε απαιτείται μια σωστή κατανόηση της ΕΕ. Αφετέρου, η ελαχιστοποίηση των ζημιών που επέρχονται απαιτεί απαλλαγή από κάθε σύνδρομο διεθνισμού και κυριαρχία φιλοπάτριδων στάσεων και παραδοχών που στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία. Παρά τις ιδιομορφίες της η ΕΕ είναι θεμελιωδώς εθνοκρατοκεντρική.

Κοντολογίς: Εδώ και αιώνες ο κόσμος είναι εθνοκρατοκεντρικός, το ίδιο και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Κύρια μονάδα είναι

50 χρόνια 361 ΜΕΑ

.

Την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013, παρουσία του Διοικητή της Διοίκησης Αεροπορικής Εκπαίδευσης, Υποπτέραρχου (Ι) Χρήστου Χριστοδούλου, πραγματοποιήθηκε η τελετή του εορτασμού της επετείου της συμπλήρωσης 50 χρόνων από την ίδρυση της 361 Μοίρας Εκπαίδευσης Αέρος, στην 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος, στην Αεροπορική Βάση Καλαμάτας.

ΒΡΑΧΕ,χρόνια πολλά,χρόνια καλά,χρόνια εὐτυχισμένα!

Πάλι στό ‘τσάκ’ σέ πρόλαβα,μέ τήν ψυχή στό στόμα (μοῦ τό θύμησαν πρίν λίγο).
Ἀλλά,χαλάλι σου.
Ἐδῶ,σέ τραγούδησαν κἄν καί κἄν,σέ φτιάξανε ταινία,ἔ…νά μήν σοῦ ἀφιερώσουμε κι ἐμεῖς μερικές εὐχές κι ἕνα βιντεάκι;

ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΣ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ

Καταστροφική για το ελεύθερο Διαδίκτυο απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου

Φωτογραφία από:www.xblog.gr

Με την απόφαση Delfi As κατά Εσθονίας που δημοσίευσε χτες το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έκρινε ότι ο ιδιοκτήτης ιστοσελίδας ευθύνεται για τα σχόλια ανωνύμων σχολιαστών, παρόλο που μπορεί να έχει λάβει τα μέτρα για την ειδοποίησή του από κάθε θιγόμενο.

Πρόκειται για μια ευθεία παραβίαση της αρχής της έλλειψης προληπτικής ευθύνης που έχει καθιερωθεί στο κοινοτικό – ευρωενωσιακό δίκαιο με την Οδηγία 2000/31/ΕΚ και αντίστοιχα νομοθετήματα στις ΗΠΑ.

Η λογική είναι πολύ απλή: όποιος φιλοξενεί σχόλια τρίτων που αναρτώνται ελεύθερα, δεν μπορεί να έχει ευθύνη για προληπτικό έλεγχο, αλλά οφείλει να αποσύρει ταχέως το παράνομο υλικό, όταν περιέλθει σε γνώση του.

Αλλιώς, δεν έχουμε Web 2.0, δεν έχουμε Facebook, δεν έχουμε YouTube, δεν έχουμε Blogger.com: όλες οι αυτές οι εταιρίες θα έπρεπε να ελέγχουν μία προς μία τις αναρτήσεις από κάθε χρήστη, πριν επιτρέψουν την δημοσιοποίησή τους, όπερ άτοπον.

Αυτό το άτοπο, το οποίο έχει διαπιστωθεί με την προηγούμενη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου το 2011, στην υπόθεση Pravoye Dehlo και Shtekel κατά Ουκρανίας, η οποία παρέπεμπε και στην «Κοινή Διακήρυξη του Ειδικού Εισηγητή του ΟΗΕ για την Ελευθερία της Γνώμης και της Έκφρασης, του Εκπροσώπου του ΟΟΣΑ για την Ελευθερία των ΜΜΕ και του Ειδικού Εισηγητή του OAS για την Ελευθερία της έκφρασης» (21.12.2005), σύμφωνα με την οποία:

Ο Νόμος στην υπηρεσία της εξουσίας…

«Την ελευθερία για να την αποκτήσεις, πρέπει να πολεμήσεις. Κανείς δεν θα σου τη χαρίσει…»

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

.

Θα μπορούσε μία κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, να επιβάλει στους πολίτες – υπηκόους της, δυσβάστακτα μέτρα και σκληρούς έως απάνθρωπους νόμους, αν ο νομοθέτης δεν εξυπηρετούσε, ή καλύτερα, αν δεν υπηρετούσε την εξουσία; Ασφαλώς κι όχι!

Ο νομοθέτης λαμβάνει εντολή από την εξουσία – κυβέρνηση, συντάσσει τον νόμο που του υπαγορεύτηκε και κατόπιν τον παραδίδει για να ψηφιστεί από την εξουσία που τον παρήγγειλε!

Η εξουσία τον μελετά για να διαπιστώσει αν έχει συνταχθεί σύμφωνα με την εντολή που έδωσε και κατόπιν, «νομιμοποιεί» τον νόμο, ψηφίζοντας τον στη Βουλή!

Ο νομοθέτης, δεν νομοθετεί σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας για ίση μεταχείριση, για κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά σύμφωνα με τις εντολές που του δίνονται από τον πολιτικό του προϊστάμενο, δηλαδή, από την εξουσία!

Ποιος αποφασίζει το ύψος της φορολογίας των πολιτών; Αλλά και ποιος αποφασίζει ποιοι δεν θα φορολογούνται ή θα τους παρέχονται σκανδαλώδεις φορολογικές ελαφρύνσεις;

Ποιος θεωρεί πως όσοι ασκούν εξουσία, δηλαδή οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας, οι Πρωθυπουργοί, οι υπουργοί, πρέπει να έχουν ασυλία έναντι του νόμου;

Η επιστροφή του κ. Golum de Bidet

Ω σανά!

Τα ορφανά του εκσυγχρονισμού βγήκαν απ’ την σκιά. Για να “σωθεί” η Ελλάδα δημιουργείται νέος “φορέας” ο οποίος θα αναλάβει μία σειρά “δράσεων” προκειμένου να “μπει μία άνω τελεία”, να “αλλάξουμε κλίμα”, να “γυρίσουμε σελίδα” και, με αυτά τα εφόδια, να αντιμετωπίσουμε το “δημοσιονομικό κενό”, το οποίο δημιουργήθηκε με το big bang.

Πριν απ’ αυτό (το δημοσιονομικό κενό), δεν υπήρχε τίποτα και, όταν λέμε τίποτα εννοούμε ότι υπήρχε μόνο η Αλλαγή, η Επανίδρυση, ο Εκσυγχρονισμός και τα κόμματα του Συνταγματικού Τόξου τα οποία, με την Μεγάλη Έκρηξη, βγήκαν απ’ την συμπαντική αφάνεια στο φως της δημιουργίας εικονικών πραγματικοτήτων όπως ήταν η “Ισχυρή Ελλάδα”, η “Ελλάδα που ανήκε στους Έλληνες”, ο “Υπερήφανος και Ανεξάρτητος Ελληνικός Λαός” και πολλές άλλες πραγματικότητες οι οποίες, κι’ αυτό πρέπει να τονιστεί, ουδεμία σχέση είχαν με την χρεοκοπία της χώρας καθ΄ ότι, όλοι μα απολύτως συμπεριλαμβανομένου και του κ. Μπίστη,  έλειπαν απ’ το σπίτι για δουλειές.

Ιδού όμως πεδίο δόξας λαμπρό καθώς στην πολιτική σκηνή κάνει δυναμικά την εμφάνιση της η κεντροαριστερά του Κεντρικού Τετραγώνου όπως αυτή εκφράζεται στο Village, στην Place de Bidet και στις ΜΚΟ

Financial Times: Η κρυφή πλευρά της άμυνας

Φωτογραφία από:www.youtube.com

Ανταλλαγή κανονιών με βούτυρο; Κυριολεκτικά: πολεμικά αεροπλάνα σε αντάλλαγμα για το ελαιόλαδο, δικαιώματα αλιείας και ένας αστροναύτης στο διάστημα – οι αυξανόμενες υποχρεώσεις αντιστάθμισης στον τομέα της εξαγωγής στρατιωτικών προϊόντων.

H ανταποκρίτρια του τομέα της άμυνας των Financial Times, Κάρολα Χόγιος (Carola Hoyos) διερευνά τον αδιαφανή κόσμο των αντισταθμιστικών οφελών – της βιομηχανίας που έχει αυξηθεί σε μισό τρισεκατομμύριο δολάρια: o τομέας της αμυντικής βιομηχανίας της Ερώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών έχει «ανταμείψει» τους αγοραστές των προϊόντων τους με διάφορες επενδύσεις για συνολικά 75 δισ. δολάρια.

Αυτό αναφέρεται στην έρευνα που διεξήγαγε η εφημερίδα Financial Times κατά το τελευταίο έτος. Κατά τη διάρκεια της έρευνας, τα στοιχεία και οι αναλυτικές πληροφορίες προήλθαν από το IHS Jane’s.

Η σχετική δημοσιογραφική έρευνα, η οποία ανέβηκε στο κανάλι του You Tube, διεξήχθη για τις 12 μεγαλύτερες εταιρείες αμυντικού εξοπλισμού στον κόσμο. Μέχρι σήμερα, την μεγαλύτερη οικονομική «ευγνωμοσύνη» για τους πελάτες της, εξέφρασε η αμερικανική εταιρεία Lockheed Martin, η οποία επένδυσε σε στους αγοραστές των προϊόντων της περί τα 27 δισεκατομμύρια δολάρια – δέκα φορές τα καθαρά κέρδη της εταιρείας για το έτος 2012. Αυτού του είδους η «εκτίμηση» για την συνεργασία αυτή, συχνά αναφέρεται ως αντιστάθμιση (offset) της συμφωνίας.