Ἡ ζωή ἑνός πρίγκιπα (Βιβλιοπαρουσίαση)

Στίς 29 Μαΐου 2023, ἡμέρα ἀνάμνησης τῆς Ἁλώσεως τῆς Πόλης ἀπό τούς Τούρκους, κυκλοφόρησε, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀπό τίς Ἐκδόσεις Πελασγός τοῦ Ἰωάννου Γιαννάκενα, τό βιβλίο τῆς Εὐαγγελίας Κ. Λάππα μέ τίτλο «Ἡ ζωή ἑνός πρίγκιπα» τό ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένο στόν Βασιλέα Κωνσταντῖνο ΙΒ΄ τόν Στρατηλάτη. Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια ἀπό τήν κοίμησή του, ἐξόριστος, στό Παλέρμο, τόν ἀρχαῖο Ἑλληνικό Πανόρμο τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος (Σικελία). 

Ο Μιλτιάδης του Καλπακίου, Χαράλαμπος Κατσιμήτρος[1886−20 Φεβρουαρίου 1962]

.

Ευαγγελία Κ. Λάππα
28 Απριλίου 2023

Ο Χαράλαμπος Κατσιμήτρος χαρακτηρίζεται, από την γράφουσα, ως Μιλτιάδης του Καλπακίου. Ο αντιστράτηγος Κατσιμήτρος μεγαλούργησε στο Έπος του 1940 και στη συνέχεια συκοφαντήθηκε και φυλακίστηκε, όπως και ο μεγάλος Μαραθωνομάχος στρατηγός Μιλτιάδης.

 Ο Χαράλαμπος Κατσιμήτρος γεννήθηκε στο χωριό Κλειτσός της Ευρυτανίας στις 1 Ιανουαρίου 1886.Γονείς του ήταν ο Γεώργιος και η Βασιλική Κατσιμήτρου, αγρότες και κτηνοτρόφοι στο χωριό Κλειτσός του νομού Ευρυτανίας. Είχε έναν αδελφό, τον ιερέα Νικόλαο και δύο αδελφές, την Ανδρομάχη και την Καλλιόπη.

Το 1904 ο Χαράλαμπος κατετάγη, ως εθελοντής στον Ελληνικό στρατό. Το 1911 εισήλθε στην Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών, από την οποία αποφοίτησε με το βαθμό του Ανθυπασπιστή του Πυροβολικού, το Σεπτέμβριο του 1912.

Ως Ανθυπολοχαγός, συμμετείχε στον Β΄ Βαλκανικό πόλεμο του 1913 και, ως Λοχαγός, στο Μακεδονικό Μέτωπο του 1917 – 1918. Ως Ταγματάρχης, συμμετείχε στην Μικρασιατική εκστρατεία (1922), όπου τραυματίστηκε στο γόνατο από σφαίρα, στην μάχη του Χασάν Μπελ.

Το 1923 προήχθη σε Αντισυνταγματάρχη. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές θέσεις του Υπουργείου Στρατιωτικών και του Γενικού Στρατηγείου, ενώ φοίτησε στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου και ανεδείχθη επιτελικός αξιωματικός την περίοδο 1924-1925. Το 1930 προήχθη στο βαθμό του Συνταγματάρχη. Στις 11 Ιανουαρίου 1937 προήχθη σε Υποστράτηγο και διετέλεσε Διοικητής της VII^ης Μεραρχίας Δράμας.

Ερμείας ο Αταρνεύς [4ος αιώνας π. Χ.]

Ερμείας ο Αταρνεύς – Προσωπογραφία της Νίκης Απ. Τσάφου-Λάππα, ζωγράφου

Ευαγγελία Κ. Λάππα
26 Μαρτίου 2023

Ο Ερμείας [1] γεννήθηκε περίπου στις αρχές του 4^ου αιώνα π. Χ., στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας και ήταν δούλος του τραπεζίτη Ευβούλου, ο οποίος έγινε τύραννος των πόλεων Αταρνέως [2] και Άσσου [3]. Την Άσσο την απέσπασε από τον έλεγχο των Περσών το 360 π. Χ.

Ο Διγενής της Κύπρου, Γεώργιος Γρίβας [1898 – 27 Ιανουαρίου 1974]

.

Ευαγγελία Κ. Λάππα
4 Ιανουαρίου 2023

Ο Γεώργιος Γρίβας καταγόταν από το Τρίκωμο της Αμμοχώστου αλλά γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 6 Ιουνίου 1898. Ήταν το έκτο από τα οκτώ παιδιά του Θεοδώρου Γρίβακαι της Καλομοίρας Χατζημιχαήλ από τη Λευκωσία. Το 1916, ήρθε στην Ελλάδα, όπου πέρασε στη Σχολή Ευελπίδων, απ’ όπου αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός στις 27 Ιουλίου 1919.

Από το Νοέμβριο του 1919, συμμετείχε στην Μικρασιατική εκστρατεία, από τη Σμύρνη μέχρι το Σαγγάριο. Για την ανδρεία που επέδειξε στις επιχειρήσεις παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας και το Μεγαλόσταυρο του Γεωργίου Α΄ ενώ προήχθη σε υπολοχαγό στις 13 Αυγούστου 1922.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του μεσοπολέμου,έφτασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχου ενώ τελειοποίησε τις στρατιωτικές του σπουδές φοιτώντας στη Σχολή Εφαρμογής Πεζικού των Βερσαλλιών, στη Σχολή Βολής Chalai-SurMarne και στις Ανώτερες Σχολές Πολέμου της Ελλάδας και της Γαλλίας. Το 1938 νυμφεύθηκε την Βασιλική Ντέκα.

Συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, ως διοικητής της ΙΙ Μεραρχίας. Μετά την γερμανική προέλαση, ο Γρίβας ίδρυσε την αντιστασιακή οργάνωση «Χ», η οποία στην διάρκεια της κατοχής επεδόθη στην συλλογή πληροφοριών, την κατασκοπεία, την αναγραφή συνθημάτων και την φυγάδευση Ελλήνων προς την Μέση Ανατολή. Μετά την κατοχή, ο Γρίβας, με την οργάνωσή του, συμμετείχε στην μάχη του Θησείου κατά των συμμοριτών, τους οποίους νίκησε και έτσι απετράπη η μετατροπή της Ελλάδος σε κομμουνιστικό κράτος.

Η τραγική ιστορία του μηχανικού που σχεδίασε την πυραμίδα στο Μανιάκι

.

Βασίλης Μανιάτης 

Η ιστορία του πολιτικού μηχανικού που σχεδίασε το 1938 την πυραμίδα στο Μανιάκι είναι σχεδόν άγνωστη στους Μεσσήνιους. Μια ιστορία που θα μπορούσε να γίνει κινηματογραφική ταινία.

Το όνομά του ήταν Νικήτας Σούμπλης του Ιωάννη και είχε γεννηθεί το 1904 στο χωριό Νέδουσα της Μεσσηνίας. Τον σπούδασε πολιτικό μηχανικό με τεράστιες θυσίες ο αδερφός του Θανάσης Σούμπλης στη Γαλλία και αργότερα στην Αμερική.

Επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε προϊστάμενος της μηχανικής υπηρεσίας δήμων και κοινοτήτων Μεσσηνίας. Πολλά έργα στη Μεσσηνία φέρνουν την υπογραφή του. Την περίοδο της κατοχής συνελήφθη από τα γερμανικά στρατεύματα και οδηγήθηκε στις φυλακές της Τρίπολης.

Μόλις το έμαθε ο αδερφός του Θανάσης ότι οι Γερμανοί συνέλαβαν τον αδερφό του, το καμάρι του σπιτιού τους, που με τόσες θυσίες είχε σπουδάσει τράβηξε κι αυτός για την Τρίπολη προκειμένου να παρακαλέσει και να πετύχει την απελευθέρωση του αδερφού του.

Έφτασε στην Τρίπολη και πήγε στον σκοπό της φυλακής ζητώντας να δει τον αδερφό του. Η πίεση που ασκούσε ήταν έντονη, η μια κουβέντα έφερε την άλλη και σε λίγο βρέθηκε, δυστυχώς, και αυτός κρατούμενος των Γερμανών.

Χαράματα, 15 Ιανουαρίου 1944, οι Γερμανοί βγάζουν τους κρατούμενους στο προαύλιο της φυλακής προκειμένου να επιλέξουν δέκα άτομα για να εκτελέσουν ως αντίποινα.

Νικηφόρος Φωκάς, ο Άγιος Αυτοκράτορας και Στρατηλάτης της Ρωμανίας [919 – 11 Δεκεμβρίου του 969]

.

Ευαγγελία Κ. Λάππα
19 Σεπτεμβρίου 2022

Ο Άγιος Νικηφόρος Φωκάς γεννήθηκε στην Καππαδοκία, ως γιός του Βάρδα Φωκά¹ το 919. Το 955, διορίσθηκε δομέστικος² της Ανατολής από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ’ Πορφυρογέννητο³. Ο Νικηφόρος είχε νυμφευθεί σε νεαρή ηλικία τη Στεφανώ, με την οποία απέκτησε ένα αγόρι, τον Βάρδα Φωκά. Μητέρα και γιος όμως πέθαναν νωρίς.

Επί αυτοκράτορος Ρωμανού του Β’⁴ ο Νικηφόρος Φωκάς ανέλαβε την προσπάθεια για την απελευθέρωση της Κρήτης, η οποία βρισκόταν υπό την κατοχή των Σαρακηνών⁵ από το 827. Τον Ιούλιο του 960,το μεγάλο στράτευμά του απεβιβάσθη και απέκλεισε το νησί, με σκοπό τη δυσχέρεια της έξωθεν ενίσχυσης των Σαρακηνών. Στη συνέχεια, επιχειρήθηκε η εκπόρθηση των πόλεων της νήσου, ιδιαίτερα του Χάνδακα (Ηρακλείου), του οποίου τελικά, η απελευθέρωση επετεύχθη την άνοιξη του 961.

Στις 2 Φεβρουαρίου 962, ο αυτοκράτωρ των Γερμανών Όθων Α’⁶ εστέφθη από τον Πάπα, Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού έθνους», κάτι που προκάλεσε τη διαμάχη της Δύσης και της Ρωμανίας.

Μαυρίκιος Τιβέριος [539 – 27 Νοεμβρίου 602]

.

Ευαγγελία Κ. Λάππα
11 Νοεμβρίου 2022

Ο ΜαυρίκιοςΤιβέριος γεννήθηκε στην Αραβησσό της Καππαδοκίαςτο 539 και ήταν γιός του Έλληνα συγκλητικού Παύλου.Κατετάχθη στον στρατό της Ρωμανίας και ανήλθε στις υψηλές θέσεις της ιεραρχίας, σε σημείο ώστε να χρισθεί διάδοχος του αυτοκράτορα Τιβερίου Β’ Κωνσταντίνου.

Στα τέλη του 577 ο Μαυρίκιος,παρά την έλλειψη στρατιωτικής εμπειρίας, διορίστηκε Μάγιστρος του Στρατού¹ Ανατολής (Μagister Μilitum Orientem) στον πόλεμο εναντίον των Περσών, διαδεχόμενος τον στρατηγό του Ιουστινιανού και το ίδιο χρονικό διάστημα έγινε Πατρίκιος. Το 581 νίκησε τους Πέρσες σε μια αποφασιστικής σημασίας μάχη. Κατόπιν αυτού ο αυτοκράτορας  Τιβέριος Β’ Κωνσταντίνος² πάντρεψε την κόρη του Κωνσταντία με τον Μαυρίκιο, ο οποίος έγινε διάδοχος του θρόνου και το 582 μετά τον θάνατο του Τιβερίου, ανεκηρύχθη αυτοκράτορας.

Την εποχή που ο Μαυρίκιος έγινε αυτοκράτορας, η Ρωμανία λόγω των συνεχών πολέμων και καταστροφών από τις βαρβαρικές εισβολές, ήταν ουσιαστικώς χρεοκοπημένη. Η έλλειψη χρημάτων τον ανάγκασε να επιβάλλει εκτεταμένη μείωση των δαπανών, γεγονός που τον κατέστησε δυσάρεστο στο λαό και το στρατό. Υπό την απειλή των Βησιγότθων στην Ισπανία, ο Μαυρίκιος σκοπεύοντας να εξασφαλίσει την ακεραιότητα στις δυτικές επαρχίες, ίδρυσε τα «Εξαρχάτα»³ της Καρχηδόνας και Ραβέννας⁴, στα οποία ασκείτο ενιαία στρατιωτική και πολιτική διοίκηση.

Ο συνταγματάρχης Δαβάκης και μια-δυο αναμνήσεις

.

Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.

Εκείνο το άγαλμα το θυμάμαι από μικρό παιδί. Έστεκε σαν φύλακας στην κεντρική πλατεία της Καλλιθέας, ένα μέρος δηλαδή που στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 γέμιζε από ανθρώπους. Κάτω από αυτόν τον μαρμάρινο ανδριάντα έτυχε να αντικρίσω για πρώτη φορά την προσφυγιά, παίζοντας δίπλα σε ρακένδυτα θύματα των εθνικισμών από τη Γιουγκοσλαβία. Έπειτα, στο δημοτικό, οι Γιουγκοσλάβοι έφυγαν κι εγώ κατηφόριζα με τον πατέρα μου ως την οδό Ανδρομάχης, όπου έμενε ο παππούς μου. Όπως έπειτα κατάλαβα, ταύτιζα τον έφιππο συνταγματάρχη της πλατείας με την καδραρισμένη φωτογραφία του λοχία που διατηρούσε στο σπίτι του ο μπαρμπα-Μανώλης.

Κι αν ο τελευταίος δεν κατείχε τη δόξα μιας κάποιας λαμπρής σταδιοδρομίας (δεν μιλούσε ούτε ο ίδιος για τις τέσσερις επ’ ανδραγαθία προαγωγές του στον Γράμμο, πόσο μάλλον για τον αδελφό του στη Μακρόνησο), ήταν ο πρώτος μου παιδικός ήρωας. Με το μαύρο μουστάκι, τις λίγες κουβέντες, το γλυκύ χαμόγελο, το άρωμα από το τσιγάρο: εκείνα δηλαδή τα δώρα της Κρήτης, τα οποία περιμάζεψε ο όμορφος γέρος στις αθηναϊκές οικοδομές περνώντας τριάντα περίπου χρόνια της ζωής του. Ίσως για την ταύτιση αυτή σήμερα περνώ με κάποια νοσταλγία από την πλατεία Δαβάκη.

Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης γεννήθηκε στα Κεχριάνικα Λακωνίας το 1897. Οι σπουδές του υπήρξαν λαμπρές: αποφοιτώντας από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1916, μετεκπαιδεύτηκε στην ελληνική Ανωτάτη Σχολή Πολέμου και στη Σχολή Αρμάτων του Παρισιού. Παράλληλα, έλαβε σπουδαία πολεμική εμπειρία διακρινόμενος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδίως δε στις μάχες του Σκρα και της Δοϊράνης. Με τον βαθμό του λοχαγού, συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία, τιμόμενος για τη δράση του με ανώτατα στρατιωτικά παράσημα.

Μάρκος Αυρήλιος: «όταν οι φιλόσοφοι βασιλεύουν και παράλληλα στρατηγούν»

.

Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.

Ο Μάρκος Αυρήλιος γεννήθηκε το 121 στη Ρώμη, όντας γόνος αριστοκρατικής οικογένειας. Από την παιδική του ηλικία μαθήτευσε δίπλα στους σημαντικότερους λογίους της εποχής: τον γεωμέτρη Άνδρων, τους ρήτορες Κάνινο Κέλερ και Ηρώδη Αττικό, καθώς επίσης τους φιλολόγους Αλέξανδρο Κοτυεύ και Μάρκο Κορνήλο Φρόντων. Ο μελλοντικός αυτοκράτορας λάτρεψε τη Στωική Φιλοσοφία, ιδίως δε τις διδαχές του Επικτήτου. Με αυτά τα πνευματικά εφόδια, ο Μάρκος Αυρήλιος ήταν έτοιμος να διαδεχθεί τον θετό του πατέρα, Αντωνίνο Πίο, το 161.

Ήδη από την έναρξη της θητείας του, ο νέος αυτοκράτορας απέδειξε τη σύνεσή του, ζητώντας να μοιραστεί την εξουσία με τον αδελφό του, Λεύκιο Βέρο. Ο τελευταίος έμεινε πιστός στον Μάρκο Αυρήλιο έως τον θάνατό του το 169, έχοντας δευτερεύουσα θέση στα ζητήματα διακυβέρνησης, αλλά πρωτεύοντας στις πολεμικές εκστρατείες.

Ο Μάρκος Αυρήλιος από την πλευρά του, παρέμεινε αρχικά στη Ρώμη για να ανανεώσει το νομοθετικό σύστημα του κράτους του και να ενισχύσει ασθενείς ομάδες όπως οι δούλοι ή οι χήρες. Το κλίμα ματαιοδοξίας και διαφθοράς όμως της πρωτεύουσας ελάχιστα τον συγκινούσε. Προτίμησε λοιπόν να κατευθυνθεί στα πεδία των μαχών, φροντίζοντας για την ασφάλεια των πολιτών του.

Ο κύριος αντίπαλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν εκείνη την περίοδο οι Πάρθοι. Εναντίον τους κατευθύνθηκε ο Λεύκιος Βέρος, ο οποίος τους νίκησε το 166. Η επιστροφή των Ρωμαίων στρατιωτών συνδυάστηκε με το ξέσπασμα μιας καταστροφική πανδημίας που διήρκεσε για αρκετές δεκαετίες, κοστίζοντας τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους συμπεριλαμβανομένων τελικά των δύο αυτοκρατόρων. Παράλληλα με την πανδημία και τους Πάρθους, ο Μάρκος Αυρήλιος είχε να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις των γερμανικών φυλών στη Γαλατία και τον Δούναβη. Έτσι, έως το τέλος της ζωής του (το 180), ο φιλόσοφος-αυτοκράτορας ασχολήθηκε ακριβώς με την απόκρουση των εν λόγω επιδρομών.

Ο Στρατάρχης της νίκης, Αλέξανδρος Παπάγος [1883 – 4 Οκτωβρίου 1955]

Εικόνα από: Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας

Ευαγγελία Κ. Λάππα
13 Οκτωβρίου 2022

Ο Αλέξανδρος Παπάγος γεννήθηκε στην Αθήνα,στις 9 Δεκεμβρίου 1883, με καταγωγή από τις Κυδωνιές (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας και ήταν το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του στρατιωτικού Λεωνίδα Παπάγου και της Μαρίας Αβέρωφ. Σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη συνέχεια στη στρατιωτική σχολή των Βρυξελλών του Βελγίου και μετεκπαιδεύτηκε στη Σχολή Ιππικού του Ύπρ. Στις 15 Ιουλίου 1906 γύρισε στην Ελλάδα και κατατάχθηκε στον Ελληνικό στρατό ως ανθυπίλαρχος. Τον ίδιο χρόνο έγινε μέλος του Μακεδονικού Κομιτάτου Αθηνών, καθώς ήταν σε εξέλιξη τότε ο Μακεδονικός Αγώνας. Επίσης συμμετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους 1912 – 1913 ως διαγγελέας του Στρατηλάτη διαδόχου και έπειτα βασιλιά Κωνσταντίνου.

Όμως κατά τη διάρκεια του Εθνικού Διχασμού 1917, λόγω του ότι ήταν βασιλόφρων, αποτάχθηκε από το στράτευμα και εξορίστηκε διαδοχικά στα νησιά Ίο, Μήλο, Θήρα και Κρήτη ώσπου το 1920, με την επάνοδο του βασιλιά Κωνσταντίνου, ανακλήθηκε στο στρατό με προαγωγή στον βαθμό του αντισυνταγματάρχη και συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία. Μετά τον Οκτώβριο του 1923 και το αποτυχημένο στρατιωτικό κίνημα των υποστρατήγων Π. Γαργαλίδη και Π. Λεοναρδόπουλου, αποτάχθηκε από το στράτευμα για να επανέλθει πάλι, προαγόμενος στον βαθμό του συνταγματάρχη στις 13 Δεκεμβρίου 1923.

Ο Εθνομάρτυρας Νικόλαος Καπετανίδης [1889 – 21 Σεπτεμβρίου 1921]

.

Ευαγγελία Κ. Λάππα
17 ετών
15 Ιουλίου 2022

Ο Νίκος Καπετανίδης γεννήθηκε το 1889 στη Ριζούντα της Τραπεζούντας και σπούδασε στο περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας¹, από το οποίο αποφοίτησε το 1905. Εργάστηκε στην τράπεζα των αδελφών Φωστηρόπουλων ενώ ταυτόχρονα ασχολούταν και με τη δημοσιογραφία.

Την περίοδο 1910-1911 συνεργάστηκε με τον Φίλωνα Κτενίδη², μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ποντιακού ελληνισμού, ο οποίος εξέδιδε το δεκαπενθήμερο περιοδικό «Επιθεώρηση», που κυκλοφόρησε συνολικά σε 24 τεύχη, με τα 6 τελευταία υπό τη διεύθυνση του Νίκου Καπετανίδη, λόγω αποχώρησης του Κτενίδη για σπουδές. Στη συνέχεια δημοσίευσε κείμενά του και στην εφημερίδα «Ο Φάρος της Ανατολής» και στην «Ηχώ του Πόντου». Το 1917 έκδωσε την εφημερίδα «Σάλπιγξ», η οποία κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια της Ρωσικής κατοχής.

Μετά την ανακατάληψη της Τραπεζούντας από τους Νεότουρκους, τον Οκτώβριο του 1918, ο Νίκος Καπετανίδης εξέδωσε την εφημερίδα «Εποχή», στην οποία μέσω των άρθρων του, δεν φοβήθηκε να μιλήσει ανοιχτά για τις σφαγές των Ελλήνων και τις βιαιότητες εις βάρος τους, από τους Νεότουρκους, θέτοντας σε μεγάλο κίνδυνο τη ζωή του.

Στα γραφεία της εφημερίδας τον επισκέφτηκε η «ύαινα του Πόντου» ο Τοπάλ Οσμάν³, προκειμένου να του κάνει συστάσεις και να τον τρομοκρατήσει,κάτι όμως που δεν το πέτυχε, καθώς ο ατρόμητος δημοσιογράφος δεν πτοήθηκε από τις έμμεσες και άμεσες απειλές του. Εξακολουθούσε να γράφει με το ίδιο σθένος, με αποτέλεσμα να συλληφθεί τον Μάρτιο του 1921 και να φυλακιστεί πρώτα στη Τραπεζούντα και αμέσως μετά στην Αμάσεια του Πόντου.

Ιωάννης (Ίων)Δραγούμης [31 Ιουλίου 1920]

(Πηγή: Ερανιστής)

.

Ευαγγελία Κ. Λάππα
17 ετών
22 Ιουλίου 2022

Ο Ιωάννης (Ίων) Δραγούμης γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου (π.η.)/14 Σεπτεμβρίου 1878 στην Αθήνα, με καταγωγή από το Βογατσικό της Καστοριάς, και ήταν το πέμπτο από τα έντεκα παιδιά του Στέφανου Δραγούμη¹ και της Ελισάβετ Κοντογιαννάκη.

Σπούδασε Νομικά στο Παρίσι και πήρε μέρος στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο ως δεκανέας. Μόλις τελείωσε τη στρατιωτική θητεία του, εργάστηκε ως διπλωμάτης.

Το 1902, κατόπιν δικής του επιθυμίας, τοποθετήθηκεως υποπρόξενος στην πόλη Μοναστήρι, που ο ίδιος αγάπησε πολύ. Εκεί οργάνωσε την άμυνα των Ελλήνων εναντίον της βουλγαρικής προπαγάνδας και στήριζε τον Ελληνισμό σε  όλη  τη  Δυτική  Μακεδονία.  Παράλληλα, βλέποντας και ανησυχώντας για την κατάσταση που βρισκόταν ο τόπος, έγραφε συνεχώς στην ελληνική κυβέρνηση να στείλει ενισχύσεις, ώστε να γίνουν ένοπλες συγκρούσεις Ελλήνων και Βουλγάρων. Η επιθυμία του τελικά επιτεύχθηκε με την αποστολή του επ’ αδελφή γαμπρού του Παύλου Μελά ως αρχηγού και τη θυσία του στη Σιάτιστα (σημερινό Μελάς) Καστοριάς. Σ’ αυτόν ο Ίων Δραγούμης αφιέρωσε και το βιβλίο του «Μαρτύρων και Ηρώων αίμα», που εκδόθηκε το 1907.

Ο Ίων Δραγούμης, στη συνέχεια, υπηρέτησε και στα Προξενεία Σερρών (1903), του Πύργου, της Φιλιππούπολης (1904) και στην Ελληνική Πρεσβεία (1908). Όπου και να πήγαινε, ο Ελληνισμός ήταν πάντα το πρώτο και κύριο μέλημά του.

Ογδόντα χρόνια από τον θάνατο του Γιώργου Σαραντάρη

.

του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Πριν από ογδόντα χρόνια απεβίωσε ο σημαντικός ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης. Καχεκτικός στο σώμα και φιλάσθενος πολέμησε στην πρώτη γραμμή τους Ιταλούς και δεν άντεξε. Απεβίωσε στις 25 Φεβρουαρίου 1941, σε ηλικία 33 ετών.

Για την τραγικότητα του τέλους του Σαραντάρη και τον χριστιανικό τρόπο που αντιμετώπισε τον θάνατο έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης στα «Ανοιχτά Χαρτιά» (Εκδ. Ίκαρος, σελ. 392-393).

Καταγγέλλει το επιστρατευτικό σύστημα ότι κράτησε στο Κολωνάκι «τα χοντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων και ξαπόστειλε στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό και ανυπεράσπιστο πλάσμα». Έναν εύθραυστο διανοούμενο, όπως τον χαρακτηρίζει, «που μόλις στεκότανε στα πόδια του, που όμως είχε προφτάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της».

Εξηγεί ο Ελύτης ότι αφού ήταν διπλωματούχος νομικός ιταλικού πανεπιστημίου -ο μόνος ίσως σε ολόκληρο το στράτευμα παρατηρεί- θα μπορούσε να ΄ναι περιζήτητος στις υπηρεσίες της αντικατασκοπείας, ή της ανάκρισης αιχμαλώτων, αντί να φορτωθεί το γυλιό και τον οπλισμό των τριάντα οκάδων και «να χαθεί παραπατώντας μες στα χιονισμένα φαράγγια ένας ακόμη ποιητής, ένας ακόμη αθώος στο δρόμο του μαρτυρίου».

Διονύσιος Πύρρος «Ο ιατροφιλόσοφος αγωνιστής της Επανάστασης»

.

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο αρχιμανδρίτης Διονύσιος Πύρρος (1777-1853) είναι η μοναδική περίπτωση κληρικού που υπηρέτησε την Επανάσταση του 1821 ως αγωνιστής, ως ιατρός, ως θεολόγος και ιεροκήρυκας, ως δάσκαλος των ελληνόπουλων σε μαθήματα γεωγραφίας, φυσικής και χημείας και ως τεχνοκράτης, εισαγαγών στην επαναστατημένη Ελλάδα την τεχνογνωσία της κατασκευής χαρτιού και επιχειρήσαντος το 1827 να εγκαταστήσει το πρώτο χαρτοποιείο στον Μυστρά και μετά κοντά στο Άργος.

Ο πολυτάλαντος αυτός κληρικός ήταν εκείνος, που το 1818 τύπωσε Φαρμακοποιΐα, στηριγμένη στο έργο του καθηγητού του στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Παβίας Λουίτζι-Γκασπάρο Μπρουνιατέλι (1761-1818). Όπως γράφει ο Δημ. Καραμπερόπουλος, το συγκεκριμένο βιβλίο του Πύρρου, «πρέπει να θεωρείται ως η πρώτη ελληνική Φαρμακοποιΐα» (Δημ. Καραμπερόπουλου «Η ιατρική ευρωπαϊκή γνώση στον Ελληνικό χώρο 1745-1821», Εκδ. Σταμούλη, Αθήνα, 2003, σελ. 292).

Ο Πύρρος γεννήθηκε στην Καστανιά Καλαμπάκας και εκάρη μοναχός στην ονομαστή Μονή Μεταμορφώσεως Μετεώρων. Στα Τρίκαλα Θεσσαλίας διδάχθηκε τα της ελληνικής γλώσσας και τα πρώτα μαθηματικά και στη συνέχεια μαθήτευσε στη Σχολή του Τυρνάβου, όπου δίδασκε ο επιφανής του Γένους ιερέας και διδάσκαλος Ιωάννης Δημητριάδης – Πέζαρος, που  διακρινόταν για την κατά κόσμο σοφία του, τη λιτότητα του βίου του, και την έμπρακτη αγάπη και στοργή του στους άπορους μαθητές του.