σ.σ.Εδώ να υπενθυμίσουμε στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμία, στον καθ. κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη, στον κ. Λυκούργο Μαρκούδη αλλά και στην κ. Αθηνά Σιδέρη, ότι αναμένουμε με μεγάλη αγωνία να τους δούμε ξανάκαι σε άλλα συνέδρια υπό την αιγίδα του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, όπως αυτό που έγινε προσφάτως. Τόσους Αγίους έχουμε, όλο και κάποιο ‘καθώς πρέπει’ θέμα θα προκύψει για τις επόμενες ημερίδες. Εμπρός παρακαλώ και πολύ το αργήσατε. Δηλώνουμε απερίφραστα απολύτως ξεμπερδεμένοι με την παρούσα κατάσταση και σας ευχαριστούμε εκ καρδίας για το ότι κάνετε ό,τι περνάει απ’ το χέρι σας για να μας κρατάτε (ξε)μπερδεμενοκοιμισμένους.
***
Ο Οικουμενιστής μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, για μια ακόμα φορά, προκαλεί το Ορθόδοξο αισθητήριο των πιστών. Κηρύττει εκ νέου, “γυμνή τη κεφαλή” την παναίρεση του Οικουμενισμού, μέσα στον Ιερό Ναό του μεγαλυτέρου πολεμίου των αιρέσεων, του αγίου Γρηγορίου Παλαμά. Και δεν αισχύνεται. Μεγαλοβδομαδιάτικα μολύνει τους ευλαβείς χριστιανούς, με την ανείπωτη βλασφημία. Αναγνωρίζει Ορθοδοξία στους αιρετικούς Μονοφυσίτες.
Mία στιγμή κορυφαία και επίσημη ήταν ο εφετινός εορτασμός την Κυριακής της Ορθοδοξίας κάτω από τους θόλους του αρχαιοπρεπούς ναού του αγίου Αντωνίου της Θεσσαλονίκης σε λίγη απόσταση από τα Ίερά λείψανα του αγίου Γρηγορίου Παλαμά και του μυροβλύτου αγίου Δημητρίου. Μία στιγμή μυστικής συνάντησης της ιστορίας με το παρόν της εκκλησίας, μία στιγμή μεγαλειώδους εξακοντίσεως του παρόντος στο παρελθόν και το μέλλον του εκκλησιαστικού βίου.
Η φλέβα της ομολογίας πού διέτρεξε τους αιώνες της εκκλησιαστικής ιστορίας αρδεύει και το σημερινό εκκλησιαστικό τοπίο. Οι υπόγειες ρίζες της παραδόσεως μαζί με τους χυμούς της άνοιξης εν όψει αναποδογυρίζουν τις ταφόπλακες της φρικτής αιρέσεως, της βλασφημίας του Θεού και ανασταίνονται ενώπιόν μας ο μέγας Φώτιος, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ……
Βόμβα βάζει η Σερβία στο τραπεζικό κατεστημένο δημιουργώντας νέα ανατρεπτικά δεδομένα, με νόμο που ορίζει πως οι τράπεζες θα εργάζονται αποκλειστικά και μόνο για το όφελος της χώρας και των πολιτών!
Αναλυτικότερα, οι σοσιαλιστές της Σερβίας εγκαταλείπουν το τραπεζικό σύστημα του ευρωπαϊκού μοντέλου και προκαλούν τις έντονες διαμαρτυρίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου! Ο νόμος – βόμβα που ψήφισε η Σέρβικη Βουλή είναι και η πρώτη ανατρεπτική κίνηση – απάντηση στην Ευρώπη απέναντι στην Τραπεζική «Αυτοκρατορία». Με τον νέο νόμο η Τράπεζα της Σερβίας υποχρεώνεται να λειτουργεί σε όφελος της εθνικής οικονομίας και των αναγκών του Σερβικού λαού και να μην τηρεί τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του ΔΝΤ και των διεθνών κερδοσκόπων!
Φανταστείτε ότι βρίσκεστε στην εποχή του μεσοπολέμου -στα 1930, ας πούμε. Αφού περάσατε λίγους μποέμικους μήνες στο Παρίσι, παρέα με τους σουρεαλιστές στα στενά της Μονμάρτης, και ήπιατε μερικά ποτά με τον Τζόις, το Στραβίνσκι και τον Πικάσο, αποφασίζετε να ακολουθήσετε τον καλύτερο σας φίλο, τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, στην Ισπανία.
Ο Έρνεστ στη διαδρομή σας μιλάει για το «νέο μυθιστόρημα». Δωρικό, χωρίς επίθετα και καλλωπιστικά στοιχεία, στιβαρό κι απέριττο. Εσείς του λέτε ότι προτιμάτε την οργιώδη γραφή του Χένρι Μίλλερ, αλλά ο Γιάνκης φίλος σας στραβώνει τα μούτρα.
Ανανεώνοντας σε βάθος την αναλυτική της εξουσίας o Φουκώ συνάρθρωνε μια τυπολογία των κοινωνικών αγώνων, διακρίνοντας τρεις θεμελιώδεις κατηγορίες.
Η πρώτη αντιστοιχεί στους αγώνες που στρέφονται εναντίον των μορφών εξουσιαστικής επιβολής – κοινωνικής, θρησκευτικής, εθνικής.
Η δεύτερη περιλαμβάνει τους αγώνες που αποτελούν μαχητική έκφραση της αντίστασης κατά των σχέσεων εκμετάλλευσης που υπεξαιρούν από τον εργαζόμενο το αντικείμενο του παραγωγικού μόχθου του.
Η τρίτη, πιο άμεσα κεντροθετημένη στην μικροφυσική της εξουσίας, συστεγάζει την πολλαπλότητα των αντιστάσεων απέναντι σε σχήματα καθυπόταξης του ατόμου σε καταναγκαστικούς και εσωτερικευμένους κανόνες. Φρονούσε δε ότι αυτό που διακρίνει την εποχή μας έγκειται στην πρωτοκαθεδρία των αγώνων που αντιμάχονται την υποταγή της υποκειμενικότητας σε κανονιστικά πρότυπα ετεροκαθορισμού.
Αυτοί οι αγώνες τέμνουν εγκάρσια την πολυμορφία των πολιτικών καθεστώτων και των εθνικών χώρων, αναπτύσσονται γύρω από τοπικές μικροεστίες εξουσίας – πατριαρχική οικογένεια, ανδροκρατικά προνόμια, εμπορευματοποιημένη ιατρική αυθεντία, θεσμική αυθαιρεσία κρατικών μηχανισμών κλπ.- και τέλος επικεντρώνονται στον άμεσο αντίπαλο χωρίς να κατευθύνονται και να συγκλίνουν σ’ έναν κύριο εχθρό.
Αναμφίβολα η τυπολογία του Φουκώ απεικονίζει ιδανικά την ετερογενή κατανομή των πολύμορφων κινημάτων χειραφέτησης που αναπτύχθηκαν ραγδαία από τις αρχές του ΄60 και μετά. Όλοι οι πολιτικο-κοινωνικοί δείκτες συνηγορούν πλέον με τη διαπίστωση ότι έχουμε εισέλθει σε μια φάση αλλαγής εποχής όπου οι πολυεστικά αναδυόμενοι αγώνες διέπονται από ομόρροπες τάσεις σύγκλισης και συμπύκνωσης σε επιλογές αντίστασης απέναντι σε ανανεωμένες μορφές εκμετάλλευσης, πλανητικά εξαπλούμενες με την προέλαση του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού που κατοχυρώνει παντού, με την καταστρεπτική του δύναμη, τον τίτλο του κύριου εχθρού. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ιμάνιουελ Βαλερστάιν (Immanuel Wallerstein, IW): O Φερνάντ Μπροντέλ (1902-1985) διέκρινε στην ανθρώπινη ιστορία το «μακρό» χρόνο, που καθορίζεται από τη διαδοχή διαφορετικών συστημάτων (τύπων σχέσης του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον), από συντομότερους μακρούς συγκυριακούς «κύκλους», που πραγματοποιούνται στο εσωτερικό των φάσεων αυτών και που περιγράφονται από οικονομολόγους σαν τον Νικολάι Κοντράτιεφ (Nicolai Kondratiev) (1982-1930) ή τον Γιόζεφ Σουμπέτερ (Joseph Schumpeter) (1883-1950).
Είναι σαφές πως σήμερα βρισκόμαστε στη δεύτερη φάση ενός «κύκλου Κοντράτιεφ» που ξεκίνησε εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, μετά από μία κάπως μακρύτερη πρώτη φάση του ιδίου κύματος, που διήρκεσε από το 1945 έως το 1975. Όλα αυτά συμβαίνουν στο πλαίσιο της ιστορίας του καπιταλιστικού συστήματος, που διαρκεί ήδη εδώ και 500 χρόνια.
Στην Α, φάση αυτού του κύκλου, το κέρδος παράγεται από την υλική παραγωγή, βιομηχανική ή άλλη· στη Β, φάση, προκειμένου να συνεχίσει να παράγει κέρδη, ο καπιταλισμός καταφεύγει στις χρηματοοικονομικές δραστηριότητες και την κερδοσκοπία.
Εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια, τα κράτη, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά ζούνε με δανεικά. Σήμερα βρισκόμαστε στο τέλος Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η κηδεία είναι μία επίπονη διαδικασία σε πολλά επίπεδα. Υπάρχει τεράστια θλίψη και τα συναισθήματα πολλές φορές δεν μπορούν να περιγραφούν.
Οι κηδείες πρέπει να είναι σύντομες. Δεν μπορεί ο παππάς να ψάλλει τον νεκρό δέκα ώρες ούτε τα κοράκια να φτυαρίζουν σιγά-σιγά το φέρετρο…
Πρέπει ο νεκρός να αναπαυθεί στη μάννα Γή και αυτοί που παρευρίσκονται στην κηδεία συγγενείς και φίλοι (αλλά και οι «οχτροί») να φύγουν από τον τόπο ταφής όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για να μην έχουμε και ανεπιθύμητες καταστάσεις…
Πρέπει πάντα οι κηδείες να είναι γρήγορες και σύντομες εκτός αν πρόκειται για καμιά ειδική περίπτωση, όπως π.χ. ένα διήμερο προσκύνημα σε έναν σημαντικό άνθρωπο, ύστατος φόρος τιμής, για το μεγαλείο του…
Τέλος, να πιούν και το ελληνικό καφεδάκι, εις μνήμην και συγχώρεση του αγαπημένου προσώπου που έφυγε…
Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις… είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (Bιβλίο Γκίνες)
Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια.
(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)
Η Ελληνική και η Κινέζικη… είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και…..στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.
(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.
Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων σχετικά με τον σφετερισμό της Φύσης από τις χρηματαγορές και τις εναλλακτικές λύσεις που προτείνει η κοινωνία των πολιτών. Μια πρωτοβουλία των SOMO, Ευρωπαϊκό Δίκτυο ΑTTAC, Food&Water Europe, Friends of the Earth, Amis de la Terre, Carbon Trade Watch, WEED, Ecologistas en Acción, Aitec και η Εκστρατεία Ενημέρωσης για τη Διεθνή Τράπεζα. Παραγωγή, La Antena and AttacTV. Κινούμενα σχέδια από desarme s.c
ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΣΕ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΘΕΝ ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΗ «ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ»
Ν. ΜΗΤΑΡΑΚΗΣ (ΥΦ. ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ) : »ΔΙΕΡΕΥΝΑΤΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΟΖ ΣΤΗ ΧΩΡΑ»
Το ζήτημα της δημιουργίας/λειτουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών φαίνεται -σύμφωνα με δημοσιεύματα- ότι ανοίγει και πάλι, με φερόμενη ως πρώτη σε σειρά «προτίμησης» την περιοχή της Θράκης και της Ανατολικής Μακεδονίας.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ιδιαίτερα η Γερμανία –σε αγαστή συνεργασία τόσο με την νυν όσο και με τις πρώην μνημονιακές κυβερνήσεις– φαίνεται να επικεντρώνουν τους σχεδιασμούς τους, πέραν των άλλων, στον κατακερματισμό της χώρας σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, με ελάχιστη ή μηδενική φορολογία, με εργασιακές σχέσεις arbeitslagern (στρατόπεδα εργασίας) και πολεοδομικούς κανόνες ανύπαρκτους. Το «καρότο» είναι η διακήρυξη του Βερολίνου ότι μέσα στις ζώνες διαμορφώνεται ένα περιβάλλον για προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων που «θα ευνοήσουν την οικονομία της χώρας και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας». Αυτό, όμως, που ουσιαστικά δημιουργείται είναι περιοχές κερδοφορίας του ξένου κεφαλαίου, με εργασιακές συνθήκες Ασίας και μηδενικά σχεδόν οφέλη για την εγχώρια οικονομία.
Μάλιστα, ο υφυπουργός Ανάπτυξης, Ν. Μηταράκης, μιλώντας από το βήμα του συνεδρίου του «Economist», υπογράμμισε ότι «ειδικά για την προσέλκυση επενδύσεων Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η ιδέα ότι το ευρώ έχει “αποτύχει” είναι επικίνδυνα αφελής. Το ευρώ κάνει ακριβώς ό,τι είχε προβλέψει και είχε σχεδιάσει ο δημιουργός του – και το πλουσιότατο 1% που το υιοθέτησε.
Ο δημιουργός είναι ο Ρόμπερτ Μάντελ, οικονομολόγος του Πανεπιστημίου του Σικάγου. Ο αρχιτέκτονας των “οικονομικών της προσφοράς” είναι τώρα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια , αλλά τον γνώριζα μέσω των σχέσεών του με τον καθηγητή μου στο Σικάγο, Μίλτον Φρίντμαν, πολύ πριν η έρευνα του Μάντελ για τα νομίσματα και τις ισοτιμίες οδηγήσουν στο σχέδιο για την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση και το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.
Τότε ο Μάντελ ενδιαφερόταν περισσότερο για τη διαρρύθμιση του μπάνιου του. Ο καθηγητής Μάντελ που είχε ένα Νόμπελ και μια αρχαία βίλα στην Τοσκάνη, μου είπε μαινόμενος:
«Δεν μου επιτρέπουν ούτε μια τουαλέτα να φτιάξω. Υπάρχουν κανονισμοί που μου λένε να μην έχω τουαλέτα σ’ αυτό το χώρο. Μπορείς να το φανταστείς;»
Βεβαίως και δεν μπορώ. Όμως δεν έχω μια αρχαία ιταλική βίλα, συνεπώς δεν μπορώ να φανταστώ την απογοήτευση που προκαλούν οι κρατικοί κανονισμοί για την τοποθέτηση ουροδοχείων σε τέτοια κτίρια.
Ο Μάντελ, όμως, ένας Καναδο-αμερικανός που πρεσβεύει το ότι “κάνω ό,τι θέλω”, σκόπευε να μην αφήσει έτσι τα πράγματα. Να εμφανιστεί με ένα όπλο που θα διέλυε τους κρατικούς κανόνες και τις εργασιακές ρυθμίσεις. (Πραγματικά μισούσε τους συνδικαλισμένους υδραυλικούς που ζητούσαν πολλά χρήματα για να μετακινήσουν το θρόνο του.)
«Είναι πολύ δύσκολο να απολύεις εργάτες στην Ευρώπη”, παραπονιόταν. Η απάντησή του: το ευρώ.
Το ευρώ θα έκανε τη δουλειά του όταν θα οι κρίσεις θα έπλητταν τις οικονομίες, εξηγούσε ο Μάντελ. Αφαιρώντας τον έλεγχο του νομίσματος Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα ο όρος παγκοσμιοποίηση ήταν άγνωστος, ένας άλλος όρος είχε εισαχθεί στο πολιτικό λεξιλόγιο. Ο όρος αυτός ήταν ο «νεοφιλελευθερισμός». Ο νεοφιλελευθερισμός είναι, υποτίθεται, μία ακραία φιλελεύθερη ιδεολογία που έχει σαν στόχο (για τους φίλους του) την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς και της κοινωνίας από την κρατική παρέμβαση ή (για τους εχθρούς του) την πλήρη κυριαρχία της αγοράς και των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιριών, που ανασκουμπώθηκαν για να πάρουν πίσω όσα προνόμια έχασαν κατά τη διάρκεια του μεταπολεμικού κεϋνσιανού consensus. Υποτίθεται επίσης ότι η ιδεολογία αυτή κυριαρχεί πλέον παγκοσμίως, έχοντας ως κύρια ερείσματα τον παγκόσμιο καπιταλισμό και τις Η.Π.Α., αλλά και αρκετούς σοσιαλδημοκράτες Ευρωπαίους πολιτικούς με χαρακτηριστικότερο εκπρόσωπο τον Tony Blair.
Θεωρήθηκε λοιπόν ότι ο νεοφιλελευθερισμός αντικατέστησε τον κλασσικό φιλελευθερισμό, είναι σαφώς περισσότερο δογματικός και χαρακτηρίζεται από άκρατο οικονομισμό και άκαρδο ρεαλισμό. Ήταν λοιπόν αναμενόμενο να θεωρηθεί η επίσημη ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Άλλωστε, πολλοί θα υποστήριζαν ότι το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης ήρθε σαν αποτέλεσμα της ιδεολογικής κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, τουλάχιστον στις τάξεις των οικονομικών ελίτ.
Σήμερα, στα πλαίσια του περιορισμένου χρόνου που διαθέτουμε, θα υποστηρίξουμε πως, όσο περίεργο κι αν ακούγεται πλέον, παρόμοια ιδεολογία δεν υπάρχει αλλά ούτε και υπήρξε ποτέ. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
σ.σ. Εδώ να υπενθυμίσουμε στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμία, στον καθ. κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη, στον κ. Λυκούργο Μαρκούδη αλλά και στην κ. Αθηνά Σιδέρη, ότι αναμένουμε με μεγάλη αγωνία να τους δούμε ξανά και σε άλλα συνέδρια υπό την αιγίδα του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, όπως αυτό που έγινε προσφάτως. Τόσους Αγίους έχουμε, όλο και κάποιο ‘καθώς πρέπει’ θέμα θα προκύψει για τις επόμενες ημερίδες. Εμπρός παρακαλώ και πολύ το αργήσατε. Δηλώνουμε απερίφραστα απολύτως ξεμπερδεμένοι με την παρούσα κατάσταση και σας ευχαριστούμε εκ καρδίας για το ότι κάνετε ό,τι περνάει απ’ το χέρι σας για να μας κρατάτε (ξε)μπερδεμενοκοιμισμένους.
Αναδημοσίευση από τον 
-XX-Cromwell%20before%20the%20Coffin%20of%20Charles%20I-XX-1849.jpg)
ΑΒΕΡΩΦ 