Ὁ Σλούκας, ὁ Δένδιας κι ἐμεῖς

.

Κώστας Καραΐσκος

Τόν Κώστα Σλούκα δέν τόν γνωρίζω καθόλου ὡς πρόσωπο ἀλλά ὡς σπουδαῖο παίκτη τοῦ μπάσκετ. Θέλω λοιπόν νά σχολιάσω μόνο τήν πρόσφατη περιπέτειά του πού βρίσκεται σέ ἐξέλιξη, καθώς ὡς παίκτης τῆς τουρκικῆς Φενέρμπαχτσε δέν κράτησε τό πανώ τῆς τελευταίας ὑπέρ τοῦ Κεμάλ καί βρῆκε τόν μπελά του ἀπό τά τουρκοειδῆ (τῶν γηπέδων καί μή).

Μέ βάση τήν εἰδησεογραφία καί τά στιγμιότυπα ἔγινε σαφές ὅτι ὁ Σλούκας – δικαίως – δίστασε νά συμμετάσχει στήν ἐξύμνηση τοῦ γενοκτόνου τῶν προγόνων μας μά ὅταν βρέθηκε ἐκτεθειμένος στό τσουνάμι τῶν “λαϊκῶν” ἀντιδράσεων τά μάζεψε ἀπολογούμενος. Κι ὅσα ἐπικαλέστηκε γιά τήν ἄψογη πενταετή του θητεία στήν γείτονα καί τήν προσφορά του στήν ὁμάδα εἶναι ἀπολύτως ἀποδεκτά, ὅμως λέγοντας ὅτι “σέβεσαι τή χώρα καί τήν ἱστορία της” ἀφενός κανέναν δέν πείθεις καί ἀφετέρου προσβάλλεις τή ρίζα σου καί τό ἑλληνικό αἷμα ἀπό τό ὁποῖο τράφηκε αὐτή ἡ “σεβαστή” τουρκική ἱστορία.

Βεβαίως κατανοῶ πώς ὁ Σλούκας εἶναι ἕνα (ταλαντοῦχο) παληκάρι ἀναθρεμμένο στήν ἀφελληνισμένη χώρα μας. Γεννημένος τό 1990 ἔχει ζήσει στήν πατρίδα μας μόνο τό κλῖμα τῆς καθεστωτικῆς κυριαρχίας, τῆς κοινωνικῆς ἀποδόμησης καί τοῦ ἐθνοθρησκευτικοῦ ἀποχρωματισμοῦ, κι ὅποια Ἑλλάδα κουβαλάει μέσα του εἶναι κόντρα σχεδόν σέ ὅ,τι προσελάμβανε ἔξωθεν. Πῶς νά φανταστεῖ ὅτι λίγο παρακεῖ, στήν Τουρκία, θά συναντήσει ὁλοζώντανο τό πνεῦμα τῶν βασιβουζούκων, τῶν Τσετῶν, τῶν κτηνανθρώπων πού στό διάβα τους ἀνασκολόπησαν τήν ὅποια διαφορετικότητα, κάθε πολιτισμό, καθετί ἀνθρώπινο;

Ανοιχτή επιστολή στη Βούλα Παπαχρήστου

.

(Το άρθρο γράφτηκε στις 26 Ιουλίου του 2012 και είναι εξαιρετικά επίκαιρο)

Αγαπητή Βούλα,

κατ΄ αρχάς Χρόνια Πολλά για την ονομαστική σου εορτή σήμερα 26 Ιουλίου 2012. Δυστυχώς, οι ευχές για καλή επιτυχία και -γιατί όχι;- οι ευχές για ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, θα πρέπει να περιμένουν μερικές ημέρες ακόμη, έως ότου ανατραπεί η άδικη ανάκληση της συμμετοχής σου εκεί από τον αρχηγό της ΕΟΕ.

Η πολιτική ορθότητα είναι η μοντέρνα εκδοχή της Ιεράς Εξέτασης. Εσύ είσαι το θύμα, εν προκειμένω.

Θέλω να σου πω ότι σε θαυμάζω, διότι τα τελευταία 10 χρόνια, αντίθετα με το ρεύμα της εποχής, εσύ αγωνίζεσαι, προπονείσαι και έχουν επιβραβευθεί οι κόποι σου με τεράστιες επιτυχίες (δύο φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης, αν δεν κάνω λάθος). Και όλα αυτά μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μέχρι χθες. Για 10 χρόνια έχεις κάνει επάγγελμά σου τον κόπο. Έχεις στάξει τόνους ιδρώτα και αίματος.

Θεωρώ αδιανόητο να σε καρατομούν, κατ’ αυτόν τον τρόπο. Να ανακαλείται η συμμετοχή σου στους πρώτους σου Ολυμπιακούς Αγώνες για ένα αστείο στο twitter! Αδιανόητο. Όμως προχωρώ λίγο ακόμα.

Ποδοσφαιρικά: «όταν το κάθε γκολ και το κάθε αποτέλεσμα μεταφράζεται σε εκατομμύρια»

.

Α. Παπαγιάννης ιατρός

Πώς δουλεύει ο συνειρμός, και πώς ανασύρει από τον μαλακό δίσκο του εγκεφάλου κάποιες εγχαράξεις άλλων εποχών! Οι δικές μας μνημονικές εικόνες θα ακούγονται σαν ανέκδοτα από ανθρώπους του σήμερα, που δεν θα μπορούν καν να τις διανοηθούν, μια και δεν έχουν αντίστοιχες παραστάσεις. Ας το προσπαθήσω όμως, κι ό,τι βγει.

Κάποτε λοιπόν το ποδόσφαιρο δεν ήταν επαγγελματικό. Υπήρχαν άνθρωποι που τις Κυριακές κλωτσούσαν μια μπάλα για το κέφι τους, και τις υπόλοιπες έξι μέρες της εβδομάδας (τότε δεν είχε αγώνες από το Σάββατο ως τη Δευτέρα) βιοπορίζονταν με άλλους τρόπους. Έπαιρναν τα πριμ τους όταν νικούσε η ομάδα ή όταν κέρδιζε κάποιον τίτλο ή σε κάποια άλλη ευκαιρία, αλλά αυτά δεν μετρώνταν σε εκατομμύρια.

Υπήρχε και τότε οπαδικό πνεύμα, υπήρχαν ‘αιώνιοι αντίπαλοι’ (έστω κι αν δεν τους λέγαμε έτσι), υπήρχε η διελκυστίνδα μεταξύ των μεγάλων ομάδων σε κάθε πόλη, αλλά και η διηνεκής αντιπαλότητα και καχυποψία της επαρχίας (όχι μόνο του Βορρά) απέναντι στο λεγόμενο ΠΟΚ (όσοι δεν το ξέρουν ας προχωρήσουν παρακάτω, δεν χάνουν και τίποτε).

Κορυφαία εκδήλωση μετά από κάθε τοπικό ντέρμπι ήταν η κηδεία. Το βράδυ μετά τον κρίσιμο αγώνα, ανάλογα με το αποτέλεσμα, εμφανίζονταν στις κολώνες της γειτονιάς τα κηδειόχαρτα (τυχαίο το παράδειγμα): ‘Τον προσφιλή μας ΠΑΟΚ που απεβίωσε σήμερα στη Χαριλάου κηδεύουμε… Ο πρόεδρος, οι παράγοντες, οι λοιποί τεθλιμμένοι συγγενείς’.

Ελληνικό ποδόσφαιρο: φροντιστήριο χουλιγκανισμού

.

Δημήτρης Νατσιός δάσκαλος-Κιλκίς

Διαβάζω τις τελευταίες αθλητικές ειδήσεις: «Μια μαύρη σελίδα για το ελληνικό ποδόσφαιρο γράφτηκε σήμερα στο Βόλο, με τα έκτροπα μεταξύ έξαλλων χούλιγκαν της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ στις κερκίδες του Πανθεσσαλικού Σταδίου λίγο πριν αρχίσει ο τελικός του κυπέλλου.

Τραυματίστηκαν συνολικά 70 άτομα, στα οποία παρασχέθηκαν πρώτες βοήθειες, ενώ 15 εξ αυτών νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση στο Νοσοκομείο Βόλου». Αυτά πριν από 15 μέρες.

«Η Λεωφόρος της ντροπής σε εικόνες: Ξύλο μεταξύ παικτών, ύβρεις και τραυματισμός του προπονητή του ΠΑΟΚ». Αυτά χτες.

Έχουμε συνηθίσει πια. Κάθε βδομάδα, μετά από τα «ντέρμπι» των «μεγάλων» ομάδων, θα ακούσουμε, πλην των άλλων εξοργιστικών και τρομακτικών, τις εξής κοινότοπες – αλλοίμονο – φράσεις: «Μαύρη μέρα για τον ελληνικό αθλητισμό», «φοβερά επεισόδια στο τάδε γήπεδο», «διεθνής διασυρμός της Ελλάδας», «ανεγκέφαλοι οπαδοί έκαψαν…». Τις προσπερνούμε αδιάφοροι, σαν να πρόκειται για παιδικές, αθώες σκανταλιές. Θεωρούμε αυτό που ονομάζουμε χουλιγκανισμό, μέρος της παιδαγωγίας των νέων.

Σας ευχαριστούμε που κρατήσατε τη Σημαία μας ψηλά!

Η Ελλάδα κατέλαβε την 24η θέση , στον πίνακα των μεταλλείων με 5 χρυσά, 4 αργυρά και 4 χάλκινα.

Οι Έλληνες Ολυμπιονίκες:

Ο «κανονικός» άνθρωπος Αρτέμης Σώρρας

.

«Ύβρις για τους Ολύμπιους Αγώνες να κάνουν οι ανάπηροι Παραολυμπιάδα»

Αρτέμης Σώρρας: Η ρητορική και το θέατρο και όχι αυτή την αλληγορία που βλέπουμε σήμερα από χώρα σε χώρα.

Και είναι πολύ ύβρις για τους ολύμπιους αγώνες να βλέπεις τους ανάπηρους όλους και να κάνουν παραολυμπιάδα.  

Αυτό είναι μεγάλη προσβολή για τον άνθρωπο, γιατί σήμερα τα υβρίδια και όλα αυτά τα ζώα φτιάχνουν τον πλανήτη των αναπήρων.

Τι δουλειά έχει λοιπόν ένας ανάπηρος να κάνει παραολυμπιακή.

Πρέπει να γνωρίζετε ότι δώσανε 2.800 μετάλλια σε ανάπηρους και 1.700 σε κανονικούς ανθρώπους, με ότι αυτό συνεπάγεται. 

Αυτό είναι προσβολή για τον άνθρωπο και για τους ολύμπιους αγώνες.

Θα πρέπει λοιπόν να σεβαστούν όλα τα καθάρματα αυτά,  τι έκαναν; Για αυτό και οι ολύμπιοι αγώνες εγινόσαντε κάθε εφτά  χρόνια και το σύμβολο ήταν οι εφτά κύκλοι… 

Για ένα κλαδί ελιάς

αναδημοσίευση από τον Εκήβολο
άρθρο του Γιώργου Χαραλαμπόπουλου

.

Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ των Ολυμπιακών Αγώνων ανάγεται στους μυθικούς χρόνους, στη διαμάχη μεταξύ του Δία και του Κρόνου. Σύμφωνα με τις αρχαιότερες καταγραφές, ο Δίας αντιμετώπισε τον Κρόνο για την κυριαρχία του κόσμου και κατάφερε να τον νικήσει πάνω στον λόφο της Ολυμπίας. Η μεγάλη νίκη του γιορτάστηκε από τους Ολύμπιους θεούς με αγώνες που έκαναν στην περιοχή. Εκεί ο Απόλλων αναδείχθηκε πρωταθλητής, νικώντας τον Ερμή στο τρέξιμο και τον Άρη στην πυγμαχία.

Σε άλλη παράδοση, που αναφέρεται στο ίδιο μυθολογικό υπόστρωμα, γίνεται λόγος και για τον Ηρακλή. Όταν η Ρέα έκρυψε τον νεογέννητο Δία σε μια σπηλιά του βουνού της Κρήτης της Ίδης για να μη τον καταπιεί ο Κρόνος, τον φύλαγαν οι Κουρήτες. Αυτοί ήταν πέντε αδέλφια, που πήραν το όνομα Ιδαίοι Δάκτυλοι, επειδή έμεναν στην Ίδη. Κάποτε τα πέντε αδέλφια ήρθαν στην Ολυμπία και ο μεγαλύτερος από αυτούς, που τον έλεγαν Ηρακλή, για να διασκεδάσει μια μέρα, έβαλε τους αδελφούς του να τρέξουν. Τον νικητή, τον αντάμειψε με ένα στεφάνι από κλαδί αγριελιάς. Παίρνοντας αφορμή από αυτό το παιχνίδι που του άρεσε, αποφάσισε να θεσπίσει τους αγώνες, να τους δώσει δηλαδή επίσημη μορφή και να μην τρέχουν μόνο τα αδέλφια του αλλά και άλλοι νέοι της περιοχής. Κι επειδή τα αδέλφια ήταν πέντε, αποφάσισε οι αγώνες να γίνονται κάθε πέμπτο έτος και τους νικητές να τους στεφανώνουν με ένα κλαδί αγριελιάς. Υπάρχει, όμως, και η άποψη πως ο Ηρακλής απλώς αναδιοργάνωσε τους αγώνες, πράγμα που σημαίνει ότι κάποια στιγμή είχαν σταματήσει.

Πενήντα μέτρα πολιτισμός…

.

Τόσο είναι απ’ τις ακτές του Ατλαντικού, τις Κοπακαμπάνες και τις Ιπανέμες, μέχρι την πρόσοψη των ξενοδοχείων και των πολυκατοικιών της παραλιακής λεωφόρου.

Μέχρι εκεί φτάνει ο πολιτισμός.

Από ‘κει και πίσω οι νονοί και οι βαρώνοι, η πορνεία, τα ναρκωτικά, το  έγκλημα, η φτώχια, ή βρώμα και ο τρίτος κόσμος.

Και τα λεφτά. Τα πολλά λεφτά, τα μαύρα, τα βρώμικα, τα εργολαβικά και τα πολιτικά,
..αυτά που φαγώθηκαν για να χτιστούν στάδια, κτήρια κι εγκαταστάσεις που σε είκοσι μέρες από τώρα θα στέκουν άχρηστες και έρημες.
     Λεφτά που δεν δόθηκαν ποτέ σ’ εκείνους που ανήκουν και τα χρειάζονται,
     ..σε σχολεία, νοσοκομεία, κοινωνικές δομές, 
     ..σε προστασία του περιβάλλοντος, έλεγχο της μόλυνσης του νερού και του αέρα,
     ..αποχετεύσεις, δρόμους, κατοικίες.

Όλα υπό κατάρρευση είναι Πρόεδρε…

άρθρο του Όμηρου Αλεξάνδρου
Οικονομολόγου Λογιστή-Ελεγκτή

.

Ανησυχία προκάλεσε η ψεσινή αναφορά του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη σχετικά με το Τσίρειο στάδιο. Στην ομιλία του ο Πρόεδρος τόνισε πως προτεραιότητα της πολιτείας είναι η ανέγερση νέου σταδίου στη Λεμεσό και αυτό λόγω της κατάστασης του Τσίρειου Σταδίου, αφού όπως ανέφερε υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης του! Ο κύριος Αναστασιάδης στην σχετική αναφορά σημείωσε πως η ανέγερση του σταδίου στη Λεμεσό είναι απολύτως αναγκαία να γίνει, για να μην θρηνήσουμε θύματα.

Πιωμένος η μη…… ο Πρόεδρος πάλιν πέταξε την ….βαρέλα του. Δεν φτάνει που το κυπριακό ποδόσφαιρο, σαν μικρογραφία της Κυπριακής μπανανίας που είναι, ταλανίζεται από διαφθορά, χουλιγκανισμό και μη ικανοποιητική προσέλευση φιλάθλων, ο Πρόεδρος με την αψυχολόγητη του δήλωση επιβάρυνε ακόμη πιο πολύ την κατάσταση. Όπως μου ανέφεραν κάποιοι που βρίσκονται κοντά στα αθλητικά δρώμενα της Λεμεσού το Τσίρειο στάδιο είναι εδώ και αρκετό καιρό επικίνδυνο γιατί τα λεφτά που προορίζοντο για επιδιορθώσεις φαγωθήκανε.

Αναρωτιέμαι μετά την απίστευτη αυτή γκάφα του Προέδρου, ποίος είναι αυτός που θα πάει να παρακολουθήσει ποδοσφαιρικό αγώνα στο Τσίρειο Στάδιο. Αν και αγαπώ το ποδόσφαιρο, προσωπικά έχω να παρακολουθήσω ποδοσφαιρικό αγώνα στην Κύπρο εδώ και 17 χρόνια. Ο λόγος; Όπως πολλοί από εσάς θα θυμούνται, τότε σε αγώνα εναντίον της Βουλγαρίας στο Τσίρειο στάδιο για το παγκόσμιο κύπελλο, κάποιοι ποδοσφαιριστές της Εθνικής Κύπρου, στοιχημάτισαν άκουσον άκουσον εναντίον της Εθνικής Κύπρου και τελικά έχασαν τον αγώνα. Και το χειρότερο, το έγκλημα αυτό κουκουλώθηκε από την τότε κυβέρνηση Κληρίδη για να μην τιμωρηθεί η Εθνική μας από την OYΕΦΑ.

Σπύρος Λούης «ο επίμονος μαραθωνοδρόμος» (12 Ιανουαρίου 1872 – 26 Μαρ.1940)

Eγινε ο πρώτος εθνικός ήρωας που αναδείχθηκε από τον ελληνικό αθλητισμό και έμεινε παντοτινά χαραγμένος στη μνήμη του λαού, ίσως επειδή ήρθε από το πουθενά και μετά πάλι έφυγε για το πουθενά. Ο ίδιος έτρεξε για την αγάπη μιας γυναίκας. Και μπορεί να έτρεξε μόνο μια φορά, αλλά αυτή αποδείχτηκε αρκετή για να γραφτεί στην ιστορία.

Πίσω απο κάθε μύθο κρύβεται κι ένας σφοδρός έρωτας. Αυτά είναι τα λόγια του ποιητή. Ο Σπύρος Λούης, βέβαια, δεν υπήρξε ποτέ του ποιητής. Ενας απλός άνθρωπος ήταν, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση.

Κι όμως: ο ασήμαντος αυτός νερουλάς, ο οποίος είχε γεννηθεί το 1872 στο Μαρούσι και φορούσε πάντα την εθνική ενδυμασία, κατάφερε να γίνει κάτι παραπάνω από δάσκαλος του ελληνικού ονείρου. Εγινε μύθος και πίσω από τον άθλο του κρυβόταν πράγματι ένας σφοδρός έρωτας, επιβεβαιώνοντας έτσι τα λόγια του ποιητή. Αλλά ας πιάσουμε την ιστορία μας από πιο παλιά.

Στις 13 Αυγούστου του 490 π.Χ. οι Αθηναίοι, υπό τον στρατηγό Μιλτιάδη, κατανίκησαν τους Πέρσες στον κάμπο του Μαραθώνα. Ενας οπλίτης ονόματι Φειδιππίδης ανέλαβε να φέρει το μήνυμα της νίκης στην Αθήνα. Φορτώθηκε τα όπλα του και έκανε τη διαδρομή τρέχοντας. Η μεταγενέστερη εκδοχή τον θέλει να περνά από ένα σημείο, όπου οι χωρικοί του φώναζαν «Σταμάτα! Σταμάτα!» Η περιοχή αυτή ονομάστηκε Σταμάτα. Αρκετά χιλιόμετρα παρακάτω κοντοστάθηκε να ανασάνει, προφανώς επειδή του είχε βγει η ψυχή. Η περιοχή εκείνη ονομάστηκε Ψυχικό.

Το πώς ακριβώς συνδέθηκαν στο μυαλό του Μισέλ Μπρελ τα παρελκόμενα της νίκης τους Μαραθώνα με τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα, δεν έχει ξεκαθαριστεί. Και δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει ότι ο Γάλλος λόγιος πρότεινε στον Κουμπερτέν ένα πρότυπο αγώνισμα: δρόμο αντοχής από τον Μαραθώνα ως το Καλλιμάρμαρο. Υποσχέθηκε, μάλιστα, ότι ο ίδιος θα αθλοθετούσε ένα βαρύτιμο ασημένιο τρόπαιο για το νικητή.

Στέλιος Κυριακίδης …ο άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό (1910-10 Δεκεμβρίου 1987)

( Εικόνα από:www.gazzetta.gr

 (Στατός Πάφου 4 Μαΐου 1910 – Φιλοθέη Αττικής 10 Δεκεμβρίου 1987)

Δυστυχώς η πατρίδα μας, η Ελλάδα πολλές φορές μας πληγώνει. Ζούμε σε καιρούς άσχημους, πεζούς και μίζερους και η μιζέρια συνήθως φέρνει διχόνοια και απογοήτευση. Έχουμε μεγάλη ανάγκη να ελπίζουμε και να προσμένουμε το καλύτερο από όπου κι αν προέρχεται. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, η ιδέα της Μαρίας Κοντού να γράψει ένα βιβλίο για τον παππού της, τον Στέλιο Κυριακίδη, ο οποίος είναι σχεδόν άγνωστος στην νέα γενιά, ακούγεται σαν βάλσαμο.

Ο Στέλιος Κυριακίδης γεννήθηκε το 1910 στην Πάφο της Κύπρου. Από νεαρή ηλικία λάτρευε τον αθλητισμό και συμμετείχε σε Παγκύπριους αγώνες. Το 1934 μετακόμισε στην Αθήνα και εργάστηκε ως εισπράκτορας στην ΔΕΗ. Έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου όπου γνώρισε σπουδαίους αθλητές όπως τον Τζέσε Οουένς και τον Τζόνι Κέλι.

Το 1941 παντρεύτηκε την Ιφιγένεια Κατσαρέλου και μαζί της έκανε τρία παιδιά. Το 1943 συνελήφθη από Γερμανούς μαζί με άλλα 49 άτομα ως αντίποινα για τον φόνο ενός Γερμανού στρατιώτη. Οι υπόλοιποι εκτελέστηκαν, αυτός αφέθη ελεύθερος επειδή ο Γερμανός αξιωματικός ήταν μαραθωνοδρόμος και βρήκε στην τσέπη του τα αθλητικά διαπιστευτήριά του.

Λίγο πριν τον πόλεμο, το 1938, είχε συμμετάσχει στον Μαραθώνιο της Βοστόνης. Στην διάρκεια του αγώνα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει: τα παπούτσια που του είχαν δωρίσει οι Έλληνες ομογενείς ήταν καινούρια και στενά και του μάτωναν τα πόδια. Το 1946 ο πεισματάρης Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να τρέξει ξανά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης.

Ήταν αδύνατος και υποσιτισμένος λόγω του πολέμου και του εθνικού σπαραγμού που ακολούθησε. Όταν ανακοίνωσε στην γυναίκα του την απόφασή του, αυτή τον είπε τρελό. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να του καλύψει τα έξοδά του. Ο Στέλιος πούλησε την ηλεκτρική κουζίνα και το ραδιόφωνο του σπιτιού του για να μπορέσει να πάει. Κατάφερε τελικά και έφτασε στην Βοστόνη όπου δήλωσε: «Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες.»

H δράση του I. Xρυσάφη στον αθλητισμό και η ίδρυση της Γυμναστικής Aκαδημίας(1873 – 1932)

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

.

Μια μεγάλη προσωπικότητα, ένας σπουδαίος Έλληνας που άφησε ανεξίτηλα σημάδια στον παγκόσμιο αθλητισμό, ο Ιωάννης Χρυσάφης, έφευγε από τη ζωή τον Οκτώβριο του 1932. Θεωρείται ο θεμελιωτής της σύγχρονης αθλητικής ιδεολογίας και εκ των πρωτεργατών του Ολυμπισμού. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1873 και σπούδασε Φυσική και Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και Γυμναστική δίπλα στον Ιωάννη Φωκιανό.

Συμμετείχε στον ατυχή πόλεμο του 1897 ως εθελοντής και οραματίστηκε τη μεταρρύθμιση του γυμναστικού συστήματος και την αλλαγή της κατευθύνσεως της σωματικής αγωγής στην Ελλάδα, μέσω της κατάργησης του γερμανοελβετικού συστήματος και της εισαγωγής του σουηδικού, του οποίου υπήρξε υπέρμαχος. Οι ιδέες του, παρόλο που αρχικά θεωρήθηκαν νεωτεριστικές και απορρίφθηκαν, τελικά υιοθετήθηκαν από τον υπουργό Παιδείας Σ. Στάη το 1909, σηματοδοτώντας έτσι την εξέλιξη της ελληνικής γυμναστικής.

Πρωτεργάτης στη δημιουργία του ΣΕΓΑΣ, υπήρξε στενός συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Γεωργίου Παπανδρέου όταν ήταν υπουργός Παιδείας και εκπροσώπησε την Ελλάδα σε δεκάδες αθλητικά συνέδρια του εξωτερικού. Παρέμεινε επίσης επί 29 έτη στο Δημόσιο ως επιθεωρητής γυμναστικής, γενικός επιθεωρητής και διευθυντής του Τμήματος Φυσικής Αγωγής του Υπουργείου Παιδείας. Οι πολιτικές όμως αναταραχές συχνά διέκοπταν τη δραστηριότητά του.

​Το ποδόσφαιρο ως νέα θρησκεία – ως όπιον των λαών και ως παράγων δημιουργίας ερζάτς εθνικής υπερηφάνειας

άρθρο του Π.Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Μέσα σε μια ανθρωπότητα που βολοδέρνεται στα προβλήματά της και στα αγκομαχητά της για την επιβίωση – η οποία γίνεται όλο και περισσότερο απάνθρωπη – οι κοινωνίες των ανθρώπων ή μάλλον οι εκμεταλλευτές τους επινόησαν ως καταπραϋντικό τη μπάλα. Τη μπάλα, την οποία ανήγαγαν σε ένα είδος μοντέρνας θρησκείας, η οποία στην πορεία του χρόνου, αυτοί που θα κρατούν κάθε φορά τα ηνία των κορυφαίων «αθλητικών» οργανώσεων, θα έχουν τη δυνατότητα να την αντιπαραθέσουν με τις άλλες θρησκείες.

Για ένα ολόκληρο μήνα, το διαβόητο «Μουντιάλ» του 2014 κράτησε αδιάπτωτο το ενδιαφέρον δισεκατομμυρίων «φιλάθλων», με τη βοήθεια του ορυμαγδού της καταιονιστικής προπαγάνδας των ΜΜΕ και των πολιτικών.

Τα πάντα και οι πάντες παραμέρισαν στο διάβα της και οι «ήρωες» και «θεοἰ» με τα διαφημιστικά σωβρακάκια εγκαταστάθηκαν νυχθημερών στα σπίτια, τα γραφεία και τα εργαστήρια των θρησκευτικών οπαδών.

Χρόνια και χρόνια γράφω για τα ολέθρια αποτελέσματα αυτής της θρησκείας του ποδοσφαίρου, την οποία χαρακτηρίζω ως όπιον των λαών και ως κοινωνικό και πολιτικό χλωροφόρμιο.

Τα όσα διάβασα στο σχετικό ρεπορτάζ του «BHmagazino», της 13 Ιουλίου 2014 επιβεβαιώνουν τους φόβους μου και την κριτική μου. Διαβάζεις και ανατριχιάζεις, διαβάζεις και μελαγχολείς, διαβάζεις και αναρωτιέσαι: quo vadis.

Να, λοιπόν, μερικές συνέπειες από το θανατηφόρο και πολυδιεφθαρμένο «άθλημα»:

ΠΡΟ.ΠΟ και ΕΔΑ. Τότε που η πολιτική δεν ήταν μπίζνες και αποβλάκωση των μαζών

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Εδώ και πολλά χρόνια ο γράφων καυτηριάζει τον εμπορευματοποιημένο και διεφθαρμένο αθλητισμό, που αποτελεί εφαλτήριο κάθε λογής διαφθοράς με την υποστήριξη του τζόγου και των εκατομμυρίων ευρώ που διασκορπίζονται από το προ-πο και λοιπά «τυχερά» παιχνίδια, τα οποία εκμαυλίζουν τους πάντες.

Δυστυχώς, η μεταπολιτευτική Αριστερά – όσο μπορεί κανείς να την αποκαλεί έτσι – δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται γι’αυτό το κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα.

Επανέρχομαι, λοιπόν στο θέμα για να θυμίσω στους σημερινούς αριστερούς ότι η ΕΔΑ «είχε ταχθεί από την αρχή εναντίον του θεσμού των ποδοσφαιρικών στοιχημάτων», όπως γράφει ο Τ.Τρίκκας στο ογκώδες και τεκμηριωμένο έργο του: «ΕΔΑ» (1951-1967), τομ. Α’, εκδ. «Θεμέλιο», 2009, σελ. 620).

Εκεί διαβάζουμε και τα εξής: Στις 10-8-1959 οι βουλευτές Ηλ. Ηλιού, Κ. Σωτηρίου και Α. Μπριλάκης κατέθεσαν στη βουλή σχετική ερώτηση, η οποία έλεγε: «Δια της υπ’αριθ. 58/10-6-1959 συστάσεως και επερωτήσεώς μας αποτελούσης επανάληψιν της μη συζητηθείσης υπ’αριθ. 207/20-4-1959 ομοίας, επεσημάναμεν τους εκ των στοιχημάτων ποδοσφαίρου (προ.πο) πολλαπλούς κινδύνους (εκμαυλισμός και διαφθορά νεότητος, άλλαι επικίνδυναι κοινωνικαί εκδηλώσεις) και συνεστήσαμεν την δια της νομοθετικής οδού άμεσον κατάργησιν αυτών».

Συνεχίζουν οι επερωτώντες βουλευτές: «Επί του θέματος επανήλθομεν δια της υπ’αριθ. 4/3-6-1959 ερωτήσεώς μας. Εξ αφορμής της κατά τον παρελθόντα Μαΐου γενομένης αποπείρας δωροδοκίας παίκτου ποδοσφαιρικής ομάδος».

Φυσικά, η κυβέρνηση Καραμανλή απαξίωσε όχι μόνο να λάβει μέτρα αλλά και ν’απαντήσει στις συνεχόμενες ερωτήσεις των βουλευτών της ΕΔΑ που διαπίστωναν την κατρακύλα του «αθλητισμού».

Τα εκατομμύρια εισπράξεων του κράτους από τους «αθλητικούς» τζόγους, ήταν πολύ χρήσιμα για τις εκάστοτε κυβερνήσεις να εκμαυλίζουν κόσμο και κοσμάκι για να τις στηρίζουν. Απόσπασμα μπορεί να γνωρίζει ο γράφων τα μέλη της ΕΔΑ δεν διανοήθηκαν να συμπληρώσουν ένα προ-πο.