Η ματωμένη πρωτομαγιά του 1944

“Πρωτομαγιά του 1944” χαρακτικό του Τάσσου

.

του Παύλου Παπανότη, συνταξιούχου εκπαιδευτικού.

27 Απριλίου 1944: τμήμα του Ε.Λ.Α.Σ. Πελοποννήσου έστησε ενέδρα κοντά στους Μολάους της Λακωνίας σε φάλαγγα στρατιωτικών αυτοκινήτων, στα οποία επέβαιναν ο Γερμανός στρατηγός Κρεντς, τρεις άλλοι αξιωματικοί και πολλοί στρατιώτες. Την επόμενη μέρα στις κατοχικές εφημερίδες δημοσιεύτηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:

«Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος. Δολοφονία Γερμανού Στρατηγού.

Την 27 – 4 – 1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους, κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν στρατηγόν και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτας. Ως αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1.       Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1 – 5 – 1944.

2.       Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.

Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου Έλληνες εθελονταί (σημείωση: επρόκειτο για τους συνεργάτες των Γερμανών, τους ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

                             Ο Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος».

Πράγματι την Πρωτομαγιά του 1944 οι χιτλερικοί, σε αντίποινα για την εξόντωση από τους αντάρτες του Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του, εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 κρατούμενους που τους πήραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.  Για την ομαδική αυτή εκτέλεση παρατίθεται χαρακτηριστικό απόσπασμα του «Βδομαδιάτικου Δελτίου της σκλαβιάς και της πάλης της Αθήνας», που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή. Το απόσπασμα έχει περιληφθεί στο βιβλίο «Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940 – 1945», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1983, σ. σ. 259 – 262.

«1 Μαΐου: 200 παλικάρια έδωσαν τη ζωή τους μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα στην Καισαριανή. Ήταν τα θύματα της 4^ης Αυγούστου, οι Ακροναυπλιώτες (σημείωση:  φυλακισθέντες κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά. Αυτοί ύστερα από τη συνθηκολόγηση που υπέγραψε ο στρατηγός Γ. Τσολάκογλου με τους κατακτητές τον Απρίλιο του 1941 παραδόθηκαν στους Γερμανούς και το 1943 πολλοί  μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο κρατουμένων του Χαϊδαρίου).

Τους έφεραν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Τους χώρισαν σε εικοσάδες. Μια πίσω από την άλλη. Τα αυτοκίνητα περίμεναν πλάι να πάρουν τα πτώματά τους. Οι πρώτοι πήρανε τις θέσεις τους. Ο διερμηνέας, ο θρυλικός Ναπολέων Σουκατζίδης, που από την 4^ηΑυγούστου βρίσκεται μαζί τους, διατάχθηκε:

–          «Ρώτησέ τους αν έχουν τίποτε να πούνε». Είχαν:

–          «Ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω η λευτεριά!»

–          «Τίποτα άλλο;»

–          «Όχι! Τίποτα άλλο».

Το σύνθημα δόθηκε. Είκοσι παλικάρια θερίζονται μεμιάς.

–          «Η δεύτερη εικοσάδα να προχωρήσει», μεταφράζει ο διερμηνέας. Και γυρίζοντας δακρυσμένος προς το μέρος τους τούς λέει γλυκά, μαλακά, σα για να τους χαϊδέψει για τελευταία φορά:

–          «Εσείς φίλοι είναι η διαταγή να φορτώσετε τα πτώματα σε τούτο το αυτοκίνητο».

Σιμώνουν στα πεσμένα κορμιά, που σπαρταρούνε ζωντανά ακόμα τα περισσότερα. Γονατίζουν. Στοργικά παίρνουν το κεφάλι τους στα δυο τους χέρια, το προσκυνούν, το χαϊδεύουν μ’ όλη την προσοχή και την προφύλαξη, τους μεταφέρουνε σαν άρρωστους στο τελευταίο τους κρεβάτι, σ’ ένα βρώμικο αυτοκίνητο [.]. Τους αποθέτουν σιγά – σιγά, τους κοιτάζουν μιαν ύστερη φορά και κατεβαίνουν ήρεμοι, με σίγουρο βήμα, ψηλά τα κεφάλια, παίρνουνε τη θέση τους μπροστά στα πολυβόλα και φωνάζουν:

–          «Κάτω ο τύραννος! Ζήτω το έθνος!»

Έρχεται η σειρά της τελευταίας εικοσάδας και μαζί και η σειρά του διερμηνέα, του Ναπολέοντα. Τρία χρόνια εξυπηρέτησε τους συγκρατουμένους του σ’ ό,τι είχαν ανάγκη [.]. Και τώρα τους ακολουθεί και στο θάνατο.

Την τελευταία στιγμή ξύπνησε σε κάποιον από τους δολοφόνους μια σταλιά παράξενη ανθρωπιά. Θέλησε [.] να τον σώσει.  Μα αυτός, μεγάλος, όπως πάντα, γυρίζει και του λέει:

–          «Η θέση αυτή είναι δική μου. Από σας δεν δέχομαι μήτε χάρη, μήτε συμπόνια [.]».

Έτσι εκτελέστηκαν οι Ακροναυπλιώτες κρατούμενοι την 1^η Μαΐου 1944 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ο αγωνιζόμενος λαός τίμησε τους ήρωές του. Την επομένη της εκτέλεσης των 200 παλικαριών ο δρόμος προς το Σκοπευτήριο γέμισε με λουλούδια κι η άσφαλτος κι οι τοίχοι με συνθήματα. Οι κάτοικοι της περιοχής μάζεψαν τα σημειώματα που έριξαν από τα γερμανικά καμιόνια οι μελλοθάνατοι αγωνιστές. Ο Νίκος Μαριακάκης (ένας από τους εκτελεσθέντες) στο στερνό του γράμμα έδινε παραγγελιά στους πατριώτες:«Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος», ενώ ο Δ. Ρεμπούτσικας διαμήνυε στους δικούς του: «[.] Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές».

Πηγή: Χρονοντούλαπο

.