Ο «Διεθνής» Σταθμάρχης του Νέου Φαλήρου

.

του Στέφανου Μίλεση

Αναφορά για τον Σταθμάρχη του Σιδηροδρομικού Σταθμού του Νέου Φαλήρου, συναντούμε στο «Εθνικόν Ημερολόγιον» του Κωνσταντίνου Σκόκκου του 1905. Σε αυτό ο ίδιος ο Σκόκκος, που υπογράφει με το φιλολογικό ψευδώνυμο «Σατανάς», έχει ειδικό αφιέρωμα σε έναν άνθρωπο που χαρακτηρίστηκε τότε ως «περίεργη νεοελληνική φυσιογνωμία» συνοδευόμενο από σκίτσο του.

Γράφει ο Σκόκκος για τον Σταθμάρχη του Νέου Φαλήρου:

«Τον βλέπετε; έχει κατά την λαϊκή έκφραση «πλάκα τα γαλόνια»! Ολόχρυση, κτυπητά, εκθαμβωτικά, γύρω από το σιδηροδρομικό του κασκέτο. Εκ πρώτης όψεως τον παίρνετε τουλάχιστον ως αρχηγό κανενός ξένου επιτελείου. Και όμως δεν είναι ούτε Έλληνας υποστράτηγος! Είναι απλούστατα ο Σταθμάρχης του Νέου Φαλήρου!

Ο αθάνατος Λουπέτης, γνωστός ανά την υφήλιο, εις αυλάς πριγκήπων και ηγεμόνων, εις κύκλους ναυάρχων και στρατηγών και λόρδων και μεγιστάνων και πρέσβεων και διπλωματών και περιηγητών και άλλων εξοχοτήτων, χωρίς να το κουνήσει ποτέ από το Φάληρο! Μάλιστα κύριοι! Και γιατί να το κουνήσει σας παρακαλώ; Αφού όλες αυτές οι επισημότητες είχαν την ευτυχία ή την ατυχία να περάσουν ή να διαμείνουν έστω λίγες στιγμές στο Νέο Φάληρο, τον γνώρισαν, θέλοντας και μη τον είδαν μπροστά τους ως φάντη μπαστούνι και δέχθηκαν τις υποκλίσεις του, τις υπηρεσίες του, τα σέβη του, τις προσφωνήσεις του, τις ανθοδέσμες του ενώ κάποτε, μα τον Θεό, και τις χειραψίες του!».

Ο Σταθμάρχης του Νέου Φαλήρου, ο γνωστός στην εποχή του Λουπέτης, για περισσότερο από 30 χρόνια επόπτευε στο Νέο Φάληρο την κίνηση των σιδηροδρόμων, έκανε τον έλεγχο των εισιτηρίων και με τη γνωστή σφυρίχτρα που χρησιμοποιούσαν όλοι οι σταθμάρχες τραίνων την εποχή εκείνη, έδινε το σύνθημα αναχώρησης της αμαξοστοιχίας. Και καθώς το Νέο Φάληρο την εποχή του ήταν την θερινή περίοδο, κέντρο άφιξης και αναχώρησης ξένων και ντόπιων προσωπικοτήτων, δεν υπήρχε περίπτωση να μη συναντήσουν τον Λουπέτη.

Στην εξέδρα του Νέου Φαλήρου κατέφταναν διαρκώς βάρκες γεμάτες επιβάτες από τα πλοία περιηγητών που ναυλοχούσαν στον Φαληρικό όρμο. Καθώς το λιμάνι του Πειραιά ήταν ασφυκτικά γεμάτο από πλοία της ακτοπλοΐας και εμπορικά σκάφη και καθώς χώρος δεν ήταν εύκολο να βρεθεί για τα περιηγητικά πλοία που τεράστια σε μέγεθος, είχε κανονιστεί να μένουν στα ανοιχτά του φαληρικού όρμου και να αποβιβάζουν τον κόσμο με βάρκες στην εξέδρα του Νέου Φαλήρου. Σχεδόν ήταν σίγουρο ότι σε κάθε ένα από αυτά τα πλοία θα βρισκόταν επιβάτης διάσημος στην εποχή του, για τον οποίο ξένοι πρόξενοι ή πρεσβευτές θα κατέφταναν για να τον υποδεχθούν. Πολλές φορές ανάμεσά τους και Έλληνες επίσημοι. Οι περισσότεροι κατέφταναν στο Νέο Φάληρο με τον σιδηρόδρομο που θεωρείτο το πλέον εξελιγμένο σύστημα μεταφοράς. Ήδη στα χρόνια του Λουπέτη ο σιδηρόδρομος ήταν πλέον ηλεκτρικός.

Από το αρχείο της ΕΡΤ. Ο Σταθμός του Νέου Φαλήρου το 1912 όπως φωτογραφήθηκε μέσα από το παράθυρο της αμαξοστοιχίας.

Ο Λουπέτης επέβλεπε την επιβίβαση ή την αποβίβαση του κόσμου στα βαγόνια και μόλις αναγνώριζε επίσημο -είχε ιδιαίτερη ικανότητα σε αυτό που με τα χρόνια τη βελτίωνε- έτρεχε να τον υποδεχθεί, να το χαιρετίσει ενώ πάντα λάμβανε μια κάρτα επισκεπτηρίων του επισήμου. Κι αυτό διότι ο Λουπέτης ήταν μανιώδης συλλέκτης επισκεπτηρίων και έλεγαν στην εποχή του ότι κανείς δεν μπορούσε να ξεπεράσει τον Λουπέτη σε συλλογή επισκεπτηρίων καρτών!

Έτσι ο Λουπέτης απέκτησε τον τίτλο του «Διεθνούς Σταθμάρχου» παρά το γεγονός ότι ο σιδηρόδρομος στον οποίο εργαζόταν ήταν και παρέμεινε τοπικός και είναι φυσικά ο γνωστός σημερινός «Ηλεκτρικός».

Παραμονές του 1940 ο Λουπέτης βγήκε στη σύνταξη η οποία ανερχόταν στο ποσό των 60 δραχμών. Ωστόσο ακόμα και εκτός ενεργείας ο Λουπέτης συνέχιζε να εμφανίζεται στον σιδηροδρομικό σταθμό του Νέου Φαλήρου με όλα τα σιρίτια και τη μεγάλη στολή του, όταν μάθαινε ότι κάποιος επίσημος θα κατέφθανε στο Νέο Φάληρο. Αυτό φυσικά διότι συνέχιζε την πρωτότυπη συλλογή των επισκεπτηρίων καρτών.

Το όνομα του Λουπέτη για πολλά χρόνια συνέχιζε να είναι γνωστό στο Νέο Φάληρο, ως μια περίπτωση παράξενης νεοελληνικής φυσιογνωμίας.

Πηγή: Pireorama ιστορίας και πολιτισμού

.