Άφιξη τού Κυβερνήτη στήν Ελλάδα (6 Ιανουαρίου 1828)

.

Στίς 6 Ιανουαρίου 1828, ο Ιωάννης Καποδίστριας αποβιβάστηκε στό Ναύπλιο, έπειτα από μία βασανιστική παραμονή επτά εβδομάδων στήν Αγκώνα, όπου περίμενε τό αγγλικό πλοίο πού θά πραγματοποιούσε τή μετακίνησή του. Ο Καποδίστριας ήταν ο πρώτος ηγέτης τής ελεύθερης πλέον Ελλάδος μετά τόν αυτοκράτορα Κωνσταντινό ΙΑ’ Παλαιολόγο. Οι στιγμές ήταν συγκλονιστικές.

Η υποδοχή πού επιφυλάχθηκε στόν νέο ηγέτη ήταν εντυπωσιακή. Πλήθη λαού έτρεχαν νά τόν συναντήσουν καί νά τόν προϋπαντήσουν ως Μεσσία. Αλλά όπως καί ο Μεσσίας έτσι καί ο Καποδίστριας θά φορούσε στέφανον εξ ακανθών, θά ανέβαινε τό δικό του Γολγοθά, καί θά σταυρωνόταν τρία χρόνια αργότερα στήν ίδια πόλη. 

«Είμαι έτοιμος νά προσφέρω καί τήν τελευταία ρανίδα τού αίματός μου, αρκεί αυτή νά συντελέσει στήν απελευθέρωση τής Ελλάδος, στήν πλήρη ανεξαρτησία τού ελληνικού κράτους, στή μόρφωση τών Ελληνοπαίδων καί στήν ευτυχία τού ελληνικού λαού.»

Αφού ζήτησε από τούς δύο φρούραρχους Θεόδωρο Γρίβα καί Γιαννάκη Στράτο νά σταματήσουν τίς μεταξύ τους εχθροπραξίες, παρέλαβε τά κλειδιά τού Παλαμηδίου καί τής Ακροναυπλίας. Στή συνέχεια ο Κυβερνήτης συνοδευόμενος από τούς Ιάκωβο Ρίζο Νερουλό, Ανδρέα Μουστοξύδη καί Σταμάτη Βούλγαρη απέπλευσε μέ προορισμό τήν Αίγινα όπου θά εγκαθιστούσε τήν έδρα τής πρώτης ελληνικής κυβέρνησης.

Τό αγγλικό πολεμικό πλοίο πού τόν μετέφερε συνοδευόταν από ένα ρωσικό πλοίο καί ένα γαλλικό, τά οποία είχαν υψώσει τήν ελληνική σημαία ως ένδειξη αναγνώρισης τού ελληνικού κράτους. Η υποδοχή ήταν επίσης θριαμβευτική καί παλλαϊκή, όπως θά ήταν καί σέ όλες τίς πόλεις καί τά χωριά τά οποία θά υποδέχονταν τόν Καποδίστρια.

 «Είδα πολλά εις τήν ζωήν μου, αλλά σάν τό θέαμα όταν έφθασα εδώ εις τήν Αίγιναν, δέν είδα τί παρόμοιο ποτέ, καί άλλος νά μήν τό ιδεί. Ζήτω ο Κυβερνήτης, ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας, εφώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες μέ λαβωματιές πολέμου, ορφανά γδυτά κατεβασμένα από τές σπηλιές.

Δέν ήτον τό συναπάντημά μου φωνή χαράς, αλλά θρήνος. Η γή εβρέχετο από δάκρυα. Εβρέχετο η μυρτιά καί η δάφνη τού στολισμένου δρόμου από τόν γιαλό ως τήν εκκλησία. Ανατρίχιαζα. Μού έτρεμαν τά γόνατα, η φωνή τού λαού μού έσχιζε τήν καρδιά μου. Μαυροφορεμένες, γέροντες μού ζητούσαν νά αναστήσω τούς αποθαμένους τους, μανάδες μού έδειχναν εις τό βυζί τά παιδιά τους καί μού έλεγαν νά τά ζήσω, καί ότι δέν τούς απέμεναν παρά εκείνα καί εγώ.»

Η πομπή τών επισήμων οδηγήθηκε στήν εκκλησία τής Παναγίας τής Αίγινας, όπου έγινε δοξολογία μέ τή βυζαντινή μεγαλοπρέπεια.

Ο Θεόφιλος Καΐρης εκφώνησε λόγο πρός τιμή τού Κυβερνήτη: «Ουκ άρξω εγώ, ουκ άρξει ο υιός μου εν υμίν. Κύριος άρξει υμών, Κύριος κυβερνήσει υμάς. Όσοι είδετε τήν γήν τής γεννήσεώς σας πυρποληθείσαν καί καταστραφείσαν, τούς γεννήτορας σφαγέντας έμπροσθέν σας, τά φίλτατά σας από τάς αγκάλας σας αρπαγέντα καί αιχμαλωτισθέντα, όσοι εγίνατε θύματα τής παρανομίας καί τής αναρχίας τών ιδίων αδελφών σας, ακούσατε καί χαίρετε, Χαίρετε διότι παύουσιν εις τό εξής τά δεινά μας. Διότι θέλομεν ιδή τήν δικαιοσύνην ισχύουσαν, τούς νόμους ενεργούμενους, τήν κακίαν τιμωρούμενην, τήν αρετήν βραβευομένην καί ευδαιμονούσαν εις τά έσω, τροπαιούχον καί θριαμβεύουσαν εις τά έξω. Τήν πίστιν όχι πενθούσαν αλλά λαμπροφορούσαν καί χαίρουσαν…»

«Συνοδούς δέ κατά τήν παρούσαν περιήγησιν είχε τόν Γενικό Γραμματέα (Σπυρίδωνα Τρικούπη), τόν Κολοκοτρώνην, τόν Νικήταν, τόν χαράξαντα τό σχέδιον τής πόλεως Πατρών μηχανικόν Βούλγαρην, τούς δύο ιδιαιτέρους αυτού γραμματείς καί τούς δύο νεωτέρους συντάκτας. Προηγείτο δέ οδηγός ο κύριος τών ταχυδρομικών ίππων, φορών ένδυμα ελληνικόν χρυσοπόρφυρον καί αναβαίνων ίππον υψαύχενα. Καί διά τούτον οι συρρέοντες εις προϋπάντησιν τού Κυβερνήτου, συνειθισμένοι εις τάς πολυτελείς καί πομπικάς παρατάξεις τών πασάδων καί τάς χρυσοϋφάντους στολάς τών τετυφωμένων καπιταναίων καί κοτζαμπασίδων, εκλαμβόντες τόν κοκκινοφόρον καί κυδρούμενον ταχυδρόμον αντί τού Κυβερνήτου, προσεκύνουν αυτόν πίπτοντες εις έδαφος.

Δέν εννόουν πώς ήτο δυνατόν αρχηγός έθνους νά αναβαίνη ίππον κυφαγωγόν, ουχί ζωηρότερον τού πώλου τού Ιησού, καί νά φορή ένδυμα ως οι πολλοί. Αλλ’ ουδέ αψίδες ή θριαμβικά τόξα ανηγείροντο ως σήμερον, ουδέ μουσικαί επαιάνιζον, ουδέ πυροτεχνήματα εξηκοντίζοντο εις ουρανούς, καθόσον αι επιδείξεις αύται, γινόμεναι επιμελεία καί αξιώσει τών αρχών, διαθρύπτουσι μέν τήν ματαιότητα, βλάπτουσιν όμως τους ηγέτας τών εθνών, αποκρύπτουσαι τό αληθές φρόνημα. Οι δέ λαοί ακούοντες απροσδοκήτως ότι ήρχετο ο Κυβερνήτης, έτρεχον αυθόρμητοι εις προϋπάντησιν αυτού, ουχί κράζοντες γεγωνυία τή φωνή Ζήτω! αλλά κλαίοντες σφραγιζόμενοι διά τού σημείου τού σταυρού, καί βάλλοντες μετανοίας καί καίοντες λιβανωτόν καί ευλογούντες τόν Θεόν, τόν σώσαντα αυτούς υπό τής δουλείας καί τής ολεθριωτέρας αναρχίας.

Ιδών δέ ο Κολοκοτρώνης ότι ο λαός προσεκύνει τόν ταχυδρόμον Καρδαράν, πλησιάσας είπε:

– «Τό πράγμα υπερεξοχώτατε, δέν πάγει καλά. Πρέπει ο κόσμος νά γνωρίση τόν Κυβερνήτη του.»

– «Καί τί θέλεις νά κάμω;»

– «Νά βάλ’ η υπερεξοχότης σου τήν στολήν σου.»

Καί πεζεύσας εις μικράν τινα καί σκιεράν κοιλάδα, ανέλαβε τήν στολήν αυτού, πενιχροτέραν καί τής τών δασονόμων τής αντιβασιλείας.»

Ιστορικαί Αναμνήσεις υπό Νικολάου Δραγούμη, 1874

Ο Καποδίστριας αμέσως διαπίστωσε ότι η κατάσταση τής χώρας ήταν τραγική καί ουσιαστικά δέν υπήρχε ούτε κυβέρνηση ούτε κράτος. Η ύπαιθρος ήταν εγκαταλελειμμένη καί ερημωμένη, τά νησιά δεινοπαθούσαν από τήν πειρατεία καί στίς πόλεις επικρατούσε αναρχία. Βασίλευε τό δίκαιο τού ισχυροτέρου μέ τούς προεστούς νά σφετερίζονται τά δημόσια έσοδα καί τούς ληστές νά γδύνουν τούς φτωχούς χωρικούς. Τά παιδιά πέθαιναν από τήν πείνα καί τό κρύο, τό εμπόριο είχε υποκατασταθεί από τό λαθρεμπόριο καί τά δημόσια ταμεία ήταν άδεια. Ο στρατός ήταν απείθαρχος καί αναποτελεσματικός.

Οι φρουρές πού είχε αφήσει ο Κιουταχής είχαν τόν έλεγχο τών μεγάλων πόλεων τής Στερεάς καί ο Ιμπραήμ, παρά τήν καταστροφή τού στόλου του, δέσποζε ακόμα στήν Πελοπόννησο: «Από Καλαμάτας μέχρι Ναυπλίου, ούτε χωρίον υπάρχει έν, ούτε κώμη, ούτε πόλις μέ στέγασμα τό παραμικρόν. Εκτεταμένοι αμπελώνες αποκεχερσωμένοι, κοιλάδες πολύωροι, άλλοτε μέν σιτοπληθείς, σήμερον δέ άφοροι καί καταλελιμνασμένοι υπό τής πλημμύρας τών ποταμών, χιλιάδες οικογενειών αναζητούσιν τάς εαυτών εστίας ανά μέσον τών ερήμων καί τών συντριμμάτων.

Είναι καιροί που πρέπει νά φορούμε όλοι ζώνη δερματένια καί νά τρώμε ακρίδες καί μέλι άγριο. Κατεβαίνω πολεμιστής είς τό στάδιον, θά πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τόν έρωτα τών προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τά ονειροπολήματα τών λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, τό φιλύποπτο, κυριαρχικό καί ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θά είναι δική μας εάν βασιλεύση εις τήν καρδίαν μας μόνο τό αίσθημα τό ελληνικό. Ο φιλήκοος τών ξένων είναι προδότης.«

Πηγή: agiasofia

Εικόνα από: wikipedia

.