Νεκτάριος Δαπέργολας, «Σπουδή πάνω σε μια εικόνα».

Νεκτάριος Δαπέργολας
Διδάκτωρ Ιστορίας

Μία πραγματικά συγκλονιστική εικόνα, βαθύτατα συγκινητική μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια….

Δεν είναι βεβαίως τωρινή, μας έρχεται από τα μεγάλα συλλαλητήρια του περασμένου χειμώνα. Την υπενθυμίζουμε όμως σήμερα, λίγο πριν την επέτειο του μεγάλου εκείνου Αγώνα, λίγο πριν τη μέρα που έκλεισε τα μάτια του ο Παύλος, ποτίζοντας με το αίμα του τη μακεδονική γη. Και την υπενθυμίζουμε και ως μέρος αναπόσπαστο πια εδώ και καιρό της σύγχρονης Ιστορίας μας, σημείο αναφοράς ζωντανό κι επίκαιρο για κάθε μέρα που ξημερώνει πάνω απ’ την πληγωμένη και καθημαγμένη πατρίδα.

Μία τρομερή εικόνα, γεμάτη συμπυκνωμένα νοήματα και – κυρίως – συναισθήματα. Και μαζί ίσως ό,τι πιο μεγαλειώδες κι εμβληματικό έχουμε δει τους τελευταίους μήνες ως φραγμό κι αντιπαράθεση στα προδοτικά έργα των αλαστόρων. Εκείνων δηλαδή που βάλθηκαν με τη σιχαμερή προπαγάνδα τους να καθυβρίσουν ως σκοταδισμό και φασισμό κάθε τι που γι’ αυτή την υπέροχη μορφή δεν ήταν ανέκαθεν παρά το προφανές και το αυτονόητο. Να εξευτελίσουν και να εκμηδενίσουν κάθε αξία και ιδανικό με το οποίο εκείνη γαλουχήθηκε, μεγάλωσε, έζησε, πόνεσε, θυσίασε, χαμογέλασε, θρήνησε οικείους νεκρούς κι ευρύτερες καταστροφές. Να εξεμέσουν όλο τον νοσηρό ζόφο της ψυχής τους πάνω σε κάθε δικό της δάκρυ, κάθε της στιγμή, κάθε ανάμνηση.

Η μπόχα τους όμως είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί να την αγγίξει. Εκείνη στέκεται ήρεμα πάνω και πέρα από την αλητεία και την αθλιότητα, φέροντας πάνω της «τα της νίκης σύμβολα». Κουβαλώντας πάνω στο στήθος της και κρατώντας ταυτόχρονα στο χέρι χιλιετίες ολόκληρες ατόφιας και καθαρής Ελλάδας. Ταπεινό και λαμπερό συνάμα μονοπάτι μες στο διάβα του χρόνου, ένσαρκη γέφυρα ανάμεσα σε «όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ’ρθούνε, θα περάσουν». Και μάς δείχνει τον δρόμο του μέλλοντός μας. Δικαιωματικά μάς τον δείχνει, γιατί σ’ αυτήν ανήκει αυτός ο τόπος, όχι στα καθάρματα. Κι όχι απλά τον δείχνει, αλλά και μας «εξαναγκάζει» αυτό τον δρόμο να τον ακολουθήσουμε, πέρα από φτηνές προφάσεις αυτοδικαίωσης και δικαιολογίες φυγομαχίας. Γιατί ποιος τολμά άραγε να ψελλίσει την παραμικρή δικαιολογία απέναντι σ’ αυτή τη μορφή; Ποιος τολμά να αποστρέψει ατάραχα το πρόσωπό του από το βλέμμα της;

Ας αποτυπώσουμε μέσα μας αυτή την εικόνα. Σήμερα, που τιμούμε πάλι τον Θάνατο του Παλικαριού και μαζί το αίμα των χιλιάδων ακόμη ηρώων – παπάδων, δασκάλων, οπλαρχηγών, χωρικών – που έπεσαν κάποτε για τη μαρτυρική γη της Μακεδονίας. Ας παραμείνει σταθερά μες στην καρδιά μας η εικόνα αυτή – θα έλεγα πολύ περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Ας μείνει ως αδιάλειπτη έμπνευση, ακοίμητος φρουρός και οδηγός γι’ αυτά που έρχονται.

Για όλα όσα έχουμε χρέος και καθήκον…