Η «συμβατική σκέψη», το Αρχιπέλαγος και η απαραίτητη γεωπολιτική μας αφύπνιση.

άρθρο του Σταύρου Βουλγαράκη

.

Η εποχή στην οποία ζούμε είναι κομβικής σημασίας, η παγκόσμια ανακατάταξη δυνάμεων που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, σχηματοποιεί μια σύνθετη γεωπολιτική σκηνή. Δύο βασικές παρατηρήσεις μπορούν να γίνουν: Α) Η γεωπολιτική ισχύς των Η.Π.Α και της Ρωσίας, λιγότερο αισθητά, βρίσκεται σε συρρίκνωση ενώ της Κίνας και της Ινδίας σε άνοδο. Β) Οι Βόρειο-Ατλαντικοί δεσμοί αποσαθρώνονται. Είναι επιτακτική λοιπόν, η κατανόηση της Γεωγραφικής μας θέσης αλλά και του περιβάλλοντος χώρου και των δυνατοτήτων των οποίων μας παρέχουν, μιας και βρισκόμαστε στο χρονικό σταυροδρόμι ιστορικών αλλαγών στην ευρύτερη περιοχή.

Η Γεωγραφική θέση

Συγκεκριμένα η Ανατολική Μεσόγειος λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας, για την μεταφορά ενέργειας και άλλων φυσικών πόρων, υλικών και εφοδίων καθώς και ενισχύσεων από και προς τις πλούσιες ενεργειακές πηγές του Καυκάσου- Κασπίας, Β. Αφρικής και Μ. Ανατολής, τις χώρες της Δύσεως μέσω του Σουέζ και τις χώρες της ΝΔ Ασίας. Είναι μια περιοχή η οποία προσφέρεται για αντιμετώπιση και προβολή ισχύος προς κάθε υπαρκτή και δυνητική περιοχή κρίσεως της Μ. Ανατολής και/ ή της Β. Αφρικής. Η ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου παραμένει ζώνη ποικιλίας αντιπαραθέσεων, κρίσεων και συγκρούσεων αφού περιβάλλεται από ασταθείς γεωπολιτικά περιοχές διεθνούς ενδιαφέροντος.

Ο Ελληνικός χώρος αποτελεί τον συνδετικό κρίκο, θα μπορούσε κάποιος να πει, μεταξύ των χωρών της ΝΑ Ευρώπης, της Μαύρης Θάλασσας, της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής και συνεπώς προσφέρεται ως στρατηγική επιλογή εξυπηρετήσεως γεωπολιτικών και οικονομικών διεθνών συμφερόντων, καθώς και για αεροναυτικές επιχειρήσεις.

Τρέχουσα Κατάσταση της Ευρώπης

Οι χώρες που βρίσκονται σε κρίσιμη γεωπολιτική επαφή με τη Ρωσία (Πολωνία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Τσεχία) συντονίζουν εδώ και λίγα χρόνια τις δυνάμεις τους προς τη δημιουργία ενός «ΝΑΤΟ εντός του ΝΑΤΟ» που έχει σαν στόχο την ανάσχεση της Ρωσίας σε Ευρώπη και Εύξεινο Πόντο. Πρόκειται βασικά για ένα στόχο που υπαγορεύεται από τις ΗΠΑ και από την αντίδρασή τους στη διαφαινόμενη Ρώσσο – Γερμανική προσέγγιση (παρά τα άνευ πραγματικού αντικρίσματος «εμπάρκο»), που ιστορικά έχει κοστίσει δραματικά σε αυτές τις χώρες. Η Γερμανία αναβιώνει τις διαχρονικά ανόητες επεκτατικές ή αυτοκρατορικές της βλέψεις (συνεπικουρούμενη δυστυχώς από μια ξεπεσμένη Γαλλία και χωρίς πραγματικά ρεαλιστικό σχέδιο). Χαρακτηριστική η πρόσφατη δήλωση της καγκελαρίου ( … εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να πάρουμε την μοίρα μας πραγματικά στα δικά μας χέρια… ) αναλαμβάνοντας τον ηγετικό ρόλο που την υποχρέωσαν οι Η.Π.Α με σκοπό να δημιουργήσει μια νέα ισχυρή Ε.Ε, χωρίς τις ίδιες και τη Μ. Βρετανία, πάντα κάτω από τη δική της (Γερμανική) κυριαρχία.

Εδώ απαιτείται σοβαρή μελέτη των δυνατοτήτων που μας προσφέρονται, μιας και γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό πως τα συμφέροντα της Πατρίδος μας δεν είναι συμβατά με εκείνα της Ενωμένης Ευρώπης, στο μέτρο που τα δεύτερα υπαγορεύονται από τα στενά και κοντόφθαλμα συμφέροντα των Βόρειων Ευρωπαϊκών χωρών και της γεωπολιτικά «σχιζοφρενούς» Γαλλίας. Επίσης, είναι πλέον αδιανόητο να τασσόμεθα υπέρ των Αμερικανικών γεωπολιτικών επιδιώξεων χωρίς να απαιτούμε ξεκάθαρα ανταλλάγματα και χωρίς ξεκάθαρο Εθνικό προσανατολισμό. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα, στο μέτρο που οι ΗΠΑ επιδιώκουν απροκάλυπτα από το 2003 τη διασπορά χάους στη Μέση Ανατολή, προκειμένου να παρεμποδίσουν την διαφαινόμενη οικονομική και εν συνεχεία γεωπολιτική ηγεμονία της Κίνας στην Ευρασία. Μιας Κίνας που έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο σε οικονομική ανάπτυξη (+6.9% GDP δεύτερο τρίμηνο του 2017), με την πρώτη στρατιωτική βάση της εκτός Κίνας να έχει ολοκληρωθεί, χωρίς να αναφερθούμε στις εξαγωγές εξοπλιστικών συστημάτων οι οποίες αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς καταλαμβάνοντας όλο και μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας αγοράς και στην αναβίωση του δρόμου του μεταξιού, θαλάσσια και χερσαία, κομβικό σημείο του οποίου είναι και η Ανατολική Μεσόγειος θάλασσα.

Γεωπολιτικός Προσανατολισμός

Αντίθετα, η ισχυροποίηση των σχέσεων των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου στη βάση της ισοτιμίας και της δίκαιας κατανομής ευθυνών και ωφελημάτων μπορούν να οδηγήσουν σε εντυπωσιακή γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδος και στην εξέλιξή της σε έναν μη – αναλώσιμο δεσμό μεταξύ Ευρώπης, χωρών του Ευξείνου Πόντου και Μικράς Ασίας. Η Ελλάς διαθέτει διπλωματικά ερείσματα στην Μ. Ανατολή και Β. Αφρική (ομογενειακός ελληνισμός, Πατριαρχεία κ.λ.π) και αποτελεί αξιόπιστο συνομιλητή με τις προαναφερόμενες περιοχές έχοντας ιστορικές σχέσεις εμπιστοσύνης και όχι αποικιοκρατίας. Επίσης η γεωστρατηγική μας θέση έχει αναβαθμιστεί, λόγω των σχέσεων της Δύσης με τον Ισλαμικό κόσμο, καθώς επίσης και της σημασίας του τριγώνου αστάθειας Βαλκάνια – Καύκασος – Μ. Ανατολή. Είναι επιτακτικής σημασίας να κατανοηθεί αυτός ο προσανατολισμός και να υιοθετηθεί, μιας και χώρες που έχουν συσπειρωθεί στο κέντρο της Ευρώπης π.χ. Visegrad Group (V4) έχουν ήδη κάνει και κάνουν προσπάθειες σε μεγάλο βαθμό να παίξουν αυτό το ρόλο, του συνδετικού κρίκου μεταξύ Ευρώπης και Μ. Ανατολής, Β. Αφρικής. Η Ενωμένη Ευρώπη δεν μπορεί να είναι πλέον το κέντρο της γεωπολιτικής μας σκέψης, παρά μόνο ένα όχημα ισχυροποίησης της γεωγραφικής και ιστορικής μας ισχύος στη βάση δίκαιων συναλλαγών.

Το Έθνος μας μεγαλούργησε ιστορικά μόνο όποτε καλλιέργησε αυτή την γεωπολιτική του τοποθέτηση και συρρικνώθηκε κάθε φορά που την παραμέλησε. Αυτή η τοποθέτηση συνδέεται οργανικά με την επικυριαρχία επί του Αιγαίου Πελάγους. Αντίθετα με τους οσφυοκάμπτες των Ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε πως η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας και απαραίτητος όρος ανασχέσεως της τουρκικής επεκτατικότητας και της διεθνούς ασυδοσίας στο Ελληνικό Αρχιπέλαγος. Το Αιγαίο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αντικείμενο διαπραγματεύσεως με την Τουρκία και μάλιστα υπό τον φόβο της «αφορμής πολέμου» (casus belli) με την οποία απειλούμεθα ωμά και κατά παράβαση κάθε έννοιας Διεθνούς Δικαίου.

Είναι ιστορικό μας χρέος η ανατοποθέτηση της Ελλάδος στο κέντρο των εξελίξεων του ιστορικού μας γεωγραφικού χώρου που εκτείνεται από την Αδριατική εώς τον Ελλήσποντο, την Κύπρο, τα Ιεροσόλυμα, τη διώρυγα του Σουέζ, την Αλεξάνδρεια και τη Βεγγάζη. Η Ελλάς ως γέφυρα μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής θα πρέπει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην διαμόρφωση του γεωπολιτικού συστήματος της περιοχής με κατάλληλη εκμετάλλευση των παραγόντων της εθνικής μας ισχύος. Θα πρέπει να αποκτήσουμε Διεθνή φήμη ως παράγων σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή, ως ένας αξιόπιστος συνομιλητής, ως το μεγαλύτερο κράτος της περιοχής από πλευράς θαλάσσιας ισχύος, ως ελεγκτής του Αιγαίου και ως ενεργειακός κόμβος. Επίκεντρο των Εθνικών μας συμφερόντων ήταν, είναι και θα παραμείνει το Αιγαίο Πέλαγος και οφείλουμε να ανακτήσουμε το σύνολο των δικαιωμάτων μας σε αυτό πάση θυσία και πριν επιχειρήσουμε την πολυπόθητη Εθνική μας ανάταση. Σε ένα τέτοιο εγχείρημα, είναι δεδομένη η ισχυρή διεθνής υποστήριξη, εφ’ όσον ασφαλώς καταστήσουμε σαφές πως η ισχυροποίηση της Ελλάδος είναι συμφέρουσα για όλα τα Έθνη που δεν επιχειρούν να επεκταθούν πέρα των πραγματικών δυνάμεών τους και του ιστορικού τους ρόλου.