Από την μετα-πατερική θεολογία στον μετα-αντιοικουμενιστικό αγώνα !

Απ’ ό,τι φαίνεται η μεταπατερική θεολογία γέννησε και τον δικό της «ὀρθό ἀντι-οικουμενιστικὸ ἀγώνα!». Ναι, καλά ακούσατε. Δεν μπορεί να αγνοούμε τους Πατέρες στα θεολογικά και να μην τους αγνοήσουμε και στα … αγωνιστικά. Επιχειρείται μία, εκ των πολύ δεξιών αυτή τη φορά, διαβολοποίηση της αποτειχίσεως, δηλαδή της διακοπής μνημόνευσης του κηρύττοντα την αίρεση «γυμνή τη κεφαλή» επισκόπου, όπως αυτή ορίσθηκε στον 15ο Κανόνα από την Πρωτοδευτέρα Σύνοδο επί Φωτίου του Μέγα. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα ο μετά-αντιοικουμενιστικός αγώνας δεν θα πρέπει να ασχολείται με την ενότητα και τη διαφύλαξη της Πίστεως, αλλά με την «ἑνότητα τῆς γρηγορούσας Ἐκκλησιαστικῆς Ὀρθοδόξου κοινότητος».

Εμείς γνωρίζαμε την «γρηγορούσα συνείδηση», τώρα όμως θα πρέπει να μάθουμε για την «γρηγορούσα … κοινότητα» ! Σαν την «γρηγορούσα κοινότητα» του 7ου αιώνα για παράδειγμα που μέσω της διπλωματικής της αντιπροσωπείας επισκέφθηκε τον φυλακισμένο Μοναχό Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή για να τον εκφοβίσει λέγοντάς του ότι βγάζει τον εαυτό του εκτός Εκκλησίας όταν διακόπτει κοινωνία μαζί της. Εκείνη η «γρηγορούσα κοινότητα» -όλα τα Πατριαρχεία και οι Αυτοκράτορες- είχε πέσει στην αίρεση του Μονοθελητισμού και είχε υπογράψει και τότε ένα συμβιβαστικό κείμενο για την «ειρήνη και την ενότητα της Εκκλησίας», το οποίο έπρεπε να δεχτεί και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Και τί απάντησε στην «γρηγορούσα κοινότητα» τότε ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής; «Ἡ Ἐκκλησία δὲν βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ βρίσκονται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι τὴν διοικοῦν, οἱ πατριάρχες, οἱ ἐπίσκοποι, οἱ σύνοδοι, ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ σωτήρια ὁμολογία τῆς πίστεως.»[1]

«Ἔφασκον δ᾽ οἱ ἀφιγμένοι πρὸς τοῦ πατριάρχου ἐστάλθαι· οἳ καὶ ταῦτα, ὡς εἶχον, προὔτειναν τῷ ἁγίῳ· “Ποίας εἶ, φασίν, ὦ οὗτος, Ἐκκλησίας;”. Αὐτοῖς γὰρ τοῖς ἐκείνων χρήσομαι ρήμασι· “Βυζαντίου, Ρώμης, Ἀντιοχείας, Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων; Ἰδοὺ πᾶσαι μετὰ τῶν ὑπ᾽ αὐτὰς ἐπαρχιῶν ἡνώθησαν. Εἶ τοίνυν εἶ τῆς Καθολικῆς καὶ αὐτὸς Ἐκκλησίας, ἑνώθητι, μήπως ξένην ὁδὸν τῷ βίῳ καινοτομῶν, πάθῃς ἅπερ οὐ προσδοκᾶς”. Πρὸς οὓς ὁ μακάριος πῶς ἂν εἴποις ἐπικαίρως καὶ συνετῶς ἀποκρίνεται: “Καθολικὴν Ἐκκλησίαν, τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριον τῆς πίστεως ὁμολογίαν, ὁ Κύριος εἶναι εἰπών, ἐπὶ τούτῳ καὶ Πέτρον καλῶς ὁμολογήσαντα, ἐμακάρισεν”»

Οι θεοφώτιστοι Πατέρες της Εκκλησίας έκαναν λάθος, σύμφωνα με τον/την αρθρογράφο αυτού του άρθρου, όταν αποφάσισαν ότι η διακοπή μνημόνευσης του αιρετίζοντα επισκόπου προ-συνοδικής απόφασης προφυλάσσει την Εκκλησία από σχίσματα. Οι Πατέρες μας λένε ότι δεν πρέπει να έχουμε κοινωνία με «ψευδεπισκόπους» που σχίζουν την Πίστη και την Εκκλησία, ο/η αρθρογράφος μας λέει λίγο ή πολύ, ‘την «κοινότητα» και τα μάτια σας’:

«Καλούμαστε λοιπὸν σὲ σάλπισμα γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴν ἑνότητα τῆς γρηγορούσας Ἐκκλησιαστικῆς Ὀρθοδόξου κοινότητος σχετικὰ μὲ τὸν κίνδυνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ παντὸς εἴδους νεωτερισμοῦ πάντοτε «ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ».»

Είναι σαφέστατη εδώ η παπικής προέλευσης υποβόσκουσα επισκοποκεντρική αντίληψη της Εκκλησίας, δηλαδή, όπου επίσκοπος (δεν πα να αιρετίζει) εκεί είναι και η Εκκλησία. Μέγα το χάσμα αυτής της πρότασης από την παραπάνω Ορθόδοξη Ομολογία του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού. 

Η Εκκλησία αγαπητέ/τη αρθρογράφε είναι εκεί που είναι η Πίστη, εάν η «εκκλησιαστική κοινότητα» εκτρέφει και χαϊδεύει συνειδητά ψευδεπισκόπους που σχίζονται από την Πίστη, τότε δεν είναι Εκκλησία αλλά μια «κοινότητα», όπως ακριβώς λέτε, που δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ όλες τις άλλες κοσμικές κοινότητες. Εάν εσείς γνωρίζετε έναν καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης της αιρέσεως από αυτόν που μας προτείνουν οι Πατέρες ας μας τον πείτε, διότι πέρα από τις Ορθόδοξες αγωνιστικές ‘κορώνες’ με τις οποίες στολίζετε το κείμενό σας αυτό που μας λέτε στην ουσία είναι εντελώς παράδοξο και αντιφατικό, ΜΑΣ ΛΕΤΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ !

Οι θεοφώτιστοι Πατέρες της Εκκλησίας έκαναν λάθος, σύμφωνα με τον/την αρθρογράφο αυτού του άρθρου, όταν αποφάσισαν ότι αυτός που διακόπτει την κοινωνία με τους κηρύττοντες την αίρεση «γυμνή τη κεφαλή» θα πρέπει να τιμηθεί από τους υπόλοιπους διότι προφύλαξε την Εκκλησία από σχίσμα. Ο/η αρθογράφος αυτού του άρθρου θεωρεί ότι εδώ είναι σκόπιμο να ‘στολίσει’ τους αποτιχείζοντες με ένα σωρό αμαρτίες και ελαττώματα: διακατέχονται από ένα είδος «τρέλας», «προσωπικές φιλοδοξίες», «εμμονές», «μωροφιλοδοξίες», «τὸ σύνδρομο τοῦ ¨παλαιοημερολογιτισμού¨» και άλλα. Και τι κάνουν όλοι αυτοί; «εἶναι ἱκανοὶ νὰ διαλύσουν καὶ νὰ στιγματίσουν τὸν ἁγνὸ ἀγώνα.», «δυσφημοῦν τὸν γνήσιο ἀντιαιρετικὸ ἀγώνα», «ἀλλάζουν τὴν ρότα τοῦ καραβιοῦ χωρὶς νὰ ἔχουν οὔτε τὴν ἄδεια τοῦ κυβερνήτου, οὔτε τὴν συγκατάθεση τῶν ὑπολοίπων ἀδελφῶν» την οποία συγκατάθεση ποτέ δεν θα έχουν, μας λέει ο/η αρθρογράφος.

Τι περίεργο; Τα περισσότερα από αυτά τα «γνωρίσματα» για τα οποία κατηγορεί ο/η αρθρογράφος τους αποτειχίζοντες, έχουν καταγραφεί από τους Πατέρες ως χαρακτηριστικά των αλαζόνων καινοτόμων αιρετικών επισκόπων.

Πέρα από την ‘γραμμή’ που δίνει ο/η αρθρογράφος στο ποίμνιο ‘να κάτσει καλά’, ενόψει μάλιστα της ημερίδας στο τέλος του μηνός όπου θα συζητηθεί και το θέμα της αποτειχίσεως, βλέπουμε ένα ανοσιούργημα κατακρίσεως, σπίλωσης της υπόληψης και δυσφημήσεως μιας μερίδας ανθρώπων με σκοπό την υποβάθμισή τους στα μάτια του ποιμνίου. Είναι εμφανές που αποσκοπεί αυτή η γνωστή, ύπουλη και βρώμικη τακτική. Αναρωτιέμαι, που πήγαν τώρα όλες αυτές οι διδαχές περί μη κατακρίσεως, οι οποίες φαίνεται να ισχύουν μόνο όταν μπαίνουν στο μικροσκόπιο οι επίσκοποι για θέματα πίστεως; Πότε πρόλαβε και μπήκε στην ψυχή όλων αυτών των ανθρώπων ο/η αρθρογράφος και ανακάλυψε τα «αμαρτωλά αίτια» των προθέσεών τους; Οι έως τώρα αποτειχίζοντες, μετά την ψευδοΣύνοδο του Κολυμπαρίου, έχουν παραβεί τους Κανόνες της Εκκλησίας; Ποιούς και πώς, μπορεί να μας πει ο/η αρθρογράφος; Διότι απ’ ό,τι φαίνεται ο κύριος σκοπός του κειμένου ήταν όχι φυσικά να ασχοληθεί με κάτι ουσιώδες αλλά να συκοφαντήσει ανθρώπους οι οποίοι στο κάτω-κάτω της γραφής βάζουν το κεφάλι τους στο ντουρβά ενώ θα μπορούσαν να γλείφουν ολημερίς τους επισκόπους τους και να απολαμβάνουν ένα σωρό προνόμια και δόξες. Γιατί να μην κάνουμε αυτόν τον λογισμό αγαπητέ/τη αρθρογράφε και όχι αυτόν που εσείς μας προτείνετε, ότι δηλαδή επιδιώκουν κάποιο είδος ‘πρωτείου’ στον αντι-οικουμενιστικό αγώνα;

Όσο για «τὸ σύνδρομο τοῦ ¨παλαιοημερολογιτισμού¨» θα πρέπει επιτέλους να ειπωθεί και να κατανοηθεί από τον κόσμο ότι η αναφορά έτσι γενικόλογα στους παλαιοημερολογίτες αποσκοπεί στην υπονόμευση και διαστρέβλωση του αντι-οικουμενιστικού αγώνα, όπως ακριβώς γίνεται με την αναφορά στους χρυσαυγίτες για την υπονόμευση του αγώνα υπέρ της Πατρίδος και του Έθνους. Οι παλαιοημερολογίτες που πήγαν και έκαναν δική τους εκκλησία, δικές τους συνόδους κτλ. χρησιμοποιούνται σαν ένα σκιάχτρο για να τρομάζουν τους αντιφρονούντες από κάθε είδους διαμαρτυρία που ξεβολεύει και εκθέτει τη Διοικούσα Εκκλησία. Όσο οι διαφωνίες γίνονται εντός των προκαθορισμένων και ελεγχόμενων ορίων -αυτό που προτείνει και ο/η αρθρογράφος- τότε όλα καλά. Ουδείς λόγος φυσικά για το ότι κανείς δεν μιλάει για δημιουργία διαφορετικής ιεραρχίας, συνόδων, εκκλησίας κτλ. αλλά για απομάκρυνση από τους μολυσμένους αιρετικούς όπως ορίζουν οι Πατέρες.

Ποιος είναι άραγε ο «κυβερνήτης» από τον οποίον δεν πήραν άδεια εκείνοι που θέλουν να απομακρυνθούν από τους μολυσμένους αιρετίζοντες επισκόπους; Μήπως είναι ο/η αρθρογράφος; Διότι μας εμφανίζεται στο άρθρο με έναν αλλόκοτο αέρα αυθεντίας, αποκλειστικότητας και ως ο πνευματικός ιδιοκτήτης του «αντι-οικουμενιστικού αγώνα». Τι άλλο θα μπορούσε να είναι ο αντι-οικουμενιστικός αγώνας αγαπητέ/τη εκτός από αυτό που ορίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας του Χριστού; Από πότε αυτοχρισθήκατε εσείς ως μαέστρος της «αντι-οικουμενιστικής» ορχήστρας και κυρίως ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να μιλάτε εκ μέρους μας;

Δεν διστάζει ο/η αρθρογράφος να παραποιήσει και τον Άγιο Παΐσιο -γνωστή άλλωστε και αυτή η τακτική των κρυφο-φιλο-οικουμενιστών- χρησιμοποιώντας επιλεκτικά την γνωστή και ορθή αναφορά του Αγίου στον καταστροφικό κίνδυνο αποσχίσεως από την Εκκλησία και ίδρυσης ιδίας Εκκλησίας όπως είχε γίνει το 1924 με τους Γ.Ο.Χ. Παλαιοημερολογίτες εξαιτίας των φιλενωτικών ανοιγμάτων κάποιων ‘έξυπνων’ ‘επισκόπων’. Συνηθισμένη η Εκκλησία, 2.000 χρόνια δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να πληρώνει ‘επισκοπικές εξυπνάδες’. Η εμμονή και σαφώς η εξάρτηση του/της αρθρογράφου στους Παλαιοημερολογίτες τελικά βγάζει μάτι, διότι χωρίς το υπονοούμενο παλαιοημερολογίτικο ‘κουσούρι’ δεν μπορεί να στηθεί το γνωστό σε όλους μας πια ‘επιχείρημα’ αποτροπής. Εάν δεν υπήρχε αυτή η αναγκαία εξάρτηση ο/η αρθρογράφος θα ανέφερε -ως όφειλε για να κατανοηθεί η διάκριση του Αγίου- και την καταλυτική και πρωτοστατούσα συνδρομή του Αγίου Παϊσίου στην διακοπή του μνημοσύνου του Αθηναγόρα για πράγματα τα οποία -εδώ που έχουμε καταντήσει- θα μπορούσε κάποιος να τα θεωρήσει ακόμη και «ασήμαντα». Τείνω να πιστεύω πολύ τον τελευταίο καιρό, ότι όλοι αυτοί που φωνάζουν «μη σχίσμα» από δω, «μη σχίσμα» από κει, κάνοντας πως δεν βλέπουν τους Κανόνες της Εκκλησίας, ΘΕΛΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ. Ένα σχίσμα σαν το παλαιοημερολογίτικο θα τους βόλευε πάρα πολύ και θα ξέπλενε τις αμαρτίες τους.

Ποιος τελικά υπονομεύει τον αντι-οικουμενιστικό αγώνα αγαπητέ/τη αρθρογράφε; Ποιος προσπαθεί να δημιουργήσει σχίσμα μέσα στην Εκκλησία; Την ώρα που το ποίμνιο χρειάζεται επειγόντως ομοψυχία και ορθή κατεύθυνση κατευθείαν από την καθαρή πηγή των Πατέρων της Εκκλησίας, ποιος σπέρνει ζιζάνια με συκοφαντίες, ποιος καινοτομεί και πάλι μακριά από τους Πατέρες, ποιος παραποιεί τους Αγίους και ποιος προσπαθεί να δημιουργήσει σύγχυση και αποπροσανατολισμό στο ‘μέτωπο’; Μα επιτέλους, τί άλλο θα δουν τα μάτια μας και πόσο πρόβατα τελικά μας θεωρείτε;

***

Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ

[1] Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Αποτείχιση από την αίρεση – όχι από την Εκκλησία

ΣΧΕΤΙΚΑ