Η ανεπάρκεια των εξω – κοινοβουλευτικών κομμάτων και λίγη στοιχειώδης Κυβερνητική

/

Εισαγωγή

Σε αυτό το άρθρο καταγράφονται (με αφορμή μία πρόσφατη δημόσια συζήτηση στον Αβέρωφ) μερικές σκέψεις σχετικά με το τι πάει τόσο πολύ στραβά στην πολιτική μας σκέψη ώστε, έξι χρόνια μετά την υπαγωγή της χώρας μας στα «μνημόνια», να μην έχουμε κατορθώσει να προβάλουμε μία στοιχειώδη πολιτική αντίδραση στα καταξεφτιλισμένα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου της Μεταπολιτεύσεως και των προσωπείων – κλώνων τους.

Η προσέγγιση υπό την οπτική της Κυβερνητικής Επιστήμης υιοθετείται ως μία απόπειρα να τονιστούν βασικές ελλείψεις στην πολιτική μας παιδεία. Στοιχειώδεις γνώσεις που αλλού θεωρούνται αυτονόητες, εδώ μοιάζουν «κινέζικα». Αντιλαμβάνομαι πως η «παιδεία» που ξερνά το κράτος και τα ΜΜΕ στον συλλογικό εγκέφαλο του Ελληνικού λαού εδώ και 40+ χρόνια «δημοκρατίας» αποτελεί τροχοπέδη για τη συνέχεια της ανάγνωσης, όμως οι δικαιολογίες μας στερεύουν μέρα με την ημέρα, καθώς η Ελλάδα συρρικνώνεται με ραγδαίους ρυθμούς και οι Έλληνες στην πλειονοψηφία μας συνεχίζουμε να ομφαλοσκοπούμε, συμπεριφερόμενοι ως έχοντες πλήρη άγνοια συλλογικού κινδύνου. Ας θεωρηθεί το άρθρο ως μία απόπειρα «ένεσης σοβαρότητας» και ας κριθεί με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα – ο ελεύθερος διάλογος είναι ανταλλαγή πληροφοριών και η ανταλλαγή πληροφοριών είναι η «ψυχή» της Κυβερνητικής.

Παρ’ ότι περιττεύει να αναλυθεί εδώ η επιρροή της Κυβερνητικής Επιστήμης στις πολιτικές πρακτικές διεθνώς (όπως και σε όλα τα εφαρμοσμένα συστήματα διοίκησης), είναι απαραίτητο να αναλυθούν οι βασικές της λειτουργίες στο επίπεδο του Ελέγχου Συστημάτων. Το γιατί θα αποκαλυφθεί λίγο παρακάτω (επικαλούμαι την υπομονή και την καλή σας διάθεση, όπως η δική μου όταν διάβαζα ΟΛΑ τα προγράμματα και τις Ιδρυτικές Διακηρύξεις των νέων πολιτικών σχηματισμών).

Συστήματα Ελέγχου με βάση την Κυβερνητική

Εξ ορισμού, τα Συστήματα Ελέγχου που βασίζονται σε πρότυπα της Κυβερνητικής (στο εξής: ΣΕΚ) περιορίζονται αποκλειστικά στη διαχείριση, την επεξεργασία και την παραγωγή πληροφοριών. Υπό αυτή την οπτική, ένα ιδανικό τέτοιο σύστημα καταναλώνει μηδαμινούς πόρους.

Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό πως τα ΣΕΚ νοούνται ως υπο – συστήματα ενός ευρύτερου συστήματος (στο εξής: Όλον Σύστημα) του οποίου η Αποστολή εκτελείται από μία σειρά λειτουργιών (στόχων). Το ΣΕΚ ΔΕΝ είναι υπερ – άνω του Όλου Συστήματος, ούτε έξω από αυτό. Είναι κι αυτό ένα υπο – σύστημα που αλληλεπιδρά με τα υπόλοιπα υπο – συστήματα του συνόλου.

Ο τρόπος συνεργασίας του ΣΕΚ με τα υπόλοιπα υπο – συστήματα του Όλου Συστήματος , χαρακτηρίζεται από πέντε βασικά βήματα:

1. Το ΣΕΚ καθορίζει και ιεραρχεί τους στόχους που θα εξυπηρετήσουν την Αποστολή του. Ορίζει εν συνεχεία τις μεθόδους για την επίτευξή τους, κατανέμοντας ανάλογα τους διαθέσιμους πόρους, δλδ. αποφασίζει τις δράσεις του Όλου Συστήματος.
2. Οι αποφάσεις του ΣΕΚ για κάθε δράση εκτελούνται από το Όλον Σύστημα. Αυτές οι δράσεις, επηρεάζουν κατά συγκεκριμένους τρόπους ΚΑΙ το περιβάλον του Όλου Συστήματος ΚΑΙ το ίδιο το Όλον Σύστημα.
3. Οι πληροφορίες για αυτές τις επιρροές, καταγράφονται από τα υπο – συστήματα που είναι υπεύθυνα για την εκτέλεση των δράσεων και ανα – δρομολογούνται προς το ΣΕΚ.
4. Το ΣΕΚ αντι – παραβάλει αυτή τη νέα (μετά τις επιρροές της κάθε δράσεως) κατάσταση του Όλου Συστήματος και του περιβάλλοντός του και μετρά την αποτελεσματικότητά του σχετικά προς την επίτευξη των καθορισμένων στόχων. To βασικό ζητούμενο εδώ, είναι ο εντοπισμός της αποκλίσεως μεταξύ αποτελεσματικότητας και καθορισμένων στόχων, δλδ. τι θέλαμε να πετύχουμε αρχικά και τι πετύχαμε τελικά.
   
5. Εάν η απόκλιση είναι εκτός ενός εξ αρχής καθορισμένου περιθωρίου ανοχής, το ΣΕΚ αποφασίζει διορθωτικές δράσεις και ανα – δρομολογεί τις σχετικές αποφάσεις προς το Όλον Σύστημα. Αλλιώς προχωρά στο 1ο βήμα με αντικείμενο τον επόμενο κατά σειρά ιεραρχήσεως στόχο.
   

Αυτά είναι τα βασικά βήματα κάθε φάσης των δράσεων ενός Συστήματος που αφορούν το ΣΕΚ: Τα πάντα είναι διαχείριση, επεξεργασία και παραγωγή πληροφοριών! Σημειώστε πως εάν το ΣΕΚ εξαναγκαστεί να φτάσει στο 5ο βήμα τόσες φορές που να υπερβαίνουν έναν εξ αρχής καθορισμένο αριθμό, αυτό είναι ένδειξη ανεπάρκειας και σηματοδοτεί την ανάγκη αναθεωρήσεως του σχεδιασμού του – το ανάλογο της αυτοκριτικής, της αξιολογήσεως και της αναθεωρήσεως. Κι αφού τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, αφήνουμε τα στοιχειώδη τεχνικά και πάμε στα ευρύτερα πολιτικά και.. ανθρώπινα:

Η Εντροπική πολιτική «σκέψη»

Το ανάλογο ενός ΣΕΚ σε οργανισμούς των οποίων η διοίκηση βασίζεται στον ανθρώπινο παράγοντα, καταναλώνει… σκέψη. Η αποτελεσματική σκέψη απαιτεί βασικά γλυκόζη, ήρεμο και επαρκή ύπνο, ικανότητα αναγνώσεως δεδομένων, αναλυτική/συνθετική ικανότητα (επεξεργασία), ικανότητα ιεραρχήσεως κλπ. ΔΕΝ απαιτεί είσοδο στη βουλή, ούτε βουλευτικά προνόμια, ούτε «αναγνωρισιμότητα». Εν ολίγοις, ΔΕΝ υπάρχει καμία δικαιολογία για πολιτικά ελλείμματα των επίδοξων πολιτικών, επειδή αυτοί δεν είναι στη βουλή, αλλά… «θα δείξουν την αξία τους όταν μπούν σε αυτή».

Τι είδους «σκέψη» βλέπουμε στα εξω – κοινοβουλευτικά κόμματα που ζητούν από εμάς να τα ενισχύσουμε ώστε να μας εκπροσωπήσουν στο Κοινοβούλιο αρχικά, και στη συνέχεια να εισέλθουν σε «τροχιά εξουσίας»;

• Προγράμματα που καταδεικνύουν θλιβερή ανεπάρκεια, στα πρότυπα της «Μεταπολιτεύσεως» που παρήγαγε/εκμεταλλεύτηκε ηλίθιους πολίτες – ιδιώτες.
• Παιδαριώδεις συμβολισμούς, πολιτική αμορφωσιά, συναίσθημα (ενίοτε ιδεοληπτικό και κατά κανόνα ανιστόρητο – συνήθως αριστερόστροφο χωρίς το δεξιόστροφο να υπολείπεται σε γελοιότητα).
• Αναφορές σε άλλες εποχές και συνθήκες (ανιστόρητες κι αυτές και ιδεοληπτικές).
• Απύθμενους και αδιέξοδους εγωκεντρισμούς, όπως «φωνάζει» η δημόσια εικόνα και όπως γνωρίζουμε πικρά όσοι έχουμε εμπλακεί σε «κινήματα» και εξω – κοινοβουλευτικά κόμματα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
• Παράπονα πως «δεν τους παίζουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ», λες και τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν είναι εχθρός, λες και το περιβάλλον τους δεν είναι «τοξικό» και ελεγχόμενο, λες και ο μοναδικός τρόπος πολιτικής επικοινωνίας που υπάρχει στον κόσμο τούτο είναι τα… καθεστωτικά ΜΜΕ.
• Αρνητισμό και ετεροκαθορισμό («οι άλλοι είναι έτσι αλλά εμείς είμαστε αλλιώς»), δλδ. το «επικοινωνιακό» «ψωμοτύρι» των μεταπολιτευτικών πολιτικών παρασίτων.
  

Τι είδους σκέψη ΔΕΝ βλέπουμε;

• Δεν βλέπουμε στοιχειώδη αντίληψη του διεθνούς γεωστρατηγικού περιβάλλοντος που αλλάζει δυναμικά (πολύ δυναμικά στη «γειτονιά» μας) και ως εκ τούτου:
• Δεν βλέπουμε ένα στοιχειωδώς σοβαρό σχέδιο για τη θέση και το ρόλο της σύγχρονης Ελλάδας σε αυτό το περιβάλλον.
• Δεν βλέπουμε καταγεγραμμένη γνώση των παθογενειών της Ελληνικής κοινωνίας σε οποιοδηποτε επίπεδο, άρα ούτε και σοβαρές προτάσεις για την θεραπεία τους – πόσο μάλλον για μία πορεία προς μία Εθνική ανα – γέννηση.
• ΔΕΝ βλέπουμε καμία διάθεση αυτο – κριτικής, (όλοι όμως θα φέρουν την «αξιοκρατία». Είναι εντυπωσιακό πως μόνο ένα από τα κόμματα που απέτυχαν να εισέλθουν στη βουλή στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 υποσχέθηκε αυτοκριτική για την αποτυχία του – αλλά δεν την έχει πραγματοποιήσει εώς σήμερα).
• ΔΕΝ βλέπουμε επικοινωνία (ανταλλαγή πληροφοριών) μεταξύ τους, μία έντιμη απόπειρα συνενώσεως δυνάμεων βρε αδερφέ και ασφαλώς,
• ΔΕΝ βλέπουμε απολύτως καμία επικοινωνία, ή διάθεση επικοινωνίας, με εμάς, τους πολίτες και εν δυνάμει υποστηρικτές τους (εκτός της μονόδρομης – από αυτούς προς εμάς – που τη βλέπουμε άφθονη). Κι αυτό μάλιστα, συμβαίνει στην εποχή του διαδικτύου που αποτελεί μία πραγματική επανάσταση των δυνατοτήτων της αμφίδρομης ανθρώπινης επικοινωνίας όλων των επιπέδων.
  

Μας παρακαλούν για «εμπιστοσύνη», λες και την οφείλουμε σε μία εποχή που βρίθει από «λαμόγια» του «αντι – μνημονίου», λες και δεν είναι δουλειά των υποψηφίων πολιτικών να τη δημιουργήσουν, αλλά είναι δική μας δουλειά να την προσφέρουμε αναντίρρητα, επειδή «τα υπάρχοντα κόμματα είναι ανερπαρκή, προδοτικά κλπ.» Ψήφος «διαμαρτυρίας» δηλαδή, αυτό είναι που ζητούν από εμάς και αυτό είναι το μέτρο της σοβαρότητάς τους. Κι όταν δεν την προσφέρουμε κι αυτή, φταίμε εμείς, αυτοί τα κάνουν όλα καλά. Αυτοί «προπονούνται» για να… κυβερνήσουν και… να μας σώσουν.

Αγαπητοί φίλοι σας έχω νέα: Τα έχετε κάνει… μην πω, σε μιά εποχή εξόχως πλεονεκτική για νέους πολιτικούς σχηματισμούς. Με όρους Κυβερνητικής, από τα πέντε βασικά βήματα που οφείλει να εκτελεί ένα ΣΕΚ, περιορίζεστε στα πρώτα δύο. Εννοείτε να πολιτευτείτε και να κυβερνήσετε και δεν έχετε ιδέα τι είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο στη μεταβατική μας εποχή, ακριβώς όπως και ο κάθε καθεστωτικός πολιτικός που αρκείται στα… βουλευτικά του προνόμια και στις μεταπολιτευτικές νοοτροπίες και πρακτικές και πέραν τούτων ουδέν. Και ο λόγος  για όλα αυτά είναι πως, όπως κι αυτοί, έτσι κι εσείς ΔΕΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ! Δεν έχετε αντιληφθεί την ιστορική αλλαγή φάσης που δημιούργησε η «κρίση», ούτε και την υπό διαμόρφωση δομή και τα νέα ζητούμενα της Ελληνικής κοινωνίας – πόσο μάλλον του διεθνούς γεωστρατηγικού περιβάλοντος.

Ένα Σύστημα που δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον του, δλδ. ένα «Κλειστό Σύστημα», είναι ένα Σύστημα εξόχως ευάλωτο στην Εντροπία, δλδ. στο χάος, στην ομογενοποίηση, στον εκφυλισμό και στον θάνατο. Εκτός εάν εννοείτε ως «επικοινωνία» αυτή που θα έχετε άφθονη στη βουλή (αν και όταν μπείτε) με τους… αξιοσέβαστους «εθνοπατέρες» που θα συναντήσετε εκεί μέσα, οπότε καλά κρασά, γιατί ούτε αυτό δείχνετε να αντιλαμβανεστε τι σημαίνει και πως αντιμετωπίζεται.

Η Ελλάδα παρουσιάζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα εκφυλιστικά χαρακτηριστικά της Εντροπίας, καθώς η συλλογική μας «σκέψη» είναι σκέψη ιδιωτών, σκέψη ενός «Κλειστού Συστήματος». Ένα ιδανικό Σύστημα, είναι ένα Σύστημα που ΜΕΙΩΝΕΙ την Εντροπία αντί να την αυξάνει και αυτό το επιτυγχάνει κυρίως με την ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ, εντός του και με το περιβάλλον του. Αντίστοιχα, ένας πολιτικός οργανισμός που φιλοδοξεί να εισέλθει στη «σκηνή» του κοινοβουλίου και να προσφέρει ελπίδα στο απειλούμενο Έθνος μας ΟΦΕΙΛΕΙ κατ’ αρχήν να ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ! Αυτό ίσχυε στη Μεταπολίτευση (και δεν εφαρμόστηκε), αυτό ισχύει και τώρα (και συνεχίζει να μην εφαρμόζεται).

Ας αναρωτηθούμε στα σοβαρά «τι έχουνε τα έρμα και ψοφάνε», κι αυτό το τελευταίο μας αφορά όλους μας και όχι μόνο τους επίδοξους «εθνοπατέρες» μας.

.

Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
H φωτογραφία είναι από το Art in Entropy