Τι γυρεύεις στο Ιράκ, Τόνυ Μπλαιρ;

Δυστυχώς, το περίφημο Μπρέξιτ και τα όσα ακολούθησαν μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου στη Μεγάλη Βρετανία –η παραίτηση του Κάμερον, η αλλαγή κυβερνήσεως κτλ.– επισκίασαν μερικώς μια άλλη, εξαιρετικά σημαντική είδηση αυτού του μήνα: τη δημοσίευση του πορίσματος Τσίλκοτ.

Πρόκειται για την πολυετή έρευνα που διεξήχθη με επικεφαλής τον νομικό και διπλωμάτη Σερ Τζον Τσίλκοτ για τις πολιτικές αποφάσεις που οδήγησαν στην εμπλοκή των Βρετανών στην εισβολή στο Ιράκ το 2003. Το αποτέλεσμα αναμενόταν να δημοσιευθεί το 2010, όχι το 2016, και η έρευνα κόστισε πάνω από δέκα εκατομμύρια στερλίνες. Το πολυαναμενόμενο πόρισμα αποδεικνύει πέραν αμφιβολίας όλα όσα πολλοί από μας ήδη ξέραμε ή υποψιαζόμασταν: Οι μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας γνώριζαν πως ο Σαντάμ Χουσεΐν πιθανότατα δεν είχε πυρηνικά όπλα, αλλά ο τότε πρωθυπουργός Τόνυ Μπλαιρ τους αγνόησε και είπε ψέματα στο βρετανικό κοινό. Ο Μπλαιρ αγνόησε και τον ΟΗΕ, μαζί με τον Μπους και τους Αμερικανούς, και ο ίδιος και η τότε κυβέρνησή του, με δικαιολογία την ανατροπή του Σαντάμ και την εκδημοκρατικοποίηση της ιρακινής κοινωνίας, αποζητούσαν ξεκάθαρα να αποκτήσουν πρόσβαση στα αποθέματα πετρελαίου στο Ιράκ.

Ο Μπλαιρ, λοιπόν, υποχρεώθηκε να μιλήσει δημόσια για το πόρισμα. Βγήκε στις τηλεοράσεις και με δάκρυα στα μάτια είπε στο διεθνές κοινό, ως γνήσιος πολιτευτής, ότι η απόφασή του να εισβάλουν βρετανικά στρατεύματα στο Ιράκ ήταν «ένα λάθος». Εμένα προσωπικά το όλο σκηνικό μού θύμισε τους θεατρινισμούς του Χριστόφια μετά την έκρηξη στο Μαρί. Και όπως και το Μαρί – η εισβολή στο Ιράκ πρόκειται όντως για λάθος; Μιλάμε ίσως για ατύχημα; Ή μήπως πρόκειται για έγκλημα πολέμου; Τα συμπεράσματα δικά σας.

Μόλις μερικές μέρες μετά από τη δημοσίευση του πορίσματος, πάνω από 200 άτομα πέθαναν σε επίθεση της Da’esh στη Βαγδάτη, κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού, του πιο ιερού μήνα νηστείας των Μουσουλμάνων. Άλλωστε, η επικράτηση των ισλαμιστών στο Ιράκ σχετίζεται άμεσα με τις συνέπειες της αμερικανοβρετανικής εισβολής και κατοχής της χώρας. Πώς νιώθουν άραγε οι οικογένειες των θυμάτων αυτών ή τα εκατομμύρια των Ιρακινών προσφύγων γενικότερα για τη δακρύβρεχτη απολογία του Μπλαιρ; Πάντως, πολλές από τις οικογένειες των Βρετανών στρατιωτών που πέθαναν στο Ιράκ μαζεύουν χρήματα και σχεδιάζουν να κινήσουν αστική αγωγή στον Μπλαιρ. Προτιμότερο θα ήταν να δικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή έστω ως κοινός εγκληματίας, αλλά κάτι είναι κι αυτό.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σημαντικό είναι και το γεγονός ότι, μετά το τέλος της θητείας του ως πρωθυπουργού, τα τελευταία δέκα χρόνια, ο Μπλαιρ έχει βγάλει εκατομμύρια από το «ανθρωπιστικό έργο» που επιτελεί στη Μέση Ανατολή. Όπως πολλοί άλλοι Βρετανοί ηγέτες πριν από αυτόν, είχε και έχει ακόμα το θράσος να δίνει διαλέξεις και παρουσιάσεις σε όλο τον κόσμο για το πώς θα επιτευχθεί η ειρήνη στην περιοχή, ως ειδήμονας που είναι. Αυτό που δυστυχώς δεν αποκαλύπτει η κάλυψη του πορίσματος από τα βρετανικά ΜΜΕ είναι το γεγονός ότι η εισβολή στο Ιράκ αποτελεί άμεση συνέχεια της εγκληματικής βρετανικής εξωτερικής πολιτικής του προηγούμενου αιώνα στη Μέση Ανατολή. Τώρα, με το σύνθημα «make Britain great again» που επικράτησε στο δημοψήφισμα, μπορούμε να αναμένουμε κι άλλα πολλά τέτοια «λάθη».

Μνημοσύνη Π.

Άγρια Ανατολή

Πηγή ΕΝΩΣΙΣ