Η θυσία των ηρώων μας αποτελεί το «μέτρο»

Στις μέρες μας ισχύει όσο ποτέ άλλοτε η φράση «ό,τι δηλώσεις είσαι». Δηλαδή αυτό που έχει ύψιστη σημασία είναι οι απόψεις που θα εκφέρεις για διάφορα ζητήματα (από την άποψή σου για το σύμφωνο συμβίωσης μέχρι το Κυπριακό) και βάσει αυτών των απόψεων «κρίνεσαι» και προσδιορίζεσαι: αριστερός, κεντρώος, δεξιός, φιλελεύθερος, ακροδεξιός, συντηρητικός κ.ο.κ. Υπάρχουν χιλιάδες λέξεις-«ταμπέλες» που μπορούν να χαρακτηρίσουν τον σημερινό άνθρωπο.

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, συμβαίνει για έναν βασικό λόγο: Ο άνθρωπος σήμερα νομίζει ότι με τον λόγο και την άποψη ή τη γνώμη που θα εκφέρει δημιουργεί την προσωπικότητά του και ταυτίζεται ίσως με μια ιδεολογία. Σε συνδυασμό βέβαια με το συναίσθημα και της ιδεολογίας, ο άνθρωπος μαθαίνει να κρίνει τον άλλον βάσει ακριβώς του φαίνεσθαι και όχι του είναι.

Το τι είναι ο κάθε άνθρωπος καθορίζεται από τις πράξεις του και όχι τόσο από τις εξωτερικές απόψεις που σήμερα παρεξηγούνται κατά το δοκούν και γίνονται αντικείμενο λαϊκισμού και δημιουργίας εντυπώσεων.

Φαινόμενα του τύπου «εμείς έχουμε το αλάθητο στην εθνική μας ιδεολογία» ή «η ιδεολογία μας είναι καθαρή και των άλλων συμφεροντολογική» κινούνται στα πλαίσια της πιο πάνω νοοτροπίας. Ότι δηλαδή οι πεποιθήσεις μας είναι οι «καθαρές» ή «αγνές», ενώ των άλλων (συνήθως των κομματικών) είναι συμφεροντολογικές ή προδοτικές.

Μπορεί να υπάρχει μια δόση αλήθειας στα πιο πάνω, αλλά επί της ουσίας το σημαντικό στην υπόθεση είναι οι πράξεις που κάποιος θα κάνει για να υπηρετήσει είτε τις ιδέες του είτε το όραμά του. Τέτοιες πράξεις συνήθως χρειάζονται αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια. Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει με αριστερίστικες ρητορικές ούτε βέβαια με εθνικές φανφάρες, αλλά με επί της ουσίας πράξεις που θα μπορούν να επιτύχουν τον θεμιτό στόχο.

Αυτός ο στόχος είτε θα είναι η ελευθερία της πατρίδας είτε η επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης είτε, πιο συγκεκριμένα, ο πόθος μας να δούμε την κοινωνία μας να ξεφεύγει από τον ιδιοτελή τρόπο του βίου που προσβλέπει απλά και μόνο σε εξασφαλίσεις του «εγώ», της ευμάρειας και της κενοδοξίας και να προσφύγει προς έναν τρόπο του βίου που να έχει ως κέντρο τη θυσία, την αυταπάρνηση, την ελευθερία, με σκοπό μια κοινωνική αλλαγή ή μια αλλαγή που θα έχει καλό για την πατρίδα μας.

Είναι δύο οι επιλογές, πανομοιότυπες με τις επιλογές των μονοπατιών που είχε ο Ηρακλής στη μυθολογία, κάτι που μπορεί να μας φαίνεται ιδεαλιστικό ή ρομαντικό, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι από τις ουσιαστικότερες επιλογές που έχουμε να κάνουμε στη ζωή μας: Ο δρόμος της Κακίας που είναι ο εύκολος δρόμος και ο δρόμος της Αρετής που δεν είναι άλλος από αυτόν που είναι γεμάτος αγκάθια και εμπόδια, όμως ο άνθρωπος ακολουθώντας τον καταφέρνει να γνωρίσει και να ζήσει το Αγαθό.

Οι θυσίες των ηρώων μας αποτελούν την ξεκάθαρη επιλογή του δρόμου της Αρετής και ταυτόχρονα της αυταπάρνησης για χάρη της πατρίδας και της κοινωνίας της.

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου πριν θυσιαστεί δεν σκέφτηκε τους συμπατριώτες του που ήταν εναντίον του αγώνα της ΕΟΚΑ, αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη έπεσε για τον καθένα μας. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης δεν σκέφτηκε την ευμάρεια και την απάθεια που έχουμε οι σημερινοί Κύπριοι, αλλά θυσιάστηκε για όλους εμάς.

Οι ήρωες δεν θυσιάστηκαν επιλεκτικά· θυσιάστηκαν, αγωνίστηκαν, μελέτησαν, σπούδασαν, γενικά αφιέρωσαν όλο τον χρόνο τους και τη ζωή τους για εμάς όλους, για την πατρίδα μας, για την ελευθερία μας. Γιατί η παρούσα κατάσταση δεν τους ευχαριστούσε, δεν τους ανάπαυε. Γιατί αν κάθονταν στον καναπέ τους, δεν θα μπορούσαν να ζήσουν.

Η θυσία τους αποτελεί για μας το «μέτρο» γιατί από τα λόγια προχώρησαν στην πράξη. Ή, μάλλον, καλύτερα δεν χρειάστηκαν καν λόγια, προχώρησαν απ’ ευθείας στην πράξη για να μπορέσουμε εμείς να έχουμε ισχυρές παρακαταθήκες και να προσπαθήσουμε με όλες μας τις αδυναμίες και τις ατέλειες να συνεχίσουμε τον δικό τους αγώνα που αποτελεί και το καλύτερο μνημόσυνο προς αυτούς.

Σιλουανός Νικολάου

Ιδεολογιών Αμφισβήτησις

Πηγή ΕΝΩΣΙΣ