Ο υποτιθέμενος ανθρωπισμός και η χρησιμοποίησή του από την οθωμανική Τουρκία

Στην ευρύτερη περιοχή μας είναι σε εξέλιξη τόσο σημαντικά γεγονότα που μπορούν να χαρακτηριστούν ως μία από τις πιο κρίσιμες καμπές της ιστορικής ύπαρξης του Ελληνισμού στην περιοχή μετά τη μικρασιατική καταστροφή του 1922. Αυτές τις εξελίξεις, ειδικά στο προσφυγικό και στο Κουρδικό, φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί να τις διαχειριστεί η πανικόβλητη και καταρρέουσα ελληνική κυβέρνηση.

Είναι γνωστό ότι η ειρηνευτική διαδικασία στη Συρία μπήκε σε ένα αυλάκι. Όπως γράψαμε και σε προηγούμενό μας κείμενο, η ομοσπονδιακή μορφή με τα τέσσερα ομόσπονδα κρατίδια επί του εδάφους της Συρίας παίρνει σάρκα και οστά. Μία εξέλιξη που η Τουρκία δεν τη θέλει με τίποτα, επειδή πρώτον δημιουργείται κουρδική κρατική οντότητα στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας, που θα λειτουργεί σαν βεντούζα στο μαλακό υπογάστριο του τουρκικού κράτους. Και δεύτερον μία τέτοια λύση στη Συρία θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων και στους καταπιεσμένους λαούς εντός της Τουρκίας, η οποία θα κληθεί να απαντήσει, ειδικά μετά τη δικαιολογία για τον δήθεν «εκδημοκρατισμό» που προέβαλε για να αναμιχθεί στον πόλεμο στη Συρία.

Όλα αυτά τα λαμβάνει υπ’ όψιν του ο Ερντογάν, ο οποίος, όσο χάνει το παιχνίδι στη Μέση Ανατολή μετά την επέμβαση των Ρώσων, τόσο πιέζει με τις προσφυγικές ροές τη Δύση για να σταματήσει αυτό που πάει να δρομολογηθεί στη Συρία. Οι πιέσεις που ασκούνται εκφράστηκαν από τον ίδιο, ο οποίος με κυνικό τρόπο είπε ότι θα έχουμε 15.000 μικρούς Αϊλάν πνιγμένους, αν δεν λάβει αυτά που θέλει από την Κομισιόν. Ο ρόλος που παίζει η Ελλάδα σε αυτό το ζήτημα είναι εντελώς λανθασμένος, διότι διοικείται από μία κυβέρνηση η οποία λειτουργεί λες και είναι ΜΚΟ. Η πολιτική ανοιχτών συνόρων που ακολούθησε εξυπηρέτησε πλήρως τα σχέδια του νεοσουλτάνου και κάθε άλλο παρά ανθρωπιστική είναι. Και αυτό το λέμε διότι είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτή η «ανθρωπιστική» πολιτική γεννά, εκ των πραγμάτων, απάνθρωπα αποτελέσματα (στρατόπεδα συγκέντρωσης εις βάρος και των προσφύγων και των τοπικών πληθυσμών, πνιγμένους ανθρώπους στο Αιγαίο και ούτω καθ’ εξής).

Επίσης, ένα άλλο ζήτημα που δημιουργείται με αυτήν την αντίληψη των «συντρόφων» για τα σύνορα είναι ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν το εξής: Όταν έχεις απέναντί σου μία οθωμανική Τουρκία με επεκτατικές βλέψεις για την περιοχή, τα σύνορα είναι το τελευταίο οχυρό, είναι η άμυνα του αδυνάτου. Αλλά αν δεν κατανοείς τι σημαίνει γεωπολιτική, αυτά παθαίνεις. Ο ρόλος και η ευθύνη του ελλαδικού κράτους για τα αποτελέσματα της προσφυγικής κρίσης είναι μεγάλος. Η αδυναμία φύλαξης των συνόρων, για να μπορούν να καταστούν ελεγχόμενες οι προσφυγικές ροές, δημιούργησε ένα μεγάλο γεωπολιτικό πλήγμα. Αυτό το πλήγμα απαντάται με μία κρίσιμη ερώτηση: «Σε ποιον ανήκει το Αιγαίο;» Η «πρόσκληση» στο ΝΑΤΟ για να διαφυλάξει τα ελληνικά σύνορα προκύπτει από την ιδεοληπτική στάση της κυβέρνησης που αδυνατεί να κάνει το καθήκον της απέναντι στον λαό και τη χώρα. Αυτή η εμπλοκή δημιουργεί ορισμένα ζητήματα τα οποία δεν αποσαφηνίζονται, όπως τα χωρικά ύδατα, ο εναέριος χώρος ή η αρμοδιότητα έρευνας και διάσωσης, έτσι η υποψία και ο προβληματισμός μας είναι έντονος και εύλογος, διότι η νατοϊκή εμπλοκή ίσως θα γίνει με όρους της Τουρκίας. Όπως είπε και ο Κεμάλ, το Αιγαίο στη μέση, μία πολιτική που ακολουθείται πιστά από όλες τις κυβερνήσεις της Τουρκίας.

Επί της ουσίας λοιπόν, αυτή η υποτιθέμενη μορφή ανθρωπισμού μόνο ανθρωπιστική δεν μπορεί να θεωρηθεί. Η πολιτική ανοιχτών συνόρων προωθεί την τουρκική δουλεμπορία που πνίγει ανθρώπους, ενισχύει μία εικόνα ευρωπαϊκού παραδείσου που μόνο η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να αναπαράγει και, τέλος, οδηγεί στο να φυλάσσονται τα δικά μας σύνορα από το ΝΑΤΟ και την Τουρκία. Η Ελλάδα κινδυνεύει να καταστεί μία τεράστια αποθήκη εξαθλιωμένων ανθρώπων, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κρατουμένων και δεσμοφυλάκων εις βάρος και των μεταναστών και του τοπικού πληθυσμού, ευελπιστώντας ότι το αντάλλαγμα γι’ αυτό θα είναι κάποια κονδύλια ή η ελάφρυνση του χρέους.

Για να υπάρξει φως στο τούνελ αυτής της χαώδους κατάστασης, πρέπει να υπάρξουν οργανωμένες κοινωνικές πρωτοβουλίες με σοβαρά αιτήματα. Αιτήματα που θα πιέσουν ουσιαστικά την Τουρκία να σταματήσει να χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες ως μέσο άσκησης επεκτατικής πολιτικής και να δεχτεί την επαναπροώθησή τους. Τα ελληνικά σύνορα πρέπει να παραμείνουν ελληνικά, καμία «συμμαχική» βοήθεια με τουρκικούς όρους δεν θα γκριζάρει το Αιγαίο. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρέπει να πιεστούν για να αναλάβουν τις ευθύνες τους και οι αιτήσεις ασύλου πρέπει να γίνονται στις πρεσβείες της Τουρκίας, πάρα να διασχίζουν με κίνδυνο τη ζωή τους το Αιγαίο. Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να προσδιορίσει τον αριθμό που μπορεί να αναλάβει και να δημιουργήσει επίσημες εισόδους εισροής που δεν θα είναι σε εθνικά ευαίσθητα σημεία (π.χ. στον Έβρο). Και, τέλος, η κυβέρνηση πρέπει να πιεστεί για να πάρει κάθε δυνατή πρωτοβουλία για τον τερματισμό του πολέμου στη Συρία και αλλού, με την πίεση στους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς που συντηρούν την ανθρωποσφαγή και ξεσπιτώνουν τους ανθρώπους.

Σάββας Σαββίδης

Φυσάει κόντρα

ΕΝΩΣΙΣ