Μελετώντας τον εχθρό: Erich von Manstein

Ο απλός στρατιώτης δεν πρέπει ποτε να νομίσει πως η ανώτατη στρατιωτική ηγεσία είναι πολύ απασχολημένη με τη έκδοση διαταγών κάπου στα μετόπισθεν, χωρίς να γνωρίζει το τι συμβαίνει στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Η συχνή φυσική επαφή με τον στρατηγό του, του προσφέρει μία πολύ συγκεκριμένη ικανοποίηση. Το ίδιο και το να τον βλέπει να παρακολουθεί τη διεξαγωγή μίας επιτυχημένης επιχειρήσεως.

Μόνο με την καθημερινή του παρουσία στο πλάι των μαχομένων στρατευμάτων του, μπορεί ένας στρατηγός να γνωρίσει τις ανάγκες τους, να ακούσει τις ανησυχίες τους και να σταθεί αρωγός τους.

Ένας ανώτερος στρατιωτικός διοικητής δεν πρέπει να είναι απλά ο άνθρωπος που θα προβάλει συνεχώς απαιτήσεις με σκοπό την εκπλήρωση της αποστολής του. Πρέπει, επιπλέον, να είναι συμπολεμιστής και σύντροφος. Πέρα από οτιδήποτε άλλο, ο ίδιος αντλεί φρέσκια ενέργεια από αυτές τις επισκέψεις στα μαχόμενα στρατεύματά του.

Είναι πολλές οι περιπτώσεις κατά τις οποίες επισκέφθηκα το αρχηγείο κάποιας μεραρχίας, έχοντας ακούσει ανησυχίες  για την πτώση του ηθικού των μαχομένων στρατευμάτων και την αναπόφευκτη υπερβολική καταπόνηση στην οποία συχνά υποβάλλονταν. Τέτοιου είδους ανησυχίες απασχολούσαν τους διοικητές όλο και πιό συχνά, καθώς περνούσε ο καιρός, και καθώς ήταν εκείνοι οι τελικοί υπεύθυνοι  για τα συντάγματα και τα τάγματα.

Ωστόσο, όταν έφτανα στα στρατεύματα στην πρώτη γραμμή του μετώπου, ενθουσιαζόμουν συχνά, καθώς έβρισκα περισσότερη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία απ’ ότι περίμενα – πολλές φορές αυτό συνέβαινε εξ αιτίας του ότι είχαν εν τω μεταξύ διεξαγάγει μία νικηφόρο μάχη.

Και τότε, καθώς κάπνιζα ένα τσιγάρο παρέα με ένα πλήρωμα τεθωρακισμένου ή καθώς συνομιλούσα με μια ομάδα τουφεκιοφόρων για τη συνολική κατάσταση, διέκρινα πάντα την ακατανίκητη παρόρμηση προς τα εμπρός, την προθυμία για να εξαντληθούν και τα τελευταία αποθέματα ενέργειας. Αυτές είναι οι πολεμικές αρετές του Γερμανού στρατιώτη.

Εμπειρίες όπως αυτές είναι από τα ωραιότερα πράγματα στα οποία μπορεί να ελπίσει ένας ανώτερος διοικητής. Δυστυχώς, όσο υψηλότερα ανεβαίνει στην ιεραρχία, τόσο σπανιότερα τα βιώνει. Είναι πολύ δυσκολότερο για τον διοικητή μίας στρατιάς – ή μίας ομάδας στρατιών – να αναμειγνύεται με τα μαχόμενα στρατεύματά του, απ’ ότι για τον διοικητή ενός σώματος στρατού.

Από το βιβλίο  του Erich von Manstein «Lost Victories»

.

O Erich von Manstein, μαζί με τον Heinz Wilhelm Guderian, θεωρείται (με επιφυλάξεις) ο εμπνευστής της εξαιρετικά επιτυχημένης εισβολής της Γερμανίας στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ως διοικητής του 56ου Σώματος Τεθωρακισμένων κατά την εισβολή της Γερμανίας στη Ρωσσία, και αργότερα ως διοικητής της 11ης Στρατιάς και της Ομάδας Στρατιών του Νότου, κατέγραψε σωρεία επιτυχιών, με αποκορυφωμα την ανακατάληψη του Χάρκοβο και του Μπέλγκοροντ στις 15 και 21 Μαρτιου του 1943. Απαλλάχθηκε από τη διοίκηση του μετά τιμών στις 30 Μαρτίου του 1944. Μετά την τελική ήττα της Γερμανίας, παρέμεινε κρατούμενος των Βρετανών εώς το 1948, οπότε δικάστηκε – κατόπιν επιμονής των Σοβιετικών – ως εγκληματίας πολέμου. Αρχικά καταδικαστηκε σε 18 χρόνια καθείρξεως και τελικά απελευθερώθηκε στα 1953 έπειτα απο μεσολάβηση πληθώρας υποστηρικτών του, όπως ο Winston Churchill και ο Konrad Adenauer. Πέθανε στα 1973, σε ηλικία 85 ετών, και κηδεύθηκε με πλήρεις στρατιωτικές τιμές.

.

Η φωτογραφία του Erich von Manstein είναι από το DeviantArt