Η «Επιβουλή» του Ρωμανού Βοΐλα – μια μορφή πρόληψης συνωμοσίας στα μέσα του 11ου αιώνα

της Σταυρούλας Χονδρινού

.

Η εκδήλωση συνωμοσίας δεν αποτελούσε σπάνιο φαινόμενο στη μακραίωνη ιστορία του Βυζαντίου. Από την άποψη αυτή, η επιβουλή του Ρωμανού Βοΐλα (σ.1) κατά του Κωνσταντίνου Θ’ Μονομάχου (1042-1055) δε θα παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εάν ο τρόπος αντιμετώπισης της από το βυζαντινό ηγεμόνα δεν την καθιστούσε γεγονός άξιο να διερευνηθεί.

Από τους βυζαντινούς συγγραφείς που καταγράφουν το γεγονός (σ.2), ο Μιχαήλ Ψελλός είναι ιδιαίτερα διεξοδικός και παρασταστικός. Κατά συνέπεια, η εικόνα που σχηματίζουμε για τον αυτοκράτορα και το συνωμότη, καθώς και η άποψη που διαμορφώνουμε για τα αίτια και την εξέλιξη της συνωμοσίας, οφείλονται κατά κύριο λόγο στη μαρτυρία του βυζαντινού ιστορικού.

Σύμφωνα με τις πηγές, ο ΒοΤλας ήταν άνδρας ταπεινής καταγωγής (σ.3) και υπηρετούσε στα τάγματα των σωματοφυλάκων του Μονομάχου (σ.4). Λόγω της επιτηδειότητας και κυρίως λόγω της γλωσσικής μειονεξίας του, με την οποία διασκέδαζε πολύ ο αυτοκράτορας, γρήγορα αναπτύχθηκε ανάμεσα τους οικειότητα, που βαθμιαία εξελίχτηκε σε φιλία και σε ένα είδος εξάρτησης του ενός από τον άλλο (σ.5). Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο ΒοΤλας πέτυχε να καταγοητεύσει και τις δύο βασίλισσες, τη Ζωή και τη Θεοδώρα (σ.6). Διαθέτοντας, έτσι, την εύνοια του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος δεν άργησε να αναρριχηθεί στην ιεραρχία τόσο, ώστε τα πρώτα φέρειν εν βασιλείοις (σ.7).

Κατά τον Μιχαήλ Ψελλό, ωστόσο, ανομολόγητος στόχος του Βοίλα ήταν το ύπατο αξίωμα της αυτοκρατορίας (σ.8). Στην επίτευξη του στόχου αυτού τον παρακινούσε το σφοδρό του πάθος για μιαν αλανή πριγκίπισσα, ερωμένη του Μονομάχου (σ.9), ενώ ο θάνατος της Ζωής υπήρξε καταλύτης για την υλοποίηση συνωμοτικών σχεδίων (σ.10), στα οποία κατόρθωσε να συμπαρασύρει ορισμένους από τους πολιτικούς αντιπάλους του αυτοκράτορα. Λίγο πριν την ολοκλήρωση της πλεκτάνης, εν τούτοις, κάποιος από τους συνεργούς του Βοίλα αποκάλυψε τα τεκταινόμενα στον Κωνσταντίνο, η αντίδραση του οποίου υπήρξε εντελώς απροσδόκητη (σ.11).

Ο Μονομάχος, αντί να εξοργιστεί με το συνωμότη – φίλο του, θύμωσε με τον αγγελιαφόρο που εξαιτίας του συνελήφθη ο ευνοούμενος του. Αδυνατώντας όμως να καλύψει τη συνωμοσία, την επομένη συγκάλεσε δικαστήριο, στο οποίο προσπάθησε να παρουσιάσει το σφετεριστή ως άτομο παρασυρμένο από κακόβουλους ανθρώπους, αλλά ειλικρινές και άκακο (σ.12). Μάλιστα, μετά την αθώωση του κατηγορουμένου, ο αυτοκράτορας παρέθεσε πολυτελές συμπόσιο, στο οποίο ο ίδιος ήταν συμποσίαρχος, ενώ επίτιμος συνδαιτημόνας ο συνωμότης (σ.13).

Παρ’ όλα αυτά, οι συνένοχοι του τελευταίου βασανίστηκαν, στερήθηκαν την περιουσία τους και εξορίστηκαν (σ.14). Βέβαια, μετά τις σφοδρές επικρίσεις της βασίλισσας Θεοδώρας και της αδελφής του Μονομάχου Ευπρεπίας, εξορίστηκε και ο Βοΐλας σε κοντινό νησί. Η εξορία αυτή δε διήρκησε παρά δέκα μόνο ημέρες (σ.15). 0 δράστης ανακλήθηκε επισήμως στα ανάκτορα, όπου όχι μόνο διατήρησε αμείωτη τη δύναμη του, αλλά και αποκόμισε περισσότερους επαίνους και προνόμια (σ.16).

Είναι πράγματι αξιοπερίεργος ο τρόπος με τον οποίο ο αυτοκράτορας αντιμετώπισε τον επίβουλο της ζωής και σφετεριστή του θρόνου του. Η αφήγηση του Μιχαήλ Ψελλού υποβάλλει στον αναγνώστη την ιδέα πως η στάση του αυτοκράτορα οφειλόταν στην ιδιόμορφη σχέση του με τον Βοΐλα, τον κατά κάποιο τρόπο γελωτοποιό του, στα χέρια του οποίου είχε καταντήσει άθυρμα. Εν τούτοις, η αντιπαράθεση στοιχείων των βυζαντινών πηγών, η ανάλυση της προσωπικότητας των δύο πρωταγωνιστών, η διείσδυση στην ψυχολογία του βασικού αφηγητή (του Μιχαήλ Ψελλού), καθώς και η συνεξέταση σύγχρονων με την επιβουλή του Βοΐλα ιστορικών συμβάντων, δημιουργούν την εντύπωση πως πίσω από τα περιγραφόμενα γεγονότα υποκρύπτεται μια άλλη πραγματικότητα.

Ο Μιχαήλ Ψελλός, και ακολουθώντας τον ο Ιωάννης Ζωναράς (σ.17), σκιαγραφούν τον Βοΐλα σαν έναν αλητήριο, υποκριτή και φλύαρο (σ.18). Ο Ιωάννης Σκυλίτζης, αντίθετά, τον χαρακτηρίζει ως άτομο ιδιαίτερα ευχάριστο, ικανό και πολυδιάστατο (σ.19).

Η διάσταση ανάμεσα στις γνώμες των βυζαντινών συγγραφέων και η πιθανή καταγωγή του Βοΐλα από την Καππαδοκία (σ.20), συνηγορούν υπέρ της άποψης πως η ιδιότυπη ομιλία του οφειλόταν στην ξενότροπη προφορά της ελληνικής γλώσσας και όχι σε κάποια φυσική μειονεξία, ενώ η κοινωνική του άνοδος βασιζόταν κυρίως στην ικανότητα και όχι στην πονηρία του (σ.21).

Άλλωστε, ο Μιχαήλ Ψελλός ευθύνεται και για την παραμορφωμένη εικόνα που προσλαμβάνει ο αναγνώστης, όσον αφορά τον Κωνσταντίνο Μονομάχο. Ο τελευταίος ιχνογραφείται σαν μωρός και φιλοπαίγμων άνθρωπος, σαν αδύναμος και ανεύθυνος αυτοκράτορας. Νεότερες έρευνες, ωστόσο, συγκλίνουν στην άποψη πως ο Μονομάχος υπήρξε ελκυστικό άτομο και μεταρρυθμιστής ηγεμόνας (σ.22). Η ελαφρότητα, επομένως, και η ανευθυνότητα που του προσάπτει ο βυζαντινός συγγραφέας δεν ταιριάζουν στο αξίωμα και στην προσωπικότητα του.

Κατά τη μαρτυρία, εξάλλου, του Μιχαήλ Ψελλού, ο αυτοκράτορας δεν φαίνεται να αντιμετώπιζε με την ίδια επιείκεια τις εναντίον του μηχανορραφίες. Σύμφωνα με τον ιστορικό, λίγο καιρό πριν την επιβουλή του Βοίλα, είχε συλληφθεί κάποιος βάρβαρος υψηλός αξιωματούχος την ώρα που ετοιμαζόταν να δολοφονήσει τον αυτοκράτορα στο κρεβάτι του. Ο τελευταίος ανέκρινε προσωπικά το συνωμότη με σφοδρότητα και μη λαμβάνοντας ικανοποιητικές απαντήσεις διέταξε να τον βασανίσουν φρικτά, προκειμένου να μαρτυρήσει τους συνενόχους του (σ.23).

Η σταδιοδρομία και η προσωπικότητα του Μιχαήλ Ψελλού μας προβληματίζουν ιδιαίτερα για την αμεροληψία της αφήγησης του. Κατά τη βασιλεία του Μονομάχου ο ιστορικός αποτέλεσε στα ανάκτορα μαζί με τον Κωνσταντίνο Λειχούδη, τον Ιωάννη Μαυρόποδα και τον Ιωάννη Ξιφιλίνο τον πυρήνα μιας ομάδας, η οποία στήριζε την πολιτική της δύναμη κυρίως στη Ζωή (σ.24) και επηρέαζε ποικιλοτρόπως το κυβερνητικό έργο του βυζαντινού ηγεμόνα τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του (σ.25).

Είναι εύλογο πως η ραγδαία άνοδος του Βοίλα ανησύχησε τον Μιχαήλ Ψελλό, καθώς ο νέος πολιτικός αντίπαλος διέθετε την εύνοια όχι μόνο του αυτοκράτορα αλλά και των δύο βασιλισσών. Η μεταστροφή μάλιστα του Μονομάχου, ο οποίος μετά το θάνατο της Ζωής, γύρω στο 1050 (σ.26), κατέστησε σαφή την πρόθεση του να απαλλαγεί από τον ασφυκτικό κλοιό του περιβάλλοντος της (σ.27) και να στηριχτεί σε άτομα αφοσιωμένα αποκλειστικά σ’ αυτόν, όπως ο Βοΐλας, επηρέασε πιθανότατα αρνητικά την κρίση του Μιχαήλ Ψελλού.

Έτσι, παρουσίασε την επιβουλή του Βοίλα με τρόπο μειωτικό και για τον αυτοκράτορα και για τον ευνοούμενο του. Είναι, εξάλλου, γνωστό ότι ο βυζαντινός ιστορικός, μολονότι υπήρξε ένα άτομο ευφυές και πολυτάλαντο, σε αρκετά σημεία του έργου του αποκαλύπτει την εμπάθεια και την προκατάληψη του.

Ένα ακόμη στοιχείο, τέλος, συμβάλλει στον προβληματισμό μας. Γύρω στο 1050 οι πηγές κατέγραψαν διάφορες απόπειρες κατά της κεντρικής εξουσίας. Εκτός από τη συνωμοσία του Βοίλα και του βάρβαρου υψηλού αξιωματούχου, την ίδια περίοδο καταδικάστηκε σε εξορία και γλωσσοτομήθηκε ο Κωνσταντίνος Βαρύς ως ύποπτος μηχανορραφίας (σ.28), ενώ κατηγορήθηκαν οι γιοι του Ευθυμίου, Νικηφόρος και Μιχαήλ, για πλεκτάνη, στην οποία συμμετείχαν συγγενείς τους και επιφανείς Βυζαντινοί (σ.29). Οι αλλεπάλληλες ανατρεπτικές ενέργειες κατά της κεντρικής εξουσίας γύρω στο 1050, δε φαίνονται άσχετες με το θάνατο της Ζωής και τον αγώνα για επικράτηση στα ανάκτορα.

Συνεξετάζοντας τα σχετικά με την επιβουλή του Βοΐλα στοιχεία, μας δίνεται η δυνατότητα να ανασυνθέσουμε την ιστορία με τρόπο διαφορετικό από εκείνο με τον οποίο καταγράφεται στις πηγές. Ο θάνατος της Ζωής υπήρξε αφορμή για μια σειρά πολιτικών ανακατατάξεων και εκκαθαρίσεων στα ανάκτορα, καθώς πρόσωπα του περιβάλλοντος της παραγκωνίζονταν, ενώ νέες δυνάμεις αγωνίζονταν να επικρατήσουν στην πολιτική σκηνή.

Η σύγχυση, η καχυποψία και ο φόβος καθιστούσαν όχι μόνο τη θέση των «ανθρώπων» της αυτοκράτειρας ανασφαλή, αλλά και το θρόνο του Μονομάχου ιδιαίτερα επισφαλή. Διάφορες συνωμοτικές ενέργειες έρχονταν στο φως, ενώ κατηγορίες για δολοπλοκία εκτοξεύονταν εναντίον προσώπων, για την αφοσίωση των οποίων προς τον αυτοκράτορα υπήρχαν υποψίες και αμφιβολίες. Ο Κωνσταντίνος εναγωνίως αναζητούσε αφοσιωμένους συνεργάτες και ερευνούσε για πιθανούς σφετεριστές της εξουσίας του.

Σ’ αυτή την κρίσιμη φάση, η συνδρομή του Βοΐλα υπήρξε σημαντική. Εν γνώσει του αυτοκράτορα, καταστρώθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή σχέδιο με στόχο την αποκάλυψη εν δυνάμει συνωμοτών. Σύμφωνα με αυτό, ο Βοΐλας θα αλίευε συνεργούς για την ανατροπή του βυζαντινού ηγεμόνα μεταξύ των δυσαρεστημένων πολιτικών του αντιπάλων. Την κατάλληλη στιγμή, θα φανέρωνε τη μηχανορραφία, παρέχοντας με τον τρόπο αυτό συγκεκριμένα στοιχεία για την ανατρεπτική τους δράση και την εξουδετέρωση τους.

Η σύλληψη του σχεδίου δε φαίνεται ασυμβίβαστη με τη στρατηγική άσκησης της εξουσίας. Στον Νουθετητικό προς βασιλέα, ο συγγραφέας του έργου παρέχει την εξής συμβουλή: Εάν ο αυτοκράτορας πληροφορηθεί πως κάποιος άρχοντας τον επιβουλεύεται, να μην επιδιώξει την άμεση τιμωρία του, αλλά να διερευνήσει την υπόθεση, πρώτα κρυφά και, αφού οι κατηγορίες επαληθευτούν, τότε να τον δικάσει φανερά (σ.30).

Όμως, η απρόβλεπτη αποκάλυψη της κατασκευασμένης δολοπλοκίας ανέτρεψε το αρχικό σχέδιο. Τότε ο αυτοκράτορας αντιμετώπισε το δίλημμα ή να τιμωρήσει τον αφοσιωμένο δούλο του εν γνώσει της αθωότητας του ή να τον καλύψει με το πρόσχημα της φιλανθρωπίας. Επέλεξε το δεύτερο. Έτσι μόνο, κατά τη γνώμη μας, θα μπορούσε να ερμηνευθεί η προσπάθεια του να απαλλάξει το συνωμότη από τις κατηγορίες και να πανηγυρίσει γι’ αυτό, λες και, όπως παρατηρεί ο Μιχαήλ Ψελλός, είχε απαλλαγεί ο ίδιος απ’ αυτές (σ.31).

Συμπερασματικά θα υποστηρίζαμε ότι η επιβουλή του Βοΐλα δεν υπήρξε μια εχθρική ενέργεια κατά της κεντρικής εξουσίας, αλλά ένας τρόπος με τον οποίο η τελευταία επιχείρησε να «προλάβει» και να εξουδετερώσει την εκδήλωση συνωμοσίας εναντίον της.

.

Σημειώσεις/Παραπομπές

1. Για την επιβουλή του Βοΐλα βλ. Σπ. ΛΑΜΠΡΟΣ, Ή τ ο ό Ρωμανός Βοΐλας γελωτοποιός;, NE 9,
1912, 301-304′ Al. G. C. SAVVIDES, Romanus Boilas: Court Jester and Throne Counterclaimant in the
mid-Eleventh Century, BS1 56, 1995, 159-164. Πρβλ. G. SCHLUMBERGER, Ή βυζαντινή εποποιία κατά τα
τέλη της Γ έκατονταετηρίδος, Τρίτον μέρος. Αϊ πορφυρογέννητοι Ζωή καί Θεοδώρα, μτφρ. Ι. Λαμπρί-
δου, Αθήνα 1906, 763-773′ Καλλιόπη ΜΠΟΥΡΔΆΡΑ, Καθοσίωσις καί τυραννίς κατά τους μέσους Βυζαντινούς χρόνους, Ι. Μακεδόνικη δυναστεία (867-1056), Αθήνα 1981, 125-126′ J.-C1. CHEYNET, Pouvoir et contestations à Byzance (963-1210), Παρίσι 1990, αρ. 69, 62-63′ Αλ. Γ. Κ. ΣΑΒΒΊΔΗ, Μελέτες βυζαντινής ιστορίας 11ου-13ου αιώνα, Αθήνα 1995, 32. Την προσωπικότητα του Βοΐλα έχει, εξάλλου, σκιαγραφήσει η Μαργαρίτα Λυμπεράκη στο θεατρικό της έργο, Ζωή, Αθήνα 1985.

2. Τη συνωμοσία του Βοΐλα μνημονεύουν: ο ΜΙΧΑΉΛ ΨΕΛΛΌΣ, Χρονογραφία, έκδ. E. RENAULD,
Παρίσι 1928, II, 37-47′ ο ΙΩΆΝΝΗΣ ΣΚΥΛΊΤΖΗΣ, Σύνοψις ‘Ιστοριών, έκδ. I. THURN, Βερολίνο-Νέα Υόρκη
1973, 473-474 ο ΙΩΆΝΝΗΣ ZΩNAPAΣ, ‘Επιτομή ‘Ιστοριών, Βόννη 1897, III, 644-646′ ο ΜΙΧΑΉΛ ΓΛΥΚΆΣ,
Βίβλος Χρονική, Βόννη 1836, 597.

3. ΨΕΛΛΟΣ, Χρονογραφία II, 38′ ΖΩΝΑΡΑΣ III, 645. Ωστόσο, κατά την άποψη του Sp. VRYONIS, The
Will of a Provincial Magnate, Eustathius Boilas (1059), DOP 11, 1957, 273, ο Βοΐλας ανήκε σε επιφανή οικογένεια.

4. ΣκΥΛΊΤΖΗΣ, 473: ούτος γαρ εν ταίς έταιρείαις κατατεταγμένος.

5. ΨΕΛΛΌΣ, Χρονογραφία II, 38-39′ ΣΚΥΛΙΤΖΗΣ, 473. Πρβλ. ΖΩΝΑΡΆΣ III, 645.

6. ΨΕΛΛΌΑ, Χρονογραφία II, 41: αμφω τάς βασιλίδας ύποποιείται. Πρβλ. ΖΩΝΑΡΑΣ III, 645.

7. ΣΚΥΛΙΤΖΗΣ, 473. Πρβλ. επίσης, ΨΕΛΛΌΣ, Χρονογραφία Π, 38: καί από τών τριάδων… μετά τών
κορυφαίων ιστός ΖΩΝΑΡΑΣ III, 645: καί έκ τών τριάδων άναρπασθε’ις εις αυτήν άνήχθη τήν συγκλητικήν κορυφήν ΓΛΥΚΆΣ, 597: ό Ρωμανός ό Βο’ίλος ύψοϋται τα μέγιστα.

8. ΨΕΛΛΌΣ, Χρονογραφία II, 42′ ΖΩΝΑΡΑΣ III, 645.

9. Σφραγίδα χρονολογούμενη το 1074, σύμφωνα με τον Δημ. ΘΕΟΔΩΡΊΔΗ (Ν. OIKONOMIDES [επιμ.
έκδ.], Studies in Byzantine Sigillography 2, Washington D.C. 1987, 62-65), φέρει στη μια της όψη την επιγραφή Θεοτόκε βοήθει τη ση δούλη Ήρήνη πρωτοπροέδρισσα, τη 0υγατρί τοϋ έξουσιάτορος Άλα-
νίαςκαι ανήκει στην αλανή πριγκίπισσα Ειρήνη, εξαδέλφη της Μαρίας Αλανής, συζύγου του Μιχαήλ Ζ’.
Κατά τη γνώμη του μελετητή, πρόκειται για τη νεαρή ερωμένη του Μονομάχου, η οποία μετά την περιπέτεια της μαζί του, κατά διαταγή του Μιχαήλ Ζ’ νυμφεύτηκε το 1072 τον Ισαάκιο Κομνηνό, αδελφό του αυτοκράτορα Αλεξίου Α’ Κομνηνού. Ο Ισαάκιος το 1074 έλαβε τον τίτλο του πρωτοπροέδρου και ορίστηκε δούξ Αντιοχείας.

10. ΨΕΛΛΌΣ, Χρονογραφία II, 41.

11. ΨΕΛΛΌΣ, Χρονογραφία II, 42-43· ΣΚΥΛΙΤΖΗΣ, 473-474· ΖΩΝΑΡΑΣ III, 645-646· ΓΛΥΚΆΣ, 597.

12. Κατά τη μέση βυζαντινή περίοδο ο αυτοκράτορας, μολονότι εδικαιούτο ως ανεξέλεγκτος μονάρχης
να κρίνει σύμφωνα με την προσωπική του άποψη, εν τούτοις κατέβαλλε προσπάθεια, ώστε η απόφαση
του να στηρίζεται στη νομιμότητα και να μην είναι αποτέλεσμα αυθαιρεσίας’ Αικατερίνη ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΎΛΟΥ, Πολιτειακά όργανα καί κράτος δικαίου στή Βυζαντινή αυτοκρατορία, ‘Αφιέρωμα στον Νίκο
Σβορώνο, Ι, Ρέθυμνο 1986, 205-206.

13. ΨΕΛΛΌΣ, Χρονογραφία II, 43-44.

14. ΣΚΥΛΙΤΖΗΣ, 474 ΖΩΝΑΡΑΣ III, 646′ ΓΛΥΚΆΣ, 597. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι ο Ψελλός δε μνημονεύει
την τιμωρία των συνενόχων του Βοΐλα.

15. ΨΕΛΛΌΣ, Χρονογραφία II, 44-45.

16. ΨΕΛΛΌΣ, Χρονογραφία II, 45’ Σκυλίτζης, 474.

17.0 Ιωάννης Ζωναράς για τη συγγραφή αυτής της περιόδου στηρίζεται κυρίως στο έργο του Ψελλού:
Όδ. ΛΑΜΨΊΔΗΣ, Ό Μιχαήλ Ψελλός ώς πηγή της «Επιτομής» του ‘Ιωάννου Ζωναρά, ΕΕΒΣ 19,
1949, 170-188.

18. ΨΕΛΛΌΣ, Χρονογραφία II, 38′ Ζωναράς III, 645.

19. ΣΚΥΛΙΤΖΗΣ 473: ούτος γαρ … χαριέστατος εδοξεν, ούτος ό όνήρ εύμήχανος ων καί ποικίλος.

20. Ο Ρωμανός Βοΐλας καταγόταν πιθανότατα από την Καππαδοκία, όπως και ο ομώνυμος του Ευστάθιος Βοΐλας: ΛΆΜΠΡΟΣ, Ήτο ό Ρωμανός Βοΐλας γελωτοποιός;, 303′ SAVVIDES, Romanus Boilas,

160′ P. LEMERLE, Cinq études sur le Xf siècle byzantin, Παρίσι 1979, 44.

21. H άποψη πως ο Βοΐλας υπήρξε μια αξιόλογη προσωπικότητα έχει ήδη υποστηριχτεί από τον
ΛΆΜΠΡΟ, Ήτο ό Ρωμανός Βοΐλας γελωτοποιός;, 303, και τον SAVVIDES, Romanus Boilas, 160, 162.

22. LEMERLE, Cinq études, 245′ M. ANGOLD, The Byzantine Empire 1025-1204. A Political History,
Λονδίνο-Νέα Υόρκη 1984, 11, 36, 37, 39. Βλ. επίσης Σταυρούλα ΧΟΝΔΡΊΔΟΥ, Ο Κωνσταντίνος Θ’
Μονομάχος και η εποχή του, αδημ. διδακτορική διατριβή, Αθήνα 1999.

23. ΨΕΛΛΌΣ, Χρονογραφία II, 35-37. Για το συμβάν βλ. επίσης, ΜΠΟΥΡΔΆΡΑ, Καθοσίωσις, 124 – 125· CHEYNET, Pouvoir, αρ. 67, σελ. 61.

24. ΧΟΝΔΡΊΔΟΥ, Ο Κωνσταντίνος Θ’ Μονομάχος, 238-240.

25. ‘Απ. ΚΑΡΠΌΖΗΛΟΣ, Συμβολή στή μελέτη τοΰ βίου καί του έργου τοΰ ‘Ιωάννη Μαυρόποδος,’Ιωάννινα 1982, 32′ ΧΟΝΔΡΊΔΟΥ, Ο Κωνσταντίνος Θ’Μονομάχος, 142-143, 186-189, 240.

26. Η Ζωή, όταν παντρεύτηκε τον Ρωμανό Γ’ Αργυρό το 1028, ήταν σύμφωνα με τον ΨΕΛΛΌ, Χρονογραφία, Ι, 34, 50 χρονών, ενώ κατά τον ίδιο, Χρονογραφία Π, 50, όταν πέθανε, ήταν 72 χρονών.
Ο θάνατος της συνεπώς πρέπει να συνέβη γύρω στο 1050.

27. Μετά το θάνατο της Ζωής απομακρύνθηκαν σταδιακά από τα ανάκτορα πρώτα ο Κωνσταντίνος Λειχούδης και ύστερα ο Ιωάννης Μαυρόπους, ενώ βαθμιαία αποδυναμώθηκαν από ουσιαστική πολιτική
εξουσία ο Μιχαήλ Ψελλός και ο Ιωάννης Ξιφιλίνος. Οι δύο τελευταίοι εγκατέλειψαν το παλάτι το
1054: ΚΑΡΠΌΖΗΛΟΣ, Συμβολή, 36-37· ΧΟΝΔΡΊΔΟΥ, Ο Κωνσταντίνος Θ’ Μονομάχος, 241-243.

28. Βίος Λαζάρου Γαλησιώτου, AASS Novembris III, 540. Πα τη συνωμοσία βλ. επίσης, ΜΠΟΥΡΔΆΡΑ, Καθοσίωσις, 126-127· «Αννα ΛΑΜΠΡΟΠΟΎΛΟΥ, Βίος τοΰ ‘Οσίου Λαζάρου (διδακτ. διατριβή), Αθήνα 1986, 176-178 CHEYNET, Pouvoir, αρ. 74, σελ. 64-65- ΣΑΒΒΊΔΗς, Μελέτες, 25.

29. ΣΚΥΛΙΤΖΗΣ, 471′ Βίος Λαζάρου, 541. Για τη συνωμοσία βλ. επίσης, ΜΠΟΥΡΔΑΡΑ, Καθοσίωσις,
123-124 ΛΑΜΠΡΟΠΟΎΛΟΥ, Βίος τοΰ Όσιου Λαζάρου, 190-191′ CHEYNET, Pouvoir, αρ. 66, σελ. 61’ ΣΑΒΒΊΔΗΣ, Μελέτες, 25.

30. KEKAYMENOΣ, Στρατηγικόν, έκδ. Β. WASSILIEWSKY-V. JERNSTEDT, Πετρούπολις 1896, 94: âv
ακούσης κατά άρχοντος σου ό’π μελετςι κατά της βασιλείας σου κακά, μη ένεδρεύη ή κακία έν τη ψυχή
σου καί όρέγη τοΰ άπολέσαι αυτόν, αλλ ‘ έρεύνησον ακριβώς, πρώτα μεν κρυφά, έπειτα δε, εάν εΰρης
αληθές, γενέσθω κρπήριον κατ’ αύτοΰ καί φανερώς.

31. ΨΕΛΛΟΣ, Χρονογραφία II, 44, ό δέ γε βασιλεύς, ωσπερ αυτός έαλωκώς καί της νίκης κεκρα-
τηκώς, σώστρά τε εθυε τω Θεώ καί τάς ευχαριστήριους άπεδίδου φωνάς.

.

Πηγή: Βυζαντινά Σύμμεικτα (αρχείο σε μορφή pdf)

Εικόνα: Μωσαϊκό στην Αγία Σοφία με τον Κωνσταντίνο Θ΄ και την Αυτοκράτειρα Ζωή από τη Wiki