Σε όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα η Ευρώπη δεν υπήρξε τίποτε άλλο από ένα σκοτεινό και βίαιο εργαστήριο κοινωνικού και πολιτικού πειραματισμού,
..που απέδειξε πως το παραμύθι περί Ευρώπης-γενέτειρας της δημοκρατίας δεν είναι παρά μόνον παραμύθι.
Ο φασισμός και ο κομμουνισμός προτάθηκαν και προτιμήθηκαν σαν οι εναλλακτικές λύσεις προς μία αδύναμη δημοκρατία.
Οι δυναμικές τους λύσεις που απαντούσαν στα καίρια οικονομικά, εθνικά και κοινωνικά ερωτήματα των λαών προσέλκυσαν τις μάζες και τον πνευματικό κόσμο(!),
..και φάνηκαν ως τα μέσα του 20ου αιώνα να κυριαρχούν ιδεολογικά και κοινωνικά.
Η δημοκρατία πέρασε στα αζήτητα σαν ένα σύστημα με διοικητικές και διαδικαστικές αγκυλώσεις, που δεν ήταν ευέλικτο και ικανό να οδηγήσει τις χώρες προς την ευημερία και την πρόοδο που υπόσχονταν οι τότε ραγδαία ανερχόμενες επιστήμες.
Μετά όμως την »παρενέργεια» του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα του Δ’ Ράϊχ και της φιλόδοξης Νέας Τάξης του ναζισμού,
..τα ευρωπαϊκά έθνη αποφάσισαν να δώσουν μία ακόμη (αναγκαστική ίσως) ευκαιρία στην δημοκρατία.
Σήμερα όμως εβδομήντα χρόνια μετά τον πόλεμο,
..και αφού ο καπιταλισμός ως κυρίαρχο σύστημα, για όλα αυτά τα χρόνια, της δημοκρατίας, κατάφερε να επαναφέρει όλα τα προβλήματα των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα (ανεργία, οικονομική ύφεση, κοινωνική ασυνέχεια, ανεξέλεγκτη μετακίνηση πληθυσμών, εμπλοκή σε πολέμους),
..φαίνεται πως οι ηγεσίες αποφάσισαν να φορτώσουν τα προβλήματα ενός λάθος συστήματος (του καπιταλισμού) στην δημοκρατία, να την κατηγορήσουν και να την στοχοποιήσουν,
..και να επαναφέρουν χωρίς την συγκατάθεση των λαών τον ολοκληρωτισμό, ως τάχα λύση,
..μα στην ουσία ως την συνέχεια και την επιβολή του ακραίου καπιταλισμού με άλλα μέσα και χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες και λαϊκή συναίνεση.
Τώρα: πάνω στο τραπέζι του νέου αυτού πειράματος του σκοτεινού εργαστηρίου της νέας Νέας Τάξης του νεο-ναζισμού,
..βρίσκεται σφιχτοδεμένη η Ελλάδα.
Με την πολιτική της ηγεσία σύσσωμη να βρίσκεται ξεπουλημένη και στο πλευρό του »κλάμπ» των υπόλοιπων ευρωπαϊκών ηγεσιών,
..η χώρα και ο λαός της δεν φαίνονται να έχουν σοβαρές ελπίδες επιβίωσης από το εγκληματικό τούτο πείραμα.
Το πειραματόζωο ή θα βρεί τον τρόπο και την δύναμη να σωθεί μόνο του,
..ή θα πεθάνει!..
* Ο τίτλος και πολλά στοιχεία του σημερινού σχολίου προέρχονται από το ομώνυμο βιβλίο του Μαρκ Μαζάουερ »Σκοτεινή Ήπειρος».
.
Πηγή: Ουδέν Σχόλιον
(ο Μαντατοφόρος)
.
po απλός πολίτης said
Εν μέρει μόνο, θα διαφωνήσω στην εκδοχή του καπιταλισμού ως αυτοφυούς γεγονότος.
Η εξέλιξη είναι απαραίτητη και η υπόθεση αφορά στην ιδιοκτησία της οικονομίας.
Πλέον, ακριβώς λόγω ενός συστήματος μη αντιπροσωπευτικού το οποίο ακυρώνει την εξέλιξη και (εδώ συμφωνώ απόλυτα) αντιπαραβάλλει στην αυθεντία του «εναλλακτικές» ως πρόσχημα συντήρησής του, οπότε ως αποτέλεσμα (ειδικά για ιστορικούς λόγους στην πατρίδα μας) οδηγεί στον περαιτέρω διαβρωτικό χαρακτήρα του.
Η παρασιτική οικονομία ξεπέρασε πια τα σύνορα των κρατών, αυτονομήθηκαν οι λεγόμενες «αγορές» (βλ. απορύθμιση), και οι κοινωνίες έμειναν σε αυτό, το αδύναμο να ανταποκριθεί σε αυτές τις εξελίξεις, πολιτικό σύστημα.
Το αποτέλεσμα, είναι η παρασιτική «οικονομία» (που δεν παράγει θέσεις εργασίας αλλά συλλέγει ισχύ για την ίδια) να ελέγχει την πολιτική και η τελευταία να αντλεί νομιμοποίηση απλώς για να επιβληθεί -και επαναλαμβάνω εδώ συμφωνώ απόλυτα με τον αρθρογράφο- υιοθετώντας μια στρατηγική του φόβου, όπου ..δεν υπάρχει άλλη λύση, πέραν της υπαρκτής.
Είναι τυχαίο που το μεταπολεμικό κράτος πρόνοιας, γενικά το κοινωνικό κράτος ήταν κραταιό σε μια περίοδο που η παγκόσμια οικονομία δεν είχε εξελιχθεί όσο σήμερα και δεν είχε τα ίδια μέσα, ούτε σε παγκόσμια κλίμακα, αννθούσε όπως συμβαίνει στην εποχή μας;
Η διάκριση αυτή καταργεί δε όλα τα προσχήματα.