Η συνάντηση του Ιησού με τους Έλληνες
Posted by Μέλια στο 24 Οκτωβρίου, 2015
Ο Ιωάννης είναι ο μόνος Ευαγγελιστής, ο οποίος περιλαμβάνει το περιστατικό της συναντήσεως του Ιησού με τους Έλληνες αμέσως μετά τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ : ῏Ησαν δέ τινες ῞Ελληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων, ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. Οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν, λέγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν ᾿Ιησοῦν ἰδεῖν.
Ἔρχεται Φίλιππος, καὶ λέγει τῷ ᾿Ανδρέᾳ, καὶ πάλιν ᾿Ανδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ ᾿Ιησοῦ. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να τονισθεί είναι ότι, αντίθετα με την άποψη μερικών ερευνητών, ο Ελληνισμός συνδέεται στενά με την όλη προοπτική του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου. Υπάρχει πρώτα σ’ αυτό μια χαρακτηριστική έμφαση στον οικουμενικό χαρακτήρα και στην αποστολή του Ιησού Χριστού, μια διεύρυνση του ορίζοντος της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός σε παγκόσμια κλίμακα.
Ο Χριστός, τονίζεται, ήλθε στον κόσμο για να φωτίση «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» ∙ είναι «ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», ο οποίος θα ελκύση «πάντας» κοντά του, ώστε να «σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ». Η προφητεία του αρχιερέως ότι ο Ιησούς «ἔμελλεν ἀποθνήσκειν … οὐχ ὑπέρ τοῦ ἔθνους μόνον (δηλαδή των Ιουδαίων), ἀλλ ‘ ἵνα καί τά τέκνα τοῦ Θεοῦ τά διασκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν», σε συνδυασμό με τη φράση του Ιησού «καί ἄλλα πρόβατα ἔχω , ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης» μαρτυρεί συνειδητή προσπάθεια του Ιωάννη να διευρύνη τον ορίζοντα του Χριστιανισμού ώστε να περιλάβη και τους λεγόμενους εθνικούς.
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ομοεθνείς του Εβραίοι εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα που έχουν ελληνικά ονόματα.
Στην συγκεκριμένη αναφορά ο Ιωάννης δεν μεταφέρει τι διημείφθη μεταξύ του Ιησού και των Ελλήνων αλλά μόνο την αντίδραση και το σχόλιο του Ιησού, όταν του ανακοινώνεται ότι θέλουν να τον συναντήσουν οι Έλληνες. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Χριστός σε κανένα άλλο σημείο δεν λέει, με την ευκαιρία της συνάντησης του με κάποιους ανθρώπους, ότι ήλθε η ώρα για να δοξασθεί, παρά μόνο όταν ζητούν να τον γνωρίσουν οι Έλληνες.
«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει.»
Δηλαδή ο Ιησούς σχολιάζοντας το αίτημα των Ελλήνων να Τον ιδούν, προέβλεψε όχι μόνο τη ευρύτατη διάδοση του κηρύγματός τους αλλά και την προυπόθεση για τη σωτηρία τους.
«Ἐὰν ἐμοὶ διακονῇ τις, ἐμοὶ ἀκολουθείτω, καὶ ὅπου εἰμὶ ἐγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται· καὶ ἐάν τις ἐμοὶ διακονῇ, τιμήσει αὐτὸν ὁ Πατήρ. Ο Ιησούς ξεκαθαρίζει ότι όσοι τον ακολουθούν, ανεξάρτητα της εθνικότητας τους, θα τιμηθούν από το Πατέρα Θεό».
Στο Ευαγγέλιο του ο Ιωάννης μιλά με επαινετικά λόγια για τους Έλληνες. Για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του έζησε όχι μόνο στην έρημη Πάτμο, όπου έγραψε την Αποκάλυψη αλλά και στην ελληνικότατη Έφεσο την πατρίδα του Ηράκλειτου και εκεί ήρθε σε επαφή με το ελληνικό πνεύμα,
Έπειτα υπάρχουν σαφείς αναφορές του Ευαγγελίου στους Έλληνες. Στο στίχο 7, 35 οι Ιουδαίοι εμφανίζονται να προλέγουν ασυνείδητα ότι ο Χριστός θα κηρυχθή στους Έλληνες: «ποῦ οὗτος μέλλει πορεύεσθαι ὅτι ἡμεῖς οὐχ εὑρίσκομεν αὐτόν ; μή εἰς τήν διασποράν τῶν Ἑλλήνων μέλλει πορεύεσθαι καί διδάσκειν τούς Ἕλληνας ;».
Και κάτι περισσότερο: ο Ιωάννης εμφανίζει τη δημόσια δράση του Ιησού στην ολοκλήρωσή της τη στιγμή ακριβώς που Έλληνες ζητούν να τον δουν (12, 20). Την επαφή με τους Έλληνες θεωρεί ο Ιησούς ως την «ώρα», δηλαδή τον προκαθορισμένο από το σχέδιο του Θεού «καιρό», που θα «δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου» με την επάνοδό του στη δόξα του Θεού δια μέσου του σταυρού και της αναστάσεως. Η φράση αυτή του τετάρτου ευαγγελίου υπενθυμίζει όσα ισχύουν και για τον Παύλο: η προσχώρηση των Ελλήνων στον Χριστιανισμό ήταν το πιο εντυπωσιακό ιστορικό γεγονός του αρχικού Χριστιανισμού στα μάτια των ιδίων των πρώτων αποστόλων.
Το ευαγγέλιο του Ιωάννου, γραμμένο σε μια εποχή που η Εκκλησία αποτελούνταν βασικά από Έλληνες, εκφράζει και αυτό τη συνείδηση, πως η ιστορική πορεία του Χριστιανισμού ήταν δεμένη πια με τον Ελληνισμό.
.
Πηγή: ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΑ
.
ΑΒΕΡΩΦ 
Φαίη said
Ο Ιησούς Χριστός είχε πει και άλλα για τους Έλληνες, ιδιαίτερα τιμητικά, μετά το «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.» τα οποία για κάποιον λόγο αφαιρέθηκαν. Είναι καταγεγραμμένα όμως σε άλλα παλιά και σπάνια βιβλία. Τα είχα παραθέσει εδώ στο παρελθόν αλλά τώρα που να τα βρω.
Kyprianos Christodoulides said
Εις το «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου»
Από το άρθρο :
«καί ἄλλα πρόβατα ἔχω , ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης» μαρτυρεί συνειδητή προσπάθεια του Ιωάννη να διευρύνη τον ορίζοντα του Χριστιανισμού ώστε να περιλάβη και τους λεγόμενους εθνικούς. ( … ) Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ομοεθνείς του (σ.σ. Κυρίου) Εβραίοι (σ.σ. Ισραηλίτες) εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα που έχουν ελληνικά ονόματα.
κχ
Δεν αμφισβητεί κανείς τη συμβολή των Ελλήνων, ειδικά, και γενικότερα των εθνικών, που γνώριζαν άπταιστα την «ελληνίδα φωνή» και λόγο. Ισραηλίτες ήταν οι εβδομήκοντα Μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης και όχι Έλληνες. Είχαν, δηλαδή, ελληνική παιδεία. Από το σημείο όμως αυτό και ύστερα, υπάρχει μεγάλη απόσταση και διαφορά, αν θέλουμε να βλέπουμε πλήρη αντιστοιχία μεταξύ αμιγών Ελλήνων και εθνικών. Ο όρος «Έλληνες», όταν και όπου χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη, δεν δηλώνει φυλογενετική υπεροχή άλλη, πλην εκείνης, η οποία συνδέεται άμεσα με τις αρετές και το πνεύμα του ελληνικού λόγου, που ακριβώς προάγει στις αρετές.
Να σημειωθεί, οι αρετές αφορούν σε όλη την ανθρωπότητα, δεν αλλάζουν, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Κάτι που δεν ισχύει για την ηθική των Δυτικών διδασκάλων.
Υπό αυτή την έννοια, δεν σημαίνει ότι κάθε αλλότρια φωνή και λόγος μπορεί να δράσει εποικοδομητικά ή να θέσει σε δεύτερη μοίρα το «20 διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν·» (19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος,).
Τα δυο αυτά στοιχεία, οι αρετές και το πνεύμα του ελληνικού λόγου, σε συνδυασμό με τα μόλις αναφερθέντα (πορευθέντες μαθητεύσατε κλπ.) χρησιμοποίησαν οι πατέρες της Εκκλησίας, προκειμένου να εποικοδομήσουν τον «λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες», και θεσμοθετήσουν τα καινά επί των παλαιών. Κάτι που δεν έγινε δεκτό, δεν γίνεται ακόμη, το δε χειρότερο, βλέπουμε μια ψεύτικη, αιρετική καινή πορφύρα, να περιβάλλει το παλαιό : Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται, ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις.
Η βασιλεία των ουρανών ήρθη από τους Ισραηλίτες «ἵνα δοθήσεται ἔθνει» : 43 διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς·. Οι Έλληνες δεν κληθήκαμε να αντικαταστήσουμε τους Ισραηλίτες, παρά, μόνο για να επωμιζόμαστε το βάρος του ελληνικού λόγου και του πνεύματος, του λόγου αυτού. Την μαθησιακή προαίρεση των εθνών καλούμαστε να καλλιεργήσουμε και όχι να τοποθετηθούμε εμείς στο «περιούσιο» της χαμένης θέσης των άλλων. Και μάλιστα εκείνων, που μόνο σε οικονομικά κέρδη αποβλέπουν. Με αυτά προσπαθούν να ανακτήσουν την απολεσθείσα «βασιλεία του Θεού», άλλοι δε, με αντικλείδι τη φήμη της επιστημοσύνης τους, επιχειρούν να παραβιάσουν πόρτες κλειστές.
Περιττό να γράψω ότι οι σημερινοί Έλληνες, για να φανούν αρεστοί σε εκείνους που «ἀπεδοκίμασαν τόν λίθον» και συστηματικά όχι μόνο τον αποδοκιμάζουν, αλλά και τον πλαστογραφούν, δέχθηκαν να σηκώνουν άλλα βάρη, πνεύμα αλλότριο να υπηρετούν και να ομολογούν πάντα τα απορριφθέντα.
Τέλος, ως προς το συγκεκριμένο εδάφιο Ιν. ιβ΄ 20 – 23, ο Φιλοκαλικός και Νηπτικός Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός μας πληροφορεί : » … οίον το λεγόμενον ρητόν εν τω κατά Ιωάννην Ευαγγελίω, ότε ήλθον οι Έλληνες ζητούντες ιδείν τον Κύριον, και ευθέως είπεν, ελήλυθεν η ώρα, και τα εξής. πρόδηλον, ότι έφθασεν η κλήσις των εθνών. Ήρξατο γαρ ο καιρός του πάθους, και τούτο ως σημείον τίθησιν. Και γαρ η διάκρισις πάντα ταύτα σαφηνίζει …»(Φιλοκαλία, τόμος Τρίτος, σελ. 67,Εκδ. ΑΣΤΗΡ, Αθήνα 1976).
Ως προς τα υπόλοιπα, τα ανευρεθέντα, τα κρυπτόμενα και φυλασσόμενα σε Βιβλιοθήκες άλλων (Βατικανού), η σιωπή των πατέρων της Εκκλησίας στα εκκλησιαστικά τους Συγγράμματα, είναι η καλύτερη απάντηση και μαρτυρία, όσον αφορά στην υπεροχή ημών των Ελλήνων. Ποτέ δεν έγιναν δεκτά τα του Παμφίλου ή ενδεχομένως άλλων. Το δικό μου συμπλήρωμα, προφανώς όχι θεολογικό, δεν αίρει τη σιωπή εκείνων. Ούτε την ερμηνεύει. Απλά, επαναλαμβάνει την ιερή Παρακαταθήκη, που εκείνοι μας άφησαν.
Υστερόγραφο
Η απόρριψη του Ιησού ήταν, επί πλέον, ότι καταγόταν από την Γαλιλαία ( : ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.). Η Γαλιλαία, θα λέγαμε, ήταν η τότε «πολυπολιτισμική» περιοχή της Ιουδαϊκής επικράτειας, η δε Ναζαρέτ δεν έχαιρε ιδιαίτερα καλής φήμης (23 καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.).