Ψέματα και απάτες στην Αριστερά: Η Πολιτική της Αυτοκαταστροφής

Ένα άρθρο του Δρ James Petras

Τα άρθρο αυτό γράφτηκε στις 22 Μαρτίου του 2015

Εισαγωγή: Τα ελπιδοφόρα σημάδια του προηγούμενου έτους ότι Αριστερές κυβερνήσεις αναδύονταν ως ισχυρές εναλλακτικές λύσεις στα φιλικά προς τις ΗΠΑ δεξιά καθεστώτα, μετατρέπονται σε μια ιστορική ήττα η οποία θα τις πετάξει για πολλά χρόνια στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας.

Η άνοδος και η ταχεία φθορά των αριστερών κυβερνήσεων στη Γαλλία, στην Ελλάδα και στη Βραζιλία δεν είναι αποτέλεσμα ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος, ούτε οφείλεται στις μηχανορραφίες της CIA. Η πανωλεθρία των αριστερών κυβερνήσεων είναι αποτέλεσμα σκοπίμων πολιτικών αποφάσεων οι οποίες παρεκκλίνουν δραματικά από τα προοδευτικά προγράμματα, τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις που είχαν δώσει οι πολιτικοί ηγέτες προς τη μεγάλη μάζα των εργατών και των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης που τους εξέλεξαν.

Ολοένα και περισσότερο το εκλογικό σώμα βλέπει τους αριστερούς κυβερνήτες ως προδότες που πρόδωσαν τους υποστηρικτές τους για τις ορέξεις των χειρότερων εχθρών τους: των τραπεζιτών, των κεφαλαιοκρατών και των ιδεολόγων του νεο-φιλελευθερισμού.

Οι Αριστερές Κυβερνήσεις Αυτοκτονούν

Η αυτοκαταστροφή της Αριστεράς είναι μία απρόβλεπτη νίκη για τις πιο οπισθοδρομικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις προσπάθησαν να καταστρέψουν το σύστημα της κοινωνικής πρόνοιας, να επιβάλλουν την κυριαρχία τους μέσω μη εκλεγμένων αξιωματούχων, να διευρύνουν και να εμβαθύνουν τις ανισότητες, να υπονομεύσουν τα εργασιακά δικαιώματα και να ιδιωτικοποιήσουν και να απεθνικοποιήσουν τους πιο προσοδοφόρους τομείς της οικονομίας.

Τρεις περιπτώσεις προδοσίας Αριστερών καθεστώτων ξεχωρίζουν: Το Γαλλικό Σοσιαλιστικό καθεστώς του Προέδρου Φρανσουά Ολάντ που κυβερνά την δεύτερη ηγέτιδα δύναμη στην Ευρώπη (2012-2015), ο ΣΥΡΙΖΑ, το αριστερό καθεστώς στην Ελλάδα που εξελέγη στις 25 Ιαν του 2015 και παρουσιάζεται ως μεγάλος υπέρμαχος μιας εναλλακτικής πολιτικής στην ‘δημοσιονομική λιτότητα’ και το Εργατικό Κόμμα της Βραζιλίας που κυβερνά τη μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής (2003-2015) και ηγετικό στέλεχος των χωρών BRICS.

Γαλλικός «Σοσιαλισμός»: Το Μεγάλο Άλμα προς τα Πίσω

Στην προεκλογική του εκστρατεία ο Φρανσουά Ολάντ υποσχέθηκε να αυξήσει τους φόρους στους πλουσίους έως και 75%, να μειώσει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 60 χρόνια, να ξεκινήσει ένα τεράστιο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για τη μείωση της ανεργίας, να αυξήσει κατά πολύ τις δημόσιες δαπάνες στην εκπαίδευση (πρόσληψη 60.000 νέων εκπαιδευτικών), στην υγεία και στην κοινωνική στέγαση και να αποσύρει τα Γαλλικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν ως ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της μείωσης του ρόλου του Παρισιού ως συνεργάτης των ιμπεριαλιστών.

Από το 2012, όταν εξελέγη, μέχρι σήμερα (Μάρτιος 2015), ο Φρανσουά Ολάντ έχει προδώσει όλες ανεξαιρέτως τις πολιτικές του δεσμεύσεις: Οι δημόσιες επενδύσεις δεν υλοποιήθηκαν και η ανεργία ξεπέρασε τα 3 εκατομμύρια. Ο νεοδιορισθείς Υπουργός Οικονομικών Εμμάνουελ Μακρόν (Emmanuel Macron), ένας πρώην συνεργάτης της Rothschild Bank, μείωσε σημαντικά την φορολογία των επιχειρήσεων κατά 50 δισεκατομμύρια ευρώ. Ο νεοδιορισθείς Πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλλς (Manuel Valls), ένας ζηλωτής του νεο-φελελευθερισμού, υλοποίησε σημαντικές περικοπές στα κοινωνικά προγράμματα, αποδυνάμωσε την κυβερνητική ρύθμιση των επιχειρήσεων και των τραπεζών και διέλυσε την ασφάλεια των θέσεων εργασίας. Ο Ολάντ διόρισε την Λορένς Μπουν (Laurence Boone) από την Bank of America ως κορυφαία σύμβουλο των οικονομικών.

Ο Γάλλος ‘Σοσιαλιστής Πρόεδρος’ έστειλε στρατεύματα στο Μάλι, βομβαρδιστικά στη Λιβύη, στρατιωτικούς συμβούλους στη χούντα της Ουκρανίας και βοήθησε τους αποκαλούμενους ‘επαναστάτες’ στη Συρία (ως επί το πλείστον Τζιχαντιστές μισθοφόρoi). Υπέγραψε στρατιωτικές πωλήσεις δισεκατομμυρίων ευρώ προς τη δικτατορία των μοναρχοφασιστών στη Σαουδική Αραβία και υπαναχώρησε στο συμφωνητικό πώλησης πολεμικών πλοίων προς τη Ρωσσία.

Ο Ολάντ συντάχθηκε με τη Γερμανία στην απαίτηση να συμμορφωθεί η Ελληνική κυβέρνηση με την πλήρη και έγκαιρη πληρωμή των χρεών προς τους ιδιώτες τραπεζίτες και στη διατηρήση του βάναυσου ‘προγράμματος λιτότητας’.

Ως αποτέλεσμα της εξαπάτησης των Γάλλων ψηφοφόρων, της προδοσίας απέναντι στους εργάτες και της συμφιλίωσης με τους τραπεζίτες, τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους μιλιταριστές, λιγότερο από το 19% του εκλογικού σώματος έχει θετική άποψη για την ‘σοσιαλιστική’ κυβέρνηση, τοποθετώντας την στην τρίτη θέση μεταξύ των μεγάλων κομμάτων. Οι πολιτικές του Ολάντ υπέρ του Ισραήλ και η σκληρή του θέση στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ ΗΠΑ-Ιράν, οι επιδρομές ισλαμοφοβίας του υπουργού Βαλλς στα Γαλλικά Μουσουλμανικά προάστια και η υποστήριξη των στρατιωτικών επεμβάσεων εναντίον Ισλαμικών κινημάτων, έχουν αυξήσει την πόλωση στη Γαλλική κοινωνία και την εθνο-θρησκευτική βία στη χώρα.

Ελλάδα: Η Ξαφνική Μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις Ελληνικές εκλογές στις 25 Ιανουαρίου του 2015 έως τα μέσα του Μαρτίου, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο διορισμένος Υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης υπαναχώρησαν με ταχείς ρυθμούς σε όλα τα μείζονα και ελάσσονα σημεία του εκλογικού προγράμματος. Ενστερνίστηκαν τα πιο οπισθοδρομικά μέτρα, διαδικασίες και σχέσεις με την ‘Τρόικα’, (ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), τα οποία λίγο νωρίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταγγείλει στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης αποκήρυξαν την υπόσχεση να απορρίψουν τις επιταγές της ‘Τρόικας’. Με άλλα λόγια αποδέχτηκαν την αποικιοκρατία και τη διαιώνιση της υποτέλειας.

Τυπικό της δημαγωγίας και της εξαπάτησης ήταν η προσπάθεια να καλύψουν την υποταγή τους στην παγκοσμίως μισητή ‘Τρόικα’ μεταγλωττίζοντάς την σε ‘θεσμό’ – κοροϊδεύοντας κανέναν άλλον εκτός από τους εαυτούς τους ενώ έγιναν ο περίγελος των εποπτών τους στην ΕΕ.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί να διαγράψει το σύνολο ή το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού χρέους. Στην κυβέρνηση, ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης διαβεβαίωσαν αμέσως την Τρόικα ότι αναγνώριζαν όλες τις υποχρεώσεις του χρέους και υποσχέθηκαν να τις εκπληρώσουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί να δώσει προτεραιότητα στις ανθρωπιστικές δαπάνες και όχι στη λιτότητα – αύξηση του κατώτατου μισθού, επαναπρόσληψη δημοσίων υπαλλήλων στον τομέα της υγείας και της εκπαίδευσης και αύξηση των συντάξεων. Μετά από δύο εβδομάδες δουλοπρεπούς γονυκλισίας οι ‘ανασχηματισμένοι’ Τσίπρας και Βαρουφάκης έδωσαν προτεραιότητα στη λιτότητα – πραγματοποιώντας αποπληρωμές χρέους και ‘αναβάλλοντας’ ακόμα και τις πιο ισχνές δαπάνες κατά της φτώχειας. Όταν η Τρόικα δάνεισε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ 2 δις δολάρια για να ταΐσει τους πεινασμένους Έλληνες ο Τσίπρας επαίνεσε τους επόπτες του και υποσχέθηκε να υποβάλει έναν κατάλογο οπισθοδρομικών ‘μεταρρυθμίσεων’ πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί να επανεξετάσει τις αμφίβολες ιδιωτικοποιήσεις επικερδών δημοσίων επιχειρήσεων του προηγούμενου δεξιού καθεστώτος και να σταματήσει τις εν εξελίξει και μελλοντικές ιδιωτικοποιήσεις. Στην κυβέρνηση ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης αποκήρυξαν γρήγορα αυτήν την υπόσχεση. Ενέκριναν τις παρελθούσες, τις παρούσες και τις μελλοντικές ιδιωτικοποιήσεις. Για του λόγου το αληθές έκαναν ανοίγματα για να προσελκύσουν νέους ‘εταίρους’ ιδιωτικοποιήσεων, προσφέροντας προσοδοφόρες φορολογικές απαλλαγές στην πώληση ακόμα περισσότερων δημοσίων επιχειρήσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε να αντιμετώπισει την ανεργία (26% σε εθνικό επίπεδο, 55% στους νέους), μέσω δημοσίων δαπανών και μείωσης των πληρωμών του χρέους. Ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης κατέθεσαν υπάκουα τις πληρωμές του χρέους και δεν διέθεσαν κεφάλαια για τη δημιουργία θέσεων εργασίας!

Όχι μόνο δεν συνέχισε ο ΣΥΡΙΖΑ τις πολιτικές των δεξιών προκατόχων του αλλά το έπραξε με ένα ανόητο στυλ και ‘περιεχόμενο’: Υιοθετώντας γελοίες δημόσιες πόζες και δημαγωγικά θεατριλίκια:

Τη μία ημέρα ο Τσίπρας θα καταθέσει στεφάνι στο μνήμα διακοσίων Ελλήνων ανταρτών, δολοφονημένων από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Την επόμενη ημέρα θα σκύψει το κεφάλι ενώπιον των Γερμανικών τραπεζών και θα υποχωρήσει στις απαιτήσεις τους για προϋπολογισμό λιτότητας, παρακρατώντας τους δημόσιους πόρους από 2 εκατομμύρια ανέργους Έλληνες.

Ένα απόγευμα, ο υπουργός Οικονομικών Βαρουφάκης θα ποζάρει σε μια φωτογράφιση για το Paris Match που απεικονίζει τον ίδιο με κοκτέιλ στο χέρι στη βεράντα του ρετιρέ του με θέα την Ακρόπολη, και αρκετές ώρες αργότερα θα ισχυριστεί ότι ομιλεί για τις εξαθλιωμένες μάζες!

Προδοσία, απάτη και δημαγωγία, όλα στους δύο πρώτους μήνες της θητείας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει ρεκόρ στην μετατροπή του από ένα αριστερό κόμμα αντι-λιτότητας σε ένα συμβιβασμένο, υποτακτικό δούλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το κάλεσμα του Τσίπρα στη Γερμανία να πληρώσει τις αποζημιώσεις για τις ζημίες που προκλήθηκαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου -ένα ήδη αργοπορημένο και δίκαιο αίτημα- είναι άλλο ένα ψεύτικο δημαγωγικό τέχνασμα, σχεδιασμένο να αποσπάσει την προσοχή των εξαθλιωμένων Ελλήνων από το ξεπούλημα του Τσίπρα και του Βαρουφάκη στις νέες Γερμανικές απαιτήσεις λιτότητας. Ένας κυνικός αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δήλωσε στους Financial Times (12.3.15, σ. 6), «Αυτός (ο Τσίπρας) τους δίνει (ριζοσπάστες του ΣΥΡΙΖΑ) ένα κόκκαλο να γλείφουν».

Κανείς δεν περιμένει από την Γερμανική πολιτική ηγεσία να αλλάξει την σκληρή της θέση λόγω των αδικιών του παρελθόντος, πόσο ακόμα όταν προέρχονται από συνομιλητές που βρίσκονται στα γόνατα. Κανείς στην ΕΕ δεν λαμβάνει την απαίτηση του Τσίπρα στα σοβαρά. Τη βλέπουν ως μία κενή ‘ριζοσπαστική’ ρητορική για εσωτερική κατανάλωση.

Με τη συζήτηση του θέματος των Γερμανικών αποζημιώσεων που διαρκεί 70 χρόνια αποφεύγεται η ανάληψη πρακτικής δράσης σήμερα για την άρνηση ή μείωση των πληρωμών του παράνομου χρέους στις Γερμανικές τράπεζες και για την απόρριψη των επιταγών της Μέρκελ. Η εμφανής προδοσία των πιο βασικών δεσμεύσεων απέναντι στον εξαθλιωμένο Ελληνικό λαό έχει ήδη διαιρέσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω από το 40% της Κεντρικής Επιτροπής, συμπεριλαμβανομένης της Προέδρου του Κοινοβουλίου, διαφώνησαν με τις συμφωνίες Τσίπρα – Βαρουφάκη και την Τρόικα.

Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ ανέμεναν κάποια άμεση ανακούφιση και μεταρρυθμίσεις. Απογοητεύονται όλο και περισσότερο. Δεν περίμεναν ότι ο Τσίπρας θα διορίζε τον Γιάννη Βαρουφάκη, πρώην οικονομικό σύμβουλο του διεφθαρμένου νεο-φιλελεύθερου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου ως Υπουργό Οικονομικών. Ούτε πολλοί ψηφοφόροι εγκατέλειψαν μαζικά το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία πέντε χρόνια για να ξαναβρουν τους ίδιους κλεπτοκράτες και αδίστακτους καιροσκόπους στις κορυφαίες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, χάρη στην υπόδειξη του Αλέξη Τσίπρα.

Ούτε θα μπορούσε το εκλογικό σώμα να περιμένει κάποιον αγώνα αντίστασης και προθυμία αποσύνδεσης από την Τρόικα από τους εκπατρισμένους Αγγλο-Έλληνες καθηγητές που διόρισε ο Τσίπρας. Αυτοί οι πολυθρονάτοι αριστεροί («ιεροσπουδαστές του Μαρξισμού»), ούτε ασχολήθηκαν με μαζικούς αγώνες, ούτε υπέστησαν τις συνέπειες της παρατεταμένης ύφεσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα το οποίο ηγείται από εύπορους ανερχόμενους επαγγελματίες, ακαδημαϊκούς και διανοούμενους. Κυριαρχούν πάνω (και εις το όνομα αυτών) στην εξαθλιωμένη εργατική και κατώτερη έμμισθη μεσαία τάξη, αλλά προς το συμφέρον των Ελλήνων και ειδικότερα των Γερμανών τραπεζιτών.

Δίνουν προτεραιότητα στην ένταξη στην ΕΕ και όχι σε μια ανεξάρτητη εθνική οικονομική πολιτική. Συμμορφώνονται με το ΝΑΤΟ υποστηρίζοντας τη χούντα του Κιέβου στην Ουκρανία, τις κυρώσεις της ΕΕ στη Ρωσσία, την επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Συρία και στο Ιράκ και διατηρούν μια εκκωφαντική σιωπή στις στρατιωτικές απειλές των ΗΠΑ προς την Βενεζουέλα!

Βραζιλία: Μειώσεις στον Προϋπολογισμό, Διαφθορά και Εξέγερση των Μαζών

Το αυτοαποκαλούμενο Εργατικό Κόμμα της κυβέρνησης της Βραζιλίας που βρίσκεται στην εξουσία 13 χρόνια, υπήρξε ένα από τα πιο διεφθαρμένα καθεστώτα στη Λατινική Αμερική. Έχοντας την υποστήριξη μίας από τις μεγαλύτερες συνομοσπονδίες εργατών και πολλές οργανώσεις ακτημόνων εργατών και αφού μοίραζε την εξουσία με κεντροαριστερά και κεντροδεξιά κόμματα, μπόρεσε να προσελκύσει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια ξένων βιομηχανιών εξορυκτικής, χρηματοδότηση και αγρο-επιχειρηματικά κεφάλαια. Χάρη στη δεκαετή άνθηση των αγροτικών και ορυκτών αγαθών, στην εύκολη πίστωση και στα χαμηλά επιτόκια, το εισόδημα, η κατανάλωση και ο κατώτατος μισθός αυξήθηκαν ενώ τα κέρδη της οικονομικής ελίτ πολλαπλασιάστηκαν.

Μετά τις οικονομικές κρίσεις του 2009 και την πτώση των τιμών των βασικών εμπορευμάτων και ακριβώς πάνω στην εκλογή της νέας Προέδρου Ντίλμα Ρούσεφ (Dilma Rousseff) η οικονομία παρέμεινε στάσιμη. Η κυβέρνηση Ρούσεφ όπως και ο προκάτοχός της, Λούλα Ντα Σίλβα (Lula Da Silva), ευνόησαν τις αγρο-επιχειρήσεις έναντι των αιτημάτων των ακτημόνων αγροτικών εργατών για τη μεταρρύθμιση της γης. Το καθεστώς της προώθησε τους βαρόνους της ξυλείας και τους καλλιεργητές σόγιας που καταπατούσαν τις Ινδιάνικες κοινότητες και το τροπικό δάσος του Αμαζονίου.

Όταν εκλέχθηκε για δεύτερη θητεία η Ρούσεφ αντιμετώπισε μια μεγάλη πολιτική και οικονομική κρίση: εμβάθυνση της οικονομικής ύφεσης, δημοσιονομικό έλλειμμα και σύλληψη και δίωξη πολλών διεφθαρμένων εκπροσώπων του Εργατικού Κόμματος και συμμαχικών βουλευτών του Κογκρέσου καθώς και στελεχών της Petrobras.

Οι ηγέτες του Εργατικού Κόμματος και το ταμείο του Κόμματος έλαβαν εκατομμύρια δολάρια σε μίζες από κατασκευαστικές εταιρείες που εξασφάλιζαν συμβάσεις με την γιγαντιαία ημι-δημόσια εταιρεία πετρελαίου. Η Πρόεδρος Ρούσεφ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής της εκστρατείας υποσχέθηκε ότι θα «συνεχίσει να υποστηρίζει τα λαικά κοινωνικά προγράμματα» και ότι θα «εξαλείψει τη διαφθορά». Ωστόσο, αμέσως μετά την εκλογή της ενστερνίστηκε τις καθιερωμένες νεο-φιλελεύθερες πολιτικές και διόρισε ένα υπουργικό συμβούλιο από ακραίους νεο-φελελεύθερους της δεξιάς, συμπεριλαμβανομένου του τραπεζίτη της Bradesco, Joaquin Levy, ως Υπουργό Οικονομικών. Ο Levy πρότεινε να μειωθούν το ταμείο ανεργίας, οι συντάξεις και οι μισθοί του δημοσίου. Επιχειρηματολόγησε υπέρ της μεγαλύτερης απορρύθμισης των τραπεζών. Πρότεινε την χαλάρωση των νόμων περί προστασίας της απασχόλησης για την προσέλκυση κεφαλαίων. Προσπάθησε να δημιουργήσει πλεόνασμα του προϋπολογισμού και να προσελκύσει ξένες επενδύσεις εις βάρος της εργασίας.

Η Ρούσεφ, σταθερή στην προσκόλλησή της στο δόγμα του νεο-φελελεθερισμού, διόρισε την Katia Abreu, δεξιά γερουσιαστής, δια βίου πρωτοπόρος των συμφερόντων των αγρο-επιχειρήσεων και ορκισμένη εχθρός της αγροτικής μεταρρύθμισης, ως τη νέα Υπουργό Γεωργίας. Η γερουσιαστής Abreu που στέφθηκε «Mις αποψίλωση των δασών» από την Greenpeace βρήκε μεγάλη αντίσταση από το Κίνημα των Ακτημόνων Αγροτικών Εργατών (MST) και την συνομοσπονδία εργασίας αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Με την πλήρη υποστήριξη της Ρούσεφ η Abreu δρομολόγησε μία πορεία που αποτέλειωσε ακόμη και την ελάχιστη αναδιανομή της γης που εφαρμοζόταν κατά την πρώτη θητεία της Ρούσεφ στην εξουσία (ίδρυση οικιστικών εκτάσεων προς όφελος του λιγότερου από το 10% των ακτημόνων καταληψιών). Η Abreu ενέκρινε κανονισμούς που διευκόλυναν την επέκταση των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών και υπόσχεται να εκδιώξει βίαια τους Ινδιάνους του Αμαζονίου από τη γη που καταλαμβάνουν για τα συμφέροντα των μεγάλων αγροτικών επιχειρήσεων. Επιπλέον, υπόσχεται να υπερασπισθεί σθεναρά τους κτηματίες από τους καταληψίες ακτήμονες εργάτες.

Η ανικανότητα ή/και η απροθυμία της Ρούσεφ να απολύσει και να ασκήσει δίωξη κατά του ταμία του Εργατικού Κόμματος, ο οποίος είχε εμπλακεί σε δεκαετές σκάνδαλο δωροδοκίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, διόγκωσε τη μαζική αντίδραση.

Στις 15 Μαρτίου του 2015 πάνω από ένα εκατομμύριο Βραζιλιάνοι γέμισαν τους δρόμους σε ολόκληρη τη χώρα με επικεφαλείς τα δεξιά κόμματα αλλά με την στήριξη των λαϊκών στρωμάτων απαιτώντας άμεσα δίκες κατά της διαφθοράς, αυστηρές ποινές και ανάκληση των περικοπών του Levy στις κοινωνικές δαπάνες.

Η αντι-διαδήλωση υπέρ της Ρούσεφ από τη συνομοσπονδία εργατών [Central Workers Union (CUT)] και το κίνημα ακτημόνων εργατών [Movement of Landless Campesinos (MST)] συγκέντρωσε το ένα δέκατο αυτού του αριθμού – περίπου 100.000 διαδηλωτές. [σ.σ Απίστευτο κι όμως αληθινό αλλά έγινε. Μου θυμίζει τις πρώιμες διαδηλώσεις υπέρ της κυβέρνησης συριζα.]

Η Ρούσεφ απάντησε καλώντας σε ‘διάλογο’ και ισχυρίστηκε ότι στο θέμα της διαφθοράς είναι ‘ανοικτή σε προτάσεις’ αλλά απέρριψε ρητά οποιαδήποτε αλλαγή στις οπισθοδρομικές δημοσιονομικές πολιτικές της, στους νεοφιλελεύθερους διορισμούς του υπουργικού συμβουλίου και στην υιοθέτηση της αγρο-ορυκτής ατζέντας.

Σε λιγότερο από δύο μήνες το Εργατικό Κόμμα και η Πρόεδρός του έβαψαν ανεξίτηλα τους ηγέτες, τις πολιτικές και τους υποστηρικτές τους με το πινέλο της διαφθοράς και των οπισθοδρομικών κοινωνικών πολιτικών.

Η λαϊκή υποστήριξη έχει πέσει κατακόρυφα. Η δεξιά πτέρυγα δυναμώνει. Ακόμα και οι απολυταρχικοί ακτιβιστές φιλικοί προς τα στρατιωτικά πραξικοπήματα ήταν παρόντες στις μαζικές διαδηλώσεις, μεταφέροντας μηνύματα ‘μομφής’ και επιστροφής στην στρατιωτική διακυβέρνηση.

Όπως και στο μεγαλύτερο κομμάτι της Λατινικής Αμερικής, η δεσποτική δεξιά στη Βραζιλία είναι μια αυξανόμενη δύναμη καθώς ετοιμάζεται να πάρει την εξουσία από την κεντρώα αριστερά που υιοθετεί μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα σε όλη την περιοχή. Διάφορα κόμματα που χρίζονται ‘κεντροαριστερά’ όπως το Ευρύ Μέτωπο (Broad Front) στην Ουρουγουάη και το φιλοκυβερνητικό Κόμμα για τη Νίκη (Party for Victory) στην Αργεντινή, εμβαθύνουν τους δεσμούς τους με τον αγρο-ορυκτό εταιρικό καπιταλισμό.

Οι αβάσιμοι ισχυρισμοί από αριστερούς συγγραφείς των ΗΠΑ όπως ο Νόαμ Τσόμσκι ότι, «Η Λατινική Αμερική αποτελεί την εμπροσθοφυλακή ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό» είναι στην καλύτερη περίπτωση μια δεκαετία αργοπορημένοι και σίγουρα παραπλανητικοί. Έχουν εξαπατηθεί από τις λαϊκίστικες πολιτικές διακηρύξεις και αρνούνται να αναγνωρίσουν την αποσύνθεση των κεντροαριστερών καθεστώτων με αποτέλεσμα να μην βλέπουν τον τρόπο με τον οποίο οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους εκτρέφουν μαζική λαϊκή δυσαρέσκεια. Τα καθεστώτα τα οποία υιοθετούν οπισθοδρομικές κοινωνικο-οικονομικές πολιτικές δεν πρωτοπορούν στην κοινωνική χειραφέτηση.

Συμπέρασμα

Τι ευθύνεται για αυτές τις απότομες ανατροπές και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις των πρόσφατα εκλεγμένων και δήθεν ‘αριστερών κομμάτων’ στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική;

Κάποιος θα περίμενε αυτό το είδος συμπεριφοράς από τους Δημοκρατικούς του Ομπάμα στη Βόρεια Αμερική ή από το Νέο Δημοκρατικό Κόμμα στον Καναδά . . . Αλλά πιστεύαμε ότι στη Γαλλία, με τις δημοκρατικές της παραδόσεις, ένα σοσιαλιστικό καθεστώς που υποστηρίζεται από αντι-καπιταλιστές αριστερούς θα εφάρμοζε τουλάχιστον προοδευτικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Ένας στρατός προοδευτικών μπλόγκερ μας είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον χαρισματικό του ηγέτη και τη ριζοσπαστική ρητορική του, θα εκπλήρωνε τουλάχιστον τις στοιχειώδεις υποσχέσεις του, αποτινάσσοντας το ζυγό της κυριαρχίας της Τρόϊκας και ότι θα έκανε το πρώτο βήμα για το τέλος της ένδειας, παρέχοντας ηλεκτρισμό σε 300.000 εξαθλιωμένα νοικοκυριά. Οι ‘προοδευτικοί’ μας είπαν επανειλημμένως ότι το Εργατικό Κόμμα έβγαλε 30 εκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια. Ισχυρίστηκαν ότι ένας πρώην ‘τίμιος εργαζόμενος στη βιομηχανία αυτοκινήτων’ (0 Λούλα Ντα Σίλβα) δεν θα επέτρεπε ποτέ στο Εργατικό Κόμμα να επανέλθει στις νεοφιλελεύθερες περικοπές του προϋπολογισμού και να συμμαχήσει με τους υποτιθέμενους ‘ταξικούς εχθρούς’ του. Οι αριστεροί καθηγητές των ΗΠΑ αρνήθηκαν να δώσουν προσοχή στη ληστεία δισεκατομμυρίων δολαρίων του Εθνικού Υπουργείου Οικονομικών της Βραζιλίας επί της θητείας των δύο Προέδρων του Εργατικού Κόμματος.

Πολλές εξηγήσεις για αυτές τις πολιτικές απάτες έρχονται στο μυαλό. Πρώτον, παρά τις λαϊκές ή τις ‘εργατίστικες’ αξιώσεις τους, τα κόμματα αυτά διοικούνταν από δικηγόρους της μεσαίας τάξης, επαγγελματίες και συνδικαλιστές γραφειοκράτες οι οποίοι ήταν οργανικά αποσυνδεδεμένοι από τη βάση της μάζας. Κατά τη διάρκεια των προεκλογικών εκστρατειών και στην προσπάθεια αναζήτησης ψήφων, αγκάλιασαν προσωρινά τους εργαζόμενους και τους φτωχούς ενώ στη συνέχεια πέρασαν τον υπόλοιπο χρόνο τους σε ακριβά εστιατόρια κάνοντας ‘συμφωνίες’ με τραπεζίτες, επιχειρηματίες χορηγούς δωροδοκιών και ξένους επενδυτές για να χρηματοδοτήσουν την επόμενη εκλογή τους, το ιδιωτικό σχολείο των παιδιών τους και τα πολυτελή διαμερίσματα των ερωμένων τους …

Για ένα διάστημα όταν η οικονομία ανθούσε, τα μεγάλα εταιρικά κέρδη, τα φακελάκια και οι δωροδοκίες πήγαιναν χέρι-χέρι με τις αυξήσεις των μισθών και των προγραμμάτων κατά της φτώχειας. Αλλά όταν ξέσπασε η κρίση οι ‘δημοφιλείς’ ηγέτες ανακοίνωσαν ότι η ‘δημοσιονομική λιτότητα ήταν αναπόφευκτη’ καθώς πήγαιναν σαν επαίτες στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς αφέντες τους.

Σε όλες αυτές τις χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, οι ηγέτες της μεσαίας τάξης της Αριστεράς φοβόντουσαν το πρόβλημα (καπιταλιστική κρίση) και την πραγματική του λύση (ριζική μεταμόρφωση). Αντ’ αυτού στράφηκαν προς την ‘μόνη λύση’: προσέγγισαν τους καπιταλιστές ηγέτες και προπάθησαν να πείσουν τις επιχειρηματικές ενώσεις και κυρίως τους οικονομικούς τους αφέντες ότι ήταν ‘σοβαροί και υπεύθυνοι πολιτικοί’, πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τα κοινωνικά προγράμματα και να ενστερνιστούν τη δημοσιονομική λιτότητα. Για εγχώρια κατανάλωση καταριώντουσαν και απειλούσαν την ελίτ παρέχοντας μία θεατρική παράσταση για να διασκεδάσουν τους πληβείους οπαδούς τους πριν συνθηκολογήσουν!

Κανένας από τους ακαδημαϊκούς που μετατράπηκαν σε αριστερούς ηγέτες δεν έχει στενούς και σταθερούς δεσμούς με τους μαζικούς αγώνες. Ο ‘ακτιβισμός’ τους περιλαμβάνει την ανάγνωση εργασιών στο ‘κοινωνικό φόρουμ’ και διαλέξεις στα συνέδρια περί ‘χειραφέτησης και ισότητας’. Η αθέτηση των πολιτικών τους θέσεων και η δημοσιονομική λιτότητα δεν θα θέσουν σε κίνδυνο την οικονομική τους κατάσταση. Εάν τα κόμματα της Αριστεράς διωχθούν από εξαγριωμένα μέλη και ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα, οι αριστεροί ηγέτες φτιάχνουν τις βαλίτσες τους και επιστρέφουν στην άνετη μόνιμη εργασία τους ή στο δικηγορικό τους γραφείο. Δεν χρειάζεται να ανησυχούν για μαζικές απολύσεις ή μειωμένες συντάξεις. Στον ελεύθερο χρόνο τους θα βρουν χρόνο να καθίσουν και να γράψουν άλλη μία εργασία για το πως η ‘κρίση του καπιταλισμού’ υπονόμευσε την καλοπροαίρετη κοινωνική τους ατζέντα ή για το πώς βίωσαν την ‘κρίση της Αριστεράς’.

Λόγω της αποσύνδεσής τους από τα δεινά των εξαθλιωμένων και των ανέργων, οι αριστεροί της μεσαίας τάξης είναι αδιάφοροι στην ανάγκη να έρθουν σε ρήξη με το σύστημα. Στην πραγματικότητα μοιράζονται την ίδια κοσμοθεωρία με τους δήθεν συντηρητικούς αντιπάλους τους: πιστεύουν και αυτοί στο ‘ή καπιταλισμός ή χάος’. Αυτό το δανεισμένο κλισέ πλασάρεται ως ένας βαθύς στοχασμός των διλημμάτων των δημοκρατικών σοσιαλιστών. Οι αριστεροί ηγέτες και σύμβουλοι της μεσαίας τάξης χρησιμοποιούν πάντα το άλλοθι των ‘θεσμικών περιορισμών’. Θεωρητικοποιούν την πολιτική τους ανεπάρκεια – δεν αναγνωρίζουν ποτέ τη δύναμη των οργανωμένων λαϊκών κινημάτων.

Η πολιτική τους δειλία είναι δομική και οδηγεί στην εύκολη προδοσία: επικαλούνται ότι, ‘η κρίση δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να πειραματιζόμαστε με το σύστημα’.

Για τη μεσαία τάξη ο ‘χρόνος’ μετατρέπεται σε πολιτική δικαιολογία. Οι ηγέτες της μεσαίας τάξης των λαϊκών κινημάτων, χωρίς τσαγανό ή κάποιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα, μιλάνε πάντα για αλλαγή …. στο μέλλον …

Αντί να διοργανώσουν μαζική πάλη τρέχουν πέρα ​​δώθε, από τα οικονομικά εξουσιαστικά κέντρα στις Κεντρικές Επιτροπές τους, συγχέοντας τους ‘διαλόγους’ οι οποίοι καταλήγουν στην υποταγή με την προβλεπόμενη αντίσταση.

Στο τέλος, ο λαός θα τους ανταμείψει γυρίζοντας την πλάτη του και απορρίπτοντας τις εκκλήσεις τους να επανεκλεγούν ‘για άλλη μία ευκαιρία’.

Δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία. Αυτή η ‘Αριστερά’ θα απαξιωθεί στα μάτια όλων εκείνων που προδόθηκε η εμπιστοσύνη τους..

Η τραγωδία είναι ότι ολόκληρη η αριστερά θα αμαυρωθεί. Ποιος μπορεί να πιστέψει τα ωραία λόγια της ‘απελευθέρωσης’, τη ‘θέληση για ελπίδα’ και την ‘επιστροφή της κυριαρχίας’ όταν έχει ζήσει για χρόνια το αντίθετο;

Στη Βραζιλία, στη Γαλλία και στην Ελλάδα, η αριστερή πολιτική θα χαθεί για μια ολόκληρη γενιά τουλάχιστον.

Η Δεξιά θα γελοιοποιήσει το ανοιχτό φερμουάρ του Ολάντ, την ψεύτικη ταπεινοφροσύνη της Ρούσεφ, τα απατηλά θεατριλίκια του Τσίπρα και τα καραγκιοζιλίκια του Βαρουφάκη.

Οι άνθρωποι θα καταριούνται την ανάμνησή τους και το ότι πρόδωσαν έναν ευγενή σκοπό.

***

Μετάφραση Φαίη/Αβέρωφ

Σχετικά με τον James Petras

Ο Ελληνοαμερικανός Τζέϊμς Πέτρας, πρώην σύμβουλος του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα, του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή και του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι συγγραφέας, αναλυτής και επίτιμος καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Binghamton της Νέας Υόρκης. Έχει συγγράψει περισσότερα από 62 βιβλία που έχουν εκδοθεί σε 29 γλώσσες και πάνω από 600 άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, συμπεριλαμβανομένων των: American Sociological Review, British Journal of Sociology, Social Research και Journal of Peasant Studies. Έχει μακρά ιστορία δέσμευσης στην κοινωνική δικαιοσύνη και έχει ασχοληθεί ιδιαιτέρως με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας από το 1992 έως το 2004 και το Κίνημα των Ανέργων της Αργεντινής από το 2000 έως το 2006. Γράφει μια μηνιαία στήλη για τη Μεξικανική εφημερίδα La Jornada και στο παρελθόν για την Ισπανική εφημερίδα El Mundo. Ο Δρ Πέτρας έλαβε το Β.Α. του από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης και το Διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ. Μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του εδώ

ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Ψάρεψα την εκπομπή «Διάλογος» με τον Μιχάλη Νευραδάκη [3 Απριλίου 2015]

Στη συνέντευξη ο Petras μιλάει για την συνεργασία του με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τους λόγους για τους οποίους πιστεύει ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η οικογένεια Παπανδρέου κατέστρεψαν την Ελλάδα. Ο Τζέϊμς Πέτρας εξηγεί πως το ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει στα ίδια βήματα με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και προσφέρει τις δικές του προτάσεις για τις πολιτικές που πιστεύει ότι θα πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα για να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της λιτότητας και της οικονομικής κρίσης.

Ο ΤΖΕΪΜΣ ΠΕΤΡΑΣ, ΠΡΩΗΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΤΟΥ ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ.

«Ο Τσίπρας είναι η μετανσάρκωση του Ανδρέα Παπανδρέου»