Περί κρατικής βίας

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Εδώ και μερικές δεκαετίες ο Ούγγρος νομπελίστας της βιολογίας Τ. Γκιέρκυϊ, ανατέμνοντας την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ, έγραφε και τα εξής: «Ο Πρόεδρος Τζόνσον ποτέ δεν έσπασε κανένα κρανίο ή τζάμι και σύμφωνα με τα συνήθη σταθμά δεν υπήρξε βίαιος. Αλλά αν επεκτείνουμε την έννοια της βίας και στην παθητική βία, τότε πρέπει να τον κατατάξουμε στις πιο βίαιες προσωπικότητες της πολιτικής ιστορίας» (βλ. το δοκίμιο του: «Ο Τρελλός Πίθηκος», εκδ. 7η, «Λογοθέτης» 1991, σελ. 43). Το έγραψα πολλάκις: Η κρατική βία είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την ατομική βία που σπάει ένα κεφάλι ή φτύνει έναν υπουργό, από την κρατική βία που μπορεί να συνεπάγεται εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Αυτά για τους πολέμους!

Όσο για τις αποφάσεις των κυβερνήσεων σε περιόδους ειρηνικές, όπως π.χ. αυτές που πήραν οι ελληνικές κυβερνήσεις τα χρόνια των κοινωνιοκτόνων μνημονίων, όχι μόνο καταδικάζουν το λαό στην πείνα αλλά οδηγούν τους Έλληνες κατά συρροή στην αυτοκτονία.

Αυτούς ο νομπελίστας βιολόγος τους κατατάσσει στην κατηγορία εκείνων που ασκούν παθητική βία.

Για τους λόγους αυτούς, σ’ ένα κείμενό μου «Περί βίας», έγραφα: «Καταλήγοντας θα έλεγα ότι η βία αποτελεί ουσιώδες στοιχείο των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων και άλλοτε (και κατά κανόνα) ασκείται από το κράτος ποικιλοτρόπως και άλλοτε από τις καταπιεσμένες μάζες συλλογικά ή ατομικά…» (βλ. το ομότιτλο άρθρο μου στο μηνιαίο περιοδικό «ΗΛΙΑΙΑ», τευχ. Σεπτεμβρίου 2014). Όταν το κράτος ασκεί βία με βόμβες ατομικές ή ναπάλμ, τα «γκαζάκια» των δήθεν τρομοκρατών είναι παίγνιον.

Αθήνα 05/05/2015
Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Φωτογραφία από το Claremont Port Side