ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ – Οι βροχές ..

Του Ν. Ι. ΜΕΡΤΖΟΥ
Πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών. Σπουδών

ΑΥΤΕΣ οι βροχές. Πόσων ειδών δεν είναι. Κλαψιάρικες και χαρωπές, ζεστές και παγωμένες, μόνιμες και περαστικές. Δεν φέρνουν μόνον την γονιμότητα, την σιωπή, την νοσταλγία. Φέρνουν και το μήνυμα της κάθε εποχής.

Ατέλειωτες οι φθινοπωρινές. Να ‘χει φύλλα νεκρά στους δρόμους και στους κήπους, να ‘ναι γκρίζος μουντός ο ουρανός, ανεξερεύνητος. Και να στάζει το νερό ίσα μέσ’ στην καρδιά των ανθρώπων. Χαμηλώνει ο ουράνιος θόλος, εγγίζει ο ορίζοντας την γη, κλείνουν παντού τα παράθυρα πάνω στις σιωπηλές ψυχές. Και βρέχει. Δεν είναι μόνον θρηνωδία. Είναι και επιτάφια πλάκα. Ψυχρή και μόνιμη που σφραγίζει για πάντα – θαρρείς – την χαρά και την ανοιχτωσιά του καλοκαιριού. Με το σεπτεμβριανό πρελούντιο πρώτα, με την οκτωβριανή συνέχεια ύστερα, με την νοεμβριανή τελεσιδικία μετά. Κλείνουν το παραπέτασμα του ουρανού και κουρνιάζουν τα ζωάκια μέσα στους γυμνούς θάμνους, όπου ρέει και ρέει η βροχή.

Αδιάφορη, γυμνή από μηνύματα και από αισθήματα η χειμερινή βροχή. Σαν πέσει και δεν πέσει το ίδιο κάνει. Η παρένθεση έχει κλείσει οριστικά πίσω της, δεν απομένει παρά η αβεβαιότης ανάμεσα στο χιονόνερο και στο χιόνι. Και ύστερα οι φεβρουαρινές βροχές.

Βροχές με υπονοούμενα εαρινά τον Φλεβάρη. Δεν σηκώνουν εκείνην την Απριλιάτικη μοσχοβολιά, αλλά κάτι το αδιόρατο – ένα μήνυμα ανοιξιάτικο – ρέει μαζί με το νερό που πότε πότε ψαύει το πρόσωπο και το νοιώθεις μια παγωμένο απομεινάρι του χειμώνα και μια χλιαρό προπομό του Απρίλι. Έως ότου έρθει εκείνη η άγια βροχή της Μεγάλης Παρασκευής.

Τό ‘χετε παρατηρήσει; Δεν πέρασε Μεγάλη Παρασκευή, χωρίς το δάκρυ του ουρανού. Σύμπτωση ίσως, ατμοσφαιρικές συνθήκες πιθανόν. Πάντως είναι μία άλλη βροχή – μοναδική – αυτή της Μεγάλης Παρασκευής. Φορτωμένη με τα μύρα των εσώτατων κήπων. Ήρεμη. Διακριτική. Δεν μουσκεύει καν. Υπογραμίζει μόνον. Υπογραμίζει το «Γλυκύτατόν μου Έαρ». Συμβαδίζει με την επιτάφεια πομπή. Κρατάει τον ίσο των θρήνων. Και εισφέρει, επάνω εις την «σινδόνην την καθαράν» την άθατη θλίψη της στο βάθος της οποίας υποφώσκει η βεβαιότης της χαράς. Καθαρά εαρινή βροχή. Αλλ’ όχι τελείως. Διότι είναι και άλλες βροχές. Οι μεταπασχαλινές. Μεθούν οι μεταπασχαλινές βροχές. Μιά μπαταριά νερού αρκεί για να ξυπνήσει, την εσπέραν, η εαρινή συμφωνία. Να ξεχυθούν οι μοσκοβολιές από τις κρεμασμένες μυρσίνες, να ανοίξουν τα μπουμπούκια, να αστράψουν τα κρόσια της πασχαλιάς και του αγιοκλήματος. Και να σαλπίσει όλη η Πλάση έρωτα. Στα ταπεινά μούσκλια των βράχων, στις φτωχικές αυλές, στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους, στις σιωπηλές γωνίες, στην ζαφειρένια ακρογιαλιά. Παντού όπου υποψία ζωής, σάλπισμα εμβατήριο. Παιάνας αυτές οι βροχές που κυλούν ξαφνικά από ψηλά και αποπλένουν τα αυτοκίνητα από τη σκόνη και τους γέροντες από το φορτίο των ετών. Όλα καινούρια, έτοιμα να σαλπάρουν.

Και οι καλοκαιρινές μπόρες; Αλλά ας μην φτάσουμε έως αυτές. Μας φτάνουν επί του παρόντος οι φεβρουαρινές. Περιέχουν κάποιο υπονοούμενο εαρινό. Ένα καρδιοχτύπι δηλαδή για όλα όσα περιμένουμε.

###

Από το περιοδικό «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΖΩΗ»
Φεβρουάριος 1990
Τεύχος 285

Για την αντιγραφή, Φαίη/Αβέρωφ