Η ανάπτυξη πάει στα βουνά;

Εικόνα από:www.ekriti.gr

από psileashampos

Του Καθηγητή Ηλία Φιλιππίδη, Δρ. Κοινωνιολογίας – Νομικού,
Αντιπρoέδρου του Κρητικού Λαϊκού Πανεπιστημίου.

.

Στον τρελό τόπο που ζούμε, η λογική της αναπτύξεως είναι τελικά αυτή που παίρνει τα βουνά, ενώ η τρέλα που χαρακτηρίζει την πολιτική μας ζωή τα τελευταία χρόνια, μπαινοβγαίνει στα υπουργικά κτήρια της πρωτεύουσας.

Ενα μεσημέρι παρακολούθησα στη ΝΕΡΙΤ την πολύ αξιόλογη και χρήσιμη εκπομπή «Αυτοί που πήραν τα βουνά», η οποία ήταν αφιερωμένη στην «Μαρία της Γουμένισσας». Η Μαρία, στα 35 της, άφησε την δουλειά της στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε στον τόπο καταγωγής της, στο Όρος Πάικο του Νομού Κιλκίς, όπου λειτουργεί τουριστικό ξενώνα. Είναι μια εκπληκτική γυναίκα με ξεκάθαρη σκέψη. Νομίζω ότι αν το 15% των Ελλήνων είχαν την σκέψη της Μαρίας, ή συμπαραστέκονταν στις Μαρίες του κάθε τόπου, η χώρα μας θα ήταν Ελβετία. Η Μαρία σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία επί θεμάτων αναπτύξεως.

Συστηματοποιώ αυτά που άκουσα από την Μαρία:

1. Η δεδομένη κατάσταση: «Επί 35 χρόνια κάνω διακοπές στην Γουμένισσα. Ο τόπος έχει μείνει πίσω. Καμιά βελτίωση όλα αυτά τα χρόνια».

Οι αιτίες:

α. Τά μίση του παρελθόντος. Οι παλαιότεροι είχαν πολύ μίσος μεταξύ τους και έχουν ενσταλάξει το δηλητήριο του μίσους στις ψυχές των νεοτέρων.

β. Υπάρχει παραδοσιακή αντιπαλότητα ανάμεσα στις τοπικές περιοχές. Οι αντιπαλότητες αυτές αναμοχλεύτηκαν και εντάθηκαν με τις μεταρρυθμίσεις της τοπ. αυτοδιοικήσεως του «Καποδίστρια» και του «Καλλικράτη».

γ. Στις τοπικές κοινωνίες υπάρχουν τοπικοί παράγοντες, οικονομικοί ή κομματικοί, οι οποίοι θέλουν να ελέγχουν την περιοχή τους. Αυτοί δεν ανησυχούν που ο κόσμος φεύγει, αντιθέτως τους συμφέρει να λιγοστεύει ο κόσμος, διότι έτσι ελέγχουν καλύτερα την περιοχή τους. Ειδικότερα εχθρεύονται τους νέους, διότι δεν τους ελέγχουν.

2. Πρέπει να αλλάξουμε την κατάσταση. Πρέπει να αγωνιστούμε ο καθένας στον τόπο του, για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση.

Τι χρειάζεται αυτός ο αγώνας :

α. Η αισιοδοξία δεν λέει τίποτε. Αν παραμένει μια συναισθηματική κατάσταση χωρίς αντιπαράθεση με την πραγματικότητα, είναι απλώς μια χαζοχαρούμενη αντίδραση. Η αισιοδοξία αποκτά νόημα και περιεχόμενο μόνο ως αποτέλεσμα της θελήσεως. Όταν ταυτίζεται με την αποφασιστικότητα του αγώνα.

β. Ο αγώνας χρειάζεται συνεργασία. Συνεργασία με τους κατοίκους της περιοχής μας, συνεργασία και με τις γειτονικές περιοχές με τις οποίες μας χωρίζουν παραδοσιακές αντιπαλότητες και τοπικισμοί. Ιδιαίτερα χρειάζεται συνεργασία μεταξύ των νέων, να μένουν στο τόπο τους.

Η Μαρία πήρε την πρωτοβουλία να δημιουργήσει την «Ανεξάρτητη Κίνηση Νέων» της Γουμένισσας, για να συμβάλουν στην ανάπτυξη της περιοχής τους.

γ. Η μεγαλύτερη αντίδραση προέρχεται από αυτούς που λένε ότι η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει, ότι ο Έλληνας δεν αλλάζει. «Μας λένε: τι προσπαθείτε, δεν αλλάζει τίποτε».

Αν μπορούσαμε να μπούμε στην ψυχή αυτών των Ελλήνων που αντιδρούν στις ποιοτικές αλλαγές, θα διαπιστώναμε ότι οι ίδιοι ποτέ δεν μπήκαν στην σκέψη να κάνουν καλύτερο τον εαυτό τους σε κάτι. Αν έχεις προσπαθήσει να κάνεις καλύτερο τον εαυτό σου, δεν μπορείς μετά να λες ότι οι άλλοι δεν αλλάζουν.

Το συμπέρασμα είναι ότι η αλλαγή προς το καλύτερο πρέπει να ξεκινά από τον εαυτό μας. «Πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε τον εαυτό μας καλύτερο και τότε θα διαπιστώσουμε ότι μπορούμε να αγωνιστούμε για να κάνουμε και την κοινωνία μας καλύτερη».

3. Εξίσου εύστοχες ήταν οι παρατηρήσεις της Μαρίας για την διαφορά της ζωής στην πόλη και την επαρχία: «Στην πόλη υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν να μην είναι αρκετός ο αέρας που αναπνέουν, ασφυκτιούν. Αυτό φαίνεται στον τρόπο που οδηγούν. Εδώ στο βουνό αισθάνεται ο καθείς ότι ο αέρας φθάνει και περισσεύει για όλους, ηρεμείς».

Η Μαρία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο ανταγωνισμός βασικά αποτελεί παθολογικό γνώρισμα όλων των Ελλήνων, αφού τον κουβαλάμε μέσα μας. Ο ανταγωνισμός δεν μας κάνει ευτυχισμένους, αντιθέτως κάνει μίζερη την ζωή μας και αποτελεί βασική αιτία της συνολικής καταρρεύσεως της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής λειτουργίας του κράτους μας. Αν θέλουμε να ανακάμψει και να πάει μπροστά ο τόπος μας, μία είναι η λύση: να συνειδητοποιήσουμε το πρόβλημα και να καταπολεμήσουμε τον ανταγωνισμό με την συνεργασία.

Αν σε κάτι ο ανταγωνισμός είναι χρήσιμος, είναι για να κάνουμε τον εαυτό μας καλύτερο. Ας είμαστε λοιπόν ανταγωνιστικοί μόνο με τον εαυτό μας. Να μην του χαριζόμαστε, να μην τον αφήνουμε να μας κατευθύνει αυτός.

Ας προσθέσω και εγώ ως συγγραφέας του άρθρου μια εικόνα η οποία ταιριάζει απόλυτα στον κόσμο της Μαρίας: ο εαυτός μας είναι το άλογο και εμείς οι αναβάτες, όχι το αντίθετο. Γιαυτό πρέπει να εκπαιδεύουμε και να οδηγούμε το άλογο, για να μας πηγαίνει όπως θέλουμε εμείς και όχι αυτό.

Πηγή:Κοινωνική Ανατολή

.