Α. Τσίπρας: Εμείς θα παίζουμε τη φλογέρα και οι «Αγορές» θα χορεύουν!

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

,

Πρόκειται για ένα παμπάλαιο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνιολογικό ζήτημα, το οποίο αποτέλεσε το κεντρικό ζήτημα διαμάχης ανάμεσα στον υλισμό, του Μαρξ και τον ιδεαλισμό του Πλάτωνος και κατ’ επέκταση ανάμεσα στον σοσιαλισμό – κομμουνισμό και τη φιλελεύθερη αστική δημοκρατία.

Αυτή η διαμάχη έγινε πιο σαφής και πήρε έντονα χαρακτηριστικά από τότε που ο Μαρξ, στον πρόλογο της πολιτικής οικονομίας, στα 1859 χάρασσε και τούτες τις γραμμές, οι οποίες έμελλε να χωρίσουν την ανθρωπότητα σε δύο κόσμους. Απ’ εδώ οι υλιστές και απ’ εκεί οι ιδεαλιστές (χονδρικά).

«Με τη μεταβολή της οικονομικής βάσης ανατρέπεται περισσότερο ή λιγότερο γοργά ή αργά ολόκληρο το τεράστιο εποικοδόμημα».

Πρόκειται γι’ αυτό που στις κοινωνίες των ανθρώπων και της επιστήμης πολιτογραφήθηκε ως ιστορικός και διαλεκτικός υλισμός τον οποίο, υποτίθεται, ότι γνωρίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ και προεχώντος ο πρόεδρός του και καλό θα τους έκανε αν μελετούσαν το σχετικό μου έργο: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία. Διαλεκτικές και φυσιολογικές αντιφάσεις της κοσμοθεωρίας του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού», εκδ. β’ «Πελασγός» – Γιαννάκενας – Αθήνα 2013).

Από την κριτική κατά του ιστορικού υλισμού περιορίζομαι μόνο σ’ αυτή την οποία άσκησε ο δάσκαλός μου στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών (ουδεμία σχέση έχουσης με το σημερινόν σκοταδιστικόν Πάντειον Παν/μιον), ο οποίος ήδη από το 1933 εξέδωσε το έργον του: «Πολιτική και Οικονομία».

Στο έργο του αυτό ο εθνικιστής, Ελληνολάτρης και αντικομμουνιστής Βεζανής, αντικρούοντας την άποψη του Φρ. Ένγκελς ότι «η οικονομία είναι ισχυροτέρα της πολιτικής», προσκομίζοντας τη δική του επιχειρηματολογία, κατέληγε στο αντίστροφο: «Η πολιτική είναι ισχυροτέρα της οικονομίας» διότι:

Α) «Η οικονομία δεν είναι μια μηχανή τυφλή η εις μηχανισμός…»

Β) Η πολιτική καθό αποτελούσα εμφάνισιν κρατικής δυνάμεως ήτις αποτελεί καθ’ ορισμόν την ισχυροτέραν εν ενί κοινωνικώ κύκλω, είναι και ισχυροτέρα των δια την τιμήν και περί εαυτήν συγκρουόμενων δυνάμεων»

Γ) Τα όρια της πολιτικής δυνάμεως (τα οποία δεν είναι δυνατόν παρά να υπάρχουν), αυτά ακριβώς προσπάθησε να καταδείξει και να καθορίση η παρούσα μελέτη» (βλ. οπ.π. σελ. 15 και 99).

Αυτή ήταν η επιχειρηματολογία, του μετέπειτα καθηγητού της Γενικής πολιτειολογίας και του Συνταγματικού Δικαίου, στην εργασία του αυτή που γράφτηκε πριν συμπληρώσει τα τριάντα του χρόνια.

Έκτοτε ο δάσκαλος διαψεύστηκε όπως το απέδειξε η ζωή και όπως αυτή καταγράφεται και στο πιο πάνω έργο μου.

Η μαρξική θεωρία έχει αρκετές ουτοπικές θέσεις αλλά και αρκετές ρεαλιστικές, όπως π.χ. η συγκέντρωση του κεφαλαίου και η υπεροχή της οικονομίας έναντι της πολιτικής.

Τούτη την τελευταία τη βιώνει η ανθρωπότητα, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, με την προκλητική ασυδοσία των «Αγορών», μπροστά στις οποίες οι πολιτικοί φαντάζουν μαριονέτες.

Των πραγμάτων ούτως εχόντων θα έλεγα στο ΣΥΡΙΖΑ να μην προκαλεί τις «Αγορές», γιατί αυτές έχουν το πάνω χέρι. Αυτές παίζουν τη φλογέρα και τ’ ανθρωπάκια της πολιτικής χορεύουν αναλόγως.

Η Ελλάς, που αρμενίζει σε πελάγη θολούρας και ημιμάθειας ζει τούτο το οξύμωρο πολιτικό φαινόμενο.

Ο μεν… αστός ιδεαλιστής ν’ αγκαλιάζει τις «Αγορές», ο δε… μαρξιστής (;) Τσίπρας και οι περί αυτών να τις αποκηρύσσουν – αποκηρύσσοντας έτσι και τον μαρξισμό – παίζοντας την… ιδεαλιστική φλογέρα.

Αλαλούμ, αλαλούμ, πάμε για το.. χαρτούμ.

Αθήνα 03/02/2015
Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

Υ.Γ. Γράφτηκε προεκλογικά

.

Εικόνα από το sodahead.com