Δημοκρατία ή Δεινών-κρατία;

Εικόνα από:lelombrik.net

 από psileashampos

Σαράντα χρόνια μετά την έναρξη της λεγόμενης μεταπολίτευσης και μακρυά από κάθε συναισθηματισμό, εμπάθεια, προπαγάνδα ή συνθηματολογία, αξίζει, πιστεύω και είναι καιρός να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως λαός και ως πρόσωπα ο καθένας ξεχωριστά. Ωστόσο πριν ξεκινήσει μια οποιαδήποτε τέτοια διαδικασία, θα πρέπει πρωτίστως να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα: θα πρέπει να πάψουμε να λέμε ψέμματα τόσο στους άλλους όσο -και κυρίως- στον εαυτό μας.

Αρχικά θα πρέπει να κάνουμε κάποιες παραδοχές, όπως κάθε καλός μελετητής που θέλει να καταλήξει σε κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα, προκειμένου ν” αποκαταστήσει τα σφάλματα του παρελθόντος και να προοδεύσει. Μια από τις παραδοχές αυτές σίγουρα θα πρέπει να αφορά στον ρόλο του πολιτεύματος στη ζωή μας και στην ιεραρχική του θέση μεταξύ των αρχών μας. Η δημοκρατία ή οποιοδήποτε άλλο πολίτευμα, είναι ένα εργαλείο το οποίο θα πρέπει να εξασφαλίζει στο έθνος, στην πατρίδα και ιδιαίτερα στο λαό -ως κυριότερο συστατικό των δυο προηγούμενων- την ελευθερία, την πρόοδο, την ασφάλεια, γενικότερα μια αξιοπρεπή διαβίωση και τελικά την πνευματική και πολιτισμική ανέλιξη και ανάδειξη.

Η ιεροποίηση ενός πολιτεύματος δεν έχει κανένα νόημα, ειδικά αν αυτό δεν εξυπηρετεί όλα τα ανωτέρω. Κάτι τέτοιο έχει συντελεστεί τα τελευταία σαράντα χρόνια στην πατρίδα μας. Συγκεκριμένα έχει χτιστεί ένας βωμός, ένα ιερό θα λέγαμε τέμενος της δημοκρατίας, γύρω από το οποίο έχουν πλασθεί διάφοροι εύηχοι μύθοι. Θα έλεγε κανείς ότι όλα αυτά έγιναν προς όφελος του λαού και της πατρίδας, αλλά, φευ! το αποτέλεσμα της διαδικασίας της μεταπολίτευσης δε μαρτυρεί κάτι τέτοιο.

Αντιθέτως, οι κύριοι πρωταγωνιστές αυτής της μυθοπλασίας ήταν και οι αρχιτέκτονες της διάβρωσης του πολιτεύματος δια της απαξιώσεως των θεσμών και της αναίσχυντης καταστρατήγησης όλων των θεσμίων του. Άρα ποιος ο στόχος της εύηχης μυθοπλασίας; Πολύ απλά, ιεροποιώντας την κοινοβουλευτική δημοκρατία, δημιουργείς ένα αδιαπέραστο τείχος προστασίας ενός καλοστημένου συστήματος αρπαγής και ασυδοσίας. Μήπως αυτό σημαίνει ότι η δημοκρατία είναι ένα απαράδεκτο πολίτευμα που ενισχύει τους κλέφτες τους διαπλεκόμενους ή τους κάθε λογής εθνοπροδότες; Όχι! και πάλι όχι. Η δημοκρατία ή ακόμη και η ευρύτερη φιλελεύθερη κοινωνική κατάσταση είναι μια ευεργεσία για το ανθρώπινο πρόσωπο, εφόσον σέβεται την αδήριτη ανάγκη του να ζει και να εκφράζεται ελεύθερα. Μολαταύτα, προκειμένου να λειτουργήσει σωστά, προϋποθέτει κάποιες απαραίτητες συνθήκες.

Ο λαός που διοικείται δημοκρατικά, δηλαδή που ο ίδιος διοικεί τον εαυτό του, πρέπει να είναι πνευματικά καλλιεργημένος και ευαισθητοποιημένος περί τα κοινά τόσο της τοπικής κοινωνίας του όσο και της ευρύτερης πατρίδος. Θα πρέπει να ασχολείται, να γνωρίζει, να κρίνει ορθά, χωρίς εμπάθειες και μικροϋπολογισμούς. Κοντολογίς, το πρόσωπο που ανήκει σε μια τέτοια κοινωνία θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό: την ανία του, την αδιαφορία του, τη ρηχότητά του κλπ κλπ. Και πάλι, όποιος θέλει να επιτύχει το αντίθετο αποτέλεσμα, της αποτυχίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, δεν έχει παρά να καλλιεργήσει τα πάθη αυτά, με τη συνεργία του λαϊκισμού και των μέσων προπαγάνδας.

Στις περιπτώσεις αυτές μικρές μειονότητες ανθρώπων χρησιμοποιούν το λαό και το δημοκρατικό πολίτευμα, για να κτίσουν τις δικές τους ορατές ή αδιόρατες ολιγαρχίες. Οι ολιγαρχίες αυτές έχουν και μια επαχθή ιδιομορφία σε σχέση με τις άλλες, έχουν το άλλοθι της λαϊκής ετυμηγορίας. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην πατρίδα μας όλη αυτή την περίοδο και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Δυστυχώς στη μακραίωνη πορεία των λαών σπάνιες είναι οι περιπτώσεις εκείνες στις οποίες υπήρχε υψηλός βαθμός δημοκρατικής συνειδητότητας. Βεβαίως αυτό ήταν αποτέλεσμα και της ευγενούς πρόνοιας των κρατούντων. Εδώ όμως διαφαίνεται και μια μεγάλη αδυναμία της δημοκρατίας, δηλαδή ότι οι μικρές μειονότητες/κοινότητες/ομάδες ανθρώπων φαίνεται να έχουν αυτοσυνειδησία, συνοχή, αντίληψη ενός κοινού -ευγενούς ή μη- στόχου κάτι που δε διαθέτει αυτό που θα ονομάζαμε ευρύτερη κοινωνία.

Κάτι τέτοιο το συναντάμε μόνο σε κοινωνικά κινήματα, κυρίως όμως στην ηγεσία τους -πάλι μια μειονότητα- που τα έκανε και τα κάνει ευάλωτα στη διάβρωση. Καταλήγουμε λοιπόν σε αδιέξοδο; Όχι, ακόμη και σε μια καλώς λειτουργούσα δημοκρατία υπάρχει χώρος για υγιείς μειονότητες. Οι «μειονότητες» αυτές έχοντας τα πλεονεκτήματα που προαναφέρθηκαν, αλλά διαθέτοντας ηθικά και υγιή κίνητρα, μπορούν με τη δυναμικότητά τους να βοηθήσουν το κοινωνικό σύνολο να αποκτήσει τη συνειδητότητα που του λείπει, να καλλιεργήσουν κλίμα συνοχής, αγάπης για την πατρίδα, αλληλεγγύης.

Τέτοιες «μειονότητες»/θεσμοί ήδη υπάρχουν στην πατρίδα μας και βοήθησαν σε δύσκολες περιόδους να σταθεί το έθνος μας. Δυστυχώς πολλοί απ” αυτούς αδράνησαν ή αδρανοποιήθηκαν τεχνηέντως με διάφορα μέσα όλη την περίοδο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι και σήμερα. Αυτό λοιπόν που απαιτείται είναι μια ευρύτερη συνεννόηση των ανθρώπων που πιστεύουν στο όραμα της ανάστασης της πατρίδας μέσα από παλαιούς και νέους θεσμούς, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα υγιές κοινωνικό κλίμα που θα αναστρέψει αυτήν την αυτοκαταστροφική πορεία που έχουμε πάρει και θα τη μετατρέψει σε πορεία προόδου.

Αυτή η διαδικασία δε θα γίνει μαγικά, αυτόματα ή χωρίς πόνο, κάτι τέτοιο θα ήταν παντελώς ανόητο (=χωρίς νόημα) για όλους μας. Αν υποθέσουμε ότι βρισκόταν κάποιος σωτήρας που θα μας έβγαζε από τη δύσκολη αυτή θέση αυτόματα χωρίς τη δική μας συμμετοχή -όπως πολλοί επιθυμούν αναπολώντας δικτάτορες του παρελθόντος- αυτό θα ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι θα μας οδηγούσε στην ίδια και ίσως πιο δεινή κατάσταση στο μέλλον. Η διαδικασία προόδου πρέπει να περάσει μέσα από τον προσωπικό και κοινωνικό πόνο, μόχθο και αυτοκριτική, προκειμένου να έχει στέρεο έρεισμα στην κοινωνία και να μην ξαναϋπάρξουν περιθώρια σε επιδέξιους λαϊκιστές του μέλλοντος να χτίσουν τις δικές του ολιγαρχίες.

Ρομαντικό; Ίσως, αλλά ταυτόχρονα και τόσο απαραίτητο!

.

Πηγή: Κοινωνική Ανατολή

.