Σώπα, μη μιλάς!!
Posted by Μέλια στο 25 Νοεμβρίου, 2014
ποίημα που αλίευσε ο SXOLIASTHS
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
«σώπα».
Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :»εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις τον μπελά σου, σώπα».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα».
Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»
Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ένας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ
εύκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».
Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν’την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δε θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές «έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς».
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.
και δε θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!….
Αζίζ Νεσίν
.
.
Πηγή: Youtube
.
foteini4 said
Καταπληκτικό ποίημα!
Εδώ σε απαγγελία της Μαριέτα Ριάλδη http://youtu.be/UJg9NA6P9cw
Μέλια said
Επίκαιρο!
Μας ταιριάζει γάντι!
Χάσαμε τη «λαλιά» μας, παραδοθήκαμε αμαχητί στον εχθρό, πλήρης απραξία, και αραχτοί στον καναπέ περιμένουμε τον σωτήρα μας!
Καλημέρα Φωτεινή.
foteini4 said
Κανένας δε θα μας σώσει αν δεν θέλουμε εμείς να σώσουμε τον εαυτό μας. Ας ξεκινήσουμε από εκεί. Πολλές φορές σταματάς να «μιλάς» γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι το «ακροατήριο» στο οποίο απευθύνεσαι «αγρόν ηγόρασε». Όχι ηττοπάθειες στο καράβι, δεν μας ταιριάζουν!
Καλό σου μεσημέρι Μέλια.
Μέλια said
Αν δεν παραδεχτούμε ότι εμείς και μόνο εμείς, φταίμε για την κατάντια μας δεν πρόκειται να σωθούμε!
Θα περιμένουμε πάντα κάποιον άλλο, που να το λέει η καρδιά του, να βγάλει το φίδι από την τρύπα!
Για το μόνο που δεν «φημίζεται» το Αβέρωφ… είναι για την ηττοπάθεια του, δεν μασάει αποδεδειγμένα με σφραγίδες και βούλες…
Καλό μεσημέρι Φωτεινή..
momyof6 said
Αβέρωφ και ηττοπάθεια;…Με τίποτα!
Από εκεί αντλούμε και εμείς δύναμη, «εν τη ενώσει η ισχύς».
Καλό σας μεσημέρι!
Μέλια said
«Κράταμε να σε κρατώ» Αλεξία μου όπως ελεγε και η μανούλα μου!!
Καλό σου μεσημέρι.
foteini4 said
Ναι σε όλα!!
🙂
SXOLIASTHS said
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΑ.
Μέλια said
Εξαιρετική η επιλογή του ποιήματος,είναι τόσο επίκαιρο και τόσο συγκλονιστικά γραμμένο!
Θάρθει η μέρα που το ΣΩΠΑ θα γίνει ΜΙΛΑ!
Την καλησπέρα μου SXOLIASTHS και σ’ ευχαριστώ που μας το έστειλες.
Μύγα said
Η υπομονή έχει τα όριά της. Αν πάει πολύ μακριά, φτάνει τα όρια της δειλίας.
George Jackson