Το Πολυτεχνείο… και ο μύθος του

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Αν ήξερα ότι οι «δημοκράτες» και οι κάθε λογής και μορφής σοσιαλιστές και κομμουνιστές θα μας έφταναν εδώ που μας έφτασαν θα έσπευδα να στηρίξω την 21 Απριλίου και δεν θα έπαιρνα το δρόμο της εξορίας.

Ένας μύθος, έλεγε στα 1940 ο διανοητής Δ. Γληνός, είναι απαραίτητος για να ζει ο άνθρωπος τη ζωή του (βλ. την εισαγωγή του στον «Σοφιστή» του Πλάτωνος εκδ. «Ζαχαρόπουλος», Αθήνα 1940, σελ. 227).

Πιο ρεαλιστής και πιο… ανθρώπινος ο Φλωρεντίνος πολιτικός φιλόσοφος Ν. Μακιαβέλλι θα διδάξει τούτο το αληθινό που εφαρμόζει ετούτα τα χρόνια της πολιτικής χολέρας η συντριπτική πλειοψηφία του σάπιου λαού: «Αν θέλεις πάντα η τύχη να σου πηγαίνει δεξιά, πρέπει να πορεύεσαι ανάλογα με τον καιρό» (βλ. «Έργα Ν. Μαchiavelli», εκδ. «Κάλβος», Αθήνα 1984, σελ. 471)

Tυχοδιώκτες όλης της Ελλάδος ενωθείτε, για να επιβεβαιωθεί ο σαρκαστικός ποιητής Λασκαράτος που έλεγε: «Οι παλιάνθρωποι ενώνονται μεταξύ τους όπως οι σάπιες σταφίδες».

Από τέτοιους, άμμος η Ελλάς της εκφυλισμένης… δημοκρατίας, η οποία κατάντησε συνώνυμη με την αρπαχτή και την κοπριτοκρατία.

Όμως, υπάρχει και το όμως, το οποίο αποτελεί τη ζωογόνο αύρα της ζωής και της ιστορίας δηλαδή υπάρχει και εκείνη η μειοψηφία των ανθρώπων, χωρίς την οποία «οι κοινωνίες θα ζούσαν στην εποχή των σπηλαίων», όπως γράφει ο Αυστριακός κοινωνικός φιλόσοφος Ε. Φρομ (βλ. «Υγιής Κοινωνία», εκδ. «Μπουκουμάνη», Αθήνα 1973, σελ. 419).

Είναι αυτές οι δυναμογόνες μειοψηφίες, που αρνούνται να χαβουζοχοποιηθούν και που με τη δική τους αντίσταση συντελούν σ’ αυτό που ο Γερμανός διανοητής Γκαίτε είπε: «Η ζωή προχωρεί γιατί υπάρχουν και εκείνοι που της αντιστέκονται».

«Το Πολυτεχνείο» λοιπόν, υπήρξε μια μορφή αντίστασης αλλά όχι εξέγερση, γιατί, κατά το λεξικό, σημαίνει και επανάσταση. Συνεπώς εννοιολογικά δεν μπορεί να του δοθεί αυτός ο χαρακτήρας, γιατί αυτή δεν περιορίζεται μόνο σ’ ένα κτήριο. Συνεπώς, να μη δίνουμε ιστορικές διαστάσεις, τις οποίες δεν έχει.

Λένε οι ένθερμοι θιασώτες του «ιστορικού γεγονότος» ότι σκοτώθηκαν άνθρωποι. Ναι, αλλά από προβοκάτορες ακροβοληστές. Τώρα που σκοτώνονται ομαδικά οι Έλληνες και θα σκοτώνονται για δεκαετίες τι θα πούμε;

Στους κοινωνικούς αγώνες, διδάσκει η ιστορία, υπάρχει δάκρυ, πόνος και αίμα. Όλα τ’ άλλα είναι αγαπησιάρικα και υποκριτικά φληναφήματα των βολεμένων. Χωρίς αίμα δεν αλλάζει η ζωή και δεν κινούνται προς τα εμπρός οι χρονοδείκτες της ιστορίας.

Αθήνα 19/11/2014
Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Φωτογραφία από το We Heart It