Πολυτεχνείο, Νοέμβριος του 1973.

αναδημοσίευση από την Πραγματική Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας
άρθρο του Γρηγόρη Νάκου
που μας απέστειλε  η foteini4

Πέμπτη, 10 Νοεμβρίου 2011.

Πάνε μέρες τώρα που έψαχνα στο Διαδίκτυο ιστορικά κείμενα, σχετικά με το τί συνέβη πραγματικά στο Πολυτεχνείο εκείνο τον -όχι και τόσο μακρυνό- Νοέμβριο του ’73.
Όποιο συνδυασμό λέξεων κι άν χρησιμοποίησα στην αναζήτηση του Google, πάντα έβρισκα μπροστά μου αντίγραφα των νεώτερων «ιστοριογράφων» της εποχής μας, αυτών που αποφάσισαν να «γράψουν την ιστορία» κατά πώς τους βολεύει πολιτικά.

Τα προσωπικά μου φίλτρα, απέναντι σ” όλα αυτά τα κατασκευασμένα κείμενα που εύρισκα, ήταν δύο: (α) Το Πόρισμα Τσεβά και (β) Η στιγμή Πτώσης της Πύλης του Πολυτεχνείου.

Έχοντας ήδη μελετήσει προ πολλού το Πόρισμα Τσεβά αλλά και πάρα πολλές σελίδες στο Ίντερνετ που το αναφέρουν, γνωρίζω οτι, όταν εισέβαλε το άρμα στο Πολυτεχνείο γκρεμίζοντας την Πύλη, ουδείς θάνατος υπήρξε εξ αυτού του λόγου, παρά μόνο ένας τραυματισμός στο πόδι μιάς τότε φοιτήτριας και σήμερα καθηγήτριας, της Ρηγοπούλου, απο ένα κομμάτι μετάλλου που εκτινάχθηκε τη στιγμή της εισβολής του άρματος και την τραυμάτισε, ενώ αυτή βρισκόταν 15 μέτρα μακρυά απο την Πύλη.

Όσον αφορά στους «νεκρούς φοιτητές» του Πολυτεχνείου,
…»Η στήλη στον χώρο του Πολυτεχνείου, αφορά τους νεκρούς φοιτητές κατά την Κατοχή (1941-44) και όχι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η οποία ανεγέρθηκε το 1988 ελλείψει νεκρών φοιτητών στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Στην μαρμάρινη πλάκα έχουν αναγραφεί δεκαοκτώ ονόματα με την μισοσβησμένη, πλην όμως αναγνώσιμη, διευκρινιστική περιγραφή, «Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944». Δηλαδή ελλείψει, ευτυχώς, θυμάτων, στον αποκαλούμενο «ιερό χώρο» θυσίας, της λογικής και της αλήθειας μάλλον ή φανταστικών νεκρών αγωνιστών, επιστρατεύθησαν οι φοιτητές του 1941-1944!»

Συνεπώς όλες τις ιστοσελίδες με κείμενα (πάνω απο 350 ιντερνετικές σελίδες που άνοιξα και διάβασα και, σχεδόν εξακόσιες ακόμη που είδα τις περιγραφές τους στο Google), που εμφανίζουν νεκρούς πατημένους απο τις ερπύστριες κλπ, τις απέρριψα ως περιέχουσες ψευδή και κατασκευασμένα «γεγονότα» και «μαρτυρίες».

Όπως είναι γνωστό, το Δικτατορικό Καθεστώς είχε παραδώσει την εξουσία από την 8η Οκτωβρίου 1973, όταν είχε αναλάβει η Κυβέρνηση Μαρκεζίνη για να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, στις 10 Φεβρουαρίου του 1974. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε 16-18 Νοεμβρίου 1973, όταν ήδη ή «Χούντα» είχε παραδώσει την εξουσία. Εναντίον ποιας Χούντας εορτάζουμε την εξέγερση; Άλλο ένα ανακριβές αιτιολογικό «εθνικού» εορτασμού.

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ Υπουργός Εθνικής Αμύνης, δηλώνει στο περιοδικό Επίκαιρα, τεύχος 562, την 10η Μαΐου 1979:

Το Πολυτεχνείο υπήρξε μία ευγενική θαρραλέα δημοκρατική εκδήλωση της νεολαίας. Μόλις όμως εκδηλώθηκε και στέριωσε, κατά την τακτική που δίδαξε ο Λένιν, υπερφαλαγγίστηκε από το ΚΚΕ και τα συνθήματα από συνθήματα Δημοκρατίας έγιναν συνθήματα κομμουνισμού.

Το Πολυτεχνείο όχι μόνο δε έριξε την Δικτατορία αλλά τη δυνάμωσε.
Γιατί αυτό ήταν το έναυσμα που ώθησε πολλούς νέους αξιωματικούς λίγο πολύ απογοητευμένους από την δικτατορία, να συσπειρωθούν γύρω από τον Ιωαννίδη που ετοίμαζε συνωμοσία αλλά δεν μπορούσε να την κάνει πράξη. Και έτσι επιβλήθηκε μια χειρότερη δικτατορία…

Τιμώ λοιπόν ειλικρινά και βαθύτατα την πρωτοβουλία και τον ηρωισμό των νέων που ξεκίνησαν αυτό το κτύπημα. Αλλά για να το τιμήσω, νομίζω πως πρέπει να πω αυτό που πιστεύω οτι είναι αλήθεια. Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας, λόγω ανύπαρκτων «πολυαρίθμων νεκρών», να βοηθήσω και εγώ στην θεσμοποίηση μια ψεύτικης ιστορίας…

Κάπου στο τέλος της αναζήτησής μου, βρήκα στον Ιστότοπο Πάρε – Δώσε συγκεντρωμένα αυτά τα στοιχεία που θα δούμε μαζί εδώ σήμερα και, τα οποία είναι σύμφωνα τόσον με το Πόρισμα Τσεβά, όσον και με τις μαρτυρίες του τότε Υπιλάρχου Γουνελά, επικεφαλής του Άρματος καθώς και του οδηγού του άρματος αυτού, του Στρτη Σκευοφύλακα.

Το παρόν αναδημοσιεύεται σύμφωνα με τους δημόσιους όρους της άδειας χρήσης, που υπάρχει στον πόδα της Ιστοσελίδας εκ της οποίας το αντέγραψα.

Με εκτίμηση,
Γρηγόρης Νάκος

.

Τα στοιχεία στα οποία αναφέρεται το άρθρο είναι αναρτημένα στη Σελίδα Πηγής