Προς μια νέα δημοκρατική διεθνή Τάξη
Posted by Πετροβούβαλος στο 2 Νοεμβρίου, 2014
αναδημοσίευση από το Inclusive Democracy
άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου
.
Το θεσμικό πλαίσιο που έχει εγκαθιδρυθεί σήμερα σε όλο τον κόσμο, δηλαδή σε όλες τις χώρες που έχουν ενσωματωθεί στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αποτελείται από ένα μοντέλο στο οποίο η οικονομική ανάπτυξη, (αν όχι η «ανάπτυξη γα την ανάπτυξη»!), είναι ο θεμελιώδης οικονομικός στόχος. Σε αυτό το πλαίσιο, η συνέχιση της ανάπτυξης εξαρτάται από μια διαδικασία περαιτέρω διεθνοποίησης της οικονομίας, που αποτελεί ένα συνεχώς ανανεούμενο φαύλο κύκλο. Η καταστροφή της οικονομικής αυτοδυναμίας δημιουργεί ανάγκες για όλο μεγαλύτερες εισαγωγές και, επομένως, για μεγαλύτερες εξαγωγές για την χρηματοδότησή τους. Όμως, μεγαλύτερες εξαγωγές προϋποθέτουν μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, επομένως παραγωγικότητα, που με τη σειρά της εξαρτιέται βασικά από τις επενδύσεις. Και ποιος ελέγχει το διεθνές εμπόριο, αλλά και τις υπερεθνικές επενδύσεις, σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία; Φυσικά, οι πολυεθνικές, οι οποίες διαθέτουν την παραγωγική και τεχνολογική βάση που επιτρέπουν τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας που απαιτείται από τον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό.
Με άλλα λόγια, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν είναι πια τα έθνη-κράτη που ανταγωνίζονται για το μοίρασμα των αγορών, αλλά οι πολυεθνικές που κυβερνούν σήμερα τον κόσμο, ανεξάρτητα από τη χώρα που εστιάζουν τις δραστηριότητές τους. Έτσι, το γεγονός ότι π.χ. η Κίνα παρουσιάζεται σήμερα ως οικονομική υπερδύναμη δεν είναι ένα οικονομικό θαύμα, αλλά απλώς μια οικονομική οφθαλμαπάτη. Είναι αρκετό να σταματήσει να παρέχει τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα», που προσφέρει σήμερα, ιδίως όσον αφορά στο φθηνό κόστος παραγωγής στις πολυεθνικές, για να τελειώσει σε μια νύχτα το «όνειρό» της, όταν οι πολυεθνικές θα μετακομίσουν π.χ. στη γειτονική «δύναμη» Ινδία, ή σε μία από τις πολλές άλλες χώρες που τις ικετεύουν να επενδύσουν στην δική τους περιοχή.
Είναι, επομένως, σαφές ότι ο θεμελιώδης στόχος της κοινωνικής πάλης, σήμερα, δεν μπορεί παρά να είναι η πλήρης ρήξη με την παρούσα ΝΔΤ και η οικοδόμηση μιας νέας δημοκρατικής διεθνούς τάξης που θα θεμελιώνεται σε κυρίαρχα και οικονομικά αυτοδύναμα έθνη-κράτη. Οι συνθήκες ουσιαστικής πολιτικής και οικονομικής «κατοχής», κάτω από τις οποίες ζούμε σήμερα, σημαίνουν ότι πραγματική Αντίσταση είναι δυνατή μόνο στο πλαίσιο παλλαϊκών Μετώπων για Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΜΕΚΕΑ), με στόχο την οικονομική και την εθνική κυριαρχία, μέσα από την ρήξη με την ΝΔΤ. Στη συνέχεια, όταν ο λαός μιας συγκεκριμένης χώρας θα έχει έλθει σε παρόμοια ρήξη, θα πρέπει να ενωθεί με τους αγωνιζόμενους λαούς άλλων χωρών σε παρόμοιο οικονομικό επίπεδο για να σχηματίσουν νέες οικονομικές ενώσεις κυρίαρχων εθνών ώστε να επιτύχουν, σε συλλογικό επίπεδο, την οικονομική αυτοδυναμία τους. Σε ένα περιβάλλον, δηλαδή, που θα κάνει αδύνατη την μεταφορά οικονομικών πλεονασμάτων μεταξύ χωρών. Για όλα αυτά, βέβαια, οι λαοί, που τα «οσμίζονται» βέβαια, δεν ακούνε τίποτα από τα ΜΜΕ που τους βομβαρδίζουν με ασημαντότητες ή εσκεμμένες διαστρεβλώσεις, μια «Αριστερά» που περί άλλα τυρβάζει και τις… βαθυστόχαστες αναλύσεις (συνήθως καλοπληρωμένων «διανοητών») που συμπεραίνουν ότι φταίει η «παθητικότητα» τους που δεν κατεβαίνουν στους δρόμους!
Με αυτή την έννοια, η ολοκλήρωση μιας Ευρασιατικής Ένωσης, όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί, δηλαδή, ως μια οικονομική ένωση κυρίαρχων κρατών που, στην ολότητά τους, θα εξασφάλιζαν την αυτοδυναμία, και θα είχαν την δυνατότητα να επιβάλουν οποιουσδήποτε κοινωνικούς ελέγχους αποφασίσουν πάνω στις αγορές, θα ήταν ένα γεγονός τεράστιας σημασίας για την ανάπτυξη μια νέας δημοκρατικής διεθνούς τάξης που θα αντικαθιστούσε, τελικά, την σημερινή εγκληματική ΝΔΤ, η οποία έχει ήδη καταστρέψει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν η Ευρασιατική Ένωση θα εξαπλωνόταν ώστε να καλύπτει επίσης όλους τους λαούς της γης, οι οποίοι σήμερα αγωνίζονται ενάντια στην Υπερεθνική Ελίτ για την εθνική τους κυριαρχία και αυτοδιάθεση, είτε στον Αραβικό κόσμο (Συρία, Ιράν, Ιράκ, Λιβύη κ.λπ.), είτε στη Λατινική Αμερική (Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία) και αλλού.
Έτσι, η νέα δημοκρατική διεθνής τάξη των κυρίαρχων και αυτοδύναμων Εθνών θα μπορούσε να θέσει τα θεμέλια για την υπέρβαση των ιστορικών συστημάτων ελέγχου (ιδιωτικού έναντι κρατικού) πάνω στα μέσα παραγωγής και διανομής. Σήμερα, το ιστορικά κρίσιμο ζήτημα είναι πώς θα δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε ο έλεγχος των μέσων παραγωγής να ασκείται άμεσα από την κοινωνία, μέσα από τις συνελεύσεις των πολιτών, οι οποίες θα καθορίζουν τις οικονομικές και πολιτικές διαδικασίες. Αυτό είναι ιδιαίτερα επιτακτικό καθήκον σήμερα, όταν έχει πλέον συνειδητοποιηθεί πλήρως ότι η κατάρρευση του διπολικού ψυχροπολεμικού κόσμου αντί να οδηγήσει στην δημιουργία ενός μαζικού κινήματος προς αυτή την κατεύθυνση, οδήγησε στο ακριβώς αντίθετο: την δημιουργία του παρόντος εγκληματικού μονοπολικού κόσμου και την παράλληλη ανάπτυξη μιας εκφυλισμένης «Αριστεράς» που άμεσα ή έμμεσα τον στηρίζει. Είτε υποστηρίζοντας ότι θα τον αλλάξει «από τα μέσα» (το γνωστό παραμύθι κάθε βολεμένου «αριστερού»), είτε υποστηρίζοντας ότι όλα τα κινήματα που αναπτύσσονται σήμερα «από κάτω» κατά της ΝΔΤ του μονοπολικού κόσμου μας δεν εκφράζουν τελικά παρά ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ότι μόνο η παγκόσμια επανάσταση θα μας σώσει, κάποτε στην επομένη χιλιετηρίδα!
Η ανάπτυξη, επομένως, του αγώνα των λαών για μια νέα δημοκρατική διεθνή Τάξη θα οδηγήσει πιθανότατα σε μια μεταβατική περίοδο, στην οποία θα συνυπάρχει σε κατάσταση συνεχούς έντασης, η σημερινή ΝΔΤ με τον νέο κόσμο των αυτοδύναμων και κυρίαρχων λαών που θα μπορούσε να εκπροσωπεί η Ευρασιατική Ένωση, με κορμό το μεγάλο πατριωτικό μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης του Ρωσικού λαού που συνενώνει από κομουνιστές και ριζοσπαστικούς σοσιαλδημοκράτες μέχρι ορθόδοξους και εθνικιστές. Αυτό, βέβαια, εάν τελικά ηττηθεί η «πέμπτη φάλαγγα» των «φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών» μέσα στη Ρωσία που σήμερα είναι σε αδυσώπητο αγώνα ―με την αμέριστη βέβαια στήριξη της Υπερεθνικής Ελίτ― με το Μέτωπο αυτό. Μια στρατηγική σαν την παραπάνω θα επιτρέψει την οικοδόμηση «από τα κάτω» μια νέας μορφής διεθνισμού που θα εμπνέεται από τις αρχές της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας βοήθειας, αντί για τις καταστροφικές αρχές της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους όπως σήμερα.
Εικόνα: H Ευρασιατική Ένωση, όπως διαμορφώθηκε στις 29-5-2014 (Ρωσσία, Καζακστάν και Λευκορωσσία) από τη Wiki
ΑΒΕΡΩΦ 
Πετροβούβαλος said
Ασχέτως των διακηρύξεων της «Ευρασιατικής Ένωσης», η πραγματικότητα είναι πως η Ρωσσική εθνική μειονότητα στο Καζακστάν, αποτελεί το 23.7% του πληθυσμού και οι Λευκορώσσοι είναι αυθεντικοί Σλαύοι. Αυτό, σε συνδυασμό με την στρατιωτική και οικονομική υπεροχή της Ρωσσίας, (μαζί με την γεωγραφική εγγύτητα), μετατρέπει την «Ευρασιατική Ένωση» σε εν δυνάμει μοντέλο της Ευρωπαικής Ενώσεως, μόνο που αντί για την πανάθλια Γερμανία, θα ηγεμονεύει η επίσης πανάθλια και απείρως ισχυρότερη Ρωσσία (το «πανάθλια» έχει να κάνει με τη συμπεριφορά των δύο κρατών ως Έθνη που ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τα εθνικά συμφέροντά τους, όταν αυτά δεν συγκρούονται με τα συμφέροντα των αρχουσών τους τάξεων, τρανό παράδειγμα των ημερών μας: Η Ουκρανία και οι 4.000 νεκροί Ουκρανο – Ρώσσοι).
Τι μπορούν να κάνουν οι «λαοί»; Αυτό που έκαναν πάντα, να συμπεριφέρονται ως έρμαια της κάθε άρχουσας τάξεως, ή του κάθε «επαναστάτη» που εκμεταλεύεται την εξαθλίωση προκειμένου να εγκαταστήσει «μπολσεβικισμούς». Για περαιτέρω ανάλυση, βλέπε ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Αυτό που αναζητάται, είναι το σπανιότατο φαινόμενο του αληθινά φωτισμένου «επαναστάτη», ή του αληθινά φωτισμένου ηγέτη που βρέθηκε μέσα στο σύστημα και το εκμεταλεύθηκε αδυσώπητα.
Στην Πατρίδα μας, ο Ελληνικός λαός χωρίζεται βασικά σε δύο αντιμαχόμενα τμήματα: Αυτό που εξαθλιώνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς, κι αυτό που εξαρτά την επιβίωση/καλοπέρασή του από την επιβίωση/καλοπέραση των ΠΡΟΔΟΤΩΝ της άρχουσας πολιτικής και οικονομικής τάξεως. Μαντέψτε ποιός κερδίζει μέχρις στιγμής…
Η μάχη οφείλεται αυτή τη στιγμή να δοθεί εντός. Αν (παρ’ ελπίδα των προδοτών και των υποστηρικτών τους) κερδίσουν οι «από κάτω», αυτό δεν θα γίνει επειδή «ξύπνησαν», αλλά επειδή θα τους έχει κατευθύνει μία φωτισμένη ηγεσία, που θα έχει χρησιμοποιήσει «βρώμικα κόλπα». Όσοι έχουν ανακατευτεί με κινήματα και παρακινήματα αντιλαμβάνονται πολύ καλά το τι γράφω. Ο μέγας Ιωάννης Καποδίστριας λόγου χάριν, στην προσπάθειά του να λύσει τα εμφυλιοπολεμικά προβλήματα και να ενώσει τον λαό ΑΠΕΤΥΧΕ και εξ’ αυτού ΗΤΤΗΘΗΚΕ!
Εάν δώσει ο Θεός και συμβεί κάτι τόσο απίθανο, δλδ. ένας φωτισμένος ηγέτης/ηγεσία, τότε το «φως» θα μπορεί να διαχυθεί προς τα έξω, αυτό όμως απαιτεί χρόνο, άρα Εθνική Ασφάλεια, άρα «άγρια κόλπα». Γιατί κάτι τόσο επικίνδυνο, θα προκαλέσει αντίδραση τέτοια, που θα στείλει τον «αδερφό μας τον τούρκο», ή τον «πακιστανό», ή δεν ξέρω γω ποιόν φουκαρά φτωχοδιάβολο, να μας αιματοκυλίσει και σ’ αυτή την περίπτωση δεν χωρούν «ανθρωπισμοί» και «αδελφοσύνες».
Η «αριστερές» διεθνιστικές προσεγγίσεις, είναι ίσως ρομαντικές, αλλά άχρηστες. Το ζητούμενο είναι το εάν θα ασχοληθούμε πρωτίστως και αποκλειστικά με την Πατρίδα μας. Οι «άλλοι λαοί» που δίνουν «αδυσώπητο αγώνα» με την «πέμπτη φάλαγγα» είναι «καραμελάκια» στην υπηρεσία εξοντώσεως των αδύναμων εθνών. Κανένας άλλος λαός δεν θα μας λυπηθεί, γιατί πολύ απλά, ποτέ δεν θα εφαρμοστεί η περίφημη οικοδόμηση «από τα κάτω». Βλέπε Αργεντινή και «κολεγιές» της Κίρχνερ με τον… Σόρος.
antartis said
Μου κάνει εντύπωση πως κάποιοι εν έτει 2014, αυτό που κατάλαβαν ότι κάνει η ΕΕ είναι ότι μας κάνει …γιουρούσια των Γερμανών και όχι ότι το βασικό της στοιχείο είναι οι απελευθερωμένες και ανοιχτές αγορές των Πολυεθνικών που γ…ανε κόσμο και κοσμάκη και οι ελίτ περί των Πολυεθνικών όπως και οι Σιωνιστές εξαπολύουν γι’ αυτές δεκάδες πολέμους στην ανθρωπότητα! Υπό αυτή την έννοια μόνο κάποιοι τέτοιοι με αυτή την πραγματικά αξιοπερίεργη άποψη θα ανησυχούσαν ότι το βασικό πρόβλημα της Ευρασιατικής Ένωσης θα ήταν πως επειδή οι Ρώσοι είναι πιο πολλοί από τον πληθυσμό των άλλων χωρών της Ευρασιατικής Ένωσης, η Ευρασιατική Ένωση, δια της συνεπαγωγής, θα σήμαινε ότι θα ήταν απλά μια παραλλαγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή όσο κινδυνεύουμε να γίνουμε εμείς…Γερμανοί (!!) τόσο θα κινδυνεύουν και οι Καζακστανοί. Αυτό είναι το πρόβλημα των λαών σήμερα! Πραγματικά τα πιστεύετε αυτά;; Τέλος η Ευρασιατική Ένωση μιλάει για ένωση χωρών που ρητά σέβεται η μια την εθνική κυριαρχία της άλλης και ακριβώς επειδή ΔΕΝ βασίστηκε η ανάπτυξη τους στις απελευθερωμένες και ανοιχτές αγορές και ΔΕΝ δημιουργήθηκαν ποτέ πολυεθνικές σε αυτές τις χώρες, δεν υπάρχει και ο αντίστοιχος κίνδυνος να γίνουν παραλλαγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης… Αυτά ο Φωτόπουλος τα έχει αναλύσει σε ένα κάρο άρθρα……Σόρι για το «ύφος» απλά βαριέμαι εντελώς τις καταστροφολογικές αμπελοφιλοσοφίες και τα περί αλησμόνητων πατρίδων κλπ. κλπ. – μου φαίνονται εξωπραγματικά …
Πετροβούβαλος said
Η ΕΕ και οι «απελευθερωμένες» και «ανοικτές» αγορές είναι εργαλεία. Η χρήση των εργαλείων από τις «Ελίτ», θα έπρεπε να έχει γίνει αντιληπτή από την ιστορική επάνοδο του νεοφιλελευθερισμού στα τέλη της δεκαετίας του 1960, («φωτεινότειρο» γνωστό παράδειγμα η ITT και το πραξικόπημα στη Χιλη). Η «έννοια» των σχέσεων ισχύος (διαφορετική από την αριθμητική σχέση πληθυσμών) οδηγεί σε απλά συμπεράσματα από την εποχή του Θουκυδίδη. Η εθελοτυφλία ως προς αυτές είναι αυτοκτονική, γεγονός αποδεδειγμένο σε ολόκληρη την ιστορία των «-ισμών» (λ.χ. του «ευρωπαϊσμού»).
Πραγματικά πιστεύετε αυτά για τα οποία ΜΙΛΑΕΙ η Ευρασιατική Ένωση; Γιατί για σεβασμό των Εθνικών κυριαρχιών μιλούσε και η «Ευρωπαϊκή Κοινότητα Χάλυβα και Άνθρακα». Οι δε Ηνωμένες Πολιτείες μιλούν ακόμη για «δημοκρατία», έλεος δλδ.
Που ακριβώς ΔΕΝ βασίστηκε η ανάπτυξη των πρώην Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών; Αναφέρεστε στην εποχή πριν ή μετά της ΕΣΣΔ;
Αντιλαμβάνομαι πως οι «καταστροφικές αμπελοφιλοσοφίες» και τα «περί αλησμόνητων πατρίδων κλπ.» σας φαίνονται εξωπραγματικά, κι εμένα μου φαίνεται εξόχως εξωπραγματικό το ρύζι μπασμάτι με κομπόστα κυδώνι, αλλά τι να κάνουμε, τρώγοντας έρχεται η όρεξη που έλεγε η γιαγιά της γιαγιάς μου, καθώς μου έλεγε η θεία μου η Μερόπη.
desafinado said
Έχουμε, πλέον τώρα, δύο βασικές αναλυτικές ζυμώσεις στο θέμα του στρατηγικού σχεδιασμού των επιδιωκομένων προσανατολισμών (γενικώς).
Η πρώτη, αφορά την εκτίμηση «κερδοφορίας» μιας απόλυτης ανεξαρτησίας αποφάσεων που θα προέρχονται από ένα εσωτερικό κέντρο, προκειμένου να μετέχει η χώρα σε διαφόρους οργανισμούς συνεργασίας που προάγουν το γενικό όφελος για τον λαό της.
Αυτή, είναι ένα σύμπλεγμα πολυδαίδαλων μετρήσεων, που άπτονται γενικώτερων γεωπολιτικών ισορροπιών και πρέπει να έχουν ένα τελικό μακροπρόθεσμο στόχο, δηλ το συμφέρον όλων των -κατά το δυνατόν- πολιτών (σε επίπεδο οικονομικό, ασφαλειας, ιδιοπροσωπίας κτλ).
Δηλαδή, τίθεται σοβαρά το ζήτημα της προτεραιότητας του συμφέροντος του ημεδαπού πληθυσμού, ως αδιαπραγμάτευτης προυπόθεσης εκ των ων ουκ άνευ και προ πάσης άλλης σκέψης.
Όταν όμως αναφερόμαστε σε συμφέροντα λαών, αυτά, έχουν σημείο αναφοράς σε αριθμητικές πλειονότητες και όχι σε υποσύνολα ταξικά ή όποια άλλα νεομορφώματα με ειδικά δικαιώματα… γιατί τότε, γυρίζουμε πολλά χρόνια πίσω, εκεί δηλ οπου μόνο ιστορικές καταδικαστικές υπογραμμίσεις προκύπτουν και κανείς από τους νυν ζώντες δεν εβίωσε, ούτε και ποτέ «εκπαιδεύτηκε» για να βιώσει.
Η δεύτερη ζύμωση, έχει να κάνει με πολύ πιό ευκολοκατανόητα υπολογιστικά δεδομένα, που μπορούν και τυχαίοι άνθρωποι, χωρίς ιδιαίτερες ειδικές γνώσεις να αφομοιώσουν.
Πρόκειται δηλ για την αποτίμηση των προσφερομένων μεριδίων διαφόρων υπολογιζομένων αξιών, προκειμένου να επέλθει η όποια συνεργασία και στον όποιον βαθμό προς τρίτους.
Εδώ, έχουμε κατά πρώτον να υπολογίσουμε αξία χωρών ως κεφάλαιο γενικού οικονομικού ενδιαφέροντος και αξιοποίησης (δεν έχουν όλες οι χώρες την ίδια καφαλαιακή αξία, όπως λόγου χάριν δεν έχουν και όλα τα χωράφια επίσης) και κατά δεύτερον, τους τίτλους ιδιοκτησίας αυτού του κεφαλαίου, γιατί κανένα πάγιο ή μη δεν είναι άνευ τίτλων ιδιοκτησίας άπαξ και δραστηριοποιούνται ιστορικά άνθρωποι εκεί.
Οι τίτλοι αυτοί, είτε είναι ιδιωτικοί, είτε είναι δημόσιοι, δεν ανήκουν εις τον… πάσα έναν που είδε φως και πέρασε, γιατί τότε, τα πάντα ανήκουν στους πάντες και επομένως τίποτε δεν πρέπει να σταματά οιονδήποτε από το να βάζει το χέρι στο… γλυκό, όπου γης (ως προκύπτον δεδικασμένον τουλάχιστον, που νομικά, ως πρότυπο υπόδειγμα, δεν μπορεί να εφαρμόζεται α λα καρτ).
Η χώρα αυτή- με τα σύγχρονα ιδίως δεδομένα- είναι εντάσεως κεφαλαίου, όχι εργασίας, ούτε τεχνολογίας.
Με λίγα λόγια, οι κάτοικοί της, είναι τυχεροί κληρονόμοι ακίνητης δημόσιας περιουσίας (κυριώτατα), που σε σύγκριση με άλλες χώρες, λόγω των ιστορικων ιδιαιτεροτήτων της σύγχρονης απαρχής της, είναι κατά πολύ αναλογικά περισσότερη και αξιολογώτερη.
Αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα, νομικώς κατωχυρωμένο με όλες τις δυνατές εκδοχές που μπορεί να εξετασθή και που μόνο με παράνομη εισβολή και κατοχή γίνεται να ανατραπή.
Εάν οι κάτοικοί της, εθελουσίως, χάσουν αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα, αποποιούμενοι την εκ του κεφαλαίου «επιχειρηματική» τους απολαβή, ανταλλάσσοντάς την για μια πιό ασφαλή αλλά κοντόφθαλμη υπαλληλική σχέση… τότε άξιοι της μοίρας τους.
Ως προς το θέμα της… πεφωτισμένης ηγεσίας (μάλλον πρώτου μεταξύ ίσων καλλίτερα), επιβάλλεται μια κρίσιμη μάζα, προοδευτικά, επιτέλους, να… θερμανθή βγαίνοντας από τον αβδηριτισμό και την αναμονή της απολεσθείσας παράκλητης ετεροπροσπάθειας, προκειμένου κάποιοι (ίσως), (κάπου), να βγούν μπροστά για να πουν κάποια πράγματα με το όνομά τους.
Πετροβούβαλος said
H αριστερή ιδεολογία πατάει σε ένα πολύ πραγματικό δεδομένο, αυτό της οικονομικής αδικίας που παράγει ο φιλελευθερισμός και οι παραφυάδες του. Από εκεί και πέρα, οι διαστρεβλώσεις που τη συνοδεύουν και η «ανθρώπινη φύση» που δημιουργεί ιστορικά τον αριστερό ολοκληρωτισμό, κολάνε επάνω της σαν βδέλα και την εξουδετερώνουν. Η επίλυση του προβλήματος είναι μάλλον ζήτημα αιώνων – εμπλέκονται τα πραγματικά αιτήματα ισχύος, δλδ. το απόλυτο ζητούμενο διαχρονικά.
Οι Έλληνες έχουμε χάσει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας πολλές φορές στο παρελθόν και η «κρίσιμη μάζα» έχει βρεθεί ακόμη και μετά το πέρασμα αιώνων. Η παρούσα «κρίσιμη μάζα», αναζητάται μόνο προκειμένου να αναστείλει την δική της ιστορική δικαίωση. Πρόκειται περί άθλου, η μπάλα μάλλον βρίσκεται στα χέρια των επομένων. Ωστόσο οι «σπόροι» μπορούν (και οφείλεται) να αρχίσουν να πέφτουν από τώρα.