Παλαιστίνη: Η μεθοδευμένη εξαφάνιση ενός έθνους

άρθρο της Catherine Shakdam
από το New Eastern Outlook

.

Ενώ οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι υπήρξαν πάντοτε πρόθυμοι να προβάλλουν την επιθυμία τους για την επίτευξη περιφερειακής ειρήνης στη Μέση Ανατολή, μέσω συνεργασίας με την Παλαιστινιακή Αρχή (ΠA) που θα στοχεύει προς μια πολιτική λύση στο, ολοένα και πιό ακανθώδες ζήτημα του Παλαιστινιακού ζητήματος, η αναστάτωση του Ισραήλ για την απόφαση της Σουηδίας να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως κυρίαρχο κράτος υπογραμμίζει την εγγενή Ισραηλινή υποκρισία.

Εάν οι ξένες δυνάμεις και η Κοινή Γνώμη έχουν ξεπέσει τόσο πολύ, ώστε να κλείνουν τα μάτια τους στον αέναο, σπειροειδή εκφυλισμό του Ισραήλ στο σκοτάδι της γενοκτονίας και του φασισμού, ας θυμηθούμε όλοι μας, ότι ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο χτίστηκε το Ισραήλ, παραμένει μολυσμένος με το αίμα χιλιάδων Παλαιστινίων ανδρών, γυναίκών και παιδιών. Είναι δύσκολο, σε αυτή τη βάση, να συμβιβασθούν οι ωμότητες που διεπράχθησαν στις 15 Μαΐου του 1948 (σ.Π/β: Μία ημέρα μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας Ισραήλ – μαζικές σφαγές σε Παλαιστινιακά χωριά από Ισραηλινούς παραστρατιωτικούς, 700.000 εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι) και οι ισχυρισμοί του Ισραήλ ότι θέλει να τερματίσει την αιματοχυσία, – ιδίως με το δεδομένο ότι, το Ισραήλ είναι υπεύθυνο για πολλές από τις ωμότητες.

Ανατρέχοντας στη μακρά ιστορία των καταχρήσεων και των κατάφωρων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, και στην επίμονη επιθυμία του να εξαφανίσει την Παλαιστίνη και τον λαό της, μόνο και μόνο για να ξαναγράψει την ιστορία του, και, τελικώς, να προφασισθεί «ηθική δικαιοσύνη», μπορεί κανείς να αντιληφθεί πόσο «εξοργιστική» υπήρξε η απόφαση της Σουηδίας να άρει το αδιέξοδο στο νομικό κενό του καθεστώτος της Παλαιστίνης και πόσο «προδομένο» αισθάνθηκε ένα κράτος που έχει συνηθίσει να αποσπά από τη διεθνή κοινότητα ακριβώς αυτό που επιθυμεί.

Το αγαπημένο κράτος των ΗΠΑ θα μπορούσε να παρακολουθήσει την κατάρρευση ολόκληρου του «χάρτινου πύργου» του, τη στιγμή ακριβώς που νομίζει πως έχει ήδη κερδίσει.

Ανεξάρτητη Παλαιστίνη

Αν το Ισραήλ είναι τόσο «απογοητευμένο» από τη Σουηδία, ώστε να αισθανθεί το Τελ Αβίβ την ανάγκη να καλέσει τον  Carl Magnus Nesser, Σουηδό Πρέσβη στο Ισραήλ, για επανεξέταση της καταστάσεως, είναι προφανές ότι μια τέτοια «απογοήτευση» προσομοιάζει περισσότερο προς την απόλυτη μανία. Σε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση στον Τύπο, ο Aviv Shir-On, αναπληρωτής γενικός διευθυντής του Ισραηλινού Υπουργείου Εξωτερικών για τη Δυτική Ευρώπη, «εξορθολόγισε» τις αντιρρήσεις του Τελ Αβίβ προς την ιδέα της αναγνωρίσεως του Παλαιστινιακού κράτους, ισχυριζόμενος ότι μια τέτοια κίνηση «δεν συμβάλλει στη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ – Παλαιστινίων, αλλά στην πραγματικότητα τις επιδεινώνει».

Ο Aviv Shir-On πρόσθεσε ότι, «οι παρατηρήσεις του Σουηδικού πρωθυπουργού μειώνουν τις πιθανότητες επιτεύξεως μιας συμφωνίας, δεδομένου του ότι δημιουργούν στους Παλαιστινίους την ανέφικτη προσδοκία της επιτεύξεως του στόχου τους μονομερώς και όχι μέσω διαπραγματεύσεων με το Ισραήλ«.

Η άποψη του Aviv Shir-On, προερχόμενου από ένα κράτος που βάσισε τη νομιμότητά της αναδείξεως της πολιτικής και θεσμικής του υπάρξεως στα Σιωνιστικά ξίφη, θα μπορούσε να ακουστεί ως ειρωνική, αν δεν αναφερόταν σε μία τραγωδία. Όπως εκφράσθηκε από την Golda Meir στα 1969 (σ.Π/β: Ισραηλινή πρωθυπουργός μεταξύ 1969 – 1974), «Δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι«.

Εκεί βρίσκεται η «αλήθεια» του Ισραήλ, η μήτρα του, ο ακρογωνιαίος λίθος της ιδεολογίας του: Μπορεί να υπάρχει μόνο το Ισραήλ. Οτιδήποτε άλλο και οποιοσδήποτε άλλος είναι εξ ορισμού ζήτημα άσχετο. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από το Ισραήλ. Μπορεί να τεκμηριώτει την ύπαρξή του αποκλειστικά διά της αρνήσεως της υπάρξεως των άλλων, στην προκειμένη περίπτωση της Παλαιστίνης.

Από τα 1948, το Ισραήλ έχει βασίσει τα επιχειρήματά του και τις πολιτικές του, τόσο στο εσωτερικό του όσο και στο εξωτερικό, γύρω από την ιδέα ότι η Παλαιστίνη δεν είναι τίποτε περισσότερο από το αποκύημα της φαντασίας κάποιου, μια πλάνη γύρω από την οποία περιστρέφονται τα Αραβικά κράτη και οι Παλαιστίνιοι, μόνο και μόνο για να αρνηθούν στους Εβραίους το δικαίωμα της επιστροφής στη Γη της Επαγγελίας. Είναι αυτά ακριβώς τα επιχειρήματα του θρησκευτικού εγωκεντρισμού, που κατασπαράζουν μία περιοχή που κάποτε υπήρξε ειρηνική. Θρησκοληψία μέσω της προωθήσεως πολεμικών εχθροπραξιών.

Το Ισραήλ υποστηρίζει τώρα, ότι οι Παλαιστίνιοι μπορούν να αποκτήσουν το κράτος που τους έχουν υποσχεθεί, μόνο μέσω απευθείας διαπραγματεύσεων μαζί του και όχι μέσω άλλων διπλωματικών διαύλων. Αυτό όμως, υπονοεί στην πραγματικότητα, ότι η μοίρα των Παλαιστινίων είναι συνδεδεμένη με τη θέληση του Ισραήλ, ή μάλλον με την τυραννία του.

Είναι ενδιαφέρον το ότι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Benyamin Netanyahu υποστήριξε την καταγγελία του Shir-On εναντίον της Σουηδικής ενέργειας, επιχειρώντας να ακυρώσει τη λογική του Σουηδού πρωθυπουργού Stefan Loefven, ότι δηλαδή, η αναγνώριση θα ήταν ένα βήμα προς την επίλυση της, διάρκειας δεκαετιών, Ισραηλινο – Παλαιστινιακής συγκρούσεως. «Μια λύση δύο κρατών απαιτεί την αμοιβαία αναγνώριση και την θέλησή τους να συνυπάρχουν ειρηνικά. Ως εκ τούτου, η Σουηδία θα αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης«, δήλωσε ο Loefven την Παρασκευή.

Αλλά, δεδομένου του ότι το Netanyahu ξεκαθάρισε ήδη, τον Ιούλιο του 2014, ότι δεν θα υπάρξει ποτέ μια λύση δύο κρατών και δεν θα υπάρξει τέλος στον υπερ – αποικιακό έλεγχο του Ισραήλ επί των Παλαιστινιακών εδαφών, δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται κανείς από την αντίθεση της κυβερνήσεώς του προς οποιαδήποτε προσπάθεια νόμιμης διεκδικήσεως της Παλαιστίνης ως ένός ισχυρού και νόμιμου κυρίαρχου κράτους.

Μηδενισμός ενός έθνους

Πίσω στα 2013, στην ομιλία του προς το Ισραηλινό έθνος, ο πρόεδρος Shimon Peres ξεφούρνισε στον κόσμο την απόρριψη της Παλαιστίνης, όχι μόνο ως κράτους ή κι ακόμη ως έθνους, αλλά ως μια υπάρχουσας οντότητος, σημειώνοντας εμφατικά: «Θυμάμαι πώς άρχισαν όλα. Το κράτος του Ισραήλ είναι ένα χιλιοστό του συνόλου της Μέσης Ανατολής. Ένα στατιστικό σφάλμα, άγονη και απογοητευτική γη, με βάλτους στον Βορρά, έρημο στο Νότο, δύο λίμνες – η μία νεκρή, κι έναν υπερτιμημένο ποταμό. Καθόλου φυσικοί πόροι, εκτός από την ελονοσία. Δεν υπήρχε τίποτα εδώ. Και τώρα έχουμε την καλύτερη γεωργία στον κόσμο. Αυτό είναι ένα θαύμα: μια χώρα που χτίστηκε από τους ανθρώπους «.

«…Δεν υπήρχε τίποτα εδώ…«. Ενυπάρχει μία τεράστια διαβολική ιδεολογία στην άρνηση, όχι μόνο της ταυτότητος ενός λαού, αλλά της ίδιας την υπάρξεώς του. Αυτή η επιβεβαίωση της Ισραϊλινής ανατρεπτικής φύσεως, ωστόσο, έχει εξαφανιστεί εντελώς από τη διεθνή κοινότητα, τόσο απαθής έχει καταστεί ο κόσμος για την καταπίεση και τον αγώνα των Παλαιστινίων.

Σε μια αναφορά του στην Electronic Intifada, ο Ilan Pappé (σ.Π/Β: Ισραηλινός ιστορικός και ακτιβιστής, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Exeter στο Ηνωμένο Βασίλειο) ανέδειξε μια βασική έννοια, όταν δήλωσε ότι το Σιωνιστικό Ισραήλ προσπαθεί να επιλύσει της «γνωστική του ασυμφωνία», μεθοδεύοντας την εξαφάνιση των Παλαιστινίων κι έτσι, τελικώς, την ιδέα της Παλαιστίνης ως κράτους, προκειμένου να συμφιλιωθεί με τις συστημικές του πεποιθήσεις.

Το Σιωνιστικό Ισραήλ ποτέ δεν θα συμφωνήσει στον οραματισμό ενός Παλαιστινιακού κράτους, καθώς έτσι, θα πρέπει να αναιρέσει την ίδια του τη φύση, τον πυρήνα του και, σε κάποιο βαθμό, την ιδεολογική του τεκμηρίωση. Τι απομένει λοιπόν για την Παλαιστίνη;

Η Παλαιστίνη είναι ένα κράτος υπό εξαφάνιση από τα 1948, όταν εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά της εκδιώχθηκαν βίαια από τα σπίτια τους και τους αφαιρέθηκαν τα εθνικά τους αιτήματα, καθώς οι Σιωνιστές επέτυχαν μια συμφωνία με την αποικιοκρατική Βρετανία. Έκτοτε, οι Παλαιστίνιοι έχουν υποστεί αμέτρητους εξευτελισμούς, απελάσεις, παράνομες καταπατήσεις της γής τους, αδικαιολόγητες συλλήψεις, κρατήσεις και βασανιστήρια.

Η Παλαιστίνη έχει σχεδόν μετατραπεί σε μία θεσμική μνήμη. Χωρίς την απόλυτη ανθεκτικότητα των ανθρώπων της, και την επίμονη αποφασιστικότητα τους να αντισταθούν στην τυραννία και να μην εγκαταλείψουν το εθνικό τους όραμα, η Παλαιστίνη δεν θα υπήρχε.

Παρά τους πολέμους και τις γενοκτόνες του πολιτικές, το Ισραήλ δεν θα κατορθώσει ποτέ να σπάσει το ηθικό της Παλαιστίνης, καθώς αυτή η γη κι αυτός ο λαός είναι πολλά περισσότερα από σάρκα, αίμα και γη. Η Παλαιστίνη αντιπροσωπεύει πλέον την ίδια την ιδέα της ανεξαρτησίας και την απόλυτη περιφρόνηση απέναντι στην καταπίεση. Αντιπροσωπεύει την έκφραση της βουλήσεως ενός ανθρώπου απέναντι στο κακό.

.

Η Catherine Shakdam είναι αναπληρώτρια διευθυντής του Κέντρου Μεσανατολικών Σπουδών της Βηρυτού και πολιτική αναλυτής που εξειδικεύεται στα ριζοσπαστικά κινήματα.

.

Απόδοση: Πετροβούβαλος/Αβέρωφ

Σελίδα Πηγής