Π. Κονδύλης: όταν χάνονται τα όρια ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη…
Posted by Πετροβούβαλος στο 17 Οκτωβρίου, 2014
αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Γιάννη Σταύρου
.
Δυστυχώς για τον 21ο αιώνα, υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτό διόλου δεν θα είναι το έσχατο σκαλί, στο οποίο θα ξεπέσει η τέχνη και η πραγματικότητα του πολέμου, δεν θα είναι ούτε καν χαοτικές συγκρούσεις, σαν τον συγακαιρινό μας εμφύλιο πόλεμο στο Αφγανιστάν. Γιατί σε όλες αυτές τις μορφές πολέμου υπάρχει, έτσι κι αλλιώς, μια κρατική, εθνική ή πάντως πολιτική κατεύθυνση και αρχή, κάτι που διέπει σκοπούς και χαράζει κάποια, οσοδήποτε χαλαρά, όρια. Όμως οι ένοπλες συγκρούσεις για σκοπούς επιβίωσης ή διαρπαγής μέσα σε συνθήκες διαδεδομένης ανομίας δεν θα γνωρίζουν όρια – ούτε ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη, ούτε ανάμεσα σε πόλεμο και έγκλημα· θα διεξάγονται δηλαδή πέραν και ανεξαρτήτως κάθε κρατικής και πολιτικής αρχής ή νομιμοφροσύνης και θα συνιστούν τρόπον τινά την επέκταση του νεοφιλελεύθερου δόγματος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στον τομέα των πολεμικών επιχειρήσεων… υπάρχει κάτι χειρότερο από την κρατική οργάνωση, με τον αξιωματικό και τους στρατιώτες του: υπάρχει η ανομία, με τον πολέμαρχο και τα παλικάρια του…
Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μονόπλευρη, όπως διατείνονται οι ιδιοτελείς ή οι αφελείς θιασιώτες της, δεν θα αφορά δηλαδή μόνον τις χρηματιστηριακές και τις επενδυτικές εργασίες ή τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά θα επεκταθεί εξ ίσου και στην ανομία, στο οργανωμένο και στο ανοργάνωτο έγκλημα, στη διεκδίκηση των πάντων εκ μέρους των πάντων, όπου τον αγώνα των κρατών και των εθνών θα τον διαδεχθεί, τουλάχιστον εν μέρει, ο αγώνας του ανθρώπου προς άνθρωπο.
Τότε η έννοια του «ολοκληρωτικού πολέμου» θ’ αλλάξει κι αυτή. Δεν θα σημαίνει, όπως στον Πρώτο και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την άμεση ή την έμμεση επιστράτευση όλου του ικανού πληθυσμού, είτε στο μέτωπο είτε στα μετόπισθεν, για την παραγωγή όπλων και πολεμοφοδίων, χωρίς όμως να καταργείται οπωσδήποτε ή εντελώς η διάκριση μεταξύ μάχιμων και αμάχων. Θα σημαίνει ακριβώς το αντίστροφο: αφού τα όπλα παράγονται σχετικά φτηνά και γρήγορα, και καθώς η δύναμη πυρός αυξάνει συνεχώς σ’ όλα τα οπλικά επίπεδα, δεν χρειάζεται πια να επιστρατευθούν μάζες για την παραγωγή και τη διάδοσή τους· όμως συνάμα χάνεται το νόμιμο μονοπώλιο της ένοπλης βίας, σβήνουν τα όρια ανάμεσα σε μαχίμους και αμάχους, ανάμεσα σε πολεμική και εγκληματική πράξη, ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη. Και όταν χάνονται τα όρια ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη, δεν απορροφά η ειρήνη τον πόλεμο: ο πόλεμος καταπίνει την ειρήνη, και γίνεται ολοκληρωτικός με την εφιαλτικότερη έννοια του όρου.
Παναγιώτης Κονδύλης
Θεωρία του Πολέμου, Θερμός Πόλεμος μετά τον Ψυχρό Πόλεμο (σελ. 379-380), Εκδ. Θεμέλιο
.
Εικόνα: «Η 2α Μαίου του 1808», έργο του Francisco Goya (1814)
ΑΒΕΡΩΦ 
ΒΡΑΧΟΣ said
Ετυμολογικά, καμία ισοπέδωση δεν γίνεται προς τα πάνω.
Η ισοπέδωση πάντα προς τα κάτω γίνεται.
Λέω εγώ τώρα….
Πετροβούβαλος said
Η «Θεωρία του Χάους» πάντως έχει περισσότερο.. αιρετική προσέγγιση! (έχει θρονιάσει μέσα μου, πνεύμα αντιλογίας (το υπόλοιπο δεν το έχω συνθέσει ακόμα 😎 ))
ΒΡΑΧΟΣ said
Δες τα ποσοστά παχυσαρκίας στον πληθυσμό της Γης και μετά ανάλυσε την του Χάους θεωρία…
Το Χάος πολύ τρέξιμο θέλει.
Οι μπουχέσες δεν τρέχουν, το λίπος δε στον εγκέφαλο προκαλεί γενικές βλάβες, υπάρχουν μελέτες που το αποδεικνύουν.
Πρακτικά μιλώντας δηλαδής…
Πετροβούβαλος said
Μπά, περισσότερο είναι ζήτημα διαισθήσεως παρά αναλύσεως. Τα έχουν κάνει μπάχαλο οι «χρήστες», νομίζοντας πως είναι για τα δόντια τους.
Πρακτικά πάντως, οι μπουχέσες για την ιστορία είναι λαδάκι για τα πλέον ασήμαντα γρανάζια, εκτός από του ελάχιστους που βρίσκονται στα κέντρα αποφάσεων.