Η έξοδος του Μεσολογγίου, το «διδακτικό» βιβλίο της κ. Ρεπούση για την ΣΤ’ δημοτικού, η κριτική του Κ. Ζουράρη και η ιστορία.
Posted by Πετροβούβαλος στο 9 Οκτωβρίου, 2014
του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
.
Εν όψει του συνεδρίου του κόμματος της κ. Ρεπούση, της … προοδευτικής «ιστορικού», αντιγράφω μερικές αράδες από τον καθηγητή Κώστα Ζουράρη, που αναφέρεται στο βιβλίο της ΣΤ’ δημοτικού. Έγραφε ο Ζουράρης το 2007: «Συνέχεια της αηδίας και παραθέτει την «ιστορική άποψη της εν λόγω συγγραφέως: «Η θέση του Μεσολογγίου δυσκολεύει ακόμη περισσότερο… Αναγκάζονται τελικά σε ηρωϊκή Έξοδο». Σχολιάζοντας τούτα τα λόγια γράφει ο Κ. Ζ.: «Έτσι «αναγκάζονται» με αυτά τα ανυπάρκτου σημαντικής ρηματάκια σας που τα δανείζεστε από τον Ούγγρο – εβραίο Σόρος και την παγκοσμιοποίηση. Τα ποντίκια, ωρέ, τα ποντίκια. Ποντίκια τρώγανε και γι’ αυτό «αναγκάζονται»… και κατασφάχτηκαν στην Έξοδο. Γυναικόπαιδα και Ήρωες μαζί…» προχωρώντας θα κάνει λόγο για «εξαρτημένη αλλοτρίωση των συντακτών του βιβλίου» (βλ. Κ.Ζουράρη: « Βέβηλα, Κίβδηλα, Σκύβαλα», εκδ. «Αρμός», Αθήνα 2007, σελ. 38). Επειδή συνέπεσε ν’ ασχοληθώ με το εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ’21 σε μια επιστημονική μου έρευνα, η οποία τιμήθηκε με χρηματικό έπαθλο από την Ακαδημία Αθηνών, έχω έτοιμο τεράστιο σχετικό ιστορικό υλικό και για την ηρωϊκή Έξοδο του Μεσολλογγίου, επισύμβασα την 10η Απριλίου 1826. Από το έργο μου αυτό περιορίζομαι στη μεταφορά μερικών απόψεων ιστορικών για αυτή την ανείπωτη νύχτα του εξολοθρεμού των πολιορκημένων.
Δ.Κόκκινος: «Η νυξ της 10ης Απριλίου επέπρωτο να καταστήση το Μεσολόγγι Ευρωπαϊκόν σύμβολον ηρωϊσμού και αυτοθυσίας».
Κ.Παπαρρηγόπουλος: «Το τέλος της πολιορκίας υπήρξεν το ενδοξότατον κατά ξηράν μεγαλούργημα της όλης επαναστάσεως».
Α.Ορλανδός: «Η προηγηθείσα της εξόδου ημέρα εχαρακτηρίσθη ημέρα της δευτέρας παρουσίας».
Απομνημονεύματα Αγωνιστών του ’21: «Κάθε περιγραφή της εξόδου είναι κατωτέρα της πραγματικότητος».
Μικαρέλι-Πρόξενος της Αυστρίας: «…αποτέλεσμα της ασυνέτου εκείνης πράξεως υπήρξεν ο θάνατος όλων των αρρένων από 12 ετών και άνω. Εξασχιλίαι γυναίκες και παίδες είναι τώρα αιχμάλωτοι των Αράβων. Τρείς χιλιάδες και εκατόν ζεύγη ώτων συνελέχθησαν και απεστάλησαν εις Κων/πολιν».
Κ.Παπαρρηγόπουλος: «τοιαύτη πτώσις ισοφάριζε βεβαίως προς την περιφανεστάτην των νικών. Ο κόσμος όλος, δυνάμεθα να είπωμεν συνεκινήθη…».
Ε.Πρωτοψάλτης: «Η πόλις του Μεσολογγίου μετεβλήθη εις περίκαυστον ερείπιον, αλλά ανυψώθη συγχρόνως εις μνημείον αθανάτου δόξης. Η έξοδος της φρουράς του Μεσολογγίου θεωρείται εν εκ των σπανιoτάτων ηρωϊκών επεισοδίων της παγκοσμίου ιστορίας… Η ηρωϊκή του θυσία ανερρίπισε τον θαυμασμόν της Ευρώπης προς την Ελλάδα».
Σ.Τρικούπης: «Η πόλις του Μεσολογγίου, η δοξάσασα την Ελλάδα ζώσα, έμελλε να την αναστήση και πεσούσα… επιτάχυνε δια της σωτηριώδους παρεμβάσεως των τριών Δυνάμεων το ευτυχές τέρμα της Επαναστάσεως».
Ε.Κυριακίδης: «… η πόλις, ήτις δις κατά συνέχειαν είλκυσε την προσοχήν του κόσμου σύμπαντος… ήτο νυν ευρύτατος κλαυθμών ερείπιον περίκαυστον αλλά και μνημείον δόξης αγήρω…».
Γ.Γερβίνος: «…βαθύτατη ήτο η εντύπωσις της καταστροφής ταύτης και εν Ελλάδι και εν ταις απωτάταις επί της υφηλίου χώρας».
Έγραφα τότε: «πρόκειται ομολογουμένως περί ενός δεύτερου πανευρωπαϊκού σεισμού του οποίου επίκεντρον είναι και πάλιν η Ελλάς. Προ δύο περίπου ετών η Ευρώπη ησθάνθη ως σεισμικήν δόνησιν μεγίστης εντάσεως την ηρωϊκή καταστροφήν των Ψαρών. Νυν, η Ευρώπη σείεται από τας ψυχολογικάς δονήσεις της ανεπαναλήπτου κατάστασης Εξόδου του Μεσολογγίου. Το ήδη ανερχόμενον και διογκούμενον εν Ευρώπη φιλελληνικόν πνεύμα, ως χιονοστιβάς, εισελαύνει εντός των απρόσιτων άνδρων της Ευρωπαϊκής διπλωματίας». Θα μπορούσα να συνεχίσω με έναν ακόμη τόμο. Δεν μνημονεύω τους τίτλους των ιστορικών έργων που ανέφερα για λόγους οικονομίας χώρου.
Παραπέμπω στο έργο μου, το οποίο τελικά εκδόθηκε υπό άλλον τίτλον: «Η διάρθρωση της αγροτικής οικονομίας και των θαλάσσιων μεταφορών στην Ελλάδα, πριν και μετά την Επανάσταση του ‘21», δική μου έκδοση, Αθήνα 1977, σελ. 281 …και τις εκεί πηγές του κεφαλαίου: «Η έξοδος του Μεσολογγίου και ο αντίκτυπός της εν Ευρώπη».
Έχω την βεβαιότητα ότι η εν λόγω … αριστερή συγγραφέας ούτε καν που γνωρίζει τα εξώφυλλα των ιστορικών έργων τα οποία ενέφερα – και θα μπορούσα να καταγράψω άπειρα. Αρκεί να σημειώσω ότι η τιμηθείσα από την Ακαδημία Αθηνών εργασία μου έχει 2500 βιβλιογραφικές αναφορές και ο κατατεθείς τίτλος της σε μυστικό διαγωνισμό έχει τον τίτλο: «Το πνεύμα της συνεργασίας είς τον οικονομικόν τομέα εν Ελλάδι κατά τας παραμονάς της Ελληνικκής Επαναστάσεως του ’21. Συμβολή του πνεύματος αυτού εις την επιτυχίαν του Αγώνος. Προσπάθειαι και πηγαίαι εφαρμογαί συνεταιριστικής περί οργανώσεως του νόμου 602/1915 συνεταιρισμών». Η εισηγητική Έκθεση της Ακαδημίας Αθηνών, χαρακτήριζε την «υποβληθείσα εργασία ως προϊόν μόχθου μεγάλου». Άλλοι μοχθούν στην Ελλάδα και άλλοι δοξάζονται, άλλοι σκοτώνονται και άλλοι τα οικονομούν, άλλοι χτίζουν με αίμα και άλλοι κατεδαφίζουν με μπουλτόζες που παίρνουν από το σάπιο πολιτικό σύστημα.
Αξιότιμοι αριστεροί της ΔΗΜΑΡ. Συμφωνείτε με την «ιστορία» της κ. Ρεπούση; Αν ναι, οργανώστε μια ανοιχτή Επιστημονική Ημερίδα, με θέμα: «Η ιστορία και οι παραχαράκτες της». Περιμένω. Ο ελεύθερος διάλογος ποτέ δεν έβλαψε.
Όπως έλεγε στα 1997 και ο αυτοκρατορικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε. Γρ. Φαρακός, επικίνδυνη είναι «η φαιά ομοιομορφία της αδράνειας και η παραγνώριση της προσωπικότητας του πολίτη» (Συνέντευξη στον Λ. Μαυροειδή).
Υ.Γ. Δημοσιεύεται ετεροχρονισμένα από παραδρομή, αλλά ισχύει ως ιστορία.
.
Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Αθήνα 08/10/2014
.
Η γελοιογραφία του Altan από την Συσπείρωση Αριστερών Μηχανικών
ΑΒΕΡΩΦ 
desafinado said
Την πήραμε την αιματοβαμμένη γή, ωραία!
Η γης και τότε καί τώρα έχει δύο αξίες.
Την αξία χρήσης και την αξία ανταλλαγής με κάτι άλλο.
Ο Αριστοτέλης λέγει κάπου (στα πολιτικά νομίζω), πως, τα υποδήματα έχουν πολύ μεγάλη διαφορά ωφέλιμης αξίας κατά την χρήσιν τους, απ’ ό,τι κατά την αγορά τους.
Έτσι και εδώ, καποιοι βλέπουν το αιματοβαμμενο χώμα ως χρήμα (δος ημίν σήμερον) και ολίγοι -απ’ ότι φαίνεται πλέον- ως υπεραξία διαχρονικής βιωματικής χρήσης
Παρασάγγες η απόστασις.
Τι μέλλει κατά το ποιητέον φίλε μου;
Πετροβούβαλος said
Eίναι τόσο απλό όσο και δύσκολο: Με το εκπαιδευτικό σύστημα διαλυμένο εκ των έσω, η μπάλα βρίσκεται στα χέρια όσων εκπαιδευτικών γνωρίζουν και αντέχουν και κυρίως στα χέρια των γονέων, συγγενών και φίλων, ανθρώπων της Εκκλησίας, συλλόγων κλπ. (όσων γνωρίζουν και αντέχουν).
Δύσκολοι καιροί και αναγκαστικά στην άμυνα.
υποκειμενικός σχολιαστής (p.o) said
Δυστυχώς το πολιτικό αυτό σύστημα έχει πολλά ποτάμια (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και παραπόταμους διέλευσης ή καλύτερα διαφυγής από τα εγκλήματα που διαπράττουν οι επικαρπωτές του εις βάρος του συνόλου.
Αυτό που παρατηρεί κανείς ιδιαίτερα είναι ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις της πασοκονουδού με τις εκ περιτροπής πατερίτσες τους, διάγουν βίο ελαφρύ και καθόλου προβληματικό, αφού σε κάθε γνήσια έκφραση αγανάκτησης του κόσμου, ελλοχεύουν παρασιτικά φιγούρες που έχουν αλλότριους σκοπούς.
Άλλοι για να εκφυλίσουν την έννοια της εθνικής ταυτότητας, άλλοι για να την καταργήσουν (πχ στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ή με άλλες φαρισαϊκές μεθοδεύσεις), άλλοι για να εξασφαλίσουν μέσω της δημαγωγίας ένα βολευτιλίκι ή κανά υπουργειάκι.
Πόσοι δεν καλοπέρασαν ως «αντι-«μνημονιακοί και έφτασαν εξ αυτών στα ανώτερα και ανώτατα κρατικά αξιώματα στους χαλεπούς αυτούς καιρούς;
Πως μπορώ να ξεχάσω ότι στις εκλογές του 2012 όλα τα ελεεινά κανάλια της παρακμής φιλοξενούσαν πολιτικάντηδες και δημο(σ)κόπους να μας λένε ότι: «πλέον με τέτοια αποτελέσματα το μόνο σίγουρο είναι ότι το μνημόνιο έφτασε στο τέλος του»;;
Ναι, αλλά στο τέλος της σχεδόν 2-3 χρόνια μετά βρίσκεται η κοινωνία, το ελληνικό νοικοκουριό, το χάλι όμως συνεχίζεται…
Οι μνημονιακοί και «αντι-«μνημονιακοί βρίσκονται στη βο(υ)λή -είτε συμπολιτευόμενοι είτε αντιπολιτευόμενοι- και αλλού μέσα στο κράτος ή παρά αυτώ, η κατάρα, η μιζέρια, η εξαθλίωση και η δυστυχία για την πλειονότητα των ελληνικών νοικοκυριών παραμένει.
Οι κομματάνθρωποι γαλάζιοι, κόκκινοι, πράσινοι, μαύροι, μπλε, ροζ κ.λπ συνεχίζουν να πουλάνε τρέλα και να στιγματίζουν με οπαδικά κριτήρια όσους μέμφονται το σύστημά τους, και το σύστημα της εναλλαγής στην εξουσία ετοιμάζεται για νέα καταστροφική επέλαση.
Πάντα θα υπάρχουν «ταρατατζούμ» κολπάκια, πάντα θα υπάρχουν βεγγαλικά, αλλά το γινόμενο θα είναι το ίδιο.
Εγκλωβισμός στα δίχτυα της συνδυαστικής δολιότητας και ανεπάρκειας της κομματοκρατίας.
Με εναλλάξ πρακτικές μαστίγιου/ καρότου και κατά περίσταση βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες άγριες συνέπειες για τις συνθήκες ζωής των πολιτών.
Κανείς λοιπόν από δαύτους, όσο παραμένουν ανεξέλεγκτοι και αλλαζονικά «τεχνοκρατικοί» δεν πρόκειται να μπει στο δημόσιο χώρο, παρά μόνο για να κοροϊδέψουν, να λαφυραγωγήσουν, να πουλήσουν «πατριωτισμούς», «ανθρωπισμούς», «επιστημονισμούς» και να ζήσουν πλουσιοπάροχα από το αλκαπόνικο αυτό διατακτικό.
υ.γ
Παράδειγμα πολιτείας πραγματικής κοινοκτημοσύνης, προόδου, ανθρωπιάς, συλλογικότητας (χωρίς -ισμούς) έχει παρουσιάσει ο πολιτειολόγος κ. Ζουράρις, στο βιβλιο του με τίτλο:
» Φιλοκαλούμεν μετ’ ανταρσίας
Προπονητική για το πολίτευμα της υπεραναρχίας».
Πολύ ενδιαφέρον σύγγραμμα.
Πετροβούβαλος said
Ως άνω: Στην άμυνα. Παρ’ ότι δεν θεωρώ τον Ζουράρι μέρος του προβλήματος, με προβληματίζει το γεγονός πως το σύστημα τον θεωρεί ως εργαλείο του, όπως και πλήθος άλλων. Πράγμα που μας οδηγεί στο να ξεκαθαρίσουμε (ακόμα μία φορά) πως σε πεδίο μάχης που έχει διαλεχθεί από τον εχθρό ΔΕΝ πολεμάς.
υποκειμενικός σχολιαστής (p.o) said
Οπωσδήποτε το σύστημα ξέρει να διαμορφώνει ιδανικά πεδία δράσης για να διοχετεύει την επιρροή του.
Για τον Ζουράρι ούτε κρύο, ούτε ζέστη από μέρους μου.
Μου άρεσε ένα βιβλίο του για υπόδειγμα πολιτειακής αναφοράς, βάζει στην θέση της της ρεπούσηδες με τεκμηριωμένο τρόπο και μέχρι εκεί.
Εκείνο που με προβληματίζει όμως ιδιαίτερα είναι ακριβώς αυτό που περιγράφεις εύστοχα.: Σε πεδίο που έχει διαλεχθεί από τον εχθρό ΔΕΝ πολεμάς πχ όπως το βλέπω από τη δική μου οπτική, το σύστημα της εναλλαγής στην εξουσία και τα παράγωγά του (συνδικαλιστές του κομματικού κράτους, φοιτητικές παρατάξεις, ομάδες συμφερόντων και πάει λέγοντας), που φροντίζουν να αναπαράγουν την σαπίλα μέσα από τεχνητές «αντιπαλότητες» και ταχυδακτυλουργικά κόλπα χειραγώγησης.
Πετροβούβαλος said
Έχω παρατηρήσει το εξής: Πολλοί, ελπιδοφόροι κάποτε, άνθρωποι που προσπάθησαν να αντιδράσουν οργανωμένα, μετατρεπόταν σε «λιγούρια της δημοσιότητας» κάθε φορά που υπήρχε η υποψία προβολής τους από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Αντιστοίχως, υπάρχει (υπήρχε πάντως σίγουρα, για τώρα δεν είμαι σίγουρος) τάση προσεγγίσεως «συνδικαλιστών του κομματικού κράτους, φοιτητικών παρατάξεων, ομάδων συμφερόντων και πάει λέγοντας», και προσδιορίζω περαιτέρω το «πάει λέγοντας» σε βουλευτές που έφυγαν από τα κόμματά τους και σε πρώην στελέχη του συστήματος, δημόσιου ή ιδιωτικού, που «είδαν το φως το αληθινόν», χωρίς να μπορούν να αποβάλλουν τις νοοτροπίες τους.
Επιμένω σε αυτό που έλεγα τότε (2009 – 10): Καμία απολύτως προσέγγιση σε «καμμένα χαρτία». Δεν είναι μόνο «επικοινωνιακό» το πρόβλημα, είναι πολύ βαθύτερο: Μία λύση που πρέπει πάση θυσία να επισπευσθεί, είναι μία λύση απελπισίας, άρα μη – λύση και μάλιστα υπό το παρόν, ασφυκτικά ελεγχόμενο περιβάλλον. Ότι κάνουμε, οφείλουμε να το κάνουμε μακρυά απ’ οποιονδήποτε συμβιβασμό.
υποκειμενικός σχολιαστής (p.o) said
Σωστά το επέκτεινες μεταξύ άλλων ειδικά τα «καμμένα χαρτιά», μόνο που βρίσκομαι σε ένα δίλλημα αν αυτά τα καμμένα χαρτιά του συστήματος είναι παράγωγα απλά του (δεδομένου) ψωνισμού τους (βλ. μωροφιλοδοξίες για κανένα υπουργείο) ή και μέρος (έκοντες άκοντες) του σχεδιασμού διαιώνισης των ίδιων σκηνικών ως «αντί-«παλοι.
Και πάντα θα μου προξενεί εντύπωση για το πως γίνεται κάποιοι συμπατριώτες μας να τσιμπάνε έτσι εύκολα σε δολώματα των παπατζήδων.
Το να «τσιμπάει» κανείς είναι ανθρώπινο, κανείς μας δεν είναι φωτήρας ή αλάνθαστος, αλλά το να μας δουλεύει ο κάθε επαγγεματίας πολιτικάντης ή τελάλης που έχει εθιστεί να παίζει ρόλους «αντι-» ανάλογα με την περίπτωση, είναι κάτι σαν λοβοτομή ή προβοκατόρικη ανοησία ή παθητικότητα μέχρις εσχάτων…
Για τα λιγούρια που ανέφερες Πέτρο, νομίζω ότι η σταδιακή αλλαγή προς την συλλογικότητα (αρχικά μέσα από μια πραγματικά αντιπροσωπευτική πολιτεία) και την ευθύνη απέναντι στον άλλο (γι’ αυτό σχολίασα και για το βιβλίο εκείνο του Ζουράρι) δεν θα επιτρέψει να ευδοκιμήσουν ψώνια ή αλλαζόνες που θα ξεκάνουν έναν ολόκληρο κόσμο διατηρώντας τα προνόμιά τους απαράλλαχτα, με πρόσχημα την «λευκή εντολή».
Ούτε θα βγαίνουν διάφοροι κάφροι στα μπαλκόνια να πουλάνε ελπίδα.
Άλλωστε από μια τιμοκρατική πολιτεία που εισήγαγε ιστορικά η γηραιά αλβιώνα και εξελίχθηκε στην βάση αυτής με πρόσημο ακριβώς την τιμηματική «ψήφο» είναι καλύτερη η πολιτεία του Καποδίστρια, μόνο που ακριβώς εκείνος σε αντίθεση με τα μωροφιλόδοξα παράσιτα που ελκύει το λεηλατικό αυτό καθεστώς, είχε άλλες πνευματικές αναφορές και δεν παρουσίαζε εαυτόν ως «τεχνοκράτη» που θα ξετινάξει τα πάντα στο όνομα της «γνώσης» του.
Πολλοί μάλιστα τον αποκαλούσαν ως «φωτοσβέστη».
Επειδή λ.χ δεν δημιούργησε ανώτατη εκπαίδευση για τον καθημαγμένο λαό, αλλά ξεκίνησε από τα θεμελιώδη
Γι αυτό και το θέμα της παιδείας που και η ανάρτηση πραγματεύεται είναι σημαντικό και γι αυτό επιβεβαιώνεται η επιφυλακτικότητά σου απέναντι σε διάφορες εκδοχές «προωθημένων» αλλαγών.
Μα αυτοί που εκφύλισαν τις προσπάθειες του κόσμου στο Σύνταγμα το 2011 ήταν κάτι παπατζήδες που μίλαγαν για «αμεσοδημοκρατίες» ενώ δεν είχαμε καν τα στοιχειώδη, δεν είχαμε καν αντιπροσωπευτική πολιτεία, αλλά μια βαθύτατα αλλαζονική κομματοκρατία που διαχειρίζεται εν λευκώ μια στιγμιαία και χειραγωγημένη εντολή.
Είναι σα να θέλουμε να φτάσουμε σε έναν προορισμό με το αμάξι μας, και ο «ξερόλας» «ειδικός» με στόμφο και ύφος χιλίων καρδιναλίων να προτάσει την εκκίνηση με την πέμπτη ταχύτητα και να θεωρείται μάλιστα από πολύ κόσμο …ως ειδήμων και αντίπαλος από αυτούς που μας προτρέπουν να έχουμε «νεκρά» ταχύτητα.
Και ο μεν και οι δε μάλιστα, να θεωρούνται και «αντίπαλοι» αλλά και να κατοχυρώνουν ως σύστημα ως «Εξουσία» ανάλογα με τον ρόλο που παίζουν τους προτρέποντες να ξεκινήσουμε με πρώτη, στους άσχετους και στο εικονικό «στρατόπεδο» του ενός ή του άλλου.
Άλλωστε για την συζήτηση του να ξεκινήσουμε το αυτοκίνητο, έχουν φροντίσει ταχυδακτυλουργικά (η επιστήμη των «νομομαθών» και των φαρισαίων) να παρουσιάσουν τη πρώτη ταχύτητα εγγύτερη της νεκράς και οπωσδήποτε την πέμπτη, ως «εκ διαμέτρου» αντίπαλο.
Μόνο που τελικά και οι μεν και οι δε θέλουν να μην ξεκινήσει καν το αμάξι να κινείται και αν ξεκινήσει, να καεί η προσπάθεια στην εκκίνηση.
Χειρουργικό σφάξιμο και πάντοτε προς όφελος των μπακάλικων της εξουσίας και της αποκελιστική νομής του συστήματος.
Πετροβούβαλος said
Συμφωνούμε απολύτως, με μία μικρή επιφύλαξη για το Σύνταγμα: Αυτοί που έστησαν τις «αμεσσοδημοκρατίες» ήταν επαγγελματίες, τα μεγάφωνά τους ήταν πανάκριβα και αυτοί που έπεσαν στην παγίδα ήταν απλώς ανόητοι υπερφίαλοι και γεμάτοι εμμονές.
Κατά τα λοιπά, ο χρόνος: Όλα αυτά τα χρόνια γίνονται ξεκαθαρίσματα των «φωστήρων» και των νοοτροπιών. Ελπίζω μόνο να ζήσουμε για να δούμε ένα κάποιο «φως στην άκρη του τούνελ».
υποκειμενικός σχολιαστής (p.o) said
Και μια ρητορική αναφορά προς τους μπακάληδες (εκτός Αβέρωφ) του συστήματος «Εξουσία» που πλασάρονται ως «αντί-«.
Ποιος βρίσκεται πιο κοντά στο να αναπτύξει πέμπτη ταχύτητα με το αμάξι του;
Εκείνος που προτρέπει να ξεκινήσουμε με πρώτη ή εκείνος που (παριστάνοντας τον «ειδικό») προτρέπει να ξεκινήσουμε με πέμπτη;
(αμεσοδημοκρατίες, στιγμιαία αμεσοδημοψηφισματικά φληναφήματα που ενορχηστρώνουν οι «μάστοροι» έναντι σχετικού αντιτίμου χωρίς λογαριασμό στον ξενοδόχο)
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι (ή είναι οι ίδιοι άλλωστε ανάλογα με τον ρόλο που παίζουν) που προτρέπουν τον ιδιοκτήτη του αμαξιού, να μην κοιτάξει τι πρόβλημα έχει το αυτοκίνητο αλλά να του δώσει μια λίστα με «λύσεις» (συνταγματικές αναθεωρήσεις, πρωτοβουλίες για προεδρικές «δημοκρατίες» και λοιπές τρίχες).
Και φυσικά αυτή η λίστα να φέρει και το τελικό «κοστούμι» στον φουκαρά ιδιοκτήτη.
Σε κάθε περίπτωση η κοινωνία πρέπει να χειραγωγείται είτε με επιφάσεις «αμεσοδημοκρατικών φληναφημάτων» είτε μέσω καταστατικών …τροποποιήσεων που εισηγούνται οι «ειδικοί».
υποκειμενικός σχολιαστής (p.o) said
«Όλα αυτά τα χρόνια γίνονται ξεκαθαρίσματα των “φωστήρων” και των νοοτροπιών. Ελπίζω μόνο να ζήσουμε για να δούμε ένα κάποιο “φως στην άκρη του τούνελ”.»
Μακάρι Πέτρο!
Χαιρετίζω την διοίκηση λοιπόν, εις το επανιδείν!
Πετροβούβαλος said
Και γενικώς, η κοινωνία χειραγωγείται με συνεχείς αλλαγές θεμάτων και μόνιμο πέταγμα της «μπάλας στην εξέδρα».
Καλό βράδυ φίλε!