Ο «ευσεβής πόθος» της Ρωσσο – Τουρκικής στρατηγικής συμμαχίας

Στον παρατιθέμενο χάρτη, διαφαίνεται ο έλεγχος της Μαύρης Θάλασσας στην περίπτωση που θα εκπληρωθεί ο πόθος του τίτλου του άρθρου και εφόσον οι υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, μαζί με ότι απέμεινε από τη Γεωργία, παραμείνουν υπό «δυτικό» έλεγχο. Υπενθυμίζω πως ο Πόλεμος της Κριμαίας, είχε σαν κύριο αντικείμενο την αποτροπή του ελέγχου της Μαύρης θάλασσας από τη Ρωσσία. Η Οθωμανικη Αυτοκρατορία χρησιμοποιήθηκε τότε (1853 – 1856) ως εργαλείο της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας για την επίτευξη αυτού του σκοπού, καθώς η Μαύρη Θάλασσα ήταν (και παραμένει) παράγοντας τεράστιας οικονομικής και γεωστραγητικής σημασίας για την Ευρώπη και τη Ρωσσία.

Η Τουρκία, παρά τις τάσεις επιστροφής στο Οθωμανικό της «μεγαλείο», έχει τεράστια γεωστρατηγική αξία για τη «Δύση». Αυτό σημαίνει, πως μπορεί (και εώς την εποχή Οζάλ το έκανε) να λειτουργήσει ως ενεργούμενο, μπορεί όμως να λειτουργήσει και ως εστία εντάσεως στα πρότυπα της Συρίας και της Ουκρανίας, με στόχο την πρόκληση «κόστους» στην επέκταση της Ρωσσικής επιρροής προς Νότον (και μελλοντικά, της Κινεζικής προς Δυσμάς). Στο μέτρο μάλιστα που οι Κούρδοι «παίρνουν κεφάλι» στο Βόρειο Ιράκ, η Τουρκία, ως εννιαία γεωγραφική οντότητα, «χλωμιάζει» ελαφρώς χωρίς να παραλείπεται και το σενάριο της μετατροπής της σε κάτι ανάλογο με την σύγχρονη Αίγυπτο.

Οι Κούρδοι γίνονται όλο και πιό απαραίτητοι, καθώς διασπείρεται το χάος που εξαπέλυσε η «Δύση» και τα ενεργούμενά της στη Μέση Ανατολή μέσω των εξτρεμιστών παραστρατιωτικών που διαμόρφωσαν το ISIL. Παρά την όποια «δυτική» αντίδραση, η δυναμική που ενσωματώνει το ISIL, πολλαπλάσια της πάλαι ποτέ Αλ – Κάϊντα , θα διαρκέσει, με τα πιό αισιόδοξα σενάρια, επί δεκαετίες. Ως εξισορροπητής λοιπόν, οι Κούρδοι και η εθνική τους υπόθεση εξελίσσονται σε απαραίτητο παράγοντα της «δυτικής» εξισώσεως της Μέσης Ανατολής.

Και τι μας νοιάζει εμάς;

Βασικά δεν μας νοιάζει, στο μέτρο που τόσο η κυβέρνησή μας, όσο και οι πλέον πιθανοί της διάδοχοι, έχουν δώσει επαρκείς εξετάσεις υποταγής της Ελλάδος στον «Ευρωπαϊκό της προσανατολισμό», δηλαδή στις βουλές της κάθε μέρκελ, δηλαδή στις βουλές των πραγματικών αφεντικών της κάθε μέρκελ. Θα μας ένοιαζε μόνο στην περίπτωση που θα είχαμε διαπραγματευτικές ικανότητες, σε αυτή όμως την περίπτωση θα ήταν μάλλον αστείος ένας «Ευρωπαϊκός προσανατολισμός» υπό το παρόν «Ευρωπαϊκό» καθεστώς. Η ανάλυση του «καλύτερου δυνατού» που θα μπορούσε να κάνει η παρούσα κυβέρνηση είναι άσκηση ματαιότητας (μακρυά από εμένα οι παραινέσεις σε νενέκους), έχει όμως έννοια να διακρίνουμε πως, ίσως, το περιεχόμενο του σύγχρονου γεωστρατηγικού «πιθαριού της Πανδώρας» δεν βρίσκεται σε πορεία άμεσης συγκρούσεως με την εδαφική ακεραιότητα και τα μεσοπρόθεσμα συμφέροντα της Πατρίδος μας.

Σημείωση (επειδή η ανοησία «έχει βαρέσει κόκκινο»): Οι παραινέσεις διάφορων αναλυτών της κακιάς ώρας προς την «ηγεσία» της «Ευρώπης» είναι αρκούντως διασκεδαστικές, παραμένει όμως το γεγονός πως όταν μιλάμε για «Ευρώπη», εννοούμε «γερμανία», δηλαδή το απόλυτο ενεργούμενο των ΗΠΑ, όπως ευκρινώς κατέδειξαν οι εξελίξεις στην Ουκρανία (για όσους δεν είχαν καταλάβει το τι ακριβώς κάνει εδώ και 15 χρονια η γερμανία με την Ευρωπαϊκή οικονομία). Το πραγματικό ερώτημα, είναι το κατά πόσον η μυστική διπλωματία Ρωσσίας – ΗΠΑ έχει ήδη καταλήξει σε αποδεκτά συμπεράσματα ως προς τα κοινά τους συμφέροντα και το κατά πόσον αυτά συμπεριλαμβάνουν ένα νέο μεγάλης κλίμακας «Ψυχρό Πόλεμο».

Πετροβούβαλος/Αβέρωφ

,

Σχετικά άρθρα στον Αβέρωφ:

Ισλαμικό Κράτος: Η Πρόφαση των ΗΠΑ για Επέμβαση στη Συρία

Περί του επικείμενου διορισμού-εκλογής του νέου Πρωθυπουργού της Τουρκίας.

Η Γεωγραφική φιλοδοξία της Τουρκίας

Τα Κανόνια του Αυγούστου του Καραμπάχ

Μουρλό σενάριο γεωστρατηγικής φαντασίας – συνέχεια: Η (κάπως μεγαλύτερη) εικόνα