«ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ» ΓΑΡΓΑΡΑ: «Ο πραγματικός κίνδυνος για το Ισραήλ βρίσκεται εντός του» και η προπαγάνδα δεν έχει θρησκεία.

Η ιστοσελίδα Τhe Muslim Times δημοσίευσε στις 5 Αυγούστου μία υποτιθέμενη συνέντευξη (ακριβέστερα: τμήμα συνεντεύξεως, μόνο που δεν το ξεκαθάρισε) της Eva Illouz καθηγήτριας της κοινωνιολογίας στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ στη δημοσιογράφο Julia Amalia Heyer του der Spiegel.

Αντιπαραβάλοντάς την με την πραγματική συνέντευξη, βγαίνουν ορισμένα «ενδιαφέροντα» συμπεράσματα, καθώς το τμήμα της συνεντεύξεως που δημοσιεύει η Τhe Muslim Times είναι μεν ακριβές, αλλά το τελευταίο τμήμα της (που παραλείπεται) έχει πολλά ενδιαφέροντα να «πει» για τη δράση της «άλλης πλευράς» του δράματος της Μέσης Ανατολής.

Ακολουθούν οι μεταφράσεις και των δύο τμημάτων με τους αντίστοιχους συνδέσμους:

.

Το τμήμα που δημοσιεύει η Τhe Muslim Times (Πρωτότυπο ΕΔΩ)

Spiegel: Υπήρξε ευρεία υποστήριξη εντός του Ισραήλ για την επιχείρηση στη Λωρίδα της Γάζας, παρά τον τεράστιο αριθμό θυμάτων μεταξύ των αμάχων και τους θανάτους εκατοντάδων παιδιών. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Illouz: Εκεί που εσείς βλέπετε ανθρώπους, οι Ισραηλινοί βλέπουν εχθρούς. Μπροστά σε εχθρούς θα συμπαραταχθείτε, θα συσπειρωθείτε φοβούμενοι για τη ζωή σας και δεν θα σκεφτείτε την ευθραυστότητα του άλλου. Το Ισραήλ έχει μια διασπασμένη, σχιζοφρενική αντίληψη για τον εαυτό του: Καλλιεργεί τη δύναμή του και ακόμα δεν μπορεί να σταματήσει να βλέπει τον εαυτό του ως αδύναμο και απειλούμενο. Επιπλέον, τόσο το γεγονός ότι η Χαμάς διατηρεί μια ριζοσπαστική ισλαμιστική και αντισημιτική ιδεολογία, όσο και το γεγονός ότι υπάρχει φανατικός αντι – Αραβικός ρατσισμός στο Ισραήλ, εξηγούν το γιατί οι Ισραηλινοί βλέπουν τη Γάζα ως ένα πιθανό ή πραγματικό προπύργιο τρομοκρατών. Είναι δύσκολο να υπάρξει συμπόνοια για έναν πληθυσμό που θεωρείται ως απειλή για την καρδιά μίας κοινωνίας.

Spiegel: Είναι επίσης ένα από τα αποτελέσματα του γεγονότος ότι η Ισραηλινή κοινωνία έχει γίνει περισσότερο μιλιταριστική;

Illouz: Το Ισραήλ είναι μία αποικιακή στρατιωτική δύναμη, μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία και συγχρόνως μια δημοκρατία. Ο στρατός, για παράδειγμα, ελέγχει τους Παλαιστινίους δια μέσου ενός διευρυμένου δικτύου αποικιακών εργαλείων, όπως τα σημεία ελέγχου, τα στρατοδικεία (που διέπονται από ένα νομικό σύστημα διαφορετικό από το Ισραηλινό σύστημα δικαιοσύνης), την αυθαίρετη χορήγηση άδειών εργασίας, τις κατεδαφίσεις κατοικιών και τις οικονομικές κυρώσεις. Είναι μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία πολιτών, καθώς σχεδόν κάθε οικογένεια έχει έναν πατέρα, γιο ή αδελφό στο στρατό κι επειδή ο στρατός διαδραματίζει τεράστιο ρόλο κατά τη συνήθη νοοτροπία των απλών Ισραηλινών και είναι ζωτικής σημασίας και για τις πολιτικές αποφάσεις και για τη δημόσια σφαίρα. Στην πραγματικότητα, θα έλεγα ότι η «ασφάλεια» είναι η πρωταρχική έννοια που κατευθύνει την Ισραηλινή κοινωνία και την πολιτική. Αλλά είναι επίσης μια δημοκρατία, η οποία παραχωρεί δικαιώματα στους ομοφυλοφίλους και καθιστά δυνατό για έναν πολίτη να μηνύσει το κράτος.

Spiegel: Παρ’ όλα αυτά, πολλοί θα πουν ότι το Ισραήλ το έχει παρακάνει σε αυτόν τον πόλεμο με τη Χαμάς. (σ. Π/Β: «πολλοί θα πουν» = σχολή χατζηλουλούκας)

Illouz: Νομίζω ότι οι Ισραηλινοί έχουν χάσει αυτό που μπορούμε να αποκαλέσουμε  «ανθρωπιστική ευαισθησία», την ικανότητα να ταυτιστούν με τον πόνο ενός μακρινού άλλου ανθρώπου. Στο Ισραήλ, υπήρξε μια αλλαγή στην αντίληψη του «Παλαιστινίου άλλου ανθρώπου». Ο Παλαιστινίνιος έχει γίνει ένας αληθινός εχθρός στην αντίληψη των Ισραηλινών, με την έννοια ότι «αυτοί βρίσκονται εκεί» και «εμείς είμαστε εδώ». Οι Παλαιστίνιοι έχουν πάψει να έχουν πρόσωπο για τους Ισραηλινούς, έχουν πάψει να έχουν ακόμη και όνομα.

Spiegel: Έχετε μια εξήγηση γι αυτή την αλλαγή;

Illouz: Οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι ήταν κάποτε αναμεμιγμένοι μεταξύ τους. Εργάζονταν ως εργάτες κατασκευών, ως φθηνό και κακοπληρωμένο εργατικό δυναμικό (σ.Π/Β: προφανώς αναφέρεται στους Παλαιστινίους). Εν συνεχεία, χτίστηκε το τείχος. Κατόπιν στήθηκαν τα οδοφράγματα, τα οποία παρεμποδίζουν την ελευθερία κινήσεως των Παλαιστινίων. Ακολούθησε η τεράστια μείωση των αδειών εργασίας. Και σε λίγα χρόνια οι Παλαιστίνιοι εξαφανίστηκαν από την Ισραηλινή κοινωνία. Η Δεύτερη Ιντιφάντα έβαλε το καρφί  σε αυτό το φέρετρο, να το πω έτσι. Η φύση της Ισραηλινής ηγεσίας έχει επίσης αλλάξει. Η μεσσιανική δεξιά έχει αποκτήσει σταδιακά δύναμη στο Ισραήλ. Κάποτε ήταν ακραία και παράνομη. Τώρα γίνεται όλο και πιο αποδεκτή. Αυτή η ριζοσπαστική δεξιά βρίσκεται στο Κοινοβούλιο, ελέγχει τους προϋπολογισμούς και έχει αλλάξει τη φύση του δημοσίου λόγου. Πολλοί Ισραηλινοί δεν αντιλαμβάνονται τη ριζοσπαστική φύση της Ισραηλινής δεξιάς. Έχει μεταμφιεστεί επιτυχώς σε «πατριωτική» ή «Εβραϊκή».

Spiegel: Γιατί είναι τόσο ισχυρή αυτή τη στιγμή η δεξιά, παρ’ ότι υπάρχουν πολύ λιγότερες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Ισραήλ από ότι παλαιότερα;

Illouz: Ολόκληρες γενιές έχουν μεγαλώσει με τις κατακτημένες περιοχές, με το Ισραήλ να είναι μια αποικιακή δύναμη. Δεν γνωρίζουν τίποτε άλλο. Υπάρχουν οι οικισμοί που είναι άκρως ιδεολογική υπόθεση. Επεκτάθηκαν και εισήλθαν στην αποδεκτή Ισραηλινή πολιτική. Οι οικισμοί ενισχύθηκαν από συστηματικές πολιτικές της κυβερνήσεως: Έτυχαν φοροαπαλλαγών. Τους παρεσχέθησαν στρατιώτες για να τους προστατεύσουν. Οικοδομήθηκαν σε αυτόυς δρόμοι και υποδομές πολύ καλύτεροι από αυτούς στο εσωτερικό της χώρας. Υπάρχουν ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού που δεν έχουν συναντήσει ποτέ τους ένα κοσμικό πρόσωπο και έχουν εκπαιδευθεί με τρόπο θρησκευτικό. Μερικά από αυτά τα θρησκόληπτα τμήματα του πληθυσμού είναι επίσης πολύ εθνικιστικά. Η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε στο Ισραήλ, είναι ότι πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ φιλελευθερισμού και Εβραϊσμού, κι αν επιλέξουμε τον Εβραϊσμό, είμαστε καταδικασμένοι να μετατραπούμε σε μια «θρησκευτική Σπάρτη» η οποία δεν θα είναι βιώσιμη. Στη δεκαετία του 1960, θα μπορούσε κάποιος να είναι τόσο σοσιαλιστής, όσο και σιωνιστής. Σήμερα, αυτό δεν είναι δυνατόν, εξ αιτίας των πολιτικών και της ταυτότητας του Ισραήλ. Επι πλέον, υπάρχει ο ρόλος των Εβραίων που ζουν εκτός του Ισραήλ και αφορά στο Ισραήλ. Πολλοί από αυτούς τους Εβραίους έχουν πολύ δεξιές αντιλήψεις και συνεισφέρουν χρήματα σε εφημερίδες, «δεξαμενές σκέψεως» και θρησκευτικά ιδρύματα στο εσωτερικό του Ισραήλ. Ας το παραδεχτούμε: Η δεξιά υπήρξε πιο συστηματική και πιο κινητοποιημένη, τόσο στο εσωτερικό του Ισραήλ, όσο στο εξωτερικό.

Spiegel: Οι Εβραίοι της Διασποράς αντιμετωπίζουν το Ισραήλ με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι οι Εβραίοι στο Ισραήλ;

Illouz: Οι Εβραίοι της διασποράς έχουν διαμορφωθεί από τη μνήμη του Ολοκαυτώματος. Συχνά ζουν σε κοινωνίες όπου τα δημοκρατικά τους δικαιώματα είναι εγγυημένα. Μερικές φορές βρίσκονται κάτω από την επίθεση του αντισημιτισμού κι έτσι αισθάνομαι την επιθυμία να ενισχυθεί η εβραϊκή ταυτότητα. Δεν αντιλαμβάνονται την αγωνία των Ισραηλινών οι οποίοι βλέπουν τη δημοκρατία σταδιακά να κατατρώγεται από σκοτεινές δυνάμεις. Σήμερα, οι Εβραίοι της διασποράς και οι Εβραίοι στο Ισραήλ δεν έχουν πλέον τα ίδια συμφέροντα.

Spiegel: Τι θα συμβεί εάν οι δημοκρατικές αρχές εξακολουθήσουν να διαβρώνωνται;

Illouz: Ένα ή δύο χρόνια πριν, η εφημερίδα Haaretz διεξήγαγε μια δημοσκόπηση η οποία διαπίστωσε ότι το 40% του πληθυσμού δήλωσε ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να φύγει από το Ισραήλ. Δεν γνωρίζω τους πραγματικούς αριθμούς, αλλά δεν έχω ποτέ πριν ακούσει τόση πολύ αποξένωση από το Ισραήλ, όσο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Οι άνθρωποι που ζουν στο κοσμικό Τελ Αβίβ έχουν πολύ λιγότερα κοινά με τους θρησκόληπτους συμπατριώτες τους της Ιερουσαλήμ, από όσα με τους ανθρώπους που ζουν στο Βερολίνο.

Spiegel: Περιγράφετε μία φοβισμένη, ανήσυχη χώρα.

Illouz: Ο φόβος είναι βαθιά ενσωματωμένος στην κουλτούρα της Ισραηλινής κοινωνίας. Ο φόβος του Ολοκαυτώματος, ο φόβος του αντισημιτισμού, ο φόβος του Ισλάμ, ο φόβος των Ευρωπαίων, ο φόβος της τρομοκρατίας, ο φόβος της εξοντώσεως, ο οποιοσδήποτε φόβος. Και ο φόβος δημιουργεί ένα πολύ συγκεκριμένο είδος σκέψεως, που εγώ θα αποκαλούσα «catastrophalist». Μπορούμε πάντα να φανταζόμαστε το χειρότερο δυνατό σενάριο, αντί για μία κανονική πορεία των γεγονότων. Στα «catastrophalist» σενάρια, επιτρέπεται να παραβιάσει κανείς πολλούς περισσότερούς ηθικούς κανόνες από ότι εαν φανταστεί μία κανονική πορεία των γεγονότων.

Spiegel: Αυτή η διαφορετική αντίληψη των απειλών και των συγκρούσεων είναι προβληματική. Συνεκτιμώντας ότι το Ισραήλ θεωρεί τον εαυτό του ως θύμα, ο υπόλοιπος κόσμος αντιμετωπίζει όλο και περισσότερο τη χώρα ως μια βίαιη δύναμη κατοχής.

Illouz: Φανταστείτε ότι είστε ένα κορίτσι που μεγάλωσε μ’ ένα πολύ βάναυσο πατέρα. Θα αναπτύξετε μια «υγιή» υποψία για τους άνδρες και θα γίνετε πολύ προσεκτική. Εάν πρόκειται να ζήσετε για ένα διάστημα σε ένα περιβάλλον καλών και ενθαρυντικών ανδρών, οι υποψίες σας θα χαλαρώσουν. Αλλά, εάν έχετε ζήσει σε ένα περιβάλλον στο οποίο κάποιοι άνδρες ήταν πολύ βίαιοι και κάποιοι άλλοι δεν ήταν, η υγιής καχυποψία σας θα μετατραπεί σε μια εμμονική ανικανότητα να διαφοροποιήσετε μεταξύ τους τους διαφορετικούς τύπους ανδρών, τους βάναυσους από τους προστατευτικούς. Αυτό είναι το ιστορικό τραύμα της συνειδήσεως με το οποίο ζουν οι Εβραίοι. Η ισραηλινή ψυχή έχει χάσει την ικανότητα να κάνει αυτές τις διακρίσεις.

Spiegel: Αυτός ο φόβος δικαιολογεί το είδος της ωμής βίας που έχει εξαπολυθεί κατά του άμαχου πληθυσμού στη Λωρίδα της Γάζας;

Illouz: Φυσικά και όχι. Λέω απλώς ότι ο φόβος είναι κεντρικής σημασίας για την Ισραηλινή ψυχή. Οι φόβοι αυτοί χρησιμοποιούνται κυνικά από τους ηγέτες όπως ο πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu. Πείθουν τους Ισραηλινούς ότι οι πάντες θέλουν να μας καταστρέψουν. Η Χαμάς θέλει να μας καταστρέψει, ο ΟΗΕ θέλει να μας καταστρέψει, η Αλ-Κάιντα και το Ιράν θέλουν να μας καταστρέψουν, το ISIS θέλει να μας καταστρέψει. Οι Ευρωπαίοι αντισημίτες θέλουν να μας καταστρέψουν. Αυτό είναι ουσιαστικά το φίλτρο μέσα από το οποίο ερμηνεύεται από το μέσο Ισραηλινό η σύγκρουση με τη Χαμάς. Μια άλλη διάσταση αυτής της οπτικής, είναι ότι «αυτοί» δεν είναι ανθρώπινα όντα. Οι Παλαιστίνιοι έχουν απωλέσει την ανθρώπινη υπόστασή τους, επειδή τοποθετούν τους στρατιώτες τους μεταξύ των αμάχων, στέλνουν τα παιδιά τους να πολεμήσουν, ξοδεύουν και σπαταλούν τα χρήματά τους για την οικοδόμηση θανατηφόρων σηράγγων και όχι στην οικοδόμηση της δικής τους κοινωνίας. Μαζί με την απο – ανθρωποποίηση του άλλου, οι Ισραηλινοί έχουν μια ισχυρή αίσθηση της δικής τους ηθικής ανωτερότητας. «Ζητούμε από τους ανθρώπους να βγουν από τα σπίτια τους. Τους τηλεφωνούμε για να βεβαιωθούμε ότι οι πολίτες τα έχουν εκκενώσει. Εμείς συμπεριφερόμεθα ανθρωπίνως», σκέφτεται ο Ισραηλινός. Ένας στρατός με καλούς τρόπους.

Spiegel: Και παρόλα αυτά, οι πολίτες υπήρξαν τα κύρια θύματα, με σχολεία, συγκροτήματα κατοικιών και νοσοκομεία να βομβαρδίζονται.

Illouz: Ναι, παρ ‘όλα αυτά, πολλοί Ισραηλινοί εξακολουθούν να διατηρούν την άποψη ότι είναι ηθικά ανώτεροι. Κρίνουν εκ προθέσεως, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος κρίνει εκ των συνεπειών.

Spiegel: Όμως, ένα τεράστιο κύμα μίσους έχει γίνει ορατό στο Ισραήλ τις τελευταίες εβδομάδες. Και δεν είναι μόνο το μίσος που απευθύνεται κατά των Παλαιστινίων, αλλά και αυτό που απευθύνεται σε τμήματα της Ισραηλινής κοινωνίας.

Illouz: Ορισμένοι ραβίνοι και μέλη της Κνεσέτ (σ.Π/Β: το Ισραηλινό κοινοβούλιο) έχουν παραβιάσει βασικά λεκτικά πρότυπα, χωρίς να αισθάνονται κανέναν ενδοιασμό να εκφράζουν μίσος για τους Άραβες, με τρόπους που παρέχουν νομιμοποίηση στο μίσος. Αυτό είναι πολύ ανησυχητικό. Αυτό συνέβη επειδή οι ολόκληρες γενιές έχουν μεγαλώσει πιστεύοντας σε θρησκευτικές και υπερ – εθνικιστικές απόψεις. Δεν νομίζω ότι υπάρχει περισσότερο μίσος στο Ισραήλ από ότι σε κάποια ρατσιστικά τμήματα της Γερμανικής ή της Γαλλικής κοινωνίας. Αλλά όταν κάποιοι Παλαιστίνιοι τραγούδησαν πρόσφατα στους δρόμους του Παρισιού «Θάνατος στους Εβραίους», η αντίδραση της κυβερνήσεως του πρωθυπουργού Manuel Valls ήταν άμεση και σαφής. Οι αρχές έστειλαν ένα ισχυρό μήνυμα ότι υπάρχουν μορφές του λόγου και μορφές της πίστεως που είναι απαράδεκτες. Αυτό που λείπει από την Ισραηλινή κοινωνία είναι αυτό ακριβώς το είδος της πολύ ισχυρής ηθικής κανονιστικής απαιτήσεως που θα έπρεπε να προέρχεται από τους ηγέτες του.

Spiegel: Πώς εξηγείτε αυτό το παράδοξο – το μίσος για τη μία πλευρά και την έμφαση του Ισραήλ στις φιλελεύθερες αξίες της από την άλλη;

Illouz: Το Ισραήλ ξεκίνησε ως ένα σύγχρονο έθνος. Άντλησε τη νομιμότητά του από το γεγονός ότι είχε δημοκρατικούς θεσμούς. Αλλά δημιούργησε επισης, άκρως αντι – μοντέρνους θεσμούς, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια εβραϊκή δημοκρατία, παρέχοντας ισχύ σε ραβίνους, δημιουργώντας βαθιές εθνοτικές ανισότητες μεταξύ των διαφόρων εθνοτικών ομάδων, όπως των Εβραίων των αραβικών χωρών έναντι των Εβραίων Ευρωπαϊκής καταγωγής. Άραβων εναντίον Εβραίων. Εβραίων εναντίον μη – Εβραίων. Με τον τρόπο αυτό, παρεμπόδισε την οικουμενική σκέψη.

Spiegel: Θα λέγατε ότι ο εβραϊκός χαρακτήρας της χώρας έχει υποτάξει το δημοκρατικό της χαρακτήρα;

Illouz: Ναι, σίγουρα. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου έχει καταστεί σαφές ότι ο Εβραϊσμός έχει κατακτήσει τη δημοκρατία και το περιεχόμενό της. Αυτό συνέβη όταν ολόκληρο το σχολικό πρόγραμμα άρχισε να αλλάζει και να δίνει έμφαση περισσότερο στο εβραϊκό περιεχόμενο και λιγότερο στο παγκόσμιο περιεχόμενο. Όταν το Υπουργείο Εσωτερικών εξεδίωξε τους αλλοδαπούς εργαζομένους, διότι τα μέλη του κόμματος Shas φοβήθηκαν ότι οι μη – Εβραίοι θα αναμιχθούν με τους Εβραίους. Όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα αντιμετωπίσθηκαν ως «αριστερά» μόνο και μόνο επειδή τα ανθρώπινα δικαιώματα προϋποθέτουν ότι οι Εβραίοι και οι μη – Εβραίοι είναι ισότιμοι.

.

Το τμήμα που παραλείπει η Τhe Muslim Times (Πρωτότυπο του συνόλου της συνεντεύξεως ΕΔΩ)

Spiegel: Αυτό δεν ακούγεται ιδιαίτερα ενθαρρυντικό.

Illouz: Η μoναδική απάντηση είναι να δημιουργηθεί ένα τεράστιο στρατόπεδο των ανθρώπων που υπερασπίζονται τη δημοκρατία. Η διαίρεση δεξιάς – αριστεράς δεν είναι πλέον σημαντική. Υπάρχει κάτι πιο επείγον αυτή τη στιγμή: Η υπεράσπιση της δημοκρατίας. Η φωνή της ακροδεξιάς είναι πολύ πιο δυνατή και πιο σαφής από ότι ήταν παλαιότερα. Το καινούργιο στοιχείο είναι αυτό: Μία ρατσιστική δεξιά που δεν ντρέπεται για τον εαυτό της, που διώκει τους αντιφρονούντες, διώκει ακόμη και τους ανθρώπους που τολμούν να εκφράσουν τη συμπόνιά τους για την άλλη πλευρά. Ο πραγματικός κίνδυνος για το Ισραήλ και τη βιωσιμότητα του προέρχεται από το εσωτερικό. Τα φασιστικά και τα ρατσιστικά στοιχεία δεν αποτελούν μικρότερη απειλή για την ασφάλεια απ’ ότι οι εξωτερικοί εχθροί.

Spiegel: Οι εχθροί του Ισραήλ έχουν επίσης κατηγορήσει τη χώρα ότι δεν είναι πλέον δημοκρατική. Σας ενοχλεί αυτό;

Illouz: Παρ’ όλη την κριτική μου και την περιστασιακή αηδία για την Ισραηλινή αλαζονεία, είμαι επίσης προβληματισμένη για το ότι το Ισραήλ είναι πραγματικά απομωνομένο. Κοιτάξτε τι συμβαίνει στη Συρία ή στη Νιγηρία ή το Ιράκ. Γιατί δεν διαδήλωνει ο κόσμος στους δρόμους με τον ίδιο τρόπο που διαδηλώνει για το Ισραήλ; Η Αμερική έχει επίσης ένα συγκλονιστικό ρεκόρ (σ.Π/Β: προφανώς εννοεί «συγκλονιστικό ρεκόρ δολοφονιών αμάχων») έξω από τα σύνορά της. Πού είναι οι διανοούμενοι που πρόκειται να μποϊκοτάρουν την Αμερική; Πού είναι;

Spiegel: Υποστηρίζετε τη στρατιωτική επιχείρηση στη Λωρίδα της Γάζας;

Illouz:Όχι, δεν την υποστηρίζω. Δεν είμαι ειρηνίστρια, με την έννοια ότι δεν νομίζω πως οι στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι πάντα λανθασμένες. Αλλά δεν είμαι υπέρ αυτής της επιχειρήσεως, επειδή δεν υπήρξε καμία πολιτική διαδικασία εκ των προτέρων. Ο Netanyahu έδωσε πολύ προφανείς ενδείξεις ότι δεν ενδιαφερόταν για μια πολιτική διαδικασία. Αντ ‘αυτού, ο Netanyahu υπονόμευε διαρκώς τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Mahmoud Abbas. Αρνούμαι κατηγορηματικά την ιδέα ότι η μοναδική σχέση μας με τους Παλαιστινίους είναι μια στρατιωτική σχέση. Βρισκόμαστε σε μια πορεία παρανοϊκή. Υπάρχει μια όλο και πιο μεγάλη μερίδα ανθρώπων που πραγματικά πιστεύουν ότι μπορούν να κατακτήσουν τον Παλαιστινιακό πληθυσμό και να διατηρήσουν ένα καθεστώς όπου το Ισραήλ θα συνεχίσει να κυριαρχεί επάνω τους.

Spiegel:Μήπως αυτό το συναίσθημα των μη – παραχωρήσεων είναι η συνέπεια των 47 ετών κατοχής;

Illouz:Οι Ισραηλινοί πληρώνουν ένα τίμημα, αλλά στην πραγματικότητα δεν το γνωρίζουν. Δεν ξέρουμε πώς ειναι η ζωή σε μια ειρηνική κοινωνία, αφιερωμένη αποκλειστικά στον πολιτισμό, την εκπαίδευση και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του καθενός. Οι άνθρωποι δεν συνδέουν τις κακές συνθήκες διαβίωσής τους με το ποσό των πόρων που επενδύονται στους οικισμούς και στο στρατό. Στην ψυχολογία, αυτό ονομάζεται «Διάσταση» (Dissociation). Η Ισραηλινή κοινωνία έχει γίνει πολύ αναίσθητη. Όχι μόνο για τον πόνο των άλλων, αλλά και για τα δικά του βάσανα.

.

Αυτάαααααα…. Εδώ τελειώνει η παρουσίαση της προπαγάνδας και αρχίζουν (λέμε τώρα) σκέψεις γύρω από τον πραγματικό εχθρό: Πρόκειται για τους Ισραηλινούς; Τους Μουσουλμάνους; Τους Αμερικανούς; Τα κουμούνια; Τους ναζίδες; Τους Ουκρανούς; Τους Ρώσσους; Τους Ορθόδοξους; Τους παπικούς; (τους δωδεκαθεϊστές;;; Αλλά ας μη πάμε στα εσωτερικά μας γιατί θα «κλάψουν πολλές μανούλες») Ή μήπως ο πραγματικός εχθρός δεν βρίσκεται εντός του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της «Δύσης» κλπ. αλλά εντός της ίδιας της ανθρώπινης φύσεως; Με πόση ευκολία, ένας «δημοκρατικος λαός» πνίγει τις φωνές που αντιτίθενται στο αιμοσταγές του καθεστώς; Με πόση ευκολία μία «μουσουλμανική» ιστοσελίδα χαρατσώνει μία συνέντευξη ΧΩΡΙΣ να την ενοχλήσει το Spiegel;

Και πάνω απ’ όλα, με πόση ευκολία τρέχουν να κρυφτούν κάτω από τα κάθε λογής ιδεολογήματα και αισχρά ψέματα, άνθρωποι που δείχνουν λογικοί, φιλικοί, συμπονετικοί; …επιλεκτικά… (τελικά θα πάω  στα εσωτερικά μας)

Αυτό το τελευταίο, είναι το απόλυτο όπλο στα χέρια των προπαγανδιστών και ο βασικός λόγος που μάλλον ο Αρμαγεδώνας της Μέσης Ανατολής δεν απέχει και πολύ από την πόρτα μας (το «πόρτα μας» εν τη ευρεία του έννοια). Άλλωστε, αυτό το τελευταίο, αυτή η θλιβερή ανθρώπινη ψυχική αδυναμία, είναι το βασικό χαρακτηριστικό των «κοινωνιών της πληροφορίας» που μας κάνει να ασχολούμαστε, εν έτει 2014, με ιδεολογίες, αντι – ιδεολογίες, μπουμπούκους, χατζηλουλούκες, «αντιπαραθέσεις» των γυμνοσάλιαγκων του «κοινοβουλίου» και αηδίες για μικρά παιδιά (σχήμα λόγου, τα μικρά παιδιά ασχολούνται με πολύ σοβαρότερα πράγματα).

Μισείτε αλλήλους, θα φάτε καλά…

.

Πετροβούβαλος/Αβέρωφ

Εικόνα από το aumethodists.org