Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥΣ (Ἅη Γιώργης Φενεοῦ,9 -19 Ἰουλ.1944)

Ἡ δική τους σφαγὴ μὲ τὰ πιὸ φοβερὰ μαρτύρια ἄρχισε στὶς 9 Ἰουλίου 1944 καὶ τελείωσε στὶς 19 Ἰουλίου τοῦ ἴδιου χρόνου. Σ’ ὅλους ὅταν τοὺς μάζεψαν τὰ κουφάρια φαίνονταν παραμορφωμένες οἱ γαληνεμένες τοὺς μορφές, ἀπὸ τὸν ἀγιάτρευτο πόνο καὶ τὴν ἀτέλειωτη πίκρα.
Ἀπ’ αὐτὸν τὸν ἀφανισμὸ γλύτωσαν μόνον οἱ πατέρες Ἀβέρκιος ποὺ ‘χε σταλεῖ ἐφημέριος στὴ Ζαρούχλα κι ὁ πατέρας Λεόντιος ποὺ ‘ταν πολὺ γέρος κι ἀπ’ ὅτι εἶδαν τὰ μάτια τοῦ εἶχαν σαλέψει τὰ λογικά του. Εἰκόνες ἀπὸ τὴ ζωὴ στὸ στρατόπεδο τῆς μονῆς καὶ τὴ σφαγὴ τῶν μοναχῶν παίρνουμε ἀπὸ τὴν ἔκθεση τοῦ ἀείμνηστου μητροπολίτη Κορινθίας Μιχαὴλ ποὺ ὑπόβαλλε στὸ ΤΑΚΕ.

«Ἡ μονὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Φενεοῦ, ἦταν στρατόπεδο τῶν ἐκτελουμένων. Ἐκεῖ συγκέντρωναν πολλούς, ἀπὸ τοὺς νο¬μοὺς Ἀργολίδο – Κορινθίας, Ἀρκαδίας καὶ Ἀχαΐας καὶ ἐκτελοὺ-ντὸ κατὰ θηριώδη μέθοδο. Ἐκεῖ λάβαιναν χώρα τερατώδη ὄργια. Ἔσυραν μέχρι τὴ μονὴ γυναίκα λεχώνα μαζὶ μὲ τὸ ὀκτὼ ἡμερῶν βρέφος της κι ὅπως ἦταν φυσικὸ ἡ μητέρα ἀπὸ τὶς ταλαιπωρίες ἀρρώστησε. Ἕνας ἱερομόναχος γνωρίζοντας τὴν τύχη καὶ τῶν δύο, σύστησε στὴ μητέρα νὰ βαφτίσει τὸ μωρό. Αὐτὴ δέχτηκε τὸ μυστήριο νὰ γίνει τὴν ἄλλη μέρα, ἀλλὰ τότε μητέρα καὶ μω¬ρὸ ἐκτελέστηκαν.,
Οἱ κρατούμενοι στὴν ἱερὰ μονὴ ἐκτός του καθημερινοῦ σκληροῦ ξυλοδαρμοῦ ἔμειναν νηστικοί. Σ’ ὅλα αὐτὰ οἱ ἅγιες μορφὲς τῶν κληρικῶν δὲν ἔμειναν ἀσυγκίνητες καὶ ἀδιάφορες. Ὑστεροῦντο τῆς λίγης τροφῆς τους γιὰ νὰ τὴ δώσουν στοὺς κρατούμενους παρ’ ὅλο ὅτι γνώριζαν ὅτι ἤσαν μελλοθάνατοι. Τοῦτο ἀντιληφθήκανε οἱ δήμιοι καὶ τοὺς ἀπειλήσανε μὲ θάνατο. Οἱ λειτουργοὶ ὅμως τοῦ θεοῦ δὲν κάμφθηκαν ἀλλὰ μὲ σταθερὴ φωνὴ ἀπάντησαν ὅτι ἡ ἰδιότητά τους δὲν ἐπιτρέπει νὰ κάνουν διαφορετικά. Συνέστησαν συνέχεια νὰ μεταφέρουν τὸ στρατόπεδο σὲ ἄλλο μέρος ὥστε νὰ μὴν γίνονται στὸν ἱερὸ χῶρο τραγωδίες μπροστὰ στὰ μάτια τῶν κληρικῶν. Αὐτὸ ἐξόργισε τοὺς τύραννους κι ἀποφάσισαν νὰ τοὺς ἐκτελέσουν, ἢ μᾶλλον νὰ τοὺς ἐξαφανίσουν, γιατί μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση οἱ αὐτόπτες μάρτυρες καλόγηροι θὰ ἔφερναν σὲ δημοσιότητα τὰ κακουργήματα.
Οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ οἱ περισσότεροι γέροντες μποροῦσαν ν’ ἀπομακρυνθοῦν καὶ ν’ ἀποφύγουν τὸ θάνατο, μὰ αὐτὸ ἤτανε σὲ βάρος τῆς ἀποστολῆς τους.
Προαισθάνονται τὴ θανάτωσή τους, γι’ αὐτὸ συγκεντρώνονται στὸν ἱερὸ ναὸ καὶ συνέχεια προσεύχονται. Πηγαίνουν γιὰ φαγητό, γιὰ λίγο ὕπνο καὶ πάλι μαζεύονται στὸν ἡγούμενο καὶ διαβάζουν πράξεις τῶν ἀποστόλων καὶ συγκεκριμένα τὸ ΚΙ’ κεφάλαιο ποὺ ἀναφέρονται οἱ πατρικὲς συμβουλὲς τοῦ Ἀπόστολου Παύλου. Συμβουλὲς στοὺς μετακληθέντες στὴ Μίλητο πρεσβύτερους, τῆς Ἐφέσου, κι ὅπως Ἐκεῖνος, ἔτσι κι αὐτοὶ προσεύχονται γονατιστοὶ κι ἀλληλοασπαζόμενοι ἔδιναν θάρρος ὁ ἕνας στὸν ἄλλο γιὰ τὸ μαρτύριο ποὺ τοὺς περίμενε. Ὅταν τοὺς καλοῦσαν γι’ ἀνάκριση στὸ πάνω ἀπὸ τὴ μονὴ ἀνύπαρκτο ἀρχηγεῖο, χώριζαν μὲ ἀσπασμούς, μὲ εὐχές, νὰ συναντηθοῦν στὸν ἄλλο κόσμο καὶ βάδιζαν μὲ θάρρος στὸ Γολγοθά. Ἀπ’ αὐτοὺς ὁ Παρθένιος καὶ ὁ Καλλίστρατος ἔψαλλαν ζωντανοὶ τὴ νεκρώσιμη ἀκολουθία καὶ τὸ «δεῦτε τελευταῖον ἀσπασμόν», ὅπου ξετυλιγόταν συγκινητικὲς στιγμές.

Ὅλοι οἱ μοναχοὶ, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Λεόντιο, ἐξοντώθηκαν μὲ τὸν πιὸ ἄγριο καὶ μαρτυρικὸ τρόπο ἀπὸ τοὺς κομμουνιστές. Πρῶτος ἀντιμετώπισε μὲ θάρρος τὰ μαρτύρια καὶ τὸ θάνατο ὁ Ἀρσένιος Μητρόπουλος ποὺ στὸ βιογραφικό του σημείωμα ἀναφέρεται ὅτι γεννήθηκε στὴ Γκούρα Φενεοὺ τὸ 1878. Ἐμόνασε 45 χρόνια, ὅπου τὰ περισσότερα, ἦταν ἐφημέριος καὶ διακρίθηκε γιὰ τὰ φιλανθρωπικά του αἰσθήματα. Τὸ μικρό του μισθὸ καὶ τὰ τυχερά του μοίραζε στοὺς φτωχούς. Ἐπὶ δύο χρόνια ἦταν ἡγούμενος στὴ μονή. Ἐκτελέστηκε στὶς ἑπτὰ Ἰουλίου 1944 καὶ τὸ πτῶμα τοῦ ἀνασύρθηκε ἀπὸ τὸ βάραθρο τοῦ Κακοβουνΐου ποὺ ἀπέχει μι¬σῆ ὥρα ἀπὸ τὴ μονή.
Τὸ μαρτυρικό του θάνατο ἀκολούθησε ἡ ὁ ἀρχιμανδρίτης ἱερομόναχος Παρθένιος Σταματόπουλος ποὺ γεννήθηκε στὸ χωριὸ Φονιὰ τοῦ Φενεοῦ τὸ 1882. Ἐμόνασε στὴ μονὴ 45 χρόνια κι ἦταν ἡγούμενος 17 χρόνια, ἀπὸ τὸ 1932 -1944 ἦταν οἰκονόμος στὴν Ἱερατικὴ Σχολὴ Κορίνθου ὅπου μὲ πολὺ ἐνδιαφέρον διαχειρίστηκε τὰ οἰκονομικὰ αὐτῆς καὶ πρόσφερε ἄριστη διαπαιδαγώγηση στοὺς σπουδαστές. Ἀπολάμβανε ἰδιαίτερου σεβασμοῦ κι ἐκτιμήσεως στὴ μονὴ ποὺ τόσο ἀγάπησε ὥστε καὶ τοὺς μισθοὺς τοὺς πρόσφερε σ’ αὐτή. Ἐκτελέστηκε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο μὲ μαχαίρι ὅπως κι ὁ Ἀρσένιος στὶς 9 Ἰουλίου 1944.

Στὶς 9-7-1944 σφάγηκε καὶ ὁ μοναχὸς Καλλίστρατος Μαγκλάρας. Στὶς 12 Ἰουλίου ὁ μοναχὸς Δανιὴλ Στριφτῆς ὅπου οἱ κομμουνιστὲς δὲν ἀρκέστηκαν στὸ νὰ τὸν θανατώσουν μὲ μαχαίρι, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὸ ἐγκληματικό τους πάθος ἐπειδὴ τοὺς ἀποδοκίμαζε δημόσια γιὰ τὰ κακουργήματα, τὸν ἔβαλαν στὸ περίβολο τῆς μονῆς, τὸν γύμνωσαν, τὸν βασάνισαν καὶ μισοπεθαμένο τὸν ἀκρωτηρίασαν. Τὰ μέλη τοῦ μάρτυρα βρέθηκαν σκόρπια τὴν ἄλλη μέρα.
Τὴν ἴδια τύχη εἶχε κι ὁ Γεννάδιος Πίττας, ποὺ βρέθηκε κομματιασμένος στὸν κῆπο τῆς μονῆς στὶς 18 Ἰουλίου 1944. Καὶ τελευταία θανάτωσαν μὲ μαχαίρι στὶς 19-7-1944 τὸν 75/χρόνο Συμεὼν Σακελλαρίου ἔξω ἀπὸ τὴ μονή.»
Σύμφωνα μὲ τὴν ἔκθεση τοῦ ἱεράρχου Μιχαήλ, τοὺς τελευταίους, πρῶτα τους κτυποῦσαν πίσω στὸ κεφάλι μὲ τὸ γλωσσίδι τῆς καμπάνας καὶ μετὰ τοὺς ἀποτελείωναν μὲ τὰ μαχαίρια. Ἀπόφευγαν νὰ σκοτώνουν τὰ θύματά τους μὲ ντουφέκια γιὰ νὰ μὴ σπαταλοῦν σφαῖρες καὶ νὰ μὴν προδίνονται τὰ κακουργήματά τους. Τὴν ἴδια τύχη μὲ τοὺς πατέρες τῆς μονῆς εἶχαν καὶ πολλοὶ κληρικοὶ τῆς περιοχῆς.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΦΕΝΕΟΣ ’43-’44» τοῦ Γιάνη Μπαλαφούτα, Ἔκδοση τρίτη , Ἀθήνα 1987 (Σέλ. 110-113)

ΠΗΓΗ