Ο εφιάλτης του πληρώματος ελικοπτέρου την ώρα που έπεφταν οι Δίδυμοι Πύργοι-συγκλονιστικό βίντεο
Posted by Μέλια στο 11 Σεπτεμβρίου, 2013
Φωτογραφία από:prologuebooks.wordpress.com
Η αστυνομία της Νέας Υόρκης,(NYPD) έχει δώσει στη δημοσιότητα, ένα συγκλονιστικό βίντεο. Ελικόπτερο της αστυνομίας γεμάτο με διασώστες, που είχε απογειωθεί αμέσως μετά την πρόσκρουση των αεροπλάνων στους ουρανοξύστες, καταγράφει λεπτό προς λεπτό το συμβάν από ψηλά. Δείτε και ακούστε τις φωνές των αστυνομικών την στιγμή που καταρρέουν οι πύργοι.
Το βίντεο έχει διάρκεια 17 λεπτά. Στην αρχή το ελικόπτερο πετάει πάνω από την ταράτσα του Νότιου πύργου. Πλήρωμα και επιβάτες είναι τόσο σοκαρισμένοι από αυτό που αντικρίζουν. Μέσα στην καμπίνα επικρατεί νεκρική σιωπή. Ακούγεται μόνο η μηχανή και η τουρμπίνα. Οι άνθρωποι δεν μιλούν.
Το ελικόπτερο φτάνει ακριβώς πάνω από την ταράτσα σε ύψος μόλις μερικών μέτρων. Οι διασώστες είναι έτοιμοι να απεγκλωβίσουν οποιονδήποτε θα έβρισκαν εκεί. Οι καπνοί όμως, όπως θα δείτε είναι πολύ πυκνοί και απομακρύνεται. Κάνει ένα μεγάλο κύκλο γύρω από τους πύργους και προσγειώνεται στο πάρκο μπροστά από το παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου (world trade center).
Το πλήρωμα βγαίνει από το ελικόπτερο και μιλάει στον ασύρματο με το κέντρο περιμένοντας οδηγίες. Η κάμερα συνεχίζει να καταγράφει από το έδαφος αυτή τη φορά τους φλεγόμενους πύργους.
Το ελικόπτερο απογειώνεται πάλι και μετά από το 4ο λεπτό του βίντεο, οι αστυνομικοί και οι διασώστες δεν πιστεύουν στα μάτια τους τι συμβαίνει. Ο Νότιος πύργος καταρρέει. Ακούστε τις κραυγές τους. Ακούστε τι λένε και πώς σπάει η φωνή των αστυνομικών που δεν μπορούν να βοηθήσουν τον κόσμο. Αυτό που ζουν είναι ένας εφιάλτης.
Η στιγμή που πέφτει ο Πύργος, καταγράφεται από ψηλά. Ο ένας αστυνομικός σοκαρισμένος γυρίζει στην κάμερα και ουρλιάζει: “ Ο πύργος εξαφανίστηκε. Θεέ μου!!”, Οι κραυγές αυτές περνάνε από τον ασύρματο στο κέντρο που ρωτάει να του πουν τι ακριβώς συμβαίνει. Ολόκληρη η περιοχή έχει γεμίσει με πυκνούς καπνούς από την κατάρρευση. Λίγο πιο πίσω διακρίνεται και ο δεύτερος πύργος μέσα στους καπνούς.
Το πλήρωμα συνεχίζει να επαναλαμβάνει συνέχεια την φράση “Ωωω θεέ μου,”, ενώ ακούγεται και ο πιλότος να λέει στο κέντρο: ”Ο Πύργος έπεσε, ο Πύργος έπεσε”
Είναι τρομερό το πλάνο από ψηλά που δείχνει το τεράστιο σύννεφο σκόνης να καλύπτει σαν γιγάντιο κύμα, τα οικοδομικά τετράγωνα δίπλα στο παγκόσμιο κέντρο εμπορίου.
Στο 11ο λεπτό του βίντεο το ελικόπτερο έχει προσγειωθεί στο ελικοδρόμιο της αστυνομίας. Μπροστά του είναι σταθμευμένο άλλο ένα ελικόπτερο και στο βάθος διακρίνεται ο Βόρειος πύργος που φλέγεται. Το πλήρωμα με τα κράνη στα χέρια έχει βγει και κοιτάζει τον ουρανοξύστη. Στο 12.33ο λεπτό και ο άλλος πύργος καταρρέει και το πλήρωμα ενημερώνει το κέντρο: “ Και ο δεύτερος πύργος έπεσε. Επαναλαμβάνω Έπεσε!”
Αμέσως μετά ακούγεται η φωνή ενός αστυνομικού που μονολογεί.: ¨Πάει αυτό ήταν… πρόκειται για την μεγαλύτερη καταστροφή στον κόσμο…”
Βενιζέλος Λεβεντογιάννης
.
Πηγή: OnAlert
ΑΒΕΡΩΦ 
ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΕΝΕΕΥΣ said
«…πρόκειται για την μεγαλύτερη καταστροφή στον κόσμο…»
Νά τόν χαίρεται τόν κόσμο του…καί εἰς ἄλλα μέ ὑγιείαν
Πετροβούβαλος said
Α γειά σου!
ΜΑΡΙΑ said
Ποιοί εἴπαμε ὅτι ἔλειπαν ἀπό τίς δουλειές τους,ἐκείνη τή μέρα….;;;;;;;;;;;;
Πετροβούβαλος said
4.000 Εβραίοι, αλλά δεν το έχω επιβεβαιώσει.
ΜΑΡΙΑ said
…………….
ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΕΝΕΕΥΣ said
Ἀρχίσαμεεε…
Γιώργης said
…
…
Μέλια said
Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;;;
Αλλά ας μην ξεχνάμε και πόσοι αθώοι έμειναν ΕΚΕΙ θαμμένοι, κομματιασμένοι, καμμένοι….3.000 άνθρωποι..πόσα παιδιά έχασαν εκεί το γονιό τους, χώρια οι 400 αστυνομικοί και οι πυροσβέστες.
Οι ΗΡΩΕΣ πυροσβέστες..
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ ΠΑΙΔΙΑ!!
Φαίη said
Λοιπόν εγώ θα σας πω κάτι.
Το γνωρίζει καλά το ημερολόγιό μου (τότε κρατούσα ένα είδος ημερολογίου) και οι δικοί μου άνθρωποι.
Το προηγούμενο βράδυ της κατάρριψης των Πύργων (ξημερώματα της ίδιας μέρας δηλαδή διότι δούλευα νυχτερινή βάρδια) πήγα για ύπνο.
Στο όνειρό μου βλέπω το εξής:
Βρίσκομαι σε μια ξένη χώρα. Επειδή έχω ζήσει στην Αυστραλία μου θύμιζε κάτι από Αυστραλία. Δεν ξέρω ίσως οι μνήμες της Αυστραλίας να έδεσαν στο όνειρο λόγω του ότι βρισκόμουν σε ξένη χώρα. Έπρεπε να πάω κάπου και είχα άγχος, πολύ άγχος.
Έπρεπε να πάω σε κάτι γραφεία να μου ενημερώσουν κάτι χαρτιά.
Αργούσα.. και κάποια στιγμή έφτασα γεμάτη άγχος μπροστά σε δύο κτήρια. Δεν βρίσκονταν σε πολύ μακρινή απόσταση μεταξύ τους αλλά έπρεπε να περπατήσω λίγο για να πάω από το ένα στο άλλο. Το χρώμα τους ήταν προς το καφέ και μου θύμιζαν κάτι παλιά κτήρια στην Αυστραλία (αγγλικού στυλ) τα οποία όμως βρίσκονταν σε τέλεια κατάσταση λόγω καλής συντήρησης και στέγαζαν συνήθως δημόσιες υπηρεσίες.
Είχα αγχωθεί πολύ επειδή είχα αργήσει (ως συνήθως) και δεν ήξερα σε ποιο απ’ τα δύο να μπω.
Το ‘παιξα στην τύχη και μπήκα στο ένα που βρισκόταν πιο κοντά μου. Με το που μπαίνω τρελλάθηκα με αυτό που είδα. Κόσμο, κόσμο, ατέλειωτο κόσμο. Λίγο πιο μέσα απ’ την πόρτα βρίσκεται ένα σημείο και ένα τεράστιο μπουλούκι ανθρώπων γύρω του, ρωτάνε που πρέπει να πάνε. Προφανώς εκεί είναι κάποιο γραφείο πληροφοριών. Πήγα και εγώ και έδειξα στον άνθρωπο (δεν θυμάμαι αν ήταν γυναίκα ή άνδρας – μάλλον άνδρας) αυτά που κρατούσα και μου είπε που θα πάω.
Ανέβαινα, ανέβαινα. Τα σκαλοπάτια, οι διάδρομοι, τα δωμάτια, όλα ήταν πήχτρα στον κόσμο. Κόσμος παντού. Έβλεπα στόματα να ανοίγουν και να κλείνουν. Το θυμάμαι καθαρά αυτό. Ο ένας μιλούσε στον άλλον και ταυτοχρόνως κουνούσε τα χαρτιά του προς τον άλλον και του τα έδειχνε. Όλοι είχαν χαρτιά και όλοι τα κουνούσαν ο ένας στον άλλον ανοιγοκλείνοντας τα στόματά τους. Θυμάμαι πρόσωπα να μιλούν έντονα και να κάνουν έντονες κινήσεις με τα χέρια τους που τα κουνούσαν. Σαν μια ταινία που περνάει από μπροστά μου. Ο κύριος ήχος ήταν μια συνεχής βαβούρα. Όταν περνούσα από δίπλα τους ακούγονταν πιο δυνατά, αναγκαστικά μιλούσαν δυνατά για να ακουστούν μέσα στο πλήθος και με ξεκούφαιναν. Κάποια στιγμή σκέφτηκα. Τι έχουν πάθει όλοι αυτοί εδώ μέσα; Πώς κάνουν έτσι για αυτά τα κω@όχαρτα; Βρε όρεξη που την έχουν, σκέφτηκα. (παρένθεση: έχω μια ιδαίτερη αδυναμία στα χαρτιά, στις εφορίες, στα έγγραφα, στις ουρές και σε όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, 😯 )
Με έπιασε πονοκέφαλος ανέβαινα και ανέβαινα να βρω κάποια δωμάτια, να δείξω τα χαρτιά μου να τα τακτοποιήσουν. Κάποια δωμάτια τα έβρισκα, άλλα είχαν τόσο κόσμο που έφτανε μέχρι τις σκάλες.. δεν έμπαινα καν στον κόπο να μπω μέσα. Κάποια άλλα ήταν κλειστά και δεν υπήρχε κανένας μέσα. Πέρασε κάμποση ώρα και είχα γίνει ράκος. Είχα κάνει ας πούμε τη μισή δουλειά και αποσφασίζω να κατέβω. Να φύγω να ησυχάσω και θα ερχόμουν κάποια άλλη στιγμή για τα υπόλοιπα.
Αρχίζω να κατεβαίνω όλο χαρά και ανακούφιση για την απόφαση που πήρα. Κατεβαίνω, κατεβαίνω και κάποια στιγμή, κάτι κουνιέται στα πόδια μου αλλά δεν του δινω σημασία. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το κούνημα μεγάλωσε και πάλι μεγάλωσε και πάλι μεγάλωσε. Ενστικτωδώς τραβιέμαι προς τον τοίχο και στηριζόμενη πάνω του (είχα κολλήσει το σώμα μου πάνω του) κατεβαίνω σιγά σιγά για να μην χάσω την ισορροπία μου.
Παιδιά είναι απίστευτο αυτό που ακολούθησε. Το γράφω και έχω ήδη ταραχτεί. Είναι όλα τόσο καθαρά διατυπωμένα στο μυαλό μου. Τα κάγκελα των σκαλοπατιών άρχισαν να ξυλώνονται, να σπάνε και να πέφτουν στο κενό. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ευτυχώς που πρόλαβα και ήρθα στον τοίχο εγκαίρως. Τα σκαλοπάτια που πατούσα άρχισαν να κάνουν χαραμάδες, να ανοίγουν στη μέση. Κάποια που δεν είχα καν προλάβει να πατήσω (τα επόμενα δηλαδή) είχαν αρχίσει να ανοίγουν και αυτά και σκέφτηκα ότι θα πρέπει να βιαστώ πριν χαλάσουν γιατί δεν θα έχω που να πατήσω. Καθώς άνοιγαν εκείνα τα σκαλοπάτια, έβλεπα από κάτω ένα κατάλευκο φως, κάτι σαν αστραπή να έρχεται και να φεύγει. Δίπλα μου έβλεπα σώματα ανθρώπων να πέφτουν από ψηλά ουρλιάζοντας. Σκεφτόμουν πως αυτουνών τα σκαλοπάτια είχαν χαλάσει και σύντομα θα χάλαγαν και τα δικά μου (εδώ χάλαγαν και αυτά που δεν είχα πατήσει ακόμα) και έκανα την προσευχή μου να τελειώσει το μαρτύριο. Και αναρωτιώμουν που πήγαινα ακριβώς γιατί και προς τα κάτω γινότανε χαμός. Ήταν ένας ζωντανός εφιάλτης. Ένας ατέλειωτος εφιάλτης. Μέχρι που κάποια στιγμή είπα δυνατά στο όνειρό μου. «Αν βγω από εδώ ζωντανή δεν θα ξαναανέβω ποτέ σε ψηλό κτίριο». (παρένθεση δεν έχω υψοφοβία, από μικρή ανέβαινα στις ελιές και διάβαζα).
Κάπου εκεί ξύπνησα. Μου πήρε ώρα να συνέλθω. Εκείνο το βράδυ πήγα πάλι στη δουλειά. Στο διάλειμμα ακούσαμε στις ειδήσεις για την επίθεση στους Διδύμους. Δεν έδωσα σημασία. Εννοώ δεν το συνέδεσα με αυτό που είδα. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν ξέρεις πως να το «χωνέψεις». Ομολογώ ότι επειδή και εγώ τα έχω πάρει αγρίως με τους αμερικανούς τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Τι φταίνε όμως οι αθώοι άνθρωποι;
Πέρασαν δύο εβδομάδες, το όνειρο το είχα γράψει σε ένα ημερολόγιο και είχε πάρει το δρόμο της «λήθης»… τρόπος του λέγειν.. Μια μέρα λοιπόν μετά από 2 περίπου εβδομάδες είχα την τηλεόραση ανοιχτή (τότε ακόμα την άνοιγα). Πρέπει να ήταν στον Αντέννα αν και δεν θυμάμαι καλά. Στο δελτίο ειδήσεων ακούστηκε η μαρτυρία ενός επιζήσαντα. Με τα πρώτα λόγια που πρόλαβα να ακούσω με καθήλωσε.
«Τα σκαλοπάτια άρχισαν να κουνιούνται». «Τα κάγκελα έσπαγαν και έπεφταν». «Πήγα προς τον τοίχο για να μην χάσω την ισορροπία μου». «Άνθρωποι έπεφταν στο κενό ουρλιάζοντας.» Είπε όλο το όνειρό μου επί λέξει. Και δεν μιλάω μόνο για τις περιγραφές αλλά και για τις σκέψεις που έκανε και για τα συναισθήματα που έκφρασε. Σα να το έζησα πριν το ζήσει αυτός και αυτός μετά ήρθε να μου το θυμίσει. Τρελλάθηκα και πήγα στο ημερολόγιο να τα τσεκάρω, αν και δεν ήταν απαραίτητο διότι τα θυμόμουν τόσο καθαρά. Δεν πίστευα αυτό που μου είχε συμβεί και ο κύριος λόγος ήταν (και ακόμα είναι) επειδή δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο μου είχε συμβεί αφού δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσω να το σταματήσω. Θα ήταν πιο πιθανό να κατέληγα σε κάποιο τρελλοκομείο παρά να με πάρει κάποιος σοβαρά. Αλλά και να με έπαιρνε, μιλάμε για λίγες μόλις ώρες διαφορά. Τι θα μπορούσε να γίνει για να το ανατρέψει;
Ίσως τίποτα. Ίσως να μην ήταν αυτός ο σκοπός. Ίσως να έπρεπε να υπάρχουν και άλλοι «μάρτυρες» αυτού του μελετημένου εγκλήματος. Εγώ το ξέρω πως «ήμουν εκεί». Κάποιοι ‘άλλοι’ δεν πήγαν στο γραφείο τους εκείνη τη μέρα. Κάποιοι έβαλαν εκρηκτικά από κάτω. Κάπου διάβασα ότι και άλλοι άνθρωποι είχαν παρόμοιες εμπειρίες σαν τη δική μου. Υπάρχουν τόσα πολλά που δεν ξέρουμε. Το πως δουλεύει το σύμπαν. Ελπίζω να βγουν σε καλό και να αποδοθεί δικαιοσύνη διότι εκείνοι οι άνθρωποι δεν έφταιγαν σε τίποτα. Ναι, έχουν το αμάρτημα που νομίζουν πως είναι το κέντρο του κόσμου ενώ δεν βλέπουν την τύφλα τους. Δεν βλέπουν τα εγκλήματα που οι κυβερνήσεις τους κάνουν σε όλον τον κόσμο. Αλλά τούτο το τίμημα που πλήρωσαν ήταν πολύ βαρύ και το γεγονός ότι αυτοί που το προκάλεσαν βρίσκονται ακόμα ελεύθεροι ακόμα χειρότερο.
Φαίη said
ξέχασα να πω ότι τα δύο κτήρια ήταν ολόϊδια..
Μέλια said
Απίστευτο όνειρο Φαίη!!!
Φαίη said
Απίστευτο Μέλια και τόσο ζωντάνο.
Κάθε τέτοια μέρα έρχεται στη μνήμη μου και το ξαναζώ.
Μέλια said
Ζωντανό βρε παιδί μου, διάβαζα το όνειρό σου κι έβλεπα τις εικόνες να περνούν μπρος στα μάτια μου… διαίσθηση τι να πω!
Φαίη said
Μέλια, γενικώς με τα όνειρα έχω θέμα..
Το βίντεο που είναι;;
Ήταν εκεί και χάθηκε..
Μέλια said
Αν εννοείς το βίντεο του άρθρου, εγώ το βλέπω.
Έγώ Φαίη όταν είναι να συμβεί κάποιο κακό, θανατικό στην οικογένεια και στους δικού μου ανθρώπους, το βλέπω την προηγούμενη σε «ζωντανό» όνειρο, δεν συνεχίζω γιατί θα με περάσουν για παλαβή.
Φαίη said
Δεν φαίνεται το βίντεο σε μένα αλλά μπήκα στην πηγή και το είδα… στην αρχή φαινόταν. Δεν έχω καλή σύνδεση ίσως αυτό να φταίει.
Και εγώ μια απ’ τα ίδια Μέλια. Δεν σε περνάει κανείς για παλαβή. Όλα με λεπτομέρειες και μέρες και μήνες πριν. Απίστευτα πράγματα και άλλα πολλά που δεν λέγονται εδώ μέσα. Νομίζω ότι σε κάποιες περιπτώσεις και όταν ο άνθρωπος είναι να υποφέρει, ο Θεός επιτρέπει να συμβούν κάποια πράγματα για να του αλαφρύνουν τον πόνο του.
Κάποια μέρα ίσως τα πούμε από κοντά..
Μέλια said
Όπωσδήποτε και όχι «ίσως» θέλω να με συστήσεις στα κοκόρια σου..
Φαίη said
Καλά, θα πρέπει πρώτα να τα πλύνω και να τους βάλω τα γιορτινά τους 😀
γιωργος ηρακλειο said
το πολύ τζατζίκι φταίει,,,για το όνειρο 😆
Σοβαρά τώρα,,,το όνειρο σου ειναι ανεξήγητο,,διοτι μοιάζει σαν όραμα μέλλοντος,,,
μια εξήγηση ,,εντελώς ερασιτεχνική,,,,πιθανότατα εντελώς άστοχη ,,,
μήπως έχασες η έζησε ενα αγαπημένο σου πρόσωπο (ξεχασμένο )το γεγονός των δίδυμων πύργων,,,και να είδες το όνειρο ως διαίσθηση,,,(μη με πάρεις στα σοβαρά,,μια εικασία κάνω και οπως ειπα άστοχη ),,αυτο σκεφτόμουν την ώρα που διάβαζα για το όνειρο σου.
Καλησπέρα στην παρεα
Πελασγός said
Ἕνα τραγοὺδι γιά τούς ἀθώους ἀνθρώπους που χάθηκαν
ἀπό την στημένη χολλυγουντιανῶν προδιαγραφῶν 11 Σεπτεμβρίου,
ἕνας στίχος ποὺ μιλάει-συμπυκνώνει καί τὸ ψεύτικο- στημένο σκηνικὸ
ἀλλά πρωτίστως ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΘΩΑ ΘΥΜΑΤΑ.
ΨΕΜΑΤΑ ΨΕΜΑΤΑ…..ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ……
Μέλια said
Οι αθώοι πληρώνουν πάντα τα σπασμένα..
Καλησπέρα Πελασγέ..
Πελασγός said
Συνήθως ναί , άν ὄχι πάντα .
Καλησπέρα κι άπὸ μένα Μέλια
ἄς βάλω κι ἐγώ ἕνα …..
Μέλια said
Έτοιμοοοοοο….
Πελασγός said
χα χαααα χα …..τέλειο εὐχαριστῶ!
γιωργος ηρακλειο said
τώρα αν πω οτι έχω μια σκασίλα για τους πύργους τους θα φανώ κακός,,,
λυπάμαι για τα αθώα θύματα της καταστροφής ,,,για ολα τα θύματα παντού,,αλλα εξαιτίας των πύργων και βασικά της ολης πλεκτάνης που βλέπουμε να ξετυλίγεται παγκόσμια υπάρχουν πλέον αμέτρητα θύματα που ειναι εντελώς αθώα
οι πύργοι ηταν απλώς το σύνθημα για καταδυνάστευση της ανθρωπότητας
θα ηταν σωστότερο να έλεγαν οτι οι ηπα σχεδίασαν και προκάλεσαν ενα δυστύχημα με στόχο να δικαιολογήσουν και να απενοχοποιηθούν για την περαιτέρω σφαγή που ακόμα συντελείτε
στους πύργους απλά κατεγράφησαν και μνημονεύονται τα πρώτα θύματα,,,,,
ηδη εδώ στην πατρίδα ,,τους ξεπεράσαμε σε αριθμό.