ΡΩΜΑΝΟΣ Δ’ ΔΙΟΓΕΝΗΣ – Ο ΑΓΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ

.

Ὁ Ρωμανὸς τοῦ Ματζικὲρτ

.

Ὁ Ρωμανὸς Δ’ Διογένης, Ἦταν ὁ πρῶτος Αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου ποὺ ἀντιστάθηκε καὶ νίκησέ τους, πρωτοεμφανιζόμενους τότε στὴν Μικρὰ Ἀσία, Τούρκους. Ὑψηλόβαθμος ἀξιωματικὸς τοῦ Στρατοῦ, ἀνέβηκε στὸν Θρόνο τοῦ Βυζαντίου μὲ ἕναν καὶ μόνο στόχο: νὰ ἐξουδετερώσει τὸν κίνδυνο ποὺ διέτρεχε ἡ Αὐτοκρατορία, ἀπὸ τὸ λαὸ τῶν στεππῶν, τοὺς Τούρκους.

Στάθηκε ἐναντίον τοῦ κλίματος τῆς γενικῆς ἀδιαφορίας γιὰ τὶς προκλητικὲς ἐνέργειες τῶν Τούρκων, κλίμα ποὺ διαμορφώθηκε καὶ συντηρήθηκε ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ Ψελλὸ -πρωθυπουργό, ὑπουργὸ ἐξωτερικῶν, ὑπουργὸ οἰκονομικῶν, ὑπουργὸ ἄμυνας, φιλόσοφο καὶ (ἀρχι)σύμβουλο τῆς Αὐτοκράτειρας- καὶ μερικοὺς συγκλητικοὺς ἀκόμη (πολιτικὴ καὶ διανόηση δηλαδή).

Ἀναδιοργάνωσε τὸ διαλυμένο στρατὸ καὶ τέθηκε ἐπὶ κεφαλῆς ἐκστρατειῶν γιὰ τὴν ἀπώθηση τῶν Τούρκων πρὸς τὴν Ἀνατολή. Τὸ διεφθαρμένο κατεστημένο τῆς Κῶν/πόλης ὅμως ὑπέσκαπτε, προδοτικά, συνεχῶς τὸ ἔργο τοῦ μαχητῆ Αὐτοκράτορα.

Ἀποκορύφωμα τῆς προδοσίας του : στὴ ἀποφασιστικὴ μάχη τοῦ Μαντζικὲρτ τὸ 1074 μ.Χ. (ἔδαφος τῆς Ἀρμενίας), καὶ ἐνῶ ὁ Αὐτοκρατορικὸς Στρατὸς νικοῦσε, ὁ γιὸς τοῦ προδότη Καίσαρα Ἰωάννη, ποὺ διοικοῦσε ἕνα στρατιωτικὸ τμῆμα στὴ δεύτερη γραμμὴ τοῦ μετώπου, προκάλεσε μὲ τὶς κινήσεις του πανικὸ στὸ στράτευμα τὸ ὁποῖο ἀτάκτως ὑποχώρησε.

Ὁ Ρωμανὸς συνελήφθη τραυματισμένος ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Τοῦ συμπεριφέρθηκαν καλὰ καὶ δέχτηκαν νὰ τὸν ἀνταλλάξουν μὲ λύτρα ἀπὸ τὴν Πόλη. Στὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς ὅμως, ὁ Ρωμανὸς συνελλήφθη ἀπὸ συνομῶτες οἱ ὁποῖοι καὶ τὸν τύφλωσαν ! Πέθανε μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους αὐτὸς ὁ ἁγνὸς καὶ τόσο προδομένος Αὐτοκράτορας μὲ τὰ ὑψηλὰ ὁράματα.

Ἂς ἀφήσουμε ὅμως τώρα, τὴν πέννα τοῦ Κώστα Κυριαζῆ νὰ μᾶς περιγράψει τὸ τί σκέφτονταν ὁ Ρωμανὸς γιὰ τὸν κίνδυνο ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ τὸν ἐφησυχασμὸ στὴν Πόλη:

«Πίστη… Τί εἶναι πίστη; Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ σὲ κάνει νὰ ξεχωρίζεις ἀπὸ τοὺς πολλούς, εἶναι ἐκεῖνο ποὺ δὲν σὲ ἀφήνει νὰ ἡσυχάσεις, εἶναι ἐκεῖνο πού σου κλείνει τὰ αὐτιὰ στὸ τραγούδι τῶν σειρήνων ποὺ σὲ καλοῦν νὰ ὑποταχτεῖς, νὰ πᾶς σύμφωνα μὲ τοὺς πολλούς, νὰ συγκατανεύσεις στὰ ὅσα δὲν πιστεύεις δίκαια καὶ σωστά, ν’ἀκολουθήσεις τὴ φορά τοῦ ἀνέμου. Θεέ μου, πόσες φορὲς μονάχος δὲν εἶπα μέσα μου :

Ρωμανὲ εἶσαι τρελλός, πᾶς ν’ἀναστήσεις κάτι ποὺ εἶναι πεθαμένο, πᾶς μονάχος σου νὰ ἐμπνευστεῖς γιατί σὲ πνίγει ἡ ἀδιαφορία τῶν ἄλλων. Πᾶς ν’ἀλλάξεις τὴ ζωὴ ποὺ τόσα χρόνια συνήθισαν οἱ πολλοί. Πᾶς νὰ τοὺς πείσεις πὼς δὲν ἀρκοῦν τὰ πλούτη τῆς Βασιλεύουσας, πὼς κι αὐτὴ θὰ πεθάνει ὅταν πάψει νὰ τὴν τροφοδοτεῖ ἡ Μικρασία.

Πᾶς μὲ τὸ παράδειγμά σου νὰ παρασύρεις τὴ μάζα κι ἐνῶ αὐτὴ στὴν ἀρχὴ ἐνθουσιάζεται, μ’ὅσα τῆς λὲς καὶ σὲ ἐπευφημεῖ καὶ σὲ λέει σπουδαῖο, ὅμως ὕστερα ὅταν ἔλθει ἡ σειρά της νὰ σ’ἀκολουθήσει στοχάζεται, δειλάζει καὶ κατόπι ἀρχίζει τὰ μουρμουρητὰ καὶ τὶς περισσότερες φορὲς σὲ κακίζει καὶ σὲ λέει ἠλίθιο καὶ ὀνειροπαρμένο καὶ σὲ χλευάζει, ὄχι γιατί δὲν πιστεύει, ἀλλὰ γιατί πρέπει νὰ βρεῖ κάποια δικαιολογία γιὰ νὰ μὴ πάρει τὸν ἴδιο μὲ σένα δύσκολο δρόμο ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει εἴτε στὴν τελικὴ νίκη εἴτε στὴ θυσία εἴτε ἴσως καὶ στὴν προσωπικὴ καταστροφή.» σὲλ 222

Τραυματισμένος στὴ μάχη τοῦ Μαντζικὲρτ ὁ Ρωμανὸς ἀπαντᾶ στὶς παραινέσεις στρατιώτη νὰ πέσει κάτω γιὰ νὰ μὴν τὸν δοῦν οἱ Τοῦρκοι:

« Ὄχι, ἕνας αὐτοκράτορας, ἀκόμα καὶ νικημένος, ἀκόμα καὶ λαβωμένος, δὲν σέρνεται ποτέ, ἀπάντησε περήφανα καὶ ἔκανε νὰ σηκωθεῖ.» σὲλ 420

Πηγή: e-istoria