‘ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ’: ΤΟ ΝΟΘΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΑΔΟΧΟΥΣ

Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη ο Καναδός γενετιστής David Suzuki [1] εξηγεί στους τηλεθεατές για ποιο λόγο η παραγωγή των γενετικά τροποποιημένων τροφών μέσω της βιοτεχνολογίας είναι μια επικίνδυνη υπόθεση. Οι γενετιστές λέει, ακολουθούν την κληρονομικότητα των γονιδίων κατακόρυφα. Καλλιεργούν το αρσενικό και το θηλυκό και ακολουθούν τον γόνο. Καλλιεργούν και ακολουθούν, μέσα στο ίδιο είδος. Η βιοτεχνολογία όμως παίρνει γονίδια από έναν οργανισμό και τα μετακινεί οριζόντια σε ένα εντελώς διαφορετικό είδος. Γίνεται δηλαδή ανταλλαγή γονιδίων χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι βιολογικές αντιθέσεις. Η υπόθεση που γίνεται εδώ (χωρίς να υπάρχει καμία επαλήθευση σε πειραματικό επίπεδο) είναι ότι οι αρχές που αφορούν την κληρονομικότητα των γονιδίων κάθετα είναι οι ίδιες, ισχύουν δηλαδή, ακόμα και όταν τα γονίδια μετακινούνται πλευρικά ή οριζόντια σε εντελώς διαφορετικούς οργανισμούς. Όταν παίρνεις ένα μικροσκοπικό γονίδιο και το μεταφέρεις σε έναν άλλον οργανισμό, τότε αλλάζεις και το περιεχόμενο αυτού του οργανισμού.

Το νέο γονίδιο μπορεί να είναι η αιτία μιας μετάλλαξης, μιας αναπηρίας ακόμα και ενός θανάτου. Είναι σα να έχεις μια ορχήστρα που θα παίξει τη συμφωνία του Μπετόβεν και να βάζεις μέσα μερικούς παίχτες παραδοσιακών Ιαπωνικών τυμπάνων (taiko) και να λες: «τώρα παίξτε όλοι μαζί». Το αποτέλεσμα που θα βγει θα είναι εντελώς διαφορετικό. Αυτή είναι «κακιά επιστήμη» δηλώνει ο David Suzuki, ο οποίος δεν διστάζει να συμπεράνει ότι τούτη τη στιγμή συντελλείται ένα παγκόσμιο πείραμα πάνω στην ανύποπτη ανθρωπότητα. Η Μονσάντο φυσικά δηλώνει ότι πασχίζει για το καλό μας και για την καταπολέμηση της πείνας αλλά η αλήθεια είναι ότι όλα γίνονται για καθαρά οικονομικούς λόγους. Οι σπόροι της Μονσάντο έρχονται πακέτο με τα φυτοφάρμακα της Μονσάντο, είναι ειδικά σχεδιασμένοι έτσι ώστε να πρέπει να «κολυμπήσουν» κυριολεκτικά μέσα τους. Ένας φυσιολογικός σπόρος απλά δεν θα επιβίωνε. Ο αμερικανός Jeffry Smith [2], συνήγορος καταναλωτών, συγγραφέας και πολιτικός, επισημαίνει ότι μόνο οι μονοκαλλιέργειες που είναι σχεδιασμένες για τα φυτοφάρμακα επιβιώνουν. Οι ποικιλίες αφανίζονται. Οι ασθένειες που αυξήθηκαν δραματικά στις εργαστηριακές μελέτες διατροφής ζώων με μεταλλαγμένες τροφές τώρα εμφανίζονται και στους ανθρώπους. Ανωμαλίες στο ανοσοποιητικό, γαστρεντερικό και αναπαραγωγικό σύστημα. O Jeffry Smith, δεν βλέπει μόνο οικονομικά συμφέροντα πίσω από αυτήν την μανία εξάπλωσης των μεταλλαγμένων τροφών αλλά και την πρόθεση κάποιων να έχουν τον έλεγχο. Οι ΗΠΑ προσπαθούν με σκληρά αντίποινα να εξαναγκάσουν τις ευρωπαϊκές χώρες να δεχτούν τα μεταλλαγμένα προϊόντα όπως αποκάλυψαν κάποια έγγραφα των Wikileaks. Τη στιγμή που οι εργαστηριακές μελέτες αλλά και οι συνέπειες στον ανθρώπινο πληθυσμό είναι απόλυτα ξεκάθαρες είναι συνομωσιολόγος όποιος υποθέσει ότι αυτός ο έλεγχος δεν έχει να κάνει απλά με μια επικράτηση στην παγκόσμια αγορά αλλά και με κάτι παραπάνω;

Παραλληλίζοντας τους άνω επιστημονικούς προβληματισμούς στον τομέα της βιοτεχνολογίας με τα ευρύτερα κοινωνικά φαινόμενα της αθρόας λαθρομετανάστευσης και του ‘πολυπολιτισμού’ της εποχής μας, κάποιος δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει ορισμένες τρομαχτικές ομοιότητες. Ίσως δε, να μην χαρακτηριστεί καν φαντασιόπληκτος αν υποθέσει ότι τούτη τη στιγμή βρισκόμαστε στη φάση εγκατάστασης του ΙΔΙΟΥ κακόβουλου σεναρίου, τυποποιημένου και προσαρμοσμένου όχι μόνον στον τομέα της βιοτεχνολογίας αλλά και στον τομέα της κοινωνικής μηχανικής.

Η μεταφορά του νέου υλικού ή αλλιώς η λαθρομετανάστευση είναι ανεξέλεγκτη όχι μόνο αριθμητικώς αλλά και ως προς την προέλευσή του. Ένα ομογενοποιημένο σύνολο ανθρώπων με κοινή γλώσσα, θρησκεία και πολιτισμό πλημμυρίζεται ξαφνικά από ανθρώπους που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, ακολουθούν διαφορετικό τρόπο ζωής, αναζητούν διαφορετικά πράγματα και έχουν στην πλειοψηφία τους το μουσουλμανικό θρήσκευμα, ένα θρήσκευμα το οποίο στις συνειδήσεις των Ελλήνων αναβιώνει τις πιο φρικαλέες αναμνήσεις. Η λέξη ‘εισβολή’ θαρρώ πως είναι μια ακριβέστατη περιγραφή. Ένα κράτος που δεν έχει σχέδιο να δεχτεί νόμιμους μετανάστες και τους δέχεται κατά αυτόν τον τρόπο είναι ένα παραδομένο κράτος, ένας χώρος που έχει αφεθεί στην ολική αναστροφή του status quo. Ως εκ τούτου, γίνονται στοχοποιημένες παρεμβάσεις μέσα στον γηγενή πληθυσμό αλλα και στο νέο εισαγώμενο υλικό ώστε να δυναμιτιστούν καταστάσεις και να εδραιωθούν τα νέα δεδομένα. Η δράση προκαλεί αντίδραση. Εδώ μιλάμε για μια δράση τύπου ελεγχόμενης κατεδάφισης. Το ‘καινούριο’ πρέπει να αντικαταστήσει το ‘παλιό’. Οι Έλληνες οφείλουν να αδρανοποιηθούν, να αμφισβητήσουν τους εαυτούς τους για να αποδεχτούν τη νέα κοσμοθεωρία και να κάνουν χώρο στους νέους εποίκους. Η ιστορία τους. Στόχος. Η γλώσσα τους. Στόχος. Η ηθική τους. Στόχος. Ο ‘πολυπολιτισμός’ ΔΕΝ μπορεί να εδραιωθεί αν δεν υπάρξει πρώτα ΒΙΑ και ΑΝΟΜΙΑ. Ακόμα και στις χώρες ‘πρότυπα’ του ‘πολυπολιτισμού’, Αυστραλία και Καναδά, οι ιθαγενείς αποδεκατίστηκαν. Οι ‘αφορμές’ είναι πολλές. Οι ‘αρετές’ είναι πολλές. Κάθε φορά που οι ‘κακοί Έλληνες’ κάνουν κάτι, οι λαθρομετανάστες κερδίζουν έδαφος και ‘νομιμοποιούνται’ όλο και περισσότερο εις το όνομα του ‘αντιρατσισμού’ και των ‘ανθρωπίνων δικαιωμάτων’. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η Υπατία κατέληξε σε έναν νόμο που ξευτίλησε το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Η ‘ρατσιστική βία’ φέρνει τον αντιρατσιστικό νόμο. Οι λαθρομετανάστες ήδη ‘σπιτώθηκαν’ σε κέντρα μεταναστών και το τζαμί τους είναι στα σκαριά. Και επειδή τούτος ο εφιάλτης δεν έχει τέλος, η wild card του συστήματος, για τις δύσκολες μέρες, χτίζεται μεθοδικά και σταθερά. Προκλητικές δηλώσεις εκπροσώπων ‘μουσουλμανικών μειονοτήτων’, κομμάτων, εκπροσώπων ΜΚΟ, ΜΜΕ, ΟΛΕΣ υπέρ των λαθρομεταναστών. Και ενώ οι Έλληνες καταπίνουν τη ραγδαία αύξηση του εγκλήματος, την υποβάθμιση ολόκληρων περιοχών, την υποβάθμιση των πολιτικών και εργασιακών τους δικαιωμάτων, την ανεργία και τον εξευτελισμό, κάτι ψελλίζεται για ισλαμική εξέγερση και το παρόν ήδη φαίνεται παράδεισος (στόχος επιτεύχθει) μπροστά στη σκέψη ότι τούτος ο Ιερός Τόπος της Δημοκρατίας θα μπορούσε να μετατραπεί σε αποθήκη του ισλάμ. Από τη στιγμή που βάζεις τους παίχτες στη σκακιέρα, το μόνο που μένει είναι απλά…να παίξουν. Τα παραδείγματα άπειρα: Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία.. Τί σημασία έχει αν το ονομάσουν εμφύλιο ή θρησκευτικό πόλεμο; Τούτο δεν είναι απλά ένα γονίδιο από ξένο οργανισμό, τούτο είναι θανατηφόρος ιός.

Ένας καταπληκτικός συλλογισμός του Αλμπέρ Καμύ βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Virtue cannot separate itself from reality without becoming a principle of evil.» «Η αρετή δεν μπορεί να διαχωριστεί από την πραγματικότητα χωρίς να γίνει νόμος του κακού.» Όλοι φωνάζουν για ‘δημοκρατία’, ‘ισότητα’, ‘αυτοδιάθεση’, ‘ανθρώπινα δικαιώματα’, ‘αλληλεγγύη’ και όλα τούτα τα ενάρετα που κουδουνίζουν ωραία στ’ αυτί. Όσο πιο πολύ τα ακούμε όμως, άλλο τόσο η πραγματικότητά μας βυθίζεται στην σκλαβιά, στην εξαθλίωση, στο φόβο και στην αποξένωση. Σαν εκείνο το ξένο γονίδιο του David Suzuki, ή το δηλητηριασμένο καλαμπόκι που πρέπει να καταναλώσουμε γιατί είναι καλό και συμφέρει αλλά εμάς μας αρρωσταίνει. Υπάρχει μια ασυμβατότητα μεταξύ της δικής μας πραγματικότητας και της ‘αρετής’ που μας προβάλλεται. Καταλαβαίνουμε τη ‘γλώσσα’ της αλλά όχι το ‘νόημά’ της. Θα είχε νόημα για εμάς μόνο αν συμβάδιζε αρμονικά με την ολότητα του πραγματικού μας κόσμου. Αυτή η ‘αρετή’ όμως δεν πηγάζει από τη δική μας πραγματικότητα, δεν είναι μέρος του δικού μας κόσμου, αλλά μας επιβάλλεται από κάπου έξω. Αυτή η ξενόφερτη ‘αρετή’ είναι το δόγμα του κακού και ο δούρειος ίππος της νέας τάξης. Ο σοφός μας ο λαός το λέει με απλά λόγια: «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει». Ο ‘πόλεμος κατά της τρομοκρατίας’ μας έκανε όλους τρομοκράτες. Ο ‘αγώνας υπέρ της δημοκρατίας’ μας έκανε όλους αντιδημοκράτες. Ο ‘αγώνας κατά του ρατσισμού’ μας έκανε όλους ρατσιστές. Τελικά ο David Suzuki έχει δίκιο. Η ορχήστρα ΔΕΝ θα παίξει Μπετόβεν αλλά κάτι άλλο.

O ‘πολυπολιτισμός’ προωθείται μέσω μιας ουτοπιστικής κατάστασης την οποία προβάλλει ως στόχο. Με τον ίδιο τρόπο χτίστηκε και η Κομμουνιστική Ρωσσία, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τόσα άλλα οράματα μεγαλομανών που κόστισαν και κοστίζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Όλοι μαζί αγαπημένοι. ‘Ολες οι διαφορές θα ομαλοποιηθούν. Όλες οι συγκρούσεις θα ξεπεραστούν. Όλοι οι άνθρωποι θα αδελφοποιηθούν. Η ‘αρετή’ εδώ αρχίζει να αγγίζει τα όρια του αφηρημένου και του μεταφυσικού. Συνεπώς αποκτά αυτομάτως το αλάθητο του πάπα και δεν μπορεί να τεθεί σε δοκιμασία επαλήθευσης. Αυτός που την επικαλλείται δε θα λογοδοτήσει ποτέ για τα εγκλήματα που προκάλεσε. Θα σου πει, μα εγώ δεν αποσκοπούσα σε αυτό που έγινε, ίσα ίσα ο (ουτοπιστικός) σκοπός μου ήταν διαφορετικός. Ο Κομμουνισμός της Ρωσσίας έπεσε και πήρε μαζί του εκατομμύρια ζωές παρόλαυτά, ο ουτοπιστικός σκοπός του παραμένει ζωντανός σε πολλούς οπαδούς του και οι ενορχηστρωτές του για πολλούς συνεχίζουν να είναι ινδάλματα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης και προσπαθεί να σταθεί όρθια πάνω σε ένα οικονομικό μοντέλο στο βωμό του οποίου, μόνο από Ελληνικής πλευράς, έχουν ήδη θυσιαστεί πάνω από τέσσερις χιλιάδες ζωές παρόλαυτά, ο ουτοπιστικός σκοπός της ΕΕ βρίσκει ευρεία ανταπόκριση εις το όνομα της ‘σταθερότητας’, της ‘ανάπτυξης’, του ‘εκσυγχρονισμού’, της ‘προόδου’ και τόσων άλλων ‘αρετών’. Ο ‘πολυπολιτισμός’ της οικονομικής παγκοσμιοποίησης κουτσουρεύει γλώσσα, εθνική και ιστορική συνείδηση, πολιτικά και εργατικά δικαιώματα, βάζει μπουρλότο στην κοινωνική συνοχή ενώ η απειλή των εθνικών συνόρων γίνεται ολοένα και πιο ορατή. Παρόλαυτά, και όπως είπε η μπενάκη στη γνωστή της προσφώνηση, όλα θα τα υποστούμε «χάριν της ευημερίας και της ειρήνης και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη». Όλα τα εγκλήματα λοιπόν που λαμβάνουν χώρα για το χτίσιμο αυτής της σούπερ ‘ενάρετης’ Ευρώπης έχουν ήδη σπρωχτεί κάτω από το χαλί. Πολλά εξ αυτών μάλιστα ήδη ονοματίστηκαν (από την ίδια την μπενάκη) και αυτομάτως βαπτίστηκαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Και όταν φτάσει η ώρα (γιατί θα φτάσει) της αποσύνθεσης αυτής της lovey dovey σούπερ κατάστασης, δεν θα κατηγορηθούν οι ουτοπιστές ενορχηστρωτές της που δεν υλοποίησαν αυτά που κήρυτταν αλλά οι κακοί λαοί, οι εθνικόφρονες, οι ρατσιστές, οι παλιοπατριώτες, οι οπισθοδρομικοί, οι έτσι και οι αλλιώς.

Ο ‘πολυπολιτισμός’ είναι ένα όπλο, ένα εργαλείο διαχείρισης μαζών που εξυπηρετεί οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Η μια ομάδα υποκινείται να στραφεί εναντίον της άλλης και μέσω του διαίρει και βασίλευε διαμορφώνονται εκείνες οι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες που ευνοούν και διαιωνίζουν την παγκόσμια ελίτ. Η επιπέδωση και η εξασθένηση της κυρίαρχης κουλτούρας δημιουργεί αμέσως εύπορο έδαφος για τους επιτήδιους. Μπορούν να σπείρουν και να θερίσουν ό,τι θέλουν. Αν το καλοσκεφτούμε, η ίδια φιλοσοφία βρίσκεται πίσω και από την βιοτεχνολογία. Η φυσική αναπαραγωγή των γονιδίων απλά αγνοείται και νέοι, ‘κερδοφόροι’ ορίζοντες ανοίγουν. Ως οικονομικό όπλο, ο ‘πολυπολιτισμός’ δίνει την ευκαιρία στην κυβέρνηση να ισοπεδώσει τους μισθούς ρίχνοντας το βάρος σε εισαγώμενους εξαθλιωμένους πληθυσμούς. Οι οικονομικές ζώνες έφτασαν. Τα κράτη μετατρέπονται σε φυτείες εργαζομένων πρόθυμες να παράγουν και να ανταπεξέλθουν στις όποιες απαιτήσεις των πολυεθνικών. Πριν τρία χρόνια όσοι φωνάζαμε ότι ο λαθρονόμος του γαπάτου, το σχέδιο Καλλικράτης και η ένταξη στο ΔΝΤ ήταν άμεσα συνδεδεμένα θεωρούμασταν φαντασιόπληκτοι, άσχετοι, κολλημένοι και.. άκουσον άκουσον, ρατσιστές από κάποιους τυφλούς ιδεολόγους. Ως κοινωνικό όπλο, δίνεται έμφαση στην ανάδειξη θεμάτων που αφορούν τη θρησκεία, τη φυλή, το φύλο και ό,τι διχαστικό υποβόσκει αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο από εκείνα τα θέματα που πρέπει να μένουν θαμμμένα. Η διχασμένη μάζα δεν συμφωνεί ποτέ για το πώς θέλει να κυβερνηθεί γιατί πολύ απλά ‘τρώγεται μεταξύ της’ για προβλήματα που παραμένουν άλυτα. Η εξουσία δεν υπάρχει ως επιλογή αλλά ως ανάγκη. Οι έριδες και οι ανταγωνισμοί σε μια κοινωνία δεν είναι μόνο το οξυγόνο των ολοκληρωτικών καθεστώτων αλλά και η τέλεια πρόφαση για ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος, για την περαιτέρω ενδυνάμωσή του μέσω του περιορισμού των προσωπικών ελευθεριών. Επιπλέον, τα ‘εγκλήματα σκέψης’ παίρνουν σάρκα και οστά και επιβάλλονται με νόμους. Όλοι αυτοί οι αγώνες ‘κατά της τρομοκρατίας’, ‘κατά του ρατσισμού’, ‘κατά της ξενοφοβίας’, είναι ένας τρόπος να μας πουν: «δώστε μας τις ελευθερίες σας και πείτε μας και ευχαριστώ». Τούτα είναι σαν τα φάρμακα της Μονσάντο.. στις αρρωστημένες κοινωνίες.

Οι ‘πολυπολιτισμικές’ κοινωνίες αποτελλούνται από πολιτικά δυσαρμονικές ομάδες οι οποίες εκ των πραγμάτων ακυρώνουν την έννοια της εθνικής ταυτότητας. Τούτο είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα προς την σταδιακή κατάρρευση των εθνών-κρατών και την αιχμαλωσία τους σε ξένα πανίσχυρα οικονομικά κέντρα. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με ανοιχτό οικονομικό πόλεμο τότε τα αποτελέσματα είναι πιο άμεσα. Η ‘πολυφωνία’ (βαβούρα) του ‘πολυπολιτισμού’ σκεπάζει εκείνα τα παραδοσιακά στοιχεία της κοινωνικής συνοχής που έδιναν αξία στο λόγο των αυτόβουλων κρατών. Επιπλέον, όλες τούτες οι κοινές αξίες αποτελούσαν τη ‘φυσική’ βάση πάνω στην οποία εκλέγονταν οι κυβερνώντες και δρούσαν ως ένα προστατευτικό κάλυμμα, ως άγραφοι νόμοι, που ήλεγχαν, αποδοκίμαζαν ή επιδοκίμαζαν τις πράξεις τους. Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τις κοινές αξίες ως το ανοσοποιητικό σύστημα μιας κοινωνίας. Τώρα, τα ‘πολυπολιτισμικά’ κράτη αρχίζουν να μοιάζουν το ένα με το άλλο, τα ανοσοποιητικά τους συστήματα έχουν εξασθενίσει, σαν τις μονοπωλιακές μονοκαλλιέργειες της Μονσάντο που αφανίζουν τις φυσικές ποικιλίες. Η ‘φυσική’ ιεραρχία της εξουσίας των κοινών αξιών αντικαθίστανται από την τεχνική ιεραρχία της οικονομικής εξουσίας. Όλοι γνωρίζουμε ότι πριν την κατάρρευση ενός έθνους-κράτους, ενός πολιτισμού, προηγείται κατάρρευση των αξιών. Η ομοσπονδιοποίηση έφτασε. Το γαπάτο δεν φώναζε τυχαία για ‘παγκόσμια οικονομική κυβέρνηση’ (και οι υπήκοοι από κάτω χειροκροτούσαν). Οι ‘κοινωνικές ευαισθησίες’ τούτης της παγκόσμιας πολύχρωμης κουρελούς μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και ρυθμίζονται κυρίως από απρόσωπους διεθνείς οργανισμούς με έναν νομικίστικο τρόπο. Οι ‘πρωτοπόροι’ διαμορφωτές του ‘κοινωνικού προσώπου’ της νέας τάξης παρουσιάζονται ως οι νέοι Αϊνστάιν της εποχής επειδή εφευρίσκουν μαγικούς και επικοινωνιακά πιασάρικους τρόπους για να τεντώσουν τον άνθρωπο σαν το λάστιχο προσαρμόζοντας τις ανάγκες του στις ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Ο πολιτισμός, η ιστορία και η τέχνη μπαίνουν σε καλούπια. Τα νέα μασκότ φτιασιδώνονται σα μπούλες και τοποθετούνται σε εξέχοντα σημεία για να διαφημίσουν το νέο ολοκληρωτικό καθεστώς. Διαβολικές απομιμήσεις, σάπια απολιθώματα μιας άλλης εποχής, καρνάβαλοι, που δε διαφέρουν σε τίποτα από τα αγάλματα των δικτατόρων. Η ανθρωπότητα έχει το βίτσιο να παίζει συνεχώς σε replay τον χίτλερ της και τον στάλιν της.

Με όπλο το «αντιρατσιστικό» ιδεολόγημα η Αριστερά πρωτοστάτησε και πρωτοστατεί στην εγκατάσταση του φτηνού εργατικού υλικού των ιμπερεαλιστών και στην προώθηση του ‘πολυπολιτισμού’. O Peter Bohmer στο άρθρο του «Marxist Theory of Racism and Racial Inequality» [3] αναφέρει σε δυο γραμμές πώς ο ρατσισμός σύμφωνα με τον Μαρξ επηρρεάζει τις συνθήκες εργασίας:

«Όσο μεγαλύτερη η διχόνοια μεταξύ των εργαζομένων, τόσο ασθενέστερη και η ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν  αποτελεσματικά τον εργοδότη. Αυτή η αντίληψη είναι κεντρικής σημασίας στη Μαρξιστική ανάλυση του ρατσισμού, η οποία επικεντρώνεται στην προσπάθεια των καπιταλιστών να διαιρέσουν τους μαύρους και τους λευκούς εργάτες. Εάν οι λευκοί εργάτες ταυτιστούν περισσότερο με το ότι είναι λευκοί και όχι με το ότι είναι εργάτες, δεν θα ενεργούν προς το κοινό τους συμφέρον με τους μαύρους εργάτες. Ο τρόπος για να τερματίστεί η φυλετική καταπίεση και η ταξική εκμετάλλευση είναι μια διαφυλετική και ενωμένη εργατική τάξη.»

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι καπιταλιστές όντως επένδυσαν στους μαύρους και στους λευκούς εργάτες. Μόνο που αυτή τη φορά οι λευκοί βγήκαν ζημιωμένοι και όχι οι μαύροι. Το άλλο σίγουρο είναι ότι αυτό το απαραίτητο αντίδοτο που συνιστά ο Μαρξισμός, που έχει να κάνει με την ταύτιση του λευκού (αλλά και του μαύρου) εργάτη ως εργάτη μόνο, φάνηκε πολύ καθαρά στα γνωστά πια σε όλους μας συνθήματα της Αριστεράς. Ο Έλληνας έπρεπε να ξεχάσει ό,τι άλλο ήταν και να σκεφτεί ότι ήταν απλά ένας εργάτης. Ο λαθρομετανάστης ‘νομιμοποιήθηκε’ αυτόματα και έσκασε μύτη στους δρόμους να απαιτήσει διότι στα μάτια της Αριστεράς ήταν ήδη εργάτης. Το αποτέλεσμα ήταν να εγκατασταθεί βιαίως μια ανωμαλία στην Πατρίδα μας η οποία δεν έρχεται σε συμφωνία με καμία πτυχή της πραγματικότητάς μας και συνεπώς ούτε και της βούλησής μας. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι αυτή η ισοπεδωτική αντίληψη που προβάλλει η Μαρξιστική θεωρία ως λύση για την καταπολέμιση της ‘φυλετικής καταπίεσης’ αλλά και για την εξασφάλιση των εργατικών δικαιωμάτων είναι το τέλειο εργαλείο εφαρμογής ρατσιστικών μεθόδων και αφαίρεσης εργατικών δικαιωμάτων. Τα στοιχεία του ΙΚΑ [4] για το 2012 μιλάνε από μόνα τους:
* αύξηση ανεργίας στο 29% με 30%
* ανασφάλιστη εργασία στο 36%
* οι περισσότεροι από τους ανασφάλιστους ήταν Έλληνες και όχι αλλοδαποί.

Το Μαρξιστικό Ξεκίνημα Εκπαιδευτικών Ελλάδας [5] έρχεται σε πλήρη αντίθεση με βασικά θεωρήματα του Μαρξ στο θέμα του ρατσισμού. Σε μια (ενδιαφέρουσα ομολογώ) ανοιχτή επιστολή προς την εργατική τάξη, τους εκπαιδευτικούς, τους συνδικαλιστές, την πολιτική και πνευματική ηγεσία της χώρας και τα ΜΜΕ, και μετά από την παρουσίαση των επιπτώσεων της αντιρατσιστικής πολιτικής και της εκπαίδευσης των αλλοδαπών μαθητών στην Πατρίδα μας, αναφέρει τις θέσεις του Μαρξ και της Διεθνούς Ένωσης Εργατών για την μετανάστευση. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα:

* «Ο σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας.»
* «Η μετανάστευση διαιρεί τους εργάτες σε εχθρικά στρατόπεδα που μισούνται αναμεταξύ τους.»
* «Ο εφοδιασμός της ντόπιας αγοράς εργασίας με ξένα εργατικά χέρια, ρίχνει τους μισθούς καθώς και την υλική, ηθική και πολιτισμική θέση της ντόπιας εργατικής τάξης.»
* «Αποτελεί ολοφάνερη αλήθεια πως ούτε η μετανάστευση, ούτε το ελεύθερο εμπόριο θα εξαλείψουν την αθλιότητα των εργαζομένων τάξεων, αλλά, αντίθετα, θα βαθύνουν και θα οξύνουν τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς.»

Ο Dave Crouch από την άλλη, στο άρθρο του: «Ιmmigration: do immigrants lower wages;» [6] αμφισβητεί ότι ο Μαρξ επιχειρηματολόγησε υπέρ του ελέγχου της μετανάστευσης ως μέτρο προστασίας για τις μειώσεις των μισθών. Ο αρθογράφος ισχυρίζεται ότι τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν ευθύνεται η μετανάστευση για τους χαμηλούς μισθούς και τον αυξανόμενο ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας αλλά ο ‘εφεδρικός στρατός εργασίας’ όπως τον έχει περιγράψει ο ίδιος ο Μαρξ, ο οποίος είναι ένα αναπόσπαστο προϊόν του καπιταλισμού. Η λύση που προτείνεται από τον Μαρξ σε αυτό το πρόβλημα είναι η ενδυνάμωση των σωματείων και η συνεργασία τους με τους ανέργους.

Το παζλ γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό με τη θέση του αθάνατου και αγωνιστικού ΚΚ»Ε». Η ελένη μπέλλου (μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ»Ε») σε ένα άρθρο με τίτλο «Internationalism in Marxist Theory» [7] το οποίο παρουσίασε σε ένα συνέδριο του Μαρξιστικού Λενινιστικού Κέντρου Έρευνας της Τουρκίας μετά από πρόσκληση και το οποίο δημοσιεύτηκε στο έκτο τεύχος του 2010 της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (ΚΟΜΕΠ), αναφέρει:

«Για το ΚΚΕ είναι θέμα αρχής ότι η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης εκφράζεται με έναν ξεχωριστό και ενιαίο τρόπο σε διεθνές επίπεδο.»

«Η θεωρητική βάση αυτής της αρχής, που θεμελιώνεται στα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς, μπορεί να αναζητηθεί  στη διεθνή δραστηριότητα και στις διαστάσεις του κεφαλαίου,..»

«..το κρίσιμο ζήτημα είναι η ενότητα των διαφόρων τμημάτων της εργατικής τάξης, οι οποίες είναι αντικειμενικά δομημένες στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης καπιταλιστικής κρατικής οντότητας, ως μέρος μιας στρατηγικής για την ανατροπή της και για την κατάργηση τόσο της εθνικά κυρίαρχης αστικής τάξης, όσο και εκείνης που αντιμετωπίζει ορισμένους περιορισμούς. Παρά το γεγονός ότι ο σχηματισμός των εθνικών αστικών κρατών μέχρι και περίπου τις αρχές του 20ου αιώνα αντιπροσώπευε μια πρόοδο στην ιστορία της ανθρώπινης ανάπτυξης, η απόσχιση των εθνοτικών ομάδων για τη δημιουργία νέων καπιταλιστικών κρατών σήμερα υπό τις συνθήκες της κυριαρχίας του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν μπορεί να φέρει κάτι θετικό για το εργατικό κίνημα αλλά να προκαλέσει ανακατατάξεις στον συσχετισμό δυνάμεων μέσα στον καπιταλισμό.»

«Ως εκ τούτου, η θέση ότι ο πατριωτισμός και ο διεθνισμός έχουν ταξικό χαρακτήρα, καπιταλιστικό ή εργατικό, ο οποίος καθορίζεται από τις βασικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας, ισχύει και σήμερα περισσότερο από ό, τι ίσχυε στην εποχή του Λένιν, στην πολυεθνική τσαρική αυτοκρατορία, καθώς και σε κάθε αστικό κράτος ανεξαρτήτως  από το βαθμό της εθνικής του ομογενοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανένας πατριωτισμός για τα μεσαία στρώματα ανεξάρτητα από τον μονοπωλιακό κοσμοπολιτισμό (διεθνισμό). Τα μεσαία στρώματα θα πρέπει να διαλέξουν ή την πλευρά του πατριωτισμού του κεφαλαίου, που περιλαμβάνει την αντίφαση ανάμεσα στην υπεράσπιση της εθνικής δομής του κράτους και του κοσμοπολιτισμού του, ή την πλευρά του πατριωτισμού των εργατών που περιλαμβάνει τη διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών χωρίς αντιφάσεις (προλεταριακός διεθνισμός).

Έλληνα, αυτό το κόμμα πληρώνεις. Τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς από τον παραπάνω μουσαμά αοριστιών και αντιφάσεων του απάτριδου ανθελληνικού ΚΚ»Ε»;; Οι «ταξικοί αγώνες» των Αγωνιστών του ’21 ακόμα ηχούν στα αυτιά μας. Ο πατριωτισμός του «εθνικού αστικού κράτους» πρέπει να καμφθεί. Ο αφανισμός της μεσαίας τάξης των Ελλήνων, μέσω της οικονομικής εξαθλίωσης και της μετανάστευσης, είναι μια εξέλιξη που έρχεται σε συμφωνία με τα ιδεολογικά τερατουργήματα του προδοτικού ΚΚ»Ε». Ένας τρόπος για να ξεφορτωθείς τον πατριωτισμό των μεσαίων στρωμάτων είναι να τα αφήσεις απλά στη μοίρα τους. Το ΚΚ»Ε» μιλάει για «πατριωτισμό του κεφαλαίου» και «εθνική δομή του κράτους», τη στιγμή που το κεφάλαιο δεν έχει σύνορα (όπως και οι προλετάριοι του ΚΚ»Ε») και τη στιγμή που τα έθνη-κράτη χτυπιούνται ανελέητα και έχουν υποκύψει στη μπότα των οικονομικών ολιγαρχών οι οποίοι εκτός των άλλων έχουν το θράσος να θέλουν να παρέμβουν στα Συντάγματά τους και στις δημοκρατικές τους διαδικασίες. Το ΚΚ»Ε», δεν βλέπει αντιφάσεις όταν μιλάει για πατριώτες εργάτες του «προλεταριακού διεθνισμού» και της «διεθνιστικής αλληλεγγύης». Προφανώς, εννοεί μια άλλη ‘πατρίδα’ χωρίς σύνορα και περιορισμούς, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του διεθνούς κεφαλαίου. Ούτως ή άλλως, ένας εργάτης δεν μπορεί να έχει πατρίδα γιατί είναι μόνο ένας εργάτης και τίποτε άλλο και η δουλειά του είναι απλά να εργάζεται. Η εργασία του είναι η πατρίδα του. Με αυτό συμφωνεί και η «αντιρατσίστρια» Ευρωπαία Επίτροπος, αρμόδια για τις Εσωτερικές υποθέσεις της ΕΕ, Σεσίλια Μάλμστρεμ, η οποία δήλωσε σε συνέντευξή της:

“Η μετανάστευση δεν αποτελεί απειλή, αλλά ευκαιρία για την Ευρώπη. Μόνο το 4% όσων έφυγαν από τη Λιβύη ήρθαν στην Ευρώπη ! Οι μετανάστες είναι απαραίτητοι αν ληφθεί υπόψη η δημογραφική εξέλιξη στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Το 2030, χωρίς νέα μετανάστευση, ο ευρωπαϊκός πληθυσμός που είναι σε ηλικία να εργαστεί θα έχει μειωθεί κατά 12%”. [5]

Οι 17,4 εκατ. άνεργοι (πάνω από 11%) όμως που ήδη βρίσκονται στην ΕΕ [5] δεν είναι άξιοι σημασίας. Νομίζω πως το κείμενο στο σύνολό του απαντά γιατί οι δύο εργατοπατέρες προτιμούν εξαθλιωμένους και πολιτισμικά αταίριαστους πληθυσμούς στην Ευρώπη.

Βλέποντας όλη αυτή την οργασμική πανδαισία των ερμηνειών, των θέσεων και των αντιθέσεων κάποιος οφείλει να κάνει ένα βήμα πίσω για να μην τρελλαθεί. Τόσοι νοματαίοι και ειδήμονες του έκαναν τη ζωή του μαύρη. Ο Τζωρτζ Όργουελ είχε πει: «κάποιες ιδέες είναι τόσο ηλίθιες που μόνο οι διανοούμενοι τις πιστεύουν». Η πηγή τούτης της δαιμονικής ασυννενοησίας θεωρώ πως βρίσκεται στον πυρήνα του Μαρξισμού, στην θεωρία της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Πολύ περιληπτικά, τα αντικείμενα που περιβάλλουν τον άνθρωπο είναι προέκτασή του και μέρος της ολοκλήρωσής του. Από τη μία πλευρά είναι προικισμένος με φυσικές τάσεις, ικανότητες και ένστικτα, από την άλλη είναι ένα περιορισμένο πλάσμα που υποφέρει όπως τα ζώα και τα φυτά διότι τα αντικείμενα των ενστίκτων του υπάρχουν έξω από αυτόν. Ο άνθρωπος, μέσα από την παραγωγή και την εργασία έρχεται σε επαφή με τα αντικείμενα εκεί έξω και ολοκληρώνεται. Η διαφορά του ανθρώπου με το ζώο είναι ότι το ζώο και η δραστηριότητά του είναι το ίδιο. Το ζώο είναι η δραστηριότητά του. Ο άνθρωπος από την άλλη πλευρά, κάνει την δραστηριότητά του αντικείμενο. Είναι δηλαδή μια συνειδητή πράξη που του δίνει ελευθερία και νόημα στη ζωή του. Είναι ενδιαφέρον να δούμε πόσο σημαντικό θεωρεί το περιβάλλον ο Μαρξ για την πραγμάτωση της αληθινής φύσης του ανθρώπου.

«Για να γίνει αντικείμενο η ζωή κάποιου, σημαίνει ότι την αντιμετωπίζει σαν κάτι που είναι υπό τον έλεγχό του. Να κάνει στην φαντασία του σχέδια για το μέλλον του και το παρόν, και να έχει μερίδιο στο να μπορεί να εκπληρώσει αυτά τα σχέδια. Το να μπορεί να ζήσει μια ζωή τέτοιου είδους σημαίνει ότι έχει επιτύχει την «αυτο-δραστηριότητα»  (πραγματοποίηση), η οποία σύμφωνα με τον Μαρξ θα είναι εφικτή μόνον όταν ο κομμουνισμός έχει αντικαταστήσει τον καπιταλισμό. Μόνο σε αυτό το στάδιο η αυτο-δραστηριότητα συμπίπτει με την υλική ζωή, η οποία αντιστοιχεί στην εξέλιξη των ατόμων σε ολοκληρωμένα άτομα και στην απόρριψη όλων των φυσικών περιορισμών.» [8]

Ο άνθρωπος του Μαρξ είναι ένας άνθρωπος για πάντα εγκλωβισμένος στο περιβάλλον του. Από τη μία η ανάγκη του να εκφραστεί μέσα από αυτό, από την άλλη οι φυσικοί περιορισμοί που δεν του επιτρέπουν να βιώσει την αληθινή του φύση. Ο άνθρωπος δεν είναι κυρίαρχος του περιβάλλοντός του αλλά μέρος αυτού. Ο μόνος έλεγχος που ασκεί πάνω σε αυτό είναι ότι ό,τι κάνει το κάνει συνειδητά. Αυτή είναι και η ελευθερία του. Ότι έχει συνειδητοποιήσει τη θέση του μέσα στο περιβάλλον. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια μπορεί να κάνει όνειρα και σχέδια. Η συνειδητοποίηση της αληθινής του φύσης έρχεται μόνο μέσα από την δραστηριότητα που βρίσκει ανταπόκριση (αυτο-δραστηριότητα). Ακόμα και στην περίπτωση που ζει μέσα σε ένα ιδανικό περιβάλλον (το ‘θερμοκήπιο του κομμουνισμού’) πόσο ελεύθερος είναι αυτός ο άνθρωπος; Τούτος είναι ένας κόσμος που άλλοι σκέφτηκαν για αυτόν και η αναγκαία συνδιαλλαγή του με το περιβάλλον του συνεχίζει να υφίσταται. Ο άνθρωπος του Μαρξ δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει εθνικότητα, δεν έχει θρησκεία. Είναι απλά ένα ζωντανό όν, ένα σύμπλεγμα τάσεων, ικανοτήτων και ενστίκτων. Τούτη η έλλειψη αναγνώρισης αυτών των σημαντικών στοιχείων δεν έχει μόνο προκαλέσει κριτική (βλ. Gerald Cohen [8]) αλλά αντικατοπτρίζεται και στις υπόλοιπες θεωρίες του Μαρξ αφήνοντας προβληματικές και επικίνδυνες ατέλειες. Για παράδειγμα και όσον αφορά την Μαρξιστική ανάλυση του ρατσισμού ο Peter Bohmer παραδέχεται:

«Αν και αυτή η ταξική προσέγγιση στο ρατσισμό συμβάλλει στην επίγνωση της αναπαραγωγής της φυλετικής και της συνολικής ανισότητας, παρόλαυτά, οδηγεί σε ταξικό αναγωγισμό και σε υπερβολικό οικονομικό ντετερμινισμό. Ο ταξικός αναγωγισμός θεωρεί σημαντικά μόνο εκείνα τα θέματα που σχετίζονται άμεσα με την ταξική πάλη ανάμεσα στην εργατική και στην καπιταλιστική τάξη. Ο οικονομικός ντετερμινισμός σημαίνει ότι η οικονομία καθορίζει την πολιτική, τον πολιτισμό, τη συνείδηση ​​και τους αγώνες μιας κοινωνίας. Ελαχιστοποιεί τον αυτόνομο ρόλο του πολιτισμού και της φυλής.» [3]

Αυτή η σύντομη ανάλυση της Μαρξιστικής θέσης όσον αφορά την ανθρώπινη φύση νομίζω ήταν απαραίτητη για να καταλάβουμε γιατί το ΚΚ»Ε» και τα παραμάγαζά του μας γύρισαν την πλάτη τούτη τη δύσκολη στιγμή. Τώρα εξηγείται επίσης γιατί όταν ακούμε τον ξύλινο λόγο των αριστερών νομίζουμε ότι έχουμε μπροστά μας εξωγήινους. Πολύ απλά, δεν απευθύνονται σε εμάς αλλά στην ιδεολογία τους. Εμείς είμαστε μια μικρούτσικη παράμετρός της. Η θέση του ανθρώπου στον Μαρξισμό δεν είναι αυτή που του αξίζει, είναι το μέσον και όχι ο τελικός σκοπός. Χρησιμοποιείται για να αποδείξει το αλάθητο της θεωρίας χωρίς καν να του αναγνωρίζονται βασικά στοιχεία της ψυχοσύνθεσής του. Η βασανιστική του σχέση με το περιβάλλον του, η εξάρτησή του σε αυτό για την ευτυχία του, αντικατοπτρίζεται στον αλαζονικό και ψυχρό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται από τα αριστερά κόμματα. Είναι αναλώσιμος, γιατί το περιβάλλον που έχουν αυτοί στο νου τους τους θέλει αλλιώς. Ο ‘πολυπολιτισμός’ το θετό τους παιδί έρχεται να τους αποτελειώσει, να σβήσει από πάνω τους όλα εκείνα τα στοιχεία που δεν είναι αποδεκτά στον μαγικό τους κόσμο. Η ιδεολογία τους δεν ασχολείται με την κατανόηση και συνεπώς την εξυπηρέτηση του ανθρώπου αλλά με την ‘τακτοποίησή’ του μέσα σε ένα οικονομικό σύστημα.

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι έχουμε πιαστεί στα δίχτυα ενός στημένου παιχνιδιού. Οι δύο ανάδοχοι του ‘πολυπολιτισμού’ μάχονται για το ποιος θα κερδίσει. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Ναι, μάχονται, αλλά για τα μάτια του κόσμου. Στην ουσία, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Η μία πρόταση ανοίγει δρόμο για την αντιπρόταση του άλλου. Αυτό που μένει πίσω είναι μια θηλιά που σφίγγει γύρω από την ανθρωπότητα. Πολλές φορές μάλιστα χρησιμοποιούν και τα ίδια όπλα. Το να πούμε ότι ο αριστερός διεθνισμός είναι το όχημα της νέας τάξης δεν είναι απόλυτα αληθές αν δεν συμπληρώσουμε και το αντίθετο, ότι το διεθνές κεφάλαιο είναι επίσης το όχημα του αριστερού διεθνισμού. Η διεθνοποίηση του κεφαλαίου άνοιξε το δρόμο στον αριστερό διεθνισμό. Ο αριστερός διεθνισμός τώρα παραδίδει στους οικονομικούς ολιγάρχες το φτηνό εργατικό υλικό που χρειάζονται. Ο αποδεκατισμός των ιθαγενών στις αποικίες, τώρα επαναλαμβάνεται παγκοσμίως με την σιωπηρή αποδοχή όχι μόνο των οικονομικών ολιγαρχών αλλά και των αριστερών διεθνιστών. Ο ρατσισμός των λευκών εργοδοτών εις βάρος των μαύρων εργατών πχ. Αμερική, τώρα εφαρμόζεται από τους ίδιους τους αριστερούς διεθνιστές αλλά και τους οικονομικούς ολιγάρχες για την υποδούλωση, αιχμαλωσία και συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων των Δυτικών λαών. Το γαϊτανάκι συνεχίζεται.

Ο ‘πολύς-πολιτισμός’ είναι εδώ και εισβάλλει συνεχώς στο κορμί της κοινωνίας μας. Είναι τόσο πολύς που θέλει να επιβάλλει το απόλυτο τίποτα. Η Ελλάδα οφείλει να επιβιώσει, να ενεργοποιήσει το ανοσοποιητικό της σύστημα, τις αληθινές αξίες των προγόνων της, τα δικά της βιώματα και να πετάξει από πάνω της τούτο το ξένο σώμα.
Το χρωστάει σε όλη την ανθρωπότητα.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

[1] David Suzuki Speaks Out Against Genetically Modified Food.

[2] Jeffrey Smith: Biotechnology, Dangers of GMO Food/Crops.

[3] Marxist theory of racism and racist inequality.
http://academic.evergreen.edu/b/bohmerp/marxracism.htm

[4] Εκρηκτική αύξηση της μαύρης εργασίας. Ανασφάλιστος 1 στους 3 εργαζόμενους.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_1_16/01/2013_507942

[5] Μαρξιστικό Ξεκίνημα Εκπαιδευτικών Ελλάδας
Ανοιχτή επιστολή.
Προς: την εργατική τάξη, τους εκπαιδευτικούς, τους συνδικαλιστές, την πολιτική και πνευματική ηγεσία της χώρας, τα ΜΜΕ.
http://marxistiko-sxoleio.blogspot.gr/2012/11/blog-post.html

[6] Ιmmigration: do immigrants lower wages;
http://www.socialistreview.org.uk/article.php?articlenumber=9895

[7] Internationalism in Marxist Theory.
http://inter.kke.gr/News/news2011/2011-02-07-article-mpellou

[8] Marx’s theory of human nature.
http://en.wikipedia.org/wiki/Marx%27s_theory_of_human_nature

Φαίη