Τότε άρχισαν όλα…!!

Φωτογραφία από:wallpaperbackgrounds.com

27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Έτσι απλά, σαν παραμύθι, μια φορά κι έναν καιρό, κάποιο μεσημέρι μαζεύτηκαν κάποιοι  φίλοι εκ του μακρόθεν… δηλαδή ο καθένας σπίτι του (α ρε τεχνολογία) και μεταξύ τυριού και αχλαδιού, καφέ, μπύρας, με κάτι τις τέλος πάντων… το αποφάσισαν. Αχ κι άρχισε το ταξίδι στο διαδίκτυο …. και συνάμα ο πονοκέφαλος της ευθύνης!

Ήξεραν από την αρχή, ότι πήγαιναν ξυπόλητοι στα αγκάθια, αλλά δεν είχαν να χάσουν και τίποτα… τρελλοί ήταν και ονειροπόλοι με τη βούλα.

Ένας ένας γέμισαν τις βαλίτσες τους με κέφι για δουλειά και ενθουσιασμό, για μια βόλτα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Σίγουροι ότι αυτή η βάρκα δεν θα βούλιαζε ποτέ ή ακόμα καλύτερα, δεν θ’ άφηναν πεισματικά να μπατάρει ΠΟΤΕ!!

Κάποιοι έπιασαν αμέσως δουλειά, δειλά στην αρχή, μοναχικά,  αλλά κάθε μέρα, κάθε μέρα δήλωναν: ΠΑΡΩΝ και αξούριστος!!

Όταν άρχισαν να παίρνουν όλα το δρόμο τους, οι φίλοι ξεθάρρεψαν και κάλεσαν κι άλλους στην παρέα, ήθελαν αυτή τη μοναδική, ωραία βόλτα. να την μοιραστούν… η χαρά είναι διπλή όταν μοιράζεται και η λύπη μισή!!

Και εγένετο φως!

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε, το ζεστό, σχεδόν παιδικό αλλά ειλικρινές καλωσόρισμα πήγε σύννεφο.

Φωνές, χαρούμενα πειράγματα, e-φιλιά υποσχέσεις, φρέσκιες γνωριμίες, τρακ, όλα σε υπέρμετρη αβάσταχτη δόση.

Εκείνη τη συναρπαστική νύχτα, οι ονειροπόλοι φίλοι δεν έκλεισαν μάτι από την χαρά τους και από τον ενθουσιασμό της επιτυχίας τους.

Με αναπτερωμένο το ηθικό και με ένα υποβόσκoν πονηρό χαμόγελο κάτω από τα μουστάκια τους, του στυλ «πίσω και σας φάγαμε» σήκωσαν σημαία και έβαλαν τα κεφάλια κάτω και μπρος τις μηχανές και η βάρκα μεγάλωσε και έγινε Θωρηκτό, ένα Θωρηκτό με Ιστορικό όνομα. ΑΒΕΡΩΦ.

ΘΩΡΗΚΤΟ ΑΒΕΡΩΦ

Η Εθνική μας κληρονομιά σεβασμός και υπερηφάνεια…και μια τρελλοπαρέα με τα μυαλά στα κάγκελα, αλλά με την Ελλάδα στην καρδιά τους.

Όσο για το ηθικό… ΑΚΜΑΙΟΤΑΤΟ..

Και άρχισαν τα δοκιμαστικά σουλάτσα  αντοχής και ισχύος και μετά την εθιμοτυπική περατζάδα  μέχρι το Σούνιο, φούλαραν τις μηχανές αποφασισμένοι και έτοιμοι για όλα κι ας ήταν κόντρα στο κύμα. Με λίγα λόγια… παντός καιρού!!

Καπετάνιος, γέφυρα, πλήρωμα όλα κομπλέ,και στη διαδρομή τα είδαμε όλα!! Κάποιοι έφυγαν, ήρθαν όμως κάποιοι άλλοι, ζήσαμε και «έκτακτες» εμφανίσεις, καυγάδες μικροπαρεξηγήσεις, γέλια και καλαμπούρια, απίστευτα πάρτυ … με ποτό και μεζέ και ατελείωτα τραγούδια!

Το Καράβι έγινε στόχος καλοθελητάδων κάποιες φορές, (γιατί ενοχλεί βρε παιδί μου, τι ΚΑΛΟ είναι αυτό!) αλλά πάντα έβγαινε από τη φουσκοθαλασσιά, αλώβητο, άντε με κάτι γραντζουνιές στις λαμαρίνες, αλλά περήφανο και δυνατότερο. Οι δικοί του άνθρωποι, εκείνοι που το πίστεψαν από την αρχή, στέκονταν άγρυπνοι φρουροί με σκάντζα βάρδιες, την ώρα που κάποιοι άλλοι ξεθεωμένοι ναύτες, κοιμόντουσαν.

Οι έντιμες αποφάσεις της ρότας του Αβέρωφ, ήταν μια κατάθεση ψυχής, με ένα μοναδικό σκοπό: αγώνας  για αυτή την χιλιοπροδομένη ΠΑΤΡΙΔΑ…

.. όπως κι έγινε στην πράξη. Στην αρχή δειλά, με ΛΑΘΗ, αλλά με πεισματικές αναφορές σε άγνωστες σελίδες της Ιστορίας μας, με κατάδικά μας καραβίσια άρθρα, από αυτά που ξέρουν να χτυπούν στο ψαχνό και να πονάει και να τσούζει. Και το κυριότερο με άρθρα που δεν είχαν ΠΟΤΕ χρώμα και με άλλες κινήσεις, που δεν είναι της παρούσης.

Κάθισα και έστυψα το μυαλό μου που δεν είναι και λίγο, μπας και ανακαλύψω τι πήγε στραβά… και το βρήκα. Το κλειδί του «συνταξιδεύειν αρμονικά» είναι ο αλληλοσεβασμός και όχι η απαξίωση, το ενδιαφέρον και όχι ο εαυτούλης μας, η εμπιστοσύνη και όχι η πισώπλατη λαμογιά. Με λίγα λόγια το κλειδί είναι κάτι σαν τα ακατέργαστα σπάνια διαμάντια, με λίγα λόγια… σαν το ΠΛΗΡΩΜΑ του Αβέρωφ!!

Ομολογώ ότι αυτοί οι 12 μήνες ήταν συναρπαστικοί – με όλα τα ζόρια – και θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι μέσα μου.

Σας πρωτογνώρισα όλους σαν σχολιαστές, με ένα χαρακτηριστικό gravatar, αλλά  με την πρώτη αράδα που γράψατε, σας ένιωσα οικείους, φίλους και πολύ σύντομα κατά δικούς μου ανθρώπους, που τώρα τους διαβάζω και είναι σαν να τους βλέπω, γι’ αυτό και μιλούν κατευθείαν στην καρδιά μου… λες και σας ξέρω ΧΡΟΝΙΑ. Εκείνη την ολοζώντανη ρακή την κατεβάζω κάθε βράδυ μονορούφι και ευφραίνεται η καρδιά μου!!

Το Θωρηκτό έχει απ’ όλα, γιατί όλοι οι καλοί χωράνε… έχει μύγες που πετούν ανενόχλητες, βουβάλια καθιστά και όρθια, αρκουδάκια που εν καιρώ πολέμου, γίνονται αρκούδες, πηδαλιούχους (καλέ που είσαι εσύ;;), άλογα που τρέχουν ελεύθερα στη θάλασσα, ένα πειραχτήρι από την Κόρινθο που μας έμαθε ιστορία,έναν ειδήμονα ρακολόγο με πιστοποίηση, τον απαραίτητο βράχο, μια μαραίσθητη με τον ήχο των ερπυστριών, κάτι λεβέντικα τσαρούχια, το πατρινό πειραχτήρι που τσιγκλάει τον Κορίνθιο, κάτι μουσικόφιλα βαμπίρια,έναν επίμονο – με τα ἐλληνικά προϊόντα – τύπο, μια κυρία που ξετυλίγει τον μίτο της,διαμάντια φωτεινά κι’ αρχαγγέλλους,»εκρηκτικούς» γεωδέτες,απόγονους Σουλιωτών,έναν Κεφαλονίτη ζωγράφο, νικητές του αγγλικού πληκτρολογίου,….και….και… πόσοι άλλοι!!

Πρέπει να σας εκμυστηρευτώ, ότι ένιωσα περηφάνια κι ανατριχίλα, όταν μπήκαν στο καράβι και μας ευχαρίστησαν, η εγγονή της ηρωίδας μάνας, Ελένης Ιωαννίδου, η εγγονή του Ταξίαρχου Ηλία Καρταλαμάκη, ο φίλος Κώστας, που μας έστειλε φωτογραφίες του μνημείου, του ξεχασμένου ήρωα Αθανάσιου Τσαλτάκη, κάποιος που σε κάποια ανάρτησή μου βρήκε τις ρίζες του. Δεν μπορούσα να διαβάσω τα σχόλια γιατί είχαν βουρκώσει τα μάτια μου από την ευγένεια αυτών των ανθρώπων. Αυτές οι μοναδικές στιγμές αξίζουν όσο μια ζωή. Πόσο σημαντικό είναι να μπαίνουν και να μας ευχαριστούν εγγόνια ξεχασμένων ηρώων μας;

Αλήθεια σε ποιο άλλο μπλογκ έγινε αυτό; Εγωιστικά μιλώντας… σε κανένα!!

Η ποιότητα των άρθρων μας μοναδική, πάνω απ’ όλα η Πατρίδα και η Ιστορία μας, που δυστυχώς τις ένδοξες σελίδες της, κάποιοι εδώ και καιρό, τις πετούν σε καθημερινή βάση στη χωματερή, για παλιόχαρτα και αφήνουν τα παιδιά μας, το μέλλον αυτού του Τόπου στο σκοτάδι.

Γονείς ανασκουμπωθείτε τα παιδιά και τα μάτια σας!! Ανεκτίμητος θησαυρός!!

Πρέπει να σας ευχαριστήσω όλους που με δεχτήκατε με τόση ζεστασιά.

Χάρη σε σας, αυτός ο χρόνος ήταν ένα απίστευτα ονειρεμένο ταξίδι και ευχαριστώ το Θεό, που με αξίωσε να το ζήσω ΜΑΖΙ σας.

Είστε μοναδικοί και μέσα στην καρδιά μου έχετε ξεχωριστή θέση.

Εύχομαι τους επόμενους μήνες, να αποδοθεί δικαιοσύνη και να λευτερωθεί η Πατρίδα μας, απ΄τους μισ-έλληνες γιατί η Μάνα μας η Ελλάδα, ποτέ δεν πεθαίνει!!

Ξαποσταίνει… και φτου κι απ’ την αρχή!

Αργήσαμε να πάρουμε τα πάνω μας και βάρυναν οι ώμοι μας από το άδικο φορτίο, όμως το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή, θα τους πετάξουμε στη θάλασσα. Είμαστε σε καλό δρόμο και σαν Έθνος έχουμε ένα μεγάλο ατού, δύναμη ΨΥΧΗΣ!!

Να είστε όλοι καλά, μέσα από την καρδιά μου σας εύχομαι καλά ταξίδια, με ούριο άνεμο, με πολύ αντοχή, γιατί προμηνύονται θύελλες…. αλλά ΔΕΝ μασάμε.

Μην χάσετε ποτέ το κέφι σας για τη ζωή και την αγάπη σας για την Πατρίδα.

Αλληλοβοήθεια και σεβασμός και θα τα καταφέρουμε, το δικό μας θα γίνει (έλεγε η μητέρα μου, καλή της ώρα) γιατί ο Έλληνας αν πεισμώσει, μαύρο φίδι που τους έφαγε ΟΛΟΥΣ….ΟΛΟΥΣ!!

Το Θωρηκτό έχει θυμώσει πολύ!

Το δικό μας θα περάσει και κανενός άλλου φούστη.

Σας ευχαριστώ ο Θεός μαζί σας.

Το ταξίδι συνεχίζετε!!!

Ηθικόν;;;;

Δεν άκουσα;;;

Ακμαιότατον!!!!

.

Είμαι η Μέλια και μόλις επιβιβάστηκα

.

Υ/Γ Για οποιοδήποτε ορθογραφικό ή συντακτικό λάθος, επειδή το έγραψα πολύ φορτισμένη… τα παράπονά σας στον δήμαρχο, από Μπουτάρη και ΚΑΤΩ και μην τολμήσετε να το διορθώσετε γιατί έχω μάαατια εγώ!!!

.