Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΔΟΜΒΡΑΙΝΗΣ (26 Ὀκτ.-12 Νοε.1826)

Ὅταν ὁ στρατηγός Γ.Καραϊσκάκης ἀσφάλισε τήν Ἀκρόπολι μέ 350 ἀγωνιστές,ὑπό τόν Κριεζώτη,πῆρε τόν νταϊφᾶ του κι ἀνηφόρησε πρός τήν Βοιωτία,μέ σκοπό νά ἐμποδίσῃ τόν ἀνεφοδιασμό τοῦ Κιουταχῆ.
Τό σχέδιό του ἦταν νά καταλάβῃ ἤ νά παρενοχλήσῃ τά διάφορα ὀχυρωμένα κέντρα ἀνεφοδιασμοῦ,πού εἶχε στήσῃ ὁ τοῦρκος πασᾶς κι ἔτσι νά τόν ἀναγκάσῃ νά λύσῃ τήν πολιορκία τῆς Ἀκροπόλεως.
Ἕνας τέτοιος «κλεφτοπόλεμος» ἦταν καί ἡ μάχη τῆς Δομβραίνης,πού μᾶς περιγράφει παρά κάτω ὁ Δ.Αἰνιάν,ὁ ἰδιαίτερος γραμματέας τοῦ Καραϊσκάκη.Ἐδῶ πολέμησαν ὁ Νικηταρᾶς,ὁ Νᾶκος Πανουργιᾶς,ὁ Δ.Καλλέργης κι ὁ Γιαννάκης Σουλτάνης,πού ἔπεσε ἡρωϊκά μαχόμενος ἐναντίον ὑπερτέρου ἀριθμοῦ ἐχθρῶν.

«…ὁ θάνατος ὅμως τοῦ Σουλτάνη ἐλύπησεν ὅλους κατάκαρδα·ὁ γενναῖος οὗτος πολεμιστής,ἐνῷ ἦτον εἷς τῶν ἀνδρειοτέρων καί φρονιμωτέρων πολεμικῶν τῆς Ἑλλάδος,εἶχε τόν στολισμόν τῆς μετριοφροσύνης,ὁ ὁποῖος τόν κατέστηνεν εἰς ὅλους ἀγαπητόν·»