Η Ελλάδα στην πορεία του Helios

άρθρο της Νεράιδας

.

«Πες μου μανούλα τι θα γίνει μετά…

Και μετά;…

Και στο τέλος θα νικήσουν οι καλοί;…

Μα μανούλα εγώ δεν το είχα φανταστεί έτσι… Γιατί δεν έγινε στο τέλος αυτό που ήθελα εγώ;»

Αθώες απορίες ενός τρίχρονου παιδιού. Αυθόρμητα ερωτήματα που γεννιούνται στο μυαλό του κατά τη διάρκεια που παρακολουθεί στην τηλεόραση την καινούρια ταινία κινουμένων σχεδίων του Walt Disney. Η φαντασία οργιάζει και πλάθει σενάρια που ικανοποιούν τις προσδοκίες του. Σενάρια που τον κάνουν να χαμογελά αν επιβεβαιωθούν και να απογοητεύεται αν παρεκκλίνουν από το επιθυμητό. Τι πιο όμορφο αλλά και τι πιο ρεαλιστικό; Όμορφο να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, να σχεδιάζεις… ρεαλιστικό να επιβεβαιώνεσαι ή να διαψεύδεσαι και να προσαρμόζεσαι στα δεδομένα.

Όταν τα σενάρια αφορούν το φινάλε μιας παράστασης ή την πλοκή μιας ταινίας, έχει καλώς. Εκεί τα περιθώρια της φαντασίας είναι ευέλικτα και πολλές φορές είναι απαραίτητο να ενστερνιστούμε το ρόλο για να βιώσουμε καλύτερα την πλοκή.

Όταν όμως η παράσταση είναι μοναδική και το έργο μονόπρακτο με πρωταγωνιστή τον εαυτό μας, τότε το να δημιουργούμε σενάρια και να προσπαθούμε να τα βιώσουμε ακόμα και με ψυχαναγκαστικό τρόπο, δηλώνει αιθεροβασία και άρνηση της πραγματικότητας. Το μόνο που μπορούμε να πετύχουμε με αυτόν τον τρόπο είναι η δημιουργία ενός απατηλού κόσμου κι ενός κυκεώνα ψευδαισθήσεων. Η άκρη του νήματος χάνεται ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα και εμείς ως απλοί θεατές στη διαδραστική παράσταση ψάχνουμε την ευκαιρία της συμμετοχής.

Συνήθως οι άνθρωποι που δημιουργούν τέτοια σενάρια ζωής, τα σκηνοθετούν με το δικό τους φανταστικό τρόπο και ζουν μέσα σε αυτά τη δική τους πραγματικότητα: μια πραγματικότητα που ουδεμία σχέση έχει με τη ζωή. Το αποτέλεσμα δεν είναι το χειροκρότημα, αλλά η απότομη προσγείωση χωρίς ζώνη ασφαλείας, χωρίς σωσίβιο εκτάκτου ανάγκης και τις περισσότερες φορές χωρίς φρένα. Το αν θα διασωθούν με μώλωπες ή αν θα τραυματιστούν βαριά έχει να κάνει κυρίως με τη θέση στην οποία επέλεξαν να κάθονται: διάδρομος ή παράθυρο. Στο παράθυρο έχουν προλάβει να δουν την απότομη αλλαγή ύψους και να συγκρατηθούν όπως – όπως από τις χειρολαβές. Στο διάδρομο βρίσκονται εντελώς απροετοίμαστοι.

Η απότομη προσγείωση είναι ένα ισχυρό σοκ που τις περισσότερες φορές αφυπνίζει και επαναφέρει στην πραγματικότητα. Και είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο επιβάτης που αιθεροβατεί στην εικονική πραγματικότητα. Είναι ο μόνος τρόπος να επανέλθει και να αναθεωρήσει το σενάριό του σύμφωνα με τις ρεαλιστικές συνθήκες. Εκτός κι αν προλάβει έγκαιρα να προσδεθεί και να συντονιστεί με τις εξελίξεις σε πραγματικό χρόνο. Το τελευταίο προϋποθέτει εγρήγορση, κρίση και οξυδέρκεια και γι’ αυτό ακριβώς σχεδόν πάντα είναι ανέφικτο.

Το να μπορέσει ο άνθρωπος να συντονιστεί με την πραγματικότητα και να αφήσει τα φανταστικά σενάρια στον παράδρομο της ζωής του είναι μεγάλη επιτυχία. Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές αυτό που χρειάζεται για να αφυπνιστεί είναι κάποιος εξωγενής παράγοντας που επιφέρει σοκαριστικές και ανατρεπτικές αλλαγές. Και σχεδόν πάντα μη αναστρέψιμες.

Η πατρίδα μας στην παρούσα φάση βιώνει το δικό της ουτοπικό σενάριο και οι κυβερνήτες της αρνούνται πεισματικά να προειδοποιήσουν τους επιβάτες για την επικείμενη απότομη και ανώμαλη προσγείωση. Το αεροσκάφος είναι καταδικασμένο και το πλήρωμα συνεχίζει να προσφέρει αναψυκτικά και καφέ. Η στιγμή της πρόσκρουσης είναι τόσο κοντά που δε θα προλάβει να ανάψει ούτε η φωτεινή ένδειξη για χρήση ζώνης ασφαλείας. Το σοκ θα είναι τεράστιο, αλλά μόνο έτσι θα καταφέρουν να κινητοποιηθούν όσοι μπορούν επικουρικά να βοηθήσουν.

Η επόμενη σκηνή της παράστασης είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ονειροπόλους: προσδεθείτε και αναζητείστε τα σωσίβια κάτω από το κάθισμά σας! Αν είστε ικανοί να πιλοτάρετε και το λέει η καρδιά σας να διαχειριστείτε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τρέξτε αμέσως στο πιλοτήριο: οι πιλότοι έχουν χάσει τις αισθήσεις τους!

.