1926: H ανασκαφή του ναού του Απόλλωνα στο Λαιμό

Οι «μικροσκοπικοί εργάται» του Ορφανοτροφείου

.

Γιώργος Λαουτάρης

Σχεδόν έναν αιώνα μετρά η νεότερη φανερή ιστορία του παραθαλάσσιου ναού που οι κάτοικοι του αρχαίου Δήμου Αιξωνιδών Αλών αφιέρωσαν στον Απόλλωνα. Όπως μεταφέρει ο Δημήτρης Κουτσογιάννης στο μοναδικό του βιβλίο του Παληά Βουλιαγμένη (1984) η ανακάλυψη των πρώτων ευρημάτων έγινε το καλοκαίρι του 1925 από τους μικρούς τροφίμους του Ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης.

Η Αρχαιολογική Υπηρεσία κινήθηκε έναν χρόνο αργότερα και η επίσημη ανασκαφή ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1926 με επικεφαλής τον διαπρεπή αρχαιολόγο και μετέπειτα ακαδημαϊκό Κωνσταντίνο Κουρουνιώτη. Το γεγονός αυτό συγκέντρωσε το ενδιαφέρον του Τύπου της εποχής και σήμερα διασώζεται ένα πολύ κατατοπιστικό ρεπορτάζ από την εφημερίδα Εμπρός της 15ης Ιουλίου 1926, όπου περιγράφονται οι πρώτες ημέρες της ανασκαφής.

Την προσοχή του σημαντικού Σμυρνιώτη δημοσιογράφου Νέστορα Λάσκαρη τράβηξαν οι «μικροσκοπικοί εργάται», οι τρόφιμοι του Ορφανοτροφείου που ανέλαβαν το ρόλο των σκαπανέων και βέβαια τα σημαντικά ευρήματα που περιέγραψε αναλυτικά.

Τα έθνη-κράτη και τα κράτη-πολιτισμοί

.

Ευάγγελος Κοροβίνης

Ο σύγχρονος κόσμος περιγράφονταν μέχρι πρόσφατα ως συγκροτούμενος από έθνη-κράτη που βρίσκονται σε διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ τους. Τα τελευταία χρόνια, όμως, ορισμένα κράτη (ιδίως η Κίνα, η Ρωσία και η Ινδία) προσπαθούν να φέρουν στην επιφάνεια  την πολιτισμική τους κληρονομιά και να οριοθετηθούν ως διακριτά και ιδιαίτερα κράτη-πολιτισμοί.

Στα πλαίσια των εθνών-κρατών το κράτος  απορροφά και υποκαθιστά το έθνος. Η εθνικότητα ταυτίζεται με την κρατική υπηκοότητα. Το έθνος ως πολιτισμικό υποκείμενο αδειάζει από το περιεχόμενο του. Μοναδική σχεδόν επιδίωξη του έθνους-κράτους γίνεται η διαρκής αύξηση των καταναλωτικών δυνατοτήτων των πολιτών. Το νεωτερικό έθνος-κράτος εμφανίζεται ως ουδέτερο απέναντι στα ζητήματα του πολιτισμού, αλλά στην ουσία στηρίζει μια μορφή «αρνητικού» ατομοκεντρικού πολιτισμού, ο οποίος προσδιορίζει ως ευ ζην την ιδιωτική απόλαυση και θεοποιεί το χρήμα. Στα πλαίσια αυτά τα έθνη-κράτη καθίστανται εγγενώς επεκτατικά και κατακτητικά, καθώς η επιθυμία και η καταναλωτική βουλιμία είναι ακόρεστες.

Στην περίπτωση των κρατών-πολιτισμών, τώρα, διακηρυγμένος  τους στόχος είναι η υπεράσπιση και αναπαραγωγή των οικείων πολιτισμικών παραδόσεων. Δεν αγνοείται η αναγκαιότητα της οικονομικής ανάπτυξης και ευρύτερα του εκσυγχρονισμού, αλλά οι επιδιώξεις αυτές θεωρούνται ως εργαλεία διασφάλισης της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας του κράτους. 

Χαλδαίοι του Ιράκ – η αρχαία χριστιανική κοινότητα

Η «Χαλδαϊκή Εκκλησία της Παναγίας» στη Μαϊσάν

αναδημοσίευση από το Βαλκανικό Περισκόπιο
Iανουάριος 2, 2023. Ελλάδα.

.

Μόνο 16 οικογένειες συμμετείχαν στους εορτασμούς του νέου έτους που πραγματοποιήθηκαν στην «Χαλδαϊκή Εκκλησία της Παναγίας» στη Μαϊσάν, δήλωσε χθες Κυριακή, πρωτοχρονιά, ο εκπρόσωπος της χριστιανικής κοινότητας στο νότιο κυβερνείο, Τζαλάλ Ντάνιελ.

Το κυβερνείο Μαϊσάν βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Τίγρη, νότια της Βαγδάτης, στο βόρειο άκρο των ελών του Τίγρη και του Ευφράτη, με διοικητικό κέντρο την Αμάρα.

«Πέρυσι, 25 οικογένειες παρακολούθησαν την εκδήλωση», δήλωσε ο Ντάνιελ στο πρακτορείο ειδήσεων «Σαφάκ».

«Ελπίζουμε ότι η χριστιανική κοινότητα θα καταφέρει να ανακτήσει τη σφετερισμένη γη της φέτος», πρόσθεσε, «αυτά τα ακίνητα ανήκαν αρχικά στην Εκκλησία».

Ο Τζαλάλ είπε ότι επικοινώνησε με μια επιτροπή που δημιούργησε ο ισχυρός σιίτης κληρικός Μουκτάντα αλ Σαντρ για να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα και ο τελευταίος υποσχέθηκε να επισκεφθεί το κυβερνείο σύντομα.

Το Ιράκ είναι συντριπτικά μουσουλμανικό, αλλά φιλοξενεί αρκετές αρχαίες χριστιανικές κοινότητες, οι οποίες τώρα υπολογίζεται ότι αριθμούν 200.000 έως 300.000 άτομα από το 1,5 εκατομμύριο που ζούσαν στη χώρα πριν από την εισβολή των ΗΠΑ που ανέτρεψε τον Σαντάμ Χουσεΐν το 2003.

Υπάρχουν 14 επίσημα αναγνωρισμένες χριστιανικές αιρέσεις στο Ιράκ. Οι περισσότεροι ζουν στη Βαγδάτη, στις πεδιάδες της βόρειας επαρχίας Νινευή και στην αυτοδιοικούμενη περιοχή του Κουρδιστάν του Ιράκ.

Μάρκος Αυρήλιος: «όταν οι φιλόσοφοι βασιλεύουν και παράλληλα στρατηγούν»

.

Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.

Ο Μάρκος Αυρήλιος γεννήθηκε το 121 στη Ρώμη, όντας γόνος αριστοκρατικής οικογένειας. Από την παιδική του ηλικία μαθήτευσε δίπλα στους σημαντικότερους λογίους της εποχής: τον γεωμέτρη Άνδρων, τους ρήτορες Κάνινο Κέλερ και Ηρώδη Αττικό, καθώς επίσης τους φιλολόγους Αλέξανδρο Κοτυεύ και Μάρκο Κορνήλο Φρόντων. Ο μελλοντικός αυτοκράτορας λάτρεψε τη Στωική Φιλοσοφία, ιδίως δε τις διδαχές του Επικτήτου. Με αυτά τα πνευματικά εφόδια, ο Μάρκος Αυρήλιος ήταν έτοιμος να διαδεχθεί τον θετό του πατέρα, Αντωνίνο Πίο, το 161.

Ήδη από την έναρξη της θητείας του, ο νέος αυτοκράτορας απέδειξε τη σύνεσή του, ζητώντας να μοιραστεί την εξουσία με τον αδελφό του, Λεύκιο Βέρο. Ο τελευταίος έμεινε πιστός στον Μάρκο Αυρήλιο έως τον θάνατό του το 169, έχοντας δευτερεύουσα θέση στα ζητήματα διακυβέρνησης, αλλά πρωτεύοντας στις πολεμικές εκστρατείες.

Ο Μάρκος Αυρήλιος από την πλευρά του, παρέμεινε αρχικά στη Ρώμη για να ανανεώσει το νομοθετικό σύστημα του κράτους του και να ενισχύσει ασθενείς ομάδες όπως οι δούλοι ή οι χήρες. Το κλίμα ματαιοδοξίας και διαφθοράς όμως της πρωτεύουσας ελάχιστα τον συγκινούσε. Προτίμησε λοιπόν να κατευθυνθεί στα πεδία των μαχών, φροντίζοντας για την ασφάλεια των πολιτών του.

Ο κύριος αντίπαλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν εκείνη την περίοδο οι Πάρθοι. Εναντίον τους κατευθύνθηκε ο Λεύκιος Βέρος, ο οποίος τους νίκησε το 166. Η επιστροφή των Ρωμαίων στρατιωτών συνδυάστηκε με το ξέσπασμα μιας καταστροφική πανδημίας που διήρκεσε για αρκετές δεκαετίες, κοστίζοντας τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους συμπεριλαμβανομένων τελικά των δύο αυτοκρατόρων. Παράλληλα με την πανδημία και τους Πάρθους, ο Μάρκος Αυρήλιος είχε να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις των γερμανικών φυλών στη Γαλατία και τον Δούναβη. Έτσι, έως το τέλος της ζωής του (το 180), ο φιλόσοφος-αυτοκράτορας ασχολήθηκε ακριβώς με την απόκρουση των εν λόγω επιδρομών.

Το σπίτι του Καπετάν Κώττα καταστρέφεται και το κράτος αγρόν αγοράζει

.

Γράφει ο Ιωάννης Αμπατζόγλου*

Στις 18 Ιουνίου επισκεφθήκαμε το χωριό Κώτας (πρώην Ρούλια). Από αυτό το χωριό καταγόταν ο ήρωας μακεδονομάχος Καπετάν Κώττας και προς τιμήν του το χωριό μετονομάστηκε σε Κώτας.

Εκεί συναντήσαμε την κ. Αλίκη Ράμμου, εγγονή του Βασίλειου Ράμμου συναγωνιστή του Κώττα. Η κ. Αλίκη είναι η υπεύθυνη για το σπίτι του Καπετάν Κώττα, το οποίο λειτουργεί ως μουσείο και μας ενημέρωσε ότι το κτίριο δεν είναι πλέον επισκέψιμο λόγω ζημιών που έχει υποστεί από τον σεισμό του Ιανουαρίου.

Μας είπε συγκεκριμένα τα εξής: «Ήρθε μία επιτροπή, το κρίνανε ακατάλληλο προσωρινά και είπανε ότι θα ξανάρθουν αλλά δεν έχει έρθει κανένας. Μία κυρία από την επιτροπή, η οποία ενδιαφέρεται για το μουσείο μου είπε να μην δέχομαι κόσμο, να μη γίνει τίποτα γιατί έχουν πέσει σοβάδες. Είναι χαρακτηρισμένο κίτρινο και δεν μπορώ να σας ανοίξω για να μπείτε. Ο κόσμος έρχεται να δει το σπίτι του Κώττα και δεν μπορώ να τους ανοίξω για να μπούνε μέσα. Έρχονται και φεύγουν.

Μέχρι την αυλή μπορώ να δεχθώ τον κόσμο να τους εξηγήσω δύο-τρία πράγματα αλλά δεν μπορώ να ανοίξω να μπούνε μέσα. Δεν μου επιτρέπεται. Αν μπορεί κάτι να γίνει, να διορθωθεί, να μπορούμε να δεχόμαστε κόσμο ώστε να μην χαθεί η ιστορία του Μακεδονικού Αγώνα και του Καπετάν Κώττα γιατί εμείς είμαστε από αυτό το χωριό, εμείς το αγαπάμε το χωριό, άλλοι ίσως δεν το αγαπάνε. Σε αυτό το μουσείο έχουν έρθει τρεις πρόεδροι της Δημοκρατίας. Τα εγκαίνια τα έκανε το 1995 ως μουσείο ο Κωστής Στεφανόπουλος στις 11-11-1995, το 2005 ήρθε ο Παπούλιας για τα εκατό χρόνια από τον θάνατο του Κώττα και στο ενδιάμεσο είχε έρθει ο Σαρτζετάκης ανεπίσημα με 5-6 αυτοκίνητα απλά για να τιμήσουν τον Καπετάν. Αν θέλει να μας τιμήσει να έρθει και η κ. Σακελλαροπούλου αλλά να επιδιορθωθεί πρώτα το κτίριο και μετά».

“Το Ναυτικό στην περίοδο 1967-74”. Ιστορικό ντοκιμαντέρ – παραγωγή ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ.

Δελτίο Τύπου του «Ελληνικού Ινστιτούτου Ναυτικής Ιστορίας»

.

Το «Ελληνικό Ινστιτούτο Ναυτικής Ιστορίας», στοχεύει στην ενθάρρυνση και προαγωγή της έρευνας και μελέτης της Ναυτικής Ιστορίας και Παράδοσης, καθώς και στην προβολή και διάδοση της ιστορικής γνώσης. Στο πλαίσιο αυτό, στο τέλος του 2019, το ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ. παρουσίασε το πρώτο του ντοκιμαντέρ με τίτλο “Η γέννηση του Κυπριακού Ναυτικού, 1964-66”. Το ντοκιμαντέρ αυτό προβλήθηκε για πρώτη φορά σε επίσημες τελετές σε Αθήνα και Κύπρο και είναι πλέον διαθέσιμο ελεύθερα στο κανάλι του ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ. στο YouTube.

Tο δεύτερο ιστορικό ντοκιμαντέρ παραγωγής ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ. είναι πλέον έτοιμο και έχει τίτλο “Το Πολεμικό Ναυτικό στην περίοδο 1967-74”. Στα 90 λεπτά που διαρκεί, ρίχνει άπλετο φως στην περίοδο της επτάχρονης δικτατορίας, σε μια ευαίσθητη περίοδο της ιστορίας του Πολεμικού Ναυτικού. Αξιωματικοί που έζησαν από κοντά την ταραχώδη εκείνη περίοδο, καταθέτουν την προσωπική τους μαρτυρία για το πώς αντέδρασε η πλειοψηφία των στελεχών του Ναυτικού στη Δικτατορία, ποια ήταν η αντιμετώπιση του Ναυτικού από την Χούντα, ποια ήταν τα σχέδια του Ναυτικού για την ανατροπή του στρατιωτικού καθεστώτος και γιατί δεν πέτυχαν, ποιος ήταν ο ρόλος της ανταρσίας του Αντιτορπιλικού Βέλος στην αποδυνάμωση της Χούντας και τέλος τι συνέβη τις πρώτες ώρες της Τουρκικής εισβολής τον Ιούλιο του 1974. Όλα αυτά, πλαισιωμένα από σπάνιο κινηματογραφικό και φωτογραφικό υλικό.

Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί για πρώτη φορά τη Δευτέρα 30/5/2022 και ώρα 19:00 στην αίθουσα εκδηλώσεων της Ιστορικής Βιβλιοθήκης του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη, 2ας Μεραρχίας 36 και Ακτής Μουτσοπούλου, Πειραιάς. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη (με χρήση μάσκας στους εσωτερικούς χώρους).

Μπορείτε να δείτε το trailer του ντοκιμαντέρ ΕΔΩ:

Επετειακή εκδήλωση με θέμα «Τα Αρμαμέντα της Ελευθερίας»

από το Ελληνικό Ινστιτούτο Ναυτικής Ιστορίας

.

Το Ελληνικό Ινστιτούτο Ναυτικής Ιστορίας (ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ.) και η ΑΡΤΕΟΝ Εκδοτική σας προσκαλούν σε επετειακή εκδήλωση με αφορμή την έκδοση του βιβλίου με τίτλο “Τα Αρμαμέντα της Ελευθερίας”

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν:

Δήμητρα Κουκίου: “Ο σημαντικός ρόλος του Ναυτικού Αγώνα στην επιτυχία της Ελληνικής Επανάστασης”

Δημήτρης Μπαλόπουλος: “Η καθημερινότητα των πληρωμάτων των ελληνικών καραβιών στην Ελληνική Επανάσταση”

Λεωνίδας Γουργουρίνης: “Το κούρσος και η πειρατεία πριν και κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης.”

Άρης Τσικοντούρης: “Ένα πανόραμα των σκαριών της Ελληνικής Επανάστασης”.

Η επετειακή εκδήλωση θα διεξαχθεί την Τετάρτη 23 Μαρτίου στις 18:30, στο χώρο των γραφείων του ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ. (κτίριο Impact Hub Αthens, Καραϊσκάκη 28, Ψυρρή)

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η ΑΡΤΕΟΝ Εκδοτική, με την επιστημονική υποστήριξη του Ελληνικού Ινστιτούτου Ναυτικής Ιστορίας, παρουσιάζει την νέα της έκδοση με τίτλο “Τα Αρμαμέντα της Ελευθερίας”. Η ΑΡΤΕΟΝ Εκδοτική, σταθερά προσανατολισμένη στην ανάδειξη της ιστορικής ναυτικής κληρονομιάς, προσφέρει με αυτή την έκδοση μια ουσιαστική προσέγγιση της δύναμης του ελληνικού στόλου, την εξέλιξη της ναυπηγικής τέχνης, καθώς και την τυπολογία των καραβιών που έλαβαν μέρος στον Αγώνα του 1821, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα άγνωστες πτυχές για τα κατορθώματα των πλοιοκτητών και των θρυλικών ναυμάχων. Με αφορμή τα διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα μοναδικό ταξίδι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο κλίμα, την ένταση, και το μεγαλείο του ναυτικού Αγώνα.

Άγκυρα της Ελλάδος

Ιερός Ναός Αγίου Ιερομάρτυρα Κλήμη, είναι ο τελευταίος βυζαντινός ναός στην Άγκυρα – Πηγή: https://www.pontosnews.gr/348828/politika-mikrasiatika/exafanizetai-o-teleftaios-vyzantino/

.

Ευαγγελία Κ. Λάππα
Μαθήτρια Γ’ Λυκείου
2 Ιανουαρίου 2022

 

Η Άγκυρα, είναι μια αρχαία Ελληνική πόλη, η οποία βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της Μικράς Ασίας ανάμεσα στον Άλυ και τον Σαγγάριο ποταμό. Είναι σπουδαίος σιδηροδρομικός κόμβος προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα: Λυκαονία, Φρυγία, Βιθυνία, Παφλαγονία, Καππαδοκία, Αρμενία, Περσία, Συρία. Εντάσσεται στην επαρχία της αρχαίας Γαλατίας. Απ’ την Κωνσταντινούπολη απέχει 578 χλμ. κι απ’ τη Μαύρη θάλασσα 185 χλμ. Όλα αυτά τα πλεονεκτήματα, βέβαια, την κάνουν να είναι και σπουδαίο κέντρο εμπορικό. Είναι χτισμένη αμφιθεατρικά πάνω σ’ ένα λόφο και περιβάλλεται απ’ το Ελμά νταγ (βουνό), το Μιρίν νταγ και το Μπογλήμ.

Η ίδρυσή της χάνεται μέσα στις διάφορες παραδόσεις. Σύμφωνα με μια εκδοχή, την ίδρυσε ο Μίδας, ο γιος του Γόρδιου, τον 8ο π.Χ. αιώνα και από μια άγκυρα που ανακάλυψε στον τόπο, την ονόμασε την πόλη Άγκυρα. Από τότε γνώρισε η πόλη Έλληνες και Ρωμαίους εκπολιτιστές, Άραβες και Μογγόλους επιδρομείς, ώσπου μετά το 1360 μ.Χ. υποτάχθηκε στους Τούρκους. Σήμερα οι Τούρκοι την ονομάζουν Άγκαρα, αλλά παλιότερα Τούρκοι και χριστιανοί την έλεγαν Εγκιουριού. Στη δίφθογγο ου-ιου σώζεται η αρχαία ελληνική προφορά του υ που οι αρχαίοι Έλληνες το πρόφεραν ως τη δίφθογγο ου-ιου.

Η πόλη ήταν διάσημη απ’ την αρχαιότητα, αλλά η μεγαλύτερή της ακμή συμπίπτει με τη ρωμαϊκή κατοχή, ύστερα από το 25 π.Χ., οπότε μ’ όλη τη Γαλατία αποτέλεσε ρωμαϊκή επαρχία. Ο Λιβάνιος την παραβάλλει με την Αθήνα και ο Θεομιτίων την ονομάζει «Γαλατία η Ελληνίς».

Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη: ένα σύμβολο ηρωισμού στο κέντρο της Αθήνας

Γράφει ο Μανώλης Πέπονας, ιστορικός

Το έθιμο της ταφής αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού. Η δημόσια μάλιστα απόδοση τιμής σε όσους έπεσαν υπερασπιζόμενοι της ακεραιότητα και τα ιδανικά της πατρίδας τους, θεωρείτο καθήκον της πολιτείας ήδη από την αρχαιότητα. Κατά τη σύγχρονη εποχή, σε αρκετά κράτη αναπτύχθηκε η πρακτική της δημιουργίας ενός συμβολικού τάφου για τους «άγνωστους στρατιώτες», τους ανώνυμους δηλαδή νεκρούς πολεμιστές που δεν κατέστη εφικτή η αναγνώριση της ταυτότητάς τους.

Όταν ο Aθηναίος γλύπτης Α. Παναγιωτάκης αναστήλωνε τον υπέροχο Λέοντα της Αμφιπόλεως

Ο Λέων στην τελική φάση και ο γλύπτης καθισμένος στη βάση του.

.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία πως ο Λέων της Αμφιπόλεως υπήρξε ο «ακοίμητος φρουρός» του Τύμβου Καστά στην αρχαία Αμφίπολη που αποκαλύπτεται, μέρα τη μέρα, από τη σκαπάνη των αρχαιολόγων. Αρτιμελής και υπερήφανος, ο Λέων παρακολουθεί τις εργασίες.

Εάν μπορούσε να μας απευθύνει τον λόγο, θα μας περιέγραφε την τιτάνια προσπάθεια που καταβαλλόταν, πριν από μία 75ετία περίπου, για τη δική του αναστήλωση. Διότι, όπως γράψαμε, σημαντικές προσωπικότητες εργάστηκαν για να εξασφαλίσουν τα μέσα, αλλά την αναστήλωση ανέλαβε ένας και μόνον άνθρωπος, ο Αθηναίος γλύπτης και τότε διευθυντής του Γλυπτικού Εργαστηρίου του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Ανδρέας Ν. Παναγιωτάκης (1883-1957).

Η αναστήλωση του γιγαντιαίου μνημείου υπήρξε επίτευγμα για την εποχή που πραγματοποιήθηκε. Ο υποδιευθυντής της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής Oscar Broneer (1894-1992) που ανέλαβε την ευθύνη, βρήκε τον καλύτερο σύμμαχο στο πρόσωπο του γλύπτη Ανδρ. Παναγιωτάκη. Τον Αύγουστο 1936, αφού επισκέφθηκε την Αμφίπολη και απέρριψε την πρόταση να δημιουργηθεί μια μακέτα δύο έως δυόμισι μέτρα, ο καλλιτέχνης άρχισε να συμπληρώνει με πηλό τα κομμάτια που έλειπαν.

Χρησιμοποιούσε ως βάση τα δώδεκα ογκώδη τεμάχια που διέθετε για να δημιουργήσει ένα πρόπλασμα σε φυσικό μέγεθος. Μέχρι τελευταία ώρα εντοπίζονταν τεμάχια, όπως συνέβη με τη σιαγόνα του Λέοντος, την οποία βρήκε χωρικός σε λόφο κοντά στο μνημείο. Ανέκδοτες φωτογραφίες του προπλάσματος παραδίδουμε σήμερα στη δημοσιότητα.

Στη συνέχεια, το πρόπλασμα αυτό, χρησιμοποιήθηκε ως υπόδειγμα για την ευχερέστερη αναστήλωση των μεγάλων σε όγκο και βαρύτατων μαρμάρινων τεμαχίων. Σύμφωνα με όσα δήλωνε ο Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, τότε  διευθυντής του Αρχαιολογικού Μουσείου των Αθηνών, ο Παναγιωτάκης με «κίνδυνο της υγείας και αυτής της ζωής, εργασθείς πολλάκις υπό τας χειρίστας καιρικάς συνθήκας, συνετέλεσεν έργον τιμών τα μέγιστα την σύγχρονον Ελλάδα». Από τον Μάιο του 1937 ο Παναγιωτάκης άρχισε επί τόπου να κατασκευάζει τη βάση πάνω στην οποία έγινε η τοποθέτηση των μαρμάρινων τεμαχίων.

Ο γιός του τσαγκάρη που έκανε την Ευρώπη να λατρέψει την Αρχαία Ελλάδα

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

Όλοι στη χώρα μας γνωρίζουν ότι «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι Ευρωπαίοι τρώγανε βελανίδια», ελάχιστοι όμως έχουν μπει στον κόπο να μάθουν τι ακριβώς κάναμε εμείς, όταν οι Ευρωπαίοι διάβαζαν αρχαία ελληνική γραμματεία, αποθέωναν την τέχνη της κλασσικής Ελλάδας και έχτιζαν κτίρια που να μοιάζουν με τους ναούς και τα μνημεία μας. Τέτοιες αναζητήσεις, βλέπετε, δεν φέρνουν κολακευτικά αποτελέσματα…

Διότι, όταν οι Ευρωπαίοι ανακάλυπταν την Αρχαία Ελλάδα, εμείς χρησιμοποιούσαμε τα αγάλματα ως υλικά οικοδομής, κάναμε χάζι τους «μουρλούς ξένους» που γυρνούσαν στα ερείπια και σκίτσαραν τις «άχρηστες κολώνες», για να μην πούμε για εκείνους που, για λίγα γρόσια, διευκόλυναν τους «μουρλούς» να πάρουν στις πατρίδες τους μερικές από αυτές τις «παγανιστικές παλιατζούρες»… Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, φίλες και φίλοι: πρώτα ανακάλυψε η Ευρώπη το μεγαλείο της κλασσικής ελληνικής τέχνης και ύστερα έμαθαν να το αγαπούν οι Έλληνες…

του Δημήτρη Καλαντζή

Τούτη η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον σπουδαιότερο ελληνιστή όλων τον εποχών. Έναν γιο τσαγκάρη από κάποια ασήμαντη πόλη της Πρωσίας, που εκατό χρόνια πριν την επανάσταση του ’21, έκανε την Ευρώπη να λατρέψει την ελληνική κλασική τέχνη. Το όνομά του είναι Johann Joachim Winckelmann (Βίνκελμαν). Πρόκειται για τον θεμελιωτή της κλασικής Αρχαιολογίας και τον μεγαλύτερο υμνωδό της ελληνικής τέχνης. Το πιθανότερο είναι να μην τον έχετε ακούσει ποτέ. Οι νεοέλληνες προτίμησαν τα ονόματα στρατιωτικών και διπλωματών για τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Στον Βίνκελμαν έμεινε μόνο ένα αδιέξοδο δρομάκι στο Α΄ Νεκροταφείο… Κι όμως, αν δεν ήταν εκείνος, ίσως να μην υπήρχε κανένας φιλέλληνας στρατιωτικός και διπλωμάτης να υποστηρίξει την Ελλάδα στην Ευρώπη…

Η προφητεία του Αισχύλου

αναδημοσίευση από τον ΕΚΗΒΟΛΟ
άρθρο του Διαμαντή Κων. Κούτουλα

.

«ἦ μήν ἔτι Ζεύς, καίπερ αὐθάδη φρονῶν,
ἔσται ταπεινός, oἷov ἐξαρτύεται
γάμον γαμεῖν, ὅς αὐτόν ἐκ τυραννίδος
θρόνων τ’ ἄϊστον έκβαλεῖ· πατρός δ’ ἀρά
Κρόνου τότ’ ἤδη παντελῶς κρανθήσεται,
ἥν ἐκπίτνων ἠρᾶτο δηναιῶν θρόνων»[1]

[Μετ.: Ὡστόσο, παρ’ ὅλη τήν ἀλαζονεία τοῦ μυαλοῦ του, ὁ Δίας, κάποτε θά ταπεινωθεῖ, ἐξαιτίάς τοῦ γάμου πού ἑτοιμάζεται νά κάνει, ὁ ὁποῖος ἀπό τόν θρόνο του, ἄφαντο, θά τόν γκρεμίσει. Κι ἔτσι θά ἐπαληθευτεῖ ἡ κατάρα τοῦ πατέρα του Κρόνου, τήν ὁποία ἐκστόμισε, ὅταν ἔπεσε ἀπό τόν πανάρχαιο θρόνο τῶν θεῶν] .[2]

Αὐτή ὑπῆρξε ἡ περίφημη «προφητεία» τοῦ Αἰσχύλου, ἡ προβλέπουσα τό Τέλος τοῦ Διός καί ἡ ὁποία λίγο ἔλειψε νά ὁδηγήσει τόν μεγάλο τραγικό στό… κώνειο, θεωρηθεῖσα ὡς παραβίαση τοῦ ἀπορρήτου της διδασκαλίας τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων. Σήμερα βέβαια ἀντιλαμβανόμαστε τό ὀρφικό περιεχόμενο αὐτῆς της συμβολικῆς «προφητείας», ἀλλά ἐκεῖνο πού συγκλόνισε τό κοινό τοῦ 5ου αἰ. π.Χ. ἦταν ἡ διαπίστωση ὅτι ὑπάρχει ἐνδεχόμενο καί ἡ θρησκεία νά μήν ξεφεύγει ἀπό τό ἱστορικό Γίγνεσθαι, τό ὁποῖο ἀκολουθεῖ τή φυσική διαδικασία τῆς γέννησης καί τῆς φθορᾶς. Ὁπωσδήποτε τό γεγονός τῆς προφητείας τοῦ Προμηθέα Δεσμώτη ὑπῆρξε μοναδικό στά πάγκόσμια χρονικά· δέν ἔχει ξανασυμβεῖ νά παρουσιάζεται στό κοινό κατά τή διάρκεια Θρησκευτικῶν ἐκδηλώσεων (ὅπου παρουσιάζονταν οἱ τραγωδίες) διδασκαλία προβλέπουσα τό τέλος τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας!

Ελληνικό Ινστιτούτο Ναυτικής Ιστορίας (ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ.) – Ανακοίνωση Τύπου

Το ‘’Ελληνικό Ινστιτούτο Ναυτικής Ιστορίας’’ μπαίνοντας στον τρίτο χρόνο της λειτουργίας του, παίρνει την πρωτοβουλία της έκδοσης ενός τριμηνιαίου περιοδικού με τον τίτλο

«ΘΑΛΑΤΤΑ»
Περιοδικό Ναυτικής Ιστορίας

το οποίο θα διακινείται δωρεάν διαδικτυακά στην ιστοσελίδα μας και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Το πρώτο τεύχος του περιοδικού μας συμπίπτει με τον εορτασμό των 200 χρόνων από την έναρξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, ένα γεγονός σημαντικό με πολλές νοηματοδοτήσεις και ακόμα περισσότερες προεκτάσεις, καθώς η Επανάσταση του 1821 κατατάσσεται στις μεγάλες επαναστάσεις που σφράγισαν τον 19ο αιώνα.

Το περιοδικό μπορείτε να το διαβάσετε από στους παρακάτω συνδέσμους http://www.elinis.gr/thalatta https://issuu.com/elinis/docs/

Ή να το κατεβάσετε ΕΔΩ (διαθέσιμος σύνδεσμος μέχρι 10 Μαρ. 2021)

 

.

Ελληνικό Ινστιτούτο Ναυτικής Ιστορίας (ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ.)
Καραϊσκάκη 28, 10554 Αθήνα
info@elinis.gr http://www.elinis.g

Η διαχρονία της ελληνικής γλώσσας και η Ελλάδα του 1821

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στις 9 Φεβρουαρίου τιμήθηκε στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στον Απόδημο Ελληνισμό η Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας. Η ημερομηνία είναι συμβολική με στόχο να τιμηθεί ο Εθνικός ποιητής μας. Στις 9 Φεβρουαρίου 1857 απεβίωσε ο Διονύσιος Σολωμός, ο οποίος μεταξύ πολλών άλλων μάς άφησε τη σοφή παρακαταθήκη του: «Μήγαρις έχω άλλο στον νου μου, πάρεξ Ελευθερία και Γλώσσα;».

Με αφορμή αυτόν τον εορτασμό, η διεθνούς ακτινοβολίας Βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ δήλωσε ότι όποιος δεν κατανοεί τον ύμνο (κοντάκιο) «Τη Υπερμάχω» δεν καταλαβαίνει καλά ελληνικά. Η κ. Αρβελέρ τόνισε ότι πρέπει όλα τα ελληνόπουλα να μάθουν τη διαχρονική ελληνική γλώσσα – και όχι μόνο τα Νέα Ελληνικά- ώστε να μπορούν να κατανοούν παλαιότερα κείμενα και ποιήματα και την Ορθόδοξη υμνογραφία.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία και η ελληνική γλώσσα είναι άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους. Η Ορθοδοξία αξιοποίησε τον γλωσσικό και εννοιολογικό πλούτο της ενιαίας ελληνικής και χρησιμοποίησε διάφορες μορφές της (Αττική, Ελληνιστική Κοινή, Καθομιλουμένη κ.λπ.), για να εκφράσει τα δόγματα της Πίστεως, να καταγράψει τον επίγειο βίο και τη διδασκαλία του Χριστού, να υμνήσει τον Θεό μέσω της Θείας Λειτουργίας και της Υμνογραφίας και για να κατηχήσει τον λαό.

Από ιστορικής πλευράς αξίζει να τονισθεί ότι ένα από τα πρώτα Συνταγματικά κείμενα του Νέου Ελληνισμού, η Διακήρυξη του Αρείου Πάγου (Βουλής) της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, που είχε έδρα την Άμφισσα (Σάλωνα) το 1821, συνδέει την Ορθόδοξη Πίστη και την Ελληνική Γλώσσα χαρακτηρίζοντας αυτές ως την «ἐπικρατοῦσαν γλῶσσαν καί θρησκείαν» του αγωνιζομένου Έθνους.